ตอบ

Warning: this topic has not been posted in for at least 500 days.
Unless you're sure you want to reply, please consider starting a new topic.
ชื่อ:
อีเมล์:
หัวข้อ:
ไอค่อนข้อความ:

Verification:
ระหว่างความดีกับความไม่ดี เราจะเลือกทำสิ่งใดจึงจะสามารถบรรลุธรรมได้จริง ( เลือกตอบแค่ ความดี กับ ความไม่ดี ครับผม):
คนที่มีจิตใจอ่อนโยนส่วนใหญ่มัก คิดถึงสิ่งใดก่อนเสมอ  ( เลือกตอบแค่ ตัวเอง กับ คนอื่น ครับผม ):
กัน-ละ-ยา-นะ-มิด เขียนเป็นภาษาไทยที่ถูกต้องว่าอย่างไรครับ:
คิดว่าความดีทำยากไหม( เลือกตอบแค่ ยาก กับ ไม่ยาก ครับผม):
ถ้าเราโกรธใคร ธรรมะจะเป็นหนทางผ่อนคลายความโกรธนั้นลงได้ใช่ไหม ( เลือกตอบแค่ ใช่ กับ ไม่ใช่ ครับผม ):
เว็บใต้ร่มธรรมเป็นเว็บเล็กๆแนวธรรมะในจิตใช่หรือไม่ ( เลือกตอบแค่ ใช่ กับ ไม่ใช่ ครับผม):
^^ ขอความกรุณาพิมพ์คำว่า ใต้ร่มธรรม:
การแสดงความชื่นชมยินดีในบุญหรือความดีที่ผู้อื่นทำ นิยมใช้คำว่า (อนุโมทนา) กรุณาพิมพ์คำนี้ครับ อนุโมทนา:
เปล่งวาจาว่าสาธุ เป็นการอนุโมทนาต่อพระสงฆ์ที่วัด หรือมีใครทำบุญแล้วมาบอกให้ทราบ ทราบแล้วยกมือขึ้น (สาธุ) กรุณาพิมพ์คำนี้ครับ  สาธุ:
เว็บใต้ร่มธรรมเป็นเว็บเล็กๆในโลกออนไลน์ใช่หรือไม่ ( เลือกตอบแค่ ใช่ กับ ไม่ใช่ ครับผม):
ท่านจะปฏิบัติตามกฏระเบียบข้อตกลงของเว็บใต้ร่มธรรมทุกประการหรือไม่ ( เลือกตอบแค่ ใช่ กับ ไม่ใช่ ครับผม):
โดยปกติชน นิ้วมือของคนเรา มีกี่นิ้ว (ตอบเป็นภาษาไทยครับ):
ใต้ร่มธรรม เป็น แค่เว็บไซต์และจินตนาการทางจิต การทำดี สำคัญที่ใจเรา เริ่มความดีที่ใจเราก่อนเสมอ พิมพ์คำว่า "เริ่มความดีที่ใจเราก่อนเสมอ":
เมื่อให้ท่านเลือก ระหว่าง (หนังสือเก่าๆเล่มหนึ่งที่เรารัก) กับ (มิตรแท้ที่รักเรา) คุณจะะเลือก:
กล่าวคำดังนี้  "ให้อภัยนะ":
พิมพ์คำว่า (แสงธรรมนำทางธรรมะนำใจ) ครับ:
สำนวนไทยที่ว่า แต่ละคนต่างมีรสนิยมแตกต่างกัน หรือไม่ตรงกัน  พิมพ์สำนวนต่อไปนี้ครับ (ลางเนื้อชอบลางยา):
ขนทรายเข้าวัดคือ พิมพ์สำนวนต่อไปนี้ครับ (ทำบุญทำกุศลโดยวิธีนำหรือหาประโยชน์เพื่อส่วนรวมมิได้ทำเพื่อตนเอง):
ผู้ที่ยิ่งใหญ่ที่สุด คือ ผู้ที่ทำตนให้เล็กที่สุด ผู้ที่เล็กที่สุดก็จะกลายเป็นผู้ที่ใหญ่ที่สุด ผู้ที่มีเกียรติคือผู้ที่ให้เกียรติผู้อื่น ฉะนั้นสมาชิกใต้ร่มธรรมควรให้เกียรติกันและกัน พิมพ์คำว่า (ฉันจะให้เกียรติสมาชิกทุกๆท่านในใต้ร่มธรรมเสมอด้วยวาจาสุภาพอ่อนน้อม):
ไม่มีอะไรสายสำหรับการเริ่มต้น พิมพ์เป็นประโยคภาษาอังกฤษครับ เป็นตัวพิมพ์เล็กทั้งหมดนะครับ เว้นวรรคคำด้วยครับ (It is never too late to mend):

shortcuts: กด alt+s เพื่อตั้งกระทู้ หรือ alt+p แสดงตัวอย่าง


สรุปหัวข้อ

ข้อความโดย: ฐิตา
« เมื่อ: สิงหาคม 27, 2013, 09:30:50 pm »



 
~..~..~..~..ยิ่งสูง ยิ่งหนาว..~..~..~..~

๐สองปีกเจ้า โผผิน โบยบินล่อง
ใต้ฟ้าทอง ส่องใส ดั่งใจหมาย
อิสระ ชวนชื่น เหนืออื่นใด
โลกกว้างไกล ใจแกร่ง ออกแรงบิน

๐มีความฝัน เรืองรอง อันผ่องใส
มีหัวใจ ศรัทธา พาถวิล
มีความรัก เมตตา เป็นอาจินต์
มีชีวิน บินโบก ในโลกกว้าง

๐ท้องทะเล กว้างไกล เท่าไรหนอ
จะลองขอ บินไป ให้ถึงฝั่ง
อุปสรรค ขวากหนาม มีตามทาง
อาจเหนี่ยวรั้ง แต่ใจ ไม่หวั่นเกรง



๐เมื่อชีวิต ลิขิต ดังขีดเขียน
ในบทเรียน ค้นหา จึงกล้าเก่ง
มีสว่าง มืดมัว อย่ากลัวเกรง
ตัวเราเอง ลิขิต ชีวิตไป

๐แม้เหนื่อยล้า ก็พัก เพียงสักหน่อย
ปล่อยใจลอย สู่ฝัน อันสดใส
หายเหนื่อยล้า ก็ผิน ออกบินไป
ด้วยดวงใจ ไม่ละ เจตนา

๐ยิ่งบินสูง ยิ่งหนาว สุดเหงานัก
ไร้คนจัก เข้าใจ ให้เหว่ว้า
ประคองตัว แสนยาก บนฟากฟ้า
มองลงมา เดียวดาย กลางสายลม...!!

G+ Paitoon Worldline


:Suraphol Kruasuwan
ข้อความโดย: ฐิตา
« เมื่อ: ตุลาคม 07, 2012, 09:09:55 pm »




***โปรดอย่าเอ่ยอ้างนาม.. แห่งความรัก***

อิสระเสรีที่เคยคิด
ถูกรอนริดปลิดปลงที่กรงขัง
บทเพลงแห่งเสรีที่เคยฟัง
คือความหลังครั้งเก่าให้ร้าวราน
....

ด้วยข้าคือนกเถื่อน
โปรดอย่ากระทำเสมือนนกบ้าน
ปลดปล่อยเถิด,แสนทรมาน
อย่าให้รานหวั่นไหว-ในความคิด

....

แม้จะเป็นกรงทองคำอันล้ำค่า
หากข้าไม่ปรารถนา-อย่าถือสิทธิ์
กักกันฝันไว้ให้ล้าฤทธิ์
ด้วยหมายกั้นปิดจิตวิญญาณ
....

โปรดปล่อยให้โบกบินทุกถิ่นฟ้า
เพื่อสืบด้นค้นหาทุกทางผ่าน
เรียนรู้เพื่อเติบตนและทนทาน
สู่กาลผ่านพ้นด้วยตนเอง

....

ปล่อยให้มีวิถีอิสระ
แม้ว่าจะรานระบมถูกข่มเหง
ให้จิตแจ้งแจ่มใจในตนเอง
ทุกชีวีมีบทเพลงเฉพาะตน
....

โปรดอย่านำมาพันธนาการ
ให้ทดท้อทรมานหมองหม่น
ด้วยข้ารักอิสราเกินค่าตน
หากสิ้นใจขอตายบนพสุธา

....

โปรดอย่าเอ่ยอ้างนามแห่งความรัก
มาปกปักกักกั้นวิญญาณข้า
หมายเด็ดปีกริดรอนให้อ่อนล้า
หวังว่าให้สบายอยู่ในกรง

....

แต่ข้าคือนกเถื่อน
จึงมิอาจเป็นเหมือนที่ประสงค์
....

ด้วยข้าคือนกเถื่อน
จึงมิอาจเป็นเสมือนนกในกรง




ตีพิมพ์ครั้งแรก นิตยสาร "ลลนา" กค 2534


F/B >>สิ่งเล็กๆที่เรียกว่ามด




ทินกร อ่อนแรง จวนแสงสิ้น
วิหคผิน คืนรัง ยังอาศัย
เสียงคลื่นสาด ซัดฝั่ง ดั่งอาลัย
คิดถึงใคร คนหนึ่ง รำพึงครวญ



เคยหยอกเย้า เช้าเย็น ได้เห็นหน้า
ชื่นอุรา คลื่นเห่ ยิ้มเสสรวล
ตะวันส่อง ฟองคลื่น ยืนชี้ชวน
อยู่เคียงนวล แนบข้าง มิห่างกัน



มาบัดนี้ เขาไกล สิ้นใยเยื่อ
มิหลงเหลือ แล้วใจ ที่ใฝ่ฝัน
มองนภา ลาแสง แห่งตะวัน
เหมือนเขานั้น ลาลับ มิกลับมา

NaiChang Boon