ข้อความโดย: บัวผ่อง
« เมื่อ: กันยายน 06, 2013, 12:19:10 am »ส่วนอันนี้ แถมจร้าาาาาาาาาา........
บท สนทนา ระหว่าง มิสเตอร์ S ก๊ะ นู๋บี
มิสเตอร์ S ว่า...
นู๋บี แพล่ม ....
อืม...ไอ้เรื่อง การติดใจ ในความดีหรือไม่ดีของคนอื่น เนี่ย
แน่ใจได้ไงอ่ะ ว่า สาวสวยผู้ทรงภูมิ อย่างชั้น
จะ เป็นเหมือนคนบางคน ด้นเดา ทึกทักเอาน่ะ ?
แหม๊ ? ขืนมัวแต่ เพ่งโทษชาวบ้านงั้น
มันเก๊าะ เสียฟอร์ม นักปฏิบัติคนสวยบรรลัย สิค๊ะ
อย่า เอาประสบการณ์ในชีวิต ของหล่อน
มาเป็น ดัชนีชี้วัด ตัดสินแรงขับเคลื่อนแห่งพฤติ
ของสาวสวยผู้ทรงภูมิ อย่างชั้นเลยอ่ะ อิอิ
อืม... บางที ไอ้ทีชั้น ทำอยู่นี่
มันก็แค่การละเล่นสนุก ๆ เท่านั้นเอง
ไม่ได้ เป็นเรื่อง ของการ เพ่งโทษ คนอื่น อะไรเลย พับผ่า
พวกคนพุทธ มันก็เหมือน หมาขี้ระแวง เพราะมีชนักติดหลังกันเอง ละมั้ง
เฮ้ออ ชั้น มันพวก ปัจเจก
และ ตีค่า คนที่เข้ามาปฏิสัมพันธ์ด้วย
โดยประเมินจากประโยชน์ใช้สอย นะ
ดังนั้น ใครจะดีจะชั่ว ยังไง ชั้นจะไปแคร์ทำไม
( ไม่ใช่พ่อแม่พี่น้อง ตรูนี่ค๊ะ )
พวกมันไม่ได้มีค่า หรือ ความสำคัญ
ในสายตาชั้น อะไรขนาดน้านนน
อืม...มันก็เหมือน กับ เวลา ที่เราบังเอิญเดินไป
แล้ว เหลือบเห็น หมาขี้เรื้อนตัวนึง ผ่านทางหางตา
ก็เลย นึกเวทนา จึงยื่น กระจกไปให้ พวกมัน
เอาไปส่องดูเงาหัว และ สารรูปตัวเอง อ่ะ
ตานี้มันก็ขึ้นอยู่ก๊ะ สติปัญญาของผู้ที่ส่องกระจก นั้นแล้วล่ะ
ว่า จะมี สารพัด คิว ใช้ประโยชน์ อะไรจากกระจก นั้นได้บ้าง
แต่หาก เขาทนเห็นสารรูปอันโสโครก ของตนไม่ได้
เลยต้องทุบกระจกทิ้ง แล้วดิ้นพล่าน
หยิบเอาเอาเศษแก้ว มาทิ่มลูกกะตา ตัวเอง
มันก็เป็นไปตามเหตุปัจจัยและ สังขารขันธ์ ของเขา
สาวสวยผู้ทรงภูมิอย่างชั้น จะต้องไปเดือดร้อนอะรัย กับ สารรูปที่น่าสมเพช
และ ทุกขเวทนา ของหมาขี้เรื้อนตัวนั้นไหมล่ะ ?
ยื่น กระจก แล้ว โยนยาแก้ขี้เรื้อน ให้เสร็จก็จบกิจแระ
หลังจากนั้น เก๊าะ ตัวใครตัวมัน อ่ะ
หมาขี้เรื้อนตัวไหน มันฉลาดหน่อย
เด๋วมันก็คิดได้ คาบเอายาแก้ขี้เรื้อน ที่ชั้นโยนให้
ไปทารักษาอาการ กลากเกลื้อนเรื้อนกวางของมัน เองอ่ะ
แต่ ถ้ามัน ฉลาดไม่พอ ที่จะใช้ประโยชน์จากยาที่ชั้นให้
ดันใช้ยาไม่ถูกวิธี เอายาทา ไปแทะเล่น แทนกระดูก
หรือ แสร้งทำไม่รู้ไม่ชี้ว่าตัวเองเป็นขี้ทุดกุดถุง
จน คันคะเยอ แล้ว แอบไปนั่งหลบมุม เกาหนังแกรก ๆ
อันนี้ก็สุดแล้วแต่ วาสนาและระดับสติปัญญาของมันอ่ะ
เรื่อง อะไร ชั้นจะ อยู่ ให้ หมามันแว้งกัด
แล้ว เอาสะเก็ดขี้เรื้อน มากระเด็นเปื้อน ผิวผ่อง ๆ ของ ชั้นล่ะ
ชั้น มิได้ ปรารถนาจะเป็น สัมมาสัมพุทธะ นะจ๊ะ
ชั้น ชอบเล่นบท ปัจเจกชนผู้รู้รักษาตัวรอดเป็นยอดดี จร้าาา เอิ๊ก ๆ
บท สนทนา ระหว่าง มิสเตอร์ S ก๊ะ นู๋บี
มิสเตอร์ S ว่า...
อ้างถึง
.เธอแค่ประจานสังคมพระ..ก็ดีนะ คนที่มีหน้าที่จะได้รับผิดชอบ ส่วนฉันพ้นเหตุนี้ไปนานแล้วเพราะเห็นต้นเหตุแห่งการกระทำผิด อิอิ confuse.
..เหตุใด เธอยังติดอยู่อีกล่ะ ไหนบอกภูมิธรรมสูง อิอิ
นู๋บี แพล่ม ....
อืม...ไอ้เรื่อง การติดใจ ในความดีหรือไม่ดีของคนอื่น เนี่ย
แน่ใจได้ไงอ่ะ ว่า สาวสวยผู้ทรงภูมิ อย่างชั้น
จะ เป็นเหมือนคนบางคน ด้นเดา ทึกทักเอาน่ะ ?
แหม๊ ? ขืนมัวแต่ เพ่งโทษชาวบ้านงั้น
มันเก๊าะ เสียฟอร์ม นักปฏิบัติคนสวยบรรลัย สิค๊ะ
อย่า เอาประสบการณ์ในชีวิต ของหล่อน
มาเป็น ดัชนีชี้วัด ตัดสินแรงขับเคลื่อนแห่งพฤติ
ของสาวสวยผู้ทรงภูมิ อย่างชั้นเลยอ่ะ อิอิ
อืม... บางที ไอ้ทีชั้น ทำอยู่นี่
มันก็แค่การละเล่นสนุก ๆ เท่านั้นเอง
ไม่ได้ เป็นเรื่อง ของการ เพ่งโทษ คนอื่น อะไรเลย พับผ่า
พวกคนพุทธ มันก็เหมือน หมาขี้ระแวง เพราะมีชนักติดหลังกันเอง ละมั้ง
เฮ้ออ ชั้น มันพวก ปัจเจก
และ ตีค่า คนที่เข้ามาปฏิสัมพันธ์ด้วย
โดยประเมินจากประโยชน์ใช้สอย นะ
ดังนั้น ใครจะดีจะชั่ว ยังไง ชั้นจะไปแคร์ทำไม
( ไม่ใช่พ่อแม่พี่น้อง ตรูนี่ค๊ะ )
พวกมันไม่ได้มีค่า หรือ ความสำคัญ
ในสายตาชั้น อะไรขนาดน้านนน
อืม...มันก็เหมือน กับ เวลา ที่เราบังเอิญเดินไป
แล้ว เหลือบเห็น หมาขี้เรื้อนตัวนึง ผ่านทางหางตา
ก็เลย นึกเวทนา จึงยื่น กระจกไปให้ พวกมัน
เอาไปส่องดูเงาหัว และ สารรูปตัวเอง อ่ะ
ตานี้มันก็ขึ้นอยู่ก๊ะ สติปัญญาของผู้ที่ส่องกระจก นั้นแล้วล่ะ
ว่า จะมี สารพัด คิว ใช้ประโยชน์ อะไรจากกระจก นั้นได้บ้าง
แต่หาก เขาทนเห็นสารรูปอันโสโครก ของตนไม่ได้
เลยต้องทุบกระจกทิ้ง แล้วดิ้นพล่าน
หยิบเอาเอาเศษแก้ว มาทิ่มลูกกะตา ตัวเอง
มันก็เป็นไปตามเหตุปัจจัยและ สังขารขันธ์ ของเขา
สาวสวยผู้ทรงภูมิอย่างชั้น จะต้องไปเดือดร้อนอะรัย กับ สารรูปที่น่าสมเพช
และ ทุกขเวทนา ของหมาขี้เรื้อนตัวนั้นไหมล่ะ ?
ยื่น กระจก แล้ว โยนยาแก้ขี้เรื้อน ให้เสร็จก็จบกิจแระ
หลังจากนั้น เก๊าะ ตัวใครตัวมัน อ่ะ
หมาขี้เรื้อนตัวไหน มันฉลาดหน่อย
เด๋วมันก็คิดได้ คาบเอายาแก้ขี้เรื้อน ที่ชั้นโยนให้
ไปทารักษาอาการ กลากเกลื้อนเรื้อนกวางของมัน เองอ่ะ
แต่ ถ้ามัน ฉลาดไม่พอ ที่จะใช้ประโยชน์จากยาที่ชั้นให้
ดันใช้ยาไม่ถูกวิธี เอายาทา ไปแทะเล่น แทนกระดูก
หรือ แสร้งทำไม่รู้ไม่ชี้ว่าตัวเองเป็นขี้ทุดกุดถุง
จน คันคะเยอ แล้ว แอบไปนั่งหลบมุม เกาหนังแกรก ๆ
อันนี้ก็สุดแล้วแต่ วาสนาและระดับสติปัญญาของมันอ่ะ
เรื่อง อะไร ชั้นจะ อยู่ ให้ หมามันแว้งกัด
แล้ว เอาสะเก็ดขี้เรื้อน มากระเด็นเปื้อน ผิวผ่อง ๆ ของ ชั้นล่ะ
ชั้น มิได้ ปรารถนาจะเป็น สัมมาสัมพุทธะ นะจ๊ะ
ชั้น ชอบเล่นบท ปัจเจกชนผู้รู้รักษาตัวรอดเป็นยอดดี จร้าาา เอิ๊ก ๆ
