ข้อความโดย: มดเอ๊กซ
« เมื่อ: ตุลาคม 09, 2016, 08:49:35 pm »
คนไทยทิ้งแผ่นดิน
จากถิ่นเกิดของเราไกลขึ้นไปทางเหนือ เราอพยพลงมาเพราะเราพ่ายต่อจิ๋น เรามากันแปดหมื่นห้าพันคน เวลานั้นข้าอายุเก้าขวบ ข้าไม่ต้องบอกชื่อว่าข้าชื่อใด เพราะว่าไม่มีส่วนในเรื่องเราที่จดไว้นี้ พ่อข้าชื่อสีเภา เข้าร่วมในการศึก แม่ข้าชื่อสร้อยสน นางเป็นหญิงที่ไม่ยอมแพ้ต่อความลำบากจึงพาข้าเดินทางมาได้ถึงที่นี่เราถอยลงมาโดยไม่รู้ว่าจะไปอยู่แห่งใด มีแต่ดวงดาวเป็นที่หมายระหว่างเดินทาง และเรามาด้วยความลำบากยิ่งนักเหลือมาถึงที่นี่สามหมื่นคน นอกนั้นส่วนหนึ่งสิ้นชีวิตระหว่างทาง ด้วยโรคบ้าง ด้วยภัยต่าง ๆ บ้าง และที่พลัดพรากจากกันไปก็มาก เพราะเราต้องแยกการเดินทางเนื่องจากจำนวนอันมากของเรา และที่แยกไปตั้งหลักแหล่งที่อื่นก็มี ขุนหยวมนำคนไปทิศตะวันออก ลาวอ้ายนั้น ข้าได้ยินว่าไปตั้งเมืองอยู่ริมแม่น้ำโขงตอนล่าง ล่างลงไปจากที่นี่มีดินแดนว่างอยู่อีกมาก แต่ชาวขอมอ้างว่าเป็นดินแดนของเขา เราจึงหยุดอยู่ที่นี่
เรื่องราวต่อไปนี้เกิดขึ้นในดินแดนเดิมของเรา เริ่มตั้งแต่คนไทลุกขึ้นต่อสู้กับทัพจิ๋นที่เข้ามาครอบครองแคว้นไท ขณะนั้นเป็นเวลาที่ยี่สิบปีหลังจากที่กองทัพจิ๋นยึดครองแคว้นไทไว้ เขาเข้าครอบครองด้วยกำลังอันเหนือกว่า และเขาปกครองเหมือนกับว่าเราไม่แตกต่างจากพืชพันธุ์ไม้บนดิน และสัตว์ป่าความหยาบช้ามีถึงเพียงนี้ คนไทจึงลุกขึ้นต่อสู้จนทำให้เกิดศึกอันโหดร้าย ข้าไม่เป็นสุขเลยที่จะเล่าถึงความทุกข์และความตายของชาวจิ๋น และชาวไทอันเนื่องมาจากการศึก แต่ว่าความดีของทั้งฝ่ายไท และฝ่ายจิ๋นไม่อาจจะแยกออกจากความชั่ว และความโหดร้ายของการศึกได้ ข้าต้องจดไว้ตามที่เกิดขึ้น ข้ารู้เรื่องจากพ่อข้าที่เล่าถึงเพื่อนของเขาที่ตายไปในการศึก ข้าได้ฟังจากแม่ข้าถึกการวิวาทกันระหว่างแคว้นไทคนไทอื่อ ๆ เล่าให้ฟังถึงการศึกที่เขาร่วมอยูาด้วย ข้ารู้เรื่องเป็นมากจากคนเดินทางชาวจิ๋น เพราะเราต้อนรับผู้มายังบ้านเราแม้เขาจะเป็นศัตรู จะมีเผ่าใดชอบเดินทางเหมือนคนจิ๋นเห็นจะไม่มีเเล้ว และแท้จริงแล้วขุนทัพของจิ๋นเท่านั้นที่เป็นศัตรูแก่เรา ราษฎรชาวจิ๋นติดต่อกับเราอย่างเพื่อนบ้านที่ดีเสมอ
ในดินแดนใหม่นี้ เราอยู่ไกลจากจิ๋นมากแล้ว ภัยเวลานี้ของเราจึงมิได้อยู่เบื้องหลัง แต่จะอยู่เบื้องหน้าจากขุนทัพของขอม ที่ถือว่าดินแดนอันรกร้างแถบนี้เป็นดินแดนของเขา บางทีเราต้องสู้กับจรเข้เหมือนดังที่เราเคยสู้กับเสือมาแล้ว
ขอให้คนไทยอยู่กันอย่างพี่น้องเถิด อย่าได้จับอาวุธอันหยาบช้าเข้าทำลายกัน และขอให้เมืองอื่นถือว่าคนไท เป็นเพื่อนเถิดเพราะเราต้องการอยู่อย่างสงบกับเพื่อนบ้าน
เพิ่มเติม ตอนอื่น ๆ อีก https://www.youtube.com/channel/UCL8cTGAvRiVHOT3cXhKwhNg/videos
อ่าน ทั้งเล่ม ได้ที่ http://thanapatk.blogspot.com/2009/12/blog-post_1165.html