ข้อความโดย: มดเอ๊กซ
« เมื่อ: พฤศจิกายน 07, 2016, 06:17:12 am »
คนค้นฅน เสาร์นี้ เปิดหัวใจรักแผ่นดิน กับ ปู่เบา ผู้เฒ่าวัย 84
ในทุกเช้าภาพของชายชรา วัย 84 ปี ตื่นตั้งแต่พระอาทิตย์ยังไม่ขึ้น เดินออกจากบ้านพร้อมจอบ เสียม และมีด คอยทำความสะอาด ถากถางหญ้า เก็บขยะริมถนนสาธารณะ ที่ไม่มีผู้ใดสนใจ กลายเป็นภาพที่คุ้นตาของชาวบ้านในละแวกบ้านห้วยเดื่อ ตำบลโนนทัน อำเมือง จังหวัดหนองบัวลำภู มานานกว่า 20 ปีแล้ว หากมองภายนอก ชายชราผู้นี้คงมีสภาพไม่ต่างจากคนจรหมอนหมิ่น ที่ดำรงชีพด้วยการเก็บขยะขาย แต่แท้จริงแล้ว ชายชราผู้นี้คือ ปู่เบา หรือ นายคำเบา หวานเสร็จ อดีตครูใหญ่คนแรกของโรงเรียนร่มเกล้า โรงเรียนประจำตำบล ที่ทุกคนในชุมชนต่างเคารพนับถือ
เหตุที่ชายชราผู้นี้ เลือกการงานในปั้นปลายชีวิตที่หลายคนมองข้าม ทั้งยังเหยียดหยามว่าต้อยต่ำ เนื่องจากปู่เบาในฐานะครูใหญ่ ได้มีโอกาสเฝ้ารับเสด็จในหลวง ที่ทรงเสด็จมากราบ หลวงปู่ขาว อนาลโย แห่งวัดถ้ำกลองเพล อย่างใกล้ชิดอยู่หลายครั้ง ด้วยเห็นและศรัทธาต่อพระเจ้าแผ่นดิน ที่เป็นแบบอย่างให้กับประชาชน ปู่เบาจึงปฏิญาณตน ขอเดินตามรอยเท้าของพระเจ้าแผ่นดิน ในการทำประโยชน์เพื่อบ้านเกิดของตน ในบั้นปลายของชีวิต งานทำความสะอาดที่ปู่เลือก แม้ไม่ใช่งานที่สูงส่ง มีคนนับหน้าถือตา แต่ขอเป็นเพียงงานที่จะลงเรี่ยวแรง ให้เกิดประโยชน์กับผู้อื่นก็เพียงพอแล้ว ยิ่งงานที่ไม่มีใครทำ ยิ่งต้องลงมือที่จะทำ
แม้จะด้วยอายุที่มากขึ้น และแรงกายก็ลดลง แต่สิ่งที่ปู่ไม่เคยลดละคือการงาน แม้ในยามฝนตก แดดร้อน ไม่เคยบ่น ค่อยๆ ทำตามแรงที่มีอย่างช้า แต่ละเอียดและประณีต ทุกๆจอบที่ขุดลงดิน ปู่ก็จะภาวนาและกำหนดสติๆ ไปพร้อมๆกัน...การทำบุญทำประโยชน์เพื่อสังคม ไม่จำเป็นต้องทำแต่ที่วัด ทำที่ไหนก็ได้บุญเหมือนกัน ทุกวันนี้ที่มาทำความสะอาด ก็เป็นการดูแลแผ่นดินให้ลูกให้หลานได้อยู่เย็นเป็นสุข ปู่ทำโดยไม่หวังแก้วแหวนเงินทอง ทำแล้วใจมันเป็นสุขก็พอ ตามชมวิถีปฏิบัติที่เรียบง่าย และงดงามของชายชราจากดินแดนอีสานผู้นี้ได้ ในรายการคนค้นฅน ตอน ปู่เบา ผู้เฒ่ารักแผ่นดิน
‘คนค้นฅน’ สัปดาห์นี้เป็นเรื่องราวที่เคยออกอากาศไปแล้วเมื่อวันที่ 10 สิงหาคม 2559 เป็นเรื่องราวของชายชรา วัย 84 ปี ตื่นตั้งแต่พระอาทิตย์ยังไม่ขึ้น เดินออกจากบ้านพร้อมจอบ เสียม และมืด คอยทำความสะอาด ถากถางหญ้า เก็บขยะริมถนนสาธารณะที่ไม่มีผู้ใดสนใจ กลายเป็นภาพที่คุ้นตาของชาวบ้านในละแวกบ้านห้วยเดื่อ ตำบลโนนทัน อำเมือง จังหวัดหนองบัวลำภู มานานกว่า 20 ปีแล้วหากมองภายนอกชายชราผู้นี้คงไม่ต่างคงมีสภาพไม่ต่างจากคนจรหมอนหมิ่น ที่ดำรงชีพด้วยการเก็บขยะขาย แต่แท้จริงแล้วชายชราผู้นี้คือ ปู่เบา หรือ นายคำเบา หวานเสร็จ อดีตครูใหญ่คนแรกของโรงเรียน-ร่มเกล้าโรงเรียนประจำตำบล ที่ทุกคนในชุมชนต่างเคารพนับถือ เหตุที่ชายชราผู้นี้เลือกการงานในปั้นปลายชีวิตที่หลายคนมองข้าม ทั้งยังเหยียดหยามว่าต้อยต่ำเนื่องจากปู่เบาในฐานะครูใหญ่ไดมีโอกาสเฝ้ารับเสด็จในหลวงที่ทรงเสด็จมากราบ หลวงปู่ขาว อนาลโย แห่งวัดถ้ำกลองเพล อย่างใกล้ชิดอยู่หลายครั้ง ด้วยเห็นและศรัทธาต่อพระเจ้าแผ่นดินที่เป็นแบบอย่างให้กับประชาชน ปู่เบาจึงปฏิญาณตนขอเดินตามรอยเท้าของพระเจ้าแผ่นดินในการทำประโยชน์เพื่อบ้านเกิดของตนในบั้นปลายของชีวิต งานทำความสะอาดที่ปู่เลือก แม้ไม่ใช่งานที่สูงส่ง มีคนนับหน้าถือตา แต่ขอเป็นเพียงงานที่จะลงเรี่ยวแรงให้เกิดประโยชน์กับผู้อื่นก็เพียงพอแล้ว ยิ่งงานที่ไม่มีใครทำยิ่งต้องลงมือที่จะทำ แม้จะด้วยอายุที่มากขึ้นและแรงกายก็ลดลง แต่สิ่งที่ปู่ไม่เคยลดละคือการงาน แม้ในยามฝนตก แดดร้อน ไม่เคยบ่น ค่อยๆทำตามแรงที่มีอย่างช้า แต่ละเอียดและประณีต ทุกๆจอบที่ขุดลงดินปู่ก็จะภาวนาและกำหนดสติๆไปพร้อมๆกัน “การทำบุญทำประโยชน์เพื่อสังคมไม่จำเป็นต้องทำแต่ที่วัด ทำที่ไหนก็ได้บุญเหมือนกัน ทุกวันนี้ที่มาทำความสะอาดก็เป็นการดูแลแผ่นดินให้ลูกให้หลานได้อยู่เย็นเป็นสุข ปู่ทำโดยไม่หวังแก้วแหวนเงินทอง ทำแล้วใจมันเป็นสุขก็พอ”
คนค้นฅน REPLAY : ปู่เย็นเฒ่าทรนง
คุณเคยตั้งคำถามให้กับตัวเองหรือไม่ ถ้าในวันหนึ่งคุณมีอายุ 100 ปี วันนั้นคุณจะเป็นอย่างไร อยู่กับใคร อยู่ในสภาพไหนและที่สำคัญการมีชีวิตในวัยชราของคุณในวันนั้นจะเป็นอย่างไร คนค้นฅนจะพาคุณผู้ชมไปพบกับ 1 คำตอบของคำถามนี้จากชีวิตของชายชราคนหนึ่งที่มีอายุเลยข้ามศตวรรษมาถึง 106 ปี เย็น แก้วมณี หรือปู่เย็น ชายชราหลงยุคผู้มีมีร่างกายแข็งแรงและเต็มเปี่ยมหัวใจที่แข็งแกร่งที่ไม่ยอมจำนนต่อวัยและสังขารอันร่วงโรย ในเรือลำเล็กๆลำหนึ่งขนาดกว้าง 1 เมตร ยาว 5เมตรที่เป็นทั้งเรือนงานแห่งชีวิตกับการยึดอาชีพวางอวนหาปลาในแม่น้ำเพชรบุรีอีกรวมถึงยังเป็นเรือนนอนที่กินอยู่และอาศัยพักพิงเพียงอยู่ตัวคนเดียวมาหลายสิบปีหลังจากที่ภรรยา ญาติสนิทมิตรสหายค่อยๆล้มหายตายจากไปตามอายุขัยของคนปกติที่มีอายุไม่เกิน 80 ปี ทุกเช้าที่บริเวณตลาดสดแถวสะพานลำใย ชายชราหลังงองุ้มคนหนึ่งจะปรากฏตัวขึ้นมาจากบันไดเชิงสะพานพร้อมกับกะละมังหนึ่งใบใส่ปลาน้ำจืดประมาณ 10-20ตัวมานั่งขายให้กับผู้คนที่มาจับจ่ายใช้สอยในตลาด ไม่มีตราชั่ง ไม่มีถุงใส่ ไม่มีป้ายตั้งราคาใครอยากซื้อเท่าไหร่ก็จ่ายมาเท่านั้นและเมื่อปลาหมด การนั่งกินน้ำเต้าหู้ที่ร้านใกล้สะพานก็จะเป็นมื้อเช้าของปู่ทุกวันก่อนกลับลงเรือที่จอดอยู่ใต้สะพาน เหตุการณ์เช่นนี้เกิดขึ้นเป็นประจำทุกตั้งแต่ในช่วงเดือนพฤศจิกายนหลังฤดูฝนไปจนถึงเดือนมิถุนายนก่อนการกลับมาของฤดูฝนอีกครั้งและเมื่อถึงฤดูฝนปู่เย็นจะกลับขึ้นฝั่งไปพักอาศัยอยู่กับหลานพร้อมกับการยกเรือขึ้นไปอยู่บนฝั่งที่อ.ท่ายางเนื่องจากน้ำในแม่น้ำหลากเกินไปที่จะหาปลาและอยู่อาศัยได้และเมื่อหมดฝนการเฝ้ารอคอยของปู่เย็นที่จะได้กลับลงแม่น้ำอีกครั้งก็จะเกิดขึ้น เรือลำหนึ่งจะล่องจากท่ายางมาที่เมืองเพชรเป็นระยะทางกว่า 20 กิโลเมตร เพื่อกลับสู่วิถีเดิม ภาพของวัฎจักรแห่งชีวิตและการงานของปู่เย็นก็จะดำเนินไปอีกครั้ง กับชีวิตและความผูกพันกับแม่น้ำเพชร แม่น้ำสายแห่งชีวิตที่ปู่เย็นทำมาหากินหล่อเลี้ยงมาจนวัยลุล่วงมาจนถึง 106 ปีในวันนี้ คนที่รู้จักกับปู่เย็นกล่าวว่า ปู่เย็นอาจจะเป็นคนหนึ่งที่เป็นดัชนีชี้วัดความเป็นไปในสายน้ำเพชรได้เป็นอย่างดีเพราะถ้าปู่เย็นยังคงพึ่งตนเองได้ด้วยการจับปลาในแม่น้ำแห่งนี้แสดงว่าแม่น้ำเพชรก็ยังคงสะอาดพอที่จะมีสิ่งชีวิตอาศัยอยู่ในแม่น้ำและยังสามารถหล่อเลี้ยงชีวิตบั้นปลายของคนๆหนึ่งได้จนถึงทุกวันนี้ แต่สำหรับการลงเรือของปู่เย็นครั้งล่าสุดในปีนี้ ภาพที่ผู้คนเห็นจนคุ้นตาอาจจะกลายเป็นครั้งสุดท้าย เพราะเป้าหมายและภาระกิจของปู่เย็นเที่ยวสุดท้ายในครั้งนี้คือการหาเงินให้ได้ครบตามที่ตั้งเอาไว้แล้วเมื่อฤดูฝนที่จะมาถึงก็จะเป็นการกลับคืนขึ้นฝั่งตลอดกาล ชีวิตคนบางคนความตายมาถึงขณะที่ยังไม่พร้อมในขณะที่บางคนอาจพร้อมที่จะตายได้ทุกเมื่อขณะที่ความตายยังเดินทางมาไม่ถึง ถึงแม้อาจไม่มีใครรู้ล่วงหน้าได้ว่าจะเราจะอยู่ได้ถึงเมื่อไหร่ จะตายวันไหนและเราจะมองเรื่องการตายอย่างไรก็ตาม แต่สำหรับชายชราอย่างปู่เย็นการรอคอยวันตายอาจไม่ใช่สิ่งสุดท้ายของการมีชีวิตอยู่ เพราะการมีอยู่ในวันนี้ของปู่เย็นไม่จำเป็นต้องพึ่งพาไม่ต้องเป็นภาระหรือแบมือขอใครกินและที่สำคัญไปกว่านั้นถ้าหากการตายจะเกิดมาจากคำว่า อดตาย คงไม่มีทางเกิดขึ้นกับชายชราที่ชื่อ ปู่เย็น เป็นอันขาด
พิเศษ เพิ่มเติม ปู่เย็น คุณปู่ในตำนาน
ตอนที่ 1
"รู้สึกซาบซึ้งในพระมหากรุณาธิคุณ สมเด็จพระนางเจ้าฯ พระบรมราชินีนาถ พระองค์ใจดี สงสารคนแก่ ขอพระอัลเลาะห์จงคุ้มครองให้พระองค์อายุยืนกว่าผมหลายเท่า เรือพระราชทานสวยมาก จะเอาไปผูกไว้ที่ท่าโรงหม้อซึ่งอยู่ใกล้กับสะพานลำไย ประมาณ 30 เมตร ใช้เป็นที่หลับนอนในเวลาที่อยากพักผ่อน แต่การจับปลายังจะใช้เรือลำเก่าเพราะขึ้นลงในขณะหาปลาสะดวกกว่า เคยบอกว่าอยากได้เครื่องยนต์มาใส่ท้ายเรือเพื่อจะขับไปต่างที่ได้ แต่หลายคนไม่เชื่อว่าขับเรือได้ ถึงขับได้ก็เป็นห่วงว่าจะเกิดอันตราย ซึ่งเมื่อหลายปีก่อนเรือลำเก่าก็เคยใส่เครื่องยนต์ แต่เครื่องพังไปนานแล้ว ถ้ามีก็ขับได้แต่ไม่เรียกร้อง เดี๋ยวคนอื่นจะหาว่าเรื่องมาก" คำพูดซื่อตรงที่ออกมาจากใจของปู่เย็น
จาก http://hilight.kapook.com/view/29500
ตอนที่ 2
เพิ่มเติม https://www.youtube.com/playlist?list=PLTAEo6YE1xZnvwHqZWd74maQIzffZhIx1
https://www.youtube.com/playlist?list=PLTAEo6YE1xZn35AJWAVXBSkmd1HUXg2kM