สวัสดีครับ ผมมีเรื่องจะมาเล่าให้ฟังครับ สัปดาห์ที่ผ่านมาผมมีเรื่องไม่สบายต่อชีวิตผม
ผมจึงขอหนีทุกอย่างไป ซึ่งตอนแรกผมก็ไม่รู้หรอกว่าจะไปที่ไหนดี จนสุดท้ายก็ตัดสินใจนั่งรถไฟไปนครศรีธรรมราชครับ
เรียกได้ว่าลงใต้ครั้งแรก ญาติ เพื่อนฝูงอะไรก็ไม่มีเลย
แผนการเดินทางนี่ไม่ต้องพูดถึง กะไปสโลไลฟ์และด้นสดเอาดาบหน้านั้นไปเลย และดูรีวิวแนะนำจากเพจ นครศรีดี๊ดี นครศรีดีกว่าเดิม เอา
และก็เห็นฟ้าที่เริ่มมืด ก็รู้แล้วว่าทริปนี้ ไม่สงบแหง่ๆ
และที่แรกที่จับพลัดจับพลู่ตัวเองเข้าไปเมื่อถึงเมืองนคร คือ...วัดพระบรมธาตุเจดีย์นครศรีธรรมราชครับ
ซึ่งพอเข้าไปแล้ว ความรู้มันต่างจากตอนอยู่กรุงเทพ หรือตอนนั่นรถมาเป็นไหนๆ เลย
วันนั้นเป็นวันพุธ วันพุธที่มีใครน้อยคนมากในวัด บรรยากาศค่อนข้างเงียบสงบ ผมได้นั่งอยู่บนพื้นข้างๆ พระธาตุ พยายามระบายความในใจต่อหน้าองศ์พระบรมธาตุเจดีย์ แล้วก็ร้องไห้อยู่คนเดียว
พอรู้สึกตัวอีกที ก็นึกขึ้นได้ว่า เสียงร้องไห้ของผมมันออกไปนอกวัดเสียแล้ว
เลยตัดสินใจ หายใจเข้าลึกๆ
ไม่หาย...
ก็เลยตัดสินใจอีกครั้งว่า ลองนั่งสมาธิดูดีกว่า ลองทบทวนเรื่องต่างๆ เผื่ออะไรจะดีขึ้นมาบ้าง
ตอนนั้นมันรู้สึกปลดปล่อยมาก และรู้สึกอบอุ่นมากเมื่ออยู่ที่นี่ หลังจากนั้นผมก็ได้ห่มผ้าขึ้นพระธาตุครับ หลังจากนั้นฟ้าที่เคยมืดก็สว่าง เหมือนกับสมองของผมที่มันคลายความตึงเครียดไปหมดแล้ว
ขอบคุณบรรยากาศ ขอบคุณที่นี่ครับ ที่ทำให้ผมรู้ว่า ธรรมะทำให้เราหลุดจากโลกวุ่นวาย ใช้สติ สมาธิ ให้หลุดพ้นเรื่องร้ายๆ ได้ดีจริงๆ
ขอบคุณภาพประกอบจาก Fanpage :
https://www.facebook.com/NakhonsiAwesomeplus/ ด้วยครับ
