ข้อความโดย: 時々होशདང一རພຊຍ๛
« เมื่อ: สิงหาคม 24, 2018, 01:59:50 pm »
เพิ่มเติมอย่างเป็นทางการที่นี่....http://vot731.wordpress.com
บาปไม่บาปสำคัญที่เจตนาหากไม่มีเจตนาที่จะฆ่าก็ไม่บาป แต่หากมีเจตนาฆ่าเห็นดี เห็นงามด้วยก็บาป
พระวินัยปิฎก มหาวิภังค์ เล่ม 1 ภาค 1 หน้าที่ 103
[พระโมคคลีบุตรติสสเถระอ้างพระพุทธพจน์เล่าอดีตนิทาน]
ลำดับนั้น พระเถระถวายวิสัชนาให้พระราชาทรงเข้าพระทัยเนื้อความนี้ด้วยพระสูตรนี้ว่า ดูก่อนภิกษุทั้งหลาย ! เรากล่าวเจตนาว่าเป็นกรรม บุคคลคิดแล้ว จึงกระทำกรรมด้วยกาย วาจา ใจ ๑ ดังนี้ เพื่อแสดงเนื้อความนั้นนั่นแล พระเถระจึงนำติดติรชาดกมา เป็นอุทาหรณ์ดังต่อไปนี้.......
ขอถวายพระพร มหาบพิตร ! ในอดีตกาล นกกระทาชื่อ ทีปกะเรียนถามพระดาบสว่าข้าแต่ท่านผู้เจริญ ! นกเป็นอันมากเข้าใจว่า ญาติของพวกเราจับอยู่แล้ว จึงพากันมา นายพรานอาศัยข้าพเจ้านกต่อย่อมถูกต้องกรรม เมื่อนายพรานอาศัยข้าพเจ้าทำบาปนั้น ใจข้าพเจ้าย่อมสงสัย ว่าบาปนั้นจะมีแก่ข้าพเจ้า หรือหนอ ?พระดาบสตอบว่า ก็ท่านมีความคิดอย่างนี้หรือว่า ขอนกทั้งหลายเหล่านี้มา เพราะเสียง และเพราะเห็นรูปของเราแล้วจงถูกแร้ว หรือจงถูกฆ่านกกระทา เรียนว่าไม่มีท่านผู้เจริญลำดับนั้น ดาบสจึงให้นกกระทานั้นเข้าใจยินยอมว่า ถ้าท่านไม่มีความคิดไซร้ บาปก็ไม่มีแท้จริง กรรมย่อมถูกต้องบุคคลผู้คิดอยู่เท่านั้น หาถูกต้องบุคคลผู้ไม่คิดไม่ถ้าใจของท่านไม่ประทุษร้าย ในการทำความชั่วไซร้กรรมที่นายพรานอาศัยท่านกระทำ ก็ไม่ถูกต้องท่าน บาปก็ไม่ติดเปื้อนท่าน ผู้มีความขวนขวายน้อยผู้เจริญ คือ บริสุทธิ์
