ข้อความโดย: แก้วจ๋าหน้าร้อน
« เมื่อ: สิงหาคม 06, 2010, 08:46:27 pm »
ความสวยงามในใจเรา ย่อมมีคนรับรู้และสัมผัสได้ครับ ไม่ว่าเราจะได้รับผลตอบแทนในความดีนั้นหรือไม่ ก็ขอให้ยึดมั่นในความดีนั้นต่อไปครับขอบคุณพี่ปอมากครับ
ขอให้ศรัทธาในความดี ตราบใดที่หัวใจยังมีธรรมะ ธรรมะในใจเราจะส่งเสริมความดีให้คงไว้ซึ่งศรัทธา..
ข่าว:
เว็บใต้ร่มธรรม ตั้งขึ้นเพื่อการรวมตัวของสมาชิกและทีมงานเว็บอกาลิโก ให้มาปรึกษาพบปะพูดคุยกันก่อนเดินทางสู่เส้นทางเดิมของอกาลิโกครับ พร้อมที่จะสานต่อความดีบนโลกออนไลน์ใบเล็กๆนี้ ทุกเรื่องราวมีความเป็นไป หากพี่ๆทุกท่านได้รับข่าวสารฉบับนี้ ถ้ามีเวลา..ก็ขอให้แวะมา พักคุยธรรมะปรึกษาหารือกันเช่นกัลยาณมิตรเหมือนที่เคยมา.."ด้วยความคิดถึงอย่างยิ่ง..ถึงที่สุด ธรรมะอวยพรครับ"
ความสวยงามในใจเรา ย่อมมีคนรับรู้และสัมผัสได้ครับ ไม่ว่าเราจะได้รับผลตอบแทนในความดีนั้นหรือไม่ ก็ขอให้ยึดมั่นในความดีนั้นต่อไปครับขอบคุณพี่ปอมากครับ
ข้อความโดย: honeypor
« เมื่อ: สิงหาคม 06, 2010, 04:07:09 am »เศรษฐีหม้ายคนหนึ่งมีลูกชายคนเดียว เขาได้หาพี่เลี้ยงมาเพื่อดูแลลูกชายคนนี้ตั้งแต่เกิด จนกระทั่งอายุสามสิบเศษก็เกิดเหตุร้ายทำให้ลูกชายเสียชีวิต
เศรษฐีเศร้าโศกมาก ไม่ยอมทาน ไม่ยอมนอน จนกระทั่งสุขภาพทรุดโทรม และหัวใจวายเสียชีวิตในที่สุด
เศรษฐีคนนี้ไม่มีญาติ ไม่มีพี่น้อง และดูเหมือนว่าเขาก็ไม่ได้ทำพินัยกรรมระบุว่าจะมอบทรัพย์สินมรดกให้ใครด้วย เมื่อเป็นเช่นนี้ ตามกฎหมายของบ้านเมืองทรัพย์สินของเขาทั้งหมดก็ต้องตกเป็นของแผ่นดิน
เมื่อกรมธนารักษ์ดูแลทรัพย์สินของเศรษฐีคนนี้ไปได้สักสองสามปี ก็หาทางนำทรัพย์สินที่ตกเป็นของแผ่นดินมาทำให้เกิดประโยชน์ โดยเริ่มจากสิ่งที่ง่ายที่สุดคือ นำภาพวาดต่างๆ ออกประมูลขาย (เศรษฐีท่านนี้เป็นนักสะสมภาพวาดที่มีชื่อของโลก)
เมื่อทราบข่าวว่าจะมีการประมูลขายภาพวาด พี่เลี้ยงที่เคยดูแลลูกชายก็แวะไปที่บ้าน มิใช่ว่าเธอมีเงินไปร่วมประมูลกับคนอื่นเขา แต่เพราะว่าเธอต้องการจะรื้อฟื้นความทรงจำที่ดีงามกับเศรษฐี และกับลูกชายที่เธอได้เลี้ยงดูเปรียบเสมือนกับลูกของเธอเอง
การประมูลดำเนินไปหลายวัน แต่ละวันมีผู้สนใจในศิลปกรรมมาร่วมประมูลมากมาย และรูปภาพสวยๆ งามๆ ก็ได้ถูกประมูลไปด้วยราคาสูงเปลี่ยนมือไปยังเจ้าของใหม่ ทำให้กรมธนารักษ์ได้เงินเข้ากองคลังมากมาย ........ และในที่สุดก็เหลือภาพเพียงภาพเดียวขนาดไม่ใหญ่นัก เป็นภาพเขียนลายดินสอ เป็นรูปใบหน้าลูกชายของเศรษฐีซึ่งเศรษฐีเป็นคนวาดเองหลังจากที่ลูกชายเสียชีวิตไป .......สำหรับพี่เลี้ยงคนนี้ถือว่าภาพนี้เป็นภาพที่สวยงาม และมีความหมายที่สุด
เมื่อเจ้าหน้าที่ประมูลประกาศเริ่มประมูล ปรากฎว่าไม่มีใครยกมือเสนอราคาประมูลเลย ดูเหมือนว่าไม่มีใครสนใจ เพราะเขาทุกคนเหล่านั้นกำลังรอให้การประมูลภาพนี้สิ้นสุดลง เพื่อการประมูลศิลปกรรมที่เป็นรูปปั้น รูปสลัก รูปประดับเพชรพลอย ชุดเซรามิก ชุดจานชามอาหารที่เป็นของเก่าแก่ จะได้เริ่มขึ้น
ในเมื่อไม่มีใครสนใจ พี่เลี้ยงคนนี้ก็ยกมือและเสนอราคาประมูลเพียง 20 เหรียญ ทุกคนที่อยู่ในที่นั้นต่างก็หันมามองด้วยสายตาที่บ่งถึงการดูถูก แต่ก็ไม่มีใครว่าอะไร เพราะต่างก็ไม่สนใจในภาพนี้อยู่แล้ว
ในที่สุด พี่เลี้ยงก็ประมูลภาพวาดรูปใบหน้าลูกชายเศรษฐีได้ในราคาเพียง 20 เหรียญ ซึ่งต่างกับราคาของรูปภาพอื่นๆ ราวฟ้ากับดิน เพราะภาพก่อนๆ นั้นแต่ละภาพประมูลกันในราคาเป็นแสนๆ เหรียญ และบางภาพถึงล้านเหรียญก็มี
ในขณะที่เจ้าหน้าที่มอบภาพให้แก่พี่เลี้ยงที่ตั้งใจจะเก็บภาพนี้ไว้เป็นที่ระลึกถึงความทรงจำอันมีค่า อันสวยงาม เธอก็เหลือบไปเห็นกระดาษแผ่นหนึ่งสอดซ่อนไว้ระหว่างภาพกับกรอบรูป เธอจึงดึงกระดาษแผ่นนั้นออกมา ความที่เธออ่านไม่ออก เขียนไม่ได้ จึงมอบให้เจ้าหน้าที่ประมูลช่วยอ่าน เมื่อเจ้าหน้าประมูลรับมาอ่าน เขาก็ตกตะลึง และประกาศต่อที่ประชุมประมูลว่า เอกสารนี้เป็นพินัยกรรมที่เศรษฐีแอบซ่อนไว้ในภาพเขียนของลูกชายของตน และเขียนไว้ด้วยถ้อยคำง่ายๆ ว่า:
“ถ้าบุคคลใดที่สนใจเป็นเจ้าของรูปภาพของลูกชายคนเดียวของผมคนนี้ ก็เท่ากับว่า เขา/เธอ คนนั้นก็คงรักลูกชายของผมเท่ากับผม ผมจึงขอทำพินัยกรรมมอบมรดกทรัพย์สินทั้งหมดให้กับ เขา/เธอ คนนั้น”
เมื่อเจ้าหน้าที่ประมูลอ่านพินัยกรรมนั้นจบแล้ว จึงมอบเอกสารนี้ให้กับเจ้าหน้าที่กรมธนารักษ์จัดการด้านเอกสารสิทธิ์มอบทรัพย์สิน ที่ดิน คฤหาสน์ และ สิ่งของในบ้านทุกชิ้น รวมทั้งเงินสดจากการประมูลภาพที่เพิ่งได้มาให้แก่พี่เลี้ยงคนนี้ทั้งหมด
เศรษฐีเศร้าโศกมาก ไม่ยอมทาน ไม่ยอมนอน จนกระทั่งสุขภาพทรุดโทรม และหัวใจวายเสียชีวิตในที่สุด
เศรษฐีคนนี้ไม่มีญาติ ไม่มีพี่น้อง และดูเหมือนว่าเขาก็ไม่ได้ทำพินัยกรรมระบุว่าจะมอบทรัพย์สินมรดกให้ใครด้วย เมื่อเป็นเช่นนี้ ตามกฎหมายของบ้านเมืองทรัพย์สินของเขาทั้งหมดก็ต้องตกเป็นของแผ่นดิน
เมื่อกรมธนารักษ์ดูแลทรัพย์สินของเศรษฐีคนนี้ไปได้สักสองสามปี ก็หาทางนำทรัพย์สินที่ตกเป็นของแผ่นดินมาทำให้เกิดประโยชน์ โดยเริ่มจากสิ่งที่ง่ายที่สุดคือ นำภาพวาดต่างๆ ออกประมูลขาย (เศรษฐีท่านนี้เป็นนักสะสมภาพวาดที่มีชื่อของโลก)
เมื่อทราบข่าวว่าจะมีการประมูลขายภาพวาด พี่เลี้ยงที่เคยดูแลลูกชายก็แวะไปที่บ้าน มิใช่ว่าเธอมีเงินไปร่วมประมูลกับคนอื่นเขา แต่เพราะว่าเธอต้องการจะรื้อฟื้นความทรงจำที่ดีงามกับเศรษฐี และกับลูกชายที่เธอได้เลี้ยงดูเปรียบเสมือนกับลูกของเธอเอง
การประมูลดำเนินไปหลายวัน แต่ละวันมีผู้สนใจในศิลปกรรมมาร่วมประมูลมากมาย และรูปภาพสวยๆ งามๆ ก็ได้ถูกประมูลไปด้วยราคาสูงเปลี่ยนมือไปยังเจ้าของใหม่ ทำให้กรมธนารักษ์ได้เงินเข้ากองคลังมากมาย ........ และในที่สุดก็เหลือภาพเพียงภาพเดียวขนาดไม่ใหญ่นัก เป็นภาพเขียนลายดินสอ เป็นรูปใบหน้าลูกชายของเศรษฐีซึ่งเศรษฐีเป็นคนวาดเองหลังจากที่ลูกชายเสียชีวิตไป .......สำหรับพี่เลี้ยงคนนี้ถือว่าภาพนี้เป็นภาพที่สวยงาม และมีความหมายที่สุด
เมื่อเจ้าหน้าที่ประมูลประกาศเริ่มประมูล ปรากฎว่าไม่มีใครยกมือเสนอราคาประมูลเลย ดูเหมือนว่าไม่มีใครสนใจ เพราะเขาทุกคนเหล่านั้นกำลังรอให้การประมูลภาพนี้สิ้นสุดลง เพื่อการประมูลศิลปกรรมที่เป็นรูปปั้น รูปสลัก รูปประดับเพชรพลอย ชุดเซรามิก ชุดจานชามอาหารที่เป็นของเก่าแก่ จะได้เริ่มขึ้น
ในเมื่อไม่มีใครสนใจ พี่เลี้ยงคนนี้ก็ยกมือและเสนอราคาประมูลเพียง 20 เหรียญ ทุกคนที่อยู่ในที่นั้นต่างก็หันมามองด้วยสายตาที่บ่งถึงการดูถูก แต่ก็ไม่มีใครว่าอะไร เพราะต่างก็ไม่สนใจในภาพนี้อยู่แล้ว
ในที่สุด พี่เลี้ยงก็ประมูลภาพวาดรูปใบหน้าลูกชายเศรษฐีได้ในราคาเพียง 20 เหรียญ ซึ่งต่างกับราคาของรูปภาพอื่นๆ ราวฟ้ากับดิน เพราะภาพก่อนๆ นั้นแต่ละภาพประมูลกันในราคาเป็นแสนๆ เหรียญ และบางภาพถึงล้านเหรียญก็มี
ในขณะที่เจ้าหน้าที่มอบภาพให้แก่พี่เลี้ยงที่ตั้งใจจะเก็บภาพนี้ไว้เป็นที่ระลึกถึงความทรงจำอันมีค่า อันสวยงาม เธอก็เหลือบไปเห็นกระดาษแผ่นหนึ่งสอดซ่อนไว้ระหว่างภาพกับกรอบรูป เธอจึงดึงกระดาษแผ่นนั้นออกมา ความที่เธออ่านไม่ออก เขียนไม่ได้ จึงมอบให้เจ้าหน้าที่ประมูลช่วยอ่าน เมื่อเจ้าหน้าประมูลรับมาอ่าน เขาก็ตกตะลึง และประกาศต่อที่ประชุมประมูลว่า เอกสารนี้เป็นพินัยกรรมที่เศรษฐีแอบซ่อนไว้ในภาพเขียนของลูกชายของตน และเขียนไว้ด้วยถ้อยคำง่ายๆ ว่า:
“ถ้าบุคคลใดที่สนใจเป็นเจ้าของรูปภาพของลูกชายคนเดียวของผมคนนี้ ก็เท่ากับว่า เขา/เธอ คนนั้นก็คงรักลูกชายของผมเท่ากับผม ผมจึงขอทำพินัยกรรมมอบมรดกทรัพย์สินทั้งหมดให้กับ เขา/เธอ คนนั้น”
เมื่อเจ้าหน้าที่ประมูลอ่านพินัยกรรมนั้นจบแล้ว จึงมอบเอกสารนี้ให้กับเจ้าหน้าที่กรมธนารักษ์จัดการด้านเอกสารสิทธิ์มอบทรัพย์สิน ที่ดิน คฤหาสน์ และ สิ่งของในบ้านทุกชิ้น รวมทั้งเงินสดจากการประมูลภาพที่เพิ่งได้มาให้แก่พี่เลี้ยงคนนี้ทั้งหมด