ข้อความโดย: มดเอ๊กซ
« เมื่อ: กันยายน 19, 2024, 05:10:08 am »
THE FINAL CUT
3 ซีนที่ชอบที่สุดในหลานม่า
ซีน 1 - อนิจจัง - ความไม่เที่ยง “อั๊วโดนแล้วนะ” อาม่าบอกข่าวร้ายกับเพื่อนที่เป็นมะเร็งเหมือนกันด้วยน้ำเสียงดูปกติ ไม่ทุกข์และออกทางอารมณ์ขันเสียด้วยซ้ำ อาม่าใ้ช้ชีวิตมานานจนเข้าใจความเกิดแก่เจ็บตายได้ดี จนมองว่ามันเป็นธรรมดา เมื่อมันเกิดแล้ว หรือรู้ว่ากำลังจะเกิดและไม่สามารถแก้ได้ เราจะอยู่กับมันอย่างยิ้มรับหรือต่อต้านมันอย่างเป็นทุกข์ ก็เลือกเอา
ซีน 2 -อนิจจา - ความสลดใจ ซีนนี้กระแทกใจมาก ในขณะที่คนเป็นพ่อแม่ไม่เคยมีข้ออ้างในการดูแลลูก แต่ลูกๆกลับมีเหตุผลต่างๆนาๆทั้งที่เป็นช่วงสุดท้ายของชีวิต ทำให้นึกถึงคำพูดที่ว่า "แม่เลี้ยงลูกหลายคนได้ แต่ลูกหลายคนกลับเลี้ยงแม่คนเดียวไม่ได้" เลี้ยงได้ ไม่ได้นี่ ไม่ได้หมายถึงมีเงิน มีข้าว มีน้ำหรือที่อยู่ให้นะครับ แต่เป็นความเอาใจใส่อย่างจริงใจ ตอนที่ตัวละครเด็กผู้หญิงเอามือแตะหน้าผากอาม่าแล้วพูดว่าโตไปจะเรียนหมอและรักษาอามาเอง ช็อตไร้เดียงสานี้ทำเราน้ำตารื้นเลย เพระทั้งตัวละครผู้ใหญ่และเราเองรู้อยู่แก่ใจอย่างแน่ชัดว่ามันไม่สามารถมีวันนั้นได้จริง(เพราะอาม่ามีชีวิตอยู่ได้อีกแค่ปีเดียวเอง)
ซีน 3 -อาทร - ความห่วงใย ตอนที่โกโส่ยมาหาอาม่า แม้จะมาดูแลอามาในช่วงสุดท้ายของชีวิตแบบแค่ผ่านๆ แต่ก็ทำให้คนเป็นแม่อย่างอาม่ามีความสุข โกโส่ยเป็นลูกที่ไม่ได้เรื่อง ติดการพนัน การงานไม่มีทำ ชอบไถตังแม่จนถึงขั้นขโมยเงิน แต่ยังไงสำหรับคนเป็นพ่อแม่ถึงลูกจะผิดยังไงลูกก็ยังเป็นลูกเสมอ อาม่าในวันที่ใกล้ตายก็ยังมีความเป็นห่วงและอาทร ตอนโกโส่ยกลับไปอาม่าบอกกับเอ็มว่า ในบรรดาคนที่มาหาอาม่าถ้าโกโส่ยไม่มาจะดีที่สุด เราได้ฟังแค่นี้ก็คิดในใจ อาม่ารังเกียจรำคาญโส่ยงั้นเหรอ? แต่ประโยคต่อมาทำให้เรากระจ่างใจ "เพราะถ้าอีไม่มา แปลว่าอีสบายดี" คำนี้ทำเราจุกอก คนเป็นพ่อแม่ไฉนจะไม่คิดถึง ไฉนจะไม่อยากเห็นหน้าลูก แต่หากแลกกับความสุขสบายของลูก คนเป็นพ่อแม่ก็ยอมทรมานอยู่กับความคิดถึง แม้ตัวเองจะเหงามากๆก็ตาม
https://youtu.be/0fksoEJvdLE?si=Xi4Zd_9zrrJzFidW