ข้อความโดย: แก้วจ๋าหน้าร้อน
« เมื่อ: สิงหาคม 09, 2010, 12:33:17 am »เรื่องรถเข็นของผมนี่ สยองดีครับ เสียวๆนิดๆ 55
ขอบคุณครับเพื่อน
ขอบคุณครับเพื่อน
ขอให้ศรัทธาในความดี ตราบใดที่หัวใจยังมีธรรมะ ธรรมะในใจเราจะส่งเสริมความดีให้คงไว้ซึ่งศรัทธา..
ข่าว:
เว็บใต้ร่มธรรม ตั้งขึ้นเพื่อการรวมตัวของสมาชิกและทีมงานเว็บอกาลิโก ให้มาปรึกษาพบปะพูดคุยกันก่อนเดินทางสู่เส้นทางเดิมของอกาลิโกครับ พร้อมที่จะสานต่อความดีบนโลกออนไลน์ใบเล็กๆนี้ ทุกเรื่องราวมีความเป็นไป หากพี่ๆทุกท่านได้รับข่าวสารฉบับนี้ ถ้ามีเวลา..ก็ขอให้แวะมา พักคุยธรรมะปรึกษาหารือกันเช่นกัลยาณมิตรเหมือนที่เคยมา.."ด้วยความคิดถึงอย่างยิ่ง..ถึงที่สุด ธรรมะอวยพรครับ"
ข้อความโดย: กระตุกหางแมว
« เมื่อ: สิงหาคม 08, 2010, 01:58:25 pm »5ปีที่แล้วผมจำเป็นต้องไป อยู่ที่บ้านป๋าเพื่อช่วยป๋าดูแลเรื่องค่าผ่อนบ้านเนื่องจากป๋าป่วยเป็นอัมพ ฤกต์(ผมเจอป๋าครั้งแรกตอน ม.3) บ้านป๋าเป็นทาวน์เฮาส์ชั้นเดียว แต่ต่อห้องนอนออกมาด้านหน้าบ้านเหลือทางเข้ากว้างแค่ช่วงประตูบานเดียว ทุกวันป๋าจะใช้ wheelchair ซึ่งพี่สาวของป๋าขอมาจากญาติที่ระยอง
ทุกวัน แม่เลี้ยงผมจะพับ wheelchair เก็บไว้ที่ข้างประตูทางเข้าบ้าน แต่มีอยู่วันหนึ่ง ผมเลิกงานประมาณตี 2 ขับรถกลับถึงบ้านก็นำรถไปจอดที่หน้าบ้านญาติอีกคน เพราะที่บ้านไม่สามารถนำรถเข้าจอดได้ พอเดินกลับมาถึงหน้าบ้าน ราวตี 2 กว่า มองเห็นว่าวันนี้แม่ไม่ได้พับ wheelchair เก็บมันยังกางขวางทางเข้าบ้านอยู่
ผมก้มลงไขกุญแจเปิดประตูเข้ามา แล้วก็หันกลับไปล็อคกุญแจช่วงนั้นผมรู้สึกว่ามีใครสักคนนั่งอยู่ที่ wheelchair ตัวนั้น พอผมหันจะเดินเข้าบ้านก็เห็นมีคนนั่งอยู่ที่ wheelchair จริงๆ เป็นคนแก่ร่างท้วม มีผ้าโพกหัวลายดิ้นทอง นุ่งผ้าถุงแบบแขก เสื้อลายลูกไม้สีเหลืองแขนสั้น แกจ้องมองผมอยู่ นาทีนั้นผมรู้สึกว่า เขาไม่น่าจะใช่คน เพราะเวลานั้นไม่มีใครในบ้านตื่นแน่นอน คนในบ้านก็ไม่มีใครแต่งตัวแบบแขกอย่างนี้ หน้าตาก็ไม่คุ้น ผมเดินผ่านแกโดยที่ไม่มีคำถามอะไร แกมองตามผมจนผมไขกุญแจประตูในเข้าบ้าน ผมเก้บความเย็นของสันหลังเดินไปที่ห้องนอนซึ่งก็เป็นห้องที่ต่อเติมด้านนอก นั่นแหละ ในใจภาวนาว่าอย่าให้แกถามอะไรผมเลยเพราะผมคงไม่มีอะไรจะตอบแก ผมอาบน้ำ แล้วเข้านอนพยามยามข่มตาหลับอยู่นาน แล้วก็เผลอหลับไปจนบ่ายวันรุ่งขึ้น หลังจากที่ตื่นขึ้นมาผมถามแม่เลี้ยงผมว่า"เมื่อคืนแม่ลืมพับเก็บหรือเปล่า" แม่ตอบว่า"แม่ลืม" ผมเลยเล่าเรื่องที่เกิดขึ้นให้แม่กับป๋าฟังว่าเมื่อคืนเจออะไร ตอนแรกป๋าบอกว่าผมกุเรื่อง ซึ่งผมยืนยันนั่งยันนอนยันเลยว่าจริง ป๋าจึงโทรไปถามป้าที่เอา wheelchair มาจากระยอง แล้วเล่าเรื่องทั้งหมดให้ป้าฟัง แล้วสั่งให้ป้ามาเอา wheelchairคืนไป ป้าจึงต้องรีบมาที่บ้าน แล้วเอา wheelchair ตัวนั้นกลับไป ป้าบอกว่าโทรไปถามญาติที่ระยองแล้วว่า wheelchair ตัวนี้เป็นของใคร ทาง ระยองยืนยันว่าเจ้าของตายไปได้เกือบปีแล้ว รูปร่างก็อย่างที่ผมเห็นนั่นแหละ
หลังจากเอากลับไปได้ 2-3 วัน หลานเขยป๋าซึ่งเป้นหลานแท้ ๆ ของเจ้าของ wheelchair ก็เอาขึ้นรถกระบะขับกลับไปคืนที่ระยอง แต่ระหว่างทาง เกิดประสานงานกับกระบะด้วยกัน รถพังยับเยิน คนขับช้ำไปทั้งร่างแต่ไม่ตาย คงเป้นเหตุการณ์ที่ช่วยยืนยันสิ่งที่ผมเห็นได้เป็นอย่างดี ยังมีอีกหลายเรื่องที่ผมต้องสัมผัสกับสิ่งเหล่านี้
ทุกวัน แม่เลี้ยงผมจะพับ wheelchair เก็บไว้ที่ข้างประตูทางเข้าบ้าน แต่มีอยู่วันหนึ่ง ผมเลิกงานประมาณตี 2 ขับรถกลับถึงบ้านก็นำรถไปจอดที่หน้าบ้านญาติอีกคน เพราะที่บ้านไม่สามารถนำรถเข้าจอดได้ พอเดินกลับมาถึงหน้าบ้าน ราวตี 2 กว่า มองเห็นว่าวันนี้แม่ไม่ได้พับ wheelchair เก็บมันยังกางขวางทางเข้าบ้านอยู่
ผมก้มลงไขกุญแจเปิดประตูเข้ามา แล้วก็หันกลับไปล็อคกุญแจช่วงนั้นผมรู้สึกว่ามีใครสักคนนั่งอยู่ที่ wheelchair ตัวนั้น พอผมหันจะเดินเข้าบ้านก็เห็นมีคนนั่งอยู่ที่ wheelchair จริงๆ เป็นคนแก่ร่างท้วม มีผ้าโพกหัวลายดิ้นทอง นุ่งผ้าถุงแบบแขก เสื้อลายลูกไม้สีเหลืองแขนสั้น แกจ้องมองผมอยู่ นาทีนั้นผมรู้สึกว่า เขาไม่น่าจะใช่คน เพราะเวลานั้นไม่มีใครในบ้านตื่นแน่นอน คนในบ้านก็ไม่มีใครแต่งตัวแบบแขกอย่างนี้ หน้าตาก็ไม่คุ้น ผมเดินผ่านแกโดยที่ไม่มีคำถามอะไร แกมองตามผมจนผมไขกุญแจประตูในเข้าบ้าน ผมเก้บความเย็นของสันหลังเดินไปที่ห้องนอนซึ่งก็เป็นห้องที่ต่อเติมด้านนอก นั่นแหละ ในใจภาวนาว่าอย่าให้แกถามอะไรผมเลยเพราะผมคงไม่มีอะไรจะตอบแก ผมอาบน้ำ แล้วเข้านอนพยามยามข่มตาหลับอยู่นาน แล้วก็เผลอหลับไปจนบ่ายวันรุ่งขึ้น หลังจากที่ตื่นขึ้นมาผมถามแม่เลี้ยงผมว่า"เมื่อคืนแม่ลืมพับเก็บหรือเปล่า" แม่ตอบว่า"แม่ลืม" ผมเลยเล่าเรื่องที่เกิดขึ้นให้แม่กับป๋าฟังว่าเมื่อคืนเจออะไร ตอนแรกป๋าบอกว่าผมกุเรื่อง ซึ่งผมยืนยันนั่งยันนอนยันเลยว่าจริง ป๋าจึงโทรไปถามป้าที่เอา wheelchair มาจากระยอง แล้วเล่าเรื่องทั้งหมดให้ป้าฟัง แล้วสั่งให้ป้ามาเอา wheelchairคืนไป ป้าจึงต้องรีบมาที่บ้าน แล้วเอา wheelchair ตัวนั้นกลับไป ป้าบอกว่าโทรไปถามญาติที่ระยองแล้วว่า wheelchair ตัวนี้เป็นของใคร ทาง ระยองยืนยันว่าเจ้าของตายไปได้เกือบปีแล้ว รูปร่างก็อย่างที่ผมเห็นนั่นแหละ
หลังจากเอากลับไปได้ 2-3 วัน หลานเขยป๋าซึ่งเป้นหลานแท้ ๆ ของเจ้าของ wheelchair ก็เอาขึ้นรถกระบะขับกลับไปคืนที่ระยอง แต่ระหว่างทาง เกิดประสานงานกับกระบะด้วยกัน รถพังยับเยิน คนขับช้ำไปทั้งร่างแต่ไม่ตาย คงเป้นเหตุการณ์ที่ช่วยยืนยันสิ่งที่ผมเห็นได้เป็นอย่างดี ยังมีอีกหลายเรื่องที่ผมต้องสัมผัสกับสิ่งเหล่านี้