ข้อความโดย: แก้วจ๋าหน้าร้อน
« เมื่อ: สิงหาคม 09, 2010, 09:18:24 pm »
ขอบคุณครับน้องชาร์ปขอให้ศรัทธาในความดี ตราบใดที่หัวใจยังมีธรรมะ ธรรมะในใจเราจะส่งเสริมความดีให้คงไว้ซึ่งศรัทธา..
ข่าว:
เว็บใต้ร่มธรรม ตั้งขึ้นเพื่อการรวมตัวของสมาชิกและทีมงานเว็บอกาลิโก ให้มาปรึกษาพบปะพูดคุยกันก่อนเดินทางสู่เส้นทางเดิมของอกาลิโกครับ พร้อมที่จะสานต่อความดีบนโลกออนไลน์ใบเล็กๆนี้ ทุกเรื่องราวมีความเป็นไป หากพี่ๆทุกท่านได้รับข่าวสารฉบับนี้ ถ้ามีเวลา..ก็ขอให้แวะมา พักคุยธรรมะปรึกษาหารือกันเช่นกัลยาณมิตรเหมือนที่เคยมา.."ด้วยความคิดถึงอย่างยิ่ง..ถึงที่สุด ธรรมะอวยพรครับ"
ขอบคุณครับน้องชาร์ปข้อความโดย: โลกส่วนตัว
« เมื่อ: สิงหาคม 09, 2010, 07:57:54 pm »เธอลืมโทรศัพท์มือถือไว้บนรถไฟฟ้า
กว่าผมจะเห็นรถไฟก็ออกจากสถานีแล้ว
ผมได้แต่หวังคอยว่าเธอจะโทรกลับมาเข้าเครื่องเพื่อเช็คว่าใครเป็นคนเก็บให้
เฝ้าคิดประโยคคำพูดสวยๆ และสถานที่นัดหมายเท่ๆ สำหรับการคืนโทรศัพท์
ใช่...ผมแอบชอบเธอมาหลายสถานีแล้ว ขึ้นสถานีเดียวกัน … นั่งข้างกัน
อยากพูดคุยแต่ไม่กล้า
ผมลอบมองเธอผ่านเงาสะท้อนจากกระจกหน้าต่างรถ
และแล้ว....โทรศัพท์ก็มีสายเรียกเข้า
ผมรับสายแต่ไม่ใช่เสียงของเธอ
เป็นเสียงจากนางพยาบาล
คุณพ่อเธอเป็นลมฟุบข้างถนน
พลเมืองดีช่วยอุ้มส่งโรงพยาบาล
อาการหนักมากต้องรับการผ่าตัดด่วน
คุณพ่อมีเธอเป็นลูกคนเดียว
ผมมีมือถืออันเดียวของเธอ
ผมจึงกลายเป็นญาติคนเดียวที่สนิทที่สุดในขณะนี้
ผมรีบไปโรงพยาบาลทันที ถึงห้องไอซียู
ป้ายหน้าห้องบอกให้ปิดมือถือก่อนเข้า
แล้วพอปิดมือถือของเธอผมก็เปิดอีกไม่ได้
เพราะรหัสผ่านไม่มี
ผมทำทุกอย่างเท่าที่พอจะทำได้
เซ็นชื่ออนุญาตให้ทำการผ่าตัดคุณพ่อ
ผมรับผิดชอบค่าใช้จ่ายทั้งหมด
รวมทั้งกลับไปตามหาเธอบนสถานีรถไฟฟ้าที่เห็นเธอครั้งสุดท้าย
ผมรู้สึกได้ว่าเธอก็คงกระวนกระวายตามหาคุณพ่อของเธอเหมือนกัน
"เธอมารับคุณพ่อกลับไปแล้วค่ะ"
นางพยาบาลบอกเมื่อเห็นผมงงกับเตียงคนไข้ที่ว่างเปล่า
"เห็นบอกว่าพอรู้ว่าคุณพ่อเธอหายไป เธอก็โทรเช็คทุกโรงพยาบาลที่ใกล้บ้าน"
แต่ผมเช็คทุกบ้านที่ใกล้โรงพยาบาลไม่ได้
"เธอยังฝากข้อความถึงคุณด้วย"
นางพยาบาลยื่นกระดาษแผ่นเล็กๆ มาให้
เป็นตัวเลขสี่หลักลายมือบรรจง
“2120”
"เธอบอกจะโทรไปหาคุณเอง" พยาบาลยิ้มและบอกผม....
วันเวลาผ่านไป นาน เท่าไหร่จำไม่ได้.....
เธอ : ขอบคุณสำหรับทุกสิ่งทุกอย่างนะคะ
เขา : ไม่เป็นไรหรอกครับ
เธอ : แล้วเราจะเจอกันที่ไหนดีคะ
เขา : ตรงแบล็คแคนย่อนในสถานีรถไฟที่เราเคยขึ้นบ่อยๆ เป็นไงครับ
เธอ : ได้ค่ะ กี่โมงดีคะ
เขา : อีกชั่วโมงนึงเจอกันนะครับ
เธอ : ได้ค่ะ พอคุณถึงแล้วโทรเข้าเบอร์นี้นะคะ 01***-****
และแล้ววันเวลาที่เขาจะบอกรักก็มาถึง
เขา : คือผมเห็นคุณขึ้นระไฟฟ้าไปทำงานมาสามปีแล้วครับ
ทุกครั้งถ้ามีที่ว่างผมพยายามไปนั่งข้างคุณ หรือไม่ก็ไปยืนข้างๆ คุณ
ผมแอบมองคุณจากเงาสะท้อนในกระจกทุกครั้งเลยครับ
เธอ : จริงหรือคะ ดิฉันก็มองคุณมานานแล้วค่ะ
แต่ดิฉันมองที่คุณตรงๆ เลยค่ะ
ดิฉันมองคุณปีนึงเต็มๆ เลยค่ะ
แต่คุณไม่มีทีท่าว่าจะมองดิฉันเลย
ตอนนั้นดิฉันเห็นคุณมองแต่วิวข้างนอก
ดิฉันมองอยู่หนึ่งปีเต็ม
ดิฉันคิดว่าคงไม่มีหวังแล้ว ยังไงๆ เขาก็ไม่สนใจดิฉัน
ดิฉันเลยไม่ได้สนใจคุณอีกเลยค่ะ
สองปีให้หลังดิฉันเลยมองคนที่อยู่อีกข้างของดิฉัน
แล้วเขาก็ส่งยิ้มให้ดิฉันค่ะ
เรามองกันอยู่ปีครึ่งค่ะ
หกเดือนที่แล้วเราก็ได้คุยกันครั้งแรกค่ะ
คุณเชื่อมั๊ยคะว่าเราเพิ่งหมั้นกันอาทิตย์ที่แล้วเองค่ะ
เขา : ...(อึ้งไปเลยพูดไม่ออก)......คะคคครับ......
“ขอให้คุณกับคู่หมั้นมีความสุขมากๆ แล้วเจอกันครับ ... บายยยย”
หลังจากนั้นเป็นต้นมาผมได้แต่คิดว่า ...
ทำไมตอนนั้นผมถึงไม่เข้าไปคุยกับเธอ
ทำไมผมไม่บอกเธอ...ว่าชอบ
ทำไมผมไม่บอกเธอ...ว่าสนใจ
ณ ตอนนั้นที่เจอเธอทำไมผมต้องบอกตัวเองว่า
เดี๋ยวพรุ่งนี้ค่อยบอกเธอก็ได้...เฮ้อออออ
กว่าผมจะเห็นรถไฟก็ออกจากสถานีแล้ว
ผมได้แต่หวังคอยว่าเธอจะโทรกลับมาเข้าเครื่องเพื่อเช็คว่าใครเป็นคนเก็บให้
เฝ้าคิดประโยคคำพูดสวยๆ และสถานที่นัดหมายเท่ๆ สำหรับการคืนโทรศัพท์
ใช่...ผมแอบชอบเธอมาหลายสถานีแล้ว ขึ้นสถานีเดียวกัน … นั่งข้างกัน
อยากพูดคุยแต่ไม่กล้า
ผมลอบมองเธอผ่านเงาสะท้อนจากกระจกหน้าต่างรถ
และแล้ว....โทรศัพท์ก็มีสายเรียกเข้า
ผมรับสายแต่ไม่ใช่เสียงของเธอ
เป็นเสียงจากนางพยาบาล
คุณพ่อเธอเป็นลมฟุบข้างถนน
พลเมืองดีช่วยอุ้มส่งโรงพยาบาล
อาการหนักมากต้องรับการผ่าตัดด่วน
คุณพ่อมีเธอเป็นลูกคนเดียว
ผมมีมือถืออันเดียวของเธอ
ผมจึงกลายเป็นญาติคนเดียวที่สนิทที่สุดในขณะนี้
ผมรีบไปโรงพยาบาลทันที ถึงห้องไอซียู
ป้ายหน้าห้องบอกให้ปิดมือถือก่อนเข้า
แล้วพอปิดมือถือของเธอผมก็เปิดอีกไม่ได้
เพราะรหัสผ่านไม่มี
ผมทำทุกอย่างเท่าที่พอจะทำได้
เซ็นชื่ออนุญาตให้ทำการผ่าตัดคุณพ่อ
ผมรับผิดชอบค่าใช้จ่ายทั้งหมด
รวมทั้งกลับไปตามหาเธอบนสถานีรถไฟฟ้าที่เห็นเธอครั้งสุดท้าย
ผมรู้สึกได้ว่าเธอก็คงกระวนกระวายตามหาคุณพ่อของเธอเหมือนกัน
"เธอมารับคุณพ่อกลับไปแล้วค่ะ"
นางพยาบาลบอกเมื่อเห็นผมงงกับเตียงคนไข้ที่ว่างเปล่า
"เห็นบอกว่าพอรู้ว่าคุณพ่อเธอหายไป เธอก็โทรเช็คทุกโรงพยาบาลที่ใกล้บ้าน"
แต่ผมเช็คทุกบ้านที่ใกล้โรงพยาบาลไม่ได้
"เธอยังฝากข้อความถึงคุณด้วย"
นางพยาบาลยื่นกระดาษแผ่นเล็กๆ มาให้
เป็นตัวเลขสี่หลักลายมือบรรจง
“2120”
"เธอบอกจะโทรไปหาคุณเอง" พยาบาลยิ้มและบอกผม....
วันเวลาผ่านไป นาน เท่าไหร่จำไม่ได้.....
เธอ : ขอบคุณสำหรับทุกสิ่งทุกอย่างนะคะ
เขา : ไม่เป็นไรหรอกครับ
เธอ : แล้วเราจะเจอกันที่ไหนดีคะ
เขา : ตรงแบล็คแคนย่อนในสถานีรถไฟที่เราเคยขึ้นบ่อยๆ เป็นไงครับ
เธอ : ได้ค่ะ กี่โมงดีคะ
เขา : อีกชั่วโมงนึงเจอกันนะครับ
เธอ : ได้ค่ะ พอคุณถึงแล้วโทรเข้าเบอร์นี้นะคะ 01***-****
และแล้ววันเวลาที่เขาจะบอกรักก็มาถึง
เขา : คือผมเห็นคุณขึ้นระไฟฟ้าไปทำงานมาสามปีแล้วครับ
ทุกครั้งถ้ามีที่ว่างผมพยายามไปนั่งข้างคุณ หรือไม่ก็ไปยืนข้างๆ คุณ
ผมแอบมองคุณจากเงาสะท้อนในกระจกทุกครั้งเลยครับ
เธอ : จริงหรือคะ ดิฉันก็มองคุณมานานแล้วค่ะ
แต่ดิฉันมองที่คุณตรงๆ เลยค่ะ
ดิฉันมองคุณปีนึงเต็มๆ เลยค่ะ
แต่คุณไม่มีทีท่าว่าจะมองดิฉันเลย
ตอนนั้นดิฉันเห็นคุณมองแต่วิวข้างนอก
ดิฉันมองอยู่หนึ่งปีเต็ม
ดิฉันคิดว่าคงไม่มีหวังแล้ว ยังไงๆ เขาก็ไม่สนใจดิฉัน
ดิฉันเลยไม่ได้สนใจคุณอีกเลยค่ะ
สองปีให้หลังดิฉันเลยมองคนที่อยู่อีกข้างของดิฉัน
แล้วเขาก็ส่งยิ้มให้ดิฉันค่ะ
เรามองกันอยู่ปีครึ่งค่ะ
หกเดือนที่แล้วเราก็ได้คุยกันครั้งแรกค่ะ
คุณเชื่อมั๊ยคะว่าเราเพิ่งหมั้นกันอาทิตย์ที่แล้วเองค่ะ
เขา : ...(อึ้งไปเลยพูดไม่ออก)......คะคคครับ......
“ขอให้คุณกับคู่หมั้นมีความสุขมากๆ แล้วเจอกันครับ ... บายยยย”
หลังจากนั้นเป็นต้นมาผมได้แต่คิดว่า ...
ทำไมตอนนั้นผมถึงไม่เข้าไปคุยกับเธอ
ทำไมผมไม่บอกเธอ...ว่าชอบ
ทำไมผมไม่บอกเธอ...ว่าสนใจ
ณ ตอนนั้นที่เจอเธอทำไมผมต้องบอกตัวเองว่า
เดี๋ยวพรุ่งนี้ค่อยบอกเธอก็ได้...เฮ้อออออ