ตอบ

ข่าว:

เว็บใต้ร่มธรรม ตั้งขึ้นเพื่อการรวมตัวของสมาชิกและทีมงานเว็บอกาลิโก ให้มาปรึกษาพบปะพูดคุยกันก่อนเดินทางสู่เส้นทางเดิมของอกาลิโกครับ พร้อมที่จะสานต่อความดีบนโลกออนไลน์ใบเล็กๆนี้ ทุกเรื่องราวมีความเป็นไป หากพี่ๆทุกท่านได้รับข่าวสารฉบับนี้ ถ้ามีเวลา..ก็ขอให้แวะมา พักคุยธรรมะปรึกษาหารือกันเช่นกัลยาณมิตรเหมือนที่เคยมา.."ด้วยความคิดถึงอย่างยิ่ง..ถึงที่สุด ธรรมะอวยพรครับ"

ข้อความโดย: rain....

« เมื่อ: กรกฎาคม 09, 2010, 05:21:56 pm »

ใส่การอ้างถึงคำพูด

เก็บเรื่องราวดีๆนำมาฝากกันค่ะ

ชื่อเรื่องว่า ให้เธอ....

หญิงสาวยากจนคนหนึ่ง เธอมีเส้นผมที่สวยงามมาก เธอเป็นลูกจ้างร้านได้ค่าแรงถูกๆในร้านตัดเย็บเสื้อผ้าเพื่อหาเลี้ยงชีพ

____________________

ผมได้ยินเรื่องเล่าประทับใจเรื่องหนึ่ง เรื่องเล่านี้คงเกิดราว 30-40 ปีมาแล้ว เป็นช่วงเวลาที่ผู้คนจำนวนมากยังยากจนอยู่ ต้องทำงานหนัก เพื่อจะมีพออยู่พอกิน แต่พวกเขามีชีวิตอยู่อย่างมีความหมาย บางทีอาจมากกว่าเราในยุคเราก็เป็นได้ เรื่องมีอยู่ว่า

หญิงสาวยากจนคนหนึ่ง เธอมีเส้นผมที่สวยงามมาก เธอเป็นลูกจ้างร้านได้ค่าแรงถูกๆในร้านตัดเย็บเสื้อผ้าเพื่อหาเลี้ยงชีพ และขณะนี้เธอกำลังอดออมเงินเพื่อซื้อปิ่นปักผมอันหนึ่งที่เธอหมายตาไว้…

หนุ่มคนรักของเธอก็เป็นคนยากจนเช่นเดียวกับเธอ เขารู้ว่าเธอกำลังอยากได้ปิ่นปักผมอันที่เธอพาเขาไปดูที่ร้านใกล้ๆที่ทำงานของเธอนั่นเอง…

หนุ่มคนรักของเธอขับมอเตอร์ไซด์รับจ้างส่งหนังสือพิมพ์พอเป็นค่าอาหารไปวันๆ... แต่ช่วงนี้เขาต้องทำงานอย่างหนัก เพื่อจะได้มีเงินเหลือพอที่จะซื้อปิ่นปักผมให้กับเธอ เขาอยากเห็นเธอมีความสุขในวันเกิดของเธอที่กำลังใกล้เข้ามา… แต่จนแล้วจนรอด ไม่ว่าเขาจะพยายามทำงานอย่างหนักและเก็บเงินสักเท่าใด ก็ไม่ทันวันเกิดของเธอเสียแล้ว…

และแล้ว..เขาคิดได้ว่าเขามีนาฬิกาอยู่เรือนหนึ่ง นาฬิกาเรือนนี้เป็นของมีค่าเพียงอย่างเดียวที่เขามีอยู่…เป็นมรดกเล็กๆชิ้นเดียวที่พ่อของเขาทิ้งไว้ให้เขา แต่เขายากจนเกินกว่าที่จะซื้อสายนาฬิกา ที่จริงเขาเคยคิดจะหาซื้อสายหนังสวยๆสักเส้นหนึ่งอยู่เหมือนกัน... (ในยุคนั้น สายคาดนาฬิกาไม่ได้ราคาถูกเหมือนสมัยนี้)

ก่อนวันเกิดของเธอ เขาจำนำนาฬิกาเรือนนั้น แล้วนำเงินไปรวมกับเงินที่เขามี เงินครบตามจำนวนพอดี... เขารีบไปซื้อปิ่นปักผมให้เธอ… คิดในใจว่า ไว้เรามีเงินก่อน แล้วค่อยไปไถ่เอานาฬิกาออกมาก็แล้วกัน ซึ่งก็คงอีกนานเลยทีเดียว… แต่ไม่เป็นไร ขอให้เธอมีความสุขก็แล้วกัน

วันนั้นเป็นวันเกิดของเธอ…เขามาหาเธอที่บ้านและมอบปิ่นปักผมเป็นของขวัญวันเกิดให้กับเธอ เธอยิ้มอย่างดีใจ…แต่แล้วก็กลับมีสีหน้าเศร้าอย่างเห็นได้ชัด…

เธอเปิดผ้าคลุมผมออก…ผมของเธอตัดสั้นเสียจนไม่อาจใช้ปิ่นปักผมได้…เธอหยิบสายนาฬิกาทำด้วยหนังออกมาให้เขา… สายนาฬิกาที่เขาอยากได้… เธอขายเส้นผมให้กับช่างร้านเสริมสวยข้างบ้านของเธอ เพื่อซื้อสายนาฬิกาให้เขา… เช่นกันเขายิ้มอย่างดีใจ… และบอกเธอว่า เขาก็จำนำนาฬิกาเรือนนั้นไปเสียแล้ว…

ที่ว่าผมประทับใจเรื่องนี้มาก ก็เพราะว่าเรื่องนี้ไม่ใช่เรื่องโรแมนติคธรรมดาๆ สิ่งที่ซ่อนอยู่ก็คือว่า แม้เขาและเธออยากได้อะไรๆเป็นของตัวเอง แต่ด้วยหัวใจที่มุ่งปรารถนาอยากให้อีกฝ่ายมีความสุขนั้น กลับแปรเปลี่ยนเขาและเธอให้ออกจากตัวเอง… การให้สิ่งที่เขาและเธอมีอยู่ก็ไม่ใช่เรื่องยากอีกต่อไป

เมื่อย้อนกลับมามองชีวิตของเราเอง เราให้และรับอย่าง สมดุลมากน้อยเพียงใด... พ่อ แม่ พี่ น้อง เพื่อน และคนรอบข้างเรามีความทุกข์ร้อนด้วยเรื่องใดบ้าง? และเราจะทำอะไรเพื่อเขาได้บ้าง? ไม่ว่าจะเป็นการให้เวลา ให้กำลังใจ ให้ความสนใจ ให้ความช่วยเหลือ ให้คำปลอบใจ หรือ แม้แต่การให้อภัย…

แน่นอนครับ บางทีสิ่งนี้ดูง่ายแต่ทำยากในความรู้สึกของเรา...เราคงทำไม่ได้!... แต่บ่อยครั้งเรากลับมีประสบการณ์แปลกๆ ในเวลาที่หัวใจของเราเป็นอิสระ

เราสามารถให้อะไรๆกับคนรอบข้างได้โดยอย่างปลอดโปร่งใจ ลืมความเห็นแก่ตัว…ลืมความต้องการสิ่งตอบแทนใดๆ ให้ได้แม้แต่สิ่งที่จำเป็นสำหรับชีวิตของเรา... เวลาไหนที่เราเป็นอย่างนั้นหรือครับ???...

ก็เวลาที่เราเปิดใจของเราออกให้เต็มที่... รับรู้รับฟังความทุกข์ และเรื่องราวชีวิตของคนรอบข้างไงล่ะครับ... แล้วเราก็มีใจให้ใครๆได้เองอย่างเป็นธรรมชาติ...

ขอให้มีความสุขกับการให้กันทุกคนนะครับ... ดังในคำกล่าวที่ว่า "การให้เป็นเหตุให้มีความสุขยิ่งกว่าการรับ" (กิจการ 20:35)

_______________________
โดย นริศ มณีขาว ไต่ตามโค้งตะวัน
http://www.carefor.org/content/view/1214/154/

ศรัทธาในสิ่งที่ค้นหา มั่นคงในสิ่งที่เป็น แบ่งปันในสิ่งที่ค้นพบ

ข่าว:

ตอบ

สรุปหัวข้อ

ข้อความโดย: คนชล

ข้อความโดย: สายลมที่หวังดี

ข้อความโดย: แก้มโขทัย

ข้อความโดย: กระตุกหางแมว

ข้อความโดย: ฐิตา

ข้อความโดย: แก้วจ๋าหน้าร้อน

ข้อความโดย: rain....