ข้อความโดย: แก้วจ๋าหน้าร้อน
« เมื่อ: สิงหาคม 29, 2010, 08:17:53 pm »
โหไฟล์ที่แนบ เทพมากๆครับ ขอบคุณนะครับผม อนุโมทนาครับพี่ปู 
ขอให้ศรัทธาในความดี ตราบใดที่หัวใจยังมีธรรมะ ธรรมะในใจเราจะส่งเสริมความดีให้คงไว้ซึ่งศรัทธา..
ข่าว:
เว็บใต้ร่มธรรม ตั้งขึ้นเพื่อการรวมตัวของสมาชิกและทีมงานเว็บอกาลิโก ให้มาปรึกษาพบปะพูดคุยกันก่อนเดินทางสู่เส้นทางเดิมของอกาลิโกครับ พร้อมที่จะสานต่อความดีบนโลกออนไลน์ใบเล็กๆนี้ ทุกเรื่องราวมีความเป็นไป หากพี่ๆทุกท่านได้รับข่าวสารฉบับนี้ ถ้ามีเวลา..ก็ขอให้แวะมา พักคุยธรรมะปรึกษาหารือกันเช่นกัลยาณมิตรเหมือนที่เคยมา.."ด้วยความคิดถึงอย่างยิ่ง..ถึงที่สุด ธรรมะอวยพรครับ"
โหไฟล์ที่แนบ เทพมากๆครับ ขอบคุณนะครับผม อนุโมทนาครับพี่ปู ข้อความโดย: होशདངພວན2017
« เมื่อ: สิงหาคม 29, 2010, 02:52:23 pm »
อย่าเชื่อในสิ่งที่ตนเห็นแล้วจะเห็นในสิ่งที่ตนไม่เชื่อ
อย่าเชื่อในสิ่งที่ตนรู้แล้วจะรู้ในสิ่งที่ตนไม่เชื่อ
อย่าเชื่อในสิ่งที่ตนเป็นแล้วจะได้เป็นในสิ่งทีตนไม่เป็น
ถ้าหยุดคิดที่จะแก้ไขความทุกข์ที่เกิดขึ้นแล้วในตน
และหยุดดิ้นรนไขว่คว้าหาความสุขที่ยังมาไม่ถึง
นั่นแล เป็นจุดหนึ่งของการ ปล่อยวาง
ต้นข้าวและรวงข้าวเกิดขึ้นได้เพราะอาศัยเมล็ดข้าวเปลือก
หากกระเทาะเอาเปลือกออกจากจากเมล็ดข้าวกลายมาเป็นข้าวสาร
นำไปปลูกก็ไม่ทำให้เกิดเป็นต้นข้าวและรวงข้าวฉันใด
ความเกิดขึ้นของสัตว์และมนุษย์ทั้งหลายก็เช่นกัน
เพราะอาศัยเปลือกแห่งอวิชชาเป็นเครื่องปิดบัง
ถ้าทำลายเปลือกแห่งอวิชชาเสียได้ ความเกิดจะไม่มีอีกเลย
การดูจิตคิดดีคิดชั่วนั้นเป็นเหตุ
ส่วนความพอใจและความไม่พอใจจึงเป็นผล
และผลอันนี้ทำให้เป็นต้นเหตุ คือเป็นสุขเป็นทุกข์ตามมา
(คิดดี+ + พอใจ ++ เป็นสุข ++ คิดชั่ว ++ ไม่พอใจ ++ เป็นทุกข์)
ตัวตัณหาจึงเกิดขึ้นเพราะความอยาก
คืออยากได้สุขไว้และไม่อยากได้ทุกข์ จิตและสังขารจึงทำงานไม่
หยุด นั่นคือ สมุทัยเหตุให้เกิดทุกข์ จะดับทุกข์ต้องดับตัณหาก่อน
ดับตัณหาคือดับความทะยานอยาก กามตัณหา - ภวตัณหา และ
วิภวตัณหา และนี่คือการดับทุกข์ อันเกิดจากตัณหา ส่วนทุกข์
ของขันธ์ดับไม้ได้ ถ้าพิจารณาอย่างและเห็นอย่างนี้จึงจะดับทุกข์
ของจิตได้(ขันธ์กับจิตคนละอย่างกัน)
การสร้างวัดนั้นเป็นสิ่งที่สำคัญก็จริง
แต่เป็นได้เแค่เพียงมรดกโลก
แต่การสร้างคนให้เป็นพระนั้น สำคัญยิ่งกว่า
เพราะจะได้มรดกธรรม เป็นทายาทธรรม
นำพาพระพุทธศาสนาให้เจริญสืบต่อไป
ทุกสิ่งในโลกนี้ถ้ารู้จักสิ่งนั้นแล้วไม่ยึดป็น ธรรม
และธรรมนี้ถ้ารู้จักแล้วไปยึดเป็น กิเลส ทั้งสิ้น
ธรรมชาติทั้งมวลไม่มีชื่อและภาษา แต่ถูกบัญญัติขึ้นโดย
สมมติของผู้ที่เกิดมาหลังธรรมชาติ
ทั้งที่ผู้สมมติและสิ่งที่ถูกสมมติก็มาจากธรรมชาตินั่นเอง
อดีตเราไม่สามารถกลับไปแก้ไขได้
แต่อนาคตเรากำหนดให้มีให้เป็นได้
ด้วยการเริ่มทำตั้งแต่ปัจจุบันนี้เลย
ในสังคมมนุษย์มีทั้งคนรักคนชัง ฉะนั้นจึงไม่ควรทำให้คนที่รักเรา
ต้องชังเรา แต่สามารถทำให้คนที่ชังเรากลับมารักเราได้ และถือ
ว่าผู้นั้นเป็นผู้ประเสริฐ อย่าทำมิตรให้เป็นศัตรู แต่จงทำศัตรูให้เป็น มิตร
โลกนี้ล้วนเป็นสมมุติแม้แต่คำว่า[สมมุติยังถูกสมมติขึ้นมา]