ตอบ

ข้อความโดย: มดเอ๊กซ

« เมื่อ: สิงหาคม 28, 2010, 08:33:07 am »

ใส่การอ้างถึงคำพูด

เยเช ซอกยัล ... สตรีที่หลุดพ้นแห่งธิเบต

...เยเช ซอกยัล... เป็นผู้สืบทอดและบันทึกเรื่องราวของชีวิต
และคำสอนของคุรุปัทมสัมภวะให้สืบต่อไปยังชนรุ่นหลัง
แม้ว่าเธอจะเป็นเพียงสตรีผู้หนึ่งก็ตาม ...

ในผู้ที่มีชื่อเสียงของธิเบตที่มีส่วนในการช่วยเผยแพ่ธรรมะให้รุ่งเรืองใน ดินแดนแห่งหิมาลัย มิได้มีเพียงแต่ผู้เป็นชายเท่านั้น ยังมีสตรีอีกด้วย และหนึ่งในโยคินีที่มีบทบาทสำคัญ ที่ได้รับการยอรับอย่างยิ่งคือ เยเช ซอกยัล ( Yeshe Tsogyal ) ผู้เป็นศิษย์ที่ไกล้ชิดที่สุดขององค์คุรุปัทม- สัมภวะ ผู้เดินทางมาธิเบตตามคำเชิญของพระเจ้าตริสอง เดซัน ( Trisong Detsen ) ใน ค. ศ. ๘๑๗ เพื่อมาช่วยปราบภูตผีมารร้ายที่เป็นอุปสรรค ต่อการเผยแพร่พุทธศาสนา ซึ่งนอกจากองค์คุรุปัทมสัมภวะจะปราบ มารร้ายได้สำเร้จแล้ว ยังทำให้ภูตผีปีศาจหันมานับถือพุทธศาสนา และ ช่วยปกป้องพระศาสนาอีกด้วย ดังนั้นชาวธิเบตจึงยกย่องเทิดทูนองค์ คุรุปัทมสัมภวะเป็นอย่างยิ่ง และหนึ่งในกำลังสำคัญที่ต่อมามีส่วนช่วย องค์คุรุปัทมสัมภวะประดิษฐานพระพุทธศาสนาในธิเบตก็คือสตรีนามว่า เยเช ซอกยัล นี่เอง

เยเช ซอกยัล เป็นบุตรของผู้ว่าราชการเมืองแห่งหนึ่งของธิเบต ช่วง เวลาตอนที่เธอถือกำเนิด มีเรื่องเล่ากันว่าได้เกิดเหตุการณ์มหัศจรรย์ อันเป็นมงคลหลายอย่าง ยามวัยเด็ก เยเช ซอกยัล ก็แสดงความสนใจ อย่างยิ่งในการสืบเสาะแสวงหาหนท างแห่งการหลุดพ้น แต่เธอก็ไม่เคย ได้รับการสั่งสอนธรรมะของพุทธองค์อย่างจริงจังสักที และเนื่องจาก เยเช ซอกยัลเป็นสตรีที่เกิดในตระกูลชนชั้นสูง อีกทั้งเป็นสตรีที่มี ความงาม จึงเป็นที่หมายปองของชายทั้งหลาย แต่เธอก็ไม่เคยใส่ใจ การแต่งงานและกลับเห็นว่ามันเป็นพันธะที่รั้งเหนี่ยวเธอไว้ในวัฏสงสาร

แต่ในที่สุดเมื่อบิดามารดาพยายามจะบังคับให้เยเช ซอกยัลแต่งงาน เธอจึงหนีออกจากบ้าน ไปอาศัยอยู่ในป่าทางตอนใต้ของธิเบต แต่ กระนั้นก็มีชายที่หมายปองเธอผู้หนึ่งผู้ที่มีฐานะรวย ก็ออกค้นหาและ จับเธอกลับมาขังไว้ในคฤหาสถ์ของตน แต่ข่าวความงามของเธอจนทำ ให้ต้องถูกขังไว้ในคฤหาสถ์ก็แพร่กระจายออกไป จนถึงพระเจ้าตริสอง เดซัน ผู้เป็นกษัตริย์แห่งธิเบตยุคในนั้น

ในที่สุดพระเจ้าตริสอง เดซันก็มีรับสั่งให้ำเยเช ซอกยัลเข้าวัง เพื่อแต่ง ตั้งให้เป็นพระสนม โดยจัดให้มีพิธีต้อนรับอย่างสมเกียรติ แต่สิ่งที่ทำให้ เยเช ซอกยัลมีความสุขที่สุดก็คือ เธอจะได้รับโอกาสในการศึกษาพระ ธรรมคำสอนของพระพุทธศาสนาอย่างจริงจัง

ในขณะเดียวกันนั้นเองเป็นช่วงเวลาที่องค์คุรุปัทมสัมภวะที่ได้เข้ามาใน ธิเบตตามคำเชิญของพระเจ้าตริสอง เดซัน เพื่อประดิษฐานพระพุทธ ศาสนาแล้ว เมื่อองค์คุรุปัทมสัมภวะได้พบเยเซ ซอกยัล ซึ่งขณะนั้นมี อายุได้ ๑๖ ปี และพบความสามารถหลายอย่างในตัวของเธอ องค์ คุรุปัทมสัมภวะจึงขอเธอจากพระเจ้าตริสอง เดซัน เพื่อมาเป็นฑากินี และศิษย์ ซึ่งพระเจ้าตริสอง เดซันก้ยินดี

เยเซ ซอกยัล ยินดีอย่างมากที่ได้มากที่ได้มาเป็นศิษย์ของคุรุปัทมสัมภวะ ตลอดชั่วชีวิตของเธอมีความปรารถาเพียงอย่างเดียวที่จะอุทิศชีวิตของตน เพื่อมุ่งสู่การตรัสรู้ ในช่วงแรกเยเช ซอกยัล ได้ติมตามคุรุปัทมสัมภวะ เพื่อเล่าเรียนศึกษาตามสถานที่ต่าง ๆ ต่อมาคุรุปัทมสัมภวะได้ส่งเยเช ซอกยัล ไปฝึกฝนปฏิบัติธรรมตามลำพังที่เนปาล และท้ายสุดได้ให้เธอ ไปปฏิบัติธรรมชั้สูงในหุบเขาตามลำพังจนกระทั่งบรรลุ

แต่คุรุปัทมสัมภวะก็ยังคงถ่ายทอดธรรมะ และวิชาความรู้ทั้งหมดที่มีต่อ เยเช ซอกยัล จนกล่าวได้ว่าเธอเป็นผู้สืบทอดและบันทึกเองราวและคำสอน ของคุรุปัทมสัมภวะให้สืบต่อไปยังชนรุ่นหลัง แม้ว่าเธอจะเป็นเพียงสตรี ผู้หนึ่งก็ตาม

ต่อไปนี้คือตัวอย่างของบทโศลกที่ได้บันทึกไว้ในช่วงที่เยเช ซอกยัล ได้ปลีกวิเวกไปฝึกฝนปฏิบัติธรรมตามลำพัง จนกระทั่งล้มป่วยหนัก และเธอคิดว่าเธอกำลังจะตาย จึงได้กล่าวโศลกบทนี้เพื่อเรียกหาคุรุ ของเธอ

" เป็นเวลายาวนานจนเหลือคณานับ
ที่บุตรสาวของท่าน ได้เกิดมามีร่างกาย มีเลือดเนื้อ
วนเวียนท่องไปในวัฏสงสาร
หมุนเวียนผ่านการเกิด และการตาย
ทนทุกข์กับความร้อน และความหนาว
ความหิว และความกระหาย
เหล่านี้คือสิ่งที่ข้าต้องทน
เพราะอย่างน้อย สิ่งที่สำคัญที่สุด
คือการที่ได้มีร่างกายเป็นมนุษย์
ที่จะได้ปฏิบัติบนเส้นทางของ
ศีล สมาธิ ปัญญา
เหตุใดข้าจะไม่หมั่นฝึกฝนเล่า ?
เหตุใดข้าจะอดทนไม่ได้เล่า ?
ข้าจะไปให้ถึงเป้าหมาย
ข้าจะไม่ยอมแพ้
ข้าจะปฏิบัติจนกว่าข้าจะบรรลุ
ข้าแต่คุรุของข้า
ผู้กำเนิดขึ้นมาจากดอกบัว
ผู้เปี่ยมด้วยเมตตา และปัญญา
โปรดมาเยือน ณ ที่นี้ด้วยเถิด
ผู้มีกายวัชระเป็นมณฑล
โปรดเฝ้ามองเราผู้ยังมีเพียงกายอันเป็นเลือดเนื้อด้วยความเมตตา
โปรดช่วยกายหยาบของข้านี้
จากความเจ็บป่วย
แต่ไม่ว่าจะอยู่ ณ ที่แห่งใด
โปรดมองดูข้าด้วยความรักและความเมตตา "

ทันใดนั้นเอง คุรุปัทมสัมภวะก็ปรากฏกายขึ้นบนอากาศ จากนั้นก็เคลื่อน กายมาใกล้เธอ พร้อมกับยิ้มให้เธออย่างอ่อนโยน และกล่าวขึ้นว่า ...

" เคมา ! บุตรสาวผู้สืบเชื้อสายแห่งข้า
ผู้เป็นธิดาแห่งคา เชน ซา
เมื่อยามเจ้าเป็นธิดาของกษัตริย์
เจ้าใส่ใจแต่สุข ความสำราญ อันไร้สาระ
เจ้าไม่อาจทนต่อความโชคร้ายที่หากผ่านเข้ามา
เจ้าเคยเป็นเช่นนั้นมาก่อน
แต่บัดนี้ ไม่ว่าเจ้าจะประสบความสุขหรือความทุกข์
ต่างก็เป็นอันตรายต่อเจ้าเท่า ๆ กัน
ไม่ว่าสุขหรือทุกข์ที่จะเกิดขึ้น
เจ้าต้องก้าวต่อไป
อย่ามัวอ้อนวอน ยึดติดแต่ความสุขอยู่เลย
จงอุทิศตนสู่ความดีความบริสุทธิ์ด้วยความอ่อนน้อมถ่อมตน

เคมา ! ธิดาแห่งคา เชน ซา จงฟังข้า
เมื่อยามเจ้าเป็นภรรยาสาวของกษัตริย์
จำได้ใหมว่าเจ้าหลงภาคภูมิใจในตนเองเพียงใด
เจ้าพันธนาการตัวเจ้าเองด้วยความลุ่มหลง
เจ้าเคยเป็นเช่นั้นมาก่อน
บัดนี้ เจ้าต้องละวางจากความลุ่มหลงเหล่านั้น
จงตั้งจิตมั่น ให้มีสมาธิพิจารณาถึงความไม่เที่ยงแท้
ถึงความทนทุกข์ และความชั่วร้ายของการลุ่มหลงยึดติด
จงอย่าพันธนาการตัวเองด้วยความลุ่มหลง
ความปรารถนาอันไม่มีที่สิ้นสุดอีกต่อไปเลย
จงละวาง หันมาอุทิศตนสู่ความดีงามอันทรงคุณค่า
และด้วยท่าทีของความอ่อนน้อมถ่อมตน

เคมา ! ธิดาแห่งคา เชน ซา
จงฟังข้า
เมื่อยามที่เจ้าได้เป็นฑากินีของลามะ
เจ้าเห็นหรือไม่ว่า เจ้าเย่อหยิ่งในตนเองเพียงใด
ตำแหน่งอันทรงเกียรตินั้น มีความหมายต่อเจ้าเพียงใดหรือ
บัดนี้ เจ้าได้ละทิ้งความผิดพลาดเดิม ๆ ของเจ้าแล้ว
เจ้าไม่ได้แม้แต่จะอ้อนวอนร้องขอสิ่งใดเพื่อตัวเจ้า
แม้ว่าความตายกำลังคืบคลานมาใกล้ตัวเจ้าเพียงใด
จงอย่างมุ่งหวังซึ่งชื่อเสียงเกียรติยศ
จงอุทิศตน สู่ความดีงามอันทรงคุณค่า
ด้วยท่าทีอันอ่อนน้อมถ่อมตน

เคมา ! ธิดาแห่งคา เชน ซา
จงฟังข้า
จำได้ใหมว่า เจ้าหลงภาคภูมิใจตนเองเพียงใด
เมื่อก้าวเข้าสู่ หนทางธรรม
และได้ชื่อว่าเป็นผู้ปฏิบัติธรรม
จำได้ใหมว่า แท้จริงแล้วในส่วนลึกของหัวใจเจ้า
มีแต่เล่ห์เพทุบาย และหลอกลวงผู้อื่นและตัวเจ้าเอง
ด้วยม่านมายาของคำว่า " ธรรม " อย่างไร
เจ้าก็เป็นเพียงแค่คนหลอกลวง
เป็นพวกมือถือสาก ปากถือศีล
เจ้าเคยเป็นเช่นนั้นมาก่อน

บัดนี้ เจ้าได้เริ่มขจัด ละทิ้งซึ่งความหลอกลวง เจ้าเลาห์ และความอดสู
จงอย่าได้อำพรางตนอีกต่อไปเลย
จงแสดงให้เห็นถึงความเพียรพยายามของเจ้า
แต่อย่าแสดงด้วยความหยิ่งยโส หลงภาคภูมิใจตนเอง
จงอุทิศตนสู่ความดีงามอันทรงคุณค่า
ด้วยท่าทีของความอ่อนน้อมถ่อมตน "

จากนั้น องค์คุรุปัทมสัมภวะก็ก้าวลงสู่พื้นโลก ประทับนั่งบนก้อนหิน ขนาดใหญ่ และกล่าวต่อไปว่า

" บัดนี้ มีสิ่งอื่นอีกสำหรับเจ้าที่จะต้องทำ
คงต้องเคี่ยวด้วยยาจากพืชและสมุนไพร
เพื่อชำระล้างให้สติและการรับรู้อขงเจ้ากลับคืน
และเพื่อรักษาอาการทางกายของเจ้า

ข้า ฯ ปัทมสัมภวะ
ดำรงอยู่เพียงเพื่อนำประโยชน์ต่อสรรพสัตว์ทั้งหลาย
จากนี้ไปจนกว่าวัฏสงสารจะสิ้นสุด

ข้า ฯ จะสั่งสอนสรรพสัตว์
ถึงคุณค่าและความเร้นลับแห่งพระธรรม
คุณค่าแห่งพระธรรมจะไม่มีวันเสื่อมสูญ
แม้กระทั่งยามถึงกาลอวสานของโลก

จากนั้น ในอนาคต
ข้า ฯ จะต้องไปยังแดนแห่ง งา ยับ ฑากินี

ดังนั้น
เจ้า ... ผู้เป็นดั่งธิดาของข้า ฯ
เจ้าคงต้องยอมรับความเจ็บปวด
เพื่อรักษาและสืบทอดขุมทรัพย์แห่งธรรม
อันล้ำค่าของข้า ฯ
เพื่อสืบทอดให้เป็นประโยชน์ต่อสรรพสัตว์ในภายภาคหน้า

วันพรุ่งนี้
ข้า ฯ จะถ่ายทอดมณฑลแห่งมนตรายานชั้นสูงแก่เจ้า
เพราะเวลาสำคัญของเจ้าได้มาถึงแล้ว
ที่เจ้าจะต้องอุทิศตน
เพื่อประโยชน์แก่สรรพสัตว์ "

- จาก ในอ้อมโอบหิมาลัย อุ่นไอธรรม -

http://www.buddhayan.com/board.php?subject_id=90&ss=

ข่าว:

ตอบ

สรุปหัวข้อ

ข้อความโดย: แก้วจ๋าหน้าร้อน

ข้อความโดย: มดเอ๊กซ