ข้อความโดย: แก้วจ๋าหน้าร้อน
« เมื่อ: กันยายน 05, 2010, 10:18:33 pm »
อนุโมทนาครับน้องฝนขอให้ศรัทธาในความดี ตราบใดที่หัวใจยังมีธรรมะ ธรรมะในใจเราจะส่งเสริมความดีให้คงไว้ซึ่งศรัทธา..
ข่าว:
เว็บใต้ร่มธรรม ตั้งขึ้นเพื่อการรวมตัวของสมาชิกและทีมงานเว็บอกาลิโก ให้มาปรึกษาพบปะพูดคุยกันก่อนเดินทางสู่เส้นทางเดิมของอกาลิโกครับ พร้อมที่จะสานต่อความดีบนโลกออนไลน์ใบเล็กๆนี้ ทุกเรื่องราวมีความเป็นไป หากพี่ๆทุกท่านได้รับข่าวสารฉบับนี้ ถ้ามีเวลา..ก็ขอให้แวะมา พักคุยธรรมะปรึกษาหารือกันเช่นกัลยาณมิตรเหมือนที่เคยมา.."ด้วยความคิดถึงอย่างยิ่ง..ถึงที่สุด ธรรมะอวยพรครับ"
อนุโมทนาครับน้องฝนข้อความโดย: rain....
« เมื่อ: กันยายน 05, 2010, 09:22:07 pm » ปฏิบัติต่อความโกรธด้วยความอ่อนโยน
นี่ไม่ใช่การเก็บกดหรือการต่อสู้ ทว่าเป็นการรับรู้ เวลาที่รับรู้โทสะ
เราจะโอบกอดมันไว้ด้วยความระลึกรู้ ด้วยความอ่อนโยนอย่างยิ่งยวด
-------------------------------------------------
สติไม่ได้มีไว้เพื่อต่อสู้กับความโกรธหรือความสิ้นหวัง
หากมีไว้เพื่อรับรู้
การมีสติในเรื่องใดเรื่องหนึ่ง ก็คือ
การรับรู้ว่า มีบางสิ่งบางอย่างดำรงอยู่ที่นั่นในปัจจุบันขณะ
สติคือความสามารถที่จะตระหนักรู้ว่า
กำลังเกิดอะไรขึ้นในชั่วขณะนั้น
"หายใจเข้า ฉันรู้ว่าความโกรธเกิดขึ้นกับฉัน
หายใจออก ฉันยิ้มให้กับความโกรธ"
นี่ไม่ใช่การเก็บกดหรือการต่อสู้
ทว่าเป็นการรับรู้ เวลาที่รับรู้โทสะ
เราจะโอบกอดมันไว้ด้วยความระลึกรู้
ด้วยความอ่อนโยนอย่างยิ่งยวด
หากห้องของเธอเย็น แล้วเธอเปิดเครื่องทำความร้อน
เครื่องก็จะเริ่มปล่อยกระแสลมร้อนออกมา
อากาศเย็นไม่ต้องออกไปจากห้องเพื่อให้อบอุ่นขึ้น
ทว่ามันจะถูกลมร้อนเข้าโอบล้อมจนอุ่น ไม่มีการต่อสู้ปะทะกัน
เราเอาใจใส่ดูแลความโกรธด้วยวิธีเดียวกัน
สติจะรับรู้ความโกรธ ตระหนักรู้ถึงการเกิดขึ้นของมัน
ยอมรับและปล่อยให้มันอยู่ตรงนั้น
สติเปรียบเสมือนพี่ชายคนโตที่ไม่ได้กดข่มความทุกข์ของน้องชายไว้
หากจะบอกว่า
"น้องรัก พี่อยู่เคียงข้างน้องที่นี่แล้ว"
เธอจะอุ้มน้องไว้ แล้วปลอบประโลม
นี่คือวิธีที่เราปฏิบัติจริงๆ
ลองนึกถึงแม่ที่กำลังโมโหลูกน้อย และตีลูกเวลาที่เขาร้องไห้
"แม่คนนี้ ไม่รู้ว่าตัวเองและลูกคือคนคนเดียวกัน"
เราเป็นแม่ของโทสะในตัวเราเอง
และเราต้องช่วยเหลือลูกน้อยหรือความโกรธของตัวเอง
ไม่ใช่ต่อสู้ฟาดฟันมัน
"ความโกรธก็คือตัวเรา และความกรุณาก็คือตัวเราด้วย"
การทำสมาธิไม่ได้หมายถึงการต่อสู้
การปฏิบัติสมาธิควรเป็นไปเพื่อ
การยอมรับและการเปลี่ยนแปลง ไม่ใช่การห้ำหั่น
--------------------------------------------------
ติช นัท ฮันห์ เขียน, ธารา รินศานต์ แปล, "ความโกรธ : ปัญญาดับเปลวไฟแห่งโทสะ".
กรุงเทพฯ:โกมลคีมทอง. 2546. หน้า 117-118.
โพสโดย http://www.carefor.org/content/view/65/153/
นี่ไม่ใช่การเก็บกดหรือการต่อสู้ ทว่าเป็นการรับรู้ เวลาที่รับรู้โทสะ
เราจะโอบกอดมันไว้ด้วยความระลึกรู้ ด้วยความอ่อนโยนอย่างยิ่งยวด
-------------------------------------------------
สติไม่ได้มีไว้เพื่อต่อสู้กับความโกรธหรือความสิ้นหวัง
หากมีไว้เพื่อรับรู้
การมีสติในเรื่องใดเรื่องหนึ่ง ก็คือ
การรับรู้ว่า มีบางสิ่งบางอย่างดำรงอยู่ที่นั่นในปัจจุบันขณะ
สติคือความสามารถที่จะตระหนักรู้ว่า
กำลังเกิดอะไรขึ้นในชั่วขณะนั้น
"หายใจเข้า ฉันรู้ว่าความโกรธเกิดขึ้นกับฉัน
หายใจออก ฉันยิ้มให้กับความโกรธ"
นี่ไม่ใช่การเก็บกดหรือการต่อสู้
ทว่าเป็นการรับรู้ เวลาที่รับรู้โทสะ
เราจะโอบกอดมันไว้ด้วยความระลึกรู้
ด้วยความอ่อนโยนอย่างยิ่งยวด
หากห้องของเธอเย็น แล้วเธอเปิดเครื่องทำความร้อน
เครื่องก็จะเริ่มปล่อยกระแสลมร้อนออกมา
อากาศเย็นไม่ต้องออกไปจากห้องเพื่อให้อบอุ่นขึ้น
ทว่ามันจะถูกลมร้อนเข้าโอบล้อมจนอุ่น ไม่มีการต่อสู้ปะทะกัน
เราเอาใจใส่ดูแลความโกรธด้วยวิธีเดียวกัน
สติจะรับรู้ความโกรธ ตระหนักรู้ถึงการเกิดขึ้นของมัน
ยอมรับและปล่อยให้มันอยู่ตรงนั้น
สติเปรียบเสมือนพี่ชายคนโตที่ไม่ได้กดข่มความทุกข์ของน้องชายไว้
หากจะบอกว่า
"น้องรัก พี่อยู่เคียงข้างน้องที่นี่แล้ว"
เธอจะอุ้มน้องไว้ แล้วปลอบประโลม
นี่คือวิธีที่เราปฏิบัติจริงๆ
ลองนึกถึงแม่ที่กำลังโมโหลูกน้อย และตีลูกเวลาที่เขาร้องไห้
"แม่คนนี้ ไม่รู้ว่าตัวเองและลูกคือคนคนเดียวกัน"
เราเป็นแม่ของโทสะในตัวเราเอง
และเราต้องช่วยเหลือลูกน้อยหรือความโกรธของตัวเอง
ไม่ใช่ต่อสู้ฟาดฟันมัน
"ความโกรธก็คือตัวเรา และความกรุณาก็คือตัวเราด้วย"
การทำสมาธิไม่ได้หมายถึงการต่อสู้
การปฏิบัติสมาธิควรเป็นไปเพื่อ
การยอมรับและการเปลี่ยนแปลง ไม่ใช่การห้ำหั่น
--------------------------------------------------
ติช นัท ฮันห์ เขียน, ธารา รินศานต์ แปล, "ความโกรธ : ปัญญาดับเปลวไฟแห่งโทสะ".
กรุงเทพฯ:โกมลคีมทอง. 2546. หน้า 117-118.
โพสโดย http://www.carefor.org/content/view/65/153/