ตอบ

Warning: this topic has not been posted in for at least 500 days.
Unless you're sure you want to reply, please consider starting a new topic.
ชื่อ:
อีเมล์:
หัวข้อ:
ไอค่อนข้อความ:

Verification:
ระหว่างความดีกับความไม่ดี เราจะเลือกทำสิ่งใดจึงจะสามารถบรรลุธรรมได้จริง ( เลือกตอบแค่ ความดี กับ ความไม่ดี ครับผม):
คนที่มีจิตใจอ่อนโยนส่วนใหญ่มัก คิดถึงสิ่งใดก่อนเสมอ  ( เลือกตอบแค่ ตัวเอง กับ คนอื่น ครับผม ):
ถ้าเราโกรธใคร ธรรมะจะเป็นหนทางผ่อนคลายความโกรธนั้นลงได้ใช่ไหม ( เลือกตอบแค่ ใช่ กับ ไม่ใช่ ครับผม ):
คุณเชื่อว่าทุกศาสนาสอนให้ทุกคนเป็นคนดีใช่หรือไม่ ( เลือกตอบแค่ ใช่ กับ ไม่ใช่ ครับผม):
เว็บใต้ร่มธรรมเป็นเว็บเล็กๆแนวธรรมะในจิตใช่หรือไม่ ( เลือกตอบแค่ ใช่ กับ ไม่ใช่ ครับผม):
^^ ขอความกรุณาพิมพ์คำว่า ความดีนำทาง:
^^ ขอความกรุณาพิมพ์คำว่า ใต้ร่มธรรม:
การแสดงความชื่นชมยินดีในบุญหรือความดีที่ผู้อื่นทำ นิยมใช้คำว่า (อนุโมทนา) กรุณาพิมพ์คำนี้ครับ อนุโมทนา:
เว็บใต้ร่มธรรมเป็นเว็บเล็กๆในโลกออนไลน์ใช่หรือไม่ ( เลือกตอบแค่ ใช่ กับ ไม่ใช่ ครับผม):
ท่านจะปฏิบัติตามกฏระเบียบข้อตกลงของเว็บใต้ร่มธรรมทุกประการหรือไม่ ( เลือกตอบแค่ ใช่ กับ ไม่ใช่ ครับผม):
วัฒนธรรมไทยเมื่อเห็นผู้ใหญ่ท่านจะทำความเคารพ ด้วยการไหว้ท่านก่อนเสมอใช่หรือไม่:
คุณพ่อคุณแม่เปรียบดั่งพระอรหันต์ในบ้าน พิมพ์คำว่า "คุณพ่อคุณแม่ฉันรักและเคารพท่านดุจพระอรหันต์":
เมื่อให้ท่านเลือก ระหว่าง (หนังสือเก่าๆเล่มหนึ่งที่เรารัก) กับ (มิตรแท้ที่รักเรา) คุณจะะเลือก:
บุคคลที่ไปหลายๆเว็บไซต์ โดยที่สวมบทบาทเป็นหลายๆคน โดยที่ไม่รู้ว่า แท้จริงใจเราต้องการอะไร เพื่อน หรือ ชัยชนะ:
หากมีคน บอกว่า เราไม่ดีเราเลว แต่ใจเรารู้ว่าไม่เป็นเช่นนั้น เราจะใช้วิธีใดจัดการกับเรื่องนี้  (โต้เถียงให้แรงกว่าที่เค้าว่ามา) หรือ (เวลาจะเป็นเครื่องพิสูจน์ความดีของเราเองไม่ต้องทำอะไร):
ในโลกออนไลน์หรือโลกแห่งจิต ไม่มีใครทำอะไรเราได้ นอกเสียไปจาก (คนพาล) หรือ (ใจของเราเอง):
รู้สึกระอายใจไหมที่เราทำร้ายคนอื่นด้วยวาจาหรือสำนวนที่ไม่สุภาพ โดยที่คนคนนั้นเค้าเคยเป็นผู้มีพระคุณต่อเรามา (ไม่ละอายใจ)หรือ(ละอายใจ):
ผู้ที่ยิ่งใหญ่ที่สุด คือ ผู้ที่ทำตนให้เล็กที่สุด ผู้ที่เล็กที่สุดก็จะกลายเป็นผู้ที่ใหญ่ที่สุด ผู้ที่มีเกียรติคือผู้ที่ให้เกียรติผู้อื่น ฉะนั้นสมาชิกใต้ร่มธรรมควรให้เกียรติกันและกัน พิมพ์คำว่า (ฉันจะให้เกียรติสมาชิกทุกๆท่านในใต้ร่มธรรมเสมอด้วยวาจาสุภาพอ่อนน้อม):
ไม่มีอะไรสายสำหรับการเริ่มต้น พิมพ์เป็นประโยคภาษาอังกฤษครับ เป็นตัวพิมพ์เล็กทั้งหมดนะครับ เว้นวรรคคำด้วยครับ (It is never too late to mend):
ผู้ที่ไม่เคยรับรู้รสของความขมขื่น จะไม่รู้ว่าความหวานชื่นคืออะไร พิมพ์เป็นประโยคภาษาอังกฤษครับ เป็นตัวพิมพ์เล็กทั้งหมดนะครับ เว้นวรรคคำด้วยครับ (He who has never tasted bitterness does not know what is sweet):

shortcuts: กด alt+s เพื่อตั้งกระทู้ หรือ alt+p แสดงตัวอย่าง


สรุปหัวข้อ

ข้อความโดย: สายลมที่หวังดี
« เมื่อ: กันยายน 10, 2010, 09:41:04 pm »

อนุโมทนาค่ะ :45:
เคยเป็นนะค่ะ เวลารู้สึกไม่สบายก็ยังไปทำงาน
เจองานยุ่งๆ มากๆ จิตมุ่งอยู่แต่กับงานเลยลืมสังขารตัวเองไป
บางครั้งก็หายปวดหัว ตัวร้อนไปเอง
บางครั้งก็นั่งแป๊ก หลังเสร็จงานเพราะนึกได้ว่าเราป่วยอยู่ :15:
ขอบคุณนะค่ีะคุณปู :45:


ข้อความโดย: แก้วจ๋าหน้าร้อน
« เมื่อ: กันยายน 10, 2010, 09:33:36 pm »

^^ อนุโมทนาครับพี่ปู  :13:
ข้อความโดย: होशདངພວན2017
« เมื่อ: กันยายน 10, 2010, 08:29:35 pm »






http://youtu.be/2v0jxpN-PBE



เมื่อเราป่วยเราเจ็บจงพิจารณาจิต กำหนดไปที่ความเจ็บไข้ไม่สบาย พิจารณามองความทุกข์ที่เกิดจากการเจ็บป่วย ร่างกายเจ็บป่วย เราป่วยตามร่างกาย ป่วยตามร่างกายได้อย่างไรเพราะเราไปตามมัน ทุกข์ว่าความเจ็บหนอ ความป่วยหนอ นำมาซึ่งความทรมาน ยิ่งทุกข์กายอยู่แล้ว ทุกข์ใจเพิ่มมากขึ้นไปอีกเราพิจารณาสังขารของเราแล้วเห็นแจ้งว่า อันร่างกายนั้นก็มิอาจเอาแน่เอานอนได้ มันปกติได้ มันเจ็บป่วยได้ อะไรมันก็เกิดขึ้นได้ ไม่ใช่สิ่งที่ควรจะยึดถือ จับต้อง มันเป็นของไม่เที่ยง เมื่อเราปวดปวดมาก ๆ เราจงมองดูความเจ็บปวด ความเจ็บปวดที่

ประสาทเรารับรู้แปลเป็นความทุกข์ใจ ไม่สบายใจ ทำไมหนอ ถึงจะหายทุกข์ หายเจ็บเสียที ทรมาน นอนร้องครวญครางอยู่อย่างนั้น ยิ่งร้องมากก็ทุกข์มาก ยิ่งร้องมากก็เจ็บปวดมาก มันไม่เที่ยงมันเอาแน่เอานอนไม่ได้ ให้คิดเสียอย่างนี้ร่างกายเจ็บ ให้เรารับรู้ว่าเจ็บ ให้รับรู้แค่นั้น ไม่ต้องไปนึกต่อ ไม่ต้องไปคิดแทนมันว่าเจ็บหนอ ทุกข์จริง ๆ ร่างกายเจ็บมันเป็นของธรรมดาเราห้ามมันไม่ได้ แต่ความทุกข์มันเป็นสิ่งที่เราสร้างขึ้น สร้างขึ้นว่าทุกข์เป็นอย่างนี้ อุปโหลกว่าทุกข์มันทำให้เราทรมาน แต่แท้ที่จริงแล้ว เรากำลังเสพติดความทุกข์ตัวเราเองต่างหากที่เป็นคนสั่งให้

ตนเองทุกข์ทรมาน ร่างกายมันเจ็บก็เป็นเรื่องของมันที่เจ็บ ไม่ได้แยกกับความรู้สึกทุกข์ รู้สึกเจ็บก็คือรู้สึกเจ็บรู้สึกทุกข์นี่เราสร้างขึ้นมาเอง มันกำหนดได้ มันเป็นสิ่งที่เราปรุงเราสร้างขึ้น ร่างกายเจ็บ มันบอกว่าเราเจ็บอันนี้มันเป็นธรรมชาติ เราห้ามมันไม่ได้พอรู้ว่าร่างกายเจ็บป่วย ก็ขอให้แค่รับรู้ อย่าไปปรุงเพิ่มว่ามันคือความทุกข์ ว่าเรากำลังทรมาน ของแบบนี้มันจะทำงานประสานกันเร็วมาก ต้องมีสติ สติต้องดี กำลังสมาธิต้องเฉียบนะ จะจับได้ จะมองเห็นขั้นตอนมันได้เป็นภาพช้า ๆ เลย พอเห็นขั้นตอนมันได้ ก็จะรู้เท่าทันมันได้ ทีนี้พอ รู้เท่าทันแล้ว ทุกข์มันก็ไม่เกิดแล้ว เห็นมั้ย มันดับไปแล้วมันไม่เกิด เห็นมั้ย นี่มันไม่มี เราสร้างขึ้น เราสั่ง เราบังคับมันได้ มันไม่เหมือนร่างกายที่เจ็บป่วยนะ อันนั้นเราห้ามมันไม่ได้ แต่เราห้ามความทุกข์ที่เกิดจากความเจ็บป่วยได้ หยุดมันได้ พอหยุดมันได้ เรา

ก็จะไม่ทรมาน เราจะรู้แค่ว่าเรากำลังเจ็บ มันไม่มีความทุกข์เลยเห็นมั้ย นี่แหละคือพุทธศาสตร์ พุทธศาสตร์ก็คือวิทยาศาสตร์ขั้นสูง มันพิสูจน์ได้ มันมีอยู่จริงทดลองดูได้ ไม่ใช่ไสยศาสตร์นะไม่ใช่งมงายไม่ได้เกี่ยวกับความเชื่อเหลวไหล แต่มันทำได้ยาก น้อยคนจะอดทนทำได้ รู้แล้วก็ต้องฝึก หมั่นลับสติให้คม ใช้กำลังสมาธิลับ ต้องพยายามทำให้เป็นประจำ มันไม่ใช่ของยาก แค่ไม่ยอมเอาใจใส่มันเท่านั้นเอง คนเจ็บนี้สำคัญต้องสอน สอนให้รู้เมื่อพวกเขารู้จะเป็นประโยชน์ เป็นประโยชน์มากเลย