ข้อความโดย: होशདངພວན2017
« เมื่อ: มีนาคม 29, 2017, 04:17:56 pm »
ผู้ตรงต่อเหตุผลเท่านั้นที่จะเป็นผู้ได้{สาระ}จากพระธรรม
{จิต}มีตัณหาปรุงแต่งเวทนาเป็นเหตุเป็นสมุทัยเหตุแห่งทุกข์อันเป็นไปตามปฎิจจสมุปบาทธรรม กล่าวคือ เวทนาเป็นปัจจัยจึงมีตัณหาหมายถึง การที่จิตมีตัณหาคือความปรารถนา ความกำหนัด ความใคร่ กล่าวคือมีความอยากหรือความไม่อยากในเวทนา-ความรู้สึก ที่เกิดขึ้นมาจากการรับรู้ในการผัสสะ{กระทบสัมผัส}กับอารมณ์ อันมี รูป รส กลิ่น เสียง โผฐฐัพพะ และธรรมารมณ์ต่าง ๆ จึงเป็นสาเหตุที่ทำให้เกิดความทุกข์ขึ้น เนื่องจากเมื่อเกิดตัณหาขึ้นมาแล้ว ย่อมเกิดการกระทำทางจิตเพื่อสนองตอบความอยากหรือตัณหานั้น อันคืออุปาทานความยึดมั่นด้วยกิเลส จึงเป็นการดำเนินและเป็นไปตามวงจรการเกิดขึ้นแห่งทุกข์ ปฏิจจสมุปบาท กล่าวคือ เวทนาเป็นปัจจัย จึงมีตัณหาอนึ่ง...พึงระลึกรู้เข้าใจว่า จิตฟุ้งซ่านหรือจิตคิดปรุงแต่งที่เกิดขึ้นทุก ๆ ครั้งในขณะจิต ย่อมยังให้เกิดเวทนาทุกครั้งทุกทีไป จึงอาจเป็นปัจจัยให้เกิดทุกข์โดยไม่รู้ตัว
