ข้อความโดย: มดเอ๊กซ
« เมื่อ: มิถุนายน 09, 2018, 10:40:32 pm »
ท่านปรมาจารย์ตั๊กม้อ เดินทางมาถึงจีนในช่วงระหว่าง ค.ศ. 400- 500 ในตอนนั้นพุทธศาสนาในจีนเจริญรุ่งเรืองพอสมควรแต่ส่วนใหญ่จะเป็นด้านปริยัติ คือการแปลคัมภีร์ต่าง ๆ จากอินเดีย รวมทั้งการประกอบพิธีกรรมและทำบุญสุนทาน สิ่งที่ท่านโพธิธรรมนำเข้ามา คือการเน้นไปที่การปฏิบัติ โดยมองตรงลงไปที่จิต เพื่อเข้าถึงความจริงของสูงของธรรมชาติ จึงถือเป็นเรื่องแปลกใหม่ที่ช็อกวงการพุทธศาสนาในเมืองจีนขณะนั้นเลยทีเดียว
แต่เซนก็ไม่ได้รับความนิยมในชั่วข้ามคืน บันทึกระบุว่าท่านโพธิธรรมมีลูกศิษย์เพียงไม่กี่คน แถมในช่วงแรกยังทำให้จักรพรรดิขัดเคืองจนต้องหลบไปอยู่บนยอดเขาห่างไกลอยู่ถึง 9 ปี ต่อมาในช่วงของผู้สืบทอด คือสังฆปรินายกองค์ที่ 2 และ 3 ก็ยังไม่มีการก่อตั้งวัดเซนขึ้นอย่างเป็นเรื่องเป็นราว อาจารย์เซนมักเก็บตัวอยู่ในป่าเขาห่างไกล ผู้ใฝ่เรียนจึงต้องแสวงหาครูบาอาจารย์อย่างยากลำบาก และการสอนยังคงเป็นลักษณะตัวต่อตัวในหมู่ผู้สนใจกลุ่มเล็ก ๆ เท่านั้น แต่ทั้งหมดนี้เริ่มเปลี่ยนไปเมื่อมาถึงยุคของท่านเต้าซิ่น สังฆปรินายกองค์ที่ 4
https://youtu.be/IqgwvYNFI50
