ข้อความโดย: แก้วจ๋าหน้าร้อน
« เมื่อ: สิงหาคม 27, 2010, 01:41:44 pm »
ขอบคุณครับน้องฝน ตัวเราเองเปลี่ยนได้หากมีความตั้งใจ +เปลี่ยนไปในทางที่ดี ความคิดเชิงบวกจะทำให้หัวใจเราแข็งแรง^^
ขอให้ศรัทธาในความดี ตราบใดที่หัวใจยังมีธรรมะ ธรรมะในใจเราจะส่งเสริมความดีให้คงไว้ซึ่งศรัทธา..
ข่าว:
เว็บใต้ร่มธรรม ตั้งขึ้นเพื่อการรวมตัวของสมาชิกและทีมงานเว็บอกาลิโก ให้มาปรึกษาพบปะพูดคุยกันก่อนเดินทางสู่เส้นทางเดิมของอกาลิโกครับ พร้อมที่จะสานต่อความดีบนโลกออนไลน์ใบเล็กๆนี้ ทุกเรื่องราวมีความเป็นไป หากพี่ๆทุกท่านได้รับข่าวสารฉบับนี้ ถ้ามีเวลา..ก็ขอให้แวะมา พักคุยธรรมะปรึกษาหารือกันเช่นกัลยาณมิตรเหมือนที่เคยมา.."ด้วยความคิดถึงอย่างยิ่ง..ถึงที่สุด ธรรมะอวยพรครับ"
ขอบคุณครับน้องฝน ตัวเราเองเปลี่ยนได้หากมีความตั้งใจ +เปลี่ยนไปในทางที่ดี ความคิดเชิงบวกจะทำให้หัวใจเราแข็งแรง^^
ข้อความโดย: rain....
« เมื่อ: สิงหาคม 27, 2010, 10:41:38 am » หยุดเปลี่ยนคนอื่น...เพียงรักเขาอย่างที่เขาเป็น..เป็นไปได้ไหม?
ผมเป็นโรคประสาทมาหลายปีแล้ว
ผมกังวล เศร้าซึม และเห็นแก่ตัว
ทุกคนบอกให้ผมเปลี่ยนแปลงตัวเองเสมอ
และทุกคนก็บอกเสมอว่า...
ผมเป็นโรคประสาท...
ผมไม่พอใจพวกเขา แต่ก็เห็นด้วยกับพวกเขา
ผมต้องการเปลี่ยนแปลงตัวเอง
แต่ผมก็ไม่อาจทำได้
ไม่ว่าผมจะใช้ความพยายามอย่างมากมายเพียงไรก็ตาม
สิ่งที่ทำร้ายจิตใจผมมากที่สุด คือ...
เพื่อนสนิทของผม...ที่ยังบอกว่า
ผมเป็นโรคประสาทอย่างแรงแค่ไหน
เขาย้ำว่า ผมควรเปลี่ยนแปลงตัวเอง
ผมเองก็เห็นด้วยกับเขา และผมโกรธเขาไม่ลง
ผมรู้สึกช่วยตนเองไม่ได้เหมือนคนติดกับ
............
................
.............
และแล้ววันหนึ่ง... เพื่อนสนิทของผมก็พูดกับผมว่า...
"เอาล่ะ อย่าเปลี่ยนแปลงตัวแกเลย
เป็นอย่างที่แกเป็นก็แล้วกัน
ไม่เป็นไรหรอก...
ไม่ว่าแกจะเปลี่ยนได้หรือไม่ก็ตาม
กันก็รักแกตามที่แกเป็น
ถึงอย่างไร...กันก็อดรักแกไม่ได้หรอก..."
คำพูดเหล่านั้นเสมือนเสียงดนตรีที่มากระทบหูของผม
"อย่าเปลี่ยน...อย่าเปลี่ยน...อย่าเปลี่ยน... กันรักแก"
ความเครียดในจิตใจผมก็คลายลง
ผมรู้สึกมีชีวิตชีวาขึ้นมา...
และ โอ!.. ช่างน่ามหัศจรรย์นี่กระไร...!!!
ผมเปลี่ยนแปลงตัวเองได้แล้ว.....
............
................
..............
--------------------------------------------------------------------------------
ข้อคิดเห็นของผู้เขียน
เดี๋ยวนี้ ผมรู้แล้วว่า
ผมไม่อาจเปลี่ยนแปลงตัวเองได้จริงๆ
จนกว่า... ผมจะพบใครสักคนที่รักผม
ไม่ว่าผมจะเปลี่ยนแปลงตัวเองหรือไม่ก็ตาม
_______________________________________
คัดลอกจาก ลำนำสกุณา (The Song of the Bird) Anthony De Mello, S.J. เขียน,
สุภาวดี กรองทอง แปล.
ขอบคุณ http://www.carefor.org/content/view/136/76/
ผมเป็นโรคประสาทมาหลายปีแล้ว
ผมกังวล เศร้าซึม และเห็นแก่ตัว
ทุกคนบอกให้ผมเปลี่ยนแปลงตัวเองเสมอ
และทุกคนก็บอกเสมอว่า...
ผมเป็นโรคประสาท...
ผมไม่พอใจพวกเขา แต่ก็เห็นด้วยกับพวกเขา
ผมต้องการเปลี่ยนแปลงตัวเอง
แต่ผมก็ไม่อาจทำได้
ไม่ว่าผมจะใช้ความพยายามอย่างมากมายเพียงไรก็ตาม
สิ่งที่ทำร้ายจิตใจผมมากที่สุด คือ...
เพื่อนสนิทของผม...ที่ยังบอกว่า
ผมเป็นโรคประสาทอย่างแรงแค่ไหน
เขาย้ำว่า ผมควรเปลี่ยนแปลงตัวเอง
ผมเองก็เห็นด้วยกับเขา และผมโกรธเขาไม่ลง
ผมรู้สึกช่วยตนเองไม่ได้เหมือนคนติดกับ
............
................
.............
และแล้ววันหนึ่ง... เพื่อนสนิทของผมก็พูดกับผมว่า...
"เอาล่ะ อย่าเปลี่ยนแปลงตัวแกเลย
เป็นอย่างที่แกเป็นก็แล้วกัน
ไม่เป็นไรหรอก...
ไม่ว่าแกจะเปลี่ยนได้หรือไม่ก็ตาม
กันก็รักแกตามที่แกเป็น
ถึงอย่างไร...กันก็อดรักแกไม่ได้หรอก..."
คำพูดเหล่านั้นเสมือนเสียงดนตรีที่มากระทบหูของผม
"อย่าเปลี่ยน...อย่าเปลี่ยน...อย่าเปลี่ยน... กันรักแก"
ความเครียดในจิตใจผมก็คลายลง
ผมรู้สึกมีชีวิตชีวาขึ้นมา...
และ โอ!.. ช่างน่ามหัศจรรย์นี่กระไร...!!!
ผมเปลี่ยนแปลงตัวเองได้แล้ว.....
............
................
..............
--------------------------------------------------------------------------------
ข้อคิดเห็นของผู้เขียน
เดี๋ยวนี้ ผมรู้แล้วว่า
ผมไม่อาจเปลี่ยนแปลงตัวเองได้จริงๆ
จนกว่า... ผมจะพบใครสักคนที่รักผม
ไม่ว่าผมจะเปลี่ยนแปลงตัวเองหรือไม่ก็ตาม
_______________________________________
คัดลอกจาก ลำนำสกุณา (The Song of the Bird) Anthony De Mello, S.J. เขียน,
สุภาวดี กรองทอง แปล.
ขอบคุณ http://www.carefor.org/content/view/136/76/