ข้อความโดย: โทนาล
« เมื่อ: กรกฎาคม 05, 2011, 01:18:09 pm »(ต่อ)
ผมลงจากรถ เธอเหมือนจะจำผมได้ ความสง่างามแผ่รัศมีจากร่างของเธอ และเธอวิ่งมาหาผม ผมครุ่นคิดว่าเธอน่าจะงีบหลับพักกลางวัน และเสียงรถของผมปลุกให้เธอตื่น และเธอจึงออกมาดูว่าเกิดอะไรขณะที่เธอกำลังวิ่งมานั้นก็ไม่น่าระรู้ว่าเป็นใครตั้งแต่แรก ออกจะไม่เหมาะนักที่ผุ้หยิงวิ่งเข้ามาหาผม แล้วแสร้งยิ้ม เธอหยุดลง ชั่วขณะหนึ่งผมสงสัยว่าทำไม เธอจึงคล่องแคล่วปานนี้ เธอดูไม่เหมือนมารดาของปาลิโตเลย
"พระคุณเจ้า อะไรจะวิเศษอย่างนี้! " เธอ อุทาน
"โดน่า โซเลเด๊ด?" ผมถาม แสงความสงสัย
"ทำไมคุณจำฉันได้ละ?" เธอกล่าว พลางหัวเราะ
ผมคงทำเรื่องโง่ ๆ เกี่ยวกับการวิจารณ์เธออย่างรวเร็ว
"ทำไมคุณถึงมาขอความช่วยเหลือจากผู้หญิงแก่ ๆ อย่างฉันเสมอเลยน่ะ?" นางถาม จ้องผมอย่างล้อเลียน ท้าทาย
นางค่อนข้างจะขวานผ่าซากที่กล่าวต่อผม ผมเคยตั้งชื่อเล่นเธอว่า "คุณนายปิรามิด" ผมนึกถึงว่าครั้นหนึ่งเคยบอกกับเนสเตอร์ถึงรูปร่างทรง 3 เหลื่ยมของนางให้ฟัง นางตัวใหญ่ ศรีษะเล็กและเทอทะ ว่าตามปกติ
"มองที่ฉัน" เธอพูด " ฉันเหมือนปิรามิดหรือไงกัน?"
เธอ กำลังยิ้ม กระทั้งสายตาของเธอทำให้ผมรู้สึกอึดอัดอย่างมาก ผมพยายามที่จะป้องกันตัวด้วยการพูดหยอกเธอ กระทั้งเธอละผมออก และมีน้ำอดน้ำทนต่อผม ผมรู้สึกสำนึกผิดที่เรียกเธออย่างนั้น ผมทำให้เธอมั่นใจขึ้น ผมไม่เคยชัดเจนอย่างนี้ และแน่วแน่
ขณะหนึ่งเธอเอนตัวออกจการูปร่างปิดรามิดให้มากที่สุด
"บังเอิญหรืออย่างไร โดน่า โซเลเด๊ด " ผมถาม "คุณเปลี่ยนไปน่ะ"
"คุณพูดว่า.." เธอตอบด้วยความแข็งกร้าวในน้ำเสียง "ฉันเปลี่ยนไปงั้น"
ผมตั้งใจจะเปรียบเทียบเท่านั้น อย่างไรก็ตามละการพิจารณาได้จบลง ผมเพียงแค่อุปมาอุปไมยไปเท่านั้นเอง นางดูจริงจังกับการเปลี่ยนร่างกายตัวเอง ทันใดนั้นผมรู้สึกเบื่อเหมือนโลหะเย็น ๆ ผมรู้สึกเสียใจอย่างมาก
เธอวางกำปั้นบนสะโพกเป็นครั้งแรก และยืดตัวขาเล็กน้อย แล้วหันหน้ามาทางผม เธอปล่อยเวลาผ่านไปดั่งแสงสีเขียวของสีกระโปรง และเสื้อเช็ตสีขาวซีด ๆ เธอรวบกระโปรงขึ้นมาเล็กน้อย ผมเห็นผมบนหัวเธอ เธอโพกผ้าพันรอบศรีษะหนา ๆ ซึ่งชาวอินเดียนสวมกัน เธอย่ำเท้าเปล่าตามจังหวะ ตอบเท้าเบา ๆด้วยเท้าอันใหญ่ของเธอ เธอยิ้มอย่างเปิดเผยของหญิงมีอายุ ผมไม่เคยเห็นอย่างนี้มาก่อน ราวกับสิ่งแปลกประหลาดต่อการกระทำของเธอ ผมรู้สึกเหมือนมีแสงเรือง ๆ แวบหนึ่งในประกายแววตาของเธอ มันได้รบกวนให้น่าตกใจ ผมคิดว่าบางที ผมไม่เคยรับรู้ว่าแท้จริงแล้วเธอปรากฏออกมาอย่างนี้ ท่ามกลางบางสิ่ง ผมรู้สึกผิดต่อแววตาภายในของพวกเขาตลอดหลายปีของผมกับดอนฮวน บังคับให้เวลาเหมือนรุดหน้าอย่างเต็มกำลัง ทุกฅนคงทำให้มันเกิดขึ้น และไม่มีความสำคัญอะไรเลย
ผมบอกเธอว่าผมสร้างภาพสมมุติว่าเธอน่าจะเป็นเช่นนั้นจริง ๆ ด้วยความสะเพร่าอย่างใหญ่หลวงซึ่งผมควรได้รับคำติเตียนต่อความผิดที่ไม่ได้รู้จักเธอเลย และไม่สงสัยว่าผมจะพบเธออีกครั้ง
เธอหยุดลง เธอแย้มยิ้มและเธอคว้าแขนผมไว้อย่างสุภาพ
"นั่นคือหลักประกัน" เธอกระซิบบอกข้างหูผม
เธอยิ้มอย่างเยือกเย็น และ ดวงตาเธอเป็นประกาย เธอสะกดผมไว้ ผมรู้สึกได้ถึงหน้าอกที่เธอแนบชิดแขนของผม ผมเริ่มไม่สบายใจขึ้นเรื่อย ๆ ผมอยากให้แน่ใจด้วยเหตุผลมากกว่าความกลัว ผมย้ำเสมอว่าร่างกายของผมนั่นจะมากขึ้นและมากขึ้น ขณะที่ผมเข้าใจความจริงอย่างที่ไม่เคยรู้มาก่อนถึงมารดาของปาลิโต และทั้ง ๆ ที่ มันออกจะแปลกเกินไป บางทีเธออาจมีพฤติกรรมอย่างนี้อยู่แล้ว บางอย่างทำให้ผมกลัว ผมรู้ถึงสิ่งเหล่านั้น เพียงแต่ต้องมั่นคงในความคิดต่อเหตุผลทั้งหมด เพราะไม่มีเนื้อหาใดมากไปกว่านี้ ผม
(ต่อ)
ผมลงจากรถ เธอเหมือนจะจำผมได้ ความสง่างามแผ่รัศมีจากร่างของเธอ และเธอวิ่งมาหาผม ผมครุ่นคิดว่าเธอน่าจะงีบหลับพักกลางวัน และเสียงรถของผมปลุกให้เธอตื่น และเธอจึงออกมาดูว่าเกิดอะไรขณะที่เธอกำลังวิ่งมานั้นก็ไม่น่าระรู้ว่าเป็นใครตั้งแต่แรก ออกจะไม่เหมาะนักที่ผุ้หยิงวิ่งเข้ามาหาผม แล้วแสร้งยิ้ม เธอหยุดลง ชั่วขณะหนึ่งผมสงสัยว่าทำไม เธอจึงคล่องแคล่วปานนี้ เธอดูไม่เหมือนมารดาของปาลิโตเลย
"พระคุณเจ้า อะไรจะวิเศษอย่างนี้! " เธอ อุทาน
"โดน่า โซเลเด๊ด?" ผมถาม แสงความสงสัย
"ทำไมคุณจำฉันได้ละ?" เธอกล่าว พลางหัวเราะ
ผมคงทำเรื่องโง่ ๆ เกี่ยวกับการวิจารณ์เธออย่างรวเร็ว
"ทำไมคุณถึงมาขอความช่วยเหลือจากผู้หญิงแก่ ๆ อย่างฉันเสมอเลยน่ะ?" นางถาม จ้องผมอย่างล้อเลียน ท้าทาย
นางค่อนข้างจะขวานผ่าซากที่กล่าวต่อผม ผมเคยตั้งชื่อเล่นเธอว่า "คุณนายปิรามิด" ผมนึกถึงว่าครั้นหนึ่งเคยบอกกับเนสเตอร์ถึงรูปร่างทรง 3 เหลื่ยมของนางให้ฟัง นางตัวใหญ่ ศรีษะเล็กและเทอทะ ว่าตามปกติ
"มองที่ฉัน" เธอพูด " ฉันเหมือนปิรามิดหรือไงกัน?"
เธอ กำลังยิ้ม กระทั้งสายตาของเธอทำให้ผมรู้สึกอึดอัดอย่างมาก ผมพยายามที่จะป้องกันตัวด้วยการพูดหยอกเธอ กระทั้งเธอละผมออก และมีน้ำอดน้ำทนต่อผม ผมรู้สึกสำนึกผิดที่เรียกเธออย่างนั้น ผมทำให้เธอมั่นใจขึ้น ผมไม่เคยชัดเจนอย่างนี้ และแน่วแน่
ขณะหนึ่งเธอเอนตัวออกจการูปร่างปิดรามิดให้มากที่สุด
"บังเอิญหรืออย่างไร โดน่า โซเลเด๊ด " ผมถาม "คุณเปลี่ยนไปน่ะ"
"คุณพูดว่า.." เธอตอบด้วยความแข็งกร้าวในน้ำเสียง "ฉันเปลี่ยนไปงั้น"
ผมตั้งใจจะเปรียบเทียบเท่านั้น อย่างไรก็ตามละการพิจารณาได้จบลง ผมเพียงแค่อุปมาอุปไมยไปเท่านั้นเอง นางดูจริงจังกับการเปลี่ยนร่างกายตัวเอง ทันใดนั้นผมรู้สึกเบื่อเหมือนโลหะเย็น ๆ ผมรู้สึกเสียใจอย่างมาก
เธอวางกำปั้นบนสะโพกเป็นครั้งแรก และยืดตัวขาเล็กน้อย แล้วหันหน้ามาทางผม เธอปล่อยเวลาผ่านไปดั่งแสงสีเขียวของสีกระโปรง และเสื้อเช็ตสีขาวซีด ๆ เธอรวบกระโปรงขึ้นมาเล็กน้อย ผมเห็นผมบนหัวเธอ เธอโพกผ้าพันรอบศรีษะหนา ๆ ซึ่งชาวอินเดียนสวมกัน เธอย่ำเท้าเปล่าตามจังหวะ ตอบเท้าเบา ๆด้วยเท้าอันใหญ่ของเธอ เธอยิ้มอย่างเปิดเผยของหญิงมีอายุ ผมไม่เคยเห็นอย่างนี้มาก่อน ราวกับสิ่งแปลกประหลาดต่อการกระทำของเธอ ผมรู้สึกเหมือนมีแสงเรือง ๆ แวบหนึ่งในประกายแววตาของเธอ มันได้รบกวนให้น่าตกใจ ผมคิดว่าบางที ผมไม่เคยรับรู้ว่าแท้จริงแล้วเธอปรากฏออกมาอย่างนี้ ท่ามกลางบางสิ่ง ผมรู้สึกผิดต่อแววตาภายในของพวกเขาตลอดหลายปีของผมกับดอนฮวน บังคับให้เวลาเหมือนรุดหน้าอย่างเต็มกำลัง ทุกฅนคงทำให้มันเกิดขึ้น และไม่มีความสำคัญอะไรเลย
ผมบอกเธอว่าผมสร้างภาพสมมุติว่าเธอน่าจะเป็นเช่นนั้นจริง ๆ ด้วยความสะเพร่าอย่างใหญ่หลวงซึ่งผมควรได้รับคำติเตียนต่อความผิดที่ไม่ได้รู้จักเธอเลย และไม่สงสัยว่าผมจะพบเธออีกครั้ง
เธอหยุดลง เธอแย้มยิ้มและเธอคว้าแขนผมไว้อย่างสุภาพ
"นั่นคือหลักประกัน" เธอกระซิบบอกข้างหูผม
เธอยิ้มอย่างเยือกเย็น และ ดวงตาเธอเป็นประกาย เธอสะกดผมไว้ ผมรู้สึกได้ถึงหน้าอกที่เธอแนบชิดแขนของผม ผมเริ่มไม่สบายใจขึ้นเรื่อย ๆ ผมอยากให้แน่ใจด้วยเหตุผลมากกว่าความกลัว ผมย้ำเสมอว่าร่างกายของผมนั่นจะมากขึ้นและมากขึ้น ขณะที่ผมเข้าใจความจริงอย่างที่ไม่เคยรู้มาก่อนถึงมารดาของปาลิโต และทั้ง ๆ ที่ มันออกจะแปลกเกินไป บางทีเธออาจมีพฤติกรรมอย่างนี้อยู่แล้ว บางอย่างทำให้ผมกลัว ผมรู้ถึงสิ่งเหล่านั้น เพียงแต่ต้องมั่นคงในความคิดต่อเหตุผลทั้งหมด เพราะไม่มีเนื้อหาใดมากไปกว่านี้ ผม
(ต่อ)
