ข้อความโดย: แก้วจ๋าหน้าร้อน
« เมื่อ: พฤษภาคม 15, 2012, 09:08:45 pm »
สวยดีครับดอกกล้วยไม้ ใช้ A495 ถ่ายได้ชัดมากครับ ^^ขอให้ศรัทธาในความดี ตราบใดที่หัวใจยังมีธรรมะ ธรรมะในใจเราจะส่งเสริมความดีให้คงไว้ซึ่งศรัทธา..
ข่าว:
เว็บใต้ร่มธรรม ตั้งขึ้นเพื่อการรวมตัวของสมาชิกและทีมงานเว็บอกาลิโก ให้มาปรึกษาพบปะพูดคุยกันก่อนเดินทางสู่เส้นทางเดิมของอกาลิโกครับ พร้อมที่จะสานต่อความดีบนโลกออนไลน์ใบเล็กๆนี้ ทุกเรื่องราวมีความเป็นไป หากพี่ๆทุกท่านได้รับข่าวสารฉบับนี้ ถ้ามีเวลา..ก็ขอให้แวะมา พักคุยธรรมะปรึกษาหารือกันเช่นกัลยาณมิตรเหมือนที่เคยมา.."ด้วยความคิดถึงอย่างยิ่ง..ถึงที่สุด ธรรมะอวยพรครับ"
สวยดีครับดอกกล้วยไม้ ใช้ A495 ถ่ายได้ชัดมากครับ ^^ข้อความโดย: 時々होशདང一རພຊຍ๛
« เมื่อ: พฤษภาคม 01, 2012, 11:43:14 am »
IMG0055444 by dimsam dimsam, on Flickr
P_000109000920200901 by dimsam dimsam, on Flickr
SAMG_0000000123 by dimsam dimsam, on Flickr
http://youtu.be/jFfGbiEg85s
http://youtu.be/hgzqRvRfw6E
ภาพดอกกล้วยไม้-->กวีจรไพร
[spoiler]ได้เขียนขึ้นขณะพักผ่อนพักระยะจากการเดินป่าพักในยามค่ำคืนและเจียดเวลาในช่วงเช้าก่อนจังหันอาหารมื้อเช้าเขียนบทกวีขึ้นโดยทุกบทจะอิงกับธรรมชาติ แต่มิใช่บทกวีที่กระหายธรรมชาติป่าเขาลำเนาป่าแต่เป็นบทกวีที่ได้จากธรรมชาติเป็นต้นเหตุบันดาลและโดนใจอีกยังตั้งใจเขียนไว้เพื่อกำนัลแก่ศิษยานุศิษย์ผู้ที่ไม่มีโอกาสได้เดินป่าหรือยังไม่ได้โอกาสเช่นนั้นและมิได้เข้าป่าเพื่อจะเขียนบทกวีหากแต่บทกวีเกิดขึ้นในขณะหยุดใจได้พิจารณาในธรรมีกถาหลายบท
หนึ่งกรรมฐานที่พิจารณา
กวี กระวาดจากป่าลึกลับ
จร ลีหนีปลีกวิเวกาหาธรรมะ
ไพร สงบสงัดระงับยกระดับธรรมฐาน
๛
ทั้งหมดนี้ภาระหน้าที่และเครื่องอยู่ของพระวัยกลางรูปหนึ่งที่ดุ่มดำเนินตามรอยแห่งพระอริยเจ้าตามสัจจปฏิญญาอันได้ให้ไว้กับพระผู้มีพระภาคเจ้าพระองค์นั้นเพื่อจักได้เป็นของฝากของถวายบูชาในคุณแห่งครูบาอาจารย์ผู้ให้ทุกสิ่งอย่างในการเป็นการมีการดำรงอยู่ในวิถีแห่งสมณเพศของตนในคราวนี้
สำนึกธรรมะอยู่ที่ตระหนักในภาระหน้าที่
สำนึกกวีอยู่ที่ความรื่นไหลของธรรมดาธรรมชาติ
สำนึกสมณสารูปอยู่ที่สำเหนียกในลมหายใจเข้าออก
สำนึกป่าอยู่ที่นอนหลังดินกินกลางป่าไปมาอยู่ในดงป่าพร้อมอนุรักษ์บำรุงดูแลและรักป่ารักษ์ป่าตามกำลังของตนตัดไม้ป่าให้น้อยสุด
เก็บไม้แห้งมาเป็นฟืน
เก็บขยะ - ขวดพลาสติกที่เจอะเจอในป่า
เหมือนกับที่ตนของตนเที่ยวเก็บธรรมสาระธรรมคติจากธรรมชาติภายใน - ภายในของตนนี้
สำนึกรักตนจึงสำนึกรักกวี
สำนึกรักกวีจึงตระหนักในคุณค่าแห่งธรรมชาติอันยิ่งใหญ่
หลับนอนในป่าลึก
จึงรู้ว่าตนทั้งหมดก็เท่าแค่หนึ่งเสี้ยวเม็ดทรายเท่านั้นเอง
กระจิริดในความยิ่งใหญ่[/spoiler]
[spoiler]พระธมฺมธโรครูบาแจ๋ว ๕ ธันวาคม ๒๕๕๓[/spoiler]
