ใต้ร่มธรรม
วิถีธรรม => จิตภาวนา-ปัญญาบารมี => ข้อความที่เริ่มโดย: ฐิตา ที่ สิงหาคม 15, 2014, 04:36:25 pm
-
(https://lh5.googleusercontent.com/-E84fSmtuXpc/U-syJhdbNvI/AAAAAAAA9tw/GI9dS9yzgXo/w346-h194/%E0%B8%8A%E0%B8%B1%E0%B8%A2%E0%B8%A7%E0%B8%B1%E0%B8%92%E0%B8%99%E0%B9%8C%2B%E0%B9%82%E0%B8%A5%E0%B9%88%E0%B8%A7%E0%B8%93%E0%B8%B4%E0%B8%8A%E0%B9%80%E0%B8%81%E0%B8%B5%E0%B8%A2%E0%B8%A3%E0%B8%95%E0%B8%B4%E0%B8%81%E0%B8%B8%E0%B8%A5.jpg)
#สุขที่สัตว์โลกควรกลัว #ไม่ควรกลัว
....ก็ข้อนั้น อันเรากล่าวแล้วว่า บุคคลควรรู้จักการวินิจฉัย(ตัดสินใจ) ในความสุข เมื่อรู้จักการวินิจฉัยความสุขแล้ว ควรประกอบความสุขชนิดที่เป็นภายใน, ข้อนั้นเรากล่าวเพราะอาศัยเหตุผลอะไรเล่า? ภิกษุ ท.! กามคุณมีห้าอย่างเหล่านี้. ห้าอย่างนั้นอะไรเล่า? ห้าอย่างคือ รูป ที่เห็นด้วยตา, เสียง ที่ฟังด้วยหู, กลิ่น ที่ดมด้วยจมูก, รส ที่สัมผัสด้วยลิ้น, และโผฏฐัพพะ ที่สัมผัสด้วยกาย (แต่ละอย่างล้วน) เป็นสิ่งที่น่าปรารถนา น่ารักใคร่ น่าพอใจ เป็นสิ่งที่ยวนตายวนใจให้รัก เป็นที่เข้าไปตั้งอาศัยซึ่งความใคร่ เป็นที่ตั้งแห่งความกำหนัดย้อมใจ; ภิกษุ ท. ! สุข โสมนัสอันใดเกิดขึ้น เพราะอาศัยกามคุณห้าเหล่านี้, สุข โสมนัสนั้น เราเรียกว่า กามสุข อันเป็นสุขของบุถุชน เป็นสุขทางเมถุน (มิฬ์หสุข) ไม่ใช่สุขอันประเสริฐ. เรากล่าวว่า สุขนั้น บุคคลไม่ควรเสพ ไม่ควรเจริญ ไม่ควรทำให้มาก, ควรกลัว.
ภิกษุ ท. ! ภิกษุในธรรมวินัยนี้ เข้าถึงซึ่ง ปฐมฌาน... ทุติยฌาน... ตติยฌาน... จตุตฐฌาน... แล้วแลอยู่. นี้ เราเรียกว่า สุขอาศัยเนกขัมมะ เป็นสุขเกิดแต่ความสงัดเงียบ สุขเกิดแต่ความเข้าไปสงบรำงับ สุขเกิดแต่ความรู้พร้อม. เรากล่าวว่า สุขนั้น บุคคลควรเสพให้ทั่วถึง ควรทำให้เจริญ ควรทำให้มาก, ไม่ควรกลัว.
คำใดที่เรากล่าวแล้วว่า บุคคลควรรู้จักการวินิจฉัย (ตัดสินใจ) ในความสุข เมื่อรู้จักการวินิจฉัยความสุขแล้ว ควรประกอบความสุขชนิดที่เป็นภายใน, นั้น; เรากล่าวแล้ว เพราะอาศัยเหตุผลนี้.
- อุปริ. ม. ๑๔/๔๒๗/๖๕๙.
พุทธทาสภิกขุ
อริสัจจากพระโอษ ภาคต้น. -- กรุงเทพฯ : สุขภาพใจ ๒๕๕๓. หน้า๑๑-๑๒
อนุโมทนากับโพสต์นี้ครับ สาธุ สาธุ สาธุ
@ +บูชา ธรรมาภิบาล
๑๓ สิงหาคม ๒๕๕๗