(http://statics.atcloud.com/files/comments/65/658339/images/1_display.jpg)
เพียงมายาหรือของไม่เที่ยงหลวงปู่เทสก์ เทสฺรํสี
ตามกระแสพระธรรมเทศนาของพระสัมมาสัมพุทธเจ้า ว่า
ทุกข์
เป็นของไม่ควรละ แต่เป็นของควรต่อสู้ความทะยานอยากได้สุขหรือไม่อยากให้มีทุกข์ต่างหาก
เป็นของที่ควรละผู้ที่จะ
พ้นทุกข์ได้ในโลกนี้ ก็ล้วนแล้วแต่
ยกทุกข์ขึ้นมาเป็นเหตุทั้งนั้น
ผู้ที่ไม่เห็นคุณค่าของความเพียรแล้ว อาจคิดว่าความขยันหมั่นเพียร
ในภารกิจต่าง ๆ มันเป็นทุกข์ลำบากเหนื่อยยากมิใช่หรือ
จริงดังนั้นคนตกน้ำไม่ยอมว่ายมีหวังตายโดยถ่ายเดียว
จะรอดมาได้
แต่เฉพาะคนที่ว่ายน้ำได้หมายพึ่งตนเองเท่านั้นทุกข์กับความเพียรเท่านั้นที่มีค่ามากในโลกนี้ หากไม่มีทุกข์กับความเพียร
เสียแล้ว ใคร ๆ ในโลกนี้
จะไม่ทำความดีเพื่อพ้นทุกข์ในโลกนี้และโลกหน้า ตลอดถึงพระนิพพาน
สมาธินี้ถ้าสติอ่อน ไม่สามารถรักษาฐานะของตนไว้ได้ย่อมพลัด
เข้าไปสู่ภวังค์เป็น “
ฌาน”
ถ้ามีสติสัมปชัญญะแก่กล้าขึ้นเมื่อไรย่อมกลายเป็น “
สมาธิ” ได้เมื่อนั้น
เมื่ออยู่ใน “สมาธิ” นั้นเล่า ก็มิไช่ว่าจิตจะโง่เง่าซึมเซอะแต่มันมีความผ่องใส
พิจารณาธรรมอันใดก็ปรุโปร่งเบิกบาน
“ฌาน” ต่างหาก ที่ทำให้จิตสงบแล้วซึมอยู่กับสุขเอกัคตาของฌาน
ขออย่าได้เข้าใจว่า “ฌาน” กับ “สมาธิ” เป็นอันเดียวกันแต่ถึงอย่างไรก็ตาม
ความโง่อันสงบจากนิวรณ์ทั้ง ๕ ยังดีกว่าความกล้า
หลงเข้าไปในกามทั้งหลายเป็นไหน ๆ
หลักอนัตตา ในทางพระพุทธศาสนาที่พระพุทธเจ้าตรัสรู้ด้วยปัญญาอันชอบ
พระองค์มิได้ตรัสว่า..
อนัตตาเป็นของไม่มีตนมีตัว เป็นของว่างเปล่า พระองค์ตรัสว่า
ตนตัวคือร่างกายของคนเรา อันได้แก่ขันธ์ทั้ง ๕ นี้ มันมีอยู่แล้ว
แต่จะ
หาสิ่งที่เป็นสาระในขันธ์ ๕ นั้นไม่มีดังนี้ต่างหาก…
เมื่อสรุปให้สั้น ๆ แล้ว … ผู้ที่ยังยึดอัตตาอยู่ พระองค์ก็สอนให้
ประกอบภารกรรม
เพื่อประโยชน์แก่อัตตา โดยทางที่ชอบที่ควรไปก่อน จนกว่าผู้นั้นจะเห็นแจ้ง
ด้วยตนเองว่า
สิ่งที่เราถือว่าเป็นอัตตาอยู่นั้นแท้จริงแล้วมิใช่อัตตา มันเป็นเพียงมายา
หรือของไม่เที่ยง เป็นทุกข์… แล้วพระองค์จึงสอน “
อนัตตา” ที่แท้จริง
การเห็น
ความฟุ้งซ่านของจิตนั้น คือ “
ปัญญาขั้นต้น”
คนใดว่าตนดีคนนั้นยังไม่ดีใครว่าตนวิเศษวิโสหรือฉลาดเฉียบแหลม
คนนั้นคือ คนโง่พระพุทธศาสนานี้สอนมีจุดที่รวมได้ มีที่สุดหมดสิ้นสงสัยหมดเรื่อง
ไม่เหมือนวิชาชีพอื่น เขาสอนไม่มีที่สิ้นสุด…
จึงว่าพระพุทธศาสนาสอนถึงที่สุด แต่บุคคลผู้ทำตามนั้น ทำไม่ถึงที่สุด…แท้จริงความนึกคิดมิใช่ทุกข์
แต่การไปยึดความนึกคิดมาเป็นตน จึงเป็นทุกข์
ผู้ใดทำใจ
ให้ถึงความเป็นกลางได้ ผู้นั้นพ้นจากทุกข์ทั้งปวง
(https://lh5.googleusercontent.com/-9dgGEjmE6hA/UY0ZPM-_ZyI/AAAAAAAAD0k/5wEFU9VRjgg/w497-h373/922783_509966815729613_696382344_n.jpg)
นำมาจาก..
ผลไม้ในสวนธรรม- http://www.tairomdham.net/index.php/topic,117.0.html/center (http://www.tairomdham.net/index.php/topic,117.0.html/center)]
(https://lh6.googleusercontent.com/-KKEnAr9Qywc/UZFnLMjMbgI/AAAAAAAAJQw/d9IwuOEOpo0/w280-h366-no/56+-+1)
ความเป็นจริงต้องสอนตนเองเสียก่อน :หลวงปู่เทสก์ เทสรังสี
ความเป็นจริงต้องสอนตนเองเสียก่อน
แล้วจึงค่อยสอนคนอื่น
เราปฏิบัติอย่างไร ? เรารู้อย่างไร ? เราเข้าใจอย่างใด ?
การสอนคนอื่นก็ไม่ใช่ไปตั้งหน้าตั้งตาสอนแต่คนอื่น
เราปฏิบัติเห็นดีเห็นชอบ เห็นว่าเป็นธรรมเป็นวินัย
เห็นคุณพระพุทธ พระธรรม พระสงฆ์
เป็นธรรมเป็นวินัย เราก็เอาอันนั้นแหละมาสอน
ไม่ยากหรอกสอนคน ถ้าเราสอนตนเองได้แล้วมันไม่ยาก
เว้นแต่.. เราไม่สอนตนเอง
ที่เราไม่สอนตนเองนั่งอยู่เฉยๆไม่รู้เรื่องรู้ราว อยู่เฉยๆเรื่อยไป
ตนเองก็ไม่รู้ คนอื่นก็ไม่รู้ ก็เลยไม่ทราบว่าจะเอาอะไรไปสอน
เราเห็นตัวของเราเข้าใจตัวของเราดีแล้ว
สอนตัวของเราให้รู้สึกเห็นดีเห็นชอบเราจึงเอาอันนั้นแหละ
ไปสอนคนอื่น มันก็ได้ความเข้าใจน่ะซี
ที่สอนเขาไม่เข้าใจ ก็เพราะเหตุที่เราไม่เข้าใจตัวเราเอง
: หลวงปู่เทสก์ เทสรังสี
(https://lh6.googleusercontent.com/-7njEModLv-g/UZAmdYrSsoI/AAAAAAAAJIQ/2KcHLCY0Bpg/w480-h388-no/56+-+1)
>>> G+ ชาตรี กองนอก
Pics by : Google
อกาลิโกโฮม * สุขใจดอทคอม
อนุโมทนาสาธุที่มาทั้งหมดมากมายค่ะ