ใต้ร่มธรรม

ริมระเบียงรับลมโชย => รับสายลมเย็นหน้าระเบียง => ข้อความที่เริ่มโดย: sithiphong ที่ กรกฎาคม 28, 2012, 08:01:53 pm

หัวข้อ: วันภาษาไทยแห่งชาติ-ใช้ให้ถูกต้อง
เริ่มหัวข้อโดย: sithiphong ที่ กรกฎาคม 28, 2012, 08:01:53 pm

วันภาษาไทยแห่งชาติ
จากวิกิพีเดีย สารานุกรมเสรี


วันภาษาไทยแห่งชาติ ตรงกับวันที่ ๒๙ กรกฎาคม ของทุกปี เพื่อระลึกถึงเหตุการณ์ในวันที่ ๒๙ กรกฎาคม พ.ศ. ๒๕๐๕ ซึ่งพระบาทสมเด็จพระปรมินทรมหาภูมิพลอดุลยเดช เสด็จพระราชดำเนินไปทรงอภิปรายเรื่อง “ปัญหาการใช้คำไทย” ร่วมกับผู้ทรงคุณวุฒิที่ คณะอักษรศาสตร์ จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย


ที่มาและความสำคัญ

๒๙ กรกฎาคม พ.ศ. ๒๕๐๕ พระบาทสมเด็จพระปรมินทรมหาภูมิพลอดุลยเดช เสด็จพระราชดำเนินไปทรงเป็นประธานและทรงอภิปรายเรื่อง “ ปัญหาการใช้คำไทย ” ร่วมกับผู้ทรงคุณวุฒิในการประชุมทางวิชาการของชุมนุมภาษาไทย คณะอักษรศาสตร์ จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย ซึ่งทรงแสดงพระปรีชาสามารถและความสนพระราชหฤทัยห่วงใยในภาษาไทย จนเป็นที่ประทับใจผู้ร่วมประชุมครั้งนั้นเป็นอย่างยิ่ง[1] [2]

พระบาทสมเด็จพระเจ้าอยู่หัวทรงมีพระราชดำรัสตอนหนึ่งความว่า

    เรามีโชคดีที่มีภาษาของตนเองแต่โบราณกาล จึงสมควรอย่างยิ่งที่จะรักษาไว้ ปัญหาเฉพาะในด้านรักษาภาษานี้ก็มีหลายประการ อย่างหนึ่งต้องรักษาให้บริสุทธิ์ในทางออกเสียง คือ ให้ออกเสียงให้ถูกต้องชัดเจน อีกอย่างหนึ่งต้องรักษาให้บริสุทธิ์ในวิธีใช้ หมายความว่า วิธีใช้คำมาประกอบประโยค นับเป็นปัญหาที่สำคัญ ปัญหาที่สาม คือ ความร่ำรวยในคำของภาษาไทย ซึ่งพวกเรานึกว่าไม่ร่ำรวยพอ จึงต้องมีการบัญญัติศัพท์ใหม่มาใช้...สำหรับคำใหม่ที่ตั้งขึ้นมีความจำเป็นในทางวิชาการไม่น้อย แต่บางคำที่ง่ายๆก็ควรจะมี ควรจะใช้คำเก่าๆที่เรามีอยู่แล้ว ไม่ควรจะมาตั้งศัพท์ใหม่ให้ยุ่งยาก


รัฐบาลได้ประกาศให้วันนี้เป็นวันสำคัญ ตั้งแต่ พ.ศ. ๒๕๔๒
วัตถุประสงค์

คณะรัฐมนตรีได้มีมติเมื่อวันอังคารที่ ๑๓ กรกฎาคม ๒๕๔๒ เห็นชอบให้วันที่ ๒๙ กรกฎาคม ของทุกปีเป็นวันภาษาไทยแห่งชาติ โดยมีวัตถุประสงค์ ดังนี้ [3]

๑. เพื่อเฉลิมพระเกียรติพระบาทสมเด็จพระเจ้าอยู่หัวภูมิพลอดุลยเดช ผู้ทรงเป็นนักปราชญ์ และนักภาษาไทย รวมทั้งเพื่อน้อมรำลึกในพระมหากรุณาธิคุณของพระองค์ที่ได้ทรงแสดงความห่วงใย และพระราชทานแนวคิดต่างๆ เกี่ยวกับการใช้ภาษาไทย

๒. เพื่อร่วมเฉลิมพระเกียรติพระบาทสมเด็จพระเจ้าอยู่หัว เนื่องในมหามงคลสมัยเฉลิมพระชนมพรรษา ๖ รอบ ในวันที่ ๕ ธันวาคม ๒๕๔๒

๓. เพื่อกระตุ้นและปลุกจิตสำนึกของคนไทยทั้งชาติให้ตระหนักถึงความสำคัญและคุณค่าของภาษาไทย ตลอดจนร่วมมือร่วมใจกันทำนุบำรุงส่งเสริม และอนุรักษ์ภาษาไทย ซึ่งเป็นเอกลักษณ์และเป็นสมบัติวัฒนธรรมอันล้ำค่าของชาติให้คงอยู่คู่ชาติไทยตลอดไป

๔. เพื่อเพิ่มพูนประสิทธิภาพในการใช้ภาษาไทย ทั้งในวงวิชาการและวิชาชีพ รวมทั้งเพื่อยกมาตรฐานการเรียนการสอนภาษาไทยในสถานศึกษาทุกระดับให้สัมฤทธิผลยิ่งขึ้น

๕. เพื่อเปิดโอกาสให้หน่วยงานต่างๆ ทั้งภาครัฐบาลและเอกชนทั่วประเทศมีส่วนร่วมในการจัดกิจกรรมที่หลากหลาย เพื่อเผยแพร่ความรู้ภาษาไทยในรูปแบบต่างๆ ไปสู่สาธารณชนทั้งในฐานะที่เป็นภาษาประจำชาติ และในฐานะที่เป็นภาษาเพื่อการสื่อสารของทุกคนในชาติ
อ้างอิง

    ^ สำนักงานคณะกรรมการวัฒนธรรมแห่งชาติ, ๒๙ กรกฎาคม วันภาษาไทยแห่งชาติ ภาษาไทย สมบัติของคนไทย
    ^ สำนักศิลปะและวัฒนธรรม มหาวิทยาลัยราชภัฏพิบูลสงคราม , ๒๙ กรกฎาคม วันภาษาไทยแห่งชาติ
    ^ วันภาษาไทยแห่งชาติ

แหล่งข้อมูลอื่น

    วันภาษาไทยแห่งชาติ จาก เว็บไซต์จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย


-http://th.wikipedia.org/wiki/%E0%B8%A7%E0%B8%B1%E0%B8%99%E0%B8%A0%E0%B8%B2%E0%B8%A9%E0%B8%B2%E0%B9%84%E0%B8%97%E0%B8%A2%E0%B9%81%E0%B8%AB%E0%B9%88%E0%B8%87%E0%B8%8A%E0%B8%B2%E0%B8%95%E0%B8%B4-

.

http://th.wikipedia.org/wiki/%E0%B8%A7%E0%B8%B1%E0%B8%99%E0%B8%A0%E0%B8%B2%E0%B8%A9%E0%B8%B2%E0%B9%84%E0%B8%97%E0%B8%A2%E0%B9%81%E0%B8%AB%E0%B9%88%E0%B8%87%E0%B8%8A%E0%B8%B2%E0%B8%95%E0%B8%B4 (http://th.wikipedia.org/wiki/%E0%B8%A7%E0%B8%B1%E0%B8%99%E0%B8%A0%E0%B8%B2%E0%B8%A9%E0%B8%B2%E0%B9%84%E0%B8%97%E0%B8%A2%E0%B9%81%E0%B8%AB%E0%B9%88%E0%B8%87%E0%B8%8A%E0%B8%B2%E0%B8%95%E0%B8%B4)

.

หัวข้อ: วันภาษาไทยแห่งชาติ-ใช้ให้ถูกต้อง
เริ่มหัวข้อโดย: sithiphong ที่ กรกฎาคม 28, 2012, 08:03:11 pm

วันภาษาไทยแห่งชาติ

วันภาษาไทยแห่งชาติ ตรงกับวันที่ ๒๙ กรกฎาคม ของทุกปี เป็นวันที่ระลึกถึงเหตุการณ์ในวันที่ ๒๙ กรกฎาคม พ.ศ. ๒๕๐๕ ที่พระบาทสมเด็จพระปรมินทรมหาภูมิพลอดุลยเดช เสด็จพระราชดำเนินไปทรงอภิปราย เรื่อง ปัญหาการใช้ภาษาไทย ร่วมกับผู้ทรงคุณวุฒิหลายท่านที่คณะอักษรศาสตร์ จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย พระองค์ทรงดำเนินการอภิปรายและทรงสรุปการอภิปรายอย่างดีเยี่ยม แสดงถึงพระปรีชาสามารถ และนับเป็นครั้งแรกและครั้งเดียวในประวัติศาสตร์ของวงการภาษาไทยที่ได้รับพระราชทานพระมหากรุณาธิคุณดังกล่าว จากเหตุการณ์ในครั้งนั้น คณะรัฐมนตรีจึงได้มีมติเมื่อวันที่ ๑๓ กรกฎาคม พ.ศ. ๒๕๔๒ ให้วันที่ ๒๙ กรกฎาคมของทุกปีเป็นวันภาษาไทยแห่งชาติ นอกจากนี้ อีกวัตถุประสงค์หนึ่งของการจัดตั้งวันภาษาไทย ก็เพื่อต้องการกระตุ้นและปลูกจิตสำนึกของคนไทยทั้งชาติให้ตระหนักถึงความสำคัญและคุณค่าของภาษาไทย ตลอดจนร่วมมือร่วมใจกันทำนุบำรุงส่งเสริมและอนุรักษ์ภาษาไทย ซึ่งเป็นเอกลักษณ์และเป็นสมบัติวัฒนธรรมอันล้ำค่าของชาติให้ยั่งยืนคู่ชาติไทยตลอดไป พร้อมทั้งเผยแพร่ภาษาไทยในรูปแบบต่างๆไปสู่สาธารณชน ทั้งในฐานะที่เป็นภาษาประจำชาติและในฐานะภาษาเพื่อการสื่อสารของทุกคนในชาติ

เห็นได้ว่าพระบาทสมเด็จพระเจ้าอยู่หัว ทรงเป็นแบบอย่างที่ดีแก่ประชาชนในการใช้ภาษาไทย พระองค์ทรงรอบรู้ถึงรากศัพท์ของคำไทย คือ ภาษาบาลีและสันสกฤต ทรงพระวิริยะอุตสาหะแปลและเรียบเรียงวรรณกรรมภาษาต่างประเทศเป็นภาษาไทยที่สมบูรณ์ ทำให้วรรณกรรมเรื่องนั้นๆ มีเนื้อหาสาระที่มีคุณค่า ดังจะเห็นได้จากพระราชนิพนธ์แปลเรื่องนายอินทร์ผู้ปิดทองหลังพระ ติโต และพระราชนิพนธ์เรื่อง พระมหาชนก เป็นต้น

แต่น่าเสียดายที่ในปัจจุบันคนรุ่นใหม่มักใช้ภาษาไทยกันอย่างผิดเพี้ยน ซึ่งเมื่อเร็วๆ นี้ พระบาทสมเด็จพระเจ้าอยู่หัว ได้ทรงแสดงความห่วงใยเกี่ยวกับการใช้ภาษาไทยของคนไทยมาก โดยเฉพาะคนไทยที่ไปศึกษาในต่างประเทศชอบใช้ภาษาฝรั่งคำไทยคำ ทำให้เมื่อสื่อสารออกไปแล้วคนไม่เข้าใจ นอกจากนี้ ยังมีปัญหาการใช้ภาษาไทยที่ไม่ถูกต้องในสังคมอินเตอร์เน็ตที่มักจะใช้คำง่ายๆ และสั้นๆ รวมถึงการใช้สัญลักษณ์ในการสื่อสารด้วยจนกลายเป็นค่านิยมไปแล้ว ซึ่งหากเป็นเช่นนี้ต่อไปเด็กไทยก็จะไม่ทราบความหมายที่แท้จริงของภาษาและอาจทำให้ภาษาไทยวิบัติได้ในอนาคต

กรมส่งเสริมวัฒนธรรม กระทรวงวัฒนธรรม ได้ตระหนักถึงปัญหาดังกล่าว จึงได้จัดกิจกรรมสรรหาและคัดเลือกบุคคลเพื่อยกย่องเชิดชูเกียรติปูชนียบุคคลด้านภาษาไทย ผู้ใช้ภาษาไทยดีเด่นและภาษาไทยถิ่นดีเด่น โดยมีวัตถุประสงค์เพื่อกระตุ้นและปลูกจิตสำนึกของคนไทยทั้งชาติให้ตระหนักถึงความสำคัญและคุณค่าของภาษาไทย ตลอดจนความร่วมมือร่วมใจกันทำนุบำรุงส่งเสริมและอนุรักษ์ภาษาไทย ซึ่งเป็นเอกลักษณ์และเป็นสมบัติวัฒนธรรมอันล้ำค่าของชาติให้งดงามยั่งยืนคู่ชาติไทยตลอดไป ซึ่งได้มีการประกาศผลการคัดเลือกปูชนียบุคคลด้านภาษาไทย ผู้ใช้ภาษาไทยดีเด่นและภาษาไทยถิ่นดีเด่นไปแล้วเมื่อวันที่ ๖ กรกฎาคม ๒๕๕๔ ที่ผ่านมา ณ ศูนย์วัฒนธรรมแห่งประเทศไทย ดังนี้

ปูชนียบุคคลด้านภาษาไทย จำนวน ๑๓ คน ได้แก่ พระธรรมโกศาจารย์ (ศาสตราจารย์ ดร.ประยูร ธมฺมจิตโต), ศาสตราจารย์พิเศษ ดร.กิ่งแก้ว อัตถากร, คุณหญิงคณิตา เลขะกุล, นางชอุ่ม ปัญจพรรค์, นายช่วย พูลเพิ่ม, ศาสตราจารย์ธวัช ปุณโณทก, ศาสตราจารย์เกียรติคุณ นายแพทย์พูนพิศ อมาตยกุล, ผู้ช่วยศาสตราจารย์มะเนาะ ยูเด็น, ศาสตราจารย์กิตติคุณ ดร.วิจินตน์ ภาณุพงศ์, ผู้ช่วยศาสตราจารย์วิพุธ โสภวงศ์, พลตรี หม่อมราชวงศ์ศุภวัฒย์ เกษมศรี, ผู้ช่วยศาสตราจารย์ ร้อยเอก เสนีย์ วิลาวรรณ, นายอาจิณ จันทรัมพร

ผู้ใช้ภาษาไทยดีเด่น จำนวน ๑๗ คน ได้แก่ นายกันตชาติ เกษมสันต์ ณ อยุธยา, ผู้ช่วยศาสตราจารย์ ดร.ตรีศิลป์ บุญขจร, นายธีรภาพ โลหิตกุล, นางสาวนภา หวังในธรรม, นายนิติพงษ์ ห่อนาค, พลตรีประพาศ ศกุนตนาค, นายประภัสสร เสวิกุล, นายปราโมทย์ สัชฌุกร, นายศักดิ์สิริ  มีสมสืบ, นายศุ บุญเลี้ยง, นางสินจัย เปล่งพานิช, นาวาอากาศโทสุมาลี วีระวงศ์, นายสัญญา คุณากร, นางอารีย์ นักดนตรีม, นายเอนก นาวิกมูล ชาวต่างประเทศ จำนวน ๒ คน ได้แก่ ศาสนาจารย์ ดร.เอสเธอร์  เวคแมน, นางคริสตี แอนน์ เคนนีย์ บราวน์ฟิลด์

ผู้ใช้ภาษาไทยถิ่นดีเด่น จำนวน ๙ คน ได้แก่ พระราชประสิทธิคุณ (สุนันท์ สุภาจาโร), ดร.ฉันทัส  ทองช่วย, นางสาวนฤมล มั่นวงค์วิโรจน์, นายบุญธรรม เทิดเกียรติชาติ, นายพงษ์เทพ กระโดนชำนาญ, นายมนัส สุขสาย, นายเมืองดี นนทะธรรม, ผู้ช่วยศาสตราจารย์สนิท บุญฤทธิ์, นายอินตา เลาคำ

รวมจำนวนทั้งสิ้น ๓๙ คน และกรมส่งเสริมวัฒนธรรม จะจัดงานมอบเข็มเชิดชูเกียรติให้แก่ ปูชนียบุคคลด้านภาษาไทย ผู้ใช้ภาษาไทยดีเด่นและภาษาไทยถิ่นดีเด่น ในวันที่ ๒๙ กรกฎาคม ๒๕๕๔ ซึ่งเป็นวันภาษาไทยแห่งชาติ ณ หอประชุมใหญ่ ศูนย์วัฒนธรรมแห่งประเทศไทย นอกจากนี้ ภายในงานยังมีการแสดงนิทรรศการและการแสดงของผู้ที่ได้รับเชิดชูเกียรติปูชนียบุคคลด้านภาษาไทย ผู้ใช้ภาษาไทยดีเด่นและผู้ใช้ภาษาไทยถิ่นดีเด่น ประจำปี พ.ศ. ๒๕๕๔ การแสดงของศิลปินที่ได้รับรางวัลการประพันธ์คำร้องและการขับร้องเพลงดีเด่น (เพชรในเพลง) และการออกร้านคลินิกหมอภาษา

กรมส่งเสริมวัฒนธรรม จึงขอเชิญชวนนักเรียน นักศึกษา และประชาชนทั่วไป เข้าร่วมกิจกรรม เนื่องในวันภาษาไทยแห่งชาติ ในวันที่ ๒๙ กรกฎาคม ๒๕๕๔ ณ ศูนย์วัฒนธรรมแห่งประเทศไทย โดยไม่เสียค่าใช้จ่ายใดๆ ทั้งสิ้น เพื่อร่วมกันสร้างความตระหนักให้คนไทยได้เห็นถึงความสำคัญและคุณค่าของภาษาไทยและสามารถสอบถามรายละเอียดเพิ่มเติมได้ที่กลุ่มส่งเสริมการถ่ายทอดวัฒนธรรม โทร.๐๒๒๔๗๐๐๒๘ ต่อ ๑๔๑๙

 

สำนักประชาสัมพันธ์และเทคโนโลยีสารสนเทศ
กรมส่งเสริมวัฒนธรรม กระทรวงวัฒนธรรม

-http://www.m-culture.go.th/detail_page.php?sub_id=2992-

.

http://www.m-culture.go.th/detail_page.php?sub_id=2992 (http://www.m-culture.go.th/detail_page.php?sub_id=2992)

.

หัวข้อ: วันภาษาไทยแห่งชาติ-ใช้ให้ถูกต้อง
เริ่มหัวข้อโดย: sithiphong ที่ กรกฎาคม 28, 2012, 08:06:17 pm

วันภาษาไทยแห่งชาติ

(http://www.panyathai.or.th/wiki/index.php/%E0%B8%A0%E0%B8%B2%E0%B8%9E:T01.jpg)

    วันภาษาไทยแห่งชาติ ตรงกับวันที่ ๒๙ กรกฎาคม ของทุกปี รัฐบาลได้ประกาศให้วันนี้เป็นวันสำคัญ ตั้งแต่ พ.ศ. ๒๕๔๒ เพื่อระลึกถึงเหตุการณ์ในวันที่ ๒๙ กรกฎาคม พ.ศ. ๒๕๐๕ ซึ่งพระบาทสมเด็จพระเจ้าอยู่หัวภูมิพลอดุลยเดช เสด็จราชดำเนินไปทรงอภิปรายเรื่อง “ปัญหาการใช้คำไทย” ร่วมกับผู้ทรงคุณวุฒิที่ คณะอักษรศาสตร์ จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย

วันภาษาไทยแห่งชาติ

        พระบาทสมเด็จพระเจ้าอยู่หัวทรงมีพระราชดำรัสตอนหนึ่งว่า

        "เรามีโชคดีที่มีภาษาของตนเองแต่โบราณกาล จึงสมควรอย่างยิ่งที่จะรักษาไว้ ปัญหาเฉพาะในด้านรักษาภาษานี้ก็มีหลายประการ อย่างหนึ่งต้องรักษาให้บริสุทธิ์ในทางออกเสียง คือ ให้ออกเสียงให้ถูกต้องชัดเจน อีกอย่างหนึ่งต้องรักษาให้บริสุทธิ์ในวิธีใช้ หมายความว่า วิธีใช้คำมาประกอบประโยค นับเป็นปัญหาที่สำคัญ ปัญหาที่สาม คือ ความร่ำรวยในคำของภาษาไทย ซึ่งพวกเรานึกว่าไม่ร่ำรวยพอ จึงต้องมีการบัญญัติศัพท์ใหม่มาใช้...สำหรับคำใหม่ที่ตั้งขึ้นมีความจำเป็นในทางวิชาการไม่น้อย แต่บางคำที่ง่ายๆก็ควรจะมี ควรจะใช้คำเก่าๆที่เรามีอยู่แล้ว ไม่ควรจะมาตั้งศัพท์ใหม่ให้ยุ่งยาก ...”


กำเนิดภาษาไทย



        ... " พ่อกูชื่อศรีอินทราทิตย์ แม่กูชื่อนางเสือง พี่กูชื่อบาลเมือง กูพี่น้องท้องเดียวห้าคน ผู้ชายสาม ผู้หญิงสอง พี่เผือผู้อ้ายตายจากเผือเตียมแต่ยังเล็กเมื่อกูขึ้นใหญ่ได้สิบเก้าเข้า ขุนสามชนเจ้าเมืองฉอดมาท่เมืองตาก พ่อกูไปรบขุนสามชน หัวซ้ายขุนสามชนขับมาหัวขวา ขุนสามชนเคลื่อนเข้าไพร่ฟ้าหน้าใสพ่อกูหนีญญ่ายพ่ายจะแจ กูบ่หนี กูขี่ช้างเนกพล กูขับเข้าก่อนพ่อกู กูต่อตั้งด้วยขุนสามชน ตนกูพุ่งช้างขุนสามชนตัวชื่อมาสเมืองแพ้ ขุนสามชนพ่ายหนี พ่อกูจึงขึ้นชื่อกู พระรามคำแหง เพื่อกูพุ่งช้างขุนสามชน "...

        ข้อความข้างต้น เป็นส่วนหนึ่งของข้อความที่ปรากฏบนศิลาจารึก หลักที่ ๑ ด้านที่ ๑ ซึ่งพ่อขุนรามคำแหงมหาราช ทรงโปรดเกล้าฯ ให้สลักบนแท่งหินชนวน ศิลาจารึกนี้เองที่เป็นต้นกำเนิดของภาษาไทย ดังความตอนหนึ่งที่ปรากฏบนศิลาจารึกด้านที่ ๔ ของศิลาจารึกพ่อขุนรามคำแหง ว่า " ... เมื่อก่อนลายสือไทนี้บ่มี ๑๒๐๕ สกปีมแม พ่อขุนรามคำแหงหาใคร่ใจในใจแล่ใศ่ลายสือไทนี้ลายสือไทนี้จึ่งมีเพื่อขุนผู้นั้นใศ่ไว้ "... นับได้ว่าเป็นศิลาจารึกหลักแรกที่ใช้ตัวอักษรไทย และภาษาไทย ซึ่งเป็นจุดเริ่มต้นของวิวัฒนาการทางภาษาเรื่อยมาจนเป็นภาษาไทยในยุคปัจจุบัน

        หลักศิลาจารึกพ่อขุนรามคำแหงมีลักษณะเป็นแท่งหินรูปสี่เหลี่ยม ยอดกลมมน สูง ๑ เมตร ๑๑ เซนติเมตร กว้าง ๓๕ เซนติเมตร หนา ๓๕ เซนติเมตร เป็นหินชนวนสีเขียว มีจารึกทั้งสี่ด้าน ด้านที่ ๑ มี ๓๕ บรรทัด ด้านที่ ๒ มี ๓๕ บรรทัด ด้านที่ ๓ มี ๒๗ บรรทัด และด้านที่ ๔ มี ๒๗ บรรทัด ปัจจุบันแท่งศิลาจารึกพ่อขุนรามคำแหงดังกล่าว เก็บรักษาไว้ที่พิพิธภัณฑสถานแห่งชาติ กรุงเทพมหานคร

 การค้นพบศิลาจารึกหลักที่ ๑ (ศิลาจารึกของพ่อขุนรามคำแหง)

        ศิลาจารึกนี้มีประวัติแห่งการค้นพบ คือ เมื่อ พ.ศ. ๒๓๗๖ พระบาทสมเด็จพระจอมเกล้าเจ้าอยู่หัว ในขณะที่ยังทรงผนวชอยู่ ได้เสด็จประพาสเมืองสุโขทัย ทรงเห็นราษฎรเซ่นสรวงบูชาหลักศิลาจารึก ๒ หลัก กับแท่นหินอีก ๑ แท่น โดยที่เขาเชื่อว่าเป็นสิ่งศักดิ์สิทธิ์ จึงทรงตรวจดูด้วยวิจารณญาณของนักโบราณคดี และนักประวัติศาสตร์ ก็ทรงทราบว่า ของเหล่านั้นมีความสำคัญเกี่ยวกับชาติไทยในอดีต มิควรจะปล่อยไว้ให้สูญเสีย จึงทรงนำเข้ามาในพระนคร ในที่สุดหลังจากทรงวิจัยอย่างรอบคอบแล้วก็ได้ความจริงว่า ศิลาจารึกหลักหนึ่งเป็นของพ่อขุนรามคำแหง อีกหลักหนึ่งเป็นของพระมหาธรรมราชาลิไท และแท่นหินนั้นก็ คือ พระแท่นมนังคศิลา ของพ่อขุนรามคำแหง

ความเป็นมาของวันภาษาไทยแห่งชาติ

    คณะกรรมการรณรงค์เพื่อภาษาไทย จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย ได้ตระหนักในคุณค่าและความสำคัญของภาษาไทย และมีความห่วงใยในปัญหาต่างๆ ที่เกิดขึ้นต่อภาษาไทย และเพื่อกระตุ้นและปลุกจิตสำนึกให้คนไทยทั้งชาติได้ตระหนักถึงคุณค่าและความสำคัญของภาษาไทย ตลอดจนร่วมมือกันทำนุบำรุง ส่งเสริม และอนุรักษ์ภาษาไทยให้คงอยู่คู่ชาติไทยตลอดไป จึงได้เสนอขอให้รัฐบาลประกาศให้วันที่ ๒๙ กรกฎาคม ของทุกปี เป็นวันภาษาไทยแห่งชาติ เช่นเดียวกับวันสำคัญอื่นๆ ที่รัฐบาลได้จัดให้มีมาก่อนแล้ว เช่น “วันวิทยาศาสตร์แห่งชาติ” และ “วันสื่อสารแห่งชาติ” เป็นต้น และคณะรัฐมนตรีได้มีมติเมื่อวันอังคารที่ ๑๓ กรกฎาคม ๒๕๔๒ เห็นชอบให้วันที่ ๒๙ กรกฎาคม ของทุกปีเป็นวันภาษาไทยแห่งชาติ

 เหตุผล

        ประเทศไทยมีภาษาไทยเป็นภาษาประจำชาติ อันเป็นเอกลักษณ์ที่สำคัญอย่างหนึ่งของชาติ สมควรจะได้รับการทำนุบำรุงส่งเสริม และอนุรักษ์ไว้ให้ยั่งยืนตลอดไป ทั้งนี้ในยุคปัจจุบันวิชาการและเทคโนโลยีต่างๆ ได้ก้าวหน้าไปอย่างรวดเร็วเกิดเทคนิคใหม่ๆ ในการติดต่อสื่อสาร มี่มุ่งเน้นความสะดวกรวดเร็ว ส่งผลให้ภาษาไทยซึ่งเป็นสื่อกลางสำคัญในการติดต่อและผูกพันต่อการดำรงชีวิตประจำวันของคนไทยได้รับผลกระทบ ทั้งภาษาพูดและภาษาเขียน ทำให้ภาษาไทยเกิดการเปลี่ยนแปลงไปจากเดิมอย่างน่าวิตกเป็นอย่างยิ่ง สภาพการณ์เช่นนี้หากไม่เร่งรีบหาทางแก้ไขและป้องกันเสียแต่เนิ่นๆ การใช้ภาษาไทยของเราก็จะยิ่งเสื่อมลง จะส่งผลเสียหายต่อเอกลักษณ์และคุณค่าของภาษาไทยเป็นทวีคูณ

 ทำไมต้องกำหนดวันที่ ๒๙ กรฎาคม เป็น "วันภาษาไทยแห่งชาติ"

        เพราะวันดังกล่าว ตรงกับวันที่พระบาทสมเด็จพระเจ้าอยู่หัวได้เสด็จพระราชดำเนินไปเป็นประธานและทรงร่วมอภิปรายในการประชุมทางวิชาการของชุมนุมภาษาไทย คณะอักษรศาสตร์ จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย ณ ห้องประชุมคณะอักษรศาสตร์ เมื่อวันที่ ๒๙ กรกฎาคม ๒๕๐๕ ทรงเปิดการอภิปรายในหัวข้อ “ปัญหาการใช้คำไทย” ทรงดำเนินการอภิปรายและทรงสรุปการอภิปรายอย่างดีเยี่ยม แสดงถึงพระปรีชาสามารถและความสนพระราชหฤทัยและความห่วงใยในภาษาไทย เป็นที่ประทับใจผู้เข้าร่วมการประชุมในครั้งนั้นเป็นอย่างยิ่ง นับเป็นครั้งแรกและครั้งเดียวในประวัติศาสตร์ของวงการภาษาไทย ที่ได้รับพระราชทานพระมหากรุณาธิคุณดังกล่าว และในโอกาสต่อๆ มาพระบาทสมเด็จพระเจ้าอยู่หัวยังได้ทรงแสดงความสนพระราชหฤทัยและความห่วงใยในภาษาไทยอีกหลายโอกาส เช่น ได้พระราชทานพระราชดำรัสเกี่ยวกับปัญหาในการใช้ภาษาไทยของประชาชนชาวไทยในปัจจุบัน ในวโรกาสที่ทรงพระกรุณาโปรดเกล้าฯ ให้ข้าราชการและองค์กรเอกชนเข้าเฝ้าถวายชัยมงคล เนื่องในวันเฉลิมพระชนมพรรษา พุทธศักราช ๒๕๓๕ นอกจากนี้พระบาทสมเด็จพระเจ้าอยู่หัวได้ทรงย้ำให้ประชาชนชาวไทยตระหนักถึงความสำคัญของภาษาไทยและพระราชทานแนวความคิดในการอนุรักษ์ภาษาไทยในโอกาสต่างๆ อยู่เสมอ ที่สำคัญยิ่งกว่านี้ คือ เป็นที่ประจักษ์ว่า พระบาทสมเด็จพระเจ้าอยู่หัวมีพระปรีชาญาณและพระอัจฉริยภาพในการใช้ภาษาไทยทรงรอบรู้ปราดเปรื่องถึงรากศัพท์ของคำไทย คือ ภาษาบาลีและสันสกฤต ทรงพระอุตสาหะวิริยะแปลและเรียบเรียงวรรณกรรมภาษาต่างประเทศเป็นภาษาไทยที่สมบูรณ์ด้วยลักษณะวรรณศิลป์ มีเนื้อหาสาระที่มีคุณค่าเป็นคติในการเสียสละเพื่อส่วนรวม และเป็นแบบอย่างแก่ประชาชนในการใช้ภาษาไทย ดังจะเห็นได้จากพระราชนิพนธ์แปลเรื่องนายอินทร์ผู้ปิดทองหลังพระ ติโต พระราชนิพนธ์แปลบทความเรื่องสั้นๆ หลายบท และพระราชนิพนธ์ เรื่อง พระมหาชนก นับเป็นพระมหากรุณาธิคุณล้นเกล้าล้นกระหม่อมที่สุดมิได้แก่วงการ

 วัตถุประสงค์

    เพื่อเฉลิมพระเกียรติพระบาทสมเด็จพระเจ้าอยู่หัวภูมิพลอดุลยเดช ผู้ทรงเป็นนักปราชญ์ และนักภาษาไทย รวมทั้งเพื่อน้อมรำลึกในพระมหากรุณาธิคุณของพระองค์ที่ได้ทรงแสดงความห่วงใยและพระราชทานแนวคิดต่างๆ เกี่ยวกับการใช้ภาษาไทย
    เพื่อร่วมเฉลิมพระเกียรติพระบาทสมเด็จพระเจ้าอยู่หัว เนื่องในมหามงคลสมัยเฉลิมพระชนมพรรษา ๖ รอบ ในวันที่ ๕ ธันวาคม ๒๕๔๒
    เพื่อกระตุ้นและปลุกจิตสำนึกของคนไทยทั้งชาติให้ตระหนักถึงความสำคัญและคุณค่าของภาษาไทย ตลอดจนร่วมมือร่วมใจกันทำนุบำรุงส่งเสริม และอนุรักษ์ภาษาไทย ซึ่งเป็นเอกลักษณ์และเป็นสมบัติวัฒนธรรมอันล้ำค่าของชาติให้คงอยู่คู่ชาติไทยตลอดไป
    เพื่อเพิ่มพูนประสิทธิภาพในการใช้ภาษาไทย ทั้งในวงวิชาการและวิชาชีพ รวมทั้งเพื่อยกมาตรฐานการเรียนการสอนภาษาไทยในสถานศึกษาทุกระดับให้มีสัมฤทธิผลยิ่งขึ้น
    เพื่อเปิดโอกาสให้หน่วยงานต่างๆ ทั้งภาครัฐบาลและเอกชนทั่วประเทศมีส่วนร่วมในการจัดกิจกรรมที่หลากหลาย เพื่อเผยแพร่ความรู้ภาษาไทยในรูปแบบต่างๆ ไปสู่สาธารณชนทั้งในฐานะที่เป็นภาษาประจำชาติ และในฐานะที่เป็นภาษาเพื่อการสื่อสารของทุกคนในชาติ

ประโยชน์ที่ได้รับจากการมีวันภาษาไทยแห่งชาติ

คาดว่าจะมีผลดีสืบเนื่องหลายประการ คือ

    การมี “วันภาษาไทยแห่งชาติ” จะทำให้หน่วยงานต่างๆ ทั้งภาครัฐบาลและเอกชน โดยเฉพาะอย่างยิ่งหน่วยงานในกระทรวงศึกษาธิการ และทบวงมหาวิทยาลัย ตระหนักในความสำคัญของภาษาไทย และร่วมกันจัดกิจกรรมเพื่อกระตุ้นเตือน เผยแพร่ และเน้นย้ำให้ประชาชนเห็นความสำคัญของ “ภาษาประจำชาติ” ของคนไทยทุกคน และร่วมมือกันอนุรักษ์การใช้ภาษาไทยให้มีความถูกต้องงดงามอยู่เสมอ

    บุคคลในวงวิชาชีพต่างๆ ที่เกี่ยวข้องกับการใช้ภาษาไทย โดยเฉพาะในวงการศึกษา และวงการสื่อสาร ช่วยกันกวดขันดูแลให้การใช้ภาษาไทยเป็นไปอย่างถูกต้อง เหมาะสม มิให้ผันแปรเปลี่ยนแปลง จนเกิดความเสียหายแก่คุณลักษณะของภาษาไทยอันเป็นเอกลักษณ์ของชาติ

    ผลสืบเนื่องในระยะยาว คาดว่าปวงชนชาวไทยทั่วประเทศจะตื่นตัวและสนใจที่จะร่วมกันฟื้นฟู ทำนุบำรุง ส่งเสริมและอนุรักษ์ภาษาไทย อันเป็นเอกลักษณ์และสมบัติวัฒนธรรมที่สำคัญของชาติให้ดำรงคงอยู่คู่ชาติไทยตลอดไป

กิจกรรม

        เชิญชวนให้สถาบันการศึกษา หน่วยงานภาครัฐ และเอกชน จัดกิจกรรมเนื่องใน “วันภาษาไทยแห่งชาติ” ในวันภาษาไทยแห่งชาติ โดยจัด ในวันที่ ๒๙ กรกฎาคม ของทุกปี โดยมีกิจกรรมต่าง ๆ เช่นการจัดนิทรรศการ, การอภิปรายทางวิชาการ, การประกวดแต่งคำประพันธ์ ร้อยแก้ว ร้อยกรอง การขับเสภา การเล่านิทาน ฯลฯ



ขอขอบคุณข้อมูลจาก

- วิกิพีเดีย

- จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย

- ครูจรินทร์ เงินจันทร์

ภาพประกอบทางอินเทอร์เน็ต

-http://www.panyathai.or.th/wiki/index.php/%E0%B8%A7%E0%B8%B1%E0%B8%99%E0%B8%A0%E0%B8%B2%E0%B8%A9%E0%B8%B2%E0%B9%84%E0%B8%97%E0%B8%A2%E0%B9%81%E0%B8%AB%E0%B9%88%E0%B8%87%E0%B8%8A%E0%B8%B2%E0%B8%95%E0%B8%B4-

.

หัวข้อ: วันภาษาไทยแห่งชาติ-ใช้ให้ถูกต้อง
เริ่มหัวข้อโดย: sithiphong ที่ กรกฎาคม 29, 2012, 08:50:32 am

ดารา-นักร้อง ตบเท้ารับรางวัลผู้ใช้ภาษาไทยดีเด่น 2555

-http://hilight.kapook.com/view/74296-



เรียบเรียงข้อมูลโดยกระปุกดอทคอม
ขอขอบคุณภาพประกอบจาก warnermusic.co.th, gmmgrammy.com
 
        วธ.ประกาศยกย่องผู้ใช้ภาษาไทยดีเด่น ปี 55 นักร้อง-นักแสดงตบเท้ารับรางวัล เช่น เบิร์ด ธงไชย, แอ๊ด คาราบาว, กัน เดอะสตาร์, ปาน ธนพร, เปาวลี
 
        เมื่อวันที่ 26 กรกฎาคม ที่ผ่านมา นางสุกุมล คุณปลื้ม รัฐมนตรีว่าการกระทรวงวัฒนธรรม (วธ.) กล่าวว่า กระทรวงวัฒนธรรมตระหนักถึงความสำคัญของภาษาไทย ซึ่งเป็นภาษาของชาติ จึงกำหนดจัดงานวันภาษาไทยแห่งชาติ ปี 2555 ขึ้น ในวันที่ 29 กรกฎาคม ตั้งแต่เวลา 09.00 น. ณ หอประชุมใหญ่ ศูนย์วัฒนธรรมแห่งประเทศไทย เพื่อสนองพระราชดำรัสพระบาทสมเด็จพระเจ้าอยู่หัว และน้อมรำลึกในพระมหากรุณาธิคุณที่ได้ทรงแสดงความห่วงใยเกี่ยวกับการใช้ภาษาไทยในโอกาสต่าง ๆ ด้วยการส่งเสริมให้เยาวชนและประชาชนใช้ภาษาไทยอย่างถูกต้อง และการอนุรักษ์ภาษาไทยและภาษาท้องถิ่นอันเป็นมรดกทางวัฒนธรรมที่บ่งบอกถึงความเป็นมาและวัฒนธรรมอันยาวนาน ตลอดจนการสืบสานภาษาไทยให้คงอยู่สู่อนุชนรุ่นหลังสืบไป
 
        นางสุกุมล กล่าวอีกว่า สำหรับผลการประกาศยกย่องเชิดชูเกียรติและมอบรางวัลให้แก่ปูชนียบุคคลหรือบุคคลที่เป็นแบบอย่างด้านการใช้ภาษาไทย ประจำปี 2555 ได้แบ่งเป็น 4 ประเภท ดังนี้
 
        1. ปูชนียบุคคลด้านภาษาไทย เป็นผู้ที่มีความสามารถ มีความเชี่ยวชาญ และมีผลงานดีเด่น เป็นที่ยอมรับของวงการด้านภาษาไทย จำนวน 5 ราย ได้แก่
 
        - ผศ.ดร. คมคาย นิลประภัสสร
        - นายจุลทรรศน์ พยาฆรานนท์
        - รศ.ยุพร แสงทักษิณ
        - ผศ.วินัย ภู่ระหงษ์
        - นายอำพล สุวรรณธาดา
 
        2. ผู้ใช้ภาษาไทยดีเด่น เป็นชาวไทยที่มีผลงานการสร้างสรรค์ภาษาไทย และสามารถใช้ได้อย่างถูกต้องและเหมาะสม และชาวต่างประเทศที่ใช้ภาษาไทยได้อย่างมีประสิทธิภาพ เป็นผู้มีความชำนาญในการใช้ภาษาไทยและเป็นที่ยอมรับโดยทั่วไป จำนวน 18 ราย เช่น
 
        - ผศ.กิติยวดี บุญซื่อ
        - น.ส.ณัฏฐา โกมลวาทิน
        - น.ส.นิตยา อรุณวงศ์
        - นายพิณโญ รุ่งสมัย
        - ผศ.ดร.ประพจน์ อัศววิรุฬหการ
        - ผศ.พิศศรี กมลเวชช
        - นายปีเตอร์ จอห์น แวนฮาเร็น
 
         3. ผู้ใช้ภาษาไทยถิ่นดีเด่น เป็นผู้ที่มีผลงานการสร้างสรรค์ภาษาไทยถิ่น และสามารถใช้ได้อย่างเหมาะสม จำนวน 4 ราย เช่น
 
         - น.ส.พรพิมล เฟื่องฟุ้ง (เปาวลี)
         - กลิ่น คงเหมือนเพชร
 
        4. ผู้มีคุณูปการต่อการใช้ภาษาไทย ซึ่งเป็นบุคคลหรือองค์กรที่มีคุณูปการต่อวงการภาษาไทยหรือภาษาไทยถิ่น จำนวน 13 ราย เป็นบุคคล 11 ราย และองค์กร 2 แห่ง เช่น
 
        - ดร. ชัยวัฒน์ วิบูลย์สวัสดิ์
        - ศ.ดร. คุณหญิงสุริยา รัตนกุล
        - ดร.วินัย พงศ์ศรีเพียร
        - รศ.ดร. อนาโตล โรเจอร์ เป็ลติเยร์
        - ศ.ดร. ฮานู ลี
        ส่วนองค์กร ได้แก่ มูลนิธิซิเมนต์ไทย และบริษัท ซีพี ออลล์ จำกัด เป็นต้น
 
        นอกจากนี้ กรมศิลปากร ยังได้ดำเนินโครงการประกวดเพลง "เพชรในเพลง" เป็นรางวัลที่มอบให้กับผู้ประพันธ์ นักร้อง เพลงไทยสากลและลูกทุ่งที่ออกเสียงได้ถูกต้องตามอักขระภาษาไทย เพื่อยกย่องบุคคลในวงการเพลงที่มีผลงานดีเด่นด้านภาษาไทย ทั้งนักประพันธ์เพลงที่มีความสามารถผสมผสานความรู้ด้านภาษา วรรณกรรม และนักร้องที่ร้องเพลงออกเสียงชัดเจน และถูกต้องตามหลักการใช้ภาษาไทย
 
        โดยมีผู้ได้รับการประกาศยกย่องทั้งประเภทเพลงไทยลูกทุ่ง และเพลงไทยสากล ได้แก่
 
        1. รางวัลเชิดชูเกียรติผู้ประพันธ์เพลงดีเด่นในอดีต จำนวน 2 รางวัล เข่น เพลงน้ำตาแสงไต้ โดยนายอำนวย กสัสนิมิ (ครูเนรมิต) และผู้ประพันธ์ร่วม และเพลงชมทุ่ง โดยนายสมส่วน พรหมสว่าง (เพลิน พรหมแดน) เป็นต้น
 
        2. รางวัลประเภทการประพันธ์เพลงดีเด่นด้านภาษาไทย จำนวน 6 รางวัล เช่น เพลงวันเพ็ญ โดยนายวิเชียร ตันติพิมลพันธ์ และเพลงขอเช็ดน้ำตาบนหน้าแม่ โดย นายศิวพล เพชรทอง เป็นต้น
 
        3. รางวัลการขับร้องเพลงดีเด่นด้านภาษาไทย จำนวน 12 รางวัล เช่น
 
        - เพลงผู้ปิดทองหลังพระ โดยนายยืนยง โอภากุล หรือ แอ๊ด คาราบาว
        - เพลงตามรอยพระราชา โดยนายธงไชย แมคอินไตย์
        - เพลงวันเพ็ญ โดย นายนภัทร อินทร์ใจเอื้อ (กัน เดอะสตาร์)
        - เพลงชีวิตคู่ โดยน.ส.ธนพร แวกประยูร (ปาน ธนพร)
        - เพลงคนไม่น่าสงสาร โดย น.ส.ธิติมา ประทุมทิพย์ (แอน ธิติมา)
        - เพลงเข็ดรักจากเจ้าพระยา โดยนายสร่างศัลย์ เรืองศรี (หนู มิเตอร์)
        - เพลงสัญญาบ้านทุ่ง โดย น.ส.วริดา อุสุภะ เป็นต้น
 
        ทั้งนี้ ผู้ที่ได้รับการประกาศยกย่องเชิดชูเกียรติ ทั้งปูชนียบุคคลด้านภาษาไทย ผู้ใช้ภาษาไทยดีเด่น ผู้ใช้ภาษาไทยถิ่นดีเด่น และผู้มีคุณูปการต่อการใช้ภาษาไทย รวมถึงรางวัลโครงการประกวดเพลง (เพชรในเพลง) จะเข้ารับโล่รางวัลจากนายยงยุทธ วิชัยดิษฐ รองนายกรัฐมนตรี ในวันที่ 29 กรกฎาคมนี้ ที่ศูนย์วัฒนธรรมแห่งประเทศไทย
 

อ่านรายละเอียดเพิ่มเติมจาก
-http://www.komchadluek.net/detail/20120726/136164/%E0%B9%80%E0%B8%9A%E0%B8%B4%E0%B8%A3%E0%B9%8C%E0%B8%94%E0%B9%81%E0%B8%AD%E0%B9%8A%E0%B8%94%E0%B8%81%E0%B8%B1%E0%B8%99%E0%B8%9B%E0%B8%B2%E0%B8%99%E0%B8%8B%E0%B8%B4%E0%B8%A7%E0%B8%82%E0%B8%B1%E0%B8%9A%E0%B8%A3%E0%B9%89%E0%B8%AD%E0%B8%87%E0%B8%94%E0%B8%B5%E0%B9%80%E0%B8%94%E0%B9%88%E0%B8%99.html#.UBSYAKPiHx--


http://hilight.kapook.com/view/74296 (http://hilight.kapook.com/view/74296)

.

หัวข้อ: วันภาษาไทยแห่งชาติ-ใช้ให้ถูกต้อง
เริ่มหัวข้อโดย: sithiphong ที่ กรกฎาคม 29, 2012, 03:51:46 pm

วันภาษาไทยแห่งชาติ 29 ก.ค. 2555


เรียบเรียงข้อมูลโดยกระปุกดอทคอม

          รู้กันหรือไม่ว่าภาษาไทยที่เราใช้กันอยู่ในทุกวันนี้ ก็มีวันที่ระลึกถึงภาษาไทยของเราด้วยเหมือนกัน โดยในวันที่ 29 กรกฎาคมของทุกปี ประเทศไทยได้กำหนดให้เป็น "วันภาษาไทยแห่งชาติ"


ความเป็นมาของวันภาษาไทยแห่งชาติ


          สืบเนื่องจากคณะกรรมการรณรงค์เพื่อภาษาไทย จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย ได้ตระหนักในคุณค่าและความสำคัญของภาษาไทย และมีความห่วงใยในปัญหาต่างๆ ที่เกิดขึ้นต่อภาษาไทย รวมถึงเพื่อกระตุ้นและปลุกจิตสำนึกให้คนไทยทั้งชาติได้ตระหนักถึงคุณค่าและความสำคัญของภาษาไทย ตลอดจนร่วมมือกันทำนุบำรุง ส่งเสริม และอนุรักษ์ภาษาไทยให้คงอยู่คู่ชาติไทยตลอดไป จึงได้เสนอขอให้รัฐบาลประกาศให้วันที่ 29 กรกฎาคมของทุกปี เป็น วันภาษาไทยแห่งชาติ เช่นเดียวกับวันสำคัญอื่นๆ ที่รัฐบาลได้จัดให้มีมาก่อนแล้ว เช่น วันวิทยาศาสตร์,วันสื่อสารแห่งชาติ เป็นต้น และคณะรัฐมนตรีได้มีมติเมื่อวันอังคารที่ 13 กรกฎาคม พ.ศ. 2542 เห็นชอบให้วันที่ 29 กรกฎาคมของทุกปี เป็นวันภาษาไทยแห่งชาติ


เหตุผลที่เลือกวันที่ 29 กรกฎาคม เป็นวันภาษาไทยแห่งชาติ


          สำหรับเหตุผลที่เลือกวันที่ 29 กรกฎาคม เป็น วันภาษาไทยแห่งชาติ นั้นเพราะวันดังกล่าว ตรงกับวันที่พระบาทสมเด็จพระเจ้าอยู่หัวได้เสด็จพระราชดำเนินไปเป็นประธาน และทรงร่วมอภิปรายในการประชุมทางวิชาการของชุมนุมภาษาไทย ที่คณะอักษรศาสตร์ จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย ณ ห้องประชุมคณะอักษรศาสตร์ เมื่อวันที่ 29 กรกฎาคม พ.ศ. 2505 ทรงเปิดอภิปรายในหัวข้อ "ปัญหาการใช้คำไทย" โดยพระองค์ทรงดำเนินการอภิปรายและทรงสรุปการอภิปราย ที่แสดงถึงพระปรีชาสามารถและความสนพระราชหฤทัยรวมถึงความห่วงใยในภาษาไทย ซึ่งเป็นที่ประทับใจกับผู้ร่วมเข้าประชุมในครั้งนั้นเป็นอย่างยิ่ง


          สำหรับพระราชดำรัสของพระบาทสมเด็จพระเจ้าอยู่หัวในครั้งนั้น มีใจความตอนหนึ่งว่า "เรามีโชคดีที่มีภาษาของตนเองแต่โบราณกาล จึงสมควรอย่างยิ่งที่จะรักษาไว้ ปัญหาเฉพาะในด้านรักษาภาษาก็มีหลายประการ อย่างหนึ่งต้องรักษาให้บริสุทธิ์ในทางออกเสียง คือให้ออกเสียงให้ถูกต้องชัดเจน อีกอย่างหนึ่งต้องรักษาให้บริสุทธิ์ในวิธีใช้ หมายความว่าวิธีใช้คำมาประกอบประโยค นับเป็นปัญหาที่สำคัญ ปัญหาที่สามคือความร่ำรวยในคำของภาษาไทย ซึ่งพวกเรานึกว่าไม่ร่ำรวยพอ จึงต้องมีการบัญญัติศัพท์ใหม่มาใช้... สำหรับคำใหม่ที่ตั้งขึ้นมีความจำเป็นในทางวิชาการไม่น้อย แต่บางคำที่ง่ายๆ ก็ควรจะมี ควรจะใช้คำเก่าๆ ที่เรามีอยู่แล้ว ไม่ควรจะมาตั้งศัพท์ใหม่ให้ยุ่งยาก..."


          นับเป็นครั้งแรกและครั้งเดียวในประวัติศาสตร์ของวงการภาษาไทย ที่ได้รับพระราชทานพระมหากรุณาธิคุณดังกล่าว ซึ่งในโอกาสต่อมาพระบาทสมเด็จพระเจ้าอยู่หัวยังได้ทรงแสดงความสนพระราชหฤทัยและความห่วงใยในภาษาไทยอีกหลายโอกาส อย่างในพิธีพระราชทานปริญญาบัตรแก่นิสิตจุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย เมื่อวันที่ 9 กรกฎาคม พ.ศ. 2512 ที่ได้ทรงมีพระบรมราโชวาทตอนหนึ่งว่า "ในปัจจุบันนี้ปรากฏว่า ได้มีการใช้คำออกจะฟุ่มเฟือย และไม่ตรงกับความหมายอันแท้จริงอยู่เนืองๆ ทั้งออกเสียงก็ไม่ถูกต้องตามอักขรวิธี ถ้าปล่อยให้เป็นไปดังนี้ ภาษาของเราก็มีแต่จะทรุดโทรม ชาติไทยเรามีภาษาของเราใช้เองเป็นสิ่งอันประเสริฐอยู่แล้ว เป็นมรดกอันมีค่าตกทอดมาถึงเราทุกคนจึงมีหน้าที่จะต้องรักษาไว้ ฉะนั้นจึงขอให้บรรดานิสิตและบัณฑิต ตลอดจนครูบาอาจารย์ได้ช่วยกันรักษาและส่งเสริมภาษาไทย ซึ่งเป็นอุปกรณ์และหลักประกันเพื่อความเจริญวัฒนาของประเทศชาติ"


          นอกจากนี้ พระบาทสมเด็จพระเจ้าอยู่หัว ยังมีพระปรีชาญาณและพระอัจฉริยะภาพในการใช้ภาษาไทย ทรงรอบรู้ปราดเปรื่องถึงรากศัพท์ของคำไทย คือ ภาษาบาลีและสันสกฤต ทรงพระอุตสาหะวิริยะแปลและเรียบเรียงวรรณกรรมภาษาต่างประเทศเป็นภาษาไทยที่สมบูรณ์ด้วยลักษณะวรรณศิลป์ มีเนื้อหาสาระที่มีคุณค่า เป็นคติในการเสียสละเพื่อส่วนรวม และเป็นแบบอย่างแก่ประชาชนในการใช้ภาษาไทย ดังจะเห็นได้จากพระราชนิพนธ์แปลเรื่องนายอินทร์ผู้ปิดทองหลังพระ ติโต พระราชนิพนธ์แปลบทความเรื่องสั้นๆ หลายบท และพระราชนิพนธ์เรื่อง พระมหาชนก เป็นต้น


วัตถุประสงค์ในการจัดวันภาษาไทยแห่งชาติ มีดังต่อไปนี้


           1. เพื่อเฉลิมพระเกียรติพระบาทสมเด็จพระเจ้าอยู่หัวภูมิพลอดุลยเดช ผู้ทรงเป็นนักปราชญ์และนักภาษาไทย รวมทั้งเพื่อน้อมรำลึกในพระมหากรุณาธิคุณของพระองค์ที่ได้ทรงแสดงความห่วงใย และพระราชทานแนวคิดต่างๆ เกี่ยวกับการใช้ภาษาไทย


           2. เพื่อร่วมเฉลิมพระเกียรติพระบาทสมเด็จพระเจ้าอยู่หัว เนื่องในมหามงคลสมัยเฉลิมพระชนมพรรษา 6 รอบ ในวันที่ 5 ธันวาคม พ.ศ. 2542


           3. เพื่อกระตุ้นและปลุกจิตสำนึกของคนไทยทั้งชาติ ให้ตระหนักถึงความสำคัญและคุณค่าของภาษาไทย ตลอดจนร่วมมือร่วมใจกันทำนุบำรุงส่งเสริม และอนุรักษ์ภาษาไทย ซึ่งเป็นเอกลักษณ์และเป็นสมบัติวัฒนธรรมอันล้ำค่าของชาติ ให้คงอยู่คู่ชาติไทยตลอดไป


           4. เพื่อเพิ่มพูนประสิทธิภาพในการใช้ภาษาไทย ทั้งในวงวิชาการและวิชาชีพ รวมทั้งเพื่อยกมาตรฐานการเรียนการสอนภาษาไทยในสถานศึกษาทุกระดับ ให้มีสัมฤทธิผลยิ่งขึ้น


           5. เพื่อเปิดโอกาสให้หน่วยงานต่างๆ ทั้งภาครัฐฯ และเอกชนทั่วประเทศ มีส่วนร่วมในการจัดกิจกรรมที่หลากหลาย เพื่อเผยแพร่ความรู้ภาษาไทยในรูปแบบต่างๆ ไปสู่สาธารณชน ทั้งในฐานะที่เป็นภาษาประจำชาติ และในฐานะที่เป็นภาษาเพื่อการสื่อสารของทุกคนในชาติ


ประโยชน์ที่คาดว่าได้รับจากการมีวันภาษาไทยแห่งชาติ


           1. วันภาษาไทยแห่งชาติ จะทำให้หน่วยงานต่างๆ ทั้งภาครัฐฯ และเอกชน โดยเฉพาะอย่างยิ่งหน่วยงานในกระทรวงศึกษาธิการ และทบวงมหาวิทยาลัย ตระหนักในความสำคัญของภาษาไทย และร่วมกันจัดกิจกรรมเพื่อกระตุ้นเตือน เผยแพร่ และเน้นย้ำให้ประชาชนเห็นความสำคัญของ "ภาษาประจำชาติ" ของคนไทยทุกคน และร่วมมือกันอนุรักษ์การใช้ภาษาไทยให้มีความถูกต้องงดงามอยู่เสมอ


           2. บุคคลในวงวิชาชีพต่างๆ ที่เกี่ยวข้องกับการใช้ภาษาไทย โดยเฉพาะในวงการศึกษา และวงการสื่อสาร ช่วยกันกวดขันดูแลให้การใช้ภาษาไทยเป็นไปอย่างถูกต้องเหมาะสม มิให้ผันแปรเปลี่ยนแปลง จนเกิดความเสียหายแก่คุณลักษณะของภาษาไทยอันเป็นเอกลักษณ์ของชาติ


           3. ผลสืบเนื่องในระยะยาว คาดว่าปวงชนชาวไทยทั่วประเทศจะตื่นตัวและสนใจที่จะร่วมกันฟื้นฟู ทำนุบำรุง ส่งเสริมและอนุรักษ์ภาษาไทย อันเป็นเอกลักษณ์และสมบัติวัฒนธรรมที่สำคัญของชาติให้ดำรงคงอยู่คู่ชาติไทยตลอดไป


กิจกรรมในวันภาษาไทยแห่งชาติ

          กิจกรรมในวันนี้ ก็จะมีทั้งของสถาบันการศึกษา,หน่วยงานภาครัฐฯ และเอกชน ที่จะมีการจัดกิจกรรมต่างๆ เช่น การจัดนิทรรศการ,การอภิปรายทางวิชาการ,การประกวดแต่งคำประพันธ์ ร้อยแก้ว ร้อยกรอง การขับเสภา การเล่านิทาน เป็นต้น

          ภาษาไทยถือเป็นภาษาแห่งชาติ และเป็นเอกลักษณ์ของชาติที่เราคนไทยควรภาคภูมิใจ เพราะบางประเทศไม่มีแม้กระทั่งภาษาที่เป็นของตัวเอง ดังนั้นเราควรอนุรักษ์ภาษาไทยให้คงอยู่ และสืบทอดต่อไปให้ลูกหลานได้ศึกษา หากเราคนไทยไม่ช่วยกันรักษาไว้ สักวันหนึ่งอาจจะไม่มีภาษาไทยให้ลูกหลานใช้ก็เป็นได้

กิจกรรม วันภาษาไทยแห่งชาติ ปี 2554

          นายสมชาย เสียงหลาย ปลัดกระทรวงวัฒนธรรม  แถลงข่าว วันภาษาไทยแห่งชาติ ประจำปี 2554 โดยระบุว่า กระทรวงวัฒนธรรม จะจัดกิจกรรมรณรงค์เนื่องในวันภาษาไทยแห่งชาติในวันที่ 29  กรกฎาคมนี้ มีกิจกรรม เช่น นิทรรศการและกิจกรรมหมอภาษา การแสดงทางวัฒนธรรมโดยใช้ภาษาถิ่น รวมทั้งได้ร่วมกับบริษัท ไปรษณีย์ไทย จำกัด จัดทำดวงตราไปรษณีย์ที่ระลึกเนื่องในวันภาษาไทยแห่งชาติเป็นครั้งแรกด้วย พร้อมกันนี้ได้สรรหาและคัดเลือกผู้ใช้ภาษาไทยดีเด่นเพื่อเป็นแบบอย่างแก่เยาวชน และสังคม ประจำปี 2554


สำหรับรายชื่อผู้ที่ได้รับรางวัล วันภาษาไทยแห่งชาติ 2554 มีดังนี้

ปูชนียบุคคลด้านภาษาไทย ได้แก่

            พระธรรมโกศาจารย์ (ศ.ดร.ประยูร ธมฺมจิตโต)

            ศาสตราจารย์พิเศษ ดร.กิ่งแก้ว อัตถากร

            คุณหญิงคณิตา เลขะกุล

            นางชอุ่ม ปัญจพรรค์

            นายช่วย พูลเพิ่ม

            ศาสตราจารย์ธวัช ปุณโณทก

            ศาสตราจารย์เกียรติคุณ นพ.พูนพิศ อมาตยกุล

            ศาสนาจารย์ ดร.มะเนาะ ยูเด็น

            ศาสตราจารย์กิตติคุณ ดร.วิจินตน์ ภาณุพงศ์

            ผศ.วิพุธ โสภวงศ์

            พล.ต.ม.ร.ว.ศุภวัฒย์ เกษมศรี

            นายอาจิณ จันทรัมพร

            ผศ.รอ.เสนีย์ วิลาวรรณ


ผู้ใช้ภาษาไทยดีเด่น (ชาวไทย) ได้แก่

            นายกันตชาติ เกษมสันต์ ณ อยุธยา

            ผศ.ดร.ตรีศิลป์ บุญขจร

            นายธีรภาพ โลหิตกุล

            น.ส.นภา หวังในธรรม

            นายนิติพงษ์ ห่อนาค

            พล.ต.ประพาศ ศกุนตนาค

            นายประภัสสร เสวิกุล

            นายปราโมทย์ สัชฌุกร
         
            นายศุ บุญเลี้ยง

            นางสินจัย เปล่งพานิช

            น.ท.สุมาลี วีระวงศ์

            นายสัญญา คุณากร

            นางอารีย์ นักดนตรี

            นายเอนก นาวิกมูล

ผู้ใช้ภาษาไทยดีเด่น (ชาวต่างประเทศ) ได้แก่

            ศ.ดร.เอสเธอร์ เวคแมน

            นางศริสตี แอนน์ เคนนีย์ บราวน์ฟิลด์ เอกอัครราชทูตสหรัฐประจำประเทศไทย

ผู้ใช้ภาษาไทยถิ่นดีเด่น ได้แก่

            พระราชประสิทธิคุณ (สุนันท์ สุภาจาโร)

            ดร.ฉันทัส ทองช่วย

            น.ส.นฤมล มั่นวงศ์วิโรจน์

            นายบุญธรรม เทิดเกียรติชาติ

            นายพงษ์เทพ กระโดนชำนาญ

            นายมนัส สุขสาย

            นายเมืองดี นนทะธรรม

            ผศ.สนิท บุญฤทธิ์

            นายอินตา เลาคำ
               
          ส่วน โครงการรางวัล เพชรในเพลง ครั้งที่ 8 ซึ่งจะมอบให้กับนักร้อง เพลงไทยสากล-ลูกทุ่ง ที่ออกเสียงได้ถูกต้องตามอักขระภาษาไทย มีผู้ได้รับการประกาศยกย่อง ดังนี้

รางวัลเชิดชูเกียรติผู้ประพันธ์เพลงดีเด่นในอดีต ได้แก่

            เพลงบ้านเรา ประพันธ์โดย นายชาลี อินทรวิจิตร

            เพลงกลิ่นโคลนสาบควาย ประพันธ์โดย คือ นายไพบูลย์ บุตรขัน

รางวัลประเภทการประพันธ์เพลงดีเด่นด้านภาษาไทย ได้แก่

            เพลงบ้านเราจะเหมือนเดิม ประพันธ์โดย นายประภาส ชลศรานนท์

            เพลงกราบดิน ประพันธ์โดย นายปฏิเวธ อุทัยเฉลิม (ฟองเบียร์)

            เพลงเพลงของเธอ ประพันธ์โดย นายสุทธิพงษ์ สมบัติจินดา

            เพลงเทียนไขไฟฟ้า ประพันธ์โดย นายสิปปภาส รักวงค์ (ปาน ประกาศิต)
       
รางวัลการขับร้องเพลงดีเด่นด้านภาษาไทย ได้แก่

          เพลงลิขิตรักจากเบื้องบน ขับร้องโดย นายอุเทน พรหมมินทร์

          เพลงขอไปให้ถึงดาว ขับร้องโดย น.ส.ธนพร แวกประยูร (ปาน ธนพร)

          เพลงสัญญาก่อนนอน ขับร้องโดย นายสร่างศัลย์ เรืองศรี (หนูมิเตอร์ อาร์สยาม)

          เพลงกลัว ขับร้องโดย น.ส.เตือนใจ ศรีสุนทร (ฝน ธนสุนทร)


อ่านรายละเอียดเพิ่มเติมจาก
-http://www.dailynews.co.th/-
,  culture.go.th, tungsong.com


-http://hilight.kapook.com/view/26275-

.

หัวข้อ: วันภาษาไทยแห่งชาติ-ใช้ให้ถูกต้อง
เริ่มหัวข้อโดย: sithiphong ที่ พฤศจิกายน 05, 2012, 07:55:03 am

สำเนียงส่อภาษา กิริยาส่อสกุล : อรรถาธิบายภายใต้ความเป็นผู้ดี
-http://www.oknation.net/blog/print.php?id=13742-

 “สำเนียงส่อภาษา กิริยาส่อสกุล” คือ หนึ่งในสำนวนไทยที่มักจะถูกหยิบยกขึ้นมาเพื่อเปรียบเปรยกระทบกระเทียบอยู่เป็นประจำ เพราะความหมายของสำนวนนี้จะเชื่อมโยงไปถึงการอบรมสั่งสอนของครอบครัวของคนผู้นั้นไปด้วย ความหมายของสำนวนนี้จะถูกสื่อได้เด่นชัดยิ่งขึ้น เมื่อพิจารณาเปรียบเทียบกับสังคมยุคโลกาภิวัฒน์ (Globalization) ด้วยเหตุที่การอบรมสั่งสอนภายในครอบครัวของคนสมัยนี้ช่างห่างไกลกับแบบแผน “ผู้ดี” เสียเหลือเกิน           

“ผู้ดี” หมายถึง บุคคลผู้มีความประพฤติเรียบร้อยทั้งทางกาย ทางวาจา และทางความคิด ซึ่งขัดแย้งกับแนวคิดของคนส่วนใหญ่ที่เข้าใจว่า “ผู้ดี” คือ ผู้ที่มีฐานะร่ำรวย และมียศถาบรรดาศักดิ์ แต่แท้จริงแล้ว “ผู้ดี” ก็เป็นเพียงปุถุชน แต่เป็นมนุษย์ซึ่งเปี่ยมไปด้วยกิริยามารยาทในการแสดงออกทั้งทางกาย วาจาและใจเท่านั้นเอง ดังนั้นการเป็น “ผู้ดี” จึงมิใช่เรื่องที่ต้องลำบากยากเย็นแต่อย่างใด เพราะเป็นเพียงการเปลี่ยนแปลงพฤติกรรมเท่านั้น สำหรับผู้ที่ชอบประชดประชันถึงความเป็น “ผู้ดี” สันนิษฐานได้ว่าผู้นั้นก็คงไม่แน่ใจนักว่าตนเองนั้นเป็น “ผู้ดี” หรือไม่...             

“ไม่มีใครที่จะเปลี่ยนแปลงหรือกำหนดชาติกำเนิดของตนเองได้” ข้อความนี้เป็นสัจธรรมที่สามารถพิสูจน์ได้ด้วยเรื่องหลักการกำเนิดของมนุษย์ ดังนั้นชาติกำเนิดจึงเป็นเพียงองค์ประกอบที่ส่งเสริมสถานภาพของบุคคลในสังคมเท่านั้น มิใช่ตัวชี้วัดความเป็นผู้ดี อย่างไรก็ตามหากผู้นั้นเป็นผู้ดีทั้งโดยการกระทำและชาติกำเนิดก็ย่อมมีภาษีสังคมเหนือผู้อื่น แต่ในทางกลับกันหากผู้นั้นเป็นผู้ดีแค่โดยชาติตระกูล กล่าวคือ มีชาติตระกูลดีแต่กิริยามารยาทเข้าขั้น “สถุล” คนผู้นั้นย่อมได้รับคำครหาว่าเป็น “ผู้ดีตีนแดง ตะแคงตีนเดิน” จึงเห็นได้ชัดว่าชาติตระกูลไม่ใช่บรรทัดฐานของความเป็น “ผู้ดี” หากแต่เป็นกิริยามารยาทเท่านั้นที่จะสื่อไปถึงการอบรมสั่งสอนของ “ชาติตระกูล”           

หากจะวิเคราะห์ความหมายของ “สำเนียงส่อภาษา กิริยาส่อสกุล” ในการอรรถาธิบาย จำเป็นจะต้องแปลความหมายของแต่ละ “อรรถ” เสียก่อน

             สำเนียง น. เสียง, น้ำเสียง, หางเสียง, วิธีออกเสียง

             ส่อ ก. แสดงออกมาให้เห็นเค้า           

             ภาษา น. เสียงสัญลักษณ์หรือกิริยาอาการที่ใช้สื่อความต่อกัน, คำพูด, ถ้อยคำที่ใช้พูดกัน

             กิริยา น. การกระทำ; อาการที่แสดงออกทางกายตามความหมายเรื่องมารยาท

             สกุล น. ตระกูล, วงศ์, เชื้อสาย, เผ่าพันธุ์

เมื่อพิจารณาความหมายของ “อรรถ” และรวมความเป็นสำนวนแล้ว ก็น่าที่จะตีความได้ว่าหมายถึง “บุคลิก การกระทำและมารยาทจะแสดงออกมาให้ทราบว่ามาจากชาติตระกูลเช่นไร” สำนวนนี้แสดงให้เห็นถึงความสำคัญของการมีมารยาท (กิริยาวาจาที่เรียบร้อย) เพราะสิ่งนี้จะสะท้อนไปถึง กำพืดของผู้นั้นได้ โดยเฉพาะอย่างยิ่งในการพูด ซึ่งสามารถบ่งบอกระดับปัญญาของผู้นั้นได้ ดังที่มีคำกล่าวไว้ว่า “เมื่อไม่พูดก็ไม่รู้ว่าโง่หรือฉลาด จนกว่าจะพูดออกมานั่นแหละ เขาจะหายสงสัย”           

นอกจากการขยายความในเชิงอรรถสัมพันธ์แล้ว การวิเคราะห์ความสมเหตุสมผลของความหมายก็เป็นอีกแนวทางหนึ่งที่จะช่วยทำให้เข้าใจกุศโลบายของผู้ริเริ่มใช้สำนวนนี้ได้ดียิ่งขึ้น ในประโยคแรกที่ว่า “สำเนียงส่อภาษา” หากพิจารณาในหมู่คนส่วนใหญ่ ประโยคนี้จะเป็นข้อสรุปที่สมเหตุสมผลในตัวเองอยู่แล้ว ไม่ว่าจะมองในแง่มุมใด เพราะคนทั่วไปจะมีสำเนียงพูดที่ต่างกัน ซึ่งจะบ่งบอกได้ว่าผู้ใดใช้ภาษาใด ถึงแม้จะใช้ภาษาอื่นที่ไม่ใช่ภาษาประจำของตน สำเนียงที่ออกมาก็จะแปร่งหูในสำเนียงที่แตกต่างออกไป เช่น คนจีนที่ตั้งรกรากในไทยซึ่งพูดภาษาไทย เป็นต้น ทั้งนี้ อย่างไรก็ตาม หากพิจารณาคนอีกกลุ่มหนึ่งที่มีค่านิยมการใช้ภาษาในอีกลักษณะหนึ่ง ก็จะพบว่าสำเนียงจะมิได้ส่อภาษาเสียแล้ว เพราะคนพวกนี้จะเป็น “ดัดจริตชน” ที่พยายามเปลี่ยนแปลงสำเนียงของตนให้กลายเป็นภาษาอื่นที่มิใช่ “ภาษาพ่อภาษาแม่” เพื่อตอบสนองค่านิยมของตนที่ว่าการใช้ภาษาอื่นๆ จะทำให้ให้ดู “โก้” กว่าการใช้ภาษาของตน ซึ่งจะเห็นได้ชัดในคนไทยยุค “ไอที”           

ส่วนในประโยคหลังที่ว่า “กิริยาส่อสกุล” ประโยคนี้ก็สามารถอธิบายได้ด้วยทฤษฎีทางสังคมศาสตร์ในเรื่อง “การขัดเกลาทางสังคม (Socialization)” ที่หมายถึง กระบวนการทางสังคมและจิตวิทยาซึ่งมีผลทำให้บุคคลมีบุคลิกภาพตามแนวทางที่สังคมต้องการ เป็นที่ยอมรับกันว่ากระบวนการขัดเกลาทางสังคมนี้จะเริ่มต้นตั้งแต่บุคคลถือกำเนิดมาในโลก ซึ่งตัวขับเคลื่อนกลไกการขัดเกลาทางสังคมเป็นกลุ่มแรกและสำคัญที่สุดก็คือ “สถาบันครอบครัว” ซึ่งมีหน้าที่ปลูกฝังแนวทางการดำเนินชีวิตทั้งทางตรงและทางอ้อม กล่าวคือ การที่พ่อแม่ผู้ปกครองสั่งสอนบุตรจัดเป็นการขัดเกลาทางสังคมทางตรง และการกระทำตนเป็นแบบอย่างให้กับลูกก็เป็นการขัดเกลาทางอ้อม ดังนั้นจึงอาจกล่าวได้ว่าครอบครัวจึงมีอิทธิพลในการหล่อหลอมกิริยามารยาทของบุคคลแต่ละคน ด้วยเหตุนี้ประโยคที่ว่า “กิริยาส่อสกุล” จึงสมเหตุสมผลไปโดยนิปริยาย           

ทั้งนี้การขัดเกลาทางสังคมจากครอบครัวเป็นเพียงแค่ส่วนหนึ่งที่สร้างพฤติกรรมของคนเพราะยังมีปัจจัยอื่นๆ อีกที่สร้างบุคลิกภาพของบุคคลได้เช่นเดียวกัน ทั้งปัจจัยภายนอกและภายใน ทว่าปัจจัยอื่นนั้นจะลึกซึ้งกว่าปัจจัยด้านครอบครัว ด้วยเหตุนี้คนทั่วไปจึงมองว่ากิริยามารยาทของแต่ละคนจะมาจากครอบครัว เช่น มีเด็กชอบฉกชิงวิ่งราวทรัพย์สินผู้คนตามท้องถนน คนอื่นที่พบก็จะสรุปในทันทีเลยว่าครอบครัวนี้คงยากจน ไม่มีเวลาอบรมสั่งสอนลูก หรือถึงขั้นกล่าวว่าคงเป็นโจรทั้งครอบครัว ซึ่งในความจริงอาจจะเป็นลูกของครอบครัวฐานะดีที่มีความอบอุ่นสมบูรณ์พร้อมก็ได้ แต่สาเหตุมาจากการได้รับอิทธิพลทางความคิดที่ผิดมาจากที่อื่น เป็นต้น ในบางครั้งสำนวนนี้จึงอาจไม่ยุติธรรมสำหรับวงศ์ตระกูลสักเท่าไร จากการวิเคราะห์ความสมเหตุสมผลของความหมายจึงสรุปได้ว่า สำนวนนี้มุ่งที่จะใช้กับผู้ที่แสดงกิริยามารยาทที่ไม่เหมาะสมให้รู้จักปรับปรุงตนเพื่อมิให้เสื่อมเสียต่อวงศ์ตระกูลและครอบครัว คล้ายๆ กับการกล่าวว่า “พ่อแม่ไม่สั่งไม่สอน” นั่นเอง           

เมื่อพิจารณาถึงความสัมพันธ์ระหว่างสำนวนนี้กับเรื่องของ “ผู้ดี” ก็จะพบว่ามีความเกี่ยวข้องกัน เพราะผู้ดีคือผู้ที่ระมัดระวังกิริยามารยาทของตนเอง ดังนั้นผู้ดีก็จะแสดงออกให้เห็นถึงลักษณะการอบรมสั่งสอนที่ดีของครอบครัว ซึ่งก็สามารถอธิบายได้ด้วยความหมายสำนวนได้ว่า การเป็นผู้ดีเป็นผลลัพธ์จากการขัดเกลาทางสังคมในวิถีที่ถูกต้องของครอบครัว และความเป็นผู้ดีก็จะส่อให้เห็นถึงความมี “สกุลสูง” ซึ่งก็แน่นอนว่าเป็นความสูงส่งทางจริยธรรมมิใช่ทางด้านฐานะ จึงอาจกล่าวได้ว่าลักษณะความเป็น “ผู้ดี” สอดคล้องและสนับสนุนความหมายของสำนวน “สำเนียงส่อภาษา กิริยาส่อสกุล” ได้ดียิ่งขึ้น เมื่อใดที่ใช้สำนวนนี้กับผู้ดี นัยของความหมายจึงมิใช่การเสียดสีประชดประชันแต่อย่างใด หากแต่เป็นการชื่นชมถึงครอบครัวนั้นอย่างจริงใจ ดังนั้นหากต้องการจะเป็น “ผู้ดี” ก็ต้องเข้าใจความหมายสำนวนนี้ที่อธิบายด้วยความเป็นผู้ดี เพื่อเป็นเครื่องเตือนใจในขณะที่จะทำพฤติกรรมอันไม่เหมาะสมด้วย           

ในอดีตสำนวนนี้คงจะก่อสำนึกให้กับผู้ฟังได้มาก แต่ปัจจุบันไม่ว่าใครจะด่าว่าถึงวงศ์ตระกูลอย่างไร จะกล่าวถึงสำนวนนี้เป็นร้อยครั้งพันครั้ง ก็คงไม่สามารถเปลี่ยนแปลงพฤติกรรมของคนได้ เพราะ “อัตตา” ในโลกยุคโลกาภิวัฒน์ได้ปิดกั้นไว้ กอปรกับการที่ครอบครัวในปัจจุบันก็ไม่ได้ทำหน้าที่ที่สถาบันครอบครัวพึงกระทำ คือ สั่งสอนให้คนในครอบครัวเป็นคนดี แต่กลับให้ความสำคัญกับเงินตรามากกว่า เหล่านี้คือผลของการพัฒนาในระบอบทุนนิยมโดยไม่ทำไปควบคู่กับจริยธรรมนั่นเอง เราจึงควรให้ความสำคัญกับความหมายของสำนวนนี้ในเชิง “ผู้ดี” บ้าง มิฉะนั้นในอนาคตสำนวนนี้อาจจะเปลี่ยนไปเป็น “สำเนียงส่อภาษา เงินตราส่อสกุล” ก็ได้ 

หมายเหตุ เรียงความนี้เขียนขึ้นเมื่อวันที่ ๑๖ มกราคม ๒๕๕๐ เพื่อส่งงานในรายวิชา “ภาษาไทยพื้นฐาน (ท ๔๑๑๐๒)” กลุ่มสาระการเรียนรู้ภาษาไทย โดยกำหนดให้นักเรียนเขียนเรียงความเกี่ยวกับสำนวน สุภาษิต คำพังเพย

http://www.oknation.net/blog/print.php?id=13742 (http://www.oknation.net/blog/print.php?id=13742)

หัวข้อ: วันภาษาไทยแห่งชาติ-ใช้ให้ถูกต้อง
เริ่มหัวข้อโดย: sithiphong ที่ พฤศจิกายน 05, 2012, 07:59:13 am

สำเนียงส่อภาษา กิริยาส่อสกุล
-http://www.oknation.net/blog/ThaiTeacher/2011/07/06/entry-1-

          คำว่า สำเนียง หมายถึง เสียง, น้ำเสียง, หางเสียง หรือวิธีออกเสียง.  สำเนียงส่อภาษา จึงหมายถึง  การออกเสียงที่ทำให้รู้ว่าเป็นคนถิ่นใดหรือมาจากถิ่นใด  เช่นพูดภาษาไทยแต่ออกเสียงเป็นจีน เป็นแขก เป็นฝรั่ง หรือออกเสียงเป็นคนสุพรรณ คนเมืองเพชร คนเมืองจันท์ เป็นต้น.  ส่วนคำว่า กิริยา หมายถึง  มารยาท,  อาการที่แสดงออกมาด้วยกายหรือการกระทำ.  กิริยาส่อสกุล จึงหมายถึง  มารยาทหรือการกระทำของบุคคลที่แสดงถึงระดับการศึกษาอบรมที่ได้รับมาจากครอบครัว

          สำเนียงส่อภาษา  กิริยาส่อสกุล หรือ สำเนียงส่อภาษา  กิริยาส่อตระกูล เป็นคำพังเพยที่กล่าวเตือนให้บุคคลตระหนักถึงการใช้คำพูดและการกระทำว่าสำเนียงภาษาที่พูดและมารยาทที่แสดงออกมาสู่สาธารณชนนั้นจะทำให้ผู้อื่นวิเคราะห์ได้ถึงเชื้อชาติ  สัญชาติ  รวมทั้งประเมินได้ถึงการศึกษาอบรมของผู้แสดงกิริยาวาจานั้น ๆ ว่าเป็นผู้ได้รับการอบรมเลี้ยงดูหรือได้รับการศึกษามาในระดับใด  มักใช้ในทางตำหนิ เมื่อผู้นั้นพูดหรือแสดงกิริยาไม่สมควร เช่น  เขาพูดหยาบคายในที่สาธารณะได้อย่างไร สงสัยไม่ได้รับการอบรม  สำเนียงส่อภาษา กิริยาส่อสกุลแท้ ๆ เชียว

ที่มา :  บทวิทยุรายการ "รู้ รัก ภาษาไทย"  ออกอากาศทางสถานีวิทยุกระจายเสียงแห่งประเทศไทย เมื่อวันที่ ๔ กรกฎาคม พ.ศ. ๒๕๕๔ เวลา ๗.๐๐-๗.๓๐ น.

หัวข้อ: Re: วันภาษาไทยแห่งชาติ-ใช้ให้ถูกต้อง
เริ่มหัวข้อโดย: sithiphong ที่ มกราคม 06, 2013, 11:57:46 am

ลักษณนาม คำภาษาไทยที่หลายคนใช้ผิด
-http://education.kapook.com/view53402.html-


เรียบเรียงข้อมูลโดยกระปุกดอทคอม

            เราเรียนภาษาไทยกันมาตั้งแต่จำความได้ แต่จนบัดนี้ก็ยังมีอยู่หลายจุดที่เรายังคงใช้ผิดกันอยู่เสมอ อย่างในเรื่องของ “ลักษณนาม” ที่ผิดกันตั้งแต่การเขียนเลย เพราะหลายคนมักจะเขียนเป็น “ลักษณะนาม” นอกจากนี้ การใช้ลักษณนามในโอกาสต่าง ๆ ก็ใช้ผิดกันอยู่บ่อยครั้งจนเกิดความสับสน อย่างนั้นลองมาดูหลักการใช้ที่ถูกกันดีกว่า

            ลักษณนาม คืออะไร

            ลักษณนาม คือ คำนามบอกลักษณะของคำนามข้างหน้า หรือใช้เพื่อแสดงรูปลักษณะและชนิดของสิ่งต่าง ๆ ให้ชัดเจนยิ่งขึ้น มักเขียนอยู่หลังจำนวนนับ อย่างเช่น จดหมาย 1 ฉบับ, แจกัน 1 ใบ, ช้อน 1 คัน หรือนำไปใช้อีกรูปแบบดังนี้ “จดหมายฉบับนี้เป็นของใคร”, “แจกันใบนี้สีสวยมาก” โดยเราสามารถจำแนกตามหมวดการใช้ได้ตามนี้

          ลักษณนามบอกชนิด

                        พระพุทธเจ้า พระราชา เทวดาที่เป็นใหญ่ เจ้านายชั้นสูง ผู้ที่นับถืออย่างสูง  ใช้ลักษณนามว่า  พระองค์

                       ภิกษุ สามเณร นักพรต ชีปะขาว ชี   ใช้ลักษณนามว่า   รูป

                      พระพุทธรูป   ใช้ลักษณนามว่า   องค์

                      ยักษ์ ภูต ผี ปีศาจ ฤาษี   ใช้ลักษณนามว่า   ตน

                      คนหรือมนุษย์ทั่วไป   ใช้ลักษณนามว่า   คน

                      สัตว์เดียรัจฉาน หรือสิ่งของบางอย่าง เช่น โต๊ะ เก้าอี้ ตะปู ว่าว ตุ๊กตา   ใช้ลักษณนามว่า   ตัว

                      ภาชนะส่วนมาก ผลไม้บางชนิด ใบไม้   ใช้ลักษณนามว่า   ใบ

                      ปี่ ขลุ่ย   ใช้ลักษณนามว่า   เลา

          ลักษณนามบอกหมวดหมู่

                       ทัพ ทหาร คนทำงานรวมกัน ของที่รวมกันไว้ อิฐ ทราย   ใช้ลักษนามว่า   กอง


                       คน สัตว์ สิ่งของที่อยู่รวมกันและมีลักษณะเดียวกัน   ใช้ลักษณนามว่า   พวก, เหล่า


                       สัตว์ชนิดเดียวกันที่อยู่ด้วยกันจำนวนมาก   ใช้ลักษณนามว่า   ฝูง


                       นักบวชศาสนาเดียวกันที่แยกออกเป็นพวก ๆ    ใช้ลักษณนามว่า   นิกาย


                       คนกลุ่มหนึ่งที่ล้อมกัน เช่น เตะตะกร้อ เล่นดนตรี เล่นเพลง   ใช้ลักษณนามว่า   วง

          ลักษณะนามที่บอกสัณฐาน

                      สิ่งของที่มีทรงกลม เช่น แหวน กำไล  ใช้ลักษณนามว่า  วง


                     สิ่งของลักษณะแบน ๆ  เช่น  กระดาษ กระดาน กระเบื้อง อิฐ  ใช้ลักษณนามว่า  แผ่น


                     สิ่งของที่มีรูปแบนกว้างใหญ่  เช่น  ผ้า เสื่อ พรม  ใช้ลักษณนามว่า ผืน


                     สิ่งของทึบหนามีรูปร่างยาว  เช่น  เหล็ก ตะกั่ว ดินสอ  ใช้ลักษณนามว่า  แท่ง


                     สิ่งของลักษณะกลมยาวมีปล้องคั่น  เช่น  ไม้ไผ่ อ้อย และเรือ  ใช้ลักษณนามว่า  ลำ


                     สิ่งของลักษณะเป็นเส้นเล็กยาว  เช่น  เชือก ด้าย ลวด  ใช้ลักษณนามว่า เส้น

          ลักษณนามบอกจำนวนและมาตรา

                  สิ่งของที่มีชุดละ 2 สิ่ง  เช่น  รองเท้า ถุงเท้า ช้อนกับส้อม เชิงเทียน   ใช้ลักษณนามว่า  คู่

                  จำนวนนับสิ่งของที่เท่ากับ  12  ใช้ลักษณนามว่า  โหล

                  ผ้าห่อหนึ่งที่รวมกัน 20 ผืน ใช้ลักษณนามว่า กุลี

                  ชื่อมาตราต่าง ๆ  เช่น  กิโลเมตร, กิโลกรัม, สกุลเงินต่าง ๆ เป็นต้น

          ลักษณนามบอกอาการ

                     ลักษณะการกรีดมาประกบซ้อนกัน เช่น การจีบพลู ใช้ลักษณนามว่า จีบ


                      สิ่งที่ม้วนมีและมีขนาดยาว เช่น บุหรี่ ใช้ลักษณนามว่า มวน


                      สิ่งที่ถูกรัดรวมเป็นกลุ่ม เช่น ฟืน ใช้ลักษณนามว่า มัด

   

        ตัวอย่างคำลักษณนามที่มักใช้ผิด

         ต่อไปนี้จะเป็นตัวอย่างลักษณนามที่ควรทราบ หรือลักษณนามที่มีการใช้ไม่ถูกต้องเป็นประจำ มีคำไหนที่เราเคยใช้ผิดกันบ้างหรือเปล่า ลองมาดูกัน

   

              กลอง  -  ใบ, ลูก

              กีตาร์  -  ตัว

              กรีซ  -  เล่ม

              กระถาง  -  ใบ, ลูก

              กระบอกน้ำ  -  ใบ



              กระดิ่ง  -  ใบ, ลูก

              กันชน  -  อัน

              ขวาน  -  เล่ม

              เข็ม  -  เล่ม

              เข็มขัด   -  เส้น สาย



              เขื่อน  -  เขื่อน

              ค้อน     -  เต้า, อัน

              เคียว     -  เล่ม

              คลินิก     -  แห่ง

              คอมพิวเตอร์ – เครื่อง


 
              แคน   -  เต้า

              คลอง  -  คลอง, สาย

              คราด      -  อัน

              ครอบครัว   -   ครอบครัว
 
              ฆ้อง   -  ใบ,  ลูก



              เจดีย์  -  องค์

              จักรเย็บผ้า – คัน, หลัง

              ใจ   -   ดวง

              แจกับ    -  ใบ

              จดหมาย  -  ฉบับ



              จอบ      -  เล่ม

              ฉัตร      -  คัน

              ฉิ่ง    -    คู่

              โฉนด    -  ฉบับ

              เช็ค      -  ใบ, ฉบับ



              ชฎา   -  ศีรษะ, หัว

              ช้อน     -  คัน

              ช้อนส้อม  -  คู่

              ชิงช้า   -  อัน

              ซอ      -  คัน



              ซึง     -  คัน

              ไซ    -  ลูก

              โซ่      -  เส้น, สาย

              ซิป    -  อัน, เส้น, สาย

              ดาบ   -   เล่ม



              ดาว   -   ดวง

              ดาบส   -   องค์

              ดอกไม้จันทน์  - ช่อ

              ตรายาง   -  อัน

              ตำหนัก   -  หลัง



              ตะเกียง   -  ดวง

              เต็นท์   -  หลัง

              ตาลปัตร   -  เล่ม

              ตะกร้า   -  ใบ, ลูก

              ถนน   -  เส้น, สาย



             โถส้วม   -   โถ

             เทียน    -   เล่ม

             ทะเลทราย   -   แห่ง

             เทียนพรรษา   -  ต้น

             ทางม้าลาย   -   แห่ง



             ทางด่วน  -   สาย

             ทะเลสาบ   -   แห่ง

             ทองหยิบ   -   ดอก, หยิบ

             ธง   -   ผืน

             ธง(กระดาษ)    -   ธง


             ธรรมจักร   -   วง

             ธนาคาร   -   ธนาคาร

             นรก     -    ขุม

             นกหวีด   -   ตัว

             นามบัตร    -    แผ่น



             เนกไท     -   เส้น

             บัตรประจำตัว     -    ฉบับ

             บังกะโล    -    หลัง

             ปฏิทิน    -    แผ่น, ฉบับ

             เปลญวน    -   ปาก



             ปริญญาบัตร    -    ฉบับ
   
             ปั๊มน้ำมัน    -    ปั๊ม

             ปั๊มน้ำ     -    ตัว

             ปรอท   -   อัน

             ผ้าป่า   -    ต้น


 
             แผ่นภาพ    -    แผ่น

             ผ้าไตร     -    ไตร
 
             ไพ่    -   ใบ

             พิณ     -    ต้น

             พู่กัน    -   ด้าม, เล่ม



             พัด    -    เล่ม

             ฟัน     -    ซี่

             ฟาร์ม    -    ฟาร์ม

             ฟองอากาศ     -    ฟอง

             ฟาง     -     เส้น, กอง



             ไฟฉาย    -  กระบอก

             ไฟแช็ก   -    อัน

             ภิกษุ  -  รูป, องค์

             ภูเขา  -  ลูก

             ภัตตาคาร  -  แห่ง



             ภาพ  -  ภาพ

             ไม้เท้า   -   อัน

             มรสุม    -   ลูก

             แม่แรง    -   ตัว

             มุ้ง    -    หลัง



            ไม้พาย   -    เล่ม

            แม่น้ำ    -    สาย

            มณฑป     -   หลัง

            เมรุ     -    เมรุ

            ไม้ยมก   -    ตัว



            ยมบาล   -    ตน

            ยุ้ง   -   หลัง

            ยางลบ   -    ก้อน

            ย่าม    -   ใบ, ลูก

            ยางรถ  -   เส้น



            ยอ   -   คัน, ปาก
 
            รถ    -    คัน

            รถไฟ   -   ตู้, ขบวน

            ร่ม   -   คัน

            เรือ   -   ลำ



            ระฆัง     -     ใบ, ลูก
 
            เรือน     -   หลัง

            รายงาน    -   เรื่อง, ฉบับ
 
            ลำโพง   -   ตัว

            เลื่อย – ปื้น



            เลื่อยฉลุ    -    คัน

            โลง(มีศพ)   -   โลง

            โลง(ไม่มีศพ)  -  ใบ ลูก
 
            เลื่อยไฟฟ้า   -    ตัว, เครื่อง

            วิหาร    -   หลัง



            วุฒิบัตร    -    ฉบับ

            วัด    -    วัด

            วิทยุ     -   เครื่อง

            วรรณยุกต์     -    ตัว

            วิมาน    -    องค์



            ว่าว    -    ตัว

            วงดนตรี    -    วง

            ศาลา     -      หลัง

            ศาสดา    -    ท่าน, องค์

            ศิลาฤกษ์     -    แผ่น



           ศาลพระภูมิ    -     ศาล, หลัง

           สมอเรือ     -    ตัว

           เสาอากาศ    -    ต้น

           เสียม    -     เล่ม

           สมอเรือ   -    ตัว



           สูตรคุณ    -    แม่

           สัปทน    -    คัน

           สวนสัตว์    -   แห่ง

           สวิง     -     ปาก

           ไห    -    ใบ, ลูก



           โหล  -   ใบ

           หมอน   -   ใบ, ลูก

           หวี    -   เล่ม

           หอก   -   เล่ม

           หอสมุด   -    แห่ง



           เหยือก   -    ใบ

           หอประชุม    -   หลัง

           หางเสือเรือ   -    อัน

           ห้อง     -   ห้อง

           อาคารชุด   -  หน่วย



           อนุสาวรีย์   -    แห่ง

           โอ่ง   -   ใบ, ลูก

           อ่าง   -    อ่าง

           อุโมงค์    -    อุโมงค์

            เป็นเอกลักษณ์และความยากด้านภาษาของไทยอีกแล้ว ดังนั้นในฐานะเจ้าของภาษา เราต้องระวังเรื่องวิธีการใช้และความแตกต่างของ ลักษณนาม กันให้ดี ๆ นะ  อย่าตกหลุมพรางภาษาไทยที่ใช้อยู่ทุกวันเชียวล่ะ

   

อ่านรายละเอียดเพิ่มเติมจาก
sahavicha.com , learners.in.th

หัวข้อ: Re: วันภาษาไทยแห่งชาติ-ใช้ให้ถูกต้อง
เริ่มหัวข้อโดย: sithiphong ที่ พฤษภาคม 06, 2013, 08:33:29 am

::....สำนวนกับการใช้ภาษาไทย.....::
-http://www.thaigoodview.com/node/76797-

 โดยเหตุที่ภาษาเป็นเครื่องมือสื่อสาร จึงได้ทำหน้าที่บันทึกเรื่องราวของวัฒนธรรมแขนงต่าง ๆและถ่ายทอดจากคนรุ่นหนึ่งไปสู่คนอีกรุ่นหนึ่ง ทั้งด้วยการบอกเล่า และจดบันทึกเป็นลายลักษณ์อักษรภาษาจึงมีบทบาทในการอนุรักษ์วัฒนธรรมมิให้สูญหายไปตามกาลเวลา


ภาพสะท้อนของสังคมในแต่ละยุคสมัย มโนทัศน์ของคนกลุ่มต่าง ๆ ได้บันทึกไว้ด้วยภาษาดังนั้นการศึกษาภาษาและเรื่องราวจากวรรณกรรมต่าง ๆ จึงช่วยให้เข้าใจวิถีชีวิตและความรู้สึกนึกคิดของคนในสังคม


นอกจากคำศัพท์ที่มีความแตกต่างจะสะท้อนให้เห็นลักษณะของวัฒนธรรมทางภาษาแล้วสำนวนภาษิตก็นับว่ามีส่วนสำคัญอย่างมากในการสะท้อนความคิด และแบบแผนทางวัฒนธรรมของคนในชาติ สำนวนบางสำนวน ชี้ให้เห็นความสำคัญของการใช้ภาษาอย่างชัดเจน เช่น


สำเนียงส่อภาษา กิริยาส่อสกุล
ความหมายของสำนวนนี้ หมายถึง การแสดงออกทั้งการพูดและกิริยามารยาทย่อมชี้ให้เห็นที่มา หรือพื้นฐานการอบรมของคน คนที่เกิดในตระกูลดี ได้รับการอบรมมาดี ย่อมมีกิริยาวาจาดี ส่วนคนชั้นต่ำ ไม่ได้รับการอบรม มักพูดจาหยาบคาย ไม่มีกิริยามารยาท


พูดดีเป็นศรีแก่ตัว พูดชั่วอัปราชัย
สำนวนนี้ แสดงให้เห็นความสำคัญของการพูด ถ้าพูดดีก็นำสิ่งดีมาให้ ถ้าพูดไม่ดีก็จะได้สิ่งที่ไม่ดีตอบแทน ซึ่งสอดคล้องกับวัฒนธรรมทางภาษา ซึ่งเน้นให้รู้จักพูดจาให้เหมาะกับกาลเทศะ


ถึงแม้ว่าภาษาจะมีการเปลี่ยนแปลงไปตามธรรมชาติของวัฒนธรรม แต่ก็ควรเป็นการเปลี่ยนแปลงที่แสดงให้เห็นความเจริญงอกงาม ไม่ใช่เปลี่ยนไปทางเสื่อม หรือวิบัติเนื่องจากไม่เข้าใจและไม่เห็นคุณค่าที่แท้จริงของภาษา เจตนาใช้ภาษาให้ผิดเพี้ยนไปเพราะนึกว่าเป็นของโก้เก๋ หรือไม่ใส่ใจจะศึกษาว่าที่ถูกนั้นควรเป็นอย่างไร

แหล่งอ้างอิง:
เอกสารประกอบการเรียนรู้วิชา ท๔๓๑๐๒ ภาษากับวัฒนธรรม


.

หัวข้อ: Re: วันภาษาไทยแห่งชาติ-ใช้ให้ถูกต้อง
เริ่มหัวข้อโดย: sithiphong ที่ พฤษภาคม 06, 2013, 09:47:33 am

สำนวนไทย...รู้ไว้ ไม่ล้าสมัย
-http://hilight.kapook.com/view/68531-




เรียบเรียงข้อมูลโดยกระปุกดอทคอม

            เป็นที่ทราบกันดีว่า คนไทยเป็นพวกเจ้าบทเจ้ากลอน จะพูดจาหรือสั่งสอนใคร ก็มักจะอ้างเอาสำนวน สุภาษิต หรือคำพังเพยที่พูดต่อ ๆ กันมาตั้งแต่ครั้งโบราณมาเปรียบเทียบเปรียบเปรยเสมอ ซึ่งคำเหล่านี้มักจะเป็นคำที่คล้องจองกัน ทำให้จดจำได้ง่ายและเห็นภาพได้ชัดเจนมากยิ่งขึ้น

            ที่สำคัญ สำนวนไทยยังมีเสน่ห์ เป็นเอกลักษณ์เฉพาะตัว โดยการดึงเอาสิ่งที่อยู่รอบตัวมาเปรียบเทียบ ดังนั้น เราอาจพูดได้ว่า สำนวนไทยมีความผูกพันกับชีวิตของเราอย่างใกล้ชิด และยังให้ข้อคิดสอนใจ ซึ่งสำนวนไทยนั้นมีอยู่มากมาย แต่เชื่อว่าเพื่อน ๆ หลายคนอาจยังไม่เข้าใจความหมายของ สำนวนไทย บางคำ หรือบางประโยค แม้จะได้ยินอยู่บ่อย ๆ ก็ตาม วันนี้ กระปุกดอทคอม มีเกร็ดความรู้เรื่องนี้มาฝากกันค่ะ

            สำนวน หมายถึง ถ้อยคำที่เรียบเรียงได้ตายตัว สลับที่หรือตัดตอนไม่ได้ มีความหมายเชิงเปรียบเทียบลึกซึ้งโดยครอบคลุมไปถึง ภาษิต สุภาษิต และคำพังเพย โดยสามารถแยกได้เป็น...

สำนวนที่มีเสียงสัมผัส

- เรียง 4 คำ ต้นร้ายปลายดี น้ำใสใจจริง
- เรียง 6 คำ ฆ่าไม่ตายขายไม่ขาด บ้านเคยอยู่อู่เคยนอน
- เรียง 8 คำ รักยาวให้บั่น รักสั้นให้ต่อ ตกน้ำไม่ไหล ตกไฟไม่ไหม้
- เรียง 10 คำ คนรักเท่าผืนหนัง คนชังเท่าผืนเสื่อ ชาติเสือต้องไว้ลาย ชาติชายต้องไว้ชื่อ
- เรียง 12 คำ ปลูกเรือนตามใจผู้อยู่ ผูกอู่ตามใจผู้นอน มีเงินเขานับว่าน้อง มีทองเขานับว่าพี่

สำนวนที่ไม่มีเสียงสัมผัส

- เรียง 2 คำ ชิมลาง ขบเผาะ
- เรียง 3 คำ ถ่านไฟเก่า คมในฝัก
- เรียง 5 คำ น้ำขึ้นให้รีบตัก ขนหน้าแข้งไม่ร่วง
- เรียง 6 คำ ถ่มน้ำลายแล้วกลืนกิน ยกภูเขาออกจากอก

ที่มาของสำนวน

1 สำนวนที่เกี่ยวกับชีวิตความเป็นอยู่
ข้าวเหลือเกลืออิ่ม ทรัพย์ในดินสินในน้ำ บ้านเคยอยู่อู่เคยนอน

2 สำนวนเกี่ยวกับพืช
ขิงก็ราข่าก็แรง มะกอกสามตะกร้าปาไม่ถูก ใบไม้ร่วงจะออกช่อ

3 สำนวนเกี่ยวกับสัตว์
โง่เง่าเต่าตุ่น ตีปลาหน้าไซ นกมีหูหนูมีปีก

4 สำนวนเกี่ยวกับนิทาน
กิ้งก่าได้ทอง กระต่ายตื่นตูม เห็นกงจักรเป็นดอกบัว ชาวนากับงูเห่า

สำหรับ สำนวน สุภาษิตไทย ที่เรามักจะได้ยินและเห็นกันอยู่บ่อย ๆ มีดังนี้

หมวด ก.
กงเกวียนกำเกวียน  - เวรสนองเวร กรรมสนองกรรม
กบในกะลาครอบ - ผู้มีประสบการณ์และความรู้น้อย แต่สำคัญตนว่ามีความรู้มาก
กรวดน้ำคว่ำกะลา, กรวดน้ำคว่ำขัน – ตัดขาดไม่ขอเกี่ยวข้องด้วย
กระเชอก้นรั่ว – สุรุ่ยสุร่าย, ไม่รู้จักเก็บหอมรอมริบ, ไม่ประหยัด
กระดังงาลนไฟ – ผู้หญิงที่เคยแต่งงานหรือผ่านผู้ชายมาแล้ว ย่อมรู้จักชั้นเชิงทางปรนนิบัติ และเอาอกเอาใจผู้ชายได้ดีกว่าผู้หญิงที่ยังไม่เคยแต่งงาน
กระดี่ได้น้ำ – อาการแสดงความดีอกดีใจ ตื่นเต้นจนตัวสั่น
กระต่ายขาเดียว – ยืนกรานไม่ยอมรับ
กระต่ายตื่นตูม –  คนที่แสดงอาการตื่นตกใจง่ายโดยไม่ทันสำรวจให้ถ่องแท้ก่อน
กระต่ายหมายจันทร์ – ผู้ชายหมายปองผู้หญิงที่มีฐานะดีกว่า
กระโถนท้องพระโรง – ผู้ที่ใคร ๆ ก็ใช้ได้ หรือผู้ที่ใคร ๆ ก็พากันรุมใช้อยู่คนเดียว
กวนน้ำให้ขุ่น – ทำเรื่องราวที่สงบอยู่แล้วให้เกิดวุ่นวายขึ้นมา
กว่าถั่วจะสุก งาก็ไหม้ – ลักษณะของการทำงานที่มีความลังเล ทำให้แก้ปัญหาได้ไม่ทันท่วงที เมื่อได้อย่างหนึ่ง แต่ต้องเสียอีกอย่างหนึ่งไป
กาคาบพริก – ลักษณะที่คนผิวดำแต่งตัวด้วยเสื้อผ้าสีแดง
กำแพงมีหูประตูมีช่อง, กำแพงมีหูประตูมีตา – การที่จะพูดหรือทำอะไรให้ระมัดระวัง แม้จะเป็นความลับเพียงไร ก็อาจมีคนล่วงรู้ได้
กินที่ลับไขที่แจ้ง – เปิดเผยเรื่องที่ทำกันในที่ลับ
กินน้ำใต้ศอก – จำต้องยอมเป็นรองเขา, ไม่เทียมหน้าเทียมตาเท่า (มักหมายถึงเมียน้อยที่ต้องยอมลงให้แก่เมียหลวง)
กินบนเรือนขี้บนหลังคา – เนรคุณ
กินปูนร้อนท้อง – ทำอาการมีพิรุธขึ้นเอง, แสดงอาการเดือดร้อนขึ้นเอง
เกลียดตัวกินไข่ เกลียดปลาไหลกินน้ำแกง – เกลียดตัวเขา แต่อยากได้ผลประโยชน์จากเขา
เกลือจิ้มเกลือ – ไม่ยอมเสียเปรียบกัน, แก้เผ็ดให้สาสมกัน
เกลือเป็นหนอน – ญาติมิตร สามีภรรยา บุตรธิดา เพื่อนร่วมงาน หรือคนในบ้านที่คิดทรยศ,หนอนบ่อนไส้
เกี่ยวแฝกมุงป่า – ทำอะไรเกินกำลังความสามารถของตัว
แกว่งเท้าหาเสี้ยน – รนหาเรื่องเดือดร้อน
ใกล้เกลือกินด่าง – มองข้ามหรือไม่รู้ค่าของดีที่อยู่ใกล้ตัวซึ่งจะเป็นประโยชน์แก่ตน กลับไปแสวงหาสิ่งอื่นที่ด้อยกว่า
ไก่แก่แม่ปลาช่อน – หญิงค่อนข้างมีอายุที่มีมารยาและเล่ห์เหลี่ยมมาก และมีกิริยาจัดจ้าน
ไกลปืนเที่ยง – ไม่รู้อะไรเพราะอยู่ห่างไกลความเจริญ
ไก่เห็นตีนงู งูเห็นนมไก่ – ต่างฝ่ายต่างรู้ความลับของกันและกัน

หมวด ข.
ขนทรายเข้าวัด – หาประโยชน์ให้ส่วนรวม
ขนมผสมน้ำยา – พอดีกัน จะว่าข้างไหนดีกว่ากันไม่ได้
ขนหน้าแข้งไม่ร่วง – ไม่กระทบกระเทือนถึงเดือดร้อน
ข่มเขาโคขืนให้กินหญ้า – บังคับขืนใจผู้อื่นให้ทำตามที่ตนต้องการ
ขว้างงูไม่พ้นคอ – ทำอะไรแล้วผลร้ายกลับมาสู่ตัวเอง
ขวานผ่าซาก – โผงผางไม่เกรงใจใคร
ขายผ้าเอาหน้ารอด – ยอมสละสิ่งสำคัญเพื่อรักษาชื่อเสียงไว้
ขิงก็รา ข่าก็แรง – ต่างไม่ยอมลดละกัน
ขี่ช้างจับตั๊กแตน – ลงทุนมากแต่ได้ผลน้อย
เข็นครกขึ้นภูเขา – ทำงานที่ยากลำบากอย่างยิ่ง โดยต้องใช้ความพยายามและอดทนอย่างมาก
เข้าตามตรอกออกตามประตู – ทำตามธรรมเนียมประเพณี
เข้าเมืองตาหลิ่ว ต้องหลิ่วตาตาม – ประพฤติตนให้เหมาะสมกับกาละเทศะ
เขียนด้วยมือลบด้วยตีน – ยกย่องแล้วกลับทำลายในภายหลัง
เขียนเสือให้วัวกลัว – ทำอย่างใดอย่างหนึ่งเพื่อให้อีกฝ่ายหนึ่งเสียขวัญหรือเกรงขาม
ไข่ในหิน – ของที่ต้องระมัดระวังทะนุถนอมอย่างยิ่ง

หมวด ค. , ฆ.
คดในข้อ งอในกระดูก – มีสันดานคดโกง
คนรักเท่าผืนหนัง คนชังเท่าผืนเสื่อ – คนรักมีน้อย คนชังมีมาก
คบคนให้ดูหน้า ซื้อผ้าให้ดูเนื้อ – คนรักมีน้อย คนชังมีมาก
คมในฝัก – มีความรู้ความสามารถ แต่เมื่อยังไม่ถึงเวลาก็ไม่แสดงออกมาให้เห็น
คว้าน้ำเหลว – ไม่ได้ผลตามต้องการ
ความรู้ท่วมหัวเอาตัวไม่รอด – มีความรู้มาก แต่ไม่รู้จักเอาความรู้มาใช้ให้เป็นประโยชน์
คางคกขึ้นวอ – คนที่มีฐานะต่ำต้อย พอได้ดิบได้ดีก็มักแสดงกิริยาอวดดี ลืมตัว
โคแก่ชอบกินหญ้าอ่อน – ชายสูงอายุที่ชอบผู้หญิงรุ่นสาว
ฆ่าความอย่าเสียดายพริก – ทำการใหญ่ไม่ควรตระหนี่

หมวด ง. , จ.
งมเข็มในมหาสมุทร – ทำกิจที่สำเร็จได้ยาก
งอมืองอตีน – เกียจคร้าน, ไม่สนใจขวนขวายการทำงาน
เงยหน้าอ้าปาก – มีฐานะดีขึ้นกว่าเดิมพอทัดเทียมเพื่อน
จับแพะชนแกะ – ทำอย่างขอไปที ไม่ได้อย่างนี้ก็เอาอย่างนั้นเข้าแทน เพื่อให้ลุล่วงไป
จับเสือมือเปล่า – แสวงหาประโยชน์โดยตัวเองไม่ต้องลงทุน
จุดไต้ตำตอ – พูดหรือทำสิ่งใดสิ่งหนึ่งบังเอิญไปโดนเจ้าตัวเข้า โดยที่ผู้พูดไม่รู้ตัว

หมวด ช. , ซ.
ชนักติดหลัง – ความชั่วหรือความผิดที่ยังติดตัวอยู่
ชักน้ำเข้าลึก ชักศึกเข้าบ้าน – ชักนำศัตรูเข้าบ้าน
ชักใบให้เรือเสีย – พูดหรือทำขวาง ๆ ให้การสนทนาหรือการงานเขวออกนอกเรื่องไป
ชักแม่น้ำทั้งห้า – พูดจาหว่านล้อมยกยอบุญคุณเพื่อขอสิ่งที่ประสงค์
ชักหน้าไม่ถึงหลัง – มีรายได้ไม่พอกับรายจ่าย
ช้า ๆ ได้พร้าเล่มงาม, ช้า ๆ ได้พร้าสองเล่มงาม – ค่อย ๆ คิด ค่อย ๆ ทำแล้วจะสำเร็จผล
ช้างตายทั้งตัว เอาใบบัวมาปิดไม่มิด – ความชั่วหรือความผิดร้ายแรงที่คนรู้ทั่วกันแล้ว จะปิดอย่างไรก็ไม่มิด
ชิงสุกก่อนห่าม – ทำสิ่งที่ยังไม่สมควรแก่วัน หรือยังไม่ถึงเวลา (มักหมายถึงการลักลอบได้เสียกันก่อนแต่งงาน)
ชุบมือเปิบ – ฉวยประโยชน์จากคนอื่นโดยไม่ได้ลงทุนลงแรง
ซื้อควายหน้านา ซื้อผ้าหน้าตรุษ, ซื้อควายหน้านา ซื้อผ้าหน้าหนาว – ซื้อของไม่คำนึงถึงกาลเวลาย่อมได้ของแพง, ทำอะไรไม่เหมาะกับกาลเวลาย่อมได้รับความเดือดร้อน

หมวด ฒ. , ด.
เฒ่าหัวงู – คนแก่หรือคนมีอายุมากที่มีเล่ห์เหลี่ยมหรือกลอุบาย หลอกเด็กผู้หญิงในทางกามารมณ์
ดูช้างให้ดูหาง ดูนางให้ดูแม่, ดูวัวให้ดูหาง ดูนางให้ดูแม่ – ให้รู้จักพิจารณาลักษณะบุคคลหรือผู้หญิงที่จะเลือกเป็นคู่ครอง
เด็ดดอกไม้ร่วมต้น – เคยทำบุญกุศลร่วมกันมาแต่ชาติก่อน จึงมาอยู่ร่วมกันในชาตินี้
เดินตามหลังผู้ใหญ่ หมาไม่กัด – ประพฤติตามอย่างผู้ใหญ่ย่อมปลอดภัย
ได้ทีขี่แพะไล่ – ซ้ำเติมเมื่อผู้อื่นเพลี่ยงพล้ำ

หมวด ต.
ตกกระไดพลอยโจน – จำเป็นที่จะต้องยอมเข้าไปเกี่ยวข้องกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นเมื่อไม่มีทางเลี่ยง
ตกน้ำไม่ไหล ตกไฟไม่ไหม้ – ตกอยู่ในที่คับขันอย่างไรก็ไม่เป็นอันตราย
ตบมือข้างเดียวไม่ดัง – ทำอะไรฝ่ายเดียวไม่เกิดผล
ตักน้ำใส่กะโหลก ชะโงกดูเงา – ให้รู้จักฐานะของตนและเจียมตัว
ตัดช่องน้อยแต่พอตัว – เอาตัวรอดแต่ผู้เดียว
ตัดไฟต้นลม, ตัดไฟหัวลม – ตัดต้นเหตุเพื่อไม่ให้เหตุการณ์ลุกลามต่อไป
ตัดหางปล่อยวัด – ตัดขาดไม่เกี่ยวข้อง ไม่เอาเป็นธุระอีกต่อไป
ตำน้ำพริกละลายแม่น้ำ – ลงทุนไปโดยได้ผลประโยชน์ไม่คุ้มทุน
ตีตนก่อนไข้, ตีตนตายก่อนไข้ – กังวลทุกข์ร้อนหรือหวาดกลัวในเรื่องที่ยังไม่เกิดขึ้น
ตีนถีบปากกัด – มานะพยายามทำงานทุกอย่างเพื่อปากท้องโดยไม่คำนึงถึงความเหนื่อยยาก
ตีวัวกระทบคราด – โกรธคนหนึ่งแต่ทำอะไรเขาไม่ได้ ไพล่ไปรังควานอีกคนหนึ่ง
เตี้ยอุ้มค่อม – คนที่มีฐานะต่ำต้อยหรือยากจน แต่รับภาระเลี้ยงดูคนที่มีฐานะเช่นตนอีก
แตงร่มใบ – มีผิวเป็นนวลใยในวัยสาว

หมวด ถ. , ท.
ถ่มน้ำลายรดฟ้า – ประทุษร้ายต่อสิ่งที่สูงกว่าตน ตัวเองย่อมได้รับผลร้าย
ถอนรากถอนโคน – ทำลายให้สิ้นเสี้ยนหนาม
ถี่ลอดตาช้าง ห่างลอดตาเล็น – ดูเหมือนรอบคอบถี่ถ้วน แต่ไม่รอบคอบถี่ถ้วนจริง
เถรส่องบาตร – คนที่ทำอะไรตามเขาทั้ง ๆ ที่ไม่รู้เรื่องราว
ทรัพย์ในดิน สินในน้ำ – สิ่งที่มีอยู่หรือเกิดตามธรรมชาติ อันอาจนำมาใช้ให้เป็นประโยชน์ได้
ทองไม่รู้ร้อน – เฉยเมย,ไม่กระตือรือร้น, ไม่สะดุ้งสะเทือน
ทำคุณบูชาโทษ โปรดสัตว์ได้บาป – ทำคุณแต่กลับเป็นโทษ ทำดีแต่กลับเป็นร้าย
ทำนาบนหลังคน – หาผลประโยชน์ใส่ตนโดยขูดรีดผู้อื่น
ทำบุญเอาหน้า – ทำบุญเพื่ออวดผู้อื่น ไม่ใช่ทำด้วยใจบริสุทธิ์
เทือกเถาเหล่ากอ  - เชื้อสายวงศ์ตระกูลที่สืบเนื่องต่อกันมา

หมวด น.
นกสองหัว – คนที่ทำตัวฝักใฝ่เข้าด้วยทั้ง 2 ฝ่ายที่ไม่เป็นมิตรกัยโดยหวังประโยชน์เพื่อตน
นายว่าขี้ข้าพลอย – พลอยพูดผสมโรงติเตียนผู้อื่นตามนายไปด้วย
น้ำท่วมทุ่ง ผักบุ้งโหรงเหรง – พูดมากแต่ได้เนื้อหาสาระน้อย
น้ำมาปลากินมด น้ำลดมดกินปลา – ทีใครทีมัน
น้ำร้อนปลาเป็น น้ำเย็นปลาตาย – คำพูดที่ตรงไปตรงมา อาจไม่ถูกใจผู้ฟัง แต่ไม่เป็นพิษเป็นภัย คำพูดที่ไพเราะอ่อนหวาน ซึ่งถูกใจผู้ฟัง แต่อาจเป็นโทษเป็นภัยได้
 
หมวด บ.
บัวไม่ให้ช้ำ น้ำไม่ให้ขุ่น – รู้จักผ่อนปรนเข้าหากัน มิให้กระทบกระเทือนใจกัน
บ่างช่างยุ – คนที่ชอบพูดส่อเสียดยุยงให้เขาแตกกัน
บ้าหอบฟาง – บ้าสมบัติ เห็นอะไร ๆ เป็นของมีค่าจะเอาทั้งนั้น, อาการที่หอบหิ้วสิ่งของพะรุงพะรัง
บุญทำกรรมแต่ง – บุญหรือบาปที่ทำไว้ในชาติก่อน เป็นเหตุทำให้รูปร่างหน้าตาหรือชีวิตของคนเราในชาตินี้ สวยงาม ดี ชั่ว เป็นต้น
เบี้ยน้อยหอยน้อย – มีเงินน้อย, มีไม่มาก
เบี้ยบ้ายรายทาง – เงินที่จะต้องใช้จ่ายหรือเสียไปเรื่อย ๆ เป็นระยะ ๆ ในขณะทำธุรกิจอย่างใดอย่างหนึ่งให้สำเร็จ

หมวด ป.
ปล่อยลูกนกลูกกา – ปล่อยให้เป็นอิสระ, ไม่เอาผิด
ปล่อยเสือเข้าป่า – ปล่อยศัตรูไปอาจกลับมาทำร้ายภายหลังอีก
ปลาหมอตายเพราะปาก – คนที่พูดพล่อยจนได้รับอันตราย
ปลาใหญ่กินปลาเล็ก – คนที่มีอำนาจหรือผู้ใหญ่ที่กดขี่ข่มเหงผู้อ่อนแอหรือผู้น้อย
ปลูกเรือนคร่อมตอ – กระทำสิ่งซึ่งล่วงล้ำ ก้าวก่ายสิทธิของผู้อื่น จะโดยรู้เท่าไม่ถึงการณ์หรือไม่ก็ตาม
ปลูกเรือนตามใจผู้อยู่ ผูกอู่ตามใจผู้นอน – ทำตามความพอใจของผู้ที่จะได้รับผลโดยตรง
ปอกกล้วยเข้าปาก – ง่าย
ปากปราศรัยใจเชือดคอ – พูดดีแต่ใจคิดร้าย
ปากไม่สิ้นกลิ่นน้ำนม – ยังเป็นเด็ก
ปากว่าตาขยิบ – พูดอย่างหนึ่ง แต่ทำอีกอย่างหนึ่ง
ปากหวานก้นเปรี้ยว – พูดจาอ่อนหวานแต่ไม่จริงใจ
ปิดทองหลังพระ – ทำความดีแต่ไม่ได้รับการยกย่อง เพราะไม่มีใครเห็นคุณค่า
ปิดประตูตีแมว – รังแกคนไม่มีทางสู้ และไม่มีทางหนีรอดไปได้
ปีกกล้าขาแข็ง – พึ่งตัวเองได้ (เป็นคำที่ผู้ใหญ่มักใช้กล่าวเชิงตำหนิติเตียนผู้น้อย)
เป็ดขันประชันไก่ – ผู้ที่มีความรู้ความสามารถน้อย แต่อวดแสดงแข่งกับผู้ที่มีความรู้ความสามารถสูง
ไปไหนมาสามวาสองศอก – ถามอย่างหนึ่งตอบไปอีกอย่างหนึ่ง

หมวด ผ. ฝ.
ผักชีโรยหน้า – การทำความดีเพียงผิวเผิน
ผ้าขี้ริ้วห่อทอง – คนมั่งมีแต่แต่งตัวซอมซ่อ
ผีซ้ำด้ำพลอย – ถูกซ้ำเติมเมื่อพลาดพลั้งลง หรือเมื่อคราวเคราะห์ร้าย
ฝนตกขี้หมูไหล คนจัญไรมาพบกัน – พลอยเหลวไหลไปด้วยกัน
ฝนทั่งให้เป็นเข็ม – เพียรพยายามสุดความสามารถจนกว่าจะสำเร็จผล
ฝากปลาไว้กับแมว – ไว้วางใจคนที่ไม่ควรไว้วางใจ
ฝากผีฝากไข้ – ขอยึดเป็นที่พึ่งจนวันตาย
ฝ่าคมหอกคมดาบ – เสี่ยงภัยในสงคราม, เสี่ยงอันตรายจากอาวุธนานาชนิด

หมวด พ. ฟ.
พบไม้งามเมื่อยามขวานบิ่น – พบหญิงสาวที่ต้องใจเมื่อแก่
พระศุกร์เข้าพระเสาร์แทรก – ความทุกข์ยากเกิดซ้อน ๆ เข้ามาในขณะเดียวกัน
พระอิฐพระปูน – นิ่งเฉย, ไม่รู้สึกยินดียินร้าย
พลิกหน้ามือเป็นหลังมือ – เปลี่ยนแปงหรือทำให้ผิดไปจากเดิมอย่างตรงกันข้าม
พออ้าปากก็เห็นลิ้นไก่ – รู้ทันกัน
พูดไปสองไพเบี้ย นิ่งเสียตำลึงทอง – พูดไปไม่มีประโยชน์ นิ่งเสียดีกว่า
เพชรตัดเพชร – คนเก่งต่อคนเก่งมาต่อสู้กัน
แพ้เป็นพระ ชนะเป็นมาร – การยอมแพ้ทำให้เรื่องสงบ
ฟังไม่ได้ศัพท์ จับไปกระเดียด – ฟังไม่ได้ความแจ่มชัด แล้วเอาไปพูดต่อ
ไฟสุมขอน – อารมณ์ร้อนรุ่มที่คุกรุ่นอยู่ในใจ

หมวด ม.
มะกอกสามตะกร้าปาไม่ถูก – พูดจาตลบตะแลงพลิกแพลงไปมาจนจับคำพูดไม่ทัน
มะพร้าวตื่นดก ยาจกตื่นมี – เห่อหรือตื่นเต้นในสิ่งที่ตนไม่เคยมีไม่เคยได้จนเกินพอดี
มัดมือชก – บังคับหรือใช้วิธีการใด ๆ ให้อีกฝ่ายหนึ่งตกอยู่ในอำนาจและจัดการเอาตามใจชอบ
มากหมอมากความ – มากคนก็มากเรื่อง
ม้าดีดกะโหลก – มีกิริยากระโดกกระเดกลุกลนหรือไม่เรียบร้อย
มีทองเท่าหนวดกุ้ง นอนสะดุ้งจนเรือนไหว – มีสมบัติเพียงเล็กน้อย แต่กังวลจนนอนไม่หลับ
มือถือสาก ปากถือศีล – มักแสดงตัวว่าเป็นคนมีศีลธรรม แต่กลับประพฤติชั่ว
มือไม่พาย เอาเท้าราน้ำ – ไม่ช่วยแล้วยังขัดขวางการทำงานของผู้อื่น
ไม่ดูตาม้าตาเรือ – ไม่พิจารณาให้รอบคอบ
ไม่มีมูลฝอยหมาไม่ขี้ – ไม่มีเหตุย่อมไม่มีผล
ไม่เห็นน้ำตัดกระบอก ไม่เห็นกระรอกโก่งหน้าไม้ – ด่วนทำไปทั้ง ๆ ที่ยังไม่ถึงเวลาอันควร
ไม้ใกล้ฝั่ง – แก่ใกล้ตาย
ไม้หลักปักขี้ควาย, ไม้หลักปักเลน – โลเล, ไม่แน่นอน
ไม้อ่อนดัดง่าย ไม้แก่ดัดยาก – อบรมสั่งสอนเด็กให้ประพฤติดีได้ง่ายกว่าอบรมสั่งสอนผู้ใหญ่

หมวด ย.
ยกตนข่มท่าน – พูดทับถมผู้อื่นแสดงให้เห็นว่าตัวเหนือกว่า
ยกภูเขาออกจากอก – โล่งใจ, หมดวิตกกังวล
ยกเมฆ – เดาเอา, นึกคาดเอาเอง; กุเรื่องขึ้น
ยกหางตัวเอง – ยกยอตนเอง
ยิงปืนนัดเดียวได้นกสองตัว – ทำอย่างเดียวได้ผล 2 อย่าง
ยิ้มด้วยปาก ถากด้วยตา – เยาะเย้ยด้วยกิริยาท่าทาง
ยืนกระต่ายขาเดียว – พูดยืนยันอยู่คำเดียว ไม่เปลี่ยนความคิดเดิม
ยุให้รำตำให้รั่ว – ยุให้ผิดใจกัน, ยุให้แตกกัน

หมวด ร.
รักดีหามจั่ว รักชั่วหามเสา – ใฝ่ดีจะมีความสุขความเจริญ ใฝ่ชั่วจะได้รับความลำบาก
รักพี่เสียดายน้อง - ลังเลใจ, ตัดสินใจไม่ถูกว่าจะเลือกอย่างไหนดี
รักยาวให้บั่น รักสั้นให้ต่อ – รักจะอยู่ด้วยกันนาน ๆ ให้ตัดความคิดอาฆาตพยาบาทออกไป รักจะอยู่กันสั้น ๆ ให้คิดอาฆาตพยาบาทเข้าไว้
ราชรถมาเกย – โชค ลาภ หรือยศตำแหน่งมาถึงโดยไม่รู้ตัว
ราชสีห์สองตัวอยู่ถ้ำเดียวกันไม่ได้ – คนที่มีอำนาจหรืออิทธิพลพอ ๆ กันอยู่รวมกันไม่ได้
รำไม่ดีโทษปี่โทษกลอง – ทำไม่ดีหรือทำผิดแล้วไม่รับผิด กลับโทษผู้อื่น
รีดเลือดกับปู – เคี่ยวเข็ญหรือบีบบังคับเอากับผู้ที่ไม่มีจะให้
รู้งู ๆ ปลา ๆ – รู้เล็ก ๆ น้อย ๆ, รู้ไม่จริง
รู้ไว้ใช่ว่า ใส่บ่าแบกหาม – เรียนรู้ไว้ไม่หนักเรี่ยวหนักแรงหรือเสียหายอะไร
รู้หลบเป็นปีก รู้หลีกเป็นหาง – รู้จักเอาตัวรอดหรือปรับตัวให้เข้ากับเหตุการณ์
เรียนผูกต้องเรียนแก้ – รู้วิธีทำก็ต้องรู้วิธีแก้ไข
เรือร่มในหนอง ทองจะไปไหน – คนในเครือญาติแต่งงานกันทำให้ทรัพย์มรดกไม่ตกไปอยู่กับผู้อื่น
เรือล่มเมื่อจอด ตาบอดเมื่อแก่ – มีอุปสรรคเมื่อใกล้จะสำเร็จ

หมวด ล.
ล้มหมอนนอนเสื่อ – ป่วยจนต้องนอนพักรักษาตัว
ลางเนื้อชอบลางยา – ของสิ่งเดียวกัน คนหนึ่งชอบแต่อีกคนหนึ่งกลับไม่ชอบ
ลิ้นกับฟัน – การระทบกระทั่งกันบ้างแต่ไม่รุนแรงของคนที่ใกล้ชิดกัน
ลิ้นตวัดถึงใบหู – พูดจาตลบตะแลงเชื่อไม่ได้
ลูกไก่อยู่ในกำมือ – ผู้ที่ตกอยู่ภายใต้อำนาจ ไม่มีทางหนีหรือทางต่อสู้
ลูกไม้หล่นไม่ไกลต้น – ลูกย่อมไม่ต่างกับพ่อแม่มากนัก
เล่นกับหมา หมาเลียปาก – ลดตัวลงไปหรือวางตัวไม่เหมาะสมจึงถูกลามปาม
เลี้ยงลูกเสือลูกจระเข้ – เลี้ยงลูกศัตรูหรือลูกคนพาลจะได้รับความเดือดร้อนในภายหลัง
เลือกที่รักมักที่ชัง – ลำเอียง
เลือกนักมักได้แร่ – เลือกนักมักจะได้ที่ไม่ดี (มักใช้พูดตำหนิผู้เลือกคู่ครอง)
เลือดข้นกว่าน้ำ – ญาติพี่น้องย่อมดีกว่าคนอื่น

หมวด ว. ศ.
วัดรอยเท้า – คอยเทียบตัวเองกับผู้ที่เหนือกว่าเพื่อชิงดีชิงเด่น
วันพระไม่มีหนเดียว – วันหน้ายังมีโอกาสอีก (มักใช้พูดเป็นเชิงอาฆาต)
วัวลืมตีน – คนที่ได้ดีแล้วลืมฐานะเดิมของตน
วัวสันหลังหวะ – คนที่มีความผิดติดตัวทำให้มีความหวาดระแวง
วัวหายล้อมคอก – เรื่องเกิดขึ้นแล้วจึงคิดแก้ไข
ว่าแต่เขาอิเหนาเป็นเอง – ตำหนิผู้อื่นเรื่องใดแล้วตนก็กลับทำในเรื่องนั้นเสียเอง
ศิษย์คิดล้างครู – ศิษย์เนรคุณที่มุ่งคิดจะทำลายล้างครูบาอาจารย์
ศิษย์นอกครู – ศิษย์ที่ประพฤติไม่ตรงตามคำสั่งสอนของครูบาอาจารย์

หมวด ส.
สร้างวิมานในอากาศ – ใฝ่ฝันถึงความมั่งมี, คิดคาดหรือหวังจะมี หรือเป็นอะไรอย่างเลิศลอย
สวยแต่รูป จูบไม่หอม – มีคูปร่างหน้าตาสวย แต่มีความประพฤติและกิริยามารยาทไม่ดี
สวรรค์อยู่ในอก นรกอยู่ในใจ – ความสุขที่เกิดจากการทำความดี หรือความทุกข์ที่เกิดจากการทำความชั่วย่อมอยู่ในใจของผู้ทำเอง
สอนจระเข้ให้ว่ายน้ำ – สอนสิ่งที่เขารู้ดีหรือที่เขาถนัดอยู่แล้ว
สันหลังยาว – คำเรียกคนเกียจคร้านเอาแต่นอน
สาวไส้ให้กากิน – เอาความลับของฝ่ายตนไปเปิดเผยให้คนอื่นรู้เป็นการประจานตนหรือพรรคพวกของตน
สิ้นไร้ไม้ตอก – ยากไร้, ขัดสนถึงที่สุด, ไม่มีทรัพย์สมบัติติดตัว
สิบเบี้ยใกล้มือ – ของหรือประโยชน์ที่ควรได้ก็เอาไว้ก่อน
สีซอให้ควายฟัง – แนะนำคนโง่ไม่มีประโยชน์
สุกเอาเผากิน – ทำลวก ๆ, ทำพอเสร็จไปคราวหนึ่ง ๆ
สุนัขจนตรอก – คนที่ฮึดสู้อย่างไม่คิดชีวิต
เส้นผมบังภูเขา – เรื่องง่าย ๆ แต่คิดไม่ออก
เสือซ่อนเล็บ – ผู่ที่มีความเก่งกล้าสามารถแต่ไม่ยอมแสดงออกมาให้ปรากฏ
เสือนอนกิน –คนที่ได้รับผลประโยชน์หรือผลกำไร โดยไม่ต้องลงทุนลงแรง
ใส่ตะกร้าล้างน้ำ – ทำให้หมดราคี, ทำให้หมดมลทิน

หมวด ห.
หนักไม่เอา เบาไม่สู้ – ไม่มีความอดทนที่จะทำการงาน
หนามยอกเอาหนามบ่ง – ตอบโต้ด้วยวิธีการทำนองเดียวกัน
หน้าไหว้หลังหลอก – ต่อหน้าทำเป็นดี แต่ลับหลังก็นินทาหรือหาทางทำร้าย
หนีเสือปจระเข้ – หนีภัยอันตรายอย่างหนึ่งแล้วต้องพบภัยอันตรายอีกอย่างหนึ่ง
หมาหวงราง – คนที่หวงแหนสิ่งที่ตนเองกินหรือใช้ไม่ได้ แต่ไม่ยอมให้คนอื่น
หมาสองราง – คนที่ทำตัวเข้าด้วยทั้ง 2 ฝ่ายที่มักไม่เป็นมิตรกัน โดยหวังประโยชน์เพื่อตน
หมาหวงห้าง – คนที่หวงชองที่ตนไม่มีสิทธิ์
หมาเห่าใบตองแห้ง – คนที่เก่งแต่พูด
หมายน้ำบ่อหน้า – มุ่งหวังจะได้สิ่งที่ยังมาไม่ถึง
หอกข้างแคร่ – คนใกล้ชิดที่อาจคิดร้ายขึ้นมาเมื่อไรก็ได้
หัวมังกุท้ายมังกร – ไม่เข้ากัน, ไม่กลมกลืนกัน
หัวล้านได้หวี – ผู้ที่ได้สิ่งซึ่งไม่เป็นประโยชน์แก่ตน
หุงข้าวประชดหมา ปิ้งปลาประชดแมว – ทำประชด ซึ่งรังแต่จะเสียประโยชน์
เห็นกงจักรเป็นดอกบัว – เห็นผิดเป็นชอบ, เห็นสิ่งที่ไม่ถูกต้องว่าเป็นสิ่งที่ถูกต้อง
เห็นขี้ดีกว่าไส้ – เห็นคนอื่นดีกว่าญาติพี่น้อง
เห็นช้างขี้ ขี้ตามช้าง – ทำเลียนแบบคนใหญ่คนโตหรือคนมั่งมีทั้ง ๆ ที่ตนไม่มีกำลังทรัพย์หรือความสามารถพอ
เหยียบขี้ไก่ไม่ฝ่อ – หยิบหย่ง, ทำอะไรไม่จริงจัง, ไม่เอาการเอางาน
เหยียบเรือสองแคม – ทำทีเข้าด้วยทั้ง 2 ฝ่าย

หมวด อ.
อดเปรี้ยวไว้กินหวาน – อดใจไว้ก่อน เพราะหวังสิ่งที่ดีกว่าข้างหน้า
อ้อยเข้าปากช้าง – สิ่งหรือประโยชน์ที่ตกอยู่ในมือแล้วไม่ยอมคืน
อาบน้ำร้อนมาก่อน – เกิดก่อนจึงมีประสบการณ์มากกว่า
เอาทองไปรู่กระเบื้อง, เอาพิมเสนไปแลกกับเกลือ – โต้ตอบหรือทะเลาะกับคนพาล หรือคนที่มีฐานะต่ำกว่าเป็นการไม่สมควร
เอามะพร้าวห้าวไปขายสวน – แสดงความรู้หรืออวดรู้กับผู้ที่รู้เรื่องดีกว่า
เอามือซุกหีบ – หาเรื่องเดือดร้อนหรือความลำบากใส่ตัวโดยใช่ที่
เอาไม้ซีกไปงัดไม้ซุง – คัดค้านผู้ใหญ่ ผู้ที่มีอำนาจมากกว่า หรือผู้ที่มีฐานะสูงกว่า ย่อมไม่สำเร็จ และอาจได้รับผลร้ายแก่ตัวเองอีกด้วย
เอาหูไปนา เอาตาไปไร่ –  แสร้งทำเป็นไม่รู้ไม่เห็น

            และนี่ก็คือ สำนวน สุภาษิตไทย ที่บ่งบอกได้ถึงวัฒนธรรมทางความคิดของคนไทยได้เป็นอย่างดี หวังว่าเด็กรุ่นใหม่ ๆ จะมีความรู้ความเข้าใจในสำนวน สุภาษิตไทย มากยิ่งขึ้นนะคะ^^


ขอขอบคุณข้อมูลจาก
-http://th.wikipedia.org/wiki/%E0%B8%AA%E0%B8%B3%E0%B8%99%E0%B8%A7%E0%B8%99%E0%B9%84%E0%B8%97%E0%B8%A2-
  ipesp.ac.th, kkw.ac.th, หนังสือสุดยอดความรู้รอบตัว โดยฝ่ายวิชาการภาษาไทย บริษัท ซีเอ็ดยูเคชั่น จำกัด (มหาชน)



http://hilight.kapook.com/view/68531 (http://hilight.kapook.com/view/68531)
.

หัวข้อ: Re: วันภาษาไทยแห่งชาติ-ใช้ให้ถูกต้อง
เริ่มหัวข้อโดย: sithiphong ที่ มิถุนายน 01, 2013, 10:56:14 am

คำง่ายๆ ในภาษาไทยที่มักใช้ผิด

-http://webboard.sanook.com/forum/?topic=3727963-


(http://album.sanook.com/files/2489809)

1. สำอาง
แปลว่า เครื่องแป้งหอม งามสะอาด ที่ทำให้สะอาด
มักเขียนผิดเป็นคำว่า “สำอางค์” ค..การันต์(ค์) มาจากไหน?

2. พากย์
แปลว่า คำพูด คำกล่าวเรื่องราว ภาษา
มักเขียนผิดเป็นคำว่า “พากษ์” ที่เขียนกันผิดประจำนี่ คงติดภาพมาจากคำว่า วิพากษ์(วิจารณ์)

3. เท่
แปลว่า เอียงน้อยๆ โก้เก๋
มักเขียนผิดเป็นคำว่า “เท่ห์” …ติดมาจากคำว่า “สนเท่ห์” รึไงนะ?

4.โล่
แปลว่า เครื่องปิดป้องศัตราวุธ ชื่อแพรเส้นไหมโปร่ง
มักเขียนผิดเป็นคำว่า “โล่ห์” สงสัยอยู่ในกรณีเดียวกับคำว่า “เท่”

5. ผูกพัน
แปลว่า ติดพัน เอาใจใส่ รักใคร่
มักเขียนผิดเป็นคำว่า “ผูกพันธ์” ไม่ใช่คำว่า “สัมพันธ์” นะจ๊ะ

6. ลายเซ็น
แปลว่า ลายมือชื่อ
มักเขียนผิดเป็นคำว่า “ลายเซ็นต์” ติดมาจาก “เปอร์เซ็นต์” รึเปล่า?

7. อีเมล
แปลว่า จดหมายอิเล็กทรอนิกส์
มักเขียนผิดเป็นคำว่า ”อีเมล์” คำนี้ผมก็เขียนผิดบ่อยๆ -*- มันติดอ่ะ

8. แก๊ง
แปลว่า กลุ่มคนที่ตั้งเป็นพวก(ในทางไม่ดี)
มักเขียนผิดเป็นคำว่า “แก๊งค์”หรือไม่ก็ “แกงค์”
เอ่อ…มันมาจากภาษาอังกฤษคำว่า gang นะ ควายการันต์มาจากไหน?


http://webboard.sanook.com/forum/?topic=3727963 (http://webboard.sanook.com/forum/?topic=3727963)

.

หัวข้อ: Re: วันภาษาไทยแห่งชาติ-ใช้ให้ถูกต้อง
เริ่มหัวข้อโดย: sithiphong ที่ มิถุนายน 15, 2013, 10:16:37 am

เรื่องใหญ่ ! ประกาศสำนักนายกรัฐมนตรี เรื่อง ระเบียบการใช้ตัวสะกด ?
-http://www.matichon.co.th/news_detail.php?newsid=1371182736&grpid=01&catid=&subcatid=-

มติชนออนไลน์ รายงานว่า  วันที่  ๑๓ มิถุนายน ๒๕๕๖  ราชกิจจานุเบกษา ได้เผยแพร่  ประกาศสำนักนายกรัฐมนตรี เรื่อง ระเบียบการใช้ตัวสะกด   ทั้งนี้ โดยที่ราชบัณฑิตยสถานเสนอว่าได้จัดพิมพ์หนังสือพจนานุกรม ฉบับราชบัณฑิตยสถาน  พ.ศ. ๒๕๕๔ ขึ้นเสร็จแล้ว สมควรยกเลิกประกาศสำนักนายกรัฐมนตรี เรื่อง ระเบียบการใช้ตัวสะกดลงวันที่ ๑๑ กรกฎาคม ๒๕๔๕ และเพื่อให้ทางราชการและสถาบันการศึกษามีแบบมาตรฐานสำหรับ ใช้ในการเขียนหนังสือไทยให้เป็นระเบียบเดียวกัน จึงควรใช้พจนานุกรม ฉบับราชบัณฑิตยสถาน พ.ศ. ๒๕๕๔ เป็นมาตรฐานดังกล่าว

 

คณะรัฐมนตรีได้พิจารณาแล้วลงมติเห็นชอบด้วย ให้ยกเลิกประกาศสำนักนายกรัฐมนตรี เรื่อง ระเบียบการใช้ตัวสะกด ลงวันที่ ๑๑ กรกฎาคม ๒๕๔๕ และต่อไปบรรดาหนังสือราชการ และการศึกษาเล่าเรียนให้ใช้ตัวสะกดตามพจนานุกรม ฉบับราชบัณฑิตยสถาน พ.ศ. ๒๕๕๔ เสมอไป

 

หากกระทรวงทบวงกรมหรือบุคคลใดเห็นสมควรเปลี่ยนอักขรวิธีในคำใดแล้ว ให้ชี้แจงแสดงเหตุผลไปยังราชบัณฑิตยสถาน เมื่อราชบัณฑิตยสถานเห็นชอบด้วยและแก้ไขพจนานุกรมแล้ว จึงให้ใช้ได้ และให้ประกาศเพื่อทราบทั่วกัน

 

ประกาศ ณ วันที่ ๒๗ พฤษภาคม พ.ศ. ๒๕๕๖

 

ยิ่งลักษณ์ ชินวัตร
นายกรัฐมนตรี

หัวข้อ: Re: วันภาษาไทยแห่งชาติ-ใช้ให้ถูกต้อง
เริ่มหัวข้อโดย: sithiphong ที่ กรกฎาคม 29, 2013, 05:56:04 am

.

 วันภาษาไทยแห่งชาติ บน Google logo วันนี้
วันจันทร์, กรกฎาคม 29, 2556

(http://www.tairomdham.net/index.php?action=dlattach;topic=7556.0;attach=2173;image)

 รู้กันหรือไม่ว่าภาษาไทยที่เราใช้กันอยู่ในทุกวันนี้ ก็มีวันที่ระลึกถึงภาษาไทยของเราด้วยเหมือนกัน โดยในวันที่ 29 กรกฎาคมของทุกปี ประเทศไทยได้กำหนดให้เป็น "วันภาษาไทยแห่งชาติ"

ความเป็นมาของวันภาษาไทยแห่งชาติ

          สืบเนื่องจากคณะกรรมการรณรงค์เพื่อภาษาไทย จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย ได้ตระหนักในคุณค่าและความสำคัญของภาษาไทย และมีความห่วงใยในปัญหาต่างๆ ที่เกิดขึ้นต่อภาษาไทย รวมถึงเพื่อกระตุ้นและปลุกจิตสำนึกให้คนไทยทั้งชาติได้ตระหนักถึงคุณค่าและความสำคัญของภาษาไทย ตลอดจนร่วมมือกันทำนุบำรุง ส่งเสริม และอนุรักษ์ภาษาไทยให้คงอยู่คู่ชาติไทยตลอดไป จึงได้เสนอขอให้รัฐบาลประกาศให้วันที่ 29 กรกฎาคมของทุกปี เป็น วันภาษาไทยแห่งชาติ เช่นเดียวกับวันสำคัญอื่นๆ ที่รัฐบาลได้จัดให้มีมาก่อนแล้ว เช่น วันวิทยาศาสตร์,วันสื่อสารแห่งชาติ เป็นต้น และคณะรัฐมนตรีได้มีมติเมื่อวันอังคารที่ 13 กรกฎาคม พ.ศ. 2542 เห็นชอบให้วันที่ 29 กรกฎาคมของทุกปี เป็นวันภาษาไทยแห่งชาติ

เหตุผลที่เลือกวันที่ 29 กรกฎาคม เป็นวันภาษาไทยแห่งชาติ

          สำหรับเหตุผลที่เลือกวันที่ 29 กรกฎาคม เป็น วันภาษาไทยแห่งชาติ นั้นเพราะวันดังกล่าว ตรงกับวันที่พระบาทสมเด็จพระเจ้าอยู่หัวได้เสด็จพระราชดำเนินไปเป็นประธาน และทรงร่วมอภิปรายในการประชุมทางวิชาการของชุมนุมภาษาไทย ที่คณะอักษรศาสตร์ จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย ณ ห้องประชุมคณะอักษรศาสตร์ เมื่อวันที่ 29 กรกฎาคม พ.ศ. 2505 ทรงเปิดอภิปรายในหัวข้อ "ปัญหาการใช้คำไทย" โดยพระองค์ทรงดำเนินการอภิปรายและทรงสรุปการอภิปราย ที่แสดงถึงพระปรีชาสามารถและความสนพระราชหฤทัยรวมถึงความห่วงใยในภาษาไทย ซึ่งเป็นที่ประทับใจกับผู้ร่วมเข้าประชุมในครั้งนั้นเป็นอย่างยิ่ง

          สำหรับพระราชดำรัสของพระบาทสมเด็จพระเจ้าอยู่หัวในครั้งนั้น มีใจความตอนหนึ่งว่า "เรามีโชคดีที่มีภาษาของตนเองแต่โบราณกาล จึงสมควรอย่างยิ่งที่จะรักษาไว้ ปัญหาเฉพาะในด้านรักษาภาษาก็มีหลายประการ อย่างหนึ่งต้องรักษาให้บริสุทธิ์ในทางออกเสียง คือให้ออกเสียงให้ถูกต้องชัดเจน อีกอย่างหนึ่งต้องรักษาให้บริสุทธิ์ในวิธีใช้ หมายความว่าวิธีใช้คำมาประกอบประโยค นับเป็นปัญหาที่สำคัญ ปัญหาที่สามคือความร่ำรวยในคำของภาษาไทย ซึ่งพวกเรานึกว่าไม่ร่ำรวยพอ จึงต้องมีการบัญญัติศัพท์ใหม่มาใช้... สำหรับคำใหม่ที่ตั้งขึ้นมีความจำเป็นในทางวิชาการไม่น้อย แต่บางคำที่ง่ายๆ ก็ควรจะมี ควรจะใช้คำเก่าๆ ที่เรามีอยู่แล้ว ไม่ควรจะมาตั้งศัพท์ใหม่ให้ยุ่งยาก..."

          นับเป็นครั้งแรกและครั้งเดียวในประวัติศาสตร์ของวงการภาษาไทย ที่ได้รับพระราชทานพระมหากรุณาธิคุณดังกล่าว ซึ่งในโอกาสต่อมาพระบาทสมเด็จพระเจ้าอยู่หัวยังได้ทรงแสดงความสนพระราชหฤทัยและความห่วงใยในภาษาไทยอีกหลายโอกาส อย่างในพิธีพระราชทานปริญญาบัตรแก่นิสิตจุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย เมื่อวันที่ 9 กรกฎาคม พ.ศ. 2512 ที่ได้ทรงมีพระบรมราโชวาทตอนหนึ่งว่า"ในปัจจุบันนี้ปรากฏว่า ได้มีการใช้คำออกจะฟุ่มเฟือย และไม่ตรงกับความหมายอันแท้จริงอยู่เนืองๆ ทั้งออกเสียงก็ไม่ถูกต้องตามอักขรวิธี ถ้าปล่อยให้เป็นไปดังนี้ ภาษาของเราก็มีแต่จะทรุดโทรม ชาติไทยเรามีภาษาของเราใช้เองเป็นสิ่งอันประเสริฐอยู่แล้ว เป็นมรดกอันมีค่าตกทอดมาถึงเราทุกคนจึงมีหน้าที่จะต้องรักษาไว้ ฉะนั้นจึงขอให้บรรดานิสิตและบัณฑิต ตลอดจนครูบาอาจารย์ได้ช่วยกันรักษาและส่งเสริมภาษาไทย ซึ่งเป็นอุปกรณ์และหลักประกันเพื่อความเจริญวัฒนาของประเทศชาติ"

          นอกจากนี้ พระบาทสมเด็จพระเจ้าอยู่หัว ยังมีพระปรีชาญาณและพระอัจฉริยะภาพในการใช้ภาษาไทย ทรงรอบรู้ปราดเปรื่องถึงรากศัพท์ของคำไทย คือ ภาษาบาลีและสันสกฤต ทรงพระอุตสาหะวิริยะแปลและเรียบเรียงวรรณกรรมภาษาต่างประเทศเป็นภาษาไทยที่สมบูรณ์ด้วยลักษณะวรรณศิลป์ มีเนื้อหาสาระที่มีคุณค่า เป็นคติในการเสียสละเพื่อส่วนรวม และเป็นแบบอย่างแก่ประชาชนในการใช้ภาษาไทย ดังจะเห็นได้จากพระราชนิพนธ์แปลเรื่องนายอินทร์ผู้ปิดทองหลังพระ ติโต พระราชนิพนธ์แปลบทความเรื่องสั้นๆ หลายบท และพระราชนิพนธ์เรื่อง พระมหาชนก เป็นต้น

วัตถุประสงค์ในการจัดวันภาษาไทยแห่งชาติ มีดังต่อไปนี้

           1. เพื่อเฉลิมพระเกียรติพระบาทสมเด็จพระเจ้าอยู่หัวภูมิพลอดุลยเดช ผู้ทรงเป็นนักปราชญ์และนักภาษาไทย รวมทั้งเพื่อน้อมรำลึกในพระมหากรุณาธิคุณของพระองค์ที่ได้ทรงแสดงความห่วงใย และพระราชทานแนวคิดต่างๆ เกี่ยวกับการใช้ภาษาไทย

           2. เพื่อร่วมเฉลิมพระเกียรติพระบาทสมเด็จพระเจ้าอยู่หัว เนื่องในมหามงคลสมัยเฉลิมพระชนมพรรษา 6 รอบ ในวันที่ 5 ธันวาคม พ.ศ. 2542

           3. เพื่อกระตุ้นและปลุกจิตสำนึกของคนไทยทั้งชาติ ให้ตระหนักถึงความสำคัญและคุณค่าของภาษาไทย ตลอดจนร่วมมือร่วมใจกันทำนุบำรุงส่งเสริม และอนุรักษ์ภาษาไทย ซึ่งเป็นเอกลักษณ์และเป็นสมบัติวัฒนธรรมอันล้ำค่าของชาติ ให้คงอยู่คู่ชาติไทยตลอดไป

           4. เพื่อเพิ่มพูนประสิทธิภาพในการใช้ภาษาไทย ทั้งในวงวิชาการและวิชาชีพ รวมทั้งเพื่อยกมาตรฐานการเรียนการสอนภาษาไทยในสถานศึกษาทุกระดับ ให้มีสัมฤทธิผลยิ่งขึ้น

           5. เพื่อเปิดโอกาสให้หน่วยงานต่างๆ ทั้งภาครัฐฯ และเอกชนทั่วประเทศ มีส่วนร่วมในการจัดกิจกรรมที่หลากหลาย เพื่อเผยแพร่ความรู้ภาษาไทยในรูปแบบต่างๆ ไปสู่สาธารณชน ทั้งในฐานะที่เป็นภาษาประจำชาติ และในฐานะที่เป็นภาษาเพื่อการสื่อสารของทุกคนในชาติ

ประโยชน์ที่คาดว่าได้รับจากการมีวันภาษาไทยแห่งชาติ

           1. วันภาษาไทยแห่งชาติ จะทำให้หน่วยงานต่างๆ ทั้งภาครัฐฯ และเอกชน โดยเฉพาะอย่างยิ่งหน่วยงานในกระทรวงศึกษาธิการ และทบวงมหาวิทยาลัย ตระหนักในความสำคัญของภาษาไทย และร่วมกันจัดกิจกรรมเพื่อกระตุ้นเตือน เผยแพร่ และเน้นย้ำให้ประชาชนเห็นความสำคัญของ "ภาษาประจำชาติ" ของคนไทยทุกคน และร่วมมือกันอนุรักษ์การใช้ภาษาไทยให้มีความถูกต้องงดงามอยู่เสมอ

           2. บุคคลในวงวิชาชีพต่างๆ ที่เกี่ยวข้องกับการใช้ภาษาไทย โดยเฉพาะในวงการศึกษา และวงการสื่อสาร ช่วยกันกวดขันดูแลให้การใช้ภาษาไทยเป็นไปอย่างถูกต้องเหมาะสม มิให้ผันแปรเปลี่ยนแปลง จนเกิดความเสียหายแก่คุณลักษณะของภาษาไทยอันเป็นเอกลักษณ์ของชาติ

           3. ผลสืบเนื่องในระยะยาว คาดว่าปวงชนชาวไทยทั่วประเทศจะตื่นตัวและสนใจที่จะร่วมกันฟื้นฟู ทำนุบำรุง ส่งเสริมและอนุรักษ์ภาษาไทย อันเป็นเอกลักษณ์และสมบัติวัฒนธรรมที่สำคัญของชาติให้ดำรงคงอยู่คู่ชาติไทยตลอดไป

กิจกรรมในวันภาษาไทยแห่งชาติ
          กิจกรรมในวันนี้ ก็จะมีทั้งของสถาบันการศึกษา,หน่วยงานภาครัฐฯ และเอกชน ที่จะมีการจัดกิจกรรมต่างๆ เช่น การจัดนิทรรศการ,การอภิปรายทางวิชาการ,การประกวดแต่งคำประพันธ์ ร้อยแก้ว ร้อยกรอง การขับเสภา การเล่านิทาน เป็นต้น

          ภาษาไทยถือเป็นภาษาแห่งชาติ และเป็นเอกลักษณ์ของชาติที่เราคนไทยควรภาคภูมิใจ เพราะบางประเทศไม่มีแม้กระทั่งภาษาที่เป็นของตัวเอง ดังนั้นเราควรอนุรักษ์ภาษาไทยให้คงอยู่ และสืบทอดต่อไปให้ลูกหลานได้ศึกษา หากเราคนไทยไม่ช่วยกันรักษาไว้ สักวันหนึ่งอาจจะไม่มีภาษาไทยให้ลูกหลานใช้ก็เป็นได้

หัวข้อ: Re: วันภาษาไทยแห่งชาติ-ใช้ให้ถูกต้อง
เริ่มหัวข้อโดย: sithiphong ที่ สิงหาคม 04, 2013, 09:47:54 am

"ภาษาวัยรุ่น ภาษาว้าวุ่นในสื่อ" ใครทำวิบัติ?
-http://www.matichon.co.th/news_detail.php?newsid=1375431026&grpid=&catid=19&subcatid=1904-



โดย ศิวพร อ่องศรี

(http://www.matichon.co.th/online/2013/08/13754310261375431906l.jpg)


ปรากฏการณ์ "ฮอร์โมนส์ วัยว้าวุ่น" ซีรีส์สุดฮิตที่ออกอากาศผ่านกล่องของแกรมมี่ หยิบยกเรื่องราวเเรงๆ ที่เป็นปัญหาสังคมมาถ่ายทอดผ่านจอโทรทัศน์ ทำเอาทั้งวัยรุ่นและอดีตเลยวัยรุ่นติดงอมเเงมกันทั่วบ้านทั่วเมือง

อีกด้านของกระเเส คือความร้อนเเรงของสังคม ที่ออกมาถามถึงความเหมาะสมของเนื้อหาที่ถ่ายทอดออกมาผ่านตัวละคร

อาทิ ประโยคฮิตอย่าง "อยากกินสไปรท์ ต้องใส่ถุง...ถ้าไม่ใส่ถุงก็อด"

ยังมีพฤติกรรมการใช้ชีวิตของวัยรุ่นรวมถึงภาษาสแลงที่ปรากกฏให้เห็นในหลายฉาก ไม่ว่าจะเป็น "น่ารักจุงเบย" "เกี่ยวไหมอ่ะ" "เเซ่บเว่อร์" "เฟล บ่องตง" "อยู่ป่ะเนี่ย" "ออกตัวเเรง" ที่ตัวละครใช้ในการสนทนาและมีให้เห็นเป็นตัวหนังสือ ก็ถูกพูดถึงเช่นกัน

เพราะเรื่องวุ่นๆ ของวัยรุ่นน่าสนใจเสมอ

ไม่แปลกที่ คณะมนุษยศาสตร์และคณะนิเทศศาสตร์ มหาวิทยาลัยหอการค้าไทย หยิบยกเรื่องการใช้ภาษาของคนรุ่นใหม่วัยใสกิ๊งมาพูดถึงในหัวข้อ "ภาษาวัยรุ่น ภาษาว้าวุ่นในสื่อ"

เวทีนี้สะท้อนอะไรมากกว่าที่คิด ยิ่งก่อนหน้านี้ไม่นานเกิดประเด็นฮือฮาในเว็บไซต์ข่าวและโซเชียลมีเดีย เรื่องแบบฝึกหัดชุดภาษาวัยรุ่นของมหาวิทยาลัยแห่งหนึ่งที่นำไปสู่การวิพากษ์วิจารณ์การสอนภาษาไทยทั้งในแง่บวกและลบ

ไม่รวมการพาดหัวข่าวของสื่อมวลชนบนโลกออนไลน์ที่ค่อนข้างรุนแรงว่า "สุดงง!! ข้อสอบสิ้นคิดจากมหาวิทยาลัยชื่อดัง? ชี้เหมาะสมหรือไม่???"

อีกทั้งยังระบุอีกว่า เป็นข้อสอบสุดพิสดาร

ผศ.ดร.ธเนศ เวศร์ภาดา คณบดีคณะมนุษยศาสตร์ ชี้แจงถึงเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นว่า ข้อสอบที่โพสต์กันทั่วอินเตอร์เน็ต เป็นเพียงแบบฝึกหัดประเด็นหนึ่งในหัวข้อภาษากับสังคม เรื่องภาษาวัยรุ่นไม่ใช่ข้อสอบ แบบฝึกหัดชุดนี้มีกระบวนการชัดเจนว่า เริ่มจากการอ่านบทความแสดงความคิดเห็นเกี่ยวกับภาษาวัยรุ่นไทยในปัจจุบัน จากนั้นจึงทำแบบฝึกหัดเดี่ยวและแบบฝึกหัดกลุ่มอีกชุด สุดท้ายจึงสรุปเนื้อหาอีกครั้ง จึงจะจบกระบวนการเรียนการสอน



"การสอนภาษาไทยจะเน้นสอนให้ทันเหตุการณ์ จับประเด็นเรื่องสื่อ เรื่องละคร ตลอดจนความเคลื่อนไหวทางสังคม วัฒนธรรมมาเป็นกรณีศึกษาอยู่เสมอ เราสอนให้นักศึกษารู้จักคิดวิเคราะห์วิจารณ์ รู้เท่าทันสื่อ รู้เท่าทันชีวิต และสามารถสร้างสรรค์ภาษา และใช้ภาษาเป็นเครื่องมือในการสื่อสารได้อย่างมีประสิทธิภาพ" ผศ.ดร.ธเนศอธิบาย

ก่อนจะชี้แจงถึงการพาดหัวข่าวของสื่อมวลชนว่า การพาดหัวข่าวที่ค่อนข้างรุนแรงและไม่สืบค้นหรือไต่ถามก่อน จะไม่เป็นธรรมต่อผู้ถูกกล่าวหา

"นี่เป็นกรณีเรื่องจริยธรรมของสื่อ ซึ่งผู้ที่ทำหน้าที่สื่อมวลชนควรเรียนรู้และตระหนักให้มาก ซึ่งปัจจุบันสื่อมวลชนหลายเเห่งยังไม่ได้เป็นผู้นำทางการใช้ภาษาในทางที่ถูกต้องหรือใช้ภาษาไม่ระมัดระวัง โดยไม่คิดว่าผู้ถูกกล่าวหาหรือผู้บริโภคสื่อจะได้รับผลกระทบอย่างไร ตลอดจนการทำให้สังคมเปลี่ยนแปลงจากเดิม

"เมื่อสังคมเปลี่ยนภาษาก็จะมีการเปลี่ยนแปลงตามไปด้วย ภาษาวัยรุ่นเป็นภาษาที่เห็นชัดที่สุด เพราะมีคำสแลงใหม่ๆ ที่ใช้กันอย่างแพร่หลาย และมักถูกมองว่าเป็นสาเหตุที่ทำให้ภาษาไทยวิบัติ ทั้งที่จริงๆ แล้วสาเหตุที่ทำให้ภาษาไทยวิบัตินั้นมีหลายประเด็น เช่น เกิดจากคนในสังคมสื่อสารล้มเหลว โดยใช้ภาษาผิดๆ ถูกๆ ใช้คำผิดความหมาย ผิดกาลเทศะ ใช้ภาษาทำร้ายตนเองและผู้อื่นทั้งโดยเจตนาและไม่เจตนา

"อีกทั้งคนในสังคมรู้จักใช้ภาษาเพียงทำเนียบเดียว สับเปลี่ยนวงภาษาไม่ได้ สับชุดความคิดไม่เป็น คือใช้ภาษาราชการ ภาษาพูดและภาษาวัยรุ่นรวมกัน โดยใช้ภาษาแชตในเฟซบุ๊กกับข้อเขียนที่ต้องใช้ภาษาราชการ และมีคลังคำจำกัดใช้ถ้อยคำได้ไม่หลากหลาย" ผศ.ดร.ธเนศกล่าว

(http://www.matichon.co.th/news-photo/matichon/2013/08/pra01020856p3.jpg)

นอกจากนี้ ผศ.ดร.ธเนศยังระบุอีกว่า การใช้ภาษาของสื่อมวลชนในปัจจุบันไม่ได้เป็นผู้นำทางด้านการใช้ภาษาที่ถูกต้อง และไม่มีความระมัดระวังการใช้ภาษา ทำให้คนรุ่นใหม่เข้าถึงสื่อต่างๆ ได้ง่าย

อีกทั้งคนในสังคมเข้าใจผิด คิดว่าครูภาษาไทยเป็นเจ้าของภาษา เป็นผู้ที่ต้องใช้ภาษาให้ถูกต้อง เป็นผู้ดูแลรักษาภาษาไทยเพียงผู้เดียว ทั้งที่อำนาจในการเป็นเจ้าของภาษา และผู้ที่ใช้ภาษาไทยได้อย่างถูกต้อง ไม่ใช่เฉพาะครูภาษาไทย หรือราชบัณฑิตยสถานเท่านั้น แต่สื่อมวลชนหรือกลุ่มวัยรุ่นเองล้วนมีบทบาทในการจะทำให้ภาษาไทยถูกต้อง

"ภาษาวัยรุ่นไม่ใช่ภาษาที่ผิดหรือภาษาวิบัติ แต่เป็นเพียงภาษาที่ใช้ในกลุ่มใดกลุ่มหนึ่ง และแปลความหมายได้ตรงกันเท่านั้น ซึ่งหากพวกเขาไม่ได้นำไปใช้ในราชการ หรือใช้ได้อย่างเหมาะสมจะไม่มีปัญหา ฉะนั้น สิ่งที่ต้องสอนเด็กไทยในเรื่องของภาษา คือทำอย่างไรให้เด็กไทยสามารถใช้ภาษาที่หลากหลายให้ถูกต้องเหมาะสม กับกาลเทศะกับกลุ่มคนที่เขาจะสื่อสารด้วยมากกว่า"

ด้าน ดร.มานะ ตรีรยาภิวัฒน์ รองคณบดีฝ่ายกิจการนักศึกษา คณะนิเทศศาสตร์ บอกว่า ปัจจุบันเทคโนโลยีออนไลน์ และสื่อต่างๆ อย่างสื่อออนไลน์ สื่อโทรทัศน์ หนังสือพิมพ์ ล้วนมีผลต่อการเรียนรู้ การใช้ภาษาของเด็กรุ่นใหม่ เช่น การพาดหัวข่าวสมัยก่อน คนทำงานหนังสือพิมพ์ล้วนเป็นนายของภาษา เพราะบางคนเป็นนักเขียน นักแปล แต่ทุกวันนี้สิ่งที่เกิดขึ้นในสื่อ ล้วนเป็นการพาดหัวข่าวโดยใส่ความรู้สึกของคนพาดเข้าไป ไม่ได้ทำตัวเป็นนายของภาษา หรือการที่ผู้ประกาศข่าวนั่งเล่าข่าว โดยใช้ความรู้สึกของตนเองตัดสินไปว่าคนในข่าวผิดถูก ทั้งที่คนเหล่านั้นอาจไม่ผิดจริง

"ก่อนนำเสนอข่าว สื่อมวลชนควรเลือกใช้คำและภาษาให้เหมาะสมกับกลุ่มเป้าหมายที่ต้องการ เพราะเด็กรุ่นใหม่เข้าถึงสื่อได้ง่าย ภาษาวัยรุ่นที่เกิดขึ้นมองว่าไม่ใช่ภาษาวิบัติ แต่เป็นภาษาที่มีชีวิต บางคำมีชีวิตยาวนาน บางคำมีชีวิตสั้น และภาษาพวกนี้ก็ใช้เฉพาะกลุ่มเท่านั้น"

ส่วนประเด็นการเลือกใช้ภาษาในขณะกำลังก้าวเข้าสู่ประชาคมอาเซียนนั้น

ดร.ฐิตารีย์ ไชยเศรษฐ หัวหน้าสาขาวิชาการท่องเที่ยว คณะมนุษยศาสตร์ บอกว่า ขณะนี้ประเทศไทยกำลังเข้าสู่ประชาคมอาเซียน การเลือกใช้ภาษานั้นเป็นพลังมหาศาลในการสร้างความร่วมมือ หรือทำให้เกิดความแตกแยกกันระหว่างประเทศได้

"คนไทยจำนวนมากยังยึดติดความเป็นชาตินิยม มองว่าเรายิ่งใหญ่กว่าประเทศเพื่อนบ้าน โดยดูได้จากการใช้คำพาดหัวข่าวว่า ไทยรุกประเทศเพื่อนบ้าน หรือคำที่ใช้ในโทรทัศน์ เช่น ไอ้ลาว ไอ้บ้านนอก เป็นต้น ซึ่งคำเหล่านี้ไม่ควรนำมาใช้ เพราะเราไม่ได้เป็นศัตรูกัน แต่เราจะรวมกันเป็นมิตร ซึ่งทุกประเทศล้วนมีความเชื่อแตกต่างกัน

"ดังนั้น โรงเรียนและสถาบันการศึกษาจะต้องสอนเด็กให้มีทัศนคติมารยาทในการใช้ภาษา เป็นมนุษย์ที่เคารพนับถือซึ่งกันและกัน เพื่อบรรยากาศที่ดีของอาเซียน" ดร.ฐิตารีย์กล่าวปิดท้าย


การใช้ภาษา ไม่ว่าภาษาวัยรุ่นหรือภาษาในสื่อ จะต้องคิดวิเคราะห์อย่างรู้เท่าทัน

เพื่อที่จะได้เลิกเกรงกลัวกันว่า "ภาษา(จะ)วิบัติ" เสียที



หน้า 20,มติชนรายวัน ฉบับวันศุกร์ที่  2 สิงหาคม 2556

หัวข้อ: Re: วันภาษาไทยแห่งชาติ-ใช้ให้ถูกต้อง
เริ่มหัวข้อโดย: sithiphong ที่ สิงหาคม 31, 2013, 10:58:32 am

ภูมิใจที่มีภาษาของตนเอง - เปิดทำเนียบ ครูดีครูเด่น
วันพฤหัสบดีที่ 29 สิงหาคม 2556 เวลา 00:00 น.

(http://www.dailynews.co.th/sites/default/files/imagecache/620x245/cover/229246.jpg)

(http://www.dailynews.co.th/sites/default/files/imagecache/620x245/photos/229246/0.jpg)

(http://www.dailynews.co.th/sites/default/files/imagecache/620x245/photos/229246/1.jpg)

(http://www.dailynews.co.th/sites/default/files/imagecache/620x245/photos/229246/2.jpg)

เพราะเป็นคนไทยจึงรู้สึกภาคภูมิใจที่มีภาษาเป็นของตนเอง ซึ่งเป็นที่มาของแรงบันดาลใจของครูออน หรือ นางภัคประไพ มั่นจันทร์ อายุ 56 ปี ครูภาษาไทย ชั้นประถมศึกษาที่ 5- 6 โรงเรียนวัดวังตะกู ( เสรีย์เริงฤทธิ์ ) อ.เมือง จ.นครปฐม ซึ่งเริ่มรับราชการครูตั้งแต่ พ.ศ.2521 ที่โรงเรียนวัดดอกไม้ อ.พิชัย จ.อุตรดิตถ์ และย้ายไปรับราชการทั่วทุกภูมิภาคของประเทศถึงปัจจุบันรวม 11 โรงเรียน ทั้งภาคเหนือ ภาคอีสาน ภาคใต้ และภาคกลาง ทุกพื้นที่ไม่ใช่อุปสรรคกับการทำงาน อยู่ที่ไหนก็มีความสุข หากลูกหลานเราได้เรียนรู้และใช้ภาษาไทยได้อย่างถูกต้อง วันไหนทำงานกลับมาเหนื่อย ๆ เข้าบ้านเห็นพระบรมฉายาลักษณ์ของพระบาทสมเด็จพระเจ้า อยู่หัว หรือเห็นอยู่ที่บนปฏิทิน แค่นี้ก็มีความสุข หายเหนื่อยได้แล้ว

ครูภัคประไพ เล่าว่า เด็กทุกคนมีความแตกต่างกัน ทั้งด้านสติปัญญา ความพร้อม ฐานะครอบครัว สภาพสังคม นั่นหมายถึงการบ้านที่ครูจะต้องทำคือการเรียนรู้เด็กแต่ละคน โดยเฉพาะที่โรงเรียนวัดวังตะกู โชคดีที่ได้พระธรรมเสนานี ที่ปรึกษาเจ้าคณะจังหวัด เป็นองค์อุปถัมภ์ด้านการศึกษา และนายกุญชร เหลืองสุดใจชื้น ผู้อำนวยการ ที่ให้ความสำคัญกับนักเรียนและครูผู้สอนทุกคน ส่งเสริมให้ครูออกไปเยี่ยมเด็กนักเรียนถึงบ้าน พบปะแลกเปลี่ยนความคิดเห็นกับผู้ปกครอง เพื่อนำข้อมูลมาปรับใช้ในการจัดการเรียนการสอน

“ปัจจุบันแต่ละห้องเรียนจะจัดให้เด็กที่เรียนอ่อนนั่งเป็นไข่แดงในกลุ่มที่เรียนเก่งโดยที่เด็กไม่รู้ตัว เพื่อนคนเรียนเก่งจะได้ช่วยติว ส่วนครูก็คอยช่วยเหลือ ทำให้นักเรียนทั้งห้องก้าวหน้าไปพร้อมกัน และส่วนตัวก็คิดนำบทเรียนมาแต่งเป็นเพลง ร้องง่าย จำง่าย ซึ่งก็ได้ผลจริง เด็กทุกคนเข้าใจภาษาไทยเพิ่มมากขึ้น และสามารถใช้ภาษาไทยได้อย่างถูกต้อง ดังนั้นหากครูไม่ศึกษาเด็กให้ดี บังคับ ดุด่า จะให้ได้ดั่งใจครู ก็อาจทำให้เกิดความผิดพลาดในการเรียนการสอน สุดท้ายเด็กก็จะเบื่อ ไม่อยากเรียนหนังสือ” ครูภัคประไพ กล่าว

ครูภัคประไพ ยังเล่าอีกว่า นอกจากเป็นครูประจำชั้นแล้ว ยังมีโอกาสได้ทำงานห้องสมุด ซึ่งกำลังจัดทำโครงการสร้างอุทยานการเรียนรู้ หรือห้องสมุดมีชีวิต เพื่อรณรงค์ปลุกจิตสำนึกการอ่านให้แก่เด็ก เพราะอยากเห็นเด็กรุ่นใหม่ใช้ภาษาไทยได้อย่างถูกต้อง เนื่องจากเด็กทุกวันนี้จะแยกไม่ออกว่าเวลาไหนควรใช้ภาษาอย่างไร หากไม่ช่วยกันรักษาไว้ อนาคตภาษาไทยอาจผิดเพี้ยนไป ซึ่งส่วนตัวเชื่อว่าเกิดจากผลกระทบทางสังคม จึงอยากให้สังคมใส่ใจภาษาไทยให้มากขึ้น โดยเฉพาะคนที่เป็นแบบอย่างของเยาวชน จะต้องเป็นผู้นำทางความคิด นำสิ่งดีมาให้กับบุตรหลานไทย
   
“ครูจะยึดหลักว่าทำวันนี้ให้ดีที่สุด จึงต้องศึกษาหลักสูตรให้กระจ่าง สอนให้ถูกต้อง ผู้เรียนมีความสุข สอดแทรกความสนุก วิชาการ หน้าที่ศีลธรรม เมื่อเด็กได้ยินคำว่าภาษาไทยแล้วเด็กอยากเรียน ส่วนการที่ได้รับเลือกให้เป็นครูภาษาไทยดีเด่นจากคุรุสภาและได้รับโล่และเข็มพระนามาภิไธยย่อ สธ. นับเป็นความภาคภูมิใจ เป็นเกียรติประวัติกับวงศ์ตระกูล และจะถือปฏิบัติตลอดไป โดยมีเป้าหมายทำให้เด็กไทยใช้ภาษาไทยได้อย่างถูกต้อง” ครูภัคประไพ กล่าว .

บดินทร์ชัย เกรียงไกรชาญ

หัวข้อ: Re: วันภาษาไทยแห่งชาติ-ใช้ให้ถูกต้อง
เริ่มหัวข้อโดย: sithiphong ที่ สิงหาคม 31, 2013, 11:47:55 am

คำบุพบท หน้าที่คืออะไร มาเรียนภาษาไทยกันดีกว่า
-http://education.kapook.com/view70184.html-


เรียบเรียงข้อมูลโดยกระปุกดอทคอม

          การเรียนรู้หลักการและความสัมพันธ์ในการใช้คำบุพบท จะทำให้เราสามารถเรียบเรียงประโยคที่ใช้ในการสื่อสารได้อย่างสมบูรณ์แบบ ซึ่งจะทำให้คนที่ฟังประโยคนั้น ๆ เข้าใจรูปประโยคได้ง่าย และสามารถนำไปตีความได้อย่างถ่องแท้ วันนี้ กระปุกดอทคอมจึงไม่พลาดที่จะหยิบเอาหลักการง่าย ๆ ในการใช้คำบุพบทมาฝากกัน

          ก่อนอื่นมารู้จักความหมายของคำบุพบทกันก่อน สำหรับ คำบุพบท ก็คือ คำที่ใช้นำหน้าคำนาม คำสรรพนาม คำกริยา หรือคำวิเศษณ์ เพื่อบอกสถานภาพของคำเหล่านั้น หรือเพื่อแสดงความสัมพันธ์ระหว่างคำหรือประโยค ทีนี้ เราลองมาดูกันว่า คำบุพบทมีอะไรบ้าง แบ่งออกได้เป็นกี่ชนิด และสามารถวางในตำแหน่งใดได้บ้างค่ะ

           คำบุพบท มีอะไรบ้าง
 
          คำบุพบทที่ใช้กันในภาษาไทยมีมากมายหลายคำ แต่ที่ทุกคนน่าจะใช้กันบ่อย ๆ ก็อย่างเช่น กับ ใน ของ ด้วย โดย แก่ แต่ แด่ ต่อ ซึ่ง เฉพาะ ตาม กระทั่ง จน เมื่อ ณ ที่ ใต้ บน เหนือ ใกล้ ไกล ริม ข้าง ตั้งแต่ เกือบ กว่า ตลอด ราว จาก สัก และสำหรับ เป็นต้น ซึ่งคำเหล่านี้จะถูกนำมาใช้ในการนำหน้าคำนาม คำสรรพนาม หรือคำกริยา เพื่อแสดงความสัมพันธ์ของคำ

          ประเภทของคำบุพบท

          คำบุพบทแต่ละคำย่อมมีหน้าที่ และความหมายที่แตกต่างกัน ดังนั้น การนำมาใช้ก็แตกต่างกันไปด้วย โดยตามหลักภาษาไทยแล้ว คำบุพบท แบ่งออกเป็น 2 ประเภท ตามลักษณะการนำมาใช้ คือ คำบุพบทที่ต้องเชื่อมกับคำอื่น และคำบุพบทที่ไม่จำเป็นต้องเชื่อมกับคำอื่น เราลองไปดูตัวอย่าง และวิธีการใช้กัน


          1. คำบุพบทที่ต้องเชื่อมกับคำอื่น เพื่อบ่งบอกความสัมพันธ์ระหว่างคำ และบอกสถานการณ์ให้ชัดเจน ได้แก่

           บอกสถานภาพความเป็นเจ้าของ เช่น

           ฉันซื้อสวนของนางอุบล

           สระว่ายน้ำของเขาใหญ่โตแท้ ๆ

           อะไรของเธออยู่ในกระเป๋า

           รถของฉันอยู่ในบ้าน

 

          บอกความเกี่ยวข้อง เช่น

           เธอต้องการขนมในถุงนี้

          พี่เห็นแก่น้อง

          เธอไปกับฉัน

          เขาอยู่กับฉันที่บ้าน

 

          บอกการให้และบอกความประสงค์ เช่น

           ไข่เจียวจานนี้เป็นของสำหรับพระ

          ครูให้รางวัลแก่เด็กนักเรียน

          แม่ให้ของที่ระลึกแก่โรงเรียน

          นักเรียนมอบของที่ระลึกแด่ครู


 
          บอกเวลา เช่น

          เธอมาตั้งแต่เช้า

          ตลอดสายวันนี้

          ฝนตกตั้งแต่เช้ายันบ่าย

          เขาอยู่เมืองนอกเมื่อปีที่แล้ว


 
          บอกสถานที่ เช่น

          สมชายมาจากขอนแก่น

          เขาขับรถอยู่บนทางเท้า

          ใครอยู่ในห้องน้ำ

          ณ ที่แห่งนี้คือที่ไหน


 
          บอกความเปรียบเทียบ เช่น

           เขาหนักกว่าฉัน

           เขาสูงกว่าพ่อ

           เธอสูงแต่ฉันเตี้ย

           เขามีรถแต่ฉันไม่มี

           บ้านเธออยู่ใกล้แต่บ้านฉันอยู่ไกล

           เหนือฟ้ายังมีฟ้า

 

          2. คำบุพบทที่ไม่มีความสัมพันธ์กับคำอื่น ไม่จำเป็นต้องเชื่อมกับคำอื่น ส่วนมากจะอยู่ต้นประโยค เช่น

           ดูกร ดูก้อน ดูราช้าแต่

           ดูกร ท่านพราหมณ์

           ดูก่อน ภิกษุทั้งหลาย

           ดูรา สหายเอ๋ย

           ช้าแต่ ท่านทั้งหลาย           

          จะเห็นได้ว่าคำบุพบทประเภทนี้ มักไม่เป็นที่นิยมใช้กันเท่าไรนัก ส่วนมากจะเห็นในบทประพันธ์มากกว่า
 
          หน้าที่ของคำบุพบท

          นอกจากจะสามารถแบ่งคำบุพบทออกเป็น 2 ประเภทแล้ว เรายังสามารถแบ่งคำบุพบทได้ตามลักษณะหน้าที่ของคำนั้นที่่ใช้เชื่อมคำหรือประโยคด้วย ซึ่งเราแบ่งออกได้ 5 ประเภท คือ

           1. นำหน้าคำนาม เช่น

           ในตู้มีอะไร

           บนโต๊ะว่างเปล่า

           จนกระจกแตก

           เขาไปกับน้องสาว

          2. นำหน้าคำสรรพนาม เช่น

           รถของเธอ

           ปากกาของฉัน

           ไปกับฉันไหม

           หมาเดินตามคุณ

           ผึ้งอยู่ใกล้ผม

           เนื่องด้วยข้าพเจ้า

          3. นำหน้าคำกริยา เช่น

           ขอไปด้วยคน

           มาไกลไปไหม
 
           เดินบนทางเท้า

           ขอฟังต่ออีกสักหน่อย

           เขาพูดราว 1 ชั่วโมงแล้วนะ

           ผมใกล้อ่านหนังสือออกแล้ว

          4. นำหน้าคำวิเศษณ์ เช่น

           เขาต้องมาหาฉันโดยเร็ว

           เขาเลวสิ้นดี

           ปากกาของฉันสีม่วง

           ขนมอร่อยมากแต่หมดแล้ว

           ฉันมองไม่เห็นที่นั่น

           ฉันรักแม่เหนือสิ่งอื่นใด


          5. นำหน้าประโยค เช่น

           เมื่อไหร่เขาจะมาสักที

           กระทั่งน้องเลิกโรงเรียน

           ตั้งแต่เมื่อวานเขายังไม่กลับบ้านเลย

           ข้างบ้านไม่มีใครอยู่เลย

           เกือบเดือนแล้วที่ไม่ได้อาบน้ำ

           ที่ใดมีรักที่นั่นมีทุกข์

          ทั้งนี้ ยังมีข้อสังเกตเกี่ยวกับคำบุพบทว่า ในบางประโยคที่เราใช้พูดคุยกัน อาจละคำบุพบทนั้นไว้ แต่ยังมีความหมายตามเดิม และก็ยังเป็นที่เข้าใจกันอยู่ เช่น พี่ให้เงิน (แก่) น้อง, แม่ (ของ) ฉันเป็นครูสอนภาษาอังกฤษ

          นอกจากนี้ บางครั้งคำบุพบทก็มีลักษณะคล้ายคำวิเศษณ์ แต่ต่างกันตรงที่คำบุพบทจะวางไว้หน้าคำ ส่วนคำวิเศษณ์จะทำหน้าที่ขยายอยู่หลังคำนั้น ดังนั้นแล้ว หากไม่มีคำนาม หรือสรรพนามตามหลัง คำนั้นจะเป็นคำวิเศษณ์ เช่น เธออยู่ใน พ่อยืนอยู่ริม, ฉันอยู่ใกล้แค่นี้เอง ฯลฯ

          เห็นไหมว่าการนำคำบุพบทมาใช้ในการเชื่อมรูปประโยคไม่ใช่เรื่องยากเลย ขอเพียงให้เราเข้าใจหลักการของการนำมาใช้ให้ถูกต้อง เพียงเท่านี้ก็จะทำให้การสื่อสารไปยังผู้รับสารประสบผลสำเร็จได้ อย่างสมบูรณ์แบบแล้วล่ะ

หัวข้อ: Re: วันภาษาไทยแห่งชาติ-ใช้ให้ถูกต้อง
เริ่มหัวข้อโดย: sithiphong ที่ กันยายน 22, 2013, 09:00:23 am

::....สำนวนกับการใช้ภาษาไทย.....::
-http://www.thaigoodview.com/node/76797-

 โดยเหตุที่ภาษาเป็นเครื่องมือสื่อสาร จึงได้ทำหน้าที่บันทึกเรื่องราวของวัฒนธรรมแขนงต่าง ๆและถ่ายทอดจากคนรุ่นหนึ่งไปสู่คนอีกรุ่นหนึ่ง ทั้งด้วยการบอกเล่า และจดบันทึกเป็นลายลักษณ์อักษรภาษาจึงมีบทบาทในการอนุรักษ์วัฒนธรรมมิให้สูญหายไปตามกาลเวลา


ภาพสะท้อนของสังคมในแต่ละยุคสมัย มโนทัศน์ของคนกลุ่มต่าง ๆ ได้บันทึกไว้ด้วยภาษาดังนั้นการศึกษาภาษาและเรื่องราวจากวรรณกรรมต่าง ๆ จึงช่วยให้เข้าใจวิถีชีวิตและความรู้สึกนึกคิดของคนในสังคม


นอกจากคำศัพท์ที่มีความแตกต่างจะสะท้อนให้เห็นลักษณะของวัฒนธรรมทางภาษาแล้วสำนวนภาษิตก็นับว่ามีส่วนสำคัญอย่างมากในการสะท้อนความคิด และแบบแผนทางวัฒนธรรมของคนในชาติ สำนวนบางสำนวน ชี้ให้เห็นความสำคัญของการใช้ภาษาอย่างชัดเจน เช่น


สำเนียงส่อภาษา กิริยาส่อสกุล
ความหมายของสำนวนนี้ หมายถึง การแสดงออกทั้งการพูดและกิริยามารยาทย่อมชี้ให้เห็นที่มา หรือพื้นฐานการอบรมของคน คนที่เกิดในตระกูลดี ได้รับการอบรมมาดี ย่อมมีกิริยาวาจาดี ส่วนคนชั้นต่ำ ไม่ได้รับการอบรม มักพูดจาหยาบคาย ไม่มีกิริยามารยาท


พูดดีเป็นศรีแก่ตัว พูดชั่วอัปราชัย
สำนวนนี้ แสดงให้เห็นความสำคัญของการพูด ถ้าพูดดีก็นำสิ่งดีมาให้ ถ้าพูดไม่ดีก็จะได้สิ่งที่ไม่ดีตอบแทน ซึ่งสอดคล้องกับวัฒนธรรมทางภาษา ซึ่งเน้นให้รู้จักพูดจาให้เหมาะกับกาลเทศะ


ถึงแม้ว่าภาษาจะมีการเปลี่ยนแปลงไปตามธรรมชาติของวัฒนธรรม แต่ก็ควรเป็นการเปลี่ยนแปลงที่แสดงให้เห็นความเจริญงอกงาม ไม่ใช่เปลี่ยนไปทางเสื่อม หรือวิบัติเนื่องจากไม่เข้าใจและไม่เห็นคุณค่าที่แท้จริงของภาษา เจตนาใช้ภาษาให้ผิดเพี้ยนไปเพราะนึกว่าเป็นของโก้เก๋ หรือไม่ใส่ใจจะศึกษาว่าที่ถูกนั้นควรเป็นอย่างไร

แหล่งอ้างอิง:
เอกสารประกอบการเรียนรู้วิชา ท๔๓๑๐๒ ภาษากับวัฒนธรรม

หัวข้อ: Re: วันภาษาไทยแห่งชาติ-ใช้ให้ถูกต้อง
เริ่มหัวข้อโดย: sithiphong ที่ กันยายน 22, 2013, 09:00:55 am

ปัจจุบันนี้ ผมนำเรื่องนี้มาพิจารณา  ซึ่งเห็นได้ว่า ทำให้ใจเรา ลดความร้อนลง

ถ้าใครด่าเรา ไม่ว่าจะด่าอย่างไร  อย่าไปสนใจ

ผมอยากจะบอกว่า "ใครจะด่าเรา ก็ช่างเขา ช่างมัน  เพียงให้รู้ไว้ว่า ครอบครัวและวงศ์ตระกูลของเขา  อบรมสั่งสอนต่อๆกันมาแบบนี้  ความเป็นผู้ดีหรือคนดี ไม่ได้อยู่ที่ฐานะและการเงิน แต่อยู่ที่การกระทำของตัวเอง"

หัวข้อ: Re: วันภาษาไทยแห่งชาติ-ใช้ให้ถูกต้อง
เริ่มหัวข้อโดย: sithiphong ที่ ตุลาคม 26, 2013, 09:32:29 am

พิพิธภัณฑ์ธงชาติไทย แนะวิธีลดธงครึ่งเสาที่ถูกต้อง
-http://hilight.kapook.com/view/92734-

(http://hilight.kapook.com/img_cms2/user/kanokwan/general%20news/1381738_593994120667082_757312735_n%20copy.jpg)



เรียบเรียงข้อมูลโดยกระปุกดอทคอม
ขอขอบคุณภาพประกอบจาก เฟซบุ๊ก พิพิธภัณฑ์ ธงชาติไทย

          พิพิธภัณฑ์ธงชาติไทย แนะวิธีลดธงครึ่งเสาที่ถูกต้อง เพื่อให้ความรู้แก่ประชาชนที่ต่างสงสัยว่า การลดธงครึ่งเสา คือ การลดธงลงมาครึ่งเสาตามภาษาพูดจริงหรือไม่

          สืบเนื่องจากประกาศสำนักนายกรัฐมนตรีที่ให้หน่วยงานของรัฐและรัฐวิสาหกิจลดธงลงครึ่งเสา 3 วัน เพื่อไว้อาลัยแด่การสิ้นพระชนม์ของ สมเด็จพระญาณสังวร สมเด็จพระสังฆราช สกลมหาสังฆปริณายก สมเด็จพระสังฆราชพระองค์ที่ 19 แห่งกรุงรัตนโกสินทร์

          ทางด้านเฟซบุ๊ก พิพิธภัณฑ์ ธงชาติไทย ก็โพสต์ข้อมูลเรื่อง "วิธีการลดธงครึ่งเสา" อย่างถูกต้อง ตามระเบียบสำนักนายกรัฐมนตรี โดยระบุว่า การลดธงครึ่งเสาที่ถูกวิธี คือ ในเวลา 08.00 น. ให้ชักธงชาติถึงยอดเสา และหลังจากที่จบเพลงชาติ จึงลดธงชาติลงมาที่ความสูง 1 ใน 3 ของเสา ไม่ใช่ลดธงลงมาที่ตำแหน่งครึ่งเสาอย่างในภาษาพูด

          ส่วนในเวลา 18.00 น. ให้ชักธงชาติขึ้นจนสุดยอดเสาก่อนเพลงชาติเริ่มต้น และลดธงลงจากเสาตามปกติจนจบเพลงชาติ จึงปลดธงชาติแล้วพับวางบนพาน นำไปเก็บที่อันสมควร


อ่านรายละเอียดเพิ่มเติมจาก
-http://www.thaiflag.org/-
-https://www.facebook.com/photo.php?fbid=593994120667082&set=a.103840809682418.6548.100001694983517&type=1&relevant_count=1-

หัวข้อ: Re: วันภาษาไทยแห่งชาติ-ใช้ให้ถูกต้อง
เริ่มหัวข้อโดย: sithiphong ที่ มกราคม 05, 2014, 08:40:21 am

กวีวัจน์สัมผัสใจ
www.literatureandhistory.go.th/index.php?app=academic&fnc (http://www.literatureandhistory.go.th/index.php?app=academic&fnc)...‎

หนังสือ-ความรู้

         “โลกคือมนทิรแผ้ว   ไพศาล
      ห้องหับสรรพโอฬาร      เลิศแล้
      หนังสือดุจประแจทวาร      ไขสู่  ห้องนา
      จักพบรัตนแท้         ก่องแก้ววิทยา”
            พระราชนิพนธ์ในสมเด็จพระเทพรัตนราชสุดาฯสยามบรมราชกุมารี

      “หนังสือนี้  มีมากมาย  หลายชนิด      นำดวงจิต  เริงรื่น  ชื่นสดใส
      ให้ความรู้  สำเริง  บันเทิงใจ      ฉันจึงใฝ่  ใจสมาน  อ่านทุกวัน
      มีวิชา  หลายอย่าง  ต่างจำพวก      ล้วนสะดวก  ค้นได้  ให้สุขสันต์
      วิชาการ  สรรมา  สารพัน         ชั่วชีวัน  ฉันอ่านได้  ไม่เบื่อเลย”
                      จาก ฉันชอบอ่านหนังสือ
                    พระราชนิพนธ์ในสมเด็จพระเทพรัตนราชสุดาฯสยามบรมราชกุมารี

         กะวีสง่าแม้น      มณีสาร
      คำเพราะคือสังวาลย์      กอบแก้ว
      ควรเพิ่มวิริยะการ      กะวีเวท  เทอญพ่อ
      กอบกิจประเสริฐแล้ว      ไป่ต้องร้อนตัว
                      จาก พระนลคำหลวง 
          พระราชนิพนธ์ในพระบาทสมเด็จพระมงกุฏเกล้าเจ้าอยู่หัว

         นานาประเทศล้วน   นับถือ
      คนที่รู้หนังสือ         แต่งได้
      ใครเกลียดอักษรคือ      คนป่า
      ใครเยาะกะวีไซร้         แน่แท้คนดง
                         จาก พระนลคำหลวง
      พระราชนิพนธ์ในพระบาทสมเด็จพระมงกุฏเกล้าเจ้าอยู่หัว


       

      ปากเปนเอกเลขเปนโทโบราณว่า   หนังสือตรีมีปัญญาไม่เสียหลาย
   ถึงรู้มากไม่มีปากลำบากตาย      มีอุบายพูดไม่เปนเห็นป่วยการ
   ถึงเปนครูรู้วิชาปัญญามาก      ไม่รู้จักใช้ปากให้จัดจ้าน
เหมือนเต่าฝั่งนั่งซื่อฮื้อรำคาญ      วิชาชาญมากเปล่าไม่เข้าที
                   จาก วิวาห์พระสมุท
   พระราชนิพนธ์ในพระบาทสมเด็จพระมงกุฏเกล้าเจ้าอยู่หัว

    ด้วยก่อนเก่าเหล่าลูกตระกูลปราชญ์   ทั้งเชื้อชาติชนผู้ดีมียศศักดิ์
ย่อมหัดฝึกศึกษาข้างอาลักษณ์         ล้วนรู้หลักพากย์พจน์กลบทกลอน
ทุกวันนี้มีแต่พาลสันดานหยาบ         ประพฤติบาปไปเสียสิ้นแผ่นดินกระฉ่อน
จะหาปราชญ์เจียนจะขาดพระนคร      จึงขอพรพุทธาไตรยาคุณ
อันกุลบุตรจะสืบสายไปภายหน้า         จงปรีชาแช่มชื่นทุกหมื่นขุน
ให้ฝักใฝ่ในกุศลผลบุญ            อย่ามั่วมุ่นฝิ่นฝาสุราบาน
            พระราชนิพนธ์ในพระบาทสมเด็จพระนั่งเกล้าเจ้าอยู่หัว

      รู้น้อยว่ามากรู้   เริงใจ
   กลกบเกิดอยู่ใน      สระจ้อย
   ไป่เห็นชเลไกล      กลางสมุทร
   ชมว่าน้ำบ่อน้อย      มากล้ำลึกเหลือ
             จาก โคลงโลกนิติ
พระนิพนธ์สมเด็จฯกรมพระยาเดชาดิศร   

      ความรู้ดูยิ่งล้ำ      สินทรัพย์
   คิดค่าควรเมืองนับ      ยิ่งไซร้
   เพราะเหตุจักอยู่กับ      กายอาต  มานา
   โจรจักเบียนบ่ได้         เร่งรู้เรียนเอา
            จาก โคลงโลกนิติ
พระนิพนธ์สมเด็จฯกรมพระยาเดชาดิศร



         พริกเผ็ดใครให้เผ็ด   ฉันใด
      หนามย่อมแหลมเองใคร      เซี่ยมให้
      จันทร์กฤษณาไฉน      ใครอบ  หอมฤๅ
      วงศ์แห่งนักปราชญ์ได้      เพราะด้วยฉลาดเอง
               จาก โคลงโลกนิติ
พระนิพนธ์สมเด็จฯกรมพระยาเดชาดิศร

      เกิดมาเป็นคน   หนังสือเป็นต้น   วิชาหนาเจ้า
   ถ้าแม้นไม่รู้   อดสูอายเขา   เพื่อนฝูงเยาะเย้า          ว่าเง่าว่าโง่
      ลางคนเกิดมา   ไม่รู้วิชา         เคอะอยู่จนโต
   ไปเป็นข้าเขา   เพราะเขาเง่าโง่       บ้างเป็นคนโซ         เที่ยวขอก็มี
      ถ้ารู้วิชา          ประเสริฐหนักหนา       ชูหน้าราศี
   จะไปแห่งใด   มีคนปรานี   ยากไร้ไม่มี   สวัสดีมงคล
                  จาก สุบินคำกลอน   

      กล้วยไม้ออกดอกช้า   ฉันใด
   การศึกษาเป็นไป         เช่นนั้น
   แต่ดอกออกคราใด      งามเด่น
   การศึกษาปลูกปั้น      เสร็จแล้วแสนงาม
            ของ หม่อมหลวงปิ่น  มาลากุล


ความรักชาติ

รักชาติยอมสละแม้   ชีวี
      รักเกียรติจงเจตน์พลี      ชีพได้
      รักราชมุ่งภักดี         รองบาท
      รักศาสน์ราญเศิกไส้      เพื่อเกื้อพระศาสนา ฯ
         อันสยามเป็นบ้านเกิด   เมืองนอน
      ดุจบิดามารดร         เปรียบได้
      ยามสุขสโมสร         ทุกเมื่อ
      ยามศึกทุกข์ยากไร้      ปลาตเร้นฤๅควร ฯ
                        จาก กษัตริยานุสรณ์
                พระราชนิพนธ์ในสมเด็จพระเทพรัตนราชสุดาฯสยามบรมราชกุมารี

         มะโนมอบพระผู้      เสวยสวรรค์
      แขนมอบถวายทรงธรรม์      เทอดหล้า
      ดวงใจมอบเมียขวัญ      และแม่
      เกียรติศักดิ์รักของข้า      มอบไว้แก่ตัว
                  จาก โคลงภาษิตนักรบโบราณ
            พระราชนิพนธ์ในพระบาทสมเด็จพระมงกุฏเกล้าเจ้าอยู่หัว

         รักราช  จงจิตน้อม   ภักดี  ท่านนา
      รักชาติ  กอบกรณีย์      แน่วไว้
      รักศาสน์  กอบบุญตรี      สุจริต   ถ้วนเทอญ
      รักศักดิ์  จงจิตให้      โลกซร้องสรรเสริญ
         ยามเดินยืนนั่งน้อม   กะมล
      รำลึกถึงเทศตน         อยู่ยั้ง
      เปนรัฏฐะมณฑล      ไทยอยู่  สราญฮา
      ควรถนอมแน่นตั้ง      อยู่เพี้ยงอวสาน
         ใครรานใครรุกด้าว   แดนไทย
      ไทยรบจนสุดใจ         ขาดดิ้น
      เสียเนื้อเลือดหลั่งไหล      ยอมสละ  สิ้นแล
      เสียชีพไป่เสียสิ้น         ชื่อก้องเกียรติงาม
         หากสยามยังอยู่ยั้ง   ยืนยง
      เราก็เหมือนอยู่คง      ชีพด้วย
      หากสยามพินาศลง      ไทยอยู่  ได้ฤา
      เราก็เหมือนมอดม้วย      หมดสิ้นสกุลไทย
                     จาก สยามมานุสสติ
               พระราชนิพนธ์ในพระบาทสมเด็จพระมงกุฏเกล้าเจ้าอยู่หัว

         เรานี้เกิดมาแล้วชาติหนึ่ง      ควรคำนึงถึงชาติศาสนา
   ไม่ควรให้เสียที่ที่เกิดมา         ในหมู่ประชาชาวไทย
   แม้ใครตั้งจิตคิดรักตัว         จะมัวนอนนิ่งอยู่ไฉน
   ควรจะร้อนอกร้อนใจ         เพื่อให้พรั่งพร้อมทั่วตน
   ชาติใดไร้รักสมัครสมาน         จะทำการสิ่งใดก็ไร้ผล
   แม้ชาติย่อยยับอับจน         บุคคลจะสุขอยู่อย่างไร
      ใครมาเปนเจ้าเข้าครอง      คงจะต้องบังคับขับไส
   เคี่ยวเข็ญเย็นค่ำกรำไป         ตามวิสัยเชิงเช่นผู้เป็นนาย
   เขาจะเห็นแก่หน้าค่าชื่อ         จะนับถือพงศ์พันธุ์นั้นอย่าหมาย
   ไหนจะต้องเหนื่อยยากลำบากกาย   ไหนจะอายทั่วทั้งโลกา
      เพราะฉะนั้นชวนกันสวามิภักดิ์   จงรักร่วมชาติศาสนา
   ยอมตายไม่เสียดายชีวา         เพื่อรักษาอิสระคณะไทย
   สมานสามัคคีให้ดีอยู่         จะสู้ศึกศัตรูทั้งหลายได้
   ควรคิดจำนงจงใจ         เปนไทยจนสิ้นดินฟ้า
                  จาก บทชวนรักชาติ
            พระราชนิพนธ์ในพระบาทสมเด็จพระมงกุฏเกล้าเจ้าอยู่หัว

      การที่รักชาติต้องเข้าใจว่าเหมือนรักตัวของเราเอง   ใครข่มเหงชาติควรต้องเจ็บแค้นเหมือนหนึ่งข่มเหงตัวเรา
                  จาก ความดีมีไชย
            พระราชนิพนธ์ในพระบาทสมเด็จพระมงกุฏเกล้าเจ้าอยู่หัว


       เกิดเป็นไทยชายหญิงไม่นิ่งขลาด   
   แสนสมัครรักชาติศาสนา
กตัญญูสู้ตายถวายชีวา
   ต่อเจ้าฟ้าเจ้าแผ่นดินสิ้นทุกคน
   ยามสบายปล่อยชายเป็นนายทหาร
   ครั้นเกิดการศึกเสือเมื่อขัดสน
   พวกผู้หญิงมิใช่นิ่งทิ้งอับจน
   เคยออก   ขวนขวายช่วยม้วยไม่กลัว
   เปลก็ไกวดาบก็แกว่งแข็งหรือไม่
   ไม่อวดหยิ่งหญิงไทยมิใช่ชั่ว
   ไหนไถถากตรากตรำไหนทำครัว
   มิใช่รู้แต่จะยั่วผัวเมื่อไร
   แรงเหมือนมดอดเหมือนกากล้าเหมือนหญิง
   นั่นจะจริงเหมือนว่าหรือหาไม่
   เมืองถลางปางจะวอดรอดเพราะใคร
   ผู้หญิงไทยไล่ฆ่าพม่าแท้
               จาก ท้าวเทพกษัตรีย์
พระนิพนธ์สมเด็จฯ กรมพระนราธิปประพันธ์พงศ์

      มนัสไทยประณตท้าว   นรินทร์ไทยมิท้อถอน
   มิผูกรักมิภักดิ์บร         มิพึ่งบารมีบุญ
      ถลันจ้วงทะลวงจ้ำ   บุรุษนำอนงค์หนุน
   บุรุษรุกอนงค์รุน         ประจญร่วมปรัจัญบาน
      อนงค์เพศมนัสพี      รชาติพงศ์ทหารหาญ
   มิได้ดาบก็คว้าขวาน      มิได้หอกก็คว้าหลาว
      มิได้มีดก็เอาไม้      ตะบองสั้นตะบองยาว
   กระหน่ำฟาดพิฆาตลาว      กระเด็นโลดกระโดดงง
      ผิอยู่เหย้าสิอ้อนแอ้น   ฤทัยอ่อนระทวยองค์
   ผิยามทุกข์สิยรรยง      เผยอยศอนงค์สรรพ์
                   จาก ท่านโม้
ของ พระยาอุปกิตศิลปสาร

      อ้าเพศก็เพศนุชอนงค์   อรองค์ก็บอบบาง
   ควรแต่ผดุงอรสอาง      ศุภลักษณ์ประโลมใจ
      ยามเข็ญก็เข็นสริรช่วย   คณะชายผจญภัย
   โอ้ควรจะเอื้อนพจนไข      คุณะเลิศมโหฬาร
      อ้าหัตถ์ก็หัตถ์สุขุมพรร   ณพิลัยอลังการ
   ควรแต่จะถือมธุรมาล      ยประยูรมโนรม
      ยามทุกข์ก็ถือวิวิธอา   วุธร่วมสมาคม
   โอ้ควรจะเอื้อนพจนชม      คุณชั่วนิรันดร์กาล
      อ้าเสียงก็เสียงนุชอนงค์   เสนาะโสตกระแสหวาน
   ควรแต่จะซ้องสรประสาน      ดุริยางค์พยุงใจ
      ยามแค้นก็แค่นกมลซ้อง   สรโห่กระหึมไพร
   โอ้ควรจะชมนุชไฉน      นะจะหนำมโนปอง
      อ้าจิตรก็จิตรนุชเสงี่ยม   มนะอ่อน ณ ชนผอง
   ควรแต่จะเอื้อกมลครอง      ฆรชื่นประชาชน
      ยามยุทธนาบมิขยาด   มนะกล้าผจญรณ
   โอ้ควรจะนับคุณะอนน      ตอเนกรำพัน
                  จาก ท่านโม้
 ของ พระยาอุปกิตศิลปสาร



จิตใจคน

         พระสมุทรสุดลึกล้น   คณนา
      สายดิ่งทิ้งทอดมา      หยั่งได้
      เขาสูงอาจวัดวา         กำหนด
      จิตมนุษย์นี้ไซร้         ยากแท้หยั่งถึง ฯ
                  จาก โคลงโลกนิติ
  พระนิพนธ์สมเด็จฯกรมพระยาเดชาดิศร

      เพราะคบชู้ไม่รู้ให้รอบเชิง      หลงระเลิงว่าเจ้ารักสมัครสมาน
   คิดว่าหงส์จะจงแต่ชลธาร         มิรู้พาลกลั้วเกลือกด้วยเปือกตม
   ตัวนางเป็นไทยสิใจทาส         ไม่รักชาติรสหวานไปพาลขม
   ดังสุกรฟอนฝ่าแต่อาจม         ห่อนนิยมรักรสสุคนธาร
                     จาก บทมโหรีเรื่องกากี   
     ของ เจ้าพระยาพระคลัง(หน)

      จิตนางเปรียบอย่างชลาลัย   ไม่เลือกไหลห้วยหนองคลองละหาน
   เสียดายทรงแสนวิไลแต่ใจพาล      ประมาณเหมือนกับผลอุทุมพร
   สุกแดงดังแสงปัทมราช         ข้างในล้วนกิมิชาติเบียนบ่อน
   เรารู้ใจมิให้อนาทร         จะพาคืนนครในราตรี
                     จาก บทมโหรีเรื่องกากี
      ของ เจ้าพระยาพระคลัง(หน)
บัดเดี๋ยวดังหง่างเหง่งวังเวงแว่ว   สะดุ้งแล้วเหลียวแลชะแง้หา
   เห็นโยคีขี่รุ้งพุ่งออกมา         ประคองพาไปนั่งยังบรรพต
แล้วสอนว่าอย่าไว้ใจมนุษย์      มันแสนสุดลึกล้ำเหลือกำหนด
   ถึงเถาวัลย์พันเกี่ยวที่เลี้ยวลด      ก็ไม่คดเหมือนหนึ่งในน้ำใจคน
   มนุษย์นี้ที่รักอยู่สองสถาน      บิดามารดารักมักเป็นผล
   ที่พึ่งหนึ่งพึ่งได้แต่กายตน         เกิดเป็นคนคิดเห็นจึงเจรจา
   แม้นใครรักรักมั่งชังชังตอบ      ให้รอบคอบคิดอ่านนะหลานหนา
รู้สิ่งใดไม่สู้รู้วิชา            รู้รักษาตัวรอดเป็นยอดดี
                  จาก พระอภัยมณี
   ของ สุนทรภู่

   ถึงเกร็ดย่านบ้านมอญแต่ก่อนเก่า   ผู้หญิงเกล้ามวยงามตามภาษา
เดี๋ยวนี้มอญถอนไรจุกเหมือนตุ๊กตา   ทั้งผัดหน้าจับเขม่าเหมือนชาวไทย
โอ้สามัญผันแปรไม่แท้เที่ยง      เหมือนอย่างเยี่ยงชายหญิงทิ้งวิสัย
นี่หรือจิตคิดหมายมีหลายใจ      ที่จิตใครจะเป็นหนึ่งอย่าพึงคิด
                     จาก นิราศภูเขาทอง
     ของ สุนทรภู่

      ผลเดื่อเมื่อสุกไซร้   มีพรรณ
ภายนอกดูแดงฉัน      ชาดป้าย
ภายในย่อมแมลงวัน      หนอนบ่อน
ดุจดั่งคนใจร้าย         นอกนั้นดูงาม ฯ
                  จาก โคลงโลกนิติ
      พระนิพนธ์สมเด็จฯกรมพระยาเดชาดิศร

      ยางขาวขนเรียบร้อย   ดูดี
   ภายนอกหมดใสสี      เปรียบฝ้าย
   กินสัตว์เสพปลามี      ชีวิต
   เฉกเช่นชนชาติร้าย      นอกนั้นนวลงาม
      รูปแร้งดูร่างร้าย      รุงรัง
   ภายนอกเพียงพึงชัง      ชั่วช้า
   เสพสัตว์ที่มรณัง         นฤโทษ
   ดังจิตสาธุชนกล้า      กลั่นสร้างทางผล
                  จาก โคลงโลกนิติ
   พระนิพนธ์สมเด็จฯกรมพระยาเดชาดิศร

      ใจชนใจชั่วช้า      โฉงเฉง
   ใจจักสอนใจเอง         ไป่ได้
   ใจปราชญ์ดัดตามเพลง      พลันง่าย
   ดุจช่างปืนดัดไม้         แต่งให้ปืนตรง
                  จาก โคลงโลกนิติ 
 พระนิพนธ์สมเด็จฯกรมพระยาเดชาดิศร

      พระสมุทรสุดลึกล้น   คณนา
   สายดิ่งทิ้งทอดมา      หยั่งได้
   เขาสูงอาจวัดวา         กำหนด
   จิตมนุษย์นี้ไซร้         ยากแท้หยั่งถึง
                  จาก โคลงโลกนิติ
    พระนิพนธ์สมเด็จฯกรมพระยาเดชาดิศร

หัวข้อ: Re: วันภาษาไทยแห่งชาติ-ใช้ให้ถูกต้อง
เริ่มหัวข้อโดย: sithiphong ที่ มกราคม 05, 2014, 08:41:21 am

ต่อครับ


ความเชื่อ
      
กระบือหนึ่งห้ามอย่า   ควรครอง
   เมียมิ่งอย่ามีสอง         สี่ได้
โคสามอย่าควรปอง      เป็นเหตุ
   เรือนอยู่สี่ห้องให้         เดือดร้อนรำคาญ ฯ
            จาก โคลงโลกนิติ สำนวนเก่า
* เรือนสี่ห้อง ลักษณะเทคนิคสถาปัตย์ของการสร้างบ้านทรงไทย  จะมีการกั้นแบ่งห้องตามช่วงของเสาเรือน  ซึ่งทำให้เรือนไทยมีจำนวนห้องเป็นเลขคี่ คือ ๑ห้อง ๓ห้อง หรือ ๕ห้อง จึงจะได้บ้านที่มีความมั่นคงแข็งแรง  ดังนั้นการสร้างบ้านทรงไทยให้มีเรือนสี่ห้องอันเป็นจำนวนคู่จึงถือเป็นข้อห้าม

      มีเรือค้าขี่ห้า      ลำนอ
   สุนัขหกอย่าพึงพอ      จิตเลี้ยง
   แมวเจ็ดเร่งเร็วขอ      มาใส่  อีกนา
   ช้างแปดม้าเก้าเหยี้ยง      อย่างห้ามเพรงมา ฯ
                  จาก โคลงโลกนิติ
   พระนิพนธ์สมเด็จฯกรมพระยาเดชาดิศร

   อนึ่งภูษาผ้าทรงณรงค์รบ      ให้มีครบเครื่องเสร็จทั้งเจ็ดสี
วันอาทิตย์สิทธิโชคโฉลกดี      เอาเครื่องสีแดงทรงเป็นมงคล
เครื่องวันจันทร์นั้นควรสีนวลขาว      จะยืนยาวชันษาสถาผล
อังคารม่วงช่วงงามสีครามปน      เป็นมงคลขัตติยาเข้าราวี
เครื่องวันพุธสุดดีด้วยสีแสด      กับเหลือบแปดปนประดับสลับสี
วันพฤหัสจัดเครื่องเขียวเหลืองดี      วันศุกร์สีเมฆหมอกออกสงคราม
วันเสาร์ทรงดำจึงล้ำเลิศ         แสนประเสริฐเสี้ยนศึกจะนึกขาม
หนึ่งพาชีขี่ขับประดับงาม         ให้ต้องตามสีสันจึงกันภัย
                         จาก สวัสดิรักษา
       ของ สุนทรภู่

   บรรสานสีสอดเสื้อ   วันเสาร์
พื้นม่วงอ่อนงามเพรา      เพริศพริ้ง
อาภรณ์พิจิตรเฉลา      ฉลักสุ  พรรณแฮ
นิลมณีรัตน์กลิ้ง         กลอกน้ำสลำสลัว
   แต่งตัวปัทมราคนั้น   วันรวี
จรูญจรัสรัตตมณี      แจ่มจ้า
แสงจับรับพรรณฉวี      แดงเปล่ง
สวมสนอบสนิทผ้า      แต่พื้นพรรณแดง
   จันทร์แปลงนุ่งห่มผ้า   โขมพัสตร์
แต่งเครื่องสีขาวจรัส      ผ่องแผ้ว
มุกดาสกาวรัตน์         เรียบระดับ
แปลงเปลี่ยนโอปอล์แก้ว      กอบรุ้งเรืองชู
   ชมพูพรรณพัสตร์ใช้   อังคาร
มณีจัดรัตนประพาล      เผือดคล้ำ
ประดับสรรพอลังการ      งามแง่
ผาดพิศพิจิตรล้ำ         เล่ห์เพี้ยงอัปสร
   พัสตราภรณ์พุธพื้น   เขียวสรร-  พสิ่งแฮ
ขจีจรัสรัตนปิลันธน์      เลื่อมแพร้ว
มรกตสดสีบรร-         เจิดเพริศพรายแฮ
ช้าช่อนอาภรณ์แผ้ว      เพ่งเพี้ยงพะวงตาย
   แต่งกายพฤหัสบดิ์ล้วน   สีเหลือง
ดูดั่งกาญจนประเทือง      เทียบแท้
ไพฑูรย์รัตน์รองเรือง      รังสฤษฎ์
ผาดผ่าสังวาลแม้      กลับกลิ้งกลอกฉาย
   พรรณรายเพ็ชรรัตน์รุ้ง   เรืองจรัส  จรูญแฮ
วันศุกร์ประสาธจัด      รจิตไว้
น้ำเงินพิพิธพัส-         ตราส่ง  ซบแฮ
งามเงื่อนเตือนเนตรให้      แต่ตั้งตะลึงหลง
               จาก ลิลิตนิทราชาคริต
พระราชนิพนธ์ในพระบาทสมเด็จพระจุลจอมเกล้าเจ้าอยู่หัว   
   
   อนึ่งวันชำระสระพระเกล้า   อังคารเสาร์สิ้นวิบัติปัดไถม
ตัดเล็บวันพุธจันทร์กันจังไร      เรียนสิ่งใดวันพฤหัสสวัสดี
                  จาก สวัสดิรักษา
  ของ สุนทรภู่

   อันจตุระเคหาภิริยาสอง      ดูเห็นต้องสุภาษิตประดิษฐ์ห้าม
ไหนจะมีความสบายพ่อพลายงาม   ต้องว่าความเมียรักนั้นร่ำไป
               จาก เสภาเรื่องขุนช้างขุนแผน

   หนึ่งจงเว้นอุบาทว์เหล่าทั้งเก้าสิ่ง   หนึ่งมหิงส์เมียสองอย่าปองหา
ทาสสามสุนัขสี่วิฬาร์ห้า         อีกบุตราเจ็ดคนมลทินมี
สุนัขเจ็ดแปดม้าคชาเก้า         แต่ล้วนเหล่าแรงร้ายเร่งหน่ายหนี
จะถอยถดยศศักดิ์ชักอัปรีย์      เป็นราคีดังกล่าวเรื่องราวมา
                  ไม่ปรากฏนามผู้แต่ง


คำสอน

   เมื่อแก่เฒ่าหมายเจ้าช่วยรับใช้   เมื่อยามไข้หมายเจ้าเฝ้ารักษา
เมื่อยามถึงวันตายวายชีวา      หวังลูกช่วยปิดตาเมื่อสิ้นใจ
                  จาก  วิวาห์พระสมุท 
พระราชนิพนธ์ในพระบาทสมเด็จพระมงกุฏเกล้าเจ้าอยู่หัว
      
คนฉลาดเปลี่ยนคิดได้   แต่ว่าคนโฉดไซร้          ไป่แปลง  ฯ
               พระราชนิพนธ์ในพระบาทสมเด็จพระมงกุฏเกล้าเจ้าอยู่หัว

      อันนารีรูปงามทรามสวาท   ถ้าแม้ไร้มรรยาทอันงามสม
   คงไม่มีชายดีจะอบรม         มีแต่ชมเพื่อพลางแล้วร้างไป
จาก บทละครร้องเรื่องพระร่วง
พระราชนิพนธ์ในพระบาทสมเด็จพระมงกุฏเกล้าเจ้าอยู่หัว

      ผู้ที่ควรมีทรัพย์   ต้องเป็นผู้รู้จักราคาของทรัพย์  ต้องรู้จักว่าทรัพย์นั้นจะเป็นเครื่องให้ความสุขแก่โลกได้เพียงไร   จะทำประโยชน์แก่ชาติบ้านเมืองได้เพียงไร
                        จาก มหาตมะ
พระราชนิพนธ์ในพระบาทสมเด็จพระมงกุฏเกล้าเจ้าอยู่หัว

ใครจะไว้ใจอะไรตามใจเถิด   แต่อย่าเกิดไว้ใจในสิ่งห้า
หนึ่งอย่าไว้ใจทะเลทุกเวลา      สองสัตว์เขี้ยวเล็บงาอย่าวางใจ
สามผู้ถืออาวุธสุดจักร้าย         สี่ผู้หญิงทั้งหลายอย่ากรายใกล้
ห้ามหากษัตริย์ทรงฉัตรชัย      ถ้าแม้นใครประมาทอาจตายเอย
                        จาก นิทานเวตาล ของ น.ม.ส.

แม่สอนเจ้ามาแต่น้อยกว่าร้อยพัน   สุดสำคัญแต่เพียงอดนั้นเป็นต้น
   อย่าทำชั่วเพราะว่าตัวของตัวจน      เขาเปรียบเทียบจงสู้ทนต้องเกรงกลัว
   ใครจะด่าเจาะจังก็ชั่งเขา         จงอดเอาอย่าสำออยคอยฟ้องผัว
   อันคนดีนานดอกจึงออกตัว      ถ้าคนชั่วเขาคงเห็นเป็นไปเอง
                  จาก ขุนช้างขุนแผน
            พระราชนิพนธ์ในพระบาทสมเด็จพระพุทธเลิศหล้านภาลัย

   โบราณท่านจึงตั้งคติมา      ว่าวุฒิมีสี่ประการ
หนึ่งเป็นผู้ดีมีเชื้อชาติ         กิริยามารยาทส่งสัณฐาน
หนึ่งได้ศึกษาวิชาการ         เป็นแก่นสารคือคุณอุดหนุนตัว
หนึ่งว่าอายุเจริญวัย         เข้าใจผิดชอบประกอบทั่ว
หนึ่งปัญญาว่องไวไม่มึนมัว      จึงจะรู้ดีชั่วในทางธรรม
               จาก ขุนช้าง-ขุนแผน
            พระราชนิพนธ์ในพระบาทสมเด็จพระพุทธเลิศหล้านภาลัย

ด้วยวิสัยในการประเวณี      ย่อมอยู่ที่ดวงจิตพิสมัย
พอถึงกันก็ประหวัดกำหนัดใน      แต่พอได้รู้รสก็หมดกลัว
ยิ่งหนุ่มสาวคราวแรกภิรมย์รัก      พอประจักษ์ได้เสียเป็นเมียผัว
มักหลงใหลคลึงเคล้าเฝ้าพันพัว      ราวกับตัวขึ้นสวรรค์ชั้นไตรตรึงษ์
เมื่อแรกแรกร่วมเรียงเคียงเขนย      อย่ากลัวเลยจะพิโรธโกรธขึ้ง
ต่อนานวันว่างวายคลายเคล้าคลึง      นั่นแลจึงจะได้รู้ดูใจกัน
วิสัยชายคล้ายกับคชสาร         ถ้าหมอควาญรู้ทีดีขยัน
แต่ทว่าบางยกตกน้ำมัน         ต้องรู้จักผ่อนผันจึงเป็นเพลง
ธรรมดาสตรีที่มีผัว         ต้องเกรงยำจำกลัวผัวข่มเหง
เพราะถ้าผัวตัวนั้นยังคุ้มเกรง      ถึงคนอื่นครื้นเครงมิเป็นไร
ถ้าผัวทิ้งคนเดียวเปลี่ยวอนาถ      เหมือนสิ้นชาติสิ้นเชื้อที่เนื้อไข
หญิงที่ผัวทิ้งขว้างห่างเหไป      จะเข้าไหนเขากระหยิ่มมักยิ้มเยาะ
ถึงจะหาลูกผัวแก้ตัวใหม่         ก็ยากนักจักได้ที่มั่นเหมาะ
ด้วยสิ้นพรหมจารีที่จำเพาะ      เหมือนไส้กลวงด้วงเจาะรังเกียจกัน
                  จาก ขุนช้างขุนแผน
            พระราชนิพนธ์ในพระบาทสมเด็จพระพุทธเลิศหล้านภาลัย
อันเป็นหญิงสุดแต่สิ่งปรนนิบัติ   ใครสันทัดผัวก็รักเป็นหนักหนา
แม้นเจ้าทำเหมือนคำของมารดา      ดีกว่ายาแฝดฝังทั้งตาปี
                  จาก ขุนช้างขุนแผน
            พระราชนิพนธ์ในพระบาทสมเด็จพระพุทธเลิศหล้านภาลัย
   
อันคำคมบุรุษนั้นสุดกล้า      เขาย่อมว่ารสลิ้นนี้กินหวาน
จงระวังตั้งมั่นในสันดาน         อย่าลนลานหลงละเลิงด้วยเชิงชาย
เขารักจริงให้สู่ขอกับพ่อแม่      อย่าเที่ยวแร่หลงงามไปตามง่าย
เขาไม่เลี้ยงไล่ขับจะอับอาย      ต้องเป็นม่ายอยู่กับบ้านประจานตน
                     จาก สุภาษิตสอนหญิง
    ของ สุนทรภู่

   เกิดเป็นหญิงให้เห็นว่าเป็นหญิง   อย่าทอดทิ้งกิริยาอัชฌาสัย
เป็นหญิงครึ่งชายครึ่งอย่าพึงใจ      ใครเขาไม่สรรเสริญเมินอารมณ์
แม้นผัวเดือดเจ้าจงดับระงับไว้      อย่าพอใจขึ้นเสียงเถียงประสม
เขาเป็นไฟเราเป็นน้ำคอยพรำพรม      แม้นระดมขึ้นทั้งคู่จะวู่วาม
                     จาก สุภาษิตสอนหญิง
    ของ สุนทรภู่
   
จงรักนวลสงวนนามห้ามใจไว้   อย่าหลงใหลจำคำที่ร่ำสอน
คิดถึงหน้าบิดาแลมารดร         อย่ารีบร้อนเร็วนักมักไม่ดี
เมื่อสุกงอมหอมหวนจึงควรหล่น      อยู่กับต้นอย่าให้พรากไปจากที่
อย่าชิงสุกก่อนห่ามไม่งามดี      เมื่อบุญมีคงจะมาอย่าปรารมภ์
                  จาก สุภาษิตสอนหญิง
    ของ สุนทรภู่

ผู้ใดเกิดเป็นสตรีอันมีศักดิ์   บำรุงรักกายไว้ให้เป็นผล
สงวนงามตามระบอบให้ชอบกล      จึงจะพ้นภัยพาลการนินทา
เป็นสาวแส้แร่รวยสวยสะอาด      ก็หมายมาดเหมือนมณีอันมีค่า
แม้นแตกร้าวรานร่อยถอยราคา      จะพลอยพาหอมหายจากกายนาง
อันตัวต่ำแล้วอย่าทำให้กายสูง      ดูเยี่ยงยูงแววยังมีที่วงหาง
ค่อยเสงี่ยมเจียมใจจะไว้วาง      ให้ต้องอย่างกิริยาเป็นนารี
                  จาก สุภาษิตสอนหญิง
    ของสุนทรภู่

อันหญิงดีเพราะผลปรนนิบัติ   รักษาสัตย์สู้ม้วยอยู่ด้วยผัว
ผัวยิ่งรักหนักหญิงก็ยิ่งกลัว      อย่าถือตัวต่อชายจะหน่ายใจ
                     จาก พระอภัยมณี
    ของ สุนทรภู่   
แต่โบราณท่านว่าจะค้าขาย   อย่ามักง่ายเงินก็ลองทองก็ฝน
เกิดเป็นคนอย่าไว้แก่ใจคน      ค่อยผ่อนปรนปรองดองให้ต้องความ
                     จาก พระอภัยมณี
   ของ สุนทรภู่   

มีสลึงพึงประจบให้ครบบาท   อย่าให้ขาดสิ่งของต้องประสงค์
จงมักน้อยกินน้อยค่อยบรรจง      อย่าจ่ายลงให้มากจะยากนาน
ไม่ควรซื้อก็อย่าไปพิไรซื้อ         ให้เป็นมื้อเป็นคราวทั้งคาวหวาน
เมื่อพ่อแม่แก่เฒ่าชรากาล      จงเลี้ยงท่านอย่าให้อดระทดใจ
                            จาก สุภาษิตสอนหญิง
ของ สุนทรภู่

แก้วหนึ่งนงนุช   สองแก้วพุทธวาจา    สามแก้วแกล้วกล้าพูดจาองอาจ    สี่แก้วนวยนาดผ้าขาดไม่รู้ตัว       ห้าแก้วทูลหัวไม่กลัวมูลนาย        หกแก้วโฉมฉายความตายไม่คิด       เจ็ดแก้วมิ่งมิตรพูดผิดทุกคำ     แปดแก้วงามขำมือคลำหาทาง    เก้าแก้วเอวบางเห็นช้างเท่าหมู    สิบแก้วโฉมตรูมดเลียตา
                           ของเก่า

   อันที่จริงคนเขาอยากให้เราดี   แต่ถ้าเด่นขึ้นทุกทีเขาหมั่นไส้
จงทำดีแต่อย่าเด่นจะเป็นภัย      ไม่มีใครอยากเห็นเราเด่นเกิน
               ของ พลตรีหลวงวิจิตรวาทการ

   ทำทานการสละสิ้น      สบสถาน
จงประกอบสามกาล         เกิดพร้อม
แรกคิดขณะทาน            ทำเสร็จ  แล้วแฮ
โสมนัศมาโนชน้อม         นั่นนั้นเป็นบุญ
                จาก โคลงโลกนิติ
 พระนิพนธ์สมเด็จฯกรมพระยาเดชาดิศร
*หมายความว่าการทำบุญที่จะให้เกิดผลบุญอย่างเต็มที่นั้น  จะต้องเป็นการกระทำด้วยความศรัทธาจริงใจไม่คิดเสียดายในทรัพย์ที่ทำบุญในกาลทั้งสาม  คือ ก่อนทำ  ขณะทำ  และเมื่อทำบุญเสร็จ



   คุณแม่หนาหนักเพี้ยง   พสุธา
คุณบิดรดุจอา-         กาศกว้าง
คุณพี่พ่างศิขรา         เมรุมาศ
คุณพระอาจารย์อ้าง      อาจสู้สาคร
   เมื่อร้อนน้ำท่านให้           เย็นใจ
เมื่อเยือกเย็นได้ไฟ      อุ่นเนื้อ
เมื่อทุกข์ท่านแก้ไข      ชูช่วย
เมื่อยากจนท่านเกื้อ      ก่อให้ทุนทำ
            จาก โคลงโลกนิติ
     พระนิพนธ์สมเด็จฯกรมพระยาเดชาดิศร

โคควายวายชีพได้   เขาหนัง
เป็นสิ่งเป็นอันยัง         อยู่ไซร้
คนเด็ดดับสูญสัง         ขารร่าง
เป็นชื่อเป็นเสียงได้      แต่ร้ายกับดี
                   จาก โคลงโลกนิติ
   พระนิพนธ์สมเด็จฯกรมพระยาเดชาดิศร

   ช้างม้าเมียมิ่งแก้ว   เงินทอง
ตัวมิตายจักปอง         ย่อมได้
ชีวิตสิ่งเดียวของ         หายาก
ใช่ประทีปเทียนไต้      ดับแล้วจุดคืน
               จาก โคลงโลกนิติ
  พระนิพนธ์สมเด็จฯกรมพระยาเดชาดิศร

   วัยหนึ่งไป่เรียนรู้      วิทยา
วัยสองไป่หาทรัพย์      สิ่งแก้ว
วัยสามไป่รักษา         ศีลสืบ  บุญนา
วัยสี่เกินแก่แล้ว         ก่อสร้างสิ่งใด
         จากโคลงโลกนิติ สำนวนเก่า
พฤษภกาสร   อีกกุญชรอันปลดปลง
โททนต์เสน่งคง      สำคัญหมายในกายมี
   นรชาติวางวาย   มลายสิ้นทั้งอินทรีย์
สถิตทั่วแต่ชั่วดี      ประดับไว้ในโลกา
         จาก กฤษณาสอนน้องคำฉันท์
 พระนิพนธ์สมเด็จ ฯกรมพระปรมานุชิตชิโนรส

      เป็นข้าราชการ   อย่าเกียจอย่าคร้าน   การงานตรึกตรอง
   เข้านอกออกใน         อย่าให้ลำพอง   จักกราบทูลฉลอง   อย่าได้มุสา
      อย่าเห็นกับคน       สินบาทคาดบน   ไม่พ้นอาญา
   อย่าประจบประแจง   ช่วยแรงวาสนา   กิจการพารา   จงหมั่นจิตจำ
      แม้นจะว่าความ        ไล่เลียงไต่ถาม        ให้งามแม่นยำ
   อย่าคุมเหงไพร่         หาให้ชอบธรรม   เกรงบาปกลัวกรรม   ในอนาคตกาล
      กุศลหาไม่   เงินทองบ่าวไพร่           ถึงได้ไม่นาน
   คงให้วิบัติ   พลัดพรากจากสถาน   เวรกรรมบันดาล            ฉิบหายวายชนม์
                     จาก จินดามณี
         
คนกล้าหาญย่อมไม่ชิงชังชีวิตที่ยืนยาว  ตราบเท่าที่ตนสามารถครองชีวิตอยู่ได้  ดังนั้นเขาจึงไม่หวาดหวั่นต่อความตายในเมื่อถึงเวลาแล้ว  เพราะความตายเป็นด่านซึ่งคนได้ปิดกั้นความทุกข์ยากทั้งมวล  เหตุผลข้อนี้แหละทำให้หม่อมฉันตัดขาดจากอุปาทานยึดมั่นกับชีวิตและไม่กลัวความตาย
               จาก จดหมายเหตุฟานฟลีต 

จงตระหนักว่าคุณงามความดีเป็นเกราะคุ้มกันภัยที่ไม่แตกสลาย  เป็นน้ำพุธรรมชาติที่ไม่เคยเหือดแห้ง เป็นเพลิงซึ่งไม่เคยดับ เป็นของหนักซึ่งไม่เคยทำความลำบากให้แก่ผู้ถือ  เป็นสมบัติซึ่งไม่ลดจำนวนลงไป  เป็นกองทัพที่ไม่มีใครเอาชนะได้  เป็นผู้ชี้ทางซึ่งไม่นำไปในทางที่ผิด  และเป็นชื่อเสียงเกียรติคุณที่ไม่กลับมัวหมอง
จาก จดหมายเหตุฟานฟลีต

ถ้าทุกคนได้ทุกอย่างดังที่คิด   สิ้นชีวิตจะเอาของกองไว้ไหน
   จะได้บ้างเสียบ้างช่างปะไร      เรื่องของใครเรื่องของมันเท่านั้นเอง
               พระธรรมวราจารย์ (สมพงษ์  ขันติโก)
                     วัดภูดานแต้ จ.มุกดาหาร


สงสารแต่หมอน           จะขาดสองท่อน       ช่างนอนขยัน
   กินนอนกินนอน      จนหมอนเป็นมัน      วิชาสักอัน   หนึ่งก็ไม่มี
      ฉะนั้นตัวเรา        อย่าได้ง่วงเหงา      คิดดูให้ดี
   อย่าเกียจอย่าคร้าน   การงานหน้าที่      หมั่นเพียรเรียนดี             จะมีปัญญา
      ถ้าไม่หมั่นเพียร      ไม่เล่าไม่เรียน      กินแล้วนิทรา
   เหมือนอย่างสุกร      เขาตอนอัณฑา      อ้วนพีดีหนา   เพราะกินแล้วนอน
            ของ สมเด็จพุฒาจารย์(โสม   ฉันนะเถระ) อดีตเจ้าอาวาสวัดสุทัศน์

เป็นมนุษย์  เป็นได้  เพราะใจสูง
   เหมือนหนึ่งยูง  มีดี  ที่แววขน
   ถ้าใจต่ำ  เป็นได้  แต่เพียงคน
   ย่อมเสียที  ที่ตน  กำเนิดมา.
      ใจสอาด  ใจสว่าง  ใจสงบ
   ถ้ามีครบ  ควรเรียก  มนุสสา
   เพราะทำถูก  พูดถูก  ทุกเวลา
   เปรมปรีดา  คืนวัน  ศุขสันติ์จริง.
      ใจสกปรก  มืดมัว  และร้อนเร่า
   ใครมีเข้า  ควรเรียก  ว่าผีสิง
   เพราะพูดผิด  ทำผิด  จิตประวิง
   แต่ในสิ่ง  นำตัว  กลัวอบาย.
      คิดดูเถิด,  ถ้าใคร  ไม่อยากตก
   จงรีบยก  ใจตน  รีบขวนขวาย
   ให้ใจสูง  เสียได้  ก่อนตัวตาย
   ก็สมหมาย  ที่เกิดมา;  อย่าเชือนเอยฯ
         จาก เป็นมนุษย์หรือเป็นคน
    ของ พุทธทาสภิกขุ
   *จัดวรรคตอนตามต้นฉบับลายมือของท่านพุทธทาสภิกขุ

หัวข้อ: Re: วันภาษาไทยแห่งชาติ-ใช้ให้ถูกต้อง
เริ่มหัวข้อโดย: sithiphong ที่ มกราคม 05, 2014, 08:42:19 am

ต่อครับ

ความรัก

         รักลูกผูกจิตเพี้ยง      รักตน
      อยากแต่ให้ดีดล         ดับร้าย
      จำจักระวังผจญ         จิตรลูก  ตนแฮ
      แม้ปล่อยเป็นชั่วคล้าย      กับเลี้ยงรักงู ฯ
                  จาก โคลงสุภาษิตเจ้านาย
พระราชนิพนธ์ในพระบาทสมเด็จพระจุลจอมเกล้าเจ้าอยู่หัว

         พี่รักนุชนาฏด้วย      เห็นใจ  จริงแฮ
      ใช่รักรูปวิไลย         เลิศล้ำ
      ชื่นจิตแต่หล่อนไข      คำซื่อ
      อีกสิ่งปฏิบัติล้ำ         ส่งให้รักแรง ฯ
                     จาก โคลงสุภาษิตเจ้านาย
พระราชนิพนธ์ในพระบาทสมเด็จพระจุลจอมเกล้าเจ้าอยู่หัว

         รักตนควรให้คิด      สงวนตน
      อย่าประมาทกระมล      หมิ่นพลั้ง
      ไภยนอกและในกระมล      ใดเกิด  มีแฮ
      บำบัดเร็วอย่ารั้ง         รอดได้ชนม์ยืน ฯ
                     จาก โคลงสุภาษิตเจ้านาย
พระราชนิพนธ์ในพระบาทสมเด็จพระจุลจอมเกล้าเจ้าอยู่หัว

       รู้     อารีโอบอ้อม      กว้างขวาง
      รัก   มิตรคิดทอดทาง      อย่าร้าว
      จัก   ปราศทุกข์ระคาง      เคืองขุ่น  ใจแฮ
      ดี     เพราะประพฤติน้าว      หน่วงด้วยสามัคคี ฯ
               จาก โคลงสุภาษิตเจ้านาย
พระนิพนธ์กรมหมื่นนราธิปประพันธ์พงศ์



      รู้     แล้วไป่หมั่นตั้ง      ใจทำ
      รัก   แต่นิ่งไป่นำ         ชอบให้
      จัก   ดีจักชั่วสำ         เหนียกแน่  ไฉนนา
      ดี     และร้ายจักได้      เสร็จด้วยตนทำ ฯ
                  จาก โคลงสุภาษิตเจ้านาย
               พระราชนิพนธ์ในพระบาทสมเด็จพระจุลจอมเกล้าเจ้าอยู่หัว

      รู้     ประกอบราชกิจเกื้อ      การดี
      รัก   ซึ่งสัจวาที         อย่าพลั้ง
      จัก   คิดสิ่งใดมี         ความตริ  ตรองแฮ
      ดี     ตลอดการตั้ง      แต่ต้นจนปลาย ฯ
               จาก โคลงสุภาษิตเจ้านาย
   พระนิพนธ์กรมหมื่นทิวากรวงษ์ประวัติ

         รักตนเร่งรอบรู้      การระวัง  ตนเอย
      รักพ่อแม่จึงฟัง         ท่านห้าม
      รักเจ้าแห่งตนฝัง         ใจซื่อ  ตรงแฮ
      รักทรัพย์อย่าซุ่มส้าม      ค่อยค้อยมีเอง ฯ
               จาก โคลงสุภาษิตเจ้านาย
     พระนิพนธ์กรมหลวงพิชิตปรีชากร

         รักเมียรักมิตรแม้      รักดไนย  ก็ดี
      หมื่นรักแสนรักใคร      ทั่วหล้า
      ไป่เทียบเท่าเทียมใจ      รักอาต  มะเฮย
      รักชีพรักแรงกล้า         ยิ่งพ้องพงศ์พันธุ์ ฯ
         ว่ารักเทียมเท่าด้วย   ดวงชี  วาตม์นา
      รักหากปากพาที         เทอดอ้าง
      ไป่จริงเพราะไป่มี      ใครร่วม  ตายแฮ
      เป็นแต่คำคิดข้าง      ล่อเล้าโลมหญิง ฯ
               จาก โคลงพิพิธพากย์
    โดย พระยาศรีสุนทรโวหาร (น้อย)

         เป็นคนควรรักแส้      สงวนวงศ์
      รักชาติตระกูลพงศ์      เผ่าพ้อง
      รักจริงก็ควรจง         จิตโอบ  เอื้อเอย
      รักยศรักศักดิ์ต้อง      เสพย์ไท้ภูธร ฯ
                  จาก โคลงพิพิธพากย์
โดย พระยาศรีสุนทรโวหาร (น้อย)

         อันที่จริงหญิงชายย่อมหมายรัก   มิใช่จักตัดทางที่สร้างสม
      แม้นจักรักรักไว้ในอารมณ์      อย่ารักชมนอกหน้าเป็นราคี
      ดังพฤกษาต้องวายุพัดโบก      เขยื้อนโยกก็แต่กิ่งไม่ทิ้งที่
      จงยับยั้งชั่งใจเสียให้ดี         เหมือนจามรีรู้จักรักษากาย
      อันตัวนางเปรียบอย่างปทุเมศ      พึ่งประเวศผุดพ้นชลสาย
      หอมผกาเกสรขจรจาย         มิได้วายภุมรินถวิลปอง
      ครั้นได้ชมสมจิตพิศวาส         ก็นิราศแรมจรัลผันผยอง
      ไม่อยู่เฝ้าเคล้ารสเที่ยวจดลอง      ดูทำนองใจชายก็คล้ายกัน
      แม้นชายใดใจประสงค์มาหลงรัก      ให้รู้จักเชิงชายที่หมายมั่น
      อันความรักของชายนี้หลายชั้น      เขาว่ารักรักนั้นประการใด
                     จาก สุภาษิตสอนหญิง
      ของ สุนทรภู่

         เหมือนเขาเปรียบเทียบความเมื่อยามรัก   แต่น้ำผักต้มขมก็ชมหวาน
      ถึงยามยืดจืดกร่อยทั้งอ้อยตาล         เคยโปรดปรานเปรี้ยวเค็มรู้เต็มใจ
                     จาก บทละครเรื่องอิเหนา
พระราชนิพนธ์ ในพระบาทสมเด็จพระพุทธเลิศหล้านภาลัย

         เขาย่อมเปรียบเทียบความว่ายามรัก   แต่น้ำผักต้มขมชมว่าหวาน
      ครั้นจืดจางห่างเหินไปเนิ่นนาน         แต่น้ำตาลก็ว่าเปรี้ยวไม่เหลียวแล
                        จาก พระอภัยมณี
   ของ สุนทรภู่

ถึงม้วยดินสิ้นฟ้ามหาสมุทร   ไม่สิ้นสุดความรักสมัครสมาน
      แม้เกิดในใต้หล้าสุธาธาร         ขอพบพานพิศวาสไม่คลาดคลา
      แม้นเนื้อเย็นเป็นห้วงมหรรณพ      พี่ขอพบขอพบศรีสวัสดิ์เป็นมัจฉา   
      แม้นเป็นบัวตัวพี่เป็นภุมรา      เชยผกาโกสุมปทุมทอง
      เจ้าเป็นถ้ำอำไพขอให้พี่         เป็นราชสีห์สิงสู่เป็นคู่สอง
      จะติดตามทรามสงวนนวลละออง      เป็นคู่ครองพิศวาสทุกชาติไป
                     จาก พระอภัยมณี
   ของ สุนทรภู่
         
         แม้นเป็นไม้ให้พี่นี้เป็นนก   ให้ได้กกกิ่งไม้อยู่ไพรสัณฑ์
      แม้นเป็นนารีผลวิมลจันทร์   ขอให้ฉันเป็นพระยาวิชาธร
      แม้นเป็นบัวตัวพี่เป็นแมงภู่   ได้ชื่นชูสู่สมชมเกสร
      เป็นวารีพี่หวังเป็นมังกร      ได้เชยช้อนชมทะเลทุกเวลา
      แม้นเป็นถ้ำน้ำใจใคร่เป็นหงส์   จะได้ลงสิงสู่ในคูหา
      แม้นเนื้อเย็นเป็นเทพธิดา      พี่ขออาศัยเสน่ห์เป็นเทวัญ
      กว่าจะถึงซึ่งมหาศิวาโมกข์   เป็นสิ้นโศกสิ้นสุดมนุษย์สวรรค์
      เสวยสวัสดิ์ชัชวาลนานอนันต์   เหลือจะนับกัปกัลป์พุทธันดร
                       จาก นิราศพระประธม
ของ สุนทรภู่
   *คำประพันธ์ที่มีความคล้ายคลึงกันสองบทนี้ของท่านสุนทรภู่  ได้รับการดัดแปลงผสมผสานกันแล้วนำไปขับร้องเป็นเพลงไทยสากล  โดยมีการปรับเปลี่ยนข้อความจาก “เจ้าเป็นถ้ำอำไพขอให้พี่          เป็นราชสีห์สิงสู่เป็นคู่สอง” ในบทแรกมาใช้เป็น “แม้นเป็นถ้ำน้ำใจใคร่เป็นหงส์        จะได้ลงสิงสู่ในคูหา”  แต่ในบทเพลงยังคงมีการปรับความอีกเล็กน้อยเป็น “แม้นเป็นถ้ำอำไพใคร่เป็นหงส์           จะร่อนลงสิงสู่เป็นคู่สอง”

ถึงต่างชาติวาสนาได้มาพบ   ก็ควรคบเคียงชมประสมสอง
      เจ้าโฉมงามทรามสงวนนวลละออง   อย่าขัดข้องคิดหมางระคางใจ
      ประเวณีมีอยู่ทั่วทุกตัวสัตว์      ไม่จำกัดห้ามปรามตามวิสัย
      นาคมนุษย์ครุฑาสุราลัย         สุดแต่ใจปรองดองจะครองกัน
                     จาก พระอภัยมณี
   ของ สุนทรภู่

         ประเวณีเป็นที่กำเริบใจ   แต่ใหม่ใหม่มุ่งมอบชีวิตกัน
      อุประมาเหมือนผ้าที่นุ่งห่ม   ซื้อใหม่ก็นิยมว่าเฉิดฉัน
      ยามขัดสนจนมาสารพัน      ผืนนั้นนุ่งซ้ำประจำกาย
      ครั้นได้อื่นผืนใหม่เข้ามาผลัด   ก็เหยาะหยัดซัดกรุยทำฉุยฉาย
      เป็นสองผืนชื่นจิตคิดสบาย   นุ่งห่มกรุยกรายทุกเวลา
      ก็เหมือนกันกับหมายไม่วายรัก   ที่เก่าก่อนแล้วก็ชักประเชินหน้า
      ลงประเชินแล้วก็ก็เมินทุกเวลา   ลงเป็นผ้าชุบอาบไม่เอื้อเฟื้อ
      แต่ซักซักฟาดฟาดจนขาดวิ่น   จนเป็นชิ้นเช็ดใช้ไม่หลอเหลือ
      ถึงจะเย็บตะเข็บขาดไม่พาดเจือ    ให้เป็นเนื้อเดิมได้ดังก่อนมา
      เหมือนหญิงชายว่าจะตายด้วยกันได้    จะเห็นใจฤๅไม่จางไปข้างหน้า
      ลิ้นกับฟันอยู่ด้วยกันเป็นอัตรา           ลางเวลาก็กระทบกระทั่งกัน
                     จาก ขุนช้าง-ขุนแผน
               พระราชนิพนธ์ในพระบาทสมเด็จพระพุทธเลิศหล้านภาลัย 

      แล้วว่าอนิจจาความรัก      พึ่งประจักษ์ดั่งสายน้ำไหล
   ตั้งแต่จะเชี่ยวเป็นเกลียวไป      ที่ไหนเลยจะไหลคืนมา
   สัตรีใดในพิภพจบแดน         ไม่มีใครได้แค้นเหมือนอกข้า
   ด้วยใฝ่รักให้เกินพักตรา         จะมีแต่เวทนาเป็นเนืองนิตย์
   โอ้ว่าน่าเสียดายตัวนัก         เพราะเชื่อลิ้นหลงรักจึงช้ำจิต
   จะออกชื่อลือชั่วไปทั่วทิศ         เมื่อพลั้งคิดผิดแล้วจะโทษใคร
                  จาก บทละครเรื่องอิเหนา
            พระราชนิพนธ์ในพระบาทสมเด็จพระพุทธเลิศหล้านภาลัย 

       แม้นแผ่นดินสิ้นชายที่พึงเชย   อย่ามีคู่เลยจะดีกว่า
   พี่พลอยร้อนใจแทนทุกเวลา      ฤๅวาสนาน้องจะต้องกัน
                  จาก บทละครเรื่องอิเหนา
               พระราชนิพนธ์ในพระบาทสมเด็จพระพุทธเลิศหล้านภาลัย

      อนึ่งหญิงทิ้งสัตย์เราตัดขาด   ถึงเนื้อน้ำธรรมชาติไม่ปรารถนา
ข้างนอกนวลส่วนข้างในใจสุดา      เหมือนปลาร้าร้ายกาจอุจาดจริง
ถึงรูปชั่วตัวดำระยำยาก         รู้รักปากรักหน้าประสาหญิง
ถึงปากแหว่งแข้งคอดไม่ทอดทิ้ง      จะรักยิ่งยอดรักให้หนักครัน
จนแก่กกงกเงิ่นเดินไม่รอด      จะสู้กอดแก้วตาจนอาสัญ
อันหญิงลิงหญิงค่างหญิงอย่างนั้น      ไม่ผูกพันพิศวาสให้คลาดคลา
                     จาก นิราศพระประธม
ของ สุนทรภู่


รักกันอยู่ขอบฟ้า      เขาเขียว
   เสมออยู่หอแห่งเดียว      ร่วมห้อง
   ชังกันบ่แลเหลียว      ตาต่อ  กันนา
   เหมือนขอบฟ้ามาป้อง      ป่าไม้มาบัง ฯ
                  จาก โคลงโลกนิติ
พระนิพนธ์สมเด็จฯกรมพระยาเดชาดิศร

      อย่าเอื้อมเด็ดดอกฟ้า   มาถนอม
   สูงสุดมือมักตรอม      อกไข้
   เด็ดแต่ดอกพยอม      ยามยาก  ชมนา
   สูงก็สอยด้วยไม้         อาจเอื้อมเอาถึง ฯ
                  จาก โคลงโลกนิติ
พระนิพนธ์สมเด็จฯกรมพระยาเดชาดิศร

   ความเอยความรัก   เริ่มสมัครชั้นต้น ณ หนไหน
เริ่มเพาะเหมาะกลางวางหัวใจ   หรือเริ่มในสมองตรองจงดี
แรกจะเกิดเป็นไฉนใครรู้บ้าง   อย่าอำพรางตอบสำนวนให้ควรที่
ใครถนอมกล่อมเกลี้ยงเลี้ยงรดี   ผู้ใดมีคำตอบขอบใจเอย
   ตอบเอยตอบถ้อย   เกิดเมื่อเห็นน้องน้อยอย่าสงสัย
ตาประสบตารักสมัครไซร้      เหมือนหนึ่งให้อาหารสำราญครัน
แต่ถ้าแม้สายใจไม่สมัคร      เหมือนฆ่ารักเสียแต่เกิดย่อมอาสัญ
ได้แต่ชวนเพื่อนยามาพร้อมกัน   ร้องรำพันสงสารรักหนักหนาเอย
                  จาก เวนิสวาณิช
            พระราชนิพนธ์ในพระบาทสมเด็จพระมงกุฏเกล้าเจ้าอยู่หัว
   
               รสใดไม่เหมือนรสรัก      หวานนักหวานใดจะเปรียบได้
   แต่มิได้เชยชมสมใจ         ขมใดไม่เทียบเปรียบปาน
                  จาก ท้าวแสนปม
            พระราชนิพนธ์ในพระบาทสมเด็จพระมงกุฏเกล้าเจ้าอยู่หัว



ความรักเหมือนโรคา   บันดาลตาให้มืดมล
ไม่ยินและไม่ยล         อุปะสัคคะใดๆ.
   ความรักเหมือนโคถึก   กำลังคึกผิขังไว้,
ก็โลดจากคอกไป      บ ยอมอยู่ ณ ที่ขัง;
   ถึงหากจะผูกไว้      ก็ดึงไปด้วยกำลัง,
ยิ่งห้ามก็ยิ่งคลั่ง          บ่ หวนคิดถึงเจ็บกาย.
                  จาก มัทนะพาธา
            พระราชนิพนธ์ในพระบาทสมเด็จพระมงกุฏเกล้าเจ้าอยู่หัว

เปนผู้หญิงแท้จริงแสนลำบาก   เปนผู้ชายยิ่งยากกว่าหลายเท่า
หญิงต้องเจียมกายามาแต่เยาว์      ชายต้องเฝ้าวิงวอนให้หล่อนรัก
               จาก วิวาห์พระสมุท
            พระราชนิพนธ์ในพระบาทสมเด็จพระมงกุฏเกล้าเจ้าอยู่หัว

ความรักเหมือนเด็กซน     อาจจะตัดช่องย่องเข้าสู่เรือน    แต่ถ้าเปิดประตูและกวักเรียกให้เข้าไปดีๆ ก็มักจะวิ่งหนี
                     จาก กุศโลบาย
               พระราชนิพนธ์ในพระบาทสมเด็จพระมงกุฏเกล้าเจ้าอยู่หัว

   คนหนุ่มในเวลาที่กำลังรักผู้หญิงคนไหน  คนนั้นก็ต้องเป็นยอดโลก  ไม่มีใครเสมอเหมือน  จนกว่าจะรักอีกคนหนึ่ง
                  จาก เพื่อนตาย
               พระราชนิพนธ์ในพระบาทสมเด็จพระมงกุฏเกล้าเจ้าอยู่หัว

      ความรักเป็นเครื่องจองจำ   แน่นยิ่งกว่าโซ่ตรวนใดๆทั้งสิ้น
                  จาก ขนมสมกับน้ำยา
            พระราชนิพนธ์ในพระบาทสมเด็จพระมงกุฏเกล้าเจ้าอยู่หัว

      ถึงมีเพื่อนเหมือนพี่ไม่มีเพื่อน   เพราะไม่เหมือนนุชนาฏที่มาดหมาย
มีเพื่อนเล่นก็ไม่เหมือนกับเพื่อนตาย   มีเพื่อนชายก็ไม่เหมือนกับเพื่อนชม
ถึงจะมีวิมานสถานทิพย์         ให้ลอยลิบเลิศมนุษย์สุดประถม
ถ้าไม่มีคู่เคียงเรียงภิรมย์         จะเกรียมตรมตรึกตราเป็นอาจิณ
                  จาก นิราศพระแท่นดงรัง
                   ของ นายมี

   ตราบขุนคิริข้น      ขาดสลาย  แลแม่
รัก บ่ หายตราบหาย      หกฟ้า
สุริยจันทรขจาย         จากโลก  ไปฤๅ
ไฟแล่นล้างสี่หล้า      ห่อนล้างอาลัย
               จาก นิราศนรินทร์
      ของ นายนรินทร์ธิเบศร์ (อิน)

   โฉมแม่จักฝากฟ้า   เกรงอินทร์  หยอกนา
อินทรเทอกเอา         สู่ฟ้า
โฉมนางจะฝากดิน      ดินท่าน  แล้วแฮ
ดินท่านขัดเจ้าหล้า      สู่สมสมสอง
   โฉมแม่ฝากน่านน้ำ   อรรณพ  แลฤๅ
เยียวนาคเชยชมอก      พี่ไหม้
โฉมแม่รำพึงจบ         ไตรโลก
โฉมแม่ใครสงวนไว้      เท่าเจ้าสงวนเอง
            จาก กำสรวลศรีปราชญ์
    ของ ศรีปราชญ์

ความรักของฉันจะเปรียบด้วยดอกไม้สีอะไรๆไม่ได้  เพราะฉันได้ยินกล่าวกันว่าความรักที่แท้จริงไม่ใช่สีแดง  ย่อมมีสีดำดั่งสีนิล  เหมือนดั่งสีศอพระศิวะ  เมื่อดื่มพิษร้ายเพื่อรักษาโลกไว้ให้พ้นภัย  ความรักแท้จริงด้วยสามารถต้านพิษแห่งชีวิตและต้องเต็มใจลิ้มรสอันขมขื่นที่สุดเพื่อเสียสละให้ผู้ที่เรารักคงชีพอยู่   และเพราะด้วยความขมขื่นที่สุดนี้  ความรักย่อมเต็มใจเลือกเอาสีนิลคือสีแห่งความขมขื่นไว้ดีกว่าที่จะเลือกเอาสีอื่น  คือมุ่งแต่จะหาความบันเทิงสุขอย่างเดียว
                  จาก กามนิต                                ของ เสฐียรโกเศศ และ นาคะประทีป 


ความงาม

      ชนงามเพราะเหตุด้วย      วาจา
   หนึ่งอีกคือกิริยา            อ่อนน้อม
   ใครพบย่อมสนทนา         ชวนชอบ
   ว่าประกอบไปพร้อม         สรูปสิ้นสิ่งงาม ฯ
                  จาก โคลงสุภาษิตเจ้านาย
พระนิพนธ์สมเด็จเจ้าฟ้ากรมพระยาบำราบปรปักษ์

      งามสารเมื่อบุ่มบ้า      บ่มมัน
   งามสัตรีมีครรภ์            เคร่งเนื้อ
   งามสงฆ์พิสุทธิสรรพ์         ศีลวัตร  นาพ่อ
   งามบ่าวเจ้าก่อเกื้อ         กอบเลี้ยงโดยเสมอ ฯ
                  จาก โคลงสุภาษิตเจ้านาย
พระนิพนธ์สมเด็จเจ้าฟ้ากรมพระยาบำราบปรปักษ์

      แผ่นดินงามเพราะด้วย      เรือนชาน  มากแล
   ไม้เพราะผลไพศาล         ดกแท้
   สัตว์งามเพราะขนประสาน      สีสลาบ
   นรชาติงามเลิศแล้         เหตุน้ำใจเดียว ฯ
                  จาก โคลงสุภาษิตเจ้านาย
พระนิพนธ์สมเด็จฯกรมพระยาเทวะวงศ์วโรปกรณ์

      เห็น     ชอบเห็นชั่วด้วย      ใจตน
      งาม     มิงามยามยล      ย่อมรู้
      ตาม     แต่จะคิดขวน      ขวายเสพย์
      ใจ   แห่งตนเป็นผู้      คัดค้นความงาม ฯ
                  จาก โคลงสุภาษิตเจ้านาย
      พระนิพนธ์กรมหลวงพิชิตปรีชากร

      อันชาติใดไร้ช่างชำนาญศิลป์   เหมือนนารินไร้โฉมบรรโลมสง่า
   ใครใครเห็นไม่เปนที่จำเริญตา      เขาจะพากันเย้ยให้อับอาย
   ศิลปกรรมนำใจให้สร่างโศก      ช่วยบรรเทาทุกข์ในโลกให้เหือดหาย
   จำเริญตาพาใจให้สบาย         อีกร่างกายก็จะพลอยสุขสราญ
   แม้ผู้ใดไม่นิยมชมสิ่งงาม         เมื่อถึงยามเศร้าอุราน่าสงสาร
   เพราะขาดเครื่องระงับดับรำคาญ      โอสถใดจะสมานซึ่งดวงใจ
                     จาก วิศวะกรรมา
พระราชนิพนธ์ในพระบาทสมเด็จพระมงกุฏเกล้าเจ้าอยู่หัว
   *เนื้อความตั้งแต่ “ศิลปกรรมนำใจให้สร่างโศก – โอสถใดจะสมานซึ่งดวงใจ”  ได้มีการนำขับร้องเป็นเพลงไทยเดิม ชื่อเพลงเวสสุกรรม

      เพ็ญพระจันทร์นั้นสว่างแต่ข้างขึ้น   กระต่ายมึนเมาเพ็ญจนเป็นบ้า
   อันทรามวัยใสสุกทุกเวลา         น้ำใจข้าเมามึนทั้งขึ้นแรม
   ได้ยลพักตร์รักเหลือไม่เบื่อรัก      อกจะหักเพราะอนงค์ศรทรงแหลม
   ให้แค้นคิดจิตเจ็บที่เหน็บแนม      ไม่ยิ้มแย้มเยื้อนให้ชื่นใจเอย
                     จาก นิทานเวตาล
พระนิพนธ์กรมหมื่นพิทยาลงกรณ์

      เมื่อสิ้นแสงเทียนส่องห้องสว่าง   นางทุกนางสวยสมอุดมศรี
   เพราะความมืดอำนวยความสวยดี   ทุกนารีงามสรรพเมื่อดับเทียน
                     จาก นิทานกลอนพาไป 
   พระนิพนธ์กรมหมื่นพิทยาลงกรณ์

         ฤๅษีโสภาคย์ด้วย   รูปทรง
      สัตว์สี่เท้างามยง         ใหญ่อ้วน
      บุรุษรอบรู้คง         งามเมื่อ  รู้นา
      หญิงจักงามล้นล้วน      เลิศด้วยสามี
               จาก โคลงจารึกที่วัดพระเชตุพนฯ



      สัตว์เลี้ยงผอมฤๅษีพีนี้สองสิ่ง   อีกผู้หญิงรูปดีไม่มีถัน
   ทั้งคนจนแต่งอินทรีย์นี้อีกอัน      สี่ด้วยกันดูเป็นไม่เห็นงาม
                          จาก อิศรญาณภาษิต
        พระนิพนธ์พระองค์เจ้าอิศรญาณ
   *เทียบสำนวนสุภาษิต ว่า สัตว์เลี้ยงผอม ฤๅษีพี นารีไม่มีถัน หมายถึงลักษณะที่ไม่งาม เพราะสัตว์เลี้ยงที่ได้รับการดูแลอย่างดีควรจะมีร่างกายอ้วนท้วนสมบูรณ์  แต่ฤๅษีที่มีร่างกายอ้วนแสดงว่ามีความสุขในการบริโภคมากกว่าการบำเพ็ญเพียรอันเป็นการกระทำที่ผิดวิสัยผู้ทรงพรต  และผู้หญิงงามก็ควรจะมีทรวงอกที่งดงามด้วย 



ความเพียร

         ผู้ดีมีชาติเลี้ยง      กูลวงศ์
      ประมาทจิตรคิดทะนง      เชื่อหน้า
      ไป่เพียรกลับพาพงศ์      ตนเสื่อม  สูญแฮ
      นานหน่อยค่อยตกช้า      หมดเชื้อมีชุม ฯ
         ชนใดมีชาติช้า      เลวทราม
      เพียรอุส่าห์พยายาม      หมั่นหมั้น
      อยู่บดอยู่ฝนความ      รู้แก่  เกินแฮ
      กลับยศใหญ่ยิ่งชั้น      เช่นเชื้อผู้ดี ฯ
               จาก โคลงสุภาษิตเจ้านาย
            พระราชนิพนธ์ในพระบาทสมเด็จพระจุลจอมเกล้าเจ้าอยู่หัว
      
      วิชาเหมือนสินค้า   อันมีค่าอยู่เมืองไกล
   ต้องยากลำบากไป      จึ่งจะได้สินค้ามา
      จงตั้งเอากายเจ้า      ดั่งสำเภาอันโสภา
   ความเพียรเป็นโยธา      แขนซ้ายขวาเป็นเสาใบ
      นิ้วเป็นสายระยาง   สองเท้าต่างสมอไม้
   ปากเป็นนายงานไป      อัชฌาศัยเป็นเสบียง
      สติเป็นหางเสือ      ถือท้ายเรือไว้ให้เที่ยง
   ถือไว้อย่าให้เอียง      ตัดแล่นเลี่ยงข้ามคงคา
      ปัญญาเป็นกล้องแก้ว   ส่องดูแถวแนวหินผา
   เจ้าจงเอาหูตา         เป็นล้าต้าฟังดูลม
      ขี้เกียจคือปลาร้าย   มากล้ำกรายให้เรือจม
   เอาใจเป็นปืนคม         ยิงระดมให้จมไป
      จึ่งจะไปได้สินค้า      คือวิชาอันพิสมัย
   จงหมั่นมั่นหมายใจ      อย่าได้คร้านการวิชา
               จาก สุภาษิตศรีสวัสดิ์
     ของ นายมี
*สุภาษิตศรีสวัสดิ์ หรือศรีสวัสดิวัด สำนวนนี้คัดลอกจากต้นฉบับหนังสือสมุดไทย  ซึ่งเก็บรักษาไว้ ณ งานบริการหนังสือตัวเขียนและจารึก  หอสมุดแห่งชาติ   
                     

 การสงคราม

      ประเวณีตีงูให้หลังหัก   มันก็มักทำร้ายเมื่อภายหลัง
   จระเข้ใหญ่ไปถึงน้ำมีกำลัง   เหมือนเสือขังเข้าถึงดงก็คงร้าย
   อันแม่ทัพจับได้แล้วไม่ฆ่า      ไปข้างหน้าศึกจะใหญ่ขึ้นใจหาย
   ต้องตำรับจับให้มั่นคั้นให้ตาย   จะทำภายหลังยากลำบากครัน
   จะพลิกพลิ้วชิวหาเป็นอาวุธ   สังหารบุตรเจ้าลังกาให้อาสัญ
   ต้องตัดศึกลึกล้ำที่สำคัญ      นางหมายมั่นมุ่งเห็นจะเป็นการ
                  จาก พระอภัยมณี
   ของ สุนทรภู่

จึงสั่งสอนอุปเท่ห์เป็นเล่ห์กล
      ถ้าแม้นว่าข้าศึกมันโจมจับ   จะรบรับสารพัดให้ขัดสน
      เอาปี่เป่าเล้าโลมน้ำใจคน      ด้วยเล่ห์กลโลกาห้าประการ
      คือรูปรสกลิ่นเสียงเคียงสัมผัส   เกิดกำหนัดลุ่มหลงในสงสาร
      ให้ใจอ่อนนอนหลับดังวายปราณ   จึงคิดอ่านเอาชัยเหมือนใจจง
                     จาก พระอภัยมณี
   ของ สุนทรภู่

      อันแยบยลกลศึกสี่ประการ   เป็นประธานที่ในกายของนายทัพ
      ประการหนึ่งถึงจะโกรธพิโรธร้าย   หักให้หายเหือดไปเหมือนไฟดับ
      ค่อยคิดอ่านการศึกที่ลึกลับ   แม้จะจับก็ให้มั่นคั้นให้ตาย
      อนึ่งถ้าข้าศึกยังฮึกฮัก      จะโหมหักเห็นไม่ได้ดังใจหมาย
      สืบสังเกตเหตุผลกลอุบาย   ดูแยบคายคาดทั้งกำลังพล
      อนึ่งให้รู้รบทีหลบไล่      ทหารไม่เคยศึกต้องฝึกฝน
      ทั้งถ้อยคำสำหรับบังคับคน   อย่าเวียนวนวาจาเหมือนงาช้าง
      ประการหนึ่งซึ่งจะชนะศึก      ต้องตรองตรึกยักย้ายให้หลายอย่าง
      ดูท่วงทีกิริยาในท่าทาง      อย่าละวางไว้ใจแก่ไพรี
                     จาก พระอภัยมณี
   ของ สุนทรภู่
อันวิสัยในพิภพแม้รบกัน      ก็หมายมั่นจะให้ได้ชัยชนะ
                  จาก พระอภัยมณี ของ สุนทรภู่
เกียรติยศศักดิ์ศรี

      ทางไปสู่เกียรติศักดิ์      จักประดับดอกไม้
   หอมยวนชวนจิตไซร้         บ่มี
            พระบาทสมเด็จพระมงกุฏเกล้าเจ้าอยู่หัว
* โคลงสุภาษิตบทนี้  พระราชนิพนธ์ด้วยโคลง ๓ ดั้น จากภาษิตฝรั่งเศสของปราชญ์ชาวฝรั่งเศสนาม ลาฟองเตน  ความว่า “Aucun  chemin  de  fleurs  ne  conduit  a  la  gloire”

      รูปย่อมย่อยยับได้   แต่ชื่อและโคตร์ไซร้   บ่สิ้นสูญหาย ฯ
            พระบาทสมเด็จพระมงกุฏเกล้าเจ้าอยู่หัว
* โคลงสุภาษิตบทนี้ พระราชนิพนธ์ด้วยโคลง ๒ จาก บทพุทธศาสนะสุภาษิตความว่า “รูปํ  ชีระติ มัจจานํ  นามะโคตตํ  นะ  ชีระติ”

      ประวัติวีรบุรุษไซร้   เตือนใจ  เรานา
   ว่าอาจจะยังชนม์      เลิศได้
   และยามจะบรรลัย      ทิ้งซึ่ง
   รอยบาทเหยียบแน่นไว้      แทบพื้นทรายสมัย
            พระราชนิพนธ์ในพระบาทสมเด็จพระมงกุฏเกล้าเจ้าอยู่หัว
*โคลงสุภาษิตบทนี้  พระราชนิพนธ์ด้วยโคลงมหาวิชชุมาลี จากโคลง A psalm  of  life ของ เฮนรี่  วอดส์เวอร์ท  ลองเฟลโลว์ จินตกวีชาวอเมริกัน  ความว่า
   “ Lives  of  great  men  all  remind  us
      We  can  make  our  lives  sublime,
      And, departing, leave  behind  us
       Footsprints  in  the  sand  of  time “
      
เราก็ชายหมายมาดว่าชาติเชื้อ   ถึงปะเสือก็จะสู้ดูสักหน
   ไม่รักวอนงอนง้อทรชน         แล้วพาพลกลับมาเภตราพลัน
                     จาก พระอภัยมณี
   ของ สุนทรภู่

เราก็รู้ว่าท่านเจ้ามารยา      ที่เรามาหมายเชือดเอาเลือดเนื้อ
      ไม่สมนึกศึกพลั้งลงครั้งนี้      จะกลับดีด้วยศัตรูอดสูเหลือ
      เราก็ชายหมายมาดว่าชาติเชื้อ   ไม่เอื้อเฟื้อไม่ฝากตัวไม่กลัวตาย
      
จงห้ำหั่นบั่นเกล้าเราเสียเถิด   จะไปเกิดมาใหม่เหมือนใจหมาย
      แกล้งจ้วงจาบหยาบช้าพูดท้าทาย   จะใคร่ตายเสียให้ลับอัประมาณ
จาก พระอภัยมณี 
ของสุนทรภู่

   ดังจอมสุรารักษ์มัฆวาน         เมื่อกรุงพาลลอบโลมสุจิตรา
   เสียเดชเพราะทะนงด้วยองอาจ      เสียสวาทเพราะห่างเสนหา
   เสียมนต์เพราะกลอสุรา         สุจิตราจึงพรากไปจากกัน
      เราเสียแก้วกากีศรีสวาท      เพราะประมาทจะถนอมเป็นจอมขวัญ
   เสียฤทธิ์เพราะไม่คิดจะป้องกัน      คนธรรพ์มันจึงแทรกเข้าซ้อนกล
      ครั้งนี้เสียรักก็ได้รู้      เสียชู้ได้เชิงที่เฉาฉงน
   เป็นชายหมิ่นชายได้อายคน      จำจนจำพรากอาลัยลาญ
                     จาก บทมโหรีเรื่องกากี
     ของ เจ้าพระยาพระคลัง (หน)

      สะท้อนถอนฤทัยอยู่ในอก   แสนวิตกตัดรอนสมรสมาน
   ประดุจดั่งจอมจักรมัฆวาน      เมื่อกรุงพาณลอบโลมสุจิตรา
   พระเสียเดชเพราะทะนงด้วยองอาจ   พระเสียสวาทเพราะห่างเสน่หา
   พระเสียมนต์เพราะกลอสุรา      สุจิตราจึงพรากไปจากกัน
   เราเสียแก้วกากีศรีสวาท         เพราะประมาทไม่ถนอมเป็นจอมขวัญ
   เสียฤทธิ์เพราะไม่คิดจะป้องกัน      คนธรรพ์มันจึ่งแทรกเข้าซ้อนกล
   ครั้งนี้เสียรักก็ได้รู้         ถึงเสียชู้ก็ได้เชาวน์ที่เฉาฉงน
   เป็นชายหมิ่นชายต้องอายคน      จำจนจำพรากอาลัยลาญ
                     จาก กากีกลอนสุภาพ
     ของ เจ้าพระยาพระคลัง (หน)

         เสียสินสงวนศักดิ์ไว้   วงศ์หงส์
      เสียศักดิ์สู้ประสงค์      สิ่งรู้
      เสียรู้เร่งดำรง         ความสัตย์  ไว้นา
      เสียสัตย์อย่าเสียสู้      ชีพม้วยมรณา ฯ
                  จาก โคลงโลกนิติ
พระนิพนธ์สมเด็จฯกรมพระยาเดชาดิศร

         ถึงจนทนสู้กัด      กินเกลือ
      อย่าเที่ยวแล่เนื้อเถือ      พวกพ้อง
      อดอยากเยี่ยงอย่างเสือ      สงวนศักดิ์
      โซก็เสาะใส่ท้อง         จับเนื้อกินเอง ฯ
                  จาก โคลงโลกนิติ
     พระนิพนธ์สมเด็จฯกรมพระยาเดชาดิศร

         นพคุณใส่เบ้าสูบ      แสนที
      ค้อนเหล็กรุมรันตี      ห่อนม้วย
      บ่ เจ็บเท่าธุลี         สักหยาด
      เจ็บแต่ท่านชั่งด้วย      กล่ำน้อยหัวดำ ฯ
               จาก โคลงโลกนิติ สำนวนเก่า

มะโนมอบพระผู้      เสวยสวรรค์
      แขนมอบถวายทรงธรรม์      เทอดหล้า
      ดวงใจมอบเมียขวัญ      และแม่
      เกียรติศักดิ์รักของข้า      มอบไว้แก่ตัว
               จาก โคลงภาษิตนักรบโบราณ 
              พระราชนิพนธ์ในพระบาทสมเด็จพระมงกุฏเกล้าเจ้าอยู่หัว

หัวข้อ: Re: วันภาษาไทยแห่งชาติ-ใช้ให้ถูกต้อง
เริ่มหัวข้อโดย: sithiphong ที่ มกราคม 05, 2014, 08:43:47 am

ต่อครับ

         คำพูด

อันอ้อยตาลหวานลิ้นแล้วสิ้นซาก   แต่ลมปากหวานหูไม่รู้หาย
   แม้นเจ็บอื่นหมื่นแสนจะแคลนคลาย   เจ็บจนตายนั้นเพราะเหน็บให้เจ็บใจ
   จะรักชังทั้งสิ้นเพราะลิ้นพลอด      เป็นอย่างยอดแล้วพระองค์อย่าสงสัย
   อันช่างปากยากที่จะมีใคร      เขาชอบใช้ช่างมือออกอื้ออึง
                  จาก เพลงยาวถวายโอวาท
      ของ สุนทรภู่

      หนาวน้ำค้างพร่างพรมจะห่มเสื้อ   พอนุ่มเนื้อนอนสนิทพิสมัย
   ถึงลมว่าวหนาวยิ่งจะผิงไฟ      แต่หนาวใจกล้ำกลืนทุกวันคืน
   แม้มีคู่ชูชิดสนิทนุ่ม         เหมือนห่อหุ้มผ้าทิพย์สักสิบผืน
   หอมบุปผามาลัยไม่ยั่งยืน         ไม่ชูชื่นเช่นรสพจมาน
                     จาก พระอภัยมณี
  ของ สุนทรภู่         

      ถึงบางพูดพูดดีเป็นศรีศักดิ์   มีคนรักรสถ้อยอร่อยจิต
   แม้นพูดชั่วตัวตายทำลายมิตร      จะชอบผิดในมนุษย์เพราะพูดจา
                     จาก นิราศภูเขาทอง
    ของ สุนทรภู่

         ชุมนักผักตบซ้อน   บอนแซง
      บอนสุพรรณหั่นแกง      อร่อยแท้
      บอนบางกอกดอกแสลง      เหลือแหล่  แม่เอย
      บอนปากยากจะแก้      ไม่สริ้นลิ้นบอน ฯ
                  จาก โคลงนิราศสุพรรณ
     ของ สุนทรภู่

      ถึงบางบอนบอนที่นี่มีแต่ชื่อ   เขาเลื่องลือบอนข้างบางยี่ขัน
   อันบอนต้นบอนน้ำตาลย่อมหวานมัน   แต่ปากคันแก้ไขมิใคร่ฟัง
                  จาก นิราศเมืองเพชร
    ของ สุนทรภู่

      การนินทากาเลเหมือนเทน้ำ   ไม่ชอกช้ำเหมือนเอามีดลงขีดหิน
   พี่อาสามาสู้กู้แผ่นดิน         เขารู้สิ้นแล้วว่ารักภัคินี
                     จาก พระอภัยมณี
   ของ สุนทรภู่

         งาสารฤๅห่อนเหี้ยน   หดคืน
      คำกล่าวสาธุชนยืน      อย่างนั้น
      ทุรชนกล่าวคำฝืน      คำเล่า
      หัวเต่ายาวแล้วสั้น      เล่ห์ลิ้นทรชน ฯ
                  จาก โคลงโลกนิติ
พระนิพนธ์สมเด็จฯกรมพระยาเดชาดิศร

         ห้ามเพลิงไว้อย่าให้   มีควัน
      ห้ามสุริยะแสงจันทร์      ส่องไซร้
      ห้ามอายุให้หัน         คืนเล่า
      ห้ามดั่งนี้ไว้ได้         จึ่งห้ามนินทา ฯ
                  จาก โคลงโลกนิติ
 พระนิพนธ์สมเด็จกรมพระยาเดชาดิศร

      สักวาหวานอื่นมีหมื่นแสน   ไม่เหมือนแม้นพจมานที่หวานหอม
   กลิ่นประเทียบเปรียบดวงพวงพยอม   อาจจะน้อมจิตโน้มด้วยโลมลม
   แม้นล้อลามหยามหยามไม่ปลาบปลื้ม   ดังดูดดื่มบอระเพ็ดต้องเข็ดขม
   ผู้ดีไพร่ไม่ประกอบชอบอารมณ์      ใครฟังลมเมินหน้าระอาเอย
               พระนิพนธ์กรมหลวงนรินทรไพศาลโสภณ

      หนาวน้ำค้างพร่างพรมจะห่มเสื้อ   พอนุ่มเนื้อนอนสนิทพิสมัย
   ถึงลมว่าวหนาวยิ่งจะผิงไฟ      แต่หนาวใจจำกล้ำทุกวันคืน
   แม้มีคู่ชูชิดสนิทนุ่ม         เหมือนห่อหุ้มผ้าทิพย์สักสิบผืน
   หอมบุปผามาลัยไม่ยั่งยืน         ไม่ชูชื่นเช่นรสพจมาน
                     จาก พระอภัยมณี
  ของ สุนทรภู่
   *ปัจจุบันเมื่อกล่าวถึงลมว่าว  มักเข้าใจกันว่าเป็นลมที่ใช้ในการเล่นว่าวซึ่งพัดมาในต้นฤดูร้อน  แต่ความจริงลมว่าวเป็นชื่อเรียกของลมที่พัดมาในเดือนอ้ายอันเป็นช่วงฤดูหนาว  ซึ่งคำว่า “ว่าว” ในชื่อเรียกของลมว่าวนี้เป็นคำที่ไทยเรารับมาจากภาษามอญ  ที่ใช้เป็นชื่อเรียกลมที่พัดมาในช่วงเดือนอ้ายเช่นกัน

      อันมนุษย์สุดจะเชื่อมันเหลือปด   พูดสบถแล้วสะบัดไม่ขัดสน
   เพราะแต่คำน้ำจิตคิดประจญ      ปากเป็นผลใจเป็นพาลเหมือนมารยา
   ใครหลงลิ้นกินลูกยอก็พอม้วย      ต้องตายด้วยมนุษย์ที่มุสา
   คนทุกวันมันมิซื่อถือสัจจา      สู้สัตว์ป่าก็มิได้ใจลำยอง
                          จาก โคบุตร
          ของ สุนทรภู่

      เป็นมนุษย์สุดนิยมเพียงลมปาก   จะได้ยากโหยหิวเพราะชิวหา
   แม้นพูดดีมีคนเขาเมตตา         จะพูดจาจงพิเคราะห์ให้เหมาะความ
   ถึงชายใดเขาพอใจมาพูดเกี้ยว      อย่าโกรธเกรี้ยวโกรธาว่าหยาบหยาม
   เมื่อไม่ชอบก็อย่าตอบเนื้อความตาม   มันจะลามเล่นเลยเหมือนเคยเป็น
                     จาก สุภาษิตสอนหญิง
      ของ สุนทรภู่

      ข้าไม่ขอนินทาผู้ใดในโลกนี้นอกจากตัวข้าเอง   ซึ่งข้ารู้อยู่ว่ามีความชั่วมากน้อยเท่าใด
                        จาก ตามใจท่าน
               พระราชนิพนธ์ในพระบาทสมเด็จพระมงกุฏเกล้าเจ้าอยู่หัว

      มีคนอยู่ชุดหนึ่ง     ที่ไม่ทำอะไรในโลกนี้   นอกจากตั้งกองใส่ความกับนินทาคน
                        จาก นินทาสโมสร
               พระราชนิพนธ์ในพระบาทสมเด็จพระมงกุฏเกล้าเจ้าอยู่หัว

เพราะการนินทาเป็นของเหลือที่มนุษย์จะเว้นได้  บางคนเมื่อหันหน้าไปข้างขวา  ก็ชมมือขวานินทามือซ้าย  เมื่อหันไปข้างซ้ายก็ย้ายไปนินทามือขวา  มียุติธรรมในข้อที่นินทาหมดไม่เลือกหน้า  สุดแต่ว่าอยู่ลับหลังแล้วเป็นใช้ได้
                        จาก นิทานเวตาล
พระนิพนธ์กรมหมื่นพิทยาลงกรณ์


         นาเอ๋ยนารี         ภคินี,กันยา,สุดา,สมร
   นุชนาถ,วนิดา,พงางอน,         สายสวาท,บังอร,พธู,นวล
   ยุพดี,กานดา,ยอดยาจิต,         โฉม-มิ่งมิตร,นงนุช,สุดสงวน
   สิบเก้าแล้วยังไม่หมดบทกระบวน      เออสำนวนนามผู้หญิงมากจริงเอย
                     ของ ชิต  บุรทัต



ความอาวรณ์

      พระโหยหวนครวญเพลงวังเวงจิต   ให้คนคิดถึงถิ่นถวิลหวัง
   ว่าจากเรือนเหมือนนกมาจากรัง      อยู่ข้างหลังก็จะแลชะแง้คอย
   ถึงยามค่ำย่ำฆ้องจะร้องไห้      ร่ำพิไรรัญจวนหวนละห้อย
   โอ้ยามดึกดาวเคลื่อนเดือนก็คล้อย   น้ำค้างย้อยเย็นฉ่ำที่อัมพร
   หนาวอารมณ์ลมเรื่อยเฉื่อยเฉื่อยชื่น   ระรวยรื่นรินรินกลิ่นเกสร
   แสนสงสารบ้านเรือนเพื่อนที่นอน      จะอาวรณ์อ้างว้างอยู่วังเวง
                        จาก พระอภัยมณี 
        ของ สุนทรภู่
      
สายหยุดหยุดกลิ่นฟุ้ง      ยามสาย
   สายบ่หยุดเสน่ห์หาย         ห่างเศร้า
   กี่วันกี่คืนวาย            วางเทวษ  ราแม่
   ถวิลทุกขวบค่ำเช้า         หยุดได้ฉันใด
                  จาก ลิลิตตะเลงพ่าย
พระนิพนธ์สมเด็จกรมพระปรมานุชิตชิโนรส

      จะหักอื่นขืนหักก็จักได้      หักอาลัยนี้ไม่หลุดสุดจะหัก
   สารพัดตัดขาดประหลาดนัก      แต่ตัดรักนี้ไม่ขาดประหลาดใจ
                     จาก นิราศอิเหนา
   ของ สุนทรภู่

โอ้พระพายชายกลิ่นมารัญจวน      หอมหวนนาสาเหมือนกากี
   รื่นรื่นชื่นจิตพี่จำได้         เหมือนเมื่อไปร่วมภิรมย์ประสมศรี
   ในสถานพิมานสิมพลี         กลิ่นยังซาบทรวงพี่ทั้งวรกาย
   นิจาเอ๋ยจากเชยมาเจ็ดวัน      กลิ่นสุคันธรสรื่นก็เหือดหาย
   ฤๅว่าใครแนบน้องประคองกาย      กลิ่นสายสวาทซาบอุรามา
                  จาก กากีกลอนสุภาพ
       ของ เจ้าพระยาพระคลัง (หน)
   * บทประพันธ์นี้ได้มีการนำไปดัดแปลงและขับร้องเป็นเพลงไทยสากล  ชื่อเพลง “ชื่นจิต” โดยได้ดัดแปลงข้อความจาก “ในสถานพิมานสิมพลี       กลิ่นยังซาบทรวงพี่ทั้งวรกาย” เป็น “ในสถานพิมานฉิมพลี       กลิ่นซาบทรวงพี่ไม่เว้นวาย”

      อาลัยทรัพย์เปรียบด้วย      บ่วงมัด  บาทแฮ
   ห่วงมิ่งเมียผูกหัตถ์         แน่นไว้
   อาลัยบุตรสุดรัด            คอพ่อ  ติดแฮ
   สามบ่วงห่วงละได้         จักไร้ทุกข์ทน ฯ
               จาก โคลงสุภาษิตเจ้านาย
 พระนิพนธ์สมเด็จฯกรมพระยาเทวะวงศ์วโรปกรณ์

      ฤดูลมชระล่องเนื้อ      หนาวใด  เปรียบเลย
   อกพี่เยือกเย็นไกล         กอดเกี้ยว
   พันผืนพัสตราไป            ปานกึ่ง  กรแม่
   อุ่นอัคคีเสื้อเสี้ยว            ซีกนิ้วนางผงม
                  จาก โคลงนิราศนรินทร์
      ของ นายนรินทร์ธิเบศร์ (อิน)   



ธรรมชาติ

      โอ้เอ็นดูปูไม่มีซึ่งศีรษะ      เท้าระกะก้อมโกงโม่งโค่งขัน
   ไม่มีเลือดเชือดฉะปะแต่มัน      เป็นเพศพันธุ์ไร้ผัวเพราะมัวเมา
   แม้นเมียออกลอกคราบไปคาบเหยื่อ   เอามาเผื่อภรรยาเมตตาเขา
   ระวังดูอยู่ประจำทุกค่ำเช้า      อุตส่าห์เฝ้าฟูมฟักเพราะรักเมีย
   ถึงทีผัวลอกพอออกคราบ         เมียมันคาบคีบเนื้อเป็นเหยื่อเสีย
   จึงเกิดไข่ไร้ผัวเที่ยวยั้วเยี้ย      ยังแต่เมียเคลื่อนคล้อยขึ้นลอยแพ
                     จาก นิราศเมืองเพชร
    ของ สุนทรภู่
   *แต่เดิมเชื่อกันว่าปูไม่มีเลือด  ถึงกับมีสำนวนไทยว่า “รีดเลือดจากปู” หรือ “หรือ “หาเลือดกับปู”ซึ่งหมายถึงแสวงหาในสิ่งที่ไม่มีอยู่หรือความหมายโดยนัยคือการขูดรีดเอาทรัพย์สินจากคนจน  แต่ในความเป็นจริงแล้วปูนั้นมีเลือด  แต่ว่าเลือดปูมีสีน้ำเงิน

   โอ้คิดเห็นเอ็นดูหมู่แมงดา         ตัวเมียพาผัวลอยเที่ยวเล็มไคล
เขาจับตัวผัวทิ้งไว้กลางน้ำ      ระลอกซ้ำสาดซัดให้ตัดษัย
พอเมียตายฝ่ายผัวก็บรรลัย      โอ้เหมือนใจพี่ที่รักภัคินี
แม้น้องตายพี่จะวายชีวิตด้วย      เป็นเพื่อนม้วยมิ่งแม่ไปเมืองผี
รำจวนจิตคิดมาในวารี         จนถึงที่ศาลาบ้านนาเกลือ
               จาก นิราศเมืองแกลง
     ของ สุนทรภู่

               อกเอ๋ยโอ้เอ็นดูหมู่แมงดา
ให้สามีขี่หลังเที่ยวฝั่งแฝง         ตามหล้าแหล่งเลนเค็มเล็มภักษา
เขาจับเห็นเป็นสมเพชเวทนา      ทิ้งแมงดาผัวเสียเอาเมียไป
ฝ่ายตัวผู้อยู่เดียวเที่ยวไม่รอด      เหมือนตาบอดมิได้แจ้งตำแหน่งไหน
ต้องอดอยากจากเมียเสียน้ำใจ      ก็บรรลัยแลกลาดดาษดา
                  จาก นิราศเมืองเพชร
    ของ สุนทรภู่
   *คำว่าแมงดาในที่นี้มิได้หมายถึงแมงดาที่เป็นแมงดาทะเล  แต่หมายถึงแมลงดาซึ่งมีอยู่สองชนิด คือ แมลงดานาและแมลงดาสวนซึ่งเรียกกันทั่วไปตามภาษาพูดสามัญว่าแมงดา   ตามธรรมชาติแมลงดาตัวเมียจะมีขนาดใหญ่กว่าและมักจะให้แมลงดาตัวผู้เกาะหลังออกเที่ยวหาอาหาร  และที่บทประพันธ์ทั้งสองสำนวนที่ยกมานี้กล่าวถึงการจับเอาแต่เฉพาะแมลงดาตัวเมียและทิ้งตัวผู้ไปเสีย  หมายถึงการจับเอาสัตว์ชนิดนี้มาทำเป็นอาหาร  ซึ่งมีความนิยมใช้แมลงดาตัวเมียมากกว่าตัวผู้  เพราะแมลงดาตัวเมียมีกลิ่นหอมมากกว่า

   ว่าพลางทางชมคณานก      โผผกจับไม้อึงไม้อึงมี่
เบญจวรรณจับวัลย์ชาลี         เหมือนวันพี่ไกลสามสุดามา
นางนวลจับนางนวลนอน         เหมือนพี่แนบนวลสมรจินตะหรา
จากพรากจับจากจำนรรจา      เหมือนจากนางสการะวาตี
แขกเต้าจับเต่าร้างร้อง         เหมือนร้างห้องมาหยารัศมี
นกแก้วจับแก้วพาที         เหมือนแก้วพี่ทั้งสามสั่งความมา
ตระเวนไพรร่อนร้องตระเวนไพร      เหมือนเวรใดให้นิราศเสนหา
เค้าโมงจับโมงอยู่เอกา         เหมือนพี่นับโมงมาเมื่อไกลนาง         
คับแคจับแคสันโดษเดี่ยว         เหมือนเปล่าเปลี่ยวคับใจในไพรกว้าง
ชมวิหคนกไม้ไปตามทาง         คะนึงนางพลางรีบโยธี
                  จาก อิเหนา
     พระราชนิพนธ์ในพระบาทสมเด็จพระพุทธเลิศหล้านภาลัย

   นานาปลาว่ายเคล้า   คลอเรือ
สีเสียดซิวกระโสงเสือ      ซ่าสร้อย
เพลี้ยตภากตเพียนเหลือ      หลายหลาก  มากเฮย
กริมกระตรับนับร้อย      เร่หว้ายรายเรียง
               จาก โคลงนิราศสุพรรณ
     ของ สุนทรภู่   

   นกน้อยนอนแนบน้ำ      ในนา
ตมเตอะติดเต็มตา         ตื่นเต้น
เหลียวแลหลบลี้ลา         หลัดหลีก
เร็วเร่ร่อนรังเร้น            รักร้างโรยรา
               จาก กลบทศิริวิบูลย์กิติ์
          ของ หลวงศรีปรีชา (เซ่ง)

   
นวลจันทร์เป็นนวลจริง      เจ้างามพริ้งยิ่งนวลปลา
คางเบือนเบือนหน้ามา         ยังไม่เท่าเจ้าเบือนชาย
               จาก กาพย์เห่เรือ
พระนิพนธ์เจ้าฟ้าธรรมาธิเบศร

   แก้มช้ำช้ำใครต้อง      อันแก้มน้องช้ำเพราะชม
ปลาทุกข์ทุกข์อกตรม         เหมือนทุกข์พี่ที่จากนาง
               จาก กาพย์เห่เรือ
พระนิพนธ์เจ้าฟ้าธรรมาธิเบศร

   เนื้ออ่อนอ่อนแต่ชื่อ      เนื้อน้องหรืออ่อนทั้งกาย
ใครต้องข้องจิตชาย         ไม่วายนึกตรึกตรึกทรวง
                  จาก กาพย์เห่เรือ
พระนิพนธ์เจ้าฟ้าธรรมาธิเบศร

หัวข้อ: Re: วันภาษาไทยแห่งชาติ-ใช้ให้ถูกต้อง
เริ่มหัวข้อโดย: sithiphong ที่ มกราคม 05, 2014, 08:47:24 am

ต่อครับ

ภูมิสถาน

      เราได้ฟังกังวานประสานสาย   บรรยายหลากจิตคิดถวิล
   อนึ่งนายก็เป็นชายแต่เดินดิน      ไฉนรู้เสร็จสิ้นในสิมพลี
   เราแจ้งทางทุเรศเขตอรัญ         สัตตภัณฑ์คั่นสมุทรใสสี
   แม้นจะขว้างแววหางมยุรี         ก็จมลงถึงที่แผ่นดินดาล
   ด้วยน้ำนั้นสุขุมละเอียดอ่อน      จึงชื่อสีทันดรอันไพศาล
   ประกอบหมู่มัจฉากุมภาพาล      คชสารเงือกน้ำแลนาคินทร์
   ผู้ใดข้ามนทีสีทันดร         ก็ม้วยมรณ์เป็นเหยื่อแก่สัตว์สิ้น
   แสนมหาพญาครุฑยังเต็มบิน      จึงล่วงสินธุถึงพิมานทอง
                     จาก กากีกลอนสุภาพ
     ของ เจ้าพระยาพระคลัง (หน)

      ถึงสามเสนแจ้งความตามสำเหนียก   เมื่อแรกเรียกสามเสนทั้งกรุงศรี
   ประชุมฉุดพุทธรูปในวารี            ไม่เคลื่อนที่ชลธารบาดาลดิน
   จึงสาปนามสามแสนเป็นชื่อคุ้ง         เออชาวกรุงกลับเรียกสามเสนสิ้น
   นี่หรือรักจะมิน่าเป็นราคิน         แต่ชื่อดินเจียวยังกลายเป็นหลายคำ
                        จาก นิราศพระบาท
    ของ สุนทรภู่   

      อนิจจาธานินท์สิ้นกษัตริย์   เหงาสงัดเงียบไปดังไพรสณฑ์
   แม้กรุงยังพรั่งพร้อมประชาชน      จะสับสนแซ่เสียงทั้งเวียงวัง
   มโหรีปี่กลองจะก้องกึก         จะโครมครึกเซ็งแซ่ด้วยแตรสังข์
   ดูพาราน่าคิดอนิจจัง         ยังได้ฟังแต่เสียงสกุณา
ทั้งสองฝั่งแฝกแขมแอร่มรก      ชะตาตกสูญสิ้นพระชันษา
แต่ปู่ย่ายายเราท่านเล่ามา      เมื่อแรกศรีอยุธยายังเจริญ
กษัตริย์สืบสุริย์วงศ์ดำรงโลก      ระงับโศกสุขสุดจะสรรเสริญ
เราเห็นยับยังแต่รอยก็พลอยเพลิน      เสียดายเกิดมาเมื่อเกินน่าน้อยใจ
กำแพงรอบขอบคูก็ดูลึก         ไม่น่าศึกอ้ายพม่าจะมาได้
ยังให้มันข้ามเข้าเอาเวียงชัย      โอ้อย่างไรเหมือนบุรีไม่มีชาย
                  จาก นิราศพระบาท
   ของ สุนทรภู่

      อยุทธยายศยิ่งฟ้า   ลงดิน  แลฤา
   อำนาจบุญเพรงพระ      ก่อเกื้อ
   เจดีย์ลอออินทร์         ปราสาท
   ในทาบทองแล้วเนื้อ      นอกโสรม
               จาก กำสรวลศรีปราชญ์
   ของ ศรีปราชญ์

      อยุธยายศล่มแล้ว   ลอยสวรรค์  ลงฤา
   สิงหาสน์ปรางค์รัตน์บรร      เจิดหล้า
   บุญเพรงพระหากสรรค์      ศาสน์รุ่ง  เรืองแฮ
   บังอบายเบิกฟ้า         ฝึกฟื้นใจเมือง
      เรืองเรืองไตรรัตน์พ้น   พันแสง
   รินรสพระธรรมแสดง      ค่ำเช้า
   เจดีย์ระดะแซง         เสียดยอด
   ยลยิ่งแสงแก้วเก้า      แก่นหล้าหลากสวรรค์
               จาก นิราศนรินทร์
    ของ นายนรินทร์ธิเบศร์ (อิน)

      พรายพรายพระธาตุเจ้า   เจียรจันทร์  แจ่มแฮ
   ไตรโลกยเลงคือโคม      ค่ำเช้า
   พิหารระเบียงบรร      รจเรข  เรืองแฮ
   ทุกแห่งห้องพระเจ้า      นั่งเนือง
               จาก กำสรวลศรีปราชญ์
     ของ ศรีปราชญ์      
   



สัจธรรม

   ฝูงคนกำเนิดคล้าย   คลึงกัน
ใหญ่ย่อมเพศผิวพรรณ      แผกบ้าง
ความรู้อาจเรียนทัน      กันหมด
ยกแต่ชั่วดีกระด้าง      อ่อนแก้ฤๅไหว
         พระราชนิพนธ์ในพระบาทสมเด็จพระจุลจอมเกล้าเจ้าอยู่หัว
* พระราชนิพนธ์ขึ้นพระราชทานแด่สมเด็จพระบรมโอรสาธิราช เจ้าฟ้ามหาวชิราวุธ(ร.๖) ด้วยลายพระราชหัตถเลขาในสมุดของสมเด็จพระบรมโอรสาธิราช  เมื่อเสด็จพระราชดำเนินประพาสประเทศอังกฤษ เมื่อ พ.ศ. ๒๔๔๐

   อันธรรมดาสตรีมีผัว   ค่อยยังชั่วกว่าเช่นที่เป็นม่าย
ไม่มีคนข่มเหงคะเนงร้าย      ไปไหนไปง่ายสบายใจ
               จาก ไกรทอง
         พระราชนิพนธ์ในพระบาทสมเด็จพระพุทธเลิศหล้านภาลัย      

      คือรูปรสกลิ่นเสียงไม่เที่ยงแท้      ย่อมเฒ่าแก่เกิดโรคโศกสงสาร
   ความตายหนึ่งพึงให้เห็นเป็นประธาน      หวังนิพพานพ้นทุกข์สนุกสบาย
   ซึ่งบ้านเมืองเคืองเข็ญถึงเช่นนี้                   เพราะโลกีย์ตัณหาพาฉิบหาย
   อันศีลห้าว่าอย่าทำให้จำตาย         จะตกอบายภูมิขุมนรก
   หนึ่งว่าอย่าลักเอาของเขาอื่น         มาชมชื่นฉ้อฉลคนโกหก
   หนึ่งทำชู้คู่เขาเล่าลามก            จะตายตกในกะทะอเวจี
   หนึ่งสูบฝิ่นกินสุรามุสาวาท         ใครทำขาดศีลห้าสิ้นราศี
   ใครสัตย์ซื่อถือมั่นในขันตี            จะถึงที่นิพพานสำราญใจ
   อย่าโกรธขึ้งหึงสาพยาบาท         นึกว่าชาติก่อนกรรมจะทำไฉน
   เหมือนดุมวงกงเกวียนวนเวียนไป         อย่าโทษใครนี่เพราะกรรมจึงจำเป็น
   ประการหนึ่งซึ่งขาดพระศาสนา         ทั้งโลกาเกิดทุกข์ถึงยุคเข็ญ
   ซึ่งจะกลับดับร้อนให้ผ่อนเย็น         ก็ต้องเป็นไมตรีปรานีกัน
                        จาก พระอภัยมณี
   ของ สุนทรภู่
อันทุกข์สุขชั่วดีทั้งสี่สิ่ง      ให้ชายหญิงหยั่งคิดเป็นปริศนา
   กับข้อหนึ่งซึ่งเกิดกำเนิดมา      มีหูตาปากจมูกสิ้นทุกคน
   ที่ต้องใจนัยนาก็พาชื่น         ดูอื่นอื่นเห็นแจ้งทุกแห่งหน
   ที่คิ้วตาหน้าผากปากของตน      ถ้าแม้นคนใดเห็นจะเป็นบุญ
   แม้ไม่เห็นเป็นกระบือทั้งดื้อดุ      มุทะลุเลโลโมโหหุน
   ไม่เห็นผลประโยชน์ที่โทษคุณ      ย่อมหมกมุ่นเมามัวว่าตัวดี
   เมื่อใครไม่เห็นหน้าหากระจก      จะช่วยยกเงาส่องให้ผ่องศรี
   อนึ่งนั้นตัณหาตาไม่มี         ไม่เห็นที่ทางสวรรค์เป็นสันดาน
   อนึ่งว่าตาบอดสอดตาเห็น      ไม่คิดเป็นทางธรรมพระกรรมฐาน
   สืบกุศลผลผลาปรีชาชาญ      ตามโบราณรักษาสัจจาใจ
                         จาก พระอภัยมณี
ของ สุนทรภู่

       อันว่าความกรุณาปรานี      จะมีใครบังคับก็หาไม่
   หลั่งมาเองเหมือนฝนอันชื่นใจ      จากฟากฟ้าสุราลัยสู่แดนดิน
   เป็นสิ่งดีสองชั้นพลันปลื้มใจ      แห่งผู้ให้และผู้รับสมถวิล
เป็นกำลังเลิศพลังอื่นทั้งสิ้น      เจ้าแผ่นดินผู้ทรงพระกรุณา
                  จาก เวนิสวานิช 
พระราชนิพนธ์ในพระบาทสมเด็จพระมงกุฏเกล้าเจ้าอยู่หัว

   รสหวานชอบลิ้นโรค   เร็วเจริญ
ขมเฝื่อนดับโรคเมิน      ไม่ลิ้ม
เสื่อมผลเพราะสรรเสริญ      โสตสดับ  ชอบนา
คำซื่อพูลผลปิ้ม         เปรียบไม้รคายกรรณ ฯ
               จาก โคลงพิพิธพากย์
 โดย พระยาราชสัมภารากร (เลื่อน)

   เกียจเรียนบำราศรู้   วิทยา  ยิ่งนา
เกียจกอบกิจหากิน      แสบท้อง
เกียจเก็บทรัพย์แสวงหา      เปลืองเปล่า
เกียจต่อกุศลต้อง      ตกห้องนรกานต์ ฯ
            จาก โคลงพิพิธพากย์
พระนิพนธ์กรมหมื่นมหิศรราชหฤทัย



   ทุกข์เกิดเกิดทุกข์แท้      เบญจขันธ์
ความอยากเกิดก่อสรรพ์         ทุกข์พร้อม
ทุกข์ดับหมดทุกข์บรร         ลุถิ่น  เกษมนา
อัฏฐมรรคตัดทางอ้อม         ออกพ้นวนเวียน ฯ
            จาก โคลงพิพิธพากย์
  พระนิพนธ์กรมหลวงวรเสรฐสุดา

ผู้ตรงตรงเที่ยงต้อง      ยุติธรรม  นั้นฤา
   ปราศจากดวงจิตอัน         โลภได้
   มละเสียซึ่งกำนัล            นำสู่  ตนนอ
   เหตุโลภเห็นลาภให้         หากทิ้งทางธรรม
      อย่าเห็นแก่พวกพ้อง      พงศา
   ที่สุดบุตรภรรยา            อย่าเข้า
   เอาแต่ยุติธรรมา            หมายมั่น  ใจพ่อ
   เสียญาติอย่าเสียเค้า         สิ่งข้อความตรง ฯ
               จาก โคลงพิพิธพากย์
      พระนิพนธ์หม่อมเจ้าชายดำ

      เพราะเจริญยศลาภด้วย      ทางตรง
   ประโยชน์ย่อมยืนยง         อยู่ช้า
   ไป่ต้องหวั่นหวาดพะวง         ระแวงโทษ  ถึงเลย
   สู่ที่ประชุมกล้า            กล่าวถ้อยแถลงสาร ฯ
               จาก โคลงพิพิธพากย์
โดย พระยาศรีสุนทรโวหาร (กมล) (เมื่อยังเป็นนายจำนงราชกิจ)

      ไร้วิชาอวดรู้ยิ่ง         ยกตน
   ไร้ทรัพย์เสือกสนซน         จ่ายจ้ำ
   ไร้แรงร่านหาญรน         รุกต่อ  แรงฤา
   ไร้เพื่อนไปเปลี่ยวล้ำ         เหล่าล้วนเสื่อมถอย ฯ
               จาก โคลงพิพิธพากย์
โดยพระพิมลธรรม (ม.ว.เจริญ) วัดระฆังโฆสิตาราม
            (เมื่อยังเป็นพระราชานุพัทธมุนี)


         สนิมเหล็กเกิดแต่เนื้อ   ในตน
      กินกัดเนื้อเหล็กจน      กร่อนขร้ำ
      บาปเกิดแต่ตนคน      เป็นบาป
      บาปย่อมทำโทษซ้ำ      แต่ผู้บาปเอง ฯ
                  จาก โคลงโลกนิติ
 พระนิพนธ์สมเด็จฯกรมพระยาเดชาดิศร

         จำสารสับปลอกเกี้ยว   ตีนสาร
      จำนาคมนตร์โอฬาร      ผูกแท้
      จำคนเพื่อใจหวาน      ต่างปลอก
      จำโลกนี้มั่นแล้         แต่ด้วยไมตรี ฯ
                  จาก โคลงโลกนิติ
พระนิพนธ์สมเด็จฯกรมพระยาเดชาดิศร

         จามรีขนข้องอยู่      หยุดปลด
      ชีพ บ่ รักรักยศ         ยิ่งไซร้
      สัตว์โลกซึ่งสมมติ      มีชาติ
      ดูเยี่ยงสัตว์นั้นได้         ยศซ้องสรรเสริญ ฯ
                  จาก โคลงโลกนิติ
พระนิพนธ์สมเด็จฯกรมพระยาเดชาดิศร

         นาคีมีพิษเพี้ยง      สุริโย
      เลื้อย บ่ ทำเดโช         เชื่องช้า
      พิษน้อยหยิ่งโยโส      แมลงป่อง
      ชูแต่หางเองอ้า         อวดอ้างฤทธี ฯ
               จาก โคลงโลกนิติ
      พระนิพนธ์สมเด็จฯกรมพระยาเดชาดิศร



         ปลาร้าพันห่อด้วย   ใบคา
      ใบก็เหม็นคาวปลา      คละคลุ้ง
      คือคนหมู่ไปหา         คบเพื่อน  พาลนา
      ได้แต่ร้ายร้ายฟุ้ง         เฟื่องให้เสียพงศ์ ฯ
         ใบพ้อพันห่อหุ้ม      กฤษณา
      หอมระรวยรสพา         เพริศด้วย
      คือคนเสพเสน่หา      นักปราชญ์
      ความสุขซาบฤาม้วย      ดุจไม้กลิ่นหอม ฯ
จาก โคลงโลกนิติ
พระนิพนธ์สมเด็จฯกรมพระยาเดชาดิศร

ตมเกิดแต่น้ำแล่น   เป็นกระสาย
      น้ำก็ล้างเลนหาย         ซากไซร้
      บาปเกิดแต่ใช่กาย      เพราะจิต  ก่อนนา
      อันจักล้างบาปได้      เพราะน้ำใจเอง
               จาก โคลงโลกนิติ
พระนิพนธ์สมเด็จฯกรมพระยาเดชาดิศร

         เจ็ดวันเว้นดีดซ้อม   ดนตรี
      อักขระห้าวันหนี         เนิ่นช้า
      สามวันจากนารี         เป็นอื่น
      วันหนึ่งเว้นล้างหน้า      อับเศร้าหมองศรี ฯ
               จาก โคลงโลกนิติ
พระนิพนธ์สมเด็จฯกรมพระยาเดชาดิศร

คบกากาโหดให้      เสียพงศ์
      พาตระกูลเหมหงส์      แหลกด้วย
      คบคนชั่วจักปลง         ความชอบ  เสียนา
      ตราบลูกหลานเหลนม้วย      ไม่ม้วยนินทา ฯ
               จาก โคลงโลกนิติ
 พระนิพนธ์สมเด็จฯกรมพระยาเดชาดิศร

รูปแร้งดูร่างร้าย      รุงรัง
      ภายนอกเพียงพึงชัง      ชั่วช้า
      เสพสัตว์ที่มรณัง         นฤโทษ
      ดังจิตสาธุชนกล้า      กลั่นสร้างทางผล ฯ
               จาก โคลงโลกนิติ
พระนิพนธ์สมเด็จฯกรมพระยาเดชาดิศร

ก้านบัวบอกลึกตื้น   ชลธาร
      มารยาทส่อสันดาน      ชาติเชื้อ
      โฉดฉลาดเพราะคำขาน      ควรทราบ
      หย่อมหญ้าเหี่ยวแห้งเรื้อ      บอกร้ายแสลงดิน ฯ
               จาก โคลงโลกนิติ
พระนิพนธ์สมเด็จฯกรมพระยาเดชาดิศร

         ใดใดในโลกล้วน      อนิจจัง
      คงแต่บาปบุญยัง      เที่ยงแท้
      คือเงาติดตัวตรัง         ตรึงแน่น  อยู่นา
      ตามแต่บาปบุญแล้      ก่อเกื้อรักษา
               จาก โคลงโลกนิติ
 พระนิพนธ์สมเด็จฯกรมพระยาเดชาดิศร

         หมอแพทย์ทายว่าไข้   ลมคุม
      โหรว่าเคราะห์แรงรุม      โทษให้
      แม่มดว่าผีกุม         ทำโทษ
      ปราชญ์ว่ากรรมเองไซร้      ก่อสร้างมาเอง
               จาก โคลงโลกนิติ
พระนิพนธ์สมเด็จฯกรมพระยาเดชาดิศร





         ไม้ค้อมมีลูกน้อม      นวยงาม
      คือสัปบุรุษสอนตาม      ง่ายแท้
      ไม้ผุดั่งคนทราม         สอนยาก
      ดัดก็หักแหลกแล้         ห่อนรื้อโดยตาม
               จาก โคลงโลกนิติ
 พระนิพนธ์สมเด็จฯกรมพระยาเดชาดิศร

         ธรรมดามหาสมุทร   มีคราหยุดพายุผัน
      มีคราวสลาตัน         ตั้งระลอกกระฉอกฉาน
         ผิวพอกำลังเรือ      ก็แล่นรอดไม่ร้าวราน
      หากกรรมจะบันดาล      ก็คงล่มทุกลำไป
         ชาวเรือก็ย่อมรู้      ฉะนี้อยู่ทุกจิตใจ
      แต่ลอยอยู่ตราบใด      ก็จำแก้ด้วยแรงระดม
         แก้รอดตลอดฝั่ง      จะรอดทั้งจะชื่นชม
      เหลือแก้ก็จำจม         ให้ปรากฏว่าถึงกรรม
         ผิวทอดธุระนิ่ง      บ วุ่นวิ่งเยียวยาทำ
      ที่สุดก็สูญลำ         เหมือนที่แก้ไม่หวาดไหว
         ผิดกันแต่ถ้าแก้      ให้เต็มแย่จึงจมไป
      ใครห่อนประมาทใจ      ว่าขลาดเขลาและเมาเมิน
         เสียทีก็มีชื่อ      ให้เลื่องลือสรรเสริญ
      สงสารว่ากรรมเกิน      กำลังดอกจึงจบสูญ
            พระนิพนธ์สมเด็จกรมพระยาดำรงราชานุภาพ
      
สมเด็จกรมดำรงราชานุภาพทรงนิพนธ์บทกลอนนี้ขึ้นโดยมิได้ทรงร่างต้นฉบับก่อน ด้วยพระอารมณ์สะเทือนพระทัย  อันเนื่องมาจากได้ทรงอ่านบทกลอนพระราชนิพนธ์ ใน พระบาทสมเด็จพระจุลจอมเกล้าเจ้าอยู่หัว  ซึ่งทรงพระราชนิพนธ์ขึ้นด้วยพระอารมณ์โทมนัส  จากเหตุการณ์ที่ประเทศไทยขณะนั้นถูกประเทศมหาอำนาจข่มเหง  ทรงโทมนัสจนถึงกับทรงพระประชวรหนักและทรงท้อพระราชหฤทัย  จึงทรงพระราชนิพนธ์บทกลอนทูลลาเจ้านายหลายพระองค์  ความว่า
   “เจ็บนานนึกหน่ายนิตย์   มานะเรื่องบำรุงกาย
ส่วนจิต บ่ มิสบาย         ศิระกลุ้มอุราตรึง
   แม้หายก็พลันยาก      จะลำบากฤทัยพึง
ตริแต่จะถูกรึง         อุระรัดและอัตรา
   กลัวเป็นทวิราช      บ ตริป้องอยุธยา
เสียเมืองจึงนินทา         บ ละเว้น ฤ ว่างวาย
   คิดใดจะเที่ยงแท้      ก็ บ่ พบซึ่งเงื่อนสาย
สบหน้ามนุษย์อาย         จึงจะรุดแลเสยสูญ”
เมื่อพระบาทสมเด็จพระจุลจอมเกล้าเจ้าอยู่หัว  ได้ทรงอ่านพระนิพนธ์ที่สมเด็จกรมพระยาดำรงราชานุภาพทรงนำขึ้นทูลเกล้าฯถวาย
ก็ทรงมีกำลังพระทัย  เสวยพระโอสถและทรงปฏิบัติพระราชกิจต่อไป


      เสือพีเพราะป่าปก   และป่ารกเพราะเสือยัง
   ดินเย็นเพราะหญ้าบัง      และหญ้ายังเพราะดินดี
            จาก บทละครเรื่องหนามยอกเอาหนามบ่ง 
พระราชนิพนธ์ในพระบาทสมเด็จพระมงกุฏเกล้าเจ้าอยู่หัว

         รัฐใดไร้ราชไร้   ราศี
      สวนว่างพรรณบุบผา   ดุจร้าง
      เรือนใดบ่มีนาง      ครองอยู่
      ถึงจะใหญ่กว้างก็   ขาดขวัญ
               จาก โคลงสุภาษิต
พระราชนิพนธ์ในพระบาทสมเด็จพระมงกุฏเกล้าเจ้าอยู่หัว

         พุทธานุภาพนำผล      
เกิดสรรพมงคล
เทวาอารักษ์ทั่วไป
ขอให้เปนสุขสวัสดี
   ธรรมานุภาพนำผล
เกิดสรรพมงคลเฉลิมศรี
เทพช่วยรักษาปรานี
ให้สุขสวัสดีทั่วกัน
   สังฆานุภาพนำผล
เกิดสรรพมงคลแม่นมั่น
เทเวศคุ้มครองป้องกัน
สุขสวัสดิสันติ์ทั่วไป
      บทอำนวยพร
              พระราชนิพนธ์ในพระบาทสมเด็จพระมงกุฏเกล้าเจ้าอยู่หัว




ถึงยากง่ายหมายว่าตามแต่เวรา      ด้วยเกิดมามิได้พ้นคนผู้ใด
   อันทุกข์โศกโรคภัยในมนุษย์      ไม่รู้สุดสิ้นลงที่ตรงไหน
   เหมือนกงเกวียนกำเกวียนเวียนระไว   จงหักใจเสียเถิดเจ้าเยาวมาลย์
                  จาก พระอภัยมณี
   ของ สุนทรภู่

หญิงไม่อยากมีสามี   หาในโลกนี้หาไหน
   อันปวงบุบผามาลัย      เกลียดแมลงภู่ไซร้ฤามี
   ควรจำธรรมดานาไร่      จักไม่รับไถใช่ที่
   ฉันใดชาดานารี         พึงมีสามีแนบตัว
               จาก กนกนคร
พระนิพนธ์กรมหมื่นพิทยาลงกรณ์   

   หญิงใด  (๑) อยู่ในเหย้าแห่งพ่อก็จริงอยู่แหล่แต่มิฟังบังคับ  (๒) มิกำชับใจตัวมัวแต่เที่ยวรื่นเริงเชิงสนุกทุกเบื้อง  (๓) ปลดเปลื้องผ้าคลุมต่อหน้าชาย  (๔) หลับราวตายแล้วมิวายง่วง  (๕) ดื่มเหล้าล่วงลำคอ  (๖) พอใจอยู่ห่างจากสามี  สตรีนั้นปราศจากธรรมนำจิตชอบ  ประกอบด้วยใจบาปหยาบยิ่ง  จริงแล ฯ
                     จาก นิทานเวตาล
พระนิพนธ์กรมหมื่นพิทยาลงกรณ์

   สิ่งใดเกิดแล้วสิ่งนั้นย่อมเกิดแล้ว  จะแก้ให้กลับไม่เกิดนั้นไม่ได้
                     จาก นิทานเวตาล
พระนิพนธ์กรมหมื่นพิทยาลงกรณ์

   คัมภีร์โบราณสอนว่า  เมื่อจะไปเฝ้าพระราชา ๑  ไปหาพระอุปัชฌาย์ ๑  ไปหาตุลาการ ๑  ไปหาหญิงสาว ๑  ไปหาหญิงแก่ผู้มีลูกสาวซึ่งเราใคร่ได้ ๑  อย่าให้ไปมือเปล่า
                     จาก นิทานเวตาล
พระนิพนธ์กรมหมื่นพิทยาลงกรณ์

   การในเรือนหนึ่ง  ความคิดในใจหนึ่ง  ความเสียหายหนึ่ง  ไม่ควรบอกให้ใครทราบ
                     จาก นิทานเวตาล
พระนิพนธ์กรมหมื่นพิทยาลงกรณ์

   พระราชา ๑  หญิง ๑  ไม้เลื้อย ๑  ย่อมรักที่จะดูแลสิ่งที่อยู่ใกล้
                  จาก นิทานเวตาล
พระนิพนธ์กรมหมื่นพิทยาลงกรณ์

มายาคือความมั่งคั่ง  แลมายาคือความรักนี้มีคุณความดีที่ไหนบ้าง  ความชื่นบานอันเกิดแต่มายาทั้งสองนี้อยู่ได้ครู่เดียวก็กลับเป็นความขมตลอดชาติ  ศฤงคารนี้เปรียบเหมือนเหล้าในถ้วยของนักเลงสุรา  เมื่อจิบครั้งแรกมีรสดีเอิบอาบไปทั่วกาย  ยิ่งดื่มบ่อยยิ่งหย่อนรส  ในที่สุดก็เป็นทุกข์อันหนัก ชีวิตนี้มิใช่อื่นไกล  คือความหมุนเวียนแห่งความชื่นบาน  ซึ่งเป็นความหลง  กับความเร่าร้อนซึ่งเป็นความจริงเท่านั้น  วันที่ตื่นจากชีวิตก็คือวันที่ถึงที่สุดแห่งชีวิตนั่นเอง
                     จาก นิทานเวตาล
พระนิพนธ์กรมหมื่นพิทยาลงกรณ์

      ชายหาญเห็นได้เมื่อ   สงคราม  นั้นเนอ
   ความซื่อส่อถนัดยาม      ส่งหนี้
   เห็นมิตรคิดเห็นความ      จริงเมื่อ  ทุกข์แล
   เมียสัตย์ชัดชื่อชี้         เมื่อไข้ไร้สิน
               จาก นิทานเวตาล
พระนิพนธ์กรมหมื่นพิทยาลงกรณ์

         อะไรใหม่มิใช่ความจริงแน่
      ความจริงแท้เกิดใหม่เกิดได้หรือ
      อะไรใหม่ไม่จริงทุกสิ่งคือ
      อะไรจริงใช่ชื่อว่าใหม่เอย
            จาก นิทานเวตาล
 พระนิพนธ์กรมหมื่นพิทยาลงกรณ์
   
ปรารถนาสารพัดในปัฐพี      เอาไมตรีแลกได้ดังใจจง
               จาก เพลงยาวถวายโอวาท
ของ สุนทรภู่




      เบิกทรัพย์วันละบาทซื้อ      มังสา
   นายหนึ่งเลี้ยงพยัคฆา         ไป่อ้วน
   สองสามสี่นายมา         กำกับ  กันแอ
   บังทรัพย์สี่ส่วนถ้วน         บาทสิ้นเสือตาย
               จาก โคลงโลกนิติ
 พระนิพนธ์สมเด็จฯกรมพระยาเดชาดิศร

ทั้งโลกเปรียบเหมือนโรงละครใหญ่
      ชายหญิงไซร้เปรียบเหมือนตัวละครนั่น
      ต่างมียามเข้าออกอยู่เหมือนกัน
      คนหนึ่งนั้นย่อมเล่นตัวนานา
               จาก ตามใจท่าน
พระราชนิพนธ์ในพระบาทสมเด็จพระมงกุฏเกล้าเจ้าอยู่หัว   

ดูหนังดูละคร      แล้วย้อนดูตัว
   ยิ้มเยาะเล่นหวัว         เต้นยั่วเหมือนฝัน
               จาก รุไบยาต
พระนิพนธ์สมเด็จฯกรมพระยานริศรานุวัดติวงศ์

   ถึงแม้จะยังเข้าใจอย่างละเอียดไม่ได้ว่าชีวิตคืออะไร  แต่ก็พอสรุปความได้ว่า  ชีวิตคือทางเดินเส้นหนึ่ง  ราบเรียบในบางแห่ง  ขรุขระในบางตอน  บางทีก็เต็มไปด้วยขวากหนาม  บางทีก็เต็มไปด้วยรุกขชาติอันมีดอกหอมตระหลบและสวยงาม  เราเดินไปตามทางเส้นนี้-เดินไป-เดินไป  ถ้าโชคดีเราก็ได้ทางราบเรียบเป็นส่วนมาก  ถ้าโชคร้าย  เราก็ต้องลุยเลนตมและบุกป่าฝ่าหนามเป็นส่วนใหญ่   แต่ว่าทางเส้นนี้ใครจะเดินก็ตาม  ย่อมจะไปจบลงในที่อันเดียวกัน  คือที่ซึ่งมีความเสมอภาค  ไม่มีไพร่  ไม่มีผู้ดี  ไม่มีนาย  ไม่มีทาส  ไม่มีรวยไม่มีจน  ที่นั้นคือหลุมฝังศพและเชิงตะกอน
                           จาก ปักกิ่ง-นครแห่งความหลัง
ของ สด  กูรมะโรหิต




ชาติ   เกิดรูปพร้อม   อาการ
   ชรา   ร่างสาธารณ์      เหี่ยวแห้ง
   พยาธิ   บันดาล         ต่างต่าง
   มรณะ   กาแร้ง         แย่งยื้อกันกิน
            จาก โคลงโลกนิติสำนวนเก่า
      
เห็นอยู่หลัดหลัดเช้า   สายตาย
   สายอยู่สุขสบาย         บ่ายม้วย
   บ่ายคงคู่เคียงสาย      สวาทค่ำ  ดับนอ
   ค่ำอยู่ดึกดับฉ้วย         ฉุดไว้คงไฉน
            ของ ขุนอาเทศคดี
* พิมพ์แจกครั้งสุดท้ายเมื่อวันเกิดครบ ๘ รอบของท่านเมื่อวันที่ ๙ พฤษภาคม พ.ศ.๒๕๒๗

   
ชีวิตคือการต่อสู้  ศัตรูคือยากำลัง  อุปสรรคคือหนทางแห่งความสำเร็จ  ความลำบากในวันนี้คือความสุขในวันหน้า
   บุคคลใดไม่เคยต้องทำการต่อสู้  ไม่เคยมีศัตรู  ไม่เคยประสบอุปสรรค  บุคคลผู้นั้นเป็นคนเคราะห์ร้ายที่สุด  เพราะเขาจะมีลักษณะอ่อนแอไม่ได้พบความก้าวหน้า  ชีวิตของเขาจะไร้ประโยชน์ไปทั้งชาติ
   ขอให้เราเริ่มต้นชีวิตด้วยการต่อสู้  ขอให้เรากล้ากวักมือเรียกศัตรู  ขอให้เรากล้าเผชิญอุปสรรคโดยไม่พยายามหลีกเลี่ยง  ทำได้ดังนี้  เราจะได้ชื่อว่าเกิดมามีประโยชน์
                     ของ พลตรีหลวงวิจิตรวาทการ

แม้นเรามิได้เกิดเป็นดอกซากุระ  ก็อย่ารังเกียจที่จะเกิดเป็นบุปผาพันธุ์อื่นเลย     ขอแต่ให้เป็นดอกที่งามที่สุดในพันธุ์ของเรา  ภูเขาไฟฟูจีมีอยู่ลูกเดียว   แต่ภูเขาทั้งหลายก็หาไร้คุณค่าไม่  แม้นมิได้เป็นซามูไร  ก็จงเป็นลุกสมุนของซามูไรเถิด  เราจะเป็นกัปตันกันหมดไม่ได้  ด้วยว่าถ้าปราศจากลูกเรือแล้ว   เราจะไปกันได้อย่างไร……
                     จาก ข้างหลังภาพ
 ของ ศรีบูรพา




 ดนตรี

   ชนใดที่ไม่มีดนตรีการ      ในสันดานเป็นคนชอบกลนัก
อีกใครฟังดนตรีไม่เห็นเพราะ      เขานั้นเหมาะคิดขบถอัปลักษณ์
หรืออุบายมุ่งร้ายฉมังนัก         มโนหนักมืดมัวเหมือนราตรี
และดวงใจย่อมดำสกปรก      ราวนรกชนเช่นกล่าวมานี่
ไม่ควรใครไว้ใจในโลกนี้         เจ้าจงฟังดนตรีเถิดชื่นใจ
               จาก เวนิสวานิช
พระราชนิพนธ์ในพระบาทสมเด็จพระมงกุฏเกล้าเจ้าอยู่หัว
   
ท้าวสุทัศน์ฟังอรรถโอรสราช   บรมนาถขัดข้องให้หมองศรี
โกรธกระทืบบาทาแล้วพาที      อย่าอวดดีเลยกูไม่พอใจฟัง
อันดนตรีปี่พาทย์ตะโพนเพลง      เป็นนักเลงเหล่าโลนเล่นโขนหนัง
แต่พวกกูผู้หญิงที่ในวัง         มันก็ยังเรียนร่ำได้ชำนาญ
อันวิชาอาวุธแลโล่เขน         ชอบแต่เกณฑ์ศึกเสือเชื้อทหาร
เป็นกษัตริย์จักรพรรดิพิสดาร      มาเรียนการเช่นนั้นด้วยอันใด
               จาก พระอภัยมณี
  ของ สุนทรภู่

   พระฟังความพราหมณ์น้อยสนองถาม   จึงเล่าความจะแจ้งแถลงไข
อันดนตรีมีคุณทุกอย่างไป         ย่อมใช้ได้ดังจินดาค่าบุรินทร์
ถึงมนุษย์ครุฑาเทวราช            จตุบาทกลางป่าพนาสิน
แม้นปี่เราเป่าไปให้ได้ยิน            ก็สุดสิ้นโทโสที่โกรธา
ให้ใจอ่อนนอนหลับลืมสติ         อันลัทธิดนตรีดีหนักหนา
ซึ่งสงสัยไม่สิ้นในวิญญาณ์         จงนิทราเถิดจะเป่าให้เจ้าฟัง
                  จาก พระอภัยมณี
   ของ สุนทรภู่

ในเพลงปี่ว่าสามพี่พราหมณ์เอ๋ย      ยังไม่เคยชมชิดพิสมัย
ถึงร้อยรสบุปผาสุมาลัย            จะชื่นใจเหมือนสตรีไม่มีเลย
พระจันทรจรสว่างกลางโพยม         ไม่เทียมโฉมนางงามเจ้าพราหมณ์เอ๋ย
แม้นได้แก้วแล้วจะค่อยประคองเคย      ถนอมเชยชมโฉมประโลมลาน
เจ้าพราหมณ์ฟังวังเวงวะแว่วเสียง         สำเนียงเพียงการเวกกังวานหวาน
หวาดประหวัดสัตรีฤดีดาล         ให้ซาบซ่านเสียวสดับจนหลับไป
                  จาก พระอภัยมณี
   ของ สุนทรภู่            

หัวข้อ: Re: วันภาษาไทยแห่งชาติ-ใช้ให้ถูกต้อง
เริ่มหัวข้อโดย: sithiphong ที่ มกราคม 05, 2014, 08:48:18 am

ต่อครับ

สุภาษิต-คำพังเพย

      เพื่อนกิน   สิ้นทรัพย์แล้ว      แหนงหนี
   หาง่าย   หลายหมื่นมี         มากได้
   เพื่อนตาย   ถ่ายแทนชี         วาอาตม์
   หายาก   ฝากผีไข้         ยากแท้จักหา ฯ
               จาก โคลงโลกนิติ
     พระนิพนธ์สมเด็จฯกรมพระยาเดชาดิศร

      รู้น้อยว่ามากรู้      เริงใจ
   กลกบเกิดอยู่ใน         สระจ้อย
   ไป่เห็นชเลไกล         กลางสมุทร
   ชมว่าน้ำบ่อน้อย         มากล้ำลึกเหลือ ฯ
               จาก โคลงโลกนิติ
พระนิพนธ์สมเด็จฯกรมพระยาเดชาดิศร

      ดูข้าดูเมื่อใช้      งานหนัก
   ดูมิตรพงศารัก         เมื่อไร้
   ดูเมียเมื่อไข้หนัก         จวนชีพ
   อาจจักรู้จิตไว้         ว่าร้ายฤาดี ฯ
               จาก โคลงโลกนิติ
พระนิพนธ์สมเด็จฯกรมพระยาเดชาดิศร

      ช้างสาร   หกศอกไซร้   เสียงา
   งูเห่า   กลายเป็นปลา      อย่าต้อง
   ข้าเก่า   เกิดแต่ตา      ตนปู่  ก็ดี
   เมียรัก   อยู่ร่วมห้อง      อย่าไว้วางใจ ฯ
               จากโคลงโลกนิติ
พระนิพนธ์สมเด็จฯกรมพระยาเดชาดิศร




      ป่าพึ่งพาลพยัคฆ์ร้าย   ราวี
   เสือพึ่งไพรพงพี         เถื่อนถ้ำ
   ความชั่วพึ่งความดี      เท็จพึ่ง  จริงนา
   เรือพึ่งแรงแรงน้ำ         หากรู้คุณเรือ ฯ
               จาก โคลงโลกนิติ
พระนิพนธ์สมเด็จฯกรมพระยาเดชาดิศร

   อันความคิดวิทยาเหมือนอาวุธ   ประเสริฐสุดซ่อนใส่เสียในฝัก
สงวนคมสมนึกใครฮึกฮัก         จึงค่อยชักเชือดฟันให้บรรลัย
               จาก เพลงยาวถวายโอวาท
ของ สุนทรภู่

   จับให้มั่นคั้นให้ตายให้วายวอด   ช่วยให้รอดรักให้ชิดพิสมัย
ตัดให้ขาดปรารถนาหาสิ่งใด      เพียรจงได้ดังประสงค์ที่ตรงดี
               จาก เพลงยาวถวายโอวาท
        ของ สุนทรภู่

   คำบุราณท่านว่าเหล็กแข็งกระด้าง    เอาเงินง้างอ่อนตามความประสงค์
                    จาก เพลงยาวถวายโอวาท
ของ สุนทรภู่

      ลิ้นพราหมณ์ตานกแร้ง   จมูกมด
   น้ำจิตพระยากำหนด      ยากแท้
   คำครูสั่งสอนบท         ธรรเมศ
   ห้าสิ่งนี้แหลมแล้         รวดรู้เร็วจริง ฯ
               จาก โคลงโลกนิติ
 พระนิพนธ์สมเด็จฯกรมพระยาเดชาดิศร




      บุราณท่านว่าน้ำ      สำคัญ
   ช้างป่าต้นคนสุพรรณ      ผ่องแผ้ว
   แดนดินถิ่นสูวรรณ      ธรรมชาติ  มาศเอย
   ผิวจึ่งเกลี้ยงเสียงแจ้ว      แจ่มน้ำคำสนอง ฯ
               ไม่ปรากฏนามผู้แต่ง

มีเมียเคล้ามีข้าวกินได้สิ้นทุกข์   อยู่ไหนไหนได้เป็นสุขสนุกสนาน
                  จาก พระอภัยมณี
   ของ สุนทรภู่

   ระวังตัวเหมือนวัวสันหลังขาด   เห็นแต่กาบินผาดก็หวาดหวั่น
ท่วงทีทำนองจะป้องกัน         เชิงชั้นของเจ้าเราเข้าใจ
                  จาก สังข์ทอง
พระราชนิพนธ์ในพระบาทสมเด็จพระพุทธเลิศหล้านภาลัย

   ปรับทุกข์กันทุกคนบ้างบ่นมี่   เอ็นดูด้วยสักทีพอรอดหลัง
บ้างว่าเลี้ยงลูกเจ้าเฝ้าคลัง      แม้นมิฟังชั่งเจ้าสมดังวาจา
                  จาก สังข์ทอง
พระราชนิพนธ์ในพระบาทสมเด็จพระพุทธเลิศหล้านภาลัย
*เทียบสำนวนไทย ว่า “เลี้ยงลูกเจ้าเฝ้าคลัง” หมายถึงเป็นการที่อาจนำภัยมาถึงตัว

   ใช่จะมีที่รักสมัครมาด      แรมนิราศร้างมิตรพิสมัย
ซึ่งครวญคร่ำทำทีพิรี้พิไร         ตามนิสัยกาพย์กลอนแต่ก่อนมา
เหมือนแม่ครัวคั่วแกงพะแนงผัด      สารพัดพยัญชนังเครื่องมังสา
อันพริกไทยใบผักชีเหมือนสีกา      ต้องโรยหน้าเสียสักหน่อยอร่อยใจ
                  จาก นิราศภูเขาทอง
   ของ สุนทรภู่
      *เทียบสำนวนไทย ผักชีโรยหน้า

      ชายข้าวเปลือกหญิงข้าวสารโบราณว่า   น้ำพึ่งเรือเสือพึ่งป่าอัชฌาสัย
   เราก็จิตคิดดูเล่าเขาก็ใจ            รักกันไว้ดีกว่าชังระวังการ
                     จาก ภาษิตอิศรญาณ
                           ของ หม่อมเจ้าอิศรญาน

คนแก่มีสี่ประการโบราณว่า   แก่ธรรมาพิสมัยใจแห้งเหี่ยว
   แก่ยศแก่วาสนาปัญญาเปรียว      แต่แก่แดดอย่างเดียวแก่เกเร
                  จาก ภาษิตอิศรญาณ
                  ของ หม่อมเจ้าอิศรญาน

เรียมฤๅคือบรรทัด   ช่างชาญดัดขัดเกลาขยัน
   ทอดเขียนเรียนพระธรรม์      ใช่สันเคียวเบี้ยวบิดงอ
      ใจเรียมเทียมดุจด้วย   บรรทัด
   คนช่างเกลาเหลาดัด      รอบรู้
   ทอดเขียนระเบียนอรรถ      ธรรม์เมธ
   ใช่อันสันเคียวคู้         คดค้อมคมหนา
            จาก กาพย์ห่อโคลงพระศรีมโหสถ
ของ พระศรีมโหสถ
      *เทียบสำนวนไทย  เคียวอยู่ในท้อง  หมายถึงเป็นผู้มีเล่ห์เหลี่ยมคดโกงเชื่อถือไม่ได้

      อุปมาเหมือนงาระคนถั่ว      ประดังไฟใส่คั่วกระเบื้องนั่น
   งาร้อนฤๅจะผ่อนให้ถั่วทัน      พอถั่วสุกก็จะอันตรายงา
                     จาก ขุนช้างขุนแผน
               พระราชนิพนธ์ในพระบาทสมเด็จพระพุทธเลิศหล้านภาลัย

      จะมาขืนฟื้นฝอยหาตะเข็บ   หยิกเล็บจะเจ็บเนื้อหรือหาไม่
   เมื่อกินอยู่ที่ลับแล้วเป็นไร         จะมาไขกลางแจ้งให้แพร่งพราย
                     จาก ไกรทอง
               พระราชนิพนธ์ในพระบาทสมเด็จพระพุทธเลิศหล้านภาลัย
   * คำว่าตะเข็บในสำนวนไทย ฟื้นฝอยหาตะเข็บ นี้  หมายถึงสัตว์ชนิดหนึ่งมีลักษณะคล้ายตะขาบแต่มีขนาดเล็กกว่า  มีความยาวประมาณ ๑.๕-๓ นิ้วฟุต  ชอบอาศัยอยู่ในที่รก กองเศษสิ่งของ ซึ่งบางครั้งเรียกว่ากองกุมฝอยและเมื่อรื้อกองกุมฝอยตะเข็บซึ่งแฝงตัวอยู่ก็จะวิ่งออกมา  สำนวนนี้มีความหมายว่ารื้อฟื้นเรื่องราวที่จบลงไปแล้วเหมือนกับการรื้อค้นกองกุมฝอยเพื่อหาตัวตะเข็บนั้นไม่มีประโยชน์  เพราะมีแต่จะทำให้ยุ่งเหยิงยิ่งขึ้น




      เมื่อครั้งกรุงยังสนุกสุขสบาย   ได้ยินฝ่ายผู้เฒ่าท่านเล่ามา
   ว่าเศรษฐีมีทรัพย์ไม่นับได้         สร้างวัดให้ลูกรักนั้นหนักหนา
   ถ้าบุตรใครไม่มีซึ่งวัดวา         ไปเล่นอารามเขาเศร้าฤทัย
   เจ้าของเฝ้าเปรียบเปรยเยาะเย้ยหยอก   กลับมาบอกบิดาน้ำตาไหล
   พ่อก็สร้างอารามให้ตามใจ      วัดจึงได้เกลื่อนกลาดดูดาษตา
                     จาก นิราศทวาราวดี
                        ของ หลวงจักรปาณี (ฤกษ์
*เทียบสำนวนไทย “สร้างวัดให้ลูกเล่น”  หมายถึงคนแต่ก่อนที่มีฐานะดีมักจะนิยมสร้างวัดกัน  จนเป็นคำกล่าวว่าสร้างวัดให้เพื่อให้ลูกได้มีที่ไว้วิ่งเล่น

      สวรรค์   แสวงสุขได้   เสียกรรม
   ในอก   อิ่มบุญธรรม      เที่ยงได้
   นรก   รักบาปนำ      ไปสู่   ทุกข์แฮ
   ในใจ   ให้สุขให้         ทุกข์ด้วยใจเอง
            จาก โคลงโลกนิติสำนวนเก่า
เราดีเขาว่าร้าย      ช่างเขา
สวรรค์นรกอกใจเรา      ย่อมแจ้ง
ใช่ควรจะถือเอา         เป็นมั่น
ดีชั่วอาจกลั่นแกล้ง      กล่าวได้ดุจจริง
            ปัญหาขัดข้องในวชิรญาณ
*เทียบสำนวนไทย “สวรรค์ในอก  นรกในใจ”  หมายความว่าใจของตนนั้นเป็นสำคัญ  จะดีจะชั่วหรือจะทุกข์จะสุขย่อมอยู่ที่ตัวของเรา  ซึ่งท่านขุนวิจิตรมาตราได้อธิบายสำนวนนี้เทียบกับพุทธภาษิต จาก มุลมูลิ ไว้ในหนังสือสำนวนไทย ความว่า "นรกไม่มีผู้ใดก่อสร้างขึ้น  คือไฟโกรธในใจให้เกิดไฟนรก  และเผาผลาญเจ้าของไฟที่ให้เกิดขึ้นนั้น  เมื่อผู้ใดทำการชั่ว  ผู้นั้นจุดไฟนรกขึ้นและผู้นั้นย่อมไหม้ไปดวยไฟของตนเอง"










คมคำจำขึ้นใจ

บารมีพระมากพ้น   รำพัน
   พระพิทักษ์ยุติธรรม์      ถ่องแท้
   บริสุทธิ์ดุจดวงตะวัน      ส่องโลก  ไสร้แฮ
   ทวยราษฎร์รักบาทแม้      ยิ่งด้วยบิตุรงค์
               จาก ลิลิตนิทราชาคริต
พระราชนิพนธ์ในพระบาทสมเด็จพระจุลจอมเกล้าเจ้าอยู่หัว

      เป็นหญิงสัตย์ซื่อด้วย   สวามี
   สิ่งขัดแคลงราคี         ห่อนข้อง
   ความลับรับวาที         บ่แพร่ง  พรายนา
   การชั่วช่วยปัดป้อง      ปกเหย้างำเรือน
                  จาก โคลงสุภาษิต
พระราชนิพนธ์ในพระบาทสมเด็จพระจุลจอมเกล้าเจ้าอยู่หัว

      ทำดีดีกว่าขอพร      ทำชั่วจะวอน
   ให้เทวะช่วยบ่มิไหว
      ทำดีนิรทุกข์สุขใจ   ทำชั่วนั้นไซร้
   ไม่ช้าต้องดิ้นดักแด
      ทำดีได้ดีแน่แท้      ทำชั่วมัวแก้
   เท่าใดไม่พ้นโทษา
      ดีอยู่ผู้ใดนินทา      ผลความอิจฉา
   ก็กลับกระทบคนพาล
         พระราชนิพนธ์ในพระบาทสมเด็จพระมงกุฏเกล้าเจ้าอยู่หัว
* ทรงพระราชนิพนธ์ขึ้นเพื่อเป็นของขวัญและคำอวยพรพระราชทานแด่พระยาประสิทธิ์ศุภการ    เนื่องในโอกาสทำบุญอายุครบ
เจ็ดวันเว้นดีดซ้อม   ดนตรี
   อักขระห้าวันหนี         เนิ่นช้า
   สามวันจากนารี         เป็นอื่น
   วันหนึ่งเว้นล้างหน้า      อับเศร้าหมองศรี
จาก โคลงโลกนิติ
พระนิพนธ์สมเด็จฯกรมพระยาเดชาดิศร

จำสารสับปลอกเกี้ยว   ตีนสาร
   จำนาคมนต์โอฬาร      ผูกแท้
   จำคนเพื่อใจหวาน      ต่างปลอก
   จำโลกนี้นั่นแล้         แต่ด้วยไมตรี
               จาก โคลงโลกนิติ
พระนิพนธ์สมเด็จฯกรมพระยาเดชาดิศร

      กบเกิดในสระใต้      บัวบาน
   ฤๅห่อนรู้รสมาลย์      หนึ่งน้อย
   ภุมราอยู่ไกลสถาน      นับโยชน์  ก็ดี
   บินโบกมาค้อยค้อย      เกลือกเคล้าเสาวคนธ์
               จาก โคลงโลกนิติ
 พระนิพนธ์สมเด็จฯกรมพระยาเดชาดิศร

วัดจะดีมีหลักฐานเพราะบ้านช่วย
   บ้านจะสวยเพราะมีวัดดัดนิสัย
   บ้านกับวัดผลัดกันช่วยยิ่งอวยชัย
   ถ้าขัดกันก็บรรลัยทั้งสองทาง
         ของ เจ้าคุณพระธรรมทัศนาธร  อดีตเจ้าอาวาสวัดชนะสงคราม

      ลางลิงลิงลอดไม้      ลางลิง
   แลลูกลิงลงชิง         ลูกไม้
   ลิงลมไล่ลมติง         ลิงโลด  หนีนา
   แลลูกลิงลางไล้         ลอดเลี้ยวลางลิง
             จาก กาพย์ห่อโคลงประพาสธารทองแดง
พระนิพนธ์เจ้าฟ้าธรรมธิเบศร์

      ดูหนูสู่รูงู   งูสุดสู้หนูสู้งู
   หนูงูสู้ดูอยู่      รูปงูทู่หนูมูทู
            จาก กาพย์ห่อโคลงนิราศธารทองแดง
     พระนิพนธ์เจ้าฟ้าธรรมธิเบศร์

      หะหายกระต่ายเต้น   ชมจันทร์
   มัน บ่ เจียมตัวมัน      ต่ำต้อย
   นกยูงหากกระสัน      ถึงเมฆ
   มัน บ่เจียมตัวน้อย      ต่ำเตี้ยเดียรัจฉาน
      หะหายกระต่ายเต้น   ชมแข
   สูงส่งสุดตาแล         สู่ฟ้า
   ฤดูฤดีแด         สัตว์สู่  กันนา
   อย่าว่าเราเจ้าข้า         อยู่พื้นเดียวกัน
*โคลงสองบทนี้กล่าวกันว่า เป็นการกล่าวโต้ตอบกัน  โดยโคลงบทแรกเป็นของพระสนมในสมเด็จพระนารายณ์มหาราช  ส่วนโคลงบทที่สองเป็นพระนิพนธ์ในเจ้าฟ้าธรรมธิเบศร์

ธรณีนี่นี้      เป็นพยาน
      เราก็ศิษย์มีอาจารย์   หนึ่งบ้าง
      เราผิดท่านประหาร   เราชอบ
      เรา บ่ ผิดท่านมล้าง   ดาบนั้นคืนสนอง
            จาก โคลงกำสรวลศรีปราชญ์
               ของ ศรีปราชญ์

         เรียมร่ำน้ำเนตรท่วม   ถึงพรหม
      มวลหมู่สัตว์จ่อมจม      ชีพม้วย
      พระสุเมรุเปื่อยเป็นตม      ทบท่าว  ลงนา
      หากอกนิษฐ์พรหมฉ้วย      ชีพไว้จึงคง
            จาก โคลงกำสรวลศรีปราชญ์
               ของ ศรีปราชญ์

         ตราบขุนคิริข้น      ขาดสลาย  แลแม่
      รักบ่หายตราบหาย      หกฟ้า
      สุริยันจันทรขจาย      จากโลก  ไปฤๅ
      ไฟแล่นล้างสี่หล้า      ห่อนล้างอาลัย
            จาก
         ของนายนรินทร์ธิเบศร (อิน)
   * หกฟ้า  คือสวรรค์หรือเทวโลกอันเป็นที่อยู่ของเทวดา  ซึ่งแบ่งออกเป็น ๖ ชั้น มีชื่อเรียกนับแต่ชั้นต่ำสุดถึงชั้นสูงสุด ดังนี้    จาตุมหาราชิกา  ดาวดึงส์   ยามา  ดุสิต  นิมานรดี  ปรนิมมิตวัสวัตตี
      สี่หล้า  หมายถึงทวีปทั้งสี่แบ่งตามตำราภูมิศาสตร์โบราณในหนังสือไตรภูมิกถา  ได้แก่  อุตตรกุรุทวีป  ชมพูทวีป  ปุพพวิเทห์ทวีป และ อมรโคยานทวีป

         นทีสี่สมุทรม้วย      หมดสาย
      ติมิงคล์มังกรนาคผาย      ผาดส้อน
      หยาดเหมพิรุณหาย      เหือดโลก  แล้งแม่
      แสนสาดแสนร้อยร้อน      ฤๅเถ้าเรียมทน
               จาก  นิราศนรินทร์
            ของ นายนรินทร์ธิเบศ (อิน)
   * นทีสี่สมุทร คือมหาสมุทรทั้งสี่ที่คั่นระหว่างสี่ทวีปตามความเชื่อทางภูมิศาสตร์โบราณ      

แล้วจัดแจงแต่งกายพลายชุมพล   แปลงตนเป็นมอญใหม่ดูคมสัน
   นุ่งผ้าตาหมากรุกของรามัญ      ใส่เสื้อลงยันต์ย้อมว่านยา
   คอผูกผ้าประเจียดของอาจารย์      โอมอ่านเสกผงผัดหน้า
   คาดตะกรุดโทนทองของบิดา      โพกผ้าสีทับทิมริมขลิบทอง
   ถือหอกสัตตะโลหะชนะชัย      เหมือนสมิงมอญใหม่ดูไวว่อง
   ขุนแผนขี่สีหมอกออกลำพอง      ชุมพลขึ้นกะเลียวผยองนำโยธา
                     จาก บทเสภาเรื่องขุนช้าง-ขุนแผน
            พระราชนิพนธ์ในพระบาทสมเด็จพระพุทธเลิศหล้านภาลัย
   * บทกลอนนี้ได้มีการนำไปขับร้องเป็นเพลงไทยเดิม  ใช้ทำนองเพลงมอญดูดาว
   **  เบญจโลหะ  คือโลหะห้าอย่าง  ได้แก่ เหล็ก  ปรอท  ทองแดง  เงิน  ทองคำ   และถ้าเป็นสัตตะโลหะจะเพิ่ม  เจ้า (ตัดคำมาจากเจ้าน้ำเงิน ซึ่งเป็นชื่อเรียกอีกชือ่หนึ่งของพลวง เป็นแร่อย่างหนึ่ง  มีสีเขียวปนน้ำเงินเกาะอยู่กับแร่อื่นๆ มีมากแถบจังหวัดกาญจนบุรี บริเวณภูเขา เมื่อจะใช้ต้องนำมาหุงก่อน) กับ สังกะสี  และหากเพิ่มโลหะอีกสองชนิด คือ ชิน และบริสุทธิ์ (หมายถึงทองแดงบริสุทธิ์ ) ก็จะเป็นนวโลหะ

      อันชนกชนนีนี้รักเจ้า      เทียมเท่าชีวาก็ว่าได้
   ใช่จะแสร้งสลัดซัดเสียไกล      เพราะเป็นความจำใจของบิดา
                  จาก อิเหนา
            พระราชนิพนธ์ในพระบาทสมเด็จพระพุทธเลิศหล้านภาลัย
 
      พ่อตายคือฉัตรกั้ง   หายหัก
   ครั้นแม่ตายรถจักร      จากด้วย
   พี่ตายพ่ายแขนหัก      สินขาด  ไปนา
   เมียมิ่งตายวายม้วย      มืดกลุ้มแดนไตร
            จาก โคลงโลกนิติสำนวนเก่า

      พ่อตายคือฉัตรกั้ง   หายหัก
   แม่ดับดุจรถจักร         จากด้วย
   ลูกตาย บ่ วายรัก      แรงร่ำ
   เมียมิ่งตายวายม้วย      มืดคลุ้มแดนไตร
               จาก โคลงโลกนิติ
 พระนิพนธ์สมเด็จกรมพระยาเดชาดิศร

คุณแม่หนาหนักเพี้ยง   พสุธา
   คุณบิดรดุจอา-         กาศกว้าง
   คุณพี่พ่างสิขรา         เมรุมาศ
   คุณพระอาจารย์อ้าง      อาจสู้สาคร
               จาก โคลงโลกนิติ
พระนิพนธ์สมเด็จกรมพระยาเดชาดิศร

      เมื่อร้อนน้ำท่านให้   เย็นใจ
   เมื่อเยือกเย็นได้ไฟ      อุ่นเนื้อ
   เมื่อทุกข์ท่านแก้ไข      ชูช่วย
   เมื่อยากจนท่านเกื้อ      ก่อให้ทุนทำ
               จาก โคลงโลกนิติ
พระนิพนธ์สมเด็จกรมพระยาเดชาดิศร

สงสารคำ “ทำการ”มานานแล้ว
      ดูไม่แคล้วตาไปในหนังสือ
      มันถูกใช้หลายอย่างไม่วางมือ
      แต่ละมื้อตรำตรากยากเต็มที
      
ตำรวจเห็นโจรหาญ “ทำการ”จับ
      โจรมันกลับวิ่งทะยาน”ทำการ”หนี
      “ทำการ”ป่วยเป็นลมล้มพอดี
      “ทำการ”ซี้จีนหมายว่าตายเอย
            ของ นมส.
      
โอ้ว่าดวงใจอยู่ไกลลิบ      เหลือจะหยิบมาชมภิรมย์ขวัญ
   เหมือนดวงดาววาววาวอยู่ไกลครัน   ชิดสวรรค์สุดเอื้อมมาเชยชม
   เสียแรงชื่ออุษานารี         ไยไม่มีเทวามาอุ้มสม
   ปล่อยให้นั่งฟูมฟกอกตรม      ร้อนระบมร้อนระบมจิตใจดังไฟราน
   อ้าองค์เทวาสุรารักษ์         ทรงฤทธิ์สิทธิศักดิ์มหาศาล
   ช่วยดลใจให้ชู้คู่ชีวานต์         เสียวสร้านเสน่หามาไวไว
                     จาก ท้าวแสนปม
พระราชนิพนธ์ในพระบาทสมเด็จพระมงกุฏเกล้าเจ้าอยู่หัว
*บทกลอนนี้ ได้มีการนำไปขับร้องเป็นเพลงไทยเดิม  ใช้ทำนองเพลงสร้อยเพลง

ถึงโรงเหล้าเตากลั่นควันโขมง   มีคันโพงผูกสายไว้ปลายเสา
   โอ้บาปกรรมน้ำนรกเจียวอกเรา      ให้มัวเมาเหมือนหนึ่งบ้าเป็นน่าอาย
   ทำบุญบวชกรวดน้ำขอสำเร็จ      สรรเพชญโพธิญาณประมาณหมาย
   ถึงสุราพารอดไม่วอดวาย         ไม่ใกล้กรายแกล้งเมินก็เกินไป
   ไม่เมาเหล้าแล้วแต่เรายังเมารัก      สุดจะหักห้ามจิตคิดไฉน
   ถึงเมาเหล้าเช้าสายก็หายไป      แต่เมาใจนี้ประจำทุกค่ำคืน
                     จาก นิราศภูเขาทอง
     ของ สุนทรภู่
ถึงหน้าวังดังหนึ่งใจจะขาด   คิดถึงบาทบพิตรอดิศร
   โอ้ผ่านเกล้าเจ้าประคุณของสุนทร      แต่ปางก่อนเคยเฝ้าทุกเช้าเย็น
   พระนิพพานปานประหนึ่งศีรษะขาด   ด้วยไร้ญาติยากแค้นถึงแสนเข็ญ
   ทั้งโรคซ้ำกรรมซัดวิบัติเป็น      ไม่เล็งเห็นที่ซึ่งจะพึ่งพา
   จะสร้างพรตอตส่าห์ส่งส่วนบุญถวาย   ประพฤติฝ่ายสมถะทั้งวสา
   เป็นสิ่งของฉลองคุณมุลิกา      ขอเป็นข้าเคียงพระบาททุกชาติไป
                     จาก นิราศภูเขาทอง
    ของ สุนทรภู่

      ถึงสามโคกโศกถวิลถึงปิ่นเกล้า   พระพุทธเจ้าหลวงบำรุงซึ่งกรุงศรี
   ประทานนามสามโคกเป็นเมืองตรี      ชื่อปทุมธานีเพราะมีบัว
   โอ้พระคุณสูญลับไม่กลับหลัง      แต่ชื่อตั้งยังอยู่เขารู้ทั่ว
   โอ้เรานี้ที่สุนทรประทานตัว      ไม่รอดชั่วเช่นสามโคกยิ่งโศกใจ
   สิ้นแผ่นดินสิ้นนามตามเสด็จ      ต้องเที่ยวเตร็ดเตร่หาที่อาศัย
   แม้นกำเนิดเกิดชาติใดใด         ขอให้ได้เป็นข้าฝ่าธุลี
   สิ้นแผ่นดินขอให้สิ้นชีวิตบ้าง      อย่ารู้ร้างบงกชบทศรี
   เหลืออาลัยใจตรมระทมทวี      ทุกวันนี้ก็ซังตายทรงกายมา
                     จาก นิราศภูเขาทอง
    ของ สุนทรภู่

มาถึงบางธรณีทวีโศก      ยามวิโยคยากใจให้สะอื้น
   โอ้พสุธาหนาแน่นเป็นแผ่นพื้น      ถึงสี่หมื่นสองแสนทั้งแดนไตร
   เมื่อเคราะห์ร้ายกายเราก็เท่านี้      ไม่มีที่พสุธาจะอาศัย
   ล้วนหนามเหน็บเจ็บแสบคับแคบใจ   เหมือนนกไร้รังเร่อยู่เอกา
                     จาก นิราศภูเขาทอง
    ของ สุนทรภู่

      ดวงดอกอุทุมพร         ทั่วนครหายากฉันใดไฉน
   จะหาสารศรีเสวตรในแดนไพร      ยากจะได้ดั่งประสงค์ที่จงจินต์
   จะหานางกัลยาณีนารีปราชญ์      ประหนึ่งอนงค์นพมาศอย่าหมายถวิล
   จะหาได้ในท้องธรณิน         ก็ด้วยบุญเจ้าแผ่นดินอย่างเดียวเอย
                  จาก ตำรับท้าวศรีจุฬาลักษณ์

อันสตรี  ไร้ศีล  ก็สิ้นสวย      บุรุษด้วย  ไร้ศีล  ก็สิ้นศรี
   แม้ภิกษุ  ไร้ศีล  ก็สิ้นดี         ถึงเมธี  ไร้ศีล  ก็สิ้นงาม
                     จาก คติธรรม
    ของ พระพิมลธรรม (ชอบ  อนุจารีเถระ)

หัวข้อ: Re: วันภาษาไทยแห่งชาติ-ใช้ให้ถูกต้อง
เริ่มหัวข้อโดย: sithiphong ที่ มกราคม 05, 2014, 08:48:41 am

เมื่อเจ้ามา  มีอะไร  มาด้วยเจ้า   เจ้าจะเอา  แต่สุข  สนุกไฉน
   มามือเปล่า  เจ้าจะ  เอาอะไร      เจ้าก็ไป  มือเปล่า  เหมือนเจ้ามา
                     จาก อยู่เย็นเป็นสุข
        ของ พระพุทธทาสภิกขุ

      ใครชอบ  ใครชัง  ช่างเถิด      ใครเชิด  ใครชู  ช่างเขา 
   ใครเบื่อ  ใครบ่น  ทนเอา         ใจเรา  ร่มเย็น  เป็นพอ
                       จาก ธรรมธาร 
ของ สิริ  กรินชัย

      อย่าขโมยมันสมองของผู้อื่น   อย่าทนขืนงานเลวเขียนเหลวไหล
   อย่าหลงผิดคิดว่าดีกว่าใคร      อย่าแฝงภัยร้ายชนในผลงาน
                         แด่นักกลอน
       ของ ชลัมพ์  ขำศิริ

      ทุกวันนี้ศึกไกลยังไม่ห่วง      แต่หวั่นทรวงศึกใกล้ไล่ข่มเหง
   ถ้าคนไทยหันมาฆ่ากันเอง      จะร้องเพลงชาติไทยให้ใครฟัง
                        จาก เพลงชาติ
ของ  นภาลัย  สุวรรณธาดา

      ฉันเยาว์  ฉันเขลา  ฉันทึ่ง      ฉันจึง  มาหา  ความหมาย
   ฉันหวังเก็บ  อะไร  ไปมากมาย      สุดท้าย  ให้กระดาษ  ฉันแผ่นเดียว
                     จาก เพลงเถื่อนแห่งสถาบัน
ของ  วิทยากร  เชียงกูล

      เกิดเป็นคนก็ต้องทนให้คนด่า   จะทำดีทำบ้าถูกด่าหมด
   ทำซื่อซื่อเขาก็ด่าว่าไม่คด         ทำเลี้ยวลดเขาก็ด่าว่าไม่ตรง
                     จาก เกิดเป็นคน
   ของ  โพยม  โรจนวิภาต

      ร้อยชู้ฤๅเท่าเนื้อ      เมียตน
   เมียแล่พันฤๅดล         แม่ได้
   ทรงครรภ์คลอดเป็นคน      ฤๅง่าย  เลยนา
   เลี้ยงยากนักท้าวไท้      ธิราชผู้มีบุญ
                  จาก ลิลิตพระลอ

      เมื่อล้มกลิ้งใครหนอวิ่งเข้ามาช่วย   แล้วปลอบด้วยนิทานกล่อมขวัญให้
   หรือจูบที่เจ็บชะมัดปัดเป่าไป      ผู้นั้นไซร้ที่แท้แม่ฉันเอง
                     ของ พระราชธรรมนิเทศ

      เป็นการง่ายยิ้มได้ไม่ต้องฝืน   เมื่อชีพชื่นเหมือนบรรเลงพลงสวรรค์
   แต่คนที่ควรชมนิยมกัน         ต้องใจมั่นยิ้มได้เมื่อภัยมา
                           จาก มหาบุรุษ
  ของ  หลวงวิจิตรวาทการ
      
      ไม้   ใดอุบัติเบื้อง   บรรพต
      สูง   แต่พอสมยศ   เยี่ยงไม้
      กว่า   ไปกิ่งใบลด   แหลกเพราะ  ลมนา
      เขา   บ่ อาจบังได้   เพราะไม้สูงเกิน
               ของ สมเด็จเจ้าพระยาบรมมหาศรีสุริยวงศ์
      
         แฮะแฮะใครอย่าเย้ย   หยันเด็ก
      พริกก็พริกเม็ดเล็ก      เผ็ดล้ำ
      ใครใครจะกินเหล็ก      ห่อนเล่า  ลือนา
      โคแก่มีเขาง้ำ         เด็กขึ้นขี่คอ
         เข้าใจกันว่าเป็นบทพระราชนิพนธ์ในพระบาทสมเด็จพระจุลจอมเกล้าเจ้าอยู่หัว
   *เข้าใจกันว่าเป็นบทพระราชนิพน์ในพระบาทสมเด็จพระจุลจอมเกล้าเจ้าอยู่หัว  ทรงพระราชนิพนธ์ขึ้นตอบความโคลงกระทู้ “ไม้สูงกว่าเขา” ของสมเด็จเจ้าพระยาบรมมหาศรีสุริยวงศ์


พระน้องเอยเสียดายนัก   พระวรพักตร์ดังดวงเดือน
   หาไหนจะได้เหมือน      ไม่มีแล้วในโลกีย์
      มาดแม้นจะหาดวง   วิเชียรช่วงเท่าคีรี
   หาดวงพระสุริศรี         ก็จะได้ดุจดังใจ
      จะหาโฉมให้เหมือนนุช   จนสุดฟ้าสุราไลย
   ตายแล้วแลเกิดใหม่      ไม่ได้เหมือนเจ้านฤมล
            จาก คำพากย์รามเกียรติ์ พากย์นางลอย
         พระราชนิพนธ์ในพระบาทสมเด็จพระพุทธเลิศหล้านภาลัย

      อินทรชิตบิดเบือนกายิน      เหมือนองค์อมรินทร์
   ทรงคชเอราวรรณ      
      ช้างนิมิตรฤทธิแรงแข็งขัน      เผือกผ่องผิวพรรณ
   สีสังข์สะอาดโอฬาร์
      สามสิบสามเศียรโสภา      เศียรหนึ่งเจ็ดงา
   ดังเพ็ชรรัตน์รูจี
      งาหนึ่งเจ็ดโบกขรณี      สระหนึ่งย่อมมี
   เจ็ดกออุบลบันดาล
      กอหนึ่งเจ็ดดอกดวงมาลย์   ดอกหนึ่งบ่งบาน
มีกลีบได้เจ็ดกลีบผกา
   กลีบหนึ่งมีเทพธิดา      เจ็ดองค์โสภา
แน่งน้อยลำเพานงพาล
   นางหนึ่งย่อมมีบริวาร      อิกเจ็ดเยาวมาลย์
ล้วนรูปนิมิตรมารยา
   จับระบำรำร่ายส่ายหา      ชำเลืองหางตา
ทำทีดังเทพอัปสร
   มีวิมานแก้วงามบวร      ทุกเกศกุญชร
ดังเวไชยันต์อมรินทร์
         จาก คำพากย์รามเกียรติ์ พากย์เอราวรรณ
      พระราชนิพนธ์ในพระบาทสมเด็จพระพุทธเลิศหล้านภาลัย   
   

เบ็ดเตล็ด

      ขอร่ำรำพรรณบรรยาย   ความคิดเครื่องหมาย
   แห่งสีทั้งสามงามถนัด
      ขาวคือบริสุทธิ์ศรีสวัสดิ์   หมายพระไตรรัตน์
   และธรรมะคุ้มจิตไทย
      แดงคือโลหิตเราไซร้   ซึ่งยอมสละได้
   เพื่อรักษะชาติศาสนา
      น้ำเงินคือสีโสภา      อันจอมประชา
   ธโปรดเป็นของส่วนองค์
      จัดริ้วเข้าเป็นไตรรงค์   จึงเป็นสีธง
   ที่รักแห่งเราชาวไทย
      ทหารอวตารนำไป   ยงยุทธ์วิชัย
   วิชิตก็ชูเกียรติสยาม
                   จาก เครื่องหมายแห่งไตรรงค์
         พระราชนิพนธ์ในพระบาทสมเด็จพระมงกุฏเกล้าเจ้าอยู่หัว

      ในสมัยโบราณ  อะไรไม่สำคัญเท่ากำลังกาย  ใครมีกำลังก็มีอำนาจมาก  จะทำอะไรก็ทำได้  มาเดี๋ยวนี้อะไรไม่สำคัญเท่าเงิน  ใครมีเงินถุงใหญ่  คนนั้นก็มีอำนาจมาก  จะต้องการสิ่งไรก็ได้ทุกอย่าง
                        จาก มหาตมะ
               พระราชนิพนธ์ในพระบาทสมเด็จพระมงกุฏเกล้าเจ้าอยู่หัว
      
      คนเช่นไหนก็ชอบคนเช่นนั้น
               จาก ปรียทรรศิกา
         พระราชนิพนธ์ในพระบาทสมเด็จพระมงกุฏเกล้าเจ้าอยู่หัว

      ถูกคนด่า  หรือถูกเขาหลีกเลี่ยง  เป็นหมาหัวเน่า   ก็ยังดีกว่าถูกเขาลืม
                     จาก บ่วงมาร
            พระราชนิพนธ์ในพระบาทสมเด็จพระมงกุฏเกล้าเจ้าอยู่หัว





      เย็นกายรอบร่มไม้   ใบหนา
   เย็นญาติบิดุรมารดา      กว่านั้น
   ร่มครูร่มพระยา         เย็นยิ่ง  ยิ่งพ่อ
   ร่มพระเจ้าจอมหั้น      แห่งห้องนฤพาน
            จาก โคลงโลกนิติสำนวนเก่า

นอนกลางวันเล่ห์นี้   เต็มระอา
   เบื่อดุเล่นตุ๊กตา         ไป่ได้
   เบื่อยาถ่ายอีกยา         สำรอก  นาพ่อ
   เบื่อแต่งเกี้ยวนวมให้      เบื่อล้นจนใจ
            จาก โคลงสุภาษิตเจ้านาย
 พระนิพนธ์กรมหมื่นนราธิปประพันธ์พงษ์

      อ้าแม่วิมลรูป      ศิริโลกมาตา
   อ่อนเพศ บ่ อ่อนภา      ระผดุงดรุณผอง
      ทารกกำเนิดแล้ว      ธุระเลี้ยงและสำนอง
   จักรอดมิรอดลอง      ผิมิเจ้าจะใครไฉน ?
      หากเด็กจะดีชั่ว      คุรุแรกนะคือใคร ?
   ครูบาบิดาไซร้         อนุสิษฐะภายหลัง
      ดัดเด็ก ฤ ดัดไม้      ขณะอ่อนก็กำลัง
   แก่ไป บ ได้ดัง         มนะมุ่งประจงสมาน
      โลกเราจะดีเลว      ก็เพราะคนแหละบันดาล
   คนเราจะเอาการ         ฤ จะป่วยกำเนิดไฉน
      มารดาสำนองหนัก   บริรักษะก่อนใคร
   จึ่งควรคำนึงใน         คุณโลกมาตา
               จาก โลกะมาตา
   ของ ครูเทพ



      อาหารเป็นที่ตั้ง      เกิดแรง
   ปลูกพืชผักฟักแฟง      พึ่งน้ำ
   แว่นกล้องส่องสำแดง      อาโลภ
   แม่ย่อมเป็นที่ล้ำ         เลิศเลี้ยงบุตรตน
               จาก โคลงโลกนิติ
พระนิพนธ์สมเด็จกรมพระยาเดชาดิศร

      ใครรักย่อมว่าเพี้ยง   พงศ์พันธุ์
   ใครชอบชิดชมฉัน      เพื่อนไร้
   ใครเลี้ยงรักษาครรภ์      คือแม่  ตนนา
   ใครดับดำฤษณ์ได้      ชื่อชู้เมียสม
               จาก โคลงโลกนิติ
พระนิพนธ์สมเด็จกรมพระยาเดชาดิศร
      บวชนานเบื่อหน่ายน้ำ   ใจหวน  เหเฮย
   ปั่นปั่นคิดป่วนรวน      ราคเร้า
   จีวรเร่าร้อนจวน         จักพลุ่ง  โพลงนา
   ลาละสิกขาเข้า         เขตรบ้านบ่วงกาม
            โคลงสุภาษิตเจ้านาย
              พระยาศรีสุนทรโวหาร (น้อย)   

   ขอให้ท่านผู้อ่านของข้าพเจ้า  จงเป็นนักทำงาน  ขอให้เราสร้างชีวิต  สร้างอนาคตของเราด้วยการทำงาน  และขอให้การทำงานจงเป็นความผาสุก  เป็นความสนุก  และเป็นเกียรติ  ขอให้หนังสือที่กำลังอยู่ในมือของท่านนี้  จงเป็นเครื่องอุปกรณ์ให้ท่านประสบผลสำเร็จในการงานของท่าน
                  ของ หลวงวิจิตรวาทการ








            บรรณานุกรม

กรมพระปรมานุชิตชิโนรส,สมเด็จพระมหาสมณเจ้า.ลิลิตเตลงพ่าย. กรุงเทพฯ : โรงพิมพ์อาสารักษาดินแดน, ๒๕๔๒
กรมศิลปากร. โคลงนิราศนรินทร์. กรุงเทพฯ: บริษัทอักษรจริญทัศน์ จำกัด, ๒๕๔๕
กรมศิลปากร.โคลงพิพิธพากย์.พระนคร:โรงพิมพ์กรมแผนที่ทหารบก,๒๕๔๙
กรมศิลปากร.โคลงสุภาษิตเจ้านาย. พระนคร:ราชโสภณพิพรรฒธนากร,๒๔๖๓
กรมศิลปากร.ชีวิตและผลงานของสุนทรภู่. กรุงเทพฯ:องค์การค้าของคุรุสภา,๒๕๒๙
กรมศิลปากร. นารีเรืองนาม.กรุงเทพฯ : โรงพิมพ์มหาดไทย กรมราชทัณฑ์ , ๒๔๙๘
กรมศิลปากร. นิราศทวาราวดี.กรุงเทพฯ :
กรมศิลปากร. นิราศพระแท่นดงรัง. กรุงเทพฯ: ห้างหุ้นส่วนจำกัดศิวพร,๒๕๐๔
กรมศิลปากร.ประชุมโคลงจารึกที่วัดพระเชตุพนฯ .กรุงเทพฯ:
กรมศิลปากร. รวมนิทานสุภาษิตและบทเห่กล่อมของสุนทรภู่. กรุงเทพ : โรงพิมพ์หัตถศิลป์, ๒๕๒๙
กรมศิลปากร. รวมบันทึกประวัติศาสตร์อยุธยาของฟานฟลีต(วัน วลิต). กรุงเทพฯ: หจก.โชติวงศ์ ปริ๊นติ้ง,๒๕๔๖
กรมศิลปากร. ลิลิตพระลอ. กรุงเทพฯ : บุญส่งการพิมพ์,๒๕๐๒
กรมศิลปากร. วรรณกรรมสมัยอยุธยา เล่ม ๓. กรุงเทพฯ:กรมศิลปากร, ๒๕๓๑
ขุนวิจิตรมาตรา. สำนวนไทย เล่ม ๑-๒ . กรุงเทพฯ: บำรุงสาส์น, ๒๕๒๑
คณะกวีไทย.กวีแก้ว .กรุงเทพฯ: อัมรินทร์พริ้นติ้งกรุ๊ป จำกัด,๒๕๓๒
เจ้าพระยาพระคลัง(หน). วรรณคดีเจ้าพระยาพระคลัง (หน) .พระนคร: สำนักพิมพ์คลังวิทยา,๒๕๑๕
เดชาดิศร,สมเด็จพระเจ้าบรมวงศ์เธอกรมพระยา. ประชุมโคลงโลกนิติ. ที่ระลึกในงานพระราชทานเพลิง หม่อมเจ้าสมรศรีโสภา, ๒๕๓๙
พระจุลจอมเกล้าเจ้าอยู่หัว,พระบาทสมเด็จ.ลิลิตนิทราชาคริต. พระนคร : โรงพิมพ์คลังออมสิน, ๒๔๙๔
พระพุทธเลิศหล้านภาลัย,พระบาทสมเด็จพระ.บทละครนอก พระราชนิพนธ์ในพระบามสมเด็จพระพุทธเลิศหล้านภาลัย.กรุงเทพฯ:สำนักพิมพ์ศิลปาบรรณาคาร,๒๕๔๕
พระพุทธเลิศหล้านภาลัย,พระบาทสมเด็จ.บทละครเรื่องอิเหนา.กรุงเทพ ฯ : สำนักพิมพ์ศิลปาบรรณาคาร, ๒๕๔๓
พระมงกุฎเกล้าเจ้าอยู่หัว,พระบาทสมเด็จ. โคลงสุภาษิต. กรุงเทพฯ: โรงพิมพ์พระจันทร์, ๒๕๒๒
พระมงกุฎเกล้าเจ้าอยู่หัว,พระบาทสมเด็จ. พระราชนิพนธ์ร้อยกรองร้อยเรื่อง.กรุงเทพฯ:บริษัทสยามธุรกิจและการตลาด จำกัด, ๒๕๒๔
พระมงกุฏเกล้าเจ้าอยู่หัว,พระบาทสมเด็จพระ. มัทนะพาธา. กรุงเทพฯ : องค์การค้าของคุรุสภา, ๒๕๔๐
พระมงกุฏเกล้าเจ้าอยู่หัว,พระบาทสมเด็จพระ. เวนิสวานิช.กรุงเทพฯ: บริษัทไทยร่มเกล้าจำกัด,๒๕๒๙
พิทยาลงกรณ์, พระเจ้าบรมวงศ์เธอ กรมหมื่น. กนกนคร. พระนคร : รวมสาส์น, ๒๔๖๕
ราชบัณฑิตยสภา.พจนานุกรม ฉบับราชบัณฑิตยสถาน พ.ศ. ๒๕๒๕.กรุงเทพ ฯ:ราชบัณฑิตยสถาน,๒๕๒๕
หลวงวิจิตรวาทการ,พลตรี.วิจิตรวาทการอนุสรณ์ เล่ม ๑-๒ . พระนคร: รัชดารมภ์การพิมพ์และหล่อตัวพิมพ์,๒๕๐๕
อธึก   สวัสดีมงคล.กะลาปิดทอง.ชลบุรี:ห้างหุ้นส่วนจำกัดโรงพิมพ์กิตติวรรณ,๒๕๒๙

หัวข้อ: Re: วันภาษาไทยแห่งชาติ-ใช้ให้ถูกต้อง
เริ่มหัวข้อโดย: sithiphong ที่ มกราคม 05, 2014, 08:59:40 am

 โอวาท สมเด็จพระพุฒาจารย์ (โต พรหมรังสี)


          บุญเราไม่เคยสร้างใครที่ไหนจะมาช่วยเรา

          “ลูกเอ๋ย..........ก่อนจะเที่ยวไปขอบารมีหลวงพ่อองค์ใด เจ้าจะต้องมีทุนของตัวเองคือ บารมีของตนลงทุนไปก่อน เมื่อบารมีของเจ้าไม่พอจึงค่อยยืมบารมีคนอื่นมาช่วย มิฉะนั้นเจ้าจะเอาตัวไม่รอด เพราะหนี้สินในบุญบารมีที่เที่ยวไปขอยืมมาจนพ้นตัว เมื่อทำบุญกุศลได้บารมีมาก็ต้องเอาไปผ่อนใช้หนี้เขาจนหมดไม่มีอะไรเหลือติดตัว แล้วเจ้าจะมีอะไรไว้ในภพหน้า หมั่นสร้างบารมีไว้ (สร้างความดี) แล้วฟ้าดินจะช่วยเอง จงจำไว้นะ เมื่อยังไม่ถึงเวลาเทพเจ้าองค์ใดคิดช่วยก็ไม่ได้ แต่ครั้นถึงเวลาทั่วฟ้าจรดดินอะไรก็ต้านเจ้าไม่อยู่ จงอย่าไปเร่งเทวดาฟ้าดิน เมื่อบุญเราไม่เคยสร้างไว้เลย จะมีใครที่ไหนมาช่วยเจ้า”

---------------------------------------------------------

          “ความจริง พอกิน พอใช้ พออยู่ รู้พอ ย่อมสงบ มนุษย์หยุดนิ่งไซร้ความจริงย่อมเกิด ถ้าท่านยังไม่หยุด ท่านยังไม่มีโอกาสพบความจริง”