ใต้ร่มธรรม
คลังธรรมปัญญา => พรรณาอักษร => ระบาย พรรณาด้วย ฉันทลักษณ์ กาพย์กลอน (อิสระ) => ข้อความที่เริ่มโดย: noppaknam ที่ กันยายน 30, 2013, 12:22:58 am
-
:05: :29:
มัชฌิมา ทางสายกลาง สว่างล้ำ
มันคือธรรม ที่พ้นไป จากของคู่
มี-ไม่มี ใช่-ไม่ใช่ รู้-ไม่รู้
เมื่อเฝ้าดู ก็รู้เห็น มันเป็น เช่นนั้นเอง...
มันเห็นทุกข์ ทุกๆอย่าง ตอนที่อยาก
ยังไม่อยาก ก็ไม่ทุกข์ ไม่คร่ำเคร่ง
พออยากเกิด ทุกข์มันก็ เริ่มบรรเลง
เริ่มเขย่ง เริ่มกระโดด โลดแล่นไป....
อยากมันเกิด ตอนที่รูป กระทบตา
เสียงภาษา กระทบหู รู้คิดไหว
กลิ่นหอมหวน จมูกดม ชมชอบใจ
กายลูบไล้ จิตกระเส่า เร้าอารมณ์....
คิด”เริ่มปรุง สิ่งที่รับ รู้สัมผัส
รูปขยับ เวทนา ตัณหาผสม
เริ่มอยากได้ ไม่อยากได้ ผูกเงื่อนปม
ทุกข์ระทม เริ่มก่อเกิด กำเหนิดภพ...
เห็นทุกข์ได้ ก็ได้ธรรม อันล้ำเลิศ
จิตประเสริฐ ได้เกิดมา ได้ผ่านพบ
ใจสะอาด ใจสว่าง ว่างสงบ
กราบเคารพ นบน้อมธรรม พุทธบูชา....
ปล่อยรู้
:13: :13: :13:
-
:06: ช่วงนี้พลังงานผมค่อนข้างเหลือน้อยครับ
มาเป็นกำลังใจให้ฉันทลักษณ์อันเนืองนิจด้วยไมตรี
กวีกลอนร้อยพัน รายร่ำด้วยสายตัวที่ อ่อนล้าด้วยภาระ
แต่ไม่มีทางอ่อนใจ ด้วยพลังจิตดั่งกัลยาณมิตรช่วยนำหนุน
ความชุ่มฉ่ำของจิต มีมิตรเท่านั้น จะให้ได้
เป็นธรรมเป็นกรรมเก่า หนุนด้วยคุณความดีแห่งปัจจุบัน
สิ่งเหล่านี้ เหล่านั้น ล้วนหลากหลาย
เอาแค่เรารู้ทัน ปัจจุบันจิต เพียงพอแล้วครับ
:13:
ธรรมะอวยพรความดีคุ้มครองครับ
-
:45: :12:
ยิ้มคืนนี้ แทนพระจันทร์ เชิญฝันหวาน
ให้เนิ่นนาน จนแสงมา ฟ้าวันใหม่
นอนแนบธรรม หัวหนุนหมอน ผ่อนกายใจ
จิตหลับไหล ไปถึง ดาวดึงส์เอย
คิดดี ฝันดี มีสุขครับ
-
ปัจจุบัน ไม่อยู่ หายไปไหน
อยากไปไกล หวังคอย ใจโหยหา
ยึดอดีต เป็นทุกข์ กลับเอามา
ช่วงเวลา ปรุงแต่ง ไม่รู้ทัน
ด้วยปัญญา ยังยาน ยังน้อยนิด
ด้วยความคิด ไม่กว้า่ง ไร้สุขสันต์
ด้วยความรู้ สะสม ไม่เท่ากัน
ด้วยผ่านผัน ความเพียร แล้วรู้เอง