ไดอารี่...จิตดวงหนึ่ง

[lek]

บางทีดูเด็กๆเล่นกันคุยกันหยอกล้อกัน
ทำให้อยากทำแบบเด็กๆบ้างเหมือนกัน
เด็กๆไม่ต้องเสแสร้งแกล้งทำ...
ไม่ต้องกลัวว่าอะไรควรอะไรไม่ควร...
คิดจะทำอะไรก็ทำไปเลยไร้มารยา...
ชอบก็บอกว่าชอบไม่ชอบก็บอกไม่ชอบเลย
อยากจะพูดอะไรก็พูดไม่โกหกใจตัวเอง...
แต่เป็นผู้ใหญ่สิ...มันทำอะไรแบบเด็กไม่ได้
สร้างกำแพงสร้างฉากสร้างหัวโขนขึ้นมามากมาย
ทำให้เหมือนกักขังตัวเองอึดอัดแบกจนหนักเหลือจะทน
แต่ก็ต้องทนเพราะด้วยศักดิ์ศรีอะไรบางอย่าง
ด้วยความมีตัวมีตนที่เราอุปโลกกันขึ้นมา...
นี่แหละนะผู้ใหญ่ที่โตแต่ตัว...แต่หัวใจไม่ยอมโต

[lek]

หากเราจะลองทำเหมือนเด็กเล็กๆ
ไม่ถือตัวถือตนแบบที่ผู้ใหญ่ทำกัน
การพบเจอในแต่ละครั้ง...
คงไม่ต้องใส่หน้ากากเข้าหากันแบบนี้
ทุกครั้งที่ได้พบกัน...
เธอฉันกลับปิดบังความเป็นจริงแอบซ่อนไว้
ถึงจะปิดซ่อนไว้ยังไง...
มันก็ยังมีบางส่วนเล็ดลอดออกมาบ้าง
มันเป็นความรู้สึกดีๆที่รับรู้ได้จากกันและกัน
เพียงแต่มันมีเส้นบางๆที่แข็งแรง...
กั้นตรงกลางระหว่างเราไว้...
ไม่ให้ล่วงล้ำขีดจำกัดของกันและกัน

[lek]

ฉันนิ่งสงบเพื่อระงับอารมณ์ตัวเอง
ที่คนอื่นเพิ่งจะต่อว่าฉันไปหยกๆ
คำว่าคำด่าเหล่านั้นไม่ได้มีผลอะไร
ที่จะทำให้อารมณ์ของฉันสั่นไหวเลย
แต่ความคิดพิจารณาของฉันสิ...
กำลังใช้สติปัญญาในการไตร่ตรอง
บางทีการนิ่งเงียบไม่ต้องตอบโต้อะไร
กลับทำให้อะไรๆดีขึ้นได้เหมือนกัน...
เพราะหลายต่อหลายคนต้องการเป็นผู้ชนะ
น้อยคนนักที่จะยอมเป็นคนแพ้ตกเป็นรองคนอื่น
เพราะฉะนั้น...คนที่นิ่งเฉยนั้น...
เป็นการเสียสละอย่างกล้าหาญทั้งต่อตนเองและผู้อื่นนัก
มองในอีกมุมหนึ่ง...ผู้ที่นิ่งเฉยรู้แพ้รู้ชนะรู้จักสำนึก
กลับเป็นผู้ชนะที่ยิ่งใหญ่ รู้แพ้รู้ชนะรู้อภัย
ส่วนผู้ที่ชนะอย่างทะนงตนนั้น...กลับกลาย
เป็นผู้แพ้ที่น่าสงสารเสียจริงๆ...
เพราะผู้ที่รู้จักแต่ชัยชนะ...
จะไม่เคยได้เรียนรู้ถึงความพ่ายแพ้
ที่เป็นบทเรียนที่มีค่ายิ่งไปกว่าความสำเร็จและชัยชนะนั่นเอง

[lek]

คุณโชคดีมาหา...ทำให้ฉันดีใจมากมาย...
รู้สึกพอใจมีความสุขที่คุณโชคดีมาเยี่ยมเยียน
คุณโชคดีนำสิ่งดีๆมาให้ตั้งมากมาย...
ทำให้รู้สึกมีกำลังใจที่จะอยู่ต่อไปบนโลกนี้
บ่อยครั้งที่ฉันคิดไม่ออกว่าคุณโชคดีจะต้องจากฉันไป
แต่แล้ว...คุณโชคดีก็ไปจากฉัน...อยู่กับฉันเพียงไม่นาน
ฉันได้แต่รู้สึกกลัวรู้สึกเสียดายรู้สึกอยากเหนี่ยวรั้งคุณโชคดีไว้
รู้สึกน้อยใจที่คุณโชคดีจากไป...ทำไมคุณโชคดี
จึงไม่ยอมอยู่กับฉันตลอดไปนะ...ฉันได้แต่พร่ำพรรณา
แต่แล้ว...คุณโชคร้ายก็มาหา...ทำให้ฉันทุกข์ใจมากมาย
ฉันมองไม่เห็นใครเลยว่าจะโชคร้ายเท่าฉันอีกแล้ว...
ฉันรู้สึกหมองเศร้าหดหู่ท้อแท้สิ้นหวังอ่อนแอเหลือเกิน
ฉันโมโหคุณโชคร้ายทุกครั้ง...ที่แวะมาหาฉันแบบนี้...
ฉันต่อว่าคุณโชคร้ายว่าไม่ยุติธรรมกับฉันเลย...
ที่คุณโชคร้ายคอยแต่จะแวะมาเยี่ยมฉันแบบนี้บ่อยๆ
ทุกครั้งที่แวะมาก็อยู่กับฉันนานเหลือเกิน...
ฉันอยากจะไล่คุณโชคร้ายไปให้ไกลๆและเร็วๆ
แต่ยิ่งฉันไล่คุณโชคร้ายเท่าไหร่...คุณโชคร้ายก็เหมือนแกล้ง
กลับนิ่งเฉยปล่อยให้ฉันตีอกชกตัวเองอยู่เหมือนคนบ้าคนหนึ่ง
แต่แล้วในวันที่คุณโชคร้ายกำลังเพลินๆอยู่นั่นเอง...
ฉันกลับมองเห็นว่าคุณโชคร้าย...ก็ไม่ได้ร้ายอย่างที่ฉันคิดเลย
คุณโชคร้าย...สอนให้ฉันเข้มแข็ง...สอนให้ฉันรู้จักสู้...
สอนให้ฉันรู้จักอภัยให้คนอื่นและตัวเอง...
ที่สำคัญ...สอนให้ฉันรู้จักให้อภัยคุณโชคร้ายที่แวะมาหา...
เมื่อฉันรู้สึกเช่นนี้...ฉันก็ไม่เห็นคุณโชคร้ายแล้วล่ะ...
คุณโชคร้ายจากไปแล้ว...แต่ฉันคิดว่าคุณโชคร้าย...
ก็คงจะแวะเวียนมาหา"เพื่อน"อย่างฉันอีกวันใดวันหนึ่ง
เหมือนที่คุณโชคดีก็ผลัดกันแวะเวียนมาเยี่ยมฉันเช่นกัน
คุณโชคดีคุณโชคร้าย...คุณเป็นความต่างที่ทำให้ฉันเรียนรู้
ฉันต้องขอบคุณคุณทั้งสอง...ที่ให้บทเรียนแสนมีค่ากับฉัน
ฉันรักคุณนะ...คุณโชคดีคุณโชคร้าย...เราเป็นเพื่อนกันนะ

[lek]

การได้รับมอบหมายหน้าที่ให้มานั้น
ทำให้เรากลัวว่าจะทำไม่ได้...
กลัวไปก่อนที่จะได้ทำ...
แต่เมื่อเราทำได้สำเร็จแล้วนั้น...
ไม่ว่าผลจะออกมาเป็นอย่างไร...
ก็เหมือนได้ปลดความกลัวได้เปราะหนึ่ง
และทำให้มั่นใจว่าเราก็ทำได้ถ้าเราตั้งใจทำ
ไม่มีอะไรหรอกที่เราจะทำไม่ได้...
มีแต่เราไม่ทำต่างหาก...เราถึงทำมันไม่ได้
ไม่ต้องเล็งไปที่ผลว่าจะออกมาเป็นยังไง
อย่างน้อยเราก็ได้ทำแล้ว...ทำมันต่อไป
ทำสิ่งดีเรื่อยไป...ขอบคุณที่ให้โอกาส
ได้เกิดมารู้จักโลกใบนี้...ยินดีที่ได้รู้จัก

[lek]

ถ้ามันจะเป็นละครเรื่องหนึ่ง...
ก็คงเป็นตอนที่พระเอกกับนางเอก
ได้มอบความรักและสิ่งดีๆให้แก่กัน
เป็นช่วงเวลาที่เปี่ยมไปด้วยความสุข
และเอ่อล้นไปด้วยพลังใจอย่างท่วมท้น
แต่ละครตอนนี้มันก็ต้องจบไปผ่านไป...
ความจริงของละครคือต้องเปลี่ยนบทไปเรื่อยๆ
ตัวละครก็ต้องตามแสดงบทที่ได้รับมา...
เป็นช่วงชีวิตที่มีจุดเริ่มต้นจนจุดสิ้นสุด...
ละครจบแล้ว...ชีวิตเราจบแล้ว...
ละครฉายซ้ำได้อีก...ชีวิตเราล่ะ...ซ้ำซากจำเจ
อีกนานแค่ไหน...ถึงจะพอ...

[lek]

ฉันพยายามเหลือเกิน...
ที่จะทำดีกับคนที่ทำดีกับฉัน
เพื่อตอบแทนคืนกลับไปให้มากที่สุด
แต่ในขณะเดียวกัน...
ฉันลืมอะไรไปบางอย่าง...
ฉันลืมคนที่ทำดีกับฉันมาตลอดทั้งชีวิต
แต่ฉันกลับไปเห็นคนที่ทำดีกับฉัน
เพียงไม่นานว่าสำคัญกว่าคนที่ทำดีกับฉัน
มาตลอดเวลาตั้งแต่เกิดจน ณ เวลานี้...
หรือฉันคิดว่าคนที่ทำดีกับฉันมาทั้งชีวิต
ให้ฉันได้ไม่มากพอเท่ากับคนที่เพิ่งรู้จัก
ไม่กี่ปี...ทำไมเราจึงคิดแบบนี้ออกไปนะ
ไม่ยุติธรรมกับเขาหรือเปล่านะ...
ทำไมเราต้องแยกแยะความรู้สึกว่า...
แตกต่างกันไม่เหมือนกันนะ...
ทั้งๆที่มันก็เหมือนกันนั่นล่ะ...
แต่เราก็อดที่จะหลงตีค่าตีราคาออกไปหลากหลาย
จนมันไม่เหมือนกัน เป็นเพราะเราแต่งตั้งตัวตนเอง
จัดการแยกระบบความเหลื่อมล้ำพอใจของแต่ละสิ่ง
ที่มีผลกระทบกับความรู้สึกนึกคิดของเรา...

[lek]

เวลาที่เราคิดว่าคนอื่นนั้นไม่ดี
แต่สุดท้ายแล้วมารู้ว่าคนนั้นกลับดีมาก
ทำให้เรารู้สึกว่าเราไม่ดีเลยที่คิดแบบนั้น
เป็นเพราะความไม่เชื่อใจความระแวงสงสัย
ความคิดมากวิตกจริตที่ฝังอยู่ในสันดาน
พอคิดว่าจะลองกลับมาคิดดีๆกับคนอื่น
ก็กลัวอีกว่าคนอื่นๆที่ว่านี้ไม่ใช่คนดีกันทุกคนได้หรอก
สรุปคือก็ยังคงระวังแต่จะระแวงน้อยลง

[lek]

ได้รับสิ่งดีๆจากผู้มีพระคุณ
รู้สึกเป็นสุขใจยิ่ง...นี่แหละเรียกว่าความสุข
แล้วความสุขที่แท้จริงล่ะ...
ถ้าแท้จริงคงไม่จางหายไป
มันจะคงอยู่เช่นนี้ตลอดไป...
แต่ถ้าความสุขที่เรารู้สึกว่ามันหายไป
นั่นแหละ...ไม่ใช่ความสุขที่แท้จริง
เราสร้างความสุขขึ้นมาหลอกตัวเองชั่วคราวเท่านั้นเอง

[lek]

ความรู้สึกมันปรุงแต่งขึ้นมาแล้ว
สติเราก็เลอะเลือนไปเรื่อยๆ
เราปล่อยใจไปตามความรู้สึกนั้นๆ
จนเพลินไปกับเรื่องราวที่มีตัวตน
เป็นประโยชน์หรือโทษสุดแล้วแต่
สติปัญญาจะสั่งสมมาแค่ไหน...
ช้าเร็วก็ตามแต่กำลังที่ได้ฝึกปฏิบัติมา
เข้าใจได้แค่ไหนก็แล้วแต่...
ความเป็นมาและความเป็นไป...

ขณะที่กำลังคิดสร้างเรื่องราวเข้าข้างตัวเอง
ทำให้รู้สึกโหวงๆเชื่อมใจเป็นห้วงๆในใจ...
เหมือนมีแรงดึงดูดและผลักดันเวลาที่คิด
เป็นแรงโน้มถ่วงที่เป็นความแปลกมหัศจรรย์
จะว่าเป็นความทุกข์ก็ไม่เชิงสุขก็ไม่ใช่...
มันก้ำกึ่งระหว่างสองอย่างเหมือนอยู่ตรงกลาง
อย่างลังเลว่าจะเลือกไปฟากฝั่งไหนดี...