ความทุกข์ในบางครั้ง...รู้สึกว่ามันไม่ดีเลย...ไม่ชอบมันเลย
มันทำให้จิตใจเราย่ำแย่...ท้อแท้...เหนื่อยหน่ายกับชีวิตที่เหลืออยู่
รู้สึกว่าทุกข์มันหนัก...มันกดดันจิตใจ...มันใจร้ายกับเราเหลือเกิน
รู้สึกว่าทุกข์มันไม่ยอมลดลาวาศอกกับเราเลยเหรอเนี่ย...
ความทุกข์มันจะอะไรกันนักกันหนากับเรานะ...ตามหลอกหลอนอยู่ได้
ปั่นป่วนทั้งจิตใจและร่างกายของเราอยู่ตลอดเวลาที่เราเปิดโอกาสให้
แต่บางทีความทุกข์ในบางครั้ง...ก็รู้สึกว่ามันดีจังเลยนะ...ถึงจะไม่ค่อยชอบ
แต่ก็ต้องขอบคุณที่มีความทุกข์เช่นนี้เกิดขึ้น...มันทำให้จิตใจเราได้เรียนรู้
ว่าใจเราจะจัดการกับความทุกข์ที่เกิดขึ้นเพราะเราเองให้มันผ่านไปได้อย่างไร
ระหว่างที่เรากำลังเจอกับความทุกข์อยู่นั้น...เพียงแต่เราเงยหน้าดูรอบข้างบ้าง
ก็จะเห็นว่าเราไม่เหงาเลยกับการต้องพบกับความทุกข์...เพราะยังมีอีกมากมาย
ที่เขาจะต้องทนทุกข์ทรมานกับความทุกข์เช่นเดียวกับเรานี่เอง...
แล้วเราก็มองวิธีที่แต่ละคนจัดการกับปัญหากับความทุกข์ที่เขาเหล่านั้นเจอ...
มองไปแล้ว...ก็เหมือนเกม...เกมนึง...ระหว่างเรากับปีศาจความทุกข์ที่ปรากฎตัวขึ้น
ประจันหน้ากัน...มันโจมตีเราเจ้าปีศาจร้าย...(แต่เป็นเพราะเราสร้างปีศาจร้ายให้มันเกิดขึ้น)
มันใช้ท่วงท่าวิชามารจัดการกับเรา...จนเราแทบจะตั้งรับไม่ไหว...(พระเอกนางเอกเริ่มจะแย่แล้ว)
แต่สุดท้าย...เราก็ฮึ๊ดสู้กับเจ้าปีศาจร้าย...แม้ว่าจะสะบักสะบอมแทบทนไม่ไหว...
ฮึ๊บๆๆๆฉันจะต้องจัดการกับเจ้าปีศาจร้ายตัวนี้ให้ได้...ว่าแล้วก็ปล่อยแสงพิฆาตปีศาจ(แนวแค้นเหอๆ)
เจ้าปีศาจความทุกข์มันก็ฮึ๊ดสู้เราเช่นกัน...เราสู้มันเพราะความแค้น...ความโกรธ...
ทำให้เราสู้อย่างไม่มีสติ...ก็เลยนัวเนีย...กอดไปกอดมากับเจ้าปีศาจร้ายอยู่ตั้งนาน...
จนกระทั่งรู้สึกว่าทั้งเราและเจ้าปีศาจร้ายเริ่มอ่อนแรงลงทั้งคู่...(คิดถึงมวยยกท้ายๆ อิอิ)
สุดท้าย...ฉันไม่โกรธไม่โทษเจ้าปีศาจความทุกข์แล้ว...พอดีกว่า...เจ็บทั้งคู่...เหนื่อยทั้งคู่
ฉันยอมรับเจ้าปีศาจความทุกข์ไว้เป็นเพื่อนดีกว่า...ผูกมิตรกัน...ให้อภัยกัน...(แล้วก็ยิงฟันใส่กันปิ๊งๆๆ)
ปีศาจความทุกข์เอ๋ย...เธอคือเพื่อนฉัน...คือครูของฉัน...ขอบคุณเธอนะที่ให้บทเรียนกับฉัน...
ที่สำคัญ...เธอให้สติกับฉัน...ว่าเธอคือปีศาจความทุกข์ที่ผ่านมาและก็ผ่านไป...ต้องจากกันไปสักวัน
ฉันเองก็เหมือนกัน...ฉันก็ต้องลาจากเธอไปในสักวันเช่นกัน...ก็ฉันก็แค่คนๆนึงที่เกิดมาต้องตายนี่นา
