ทุกข์แต่ละหยด...กระเพื่อมได้ทุกครั้ง
ที่เราโยนให้ใจเราลงไปในวังวนแห่งความทุกข์
ทุกข์ที่เราปั้นแต่งให้ก้อนใหญ่แค่ไหน...
เมื่อโยนกระทบใจเราหนักเบาก็เกิดระลอกคลื่น
ให้สัมผัสให้เห็นให้รับรู้เป็นระยะเวลาแล้วแต่ใจเรา
ทุกข์แต่ละครั้งที่เกิดขึ้นเป็นระลอกคลื่นนั้นจะหายไปเอง
หากเราไม่ปั้นทุกข์ก้อนใหม่แล้วก็โยนกระทบใจเราใหม่
แต่เพราะทุกข์นั้นเป็นธรรมชาติที่เคยชินมาเนิ่นนาน
เพราะสะสมก้อนทุกข์มานานโขหลายกองอยู่ข้างๆรออยู่
หากเผลอเมื่อไหร่ความเคยชินก็จับก้อนทุกข์โยนเสมอ
ระลอกคลื่นก็เกิดขึ้นอีกครั้ง...น้ำก็ไหวๆสักพักแล้วก็สงบเอง
ทุกครั้งที่เกิดระลอกคลื่นบนผิวน้ำ...เราแยกให้เป็นความต่าง
แต่แท้จริงแล้วน้ำก็คือน้ำ สิ่งที่เห็นก็คือน้ำ สิ่งใช่ระลอกคลื่น
เพียงแต่เรามองให้เห็นถึงความต่าง จึงเห็นระลอกคลื่น...
บางครั้งระลอกคลื่นเกิดขึ้นหลายระลอก...แล้วก็ปะทะกระทบกัน
สุดท้ายก็สะท้อนกลับกับอีกคลื่นแล้วก็พลันนิ่งสงบเช่นเดิม
ความเป็นไปทำให้เข้าใจสิ่งที่เกิดขึ้นก็จะดับไปธรรมดาเช่นนั้นเอง
ขอบพระคุณท่านร๊อคที่สนทนาเรื่องระลอกคลื่นนี้