กาพระโพธิสัตว์

[แปดคิว]

ครั้งหนึ่งพระโพธิสัตว์เสวยชาติเป็นพระยากา อาศัยอยู่ในป่าช้าใกล้เมืองพาราณสี วันหนึ่งอาจารย์ของกษัตริย์ อาบน้ำเสร็จแล้วกลับเข้าพระนคร มีกาอยู่ ๒ ตัวเกาะอยู่ที่ซุ้มประตู ตัวหนึ่งบอกว่าจะถ่ายอุจจาระใส่ศีรษะ อีกตัวหนึ่งก็ห้ามว่า อย่าไปทำอย่างนั้นคนนี้เป็นอาจารย์ใหญ่ เราจะมีภัยใหญ่เดือดร้อน กาตัวนั้นก็ไม่เชื่อ เมื่ออาจารย์เดินมาก็อุจจาระใส่ศีรษะ อาจารย์ก็โกรธผูกพยาบาทไว้ว่าถ้าถึงโอกาสเมื่อไรก็จะฆ่ากาให้หายแค้น

ต่อมาไม่นานก็มีเรื่อง หญิงคนหนึ่งตากข้าวเปลือกไว้ แล้วมีแพะตัวหนึ่งจะมากินข้าวเปลือก หญิงจึงตีด้วย ไม้ฟืนติดไฟ ไฟก็ไหม้ติดขนแพะ แพะร้อนก็วิ่งไปชนโดนกระท่อมหญ้าใกล้โรงช้าง และในที่สุดช้างก็ได้รับ บาดเจ็บจากไฟเป็นแผล ช้างนั้นเป็นช้างของพระราชา นายคราญช้างจึงทูลแก่พระเจ้าพาราณสี   พระองค์จึง ตรัสถามอาจารย์ว่าจะรักษาแผลให้หายได้อย่างไร อาจารย์ได้โอกาศจึงทูลว่า เอามันเหลวจากกามาทำยาก็ สามารถรักษาได้ ราชบุรุษจึงไปฆ่ากาตายมากมาย

พระยากาโพธิสัตว์รู้สาเหตุก็คิดสงเคราะห์หมู่ญาติให้พ้นภัย พระยากา ก็ระลึกถึงบารมีที่บำเพ็ญมา แผ่เมตตาแก่พระราชาและราชบุรุษ อธิษฐานแล้วก็บินเข้าไปในวังหลวง ราชบุรุษก็ไม่กล้าทำร้ายพระยากา เมื่อไปถึงในวังเข้าเฝ้าพระราชาทำความเคารพ และเกาะอยู่ในที่อันควรแล้ว แล้วพูดว่า พระมหากษัตริย์นั้น ย่อมตั้งอยู่ในทศพิธราชธรรม ๑๐ ประการ และละเสียซึ่ง อคติทั้ง ๔ คือ ฉันทา โทสา ภยา โมหา อย่าให้มีในสันดาน จึงจะได้ชื่อว่า พระมหากษัตริย์อันประเสริฐ บัดนี้พระองค์เชื่อคำอาจารย์ อันเป็นคนพาลพยาบาท ผูกเวรกับกา จึงทูลว่ากามีมันเหลวด้วยโทสาคติ พระยากาจึงเทศนาว่า ธรรมดากาแล้ว ไม่มีมันเหลวมาแต่โบราณ ด้วยเหตุ ๒ ประการ คือ กามีความสะดุ้งอยู่เป็นนิตย์ และมนุษย์ทั้งหลายคอยเบียด เบียนเป็นนิตย์ กาจึงไม่มีมันเหลว กาไม่มีมันเหลวแต่ในปัจจุบันนี้ก็หาไม่ ในกาลก่อน ๆ ก็ไม่มีมันเหลวเหมือนกัน หรือจะไปข้างหน้านันมันเหลวแห่งกาก็ไม่มี พระเจ้าพาราณสีได้ทรงฟังธรรมแห่งพระโพธิสัตว์ตรัสเทศนา ก็สิ้น กังขามันเหลวแห่งกา พระองค์จึงทำสักการะบูชาพระธรรมเทศนาของพระโพธิสัตว์ ด้วยสมบัติสิ้นทั้งเมือง พระยากายินดีกลับถวายสมบัติคืน แล้วก็ให้พระมหากษัตริย์ รักษาศีล ๕ ประการ เป็นวิรัติเจตนาสมาทานสุจริต มิได้คิดประทุษร้ายแก่สัตว์ทั้งหลาย ตั้งอยู่ในขันติและเมตตาเป็นประธาน เมื่อสอนพระราชาให้รักษาศีล ๕ แล้ว จึงทูลขออภัยให้แก่กาทั้งหลาย พระองค์จึงเสนาข้าหลวงไม่ให้ฆ่ากาทั้งหลาย ตั้งแต่นั้นมากาก็สบาย พระราชา พระราชทานข้าวคลุกด้วยเนื้อปลาแก่กาทุกวัน และพระราชทานอาหารเหมือนกับที่พระองค์เสวยแก่พระยากา

นิทานเรื่องนี้สอนให้รู้จักเมตากรุณาสงเคราะห์ญาติ บุคคลผู้สงเคราะห์ญาตินั้น จะยังตระกูลให้เจริญรุ่งเรือง
http://www.dhammathai.org/dhammastory/story16.php

[แก้วจ๋าหน้าร้อน]

  อนุโมทนาสาธุครับพี่แทน ^^