*วิหคไฟอมตะ สู่ วิหคไฟแห่งพุทธะ
นี่แหละ มันมีสเน่ห์ นะ เวลาเราเทหัวใจ เข้าไปในคำ แต่ ละคำ
คำมันจะมีลมหายใจ และ ออร่า ล่ะ
อ่อร่า แห่งคำ ปราณแห่งอักษร สะท้อนภพแห่งใจ คลื่นแห่งจิต พลังต่าง ๆ ที่ผุดออกมา ไหลออกมา
ภพภูมิ พลังต่าง ๆ เราสัมผัสได้ในคำ เราเห็น เราอ่าน เราทราบ เรายิ่งเข้าไกล้กัน ชิดกัน
ไม่ใช่ความอ่อนแอ เลย ยามเรา แหวะหัวใจ ออกมา สัมผัสกับโลกในมุมต่าง ๆ
หัวใจเรามีแผล เรารู้สึกได้ ยามสัมผัสโลก เราสงสาร เราเห็นใจ เราหม่น ๆ เพราะ เรา คือ คน
คนธรรมดา แค่นั้นแหละ นะ แต่ ไอ้คนธรรมดา นี่แหละ ทำสิ่งมหัศจรรย์ได้ นะ
ทำให้โลกหมุน โลกเหวี่ยง โลกสว่างได้
ดีแล้ว พี่เรียกมันว่า เรียลลิตี้แห่งถ้อยคำ ยามตกกระทบโลก โลกแห่งใจของคนอ่าน นะ
อ่านไป ด้วยใจเปิด ยาม เปิดใจ เราได้ เยียวยา รักษากัน ผ่านอักษร นะ
อักษร คือ โอสถ นะ
เขียนไปเถิด ยิ่งเขียนไป ไหลไป ใจมันเปิด ประตูแห่งความลี้ลับมันเปิด แล้ว
เขียน คือ การฝึกจิต นะ
เราเป็นหนึ่งกับมัน เราไหลไปกับมัน เราดูอาการมันผ่านอักษร เราเห็น การตกตะกอนต่าง ๆ
ตะกอนใจ ไงเล่า อนุสัยเก่า ๆ ตัวร้าย ๆ ตัวหม่น ๆ อย่าให้มันฝัง และ ซ่องสุม ขุมกำลัง เลย
เอามัน ออกมา ใส่อักษร ซะ ระบาย บ่น เผย ความนัย อะไรก็ได้แล้วจะเห็น แล้วจะคลาย
ใจ มันคลาย นะ และ เราทุก ๆ คน จะสื่อ ความหมาย เกิด สะพานแห่งใจ ต่อ เข้าหากัน ไม่มีรั้วกั้น
รั้ว กำแพง โดนทำลาย เกิด สะพานแห่งใจ ผ่าน ถ้อยคำ
เขียนไปเถิด เธอเขียน พี่เขียน ไอ้อิ๋มมันก็เขียน แล้ว เรามาดื่มกิน แบ่งปัน ความฝัน การเดินทาง จิตวิญญาณกัน
ดีใจด้วย สู้ต่อ ไป เขียนต่อ ไป นะ
นี่ ๆๆๆๆๆ
เรื่อง วิหคไฟอมตะ พี่เกิด วลีขึ้นมา ว่ะ
วิหคไฟอมตะ สู่ วิหคไฟแห่งพุทธะ ย่อยยับ แล้วกลับมาใหม่ ไฉไลกว่าเดิม ฮ่าๆๆๆๆ
จะเขียนต่อได้ไหม เล่า การเดินทางของเธอ ฉัน ท่านทั้งหลาย สู่ การเดินทางภายใน
เราเห็น พระสุธน ท่านสิทธานาโรปะ เจ้าชายสิททัตธะ เหล่านักสู้ และ ครูแห่งจิตวิญญาณ อยู่ ในนั้น ในท่านทั้งหลาย ล่ะ
พอ จบ สวัสดี
