เมื่อเริ่มต้นวันใหม่...
เราแทบไม่ได้สังเกตว่าเราก้าวเดินด้วยเท้าข้างไหนก่อน
เราใช้มือไหนจับแก้วกาแฟ เราเดินวันละกี่ก้าว หรือยกแขนวันละกี่ครั้ง...
การเดิน การวิ่ง และการหยิบจับสิ่งต่างๆในชีวิตประจำวันของเรา
ล้วนเป็นสิ่งที่เราไม่เคยให้ความสำคัญ เราทำมันด้วยความเคยชินและง่ายดาย
ไม่มีวันใดที่เราจะคิดว่าสิ่งเหล่านั้นอาจจะเป็นเรื่องที่แสนยาก ลำบากสาหัสสำหรับเรา...
หนึ่งเดือนที่ผ่านมาได้มีโอกาสตอบแทนบุญคุณของแม่ด้วยการพาท่านไปทำกายภาพบำบัด
เมื่อต้องได้ไปห้องกายภาพบำบัด มันจึงเป็นสิ่งแปลกใหม่ที่เพิ่มเติมเข้ามาในชีวิตประจำวัน
ห้องกายภาพบำบัดของโรงพยาบาลมีผู้คนหลากหลายแบบ มีอุปกรณ์หลากหลายชิ้น
เราจะได้เห็นภาพของคนที่กำลังพยายามใช้มือหยิบห่วงออกจากแกนไม้อันหนึ่งเพื่อนำไปคล้องกับแกนไม้อีกอันหนึ่งอย่างยากเย็น
มองไปก็แอบลุ้นไปให้เขาทำได้สำเร็จ..อันที่หนึ่ง อันที่สอง...อันถัดๆไป เนิ่นช้า....ยาวนาน
ได้เห็นภาพของคนวัยกลางคนที่กำลังหัดเดินทีละก้าวๆ ช้าๆ เห็นสีหน้าและแววตาที่แสดงความมุ่งมั่นพยายามอย่างที่สุด
และแอบยิ้มไปด้วยเมื่อได้เห็นรอยยิ้มบนใบหน้าของเขาที่สามารถก้าวเดินได้หนึ่งก้าว อีกก้าวและอีกก้าว....
เห็นอะไรอีกหลายอย่างที่ทำให้เราเห็นธรรมะ....
การเดิน การหยิบจับที่แสนจะธรรมดา
ในวันนี้ฉันได้เห็นคุณค่าของมันมากยิ่งขึ้นแล้ว
รู้สึกขอบคุณห้องกายภาพบำบัดที่ทำให้เราเห็นว่าการเดินได้ปกติเป็นสิ่งวิเศษ
การหยิบจับสิ่งใดๆเป็นความมหัศจรรย์ของชีวิต...
เพิ่งเข้าใจคำสอนเรื่อง"สิ่งธรรมดาคือสิ่งที่มหัศจรรย์ที่สุดของชีวิต" ของท่านติช นัท ฮันท์ ก็วันนี้...นี่เอง
ได้เข้าใจว่าทุกย่างก้าว ทุกจังหวะของชีวิตเป็นของขวัญพิเศษ
เมื่อวันใดที่เราทำสิ่งธรรมดาๆเหล่านั้นไม่ได้
เราจะพบว่าเราได้สูญเสียสิ่งที่มี่ค่ามหาศาลไปเสียแล้ว...
จงมีสติ ตั้งใจ ใส่ใจกับทุกย่างก้าวของชีวิต ณ ขณะนี้...ที่ดำเนินอยู่กันเถิด
แล้วเราจะได้สัมผัสสิ่งมหัศจรรย์ที่ธรรมดาที่สุดของชีวิต..
ขอยืมภาพมาจากที่นี่ค่ะ
http://www.gotoknow.org/blog/km-dental-nonta/167955
