ฉากเล็ก ๆ ที่สะดุดใจ มาก
คิดว่า คนกำกับ แกแทรกไว้
เป็น ภาพ พระเซนแก่ ๆ ใช้
ปลายพู่กัน
แตะน้ำเปล่า
แล้ว เขียนอักษร ไว้บนหินสลัก
เขียนไป อักษรน้ำ ก็ หาย
แก ก็กลับมา เขียนไหม่
วนไปมา น่าฉงน
เขียน หาย
เขียน หาย
เขียน หาย
เขียน หาย
อักษร หาย
จบ
อ่ะซิก ๆ อันนี้ อ่านแร้ว
นึกถึงชะตากรรมของ ตัวหนังสือของอิป้า
เมื่อม่ะนานมานี้จังเรยว่ะ คุงหลานเอ๊ยยยย
เขียน หายเขียน หายเขียน หายเขียน หายอักษร หายเอ๊ะ หรือ ป้าอายุเยอะขึ้น
เรยชักจะ เลอะเลือน เหมือน หลวงจีนแก่ ๆ
ที่ใช้ น้ำเปล่า เขียนตัวหนังสือว้าาาาาา
อักษรา จึงได้ ดับสูญ ไปได้ง่าย ๆ เยี่ยงนี้
แต่ไม่เป็นไรหรอกนะ ลิ้นชักฟามจำ
และ ระบบจัดเก็บเมมโมรี่ ของป้านั้นมันขั้นเทพว่ะ
ครึ้ม ๆ เมื่อไร ค่อยงัดน้ำลายมาโคลนนิ่ง
กวนซ่งติง ชาวบ้าน ใหม่ก็ได้นิ เรื่องจิ๊บ ๆ จร้าาาา เหอ..เหอ..
อืม....จิงสิ หลานป้าก็เคยดู เรื่องเจ้าหญิงอัตสึ นี่นะ
จำตอนที่ ท่านอิเอซาดะ มาบอกท่านเทนโชอิน
เรื่อง ต้องสูญเสีย ปราสาทเอโดะ ได้ป่ะ
" สิ่งที่อยากจะเหลือไว้ไม่ใช่ปราสาทและไม่ใช่บ้าน
แต่เป็น
หัวใจของโทกุกาวะ ต่างหาก "
เรื่องนี้ มันก็คล้าย ๆ กับ การที่ พระเซนแก่ ๆ
ใช้ ปลายพู่กันจุ่มน้ำเปล่า แล้วเขียนอักษร ไว้บนหินสลัก ล่ะมั้ง
ถึง เขียนไป อักษรน้ำ ก็ หาย แก ก็กลับมา เขียนไหม่
" เพราะสิ่งที่อยากจะเหลือไว้ไม่ใช่ตัวอักษรและไม่ใช่ข้อความ
แต่เป็น
หัวใจของเซน ต่างหาก "
.
