@ นิทานเซ็น @ รวมหลายเรื่องจากเวบไซต์ อกาลิโก

[ฐิตา]

               

๙๑. หนึ่งใกล้ หนึ่งไกล

พระเจี๋ยซานและพระติ้งซาน ขณะที่เดินทางไปธุระด้วยกัน
พระติ้งซานพูดขึ้นว่า “ ในวัฏสงสาร หากไม่มีพุทธะ ก็จะไม่มีเกิด-ตาย “

“ ในวัฏสงสาร มีพุทธะถึงจะไม่หลง วนอยู่ในวัฏสงสาร “ พระเจี๋ยซานค้าน
เมื่อความเห็นไม่ตรงกันจึงไปหาพระอาจารย์เพื่อตัดสิน

พระอาจารย์เห็นทั้งสองเดินมาพร้อมกันจึงถามว่า
“พวกเจ้ามาทำไม”
ทั้งสองจึงช่วยกันเล่าถึงความเห็นที่ไม่ตรงกัน และให้อาจารย์ตัดสินว่า
ของผู้ใดใกล้เคียงหลักธรรมมากที่สุด อาจารย์หัวเราะเบาๆ พูดว่า
“หนึ่งใกล้ หนึ่งไกล”

“ใครใกล้”
ทั้งสองถามขึ้นพร้อมกัน แต่พระอาจารย์ตอบว่า
”วันนี้พวกเจ้ากลับไปก่อน พรุ่งนี้ค่อยมาใหม่”

วันรุ่งขึ้น เจี๋ยซานมาหาพระอาจารย์เพื่อฟังคำตอบ พระอาจารย์ตอบว่า
“คนใกล้ไม่ถาม คนถามไม่ใกล้”

                 

[ฐิตา]

       

๙๑. ๑ อุปนิสัยปัจจัย

หวงถิงเจียน เป็นอำมาตย์และเป็นนักกลอน เขียนบทกลอนและบทความไว้มากมาย
ศรัทธาและเลื่อมใสในพุทธศาสนา อีกทั้งยังเป็นลูกกตัญญู
มักจะดูแลแม่ที่ป่วยเป็นอัมพฤกษ์ด้วยตนเอง
แม้เมื่อรับตำแหน่งเป็นอำมาตย์แล้วก็ยังทำหน้าที่นี้เหมือนเดิม
เมื่ออายุได้ 26 ปี ก็ได้รับมอบหมายให้ไปปกครองดูแลหัวเมืองเมืองหนึ่ง

วันหนึ่งขณะที่นอนพักกลางวันอยู่ ได้ฝันเห็นตนเองเดินออกจากที่พัก
ไปที่หมู่บ้านแห่งหนึ่ง เห็นหญิงชราคนหนึ่ง กำลังถือธูปเซ่นไหว้เจ้าอยู่
ในปากก็พึมพำๆไปมา เหมือนกับกำลังเอ่ยชื่อบุคคลใดบุคคลหนึ่งอยู่
เขามองไปที่โต๊ะไหว้เจ้า ก็เห็นมีถ้วยบะหมี่ขึ้นฉ่ายวางอยู่ ยังมีควันร้อนๆ
และส่งกลิ่นหอมโชยมา เขาเลยหยิบขึ้นมาทานอย่างไม่รู้ตัว ทานเสร็จ
แล้วก็เดินกลับที่พัก

เมื่อตื่นขึ้นมาก็ยังจำความฝันได้อย่างแม่นยำ และที่น่าประหลาดคือ
ในปากของเขายังมีกลิ่นหอมของขึ้นฉ่ายติดอยู่

รุ่งขึ้นอีกวัน เขาก็ฝันอีก ความฝันและเหตุการณ์ต่างๆยังเหมือนเดิม
และเมื่อตื่นขึ้นมาก็ยังมีกลิ่นของขึ้นฉ่ายติดอยู่เหมือนเดิม เขารู้สึก
ประหลาดใจมาก พร้อมกับเดินออกจากที่พัก ไปตามทางเดินที่เดิน
ในฝัน ขณะที่เดินอยู่เขารู้สึกว่า ทางเดินนั้นเหมือนในฝันทุกประการ
ที่สุดเขาก็เดินมาถึงหน้าบ้านหลังหนึ่ง เห็นประตูปิดอยู่ จึงเคาะประตู
เห็นหญิงชราผมขาวเปิดประตูออกมา เขาจึงถามหญิงชรานั้นว่า
วันสองวันที่มา มีคนมาขอกินบะหมี่ใช่หรือเปล่า?

หญิงชรานั้นตอบว่า เมื่อวานเป็นวันครบรอบวันตายของลูกสาว
ตอนที่ลูกสาวยังมีชีวิตอยู่ ชอบทานบะหมี่ขึ้นฉ่ายมาก ดังนั้นเมื่อครบ
รอบวันตายของทุกปี ก็จะนำบะหมี่มาเซ่นไหว้ และเรียกชื่อลูกสาวให้มากิน
อำมาตย์นั้นถามว่า “ลูกสาวของท่านตายไปนานแค่ไหนแล้ว?”
“ยี่สิบหกปีแล้ว”
อำมาตย์นั้นคิดในใจว่า “ปีนี้ข้าก็อายุยี่สิบหก เมื่อวานก็เป็นวันเกิดของข้า”
เลยถามหญิงชราเกี่ยวกับเรื่องราวต่างๆของลูกสาวเขาอย่างละเอียด

หญิงชรานั้นเล่าว่า หล่อนมีลูกสาวเพียงคนเดียว ขณะที่ลูกสาวยังมีชีวิตอยู่
รักการอ่านมาก มีความศรัทธาและนับถือศาสนามาก และก็เป็นลูกกตัญญู
เมื่อป่วยหนักใกล้ตาย ลูกสาวยังบอกกับแม่ว่า จะต้องกลับมาหาแม่อีกครั้ง

เมื่ออำมาตย์นั้นเดินเข้ามาในบ้าน หญิงชราชี้ไปที่หีบไม้แล้วพูดว่า
“หีบไม้นั้นเป็นที่ใส่หนังสือทั้งหมด แล้วปิดกุญแจล็อคไว้
แต่จนป่านนี้ยังหากุญแจไม่เจอจึงยังไม่เคยเปิดออกมา”
ที่น่าแปลกก็คือ อยู่ๆอำมาตย์นั้นก็นึกออกว่ากุญแจวางไว้ที่ไหน
จึงหยิบมาแล้วไขออก ภายในหีบมีบทความเขียนไว้มากมาย

เมื่อเขาอ่านดูรู้สึกตกใจมาก เพราะทุกครั้งที่เขาสอบข้อเขียน
ของทางการ ข้อเขียนของเขาเหมือนกับบทความที่มีอยู่ในกระดาษ
ไม่ผิดเพี้ยนเลยแม้แต่นิดเดียว

อำมาตย์นั้นจึงเข้าใจทุกอย่าง แล้วหญิงชรานั้นคือมารดาของเขาเมื่อชาติก่อน
เขาจึงรับหญิงชรานั้นกลับบ้าน พร้อมกับปรนนิบัติรับใช้อย่างดี เช่นเดียวกับ
มารดาของตนในชาตินี้

                     

[ฐิตา]

             

๙๑. ๒ ห่านคู่

มีอุบาสิกาท่านหนึ่งนำห่านคู่หนึ่งไปปล่อยที่วัดแห่งหนึ่ง
เจ้าอาวาสที่วัดได้กล่าวอาราธนาพระรัตนตรัยและศีลห้าให้ฟัง
ห่านคู่นั้นก้มหน้านิ่งรับฟังอย่างตั้งใจ เมื่อท่านกล่าวเสร็จ
ก็เงยหน้าขึ้นแสดงถึงความปลื้มปีติที่ได้ฟัง

ตั้งแต่นั้นมาห่านคู่นั้น กลางวันก็จะเล่นน้ำอยู่ในสระ
กลางคืนจะคอยเฝ้าเวรยามอยู่ที่ประตูวัด
ทุกวันที่มีการทำวัตรเช้า ห่านคู่นั้นก็จะตามกลุ่มคนเข้าไปในศาลาด้วย
พร้อมกับยืดคอยาวออกมาแล้วจ้องมองพระพุทธรูปอย่างไม่ให้คลายสายตา

เมื่อได้ยินเสียงสวดมนตร์ ก็จะนิ่งฟังอย่างสงบ
เห็นผู้คนเดินจงกรมก็จะเดินตามไปด้วย



เป็นอย่างนี้ทุกวันจนเวลาล่วงเลยไปถึงสามปี
เช้าวันหนึ่งห่านตัวเมียเดินวนสามรอบที่หน้าอุโบสถ
เงยคอขึ้นมองพระพุทธรูป ร้องเสียงดังอยู่หลายครั้ง
แล้วก็สิ้นใจอยู่ตรงนั้น หลังจากที่ตายแล้ว ก็ยังเหมือนนอนหลับอยู่
คนในวัดจึงนำไปใส่ในโลงไม้แล้วนำไปฝัง

ห่านตัวผู้เมื่อเห็นตัวเมียตายไป ทุกค่ำคืนก็จะร้องครวญคราง
เหมือนกับยังอาลัยอาวรณ์ตัวเมียอยู่ ไม่ยอมไปเล่นน้ำ
ทั้งไม่ยอมดื่มกิน ลักษณะท่าทางเหมือนเจ็บปวดและเป็นทุกข์
แม้จะดูเศร้าโศก แต่ทุกๆเช้าก็ยังเข้าไปทำวัตรเช้าที่ศาลา
เหมือนเมื่อก่อน ที่ยืนเพ่งจ้องพระพุทธรูปอย่างนิ่งสงบ

พระอาจารย์เห็นท่าทางอ่อนล้าและไม่มีความสุขของห่านตัวผู้จึงพูดว่า
“เจ้าเจ็บปวดเพราะต้องพลัดพรากจากผู้ที่เป็นที่รัก แต่เจ้าก็ยัง
รู้จักเพ่งจ้องพระพุทธรูปอยู่เหมือนเดิมก็ควรจะสวดมนตร์นึกถึงพระ
เพื่อจะได้ไปสู่ดินแดนสุขาวดี ขออย่าได้อาลัยอาวรณ์กายสังขาร
ที่ทำให้เกิดทุกข์เลย”

หลังจากที่ฟังพระท่านกล่าวแล้ว เมื่อทุกคนไปสวดมนตร์ ห่านตัวผู้นั้น
โค้งคอลงเหมือนกับการคำนับพระ แล้วก็เดินวนสามรอบ กระพือปีก
แล้วหุบปีกลง เก็บสองเท้าไว้ แล้วสิ้นใจ

หลังจากห่านตัวผู้ตายแล้ว คนในวัดก็ได้นำไปใส่ในโลงไม้
พร้อมกับพาไปฝังคู่กับตัวเมียในหลุมเดียวกัน

                       

[ฐิตา]

     

๙๑. ๓ แรงบุญ

มีหญิงชายคู่หนึ่ง พบกันและรักกัน เมื่อความรักสุกงอมจึง
กำหนดวันแต่งงานขึ้นก่อนที่จะถึงวันงานฝ่ายหญิงกลับไปแต่งงาน
กับผู้ชายคนอื่น ชายหนุ่มคนนั้นทนรับความกระทบกระเทือนใจไม่ไหว
ถึงกับล้มป่วยไปเลย คนในครอบครัวพยายามทุกวิถีทางที่จะหาทาง
มาเยียวยาให้หายป่วย
แต่ก็ช่วยอะไรไม่ได้ ได้แต่มองอาการของเขาทรุดลงไปเรื่อยๆ

วันหนึ่งมีพระธุดงค์เดินผ่านไปแถวนั้น
รู้ความเป็นไปของเหตุนี้จึงคิดจะชี้ทางสว่างให้

พระธุดงค์รูปนั้นเข้าไปนั่งใกล้ๆเตียงแล้วหยิบกระจกขึ้นมาบานหนึ่ง
ให้ชายหนุ่มคนนั้นดู ในความสะลึมสะลือนั้น
ชายหนุ่มเห็นหญิงสาวคนหนึ่งถูกฆ่าตาย นอนเปลือยอยู่ริมชายหาด

มีชายคนหนึ่งเดินผ่านไปเห็น  ส่ายหัวแล้วเดินจากไปอย่างรวดเร็ว
ชายคนที่สอง ถอดเสื้อผ้าของตัวเองไปปิดศพนั้นเพื่อไม่ให้อุจาดตา แล้วเดินผ่านไป
ชายคนที่สามผ่านมาเห็น ก็จัดการขุดหลุม แล้วฝังศพหญิงสาวนั้น

ตัดกลับไปอีกรูปหนึ่งเป็นยุคปัจจุบัน เขาเห็นหญิงคนรักของเขา
กำลังอยู่ในห้องหอกับสามี ภายใต้แสงเทียนอันโรแมนติค
                            ชายหนุ่มไม่เข้าใจในเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น

           

พระธุดงค์นั้นอธิบายให้ฟังว่า ศพนั้นคือหญิงสาวคนรักในปัจจุบันของเขา
เจ้าคือคนที่สองที่ผ่านไปเห็นศพนั้น แล้วนำเสื้อไปปิดศพนั้น
มาในชาตินี้ จึงได้แต่ความรักจากหญิงสาว แต่ที่สุดแล้วหญิงคนนั้นต้อง
ไปตอบแทนบุญคุณให้กับอีกคนหนึ่งตลอดชีวิต และชายคนนั้นคือคนที่สาม
ที่นำศพหล่อนไปฝัง และคนๆนั้นคือสามีของหล่อนในปัจจุบัน

ชายหนุ่มที่ป่วยอยู่เข้าใจในต้นเหตุผลกรรมนั้นอย่างชัดเจน
                                               ลุกขึ้นจากเตียงได้หายป่วยทันที
สิ่งที่เป็นของท่าน ช้าหรือเร็วก็ต้องเป็นของท่าน
สิ่งที่ไม่ใช่เป็นของท่าน ทำอย่างไรก็ยื้อยุดมาไม่ได้

     

[ฐิตา]

๙๒. ใจและจิต

พระรูปหนึ่งถามท่านราชครูว่า “เซนคือชื่อหนึ่งของใจ
และใจก็คือพุทธะที่ไม่มีเพิ่ม ไม่มีดับ แต่อาจารย์เซนทั้งหลาย
ก็นำคำว่า “ใจ” มาใช้เป็น “จิต” เลยอยากจะเรียนถามท่านว่า
“ใจ” และ “จิต” แตกต่างกันอย่างไร?”
“ยามหลงวนอยู่ย่อมมีความแตกต่าง แต่เมื่อรู้แจ้งแล้วก็จะไม่แตกต่าง”

พระรูปนั้นถามต่อว่า “ในคัมภีร์บอกว่า จิตพุทธะเป็นสิ่งที่เที่ยง
แต่ใจนั้นไม่เที่ยง แล้วท่านทำไมถึงพูดว่าไม่แตกต่าง?”

“เจ้าเอาแต่ไปถกคิดแต่เรื่องของคำพูดไม่คิดถึงหลักการ เหมือนกับ
หน้าหนาวน้ำกลายเป็นน้ำแข็ง หน้าร้อนน้ำแข็งกลายเป็นน้ำ ยามหลง
จิตเป็นใจ ยามรู้แจ้งใจเป็นจิต จิตและใจก็เหมือนกันอยู่แล้ว
เพียงแต่ยามไม่รู้กับยามรู้แล้วแตกต่างกัน” ท่านราชครูตอบ

ในศาสนาเรา จิตและใจมีคำเรียกอยู่มากมาย เช่น โฉมหน้าดั้งเดิม
จิตเดิมแท้ และอื่นๆ นี่เป็นวิธีการต่างๆที่จะทำให้เรารู้จักตนเอง
หลงกับรู้แม้จะมีความแตกต่าง แต่จิตดั้งเดิมไม่แตกต่าง เหมือนกับทอง
เมื่อมาหลอมเป็นต่างหู เป็นแหวนเครื่องประดับที่แตกต่างกันไป
แต่ตัวเนื้อแท้ของมันก็คือทองนั่นเอง

                     

[ฐิตา]

             

๙๓. กินข้าวนอนหลับ

มีนักปฏิบัติธรรมท่านหนึ่งถามพระอาจารย์ว่า “ท่านมีเคล็ดลับการปฏิบัติ
ธรรมที่ลึกล้ำหรือเปล่า?”
พระอาจารย์ : มี
นักปฏิบัติ : มีเคล็ดลับอะไรบ้าง?
พระอาจารย์ : เมื่อหิวก็กินข้าว เมื่อง่วงก็นอน
นักปฏิบัติ : คนทั่วไปก็ต้องกินข้าวนอนหลับอยู่แล้ว
แล้วจะแตกต่างจากการปฏิบัติธรรมของท่านอย่างไร

พระอาจารย์ : ไม่เหมือน
นักปฏิบัติ : ไม่เหมือนอย่างไร?
พระอาจารย์ : คนโดยทั่วไป เวลากินข้าวก็คิดไปถึงเรื่องราวต่างๆ
ร้อยแปดพันเก้า เวลานอนก็ฟุ้งซ่านจนไม่เป็นอันนอน



กินข้าวนอนหลับ ฟังไปเหมือนกับเป็นสิ่งที่ง่ายๆ
แต่จะมีสักกี่คนที่กินอย่างมีสติ จิตไม่ส่ายไปคิดถึงสิ่งอื่นๆ
หรือเวลาทำกิจกรรมอื่น สติก็ไม่ได้จ่ออยู่กับสิ่งที่ทำ
จิตกลับวิ่งไปอยู่ที่อื่นตามแต่กิเลสจะพาไป
และเวลานอนก็นอนหลับได้อย่างสุขสงบไร้กังวล

.......... จะเห็นได้ว่า สิ่งที่ปกติเรียบง่ายที่สุด…….
.... แต่จะปฏิบัติจนถึงสภาวธรรมที่เรียบง่ายสงบที่สุด
จำเป็นจะต้องผ่านการฝึกฝนจิตจนถึงขั้นที่ไม่ยึดติดกับสิ่งใดๆ
... สามารถปล่อยวาง และเข้าใจถึงความเป็นอนิจจังได้

             

[ฐิตา]

 

๙๔. อะไรคือมรรค

เณรน้อยรูปหนึ่ง เมื่อใกล้จะถึงเวลาที่จะบวชเป็นพระ
จึงเดินทางไปหาพระอาจารย์ท่านหนึ่ง ขณะเมื่อเห็นพระอาจารย์นั้น
ครั้งแรก ก็เห็นพระอาจารย์นั้นนอนพักผ่อนอยู่

พระอาจารย์เห็นเข้าจึงถามว่า “เจ้ามาจากที่ใด?”
มาจากสถานที่ปฏิบัติธรรม “รูปมงคล”
แล้วเจ้าเคยเห็นรูปมงคลหรือเปล่า? พระอาจารย์ถาม
“ข้าพเจ้าไม่เคยเห็นรูปมงคลใดๆ เห็นแต่เพียงท่านยูไลที่นอนอยู่”

ได้ยินเณรนั้นตอบ พระอาจารย์รู้สึกแปลกใจมาก ถึงกับลุกขึ้นมา
แล้วถามว่า “เจ้ามีอาจารย์สอนอยู่แล้วหรือเปล่า?”
“มี” เณรตอบ
“เป็นผู้ใด?”
เณรนั้นไม่ตอบ แต่แสดงความคารวะแล้วพูดว่า
“อากาศหนาวเย็น หวังว่าท่านอาจารย์จะระวังรักษาสุขภาพ”

เณรถามต่อว่า “อะไรคือมรรค?”
“จิตที่ปกติคือมรรค” พระอาจารย์ตอบ
“มีวิธีการใดที่จะทำให้บรรลุถึงขั้นนั้นหรือเปล่า?”
“เมื่อเกิดความคิดที่ว่า “จะบรรลุให้ถึง” ก็เกิดมีการเอนเอียงไปข้างหนึ่งแล้ว”
“หากปิดกั้นความคิดที่จะเกิดทุกทางแล้ว แล้วเราจะเห็นหนทางได้อย่างไร?”
เณรถาม

พระอาจารย์ตอบว่า
“หนทางนี้ไม่ได้อยู่ที่ว่า  รู้หรือไม่รู้  รู้คือ  ความคิด  แบบคาดการ
ไม่รู้  คือความตายด้าน  หากเจ้าสามารถที่จะ  ปฏิบัติ  จนถึงขั้นที่
ปราศจาก ความสงสัยใดๆ  ก็เหมือนกับจักรวาลที่กว้างใหญ่ไพศาล
ไร้ขอบเขตไร้ประมาณทำไมจะต้องถูกผัสสะทั้งหลายมาเป็นบ่วงรัดไว้
เณรนั้นเมื่อได้ฟังคำกล่าวของอาจารย์ ก็ตั้งใจว่าจะบวชอยู่กับพระอาจารย์ท่านนี้

                 

[ฐิตา]

           

๙๖. รู้จักถนอมสิ่งของ

พระอาจารย์สามท่านเดินทางร่วมกันไปเทศนาโปรดญาติโยมตามที่ต่างๆ
วันหนึ่งขณะที่กำลังคิดว่าจะเดินไปบิณฑบาตที่ไหนดี ก็เห็นใบผักสดๆลอย
ผ่านธารน้ำไป

พระอาจารย์ท่านหนึ่งพูดว่า “ในน้ำมีผักลอยมา คิดว่าที่ลำน้ำด้านบน
ต้องมีคนอาศัยอยู่แน่ พวกเราเดินไปตามลำน้ำกันเถอะ”

พระอาจารย์อีกท่านหนึ่งพูดว่า “ใบผักที่งดงามและสดอย่างนี้ ปล่อยให้
ลอยน้ำทิ้งไป ช่างน่าเสียดายยิ่งนัก”

พระอาจารย์คนที่สามพูดขึ้นว่า “หมู่บ้านและผู้คนที่ไม่รู้จักถนอมสิ่งที่มีอยู่
ไม่สมควรที่จะไปเทศน์โปรดเลย พวกเราเดินทางไปบิณฑบาตที่อื่นกันเถอะ”

ขณะที่ทั้งสามกำลังจะเดินไปที่อื่น ก็เห็นคนๆหนึ่งกำลังกระหืดกระหอบวิ่ง
มาแล้วถามว่า “ท่านอาจารย์ พวกท่านเห็นใบผักลอยมาตามน้ำหรือเปล่า?
เมื่อกี้ขณะที่กำลังล้างผักอยู่ ไม่ทันระวัง ใบผักเลยลอยตามน้ำไป ตอนนี้เลย
กำลังตามหาอยู่ ไม่อย่างนั้นคงเสียดายแย่”

พระอาจารย์สามท่านได้ฟังแล้ว จึงตัดสินใจพร้อมกันว่า จะไปเทศน์โปรดที่หมู่บ้านนี้

การรู้จักถนอมสิ่งของคือการรู้จักถนอมความสุข มีแต่คนที่รู้จักถนอมความสุขถึง
จะมีความสุข ข้าวหนึ่งเม็ด ผักหนึ่งใบ ไม่ได้อยู่ที่ราคาของสิ่งของ แต่เป็นสิ่งมีค่า
ในมุมมองของชาวเซน

               

[ฐิตา]

           

๙๗. วิธีการเดียวกัน

มีภิกษุรูปหนึ่งสร้างวัดแล้วตั้งตนเป็นเจ้าอาวาส รับลูกศิษย์ไว้หลายคน
ทุกๆวันก็จะให้เหล่าลูกศิษย์อ่านคัมภีร์ ปัดกวาดดูแลวัด ดูแลสวนผัก
กิจวัตรที่ท่านทำบ่อยๆคือ นั่งสมาธิทุกวันเหมือนพระอาจารย์ท่านอื่นๆ
แล้วก็นำบทโศลกต่างๆที่อ่านมาจากในหนังสือแล้วไปบรรยายให้ลูกศิษย์ฟัง

ทุกๆวันในช่วงบ่าย ภิกษุท่านนี้จะต้องไปจำวัดในกุฏิ เหล่าลูกศิษย์จึงถามว่า
“ท่านอาจารย์ ทำไมต้องจำวัดในทุกๆบ่าย?”
“ท่านขงจื้อ จะต้องงีบหลับทุกวันเพื่อไปพบกับผู้รู้คือท่านโจวกง แล้วนำคำสอน
ของผู้รู้มาถ่ายทอดให้ศิษย์อีกต่อหนึ่ง ข้าก็เช่นกัน ในความฝันข้าก็พบกับผู้รู้ได้เหมือนกัน"
อาจารย์ตอบ

บ่ายวันหนึ่งอากาศค่อนข้างอบอ้าว ขณะที่เหล่าลูกศิษย์กำลังนั่งสมาธิ
หลายคนนั่งสัปหงก บางคนก็นั่งหลับไปเลย ท่านอาจารย์เห็นจึงปลุกให้
ทุกคนตื่นแล้วเทศน์อบรมว่า “การนั่งสมาธิ ควรจะมีจิตที่นิ่งเหมือนน้ำ
พวกเจ้าทำไมถึงนั่งหลับ?”

“พวกเราหลับแล้วไปในฝัน ไปพบบัณฑิตผู้รู้โบราณ เหมือนกับที่ท่าน
ขงจื้อไปพบท่านโจวกง”

ท่านอาจารย์ตกตะลึง ที่ลูกศิษย์ใช้วิธีการของตนเองสวนกลับมา
แต่ก็ยังรักษาทีท่า แล้วถามว่า “แล้วเหล่าบัณฑิตแนะนำชี้แนะพวกเจ้าว่าอย่างไร?”

ในความฝันเมื่อพบกับผู้รู้ พวกเราถามว่า อาจารย์ของพวกข้ามาขอคำชี้แนะ
จากท่านทุกวัน จึงขอให้ท่านชี้แนะให้ความรู้กับพวกเราบ้าง แต่ท่านบัณฑิต
ตอบว่า “ข้าไม่เคยไม่เคยพบกับอาจารย์ของพวกเจ้าเลย”

                   

[ฐิตา]

     

๙๘. ซื้อขายสินค้า

พระอาจารย์ท่านหนึ่งเป็นพระที่เทศน์เก่งมาก ทุกครั้งที่เทศน์ ผู้คนจะมา
นั่งฟังเต็มศาลาวัด ดังนั้นบรรดาสานุศิษย์จึงคิดจะสร้างศาลาให้ใหญ่ขึ้น
เพื่อรองรับผู้คนที่มาฟังธรรม

มีผู้ศรัทธาท่านหนึ่งนำทองห้าสิบตำลึงใส่ถุงนำมาถวายให้พระอาจารย์ท่านนั้น
เพื่อที่จะได้สร้างศาลาใหม่ พระอาจารย์รับไว้แล้วก็รีบไปทำงานต่อ อุบาสกท่านนั้น
เห็นกิริยาท่าทีแล้วรู้สึกไม่พอใจยิ่งนัก เพราะว่าทองห้าสิบตำลึงไม่ใช่จำนวนน้อยๆ
ถ้านำมาให้คนทั่วไปใช้ ก็ใช้ได้หลายปี แต่พระอาจารย์รับแล้วแม้แต่คำว่าขอบคุณ
ยังไม่ได้เอ่ย คิดแล้วจึงเดินตามหลังพระอาจารย์ไป แล้วพูดว่า

“ท่านอาจารย์ ในถุงนั้นใส่ทองถึงห้าสิบตำลึง”
“เจ้าบอกแล้วนี่ ข้ารู้แล้ว” พระอาจารย์ตอบพลางเดินไปพลาง
“ท่านอาจารย์ วันนี้ข้าพเจ้าบริจาคทองห้าสิบตำลึง มูลค่าไม่ใช่น้อยๆ แต่ท่าน
แม้แต่คำว่าขอบคุณยังไม่เอ่ยสักคำ”

“เจ้าทำไมเซ้าซี้จัง เจ้าบริจาคให้กับศาสนา ทำไมต้องให้ข้าขอบคุณ?
เจ้าบริจาคก็เป็นการสั่งสมบุญกุศลของตนเอง หากเจ้าอยากจะให้
บุญกุศลเป็นเหมือนกับการค้า ข้าก็จะเป็นตัวแทนของศาสนาพูดว่า
“ขอบคุณ” แล้วเจ้าก็นำคำว่า “ขอบคุณ” พากลับไป

ตั้งแต่นี้เจ้ากับศาสนาก็เหมือนกับซื้อขายสินค้า “เงินถึงสินค้ามา”