ลูกเตะอัตตา

[ดอกไม้ในที่ลับตา ~ ღ]

หน้าที่คือสิ่งที่เริ่มจากสิ่งที่ได้รับและสิ่งที่เลือกจะเป็น เข้าใจในหน้าทีเราจะมีความสุขในหน้าทีโดยธรรมชาติ ผมได้เลือกหน้าที่ของความเป็นพ่อ วันนี้ผมภูมิใจในความกล้าหาญในสิ่งนี้555+ นี่คือการชื่นชมตัวเองด้วยความเข้าใจ ^ ^ ผมได้เข้าถึงภาวะของความเป็นพ่อได้ด้วยองค์รวม นั้นคือ...ลูก หนึงในปัจจัยและที่สุดในองค์รวมนั้น การเข้าถึงภาวะของลูกได้นั้นคือการเข้าถึงภาวะและความรู้สึกของตนเอง เพราะอดีตเรานั้นคือลูกผู้ที่ผ่านประสบการณ์ของภาวะนั้น การมีลูกนั้นเป็นเหตุที่ทำให้ผมกลับไปยังอดีตของตัวเองเมื่อครั้งหนึง ความรู้สึกในตอนนั้น(อดีต)ของผม ไม่ต่างจากความรู้สึกของลูกสาวผมในปัจจุบัน กระบวนการเข้าถึงภาวะและความรู้สึกของลูกจึงค่อยๆเกิดขึ้นโดยธรรมชาติ การสังเกตุจึงเกิดขึ้นพร้อมการเอาใจใส่ใน ภาวะของอารมณ์นั้นๆของลูกสาว ความเข้าใจซึ่งกันและกันเกิดขึ้นทั้งเธอและผมอย่างสร้างสรรค์ สิ่งนั้นคือหนึงในเหตุและปัจจัยในความเข้าใจใน อัตตา เมื่อเข้าใจในอัตตา คือตัวและตนของกันและกันความผูกพันธ์ จึงถูกแยกออกเป็นผูก......พันธ์ ผูกนั้นในความรู้สึกอย่างสามัญมันแก้และปลดได้ง่ายกว่า...พัน จิงปะ ^ ^ 1ในหลายๆเรื่องที่ลูกสาวมั๊กจะสอนผม...มีครั้งหนึงผมพยายามที่จะบอกให้ลูกซึ่งอายุแค่อนุบาล1เก็บหนังสือนิทานที่ผมได้เรียงและจัดเอาไว้ เธอลื้อและเอาออกมาเพื่อที่จะให้ผมอ่านอีกแล้วไม่ยอมเก็บตามที่ผมพยายามจะให้เธอรู้จักเก็บของให้เป็นที่ ผมกำลังออกอาการบ่นเธอ..ต้นข้าวพ่อสอนหนูว่ายังงัยว่าถ้าลื้อออกมาต้องเก็บให้เป็นที่ของมันหนูจะได้จำได้นะ เธอโต้กลับทันควันว่า.. พ่อชั่งหนูเถอะ หนูก็เป็นของหนูแบบนี้ ผมอึ้งพร้อมกับนิ่งแล้วเอ่ยพูดกะตัวเองว่า..อืมมันคิดได้งัย..ต้นข้าวได้ยินสิ่งที่ผมเอ่ย เธอจะพูดต่อว่า คิดตี้งัยพ่อ คิดตี้อ่ะ ผมหละฮาเลย เค้าพยายามจะบอกผมว่าจะมาเอารัยกะเด็กอ่ะพ่อ ผมชอบบอกรักกับลูกและถามลูกเสมอ ว่าพ่อรักต้นข้าวนะมากที่สุดในจักรวาลนี้เลย ต้นข้าวรักแม่เท่าไหน เค้าจะบอกผมว่า ต้นข้าวรักแม่เท่าฟ้า แล้วต้นข้าวรักพ่อเท่าไหน เธอจะบอกผมว่าต้นข้าวรักพ่อเท่าเดิม เธอทำให้ผมเข้าใจในบางอย่างมากขึ้นเรื่อยๆ ยิ่งค้นในหัวใจยิ่งเจอในความรู้สึกนั้น ความรู้สึกของความเข้าใจในกันและกันจิงๆ

 ...เพิ่งจะว่าง กลับมาอ่านต่อ (เป็นระยะๆค่ะ ไม่ว่ากันโน๊ะ^^" แหะ แหะ.. ) การให้ความรัก  ยอมรับ และ เข้าใจ แบบเงื่อนไร้ไข จึงจะเป็นการรักและเข้าใจทั้งลูก(ผู้อื่น) และ ตัวเราเอง อย่างแท้จริงค่ะ ..  อนุโมทนา+ขอบคุณ2พ่อลูกผู้น่ารัก & Family ...อีกครั้งนะคะ สำหรับการถ่ายทอดประสบการณ์ดีๆน่ารักๆ ให้ข้อคิดเตือนสติ แถมเตะเจ้า "อัตตา" ที่มักมีมากมาย แบบมิรู้ตัวในทุกคน.. ให้กระเด็นหายย สลายไป.. มา ณ.ที่นี้ เพื่อให้พวกเราทุกคนได้เสมือนมีส่วนร่วม และ นำไปปรับใช้เพื่อก่อให้เกิดประโยชน์ในชีวิตประจำวันทั้งทางธรรม-ทางโลกได้จริงตรงนี้ด้วยค่ะ ^^ ....

[ดอกโศก]

ไม่รู้ว่าตัวเองมัวไปทำอะไรถึงได้ไม่ได้เข้ามาอ่านกระทู้นี้นะ
วันนี้ได้มีโอกาสอ่าน ก็อ่านรวดเดียวจบเลยค่ะ
ขอบคุณคุณพ่ออั๋น ที่นำเรื่องราวมาแบ่งปันให้อ่านค่ะ  ^_^

การเลี้ยงลูกเป็นทั้งศาสตร์และศิลป์ค่ะ
ไม่มีลูกและไม่เคยเลี้ยงลูก แต่เห็นจากพี่ๆ น้องๆ เพื่อนๆ ที่เป็นทั้งคุณพ่อคุณแม่ทั้งหลายเลี้ยงกันแล้ว
ต้องขอบอกว่าเห็นแล้วเหนื่อยแทน
ความเป็นพ่อเป็นแม่ เป็นกันตลอดชีวิต จะสิ้นสุดก็เมื่อหมดลมหายใจเท่านั้น
ตัวเองไม่คิดเป็นแม่ใคร เพราะมั่นใจว่าเลี้ยงใครให้ดีไม่ได้แน่ๆ 

ยังมีอีกหลายเรื่อง มากสิ่งที่คุณพ่ออั๋นจะได้เรียนรู้ค่ะ
เอาใจช่วยคุณพ่อและคุณลูกให้ได้เรียนรู้กันและกันค่ะ 

[(〃ˆ ∇ ˆ〃)]

ชอบมุขคิดตี้อะ

พ่อคิดตี แต่ลูกคิตตี้ (เอาตัวรอดเก่งจริงนะ ตัวแค่เนี๊ยะ 555+)

[ดอกไม้ในที่ลับตา ~ ღ]

ชอบมุขคิดตี้อะ

พ่อคิดตี แต่ลูกคิตตี้ (เอาตัวรอดเก่งจริงนะ ตัวแค่เนี๊ยะ 555+)

  .. โน๊ะๆ น่ารักดีค่ะ หรือ พูดอีกที คุณพ่อคิดด้วน! ส่วนคุณลูกคิดได้...(น่ารัก คัก คัก ค่ะ อิอิ..^^)

[Pure+]

ลูกไม้ของผลต้นน่ารัก หล่นไปไม่ไกลต้น..

[aun63]

 :44:การดูแลลูกเป็นเรื่องที่มีความสุขนะ หลายๆคนจะมองว่าเหนื่อย อันนี้ก็ไม่ได้เถียง แต่ในเหนื่อยมันมีสัมผัสของความรู้สึกที่เบาเสมอหละ เคยอยู่กะเด็กๆแล้วสัมผัสถึงความรู้สึกที่เบาๆสบายๆไม่คิดรัยยิ้มและหัวเราะไปในกิจกรรมของเค้า นั้นเป็นการหวนคืนความรู้สึกของเราเองเมื่อครั้งยังเด็กๆที่บางครั้งเราอาจจะจำไม่ได้แต่นั้นคือจิตเดียวกันกับเรา เราไม่จำเป็นต้องมีลูกถึงจะสามารถเข้าถึงในภาวะความรู้สึกนั้นได้นะ เพียงแค่เราได้ใกล้เด็กๆมีกิจกรรมไปตามธรรมชาติความรู้สึกนั้นกับเค้าเราก็สามารถจะจำได้เช่นกันหละ เด็กรอบๆตัวเราเค้าก็คือลูกหลานเรานะเค้าคือครอบครัวเดียวกะเรา ด้วยสัญญาเค้าจะต้องการให้ทุกคนเห็นค่าในตัวเค้าเสมอ ถ้าเราเข้าใจในธรรมชาติในสัญญา หรือความจำของตัวเอง เราจะรู้ว่าเค้าเองก็เหมือนเรา เพียงแต่ตอนนี้อาจจะต่างกันที่ประสบการณ์ อย่านะอย่ายัดเยียดประสบการณ์เราที่เราเคยผ่านให้เค้า เพราะบางครั้งอาจจะเป็นการปิดกั้นในประสบการณ์ที่เค้าต้องได้รู้จักด้วยตัวเองก็ได้ ประสบการณ์เรามีเพียงเพื่อทางเลือกของเค้าเท่านั้น แต่ต้องให้ตัดสินใจในสิ่งนั้นๆด้วยตัวเอง เพราะนั้นแหละคือสิ่งที่ดีสำหรับทั้งเค้าและเราจิงๆนะ ถ้าเรายอมรับสิ่งนั้นๆได้เท่ากับเราได้ผ่านบางสิ่งที่เรียกว่าห่วง ที่พ่อและแม่กลัวนั้นเอง การที่เราก้าวผ่านความกลัวนั้นคือการที่เราได้ก้าวสู่ความกล้าหาญในพร้อมกัน

[แก้วจ๋าหน้าร้อน]

  อิจฉาจังเลย ร้อนรุ่มๆ อยากมีลูกสาวน่ารักๆ เหมือนพี่อั๋น