ไดอารี่...จิตดวงหนึ่ง

บล็อก > บทความ (Blog)

<< < (47/106) > >>

lek:
วันนี้คุณคอมใจดี...
ยอมให้พิมพ์ข้อความฝากไว้
ขอบคุณ...คุณคอมใจดี...
เล่าทะเลบนถนนให้คุณคอมใจดีอ่านนะ
เมื่อวานฝนตกหนักมากเลย...เทกระหน่ำ
จนน้ำบนถนนเยอะแยะมากมาย...
แล้วรถบนถนนก็วิ่งไปมา...
จนทำให้น้ำบนถนนกลายเป็นระลอกคลื่น
รถวิ่งเร็วหน่อย...คลื่นก็สูงและแรงหน่อย
รถคันเล็กวิ่งช้าหน่อย...ระลอกคลื่นก็สวยงามพลิ้วไหว
มีรถบรรทุกวิ่งผ่านมาค่อนข้างไว...
คลื่นสูงสาดซัดจนต้องหันหลังหนี(กลัวเปียก)
แสงไฟที่สาดส่องไปกระทบที่ระลอกคลื่น...
เป็นภาพอันงดงาม ณ บนท้องถนนแห่งหนึ่ง...

lek:
ความเก่งความฉลาดรู้มากทำให้เราคิดเอาเปรียบคนอื่น
เพื่อตักตวงเอาผลประโยชน์เข้าหาตนเอง...
เพราะรู้มากเลยเอาเปรียบคนอื่นได้มาก...
ถ้ารู้มากแล้วไม่มีความดีไม่มีคุณธรรมมันจบเลย
เพราะกลายเป็นคนเห็นแก่ตัวไป หวังแต่เอาไม่ยอมเสีย
ไม่เผื่อแผ่แบ่งปันผลประโยชน์ดีๆให้กับผู้อื่น...
จ้องแต่จะเอาแต่ผลประโยชน์เข้าหาแต่ตัวเองฝ่ายเดียว
ไม่ละอายใจที่รู้มากอย่างนี้ ทำให้คนอื่นเสียความรู้สึก
มัวแต่หลงระเริงผลประโยชน์ที่ตนเป็นผู้ฉลาดตักตวงความพอใจแต่ฝ่ายเดียว

lek:
เขียนสั่งลา...
บอกลากันช่วงที่ยังมีลมหายใจอยู่
ขอบคุณทุกท่านที่มีพระคุณ...
ขอบคุณสำหรับน้ำใจความหวังดีที่ให้มาไม่หวังสิ่งตอบแทนใดๆ
ขอบคุณสำหรับความอดทนที่มีให้เสมอมา...
ขอบคุณความเหนือยยากที่สอนให้รู้จักอดทนและเรียนรู้อยู่กับมัน
ขอบคุณสำหรับความเปลี่ยนแปลงทำให้รู้จักเข้าใจและยอมรับมัน
ขอบคุณจริงๆมากมาย

lek:
การมองดูใบหน้าคนบางคน
ทำให้รู้จักอะไรเพียงแค่ตื้นๆ
ในใจลึกๆนั้นรู้จักยากกว่า...
แต่ใบหน้าก็ให้อะไรได้บ้างเล็กน้อย
การเรียนรู้ใจคนอื่นมันก็เพียงช่วงเวลาสั้นๆ
แต่การเรียนรู้ใจตัวเองนี่มันเกิดขึ้น...
นับตั้งแต่เกิดขึ้นมามีลมหายใจ...
จนกระทั่งลมหายใจสุดท้ายดับไปนั่นเอง
รู้ใจตัวเองได้นานแค่ไหนขณะมีลมหายใจ...
มีสติรู้ทันแค่ไหน นับตั้งแต่มีลมหายใจอยู่...
เราต้องกลับมาทบทวน...และอยู่กับมันให้ได้ทุกขณะ
รู้จักกับมัน ลมหายใจที่รัก...

lek:
พิมพ์อย่างกับว่า...จะไม่ได้พิมพ์
ใช่...กลัวนะ กลัวว่าจะไม่ได้พิมพ์อีกต่อไป
กลัวคุณคอมจะเปลี่ยนใจ ดับวูบอีกครั้งหนึ่ง
แต่อย่างน้อย...วันนี้ก็ได้พิมพ์อีกครั้งนึงนะ
ไม่ว่าจะได้พิมพ์อีกหรือไม่...
อย่างน้อย...วันนี้...ยังอยู่...และได้พิมพ์แล้ว
ปล. เพราะคุณคอมไม่งอแง รักคุณคอมนะ

นำร่อง

Go to full version