บล็อก > บทความ (Blog)

ไดอารี่...จิตดวงหนึ่ง

<< < (48/106) > >>

lek:
เมื่อได้รับรู้ความทุกข์ของผู้อื่น
ทำให้รู้สึกเกิดการเปรียบเทียบ
ระหว่างฉันกับเธอเกิดขึ้นทันใด
ฉันมันสบายเกินไปหรือเปล่า...
ทำไมเธอต้องเผชิญกับชะตากรรมเช่นนั้น
ฉันจะต้องเผชิญชะตากรรมอย่างเธอมั๊ย
เธอให้อะไรกับฉันมากมายบรรยายไม่ถูก
สิ่งที่เธอต้องทนทุกข์นั้นฉันได้รับรู้แล้ว
ฉันรู้นะว่าเธอจะต้องผ่านพ้นมันไปในวันหนึ่ง
เหมือนที่ฉันก็ต้องผ่านพ้นมันไปในวันหนึ่งเช่นกัน
เธอกับฉันไม่ต่างกันเท่าไหร่หรอกนะ...
กำลังใจเป็นสิ่งที่สำคัญที่สุด...
ขอเพียงให้เข้มแข็งอดทน...เราจะผ่านพ้นมันไปได้เอง
เพราะในที่สุดความตายมันก็คือเส้นชัยสุดท้ายที่รอเรา
แต่สิ่งที่สำคัญที่สุดคือ...วินาทีก่อนเข้าเส้นชัย...
ว่าเราทุกคนจะเข้ามันไปเพื่อเริ่มออกเดินทางกันอีก
หรือถึงเวลาแห่งการพักผ่อนหยุดเดินทางสักที...

lek:
เวลาเหมือนจะผ่านไปเร็วนะ
แต่บางทีก็เหมือนเดินช้าเหลือเกิน
ในความเป็นจริง...เวลาไม่ได้เดินไปไหนเลย
แต่ใจเราต่างหาก...หมุนรอบความเป็นไป
เราเดินหมุนวนอยู่อย่างนั้นอย่างไม่รู้จักเบื่อ
ซ้ำแล้วซ้ำเล่า...ผ่านพ.ศ.แล้วพ.ศ.เล่า...
จากรุ่นสู่รุ่น...จากอีกชาติไปสู่อีกชาติ...
จากเมื่อวานมาสู่วันนี้จนไปพรุ่งนี้...
เป็นอยู่อย่างนี้นานแสนนาน...นานเหลือเกิน

lek:
อย่าดีกว่า...ไม่ใช่เพราะกลัว
แต่เพราะไม่อยากยืดเยื้อต่างหาก
เวลามีเยื่อใย มันยืดยาดหัวใจ
ตัดเยื่อใยไปเลยดีกว่า...
แค่คนเคยรู้จักกัน...
แค่เคยมีสิ่งดีๆมอบให้กัน...
แค่เคยจำได้แล้วก็ลืมเลือนไป

lek:
เรากำลังคิดอะไรอยู่...
เรากำลังทำอะไรอยู่...
ช้าลงหน่อยสิ...จะได้ทันเห็น
เร็วจนเคยชิน...จนไม่รู้สึกว่าทำอะไรอยู่
พลาดเพราะมันรู้อะไรไม่ทันนั่นเอง
หรือเป็นเพราะไม่รู้อะไร...มันเลยเป็นไปเช่นนั้น

lek:
เปลี่ยนจริง...ถ้ามีสติ
ข้ามถนน...มองขวาอย่างเดียว
ทำท่าจะข้าม...แต่ถอยหลัง...
มอเตอร์ไซด์ย้อนศรเสียหลัก...
ชนนิ้วก้อยเซเกือบคว่ำแต่ไม่คว่ำ
"ขอโทษ"อย่าให้ล้มไปกลางถนนเลย
ไม่เป็นไร...เห็นชำเลืองมองว่าไม่เป็นไร
หลายเหตุปัจจัยเกิดขึ้นจึงรีบไปจาก...
มองมือตรวจสอบนิ้วปกติแค่เจ็บและมีรอยดำๆ
หัวใจเต้นแรงซักพักหนึ่ง...แล้วค่อยๆปกติเหมือนเดิม
ไม่โกรธกันให้อภัยกัน ต่างฝ่ายต่างไม่เข้าใจ
จึงเกิดการปะทะกัน...ตอนนี้จากกันแล้ว เข้าใจแล้ว
ไม่ต้องอะไรต่อกันแล้ว อย่างน้อยก็ไม่เป็นไรนะไม่เป็นไร

นำร่อง

[0] ดัชนีข้อความ

[#] หน้าถัดไป

[*] หน้าที่แล้ว

ตอบ