บล็อก > บทความ (Blog)

ไดอารี่...จิตดวงหนึ่ง

<< < (49/106) > >>

lek:
อัตตา...โดนกระแทกเต็มๆ
อัตตาเขากระแทกใจเราเต็มๆ
มุมมองความเชื่อความคิดแบบเขา
เขามองในแบบของเขา...
เราเองก็มีมุมความคิดแบบของเรา
จะว่ากันอย่างเป็นกลาง...
ความคิดเขาก็ถูกไม่ผิดหรอก...
ออกจะเป็นกลางด้วยซ้ำ...
แต่เมื่อกลับมาคิดในมุมของเราเอง
เรากลับรู้สึกว่าถ้าเราทำตามในมุมความคิดเขาแล้ว
เราจะฝืนตัวเองไปมั๊ย...เราเคยชินแบบนี้แล้ว
ถ้าเราต้องปรับเปลี่ยนไปเราจะทำเพื่ออะไร...
ในเมื่อสิ่งที่เราทำอยู่นั้น...เราสบายใจกับมันแล้ว
ถ้าเราต้องปรับเปลี่ยนแล้วเป็นทุกข์...
เราจะฝืนปรับเปลี่ยนมันไปทำไม...
หรือว่าเราจะลองปรับเปลี่ยนดูก่อน...
ว่ามันจะเกิดอะไรขึ้น...หรือเราจะเป็นตัวของตัวเองแบบนี้ไปเรื่อยๆ
เอาล่ะ...ติดตามดูตัวเองไปเรื่อยๆดีกว่า...
หรือว่าเราใช้ชีวิตไปตามเหตุปัจจัยมากเกินไป
จึงกลายเป็นติดยึดกับความพอใจเดิม..นิสัยเคยชินเดิมๆ
น้อยคนที่จะใช้ชีวิตแบบเรา...เขาเลยมองว่าแปลก...
ในความเป็นจริงมันไม่ได้แปลกอะไรเลยในสิ่งที่เราเป็นอยู่
แต่เราก็ขาดความเชื่อมั่นเพราะเขากระแทกใจเรา...
แถมอัตตาเราก็โพล่งเหตุผลร้อยพันแจกแจงให้เขาเข้าใจเราอีก
อืม...นี่แหละนะความเป็นไปที่เราต้องหัดเรียนรู้อยู่กับคนบนโลกนี้
อย่างพอเหมาะพอควร...ซึ่งอันที่จริงเราเองก็คงทำอะไรไม่ถูกใจคนอื่นได้หมด
แต่สิ่งที่เราทำมานี้...มันถูกใจเราเอง...เราพอใจที่จะเป็นอย่างนี้นี่เอง

lek:
มีตัวตน มีเรื่องราว มีเหตุผล
มีสับสน มีมากมาย มีกรงขัง
มียึดติด มีหลงไหล มีพลาดพลั้ง
มีกำลัง มีปัญญา มีผ่านพ้น

lek:
สังขารก็เสื่อมเจ็บออดๆแอดๆ
อากาศก็เปลี่ยนไปเปลี่ยนมา
ภาระกิจหน้าที่ก็รอให้เราไปทำ
เราเสร็จมัน หรือว่ามันเสร็จเรา
ไม่มีมัน ไม่มีเรา แล้วจะเสร็จมั๊ย
ต่างพึ่งพาอาศัยซึ่งกันและกัน
เสร็จอย่างพัฒนาเจริญก้าวหน้าต่อไป

lek:
เห็นคนตาย...เขาแค่ตายไปก่อนเรา
คนที่อยู่นั่งเสียใจร้องไห้คร่ำครวญ
ร้องยังไงคนที่ตายก็ไม่ฟื้นคืนกลับมา
แต่ทุกครั้งที่คิดถึงคนที่ตายไปแล้ว
เขาจะกลับคืนมาทุกครั้งที่คิดถึงเขา
แม้จะผ่านไปนานแค่ไหนก็ตาม...
ตราบใดที่เรายังมีลมหายใจอยู่
และยังมีความทรงจำที่จะคิดถึง
เขาก็จะยังอยู่ในความคิดเราเสมอ

lek:
อากาศมันก็ไม่เที่ยงอย่างนี้ล่ะ
จะให้มันยึดติดเหมือนเดิมไม่ได้หรอก
ปีนี้ฤดูร้อนมีฝนตกและอากาศหนาวเย็น
สงกรานต์ปีนี้จะได้เล่นน้ำกันหรือเปล่า
หนาวขนาดนี้จะเล่นได้เหรอ
ได้แต่คิดในสิ่งที่มันยังมาไม่ถึง
เมื่อเวลามาถึงเราก็รู้เองว่าเล่นได้หรือไม่ได้
อะไรที่เราไม่รู้แต่กลับอยากรู้มันก็ไม่รู้อยู่นั่นแหละ
แต่อะไรที่เรารู้แล้วแต่กลับไม่รู้มันก็รู้แบบไหนเลือกได้
รู้ในแบบไม่รู้ หรือจะรู้ในแบบรู้ จะเผลอไม่เผลอนี่แหละ

นำร่อง

[0] ดัชนีข้อความ

[#] หน้าถัดไป

[*] หน้าที่แล้ว

ตอบ