บล็อก > บทความ (Blog)

ไดอารี่...จิตดวงหนึ่ง

<< < (64/106) > >>

lek:
เกิด แก่ เจ็บ....
สังขารมันเจ็บป่วย
ใจมันก็พลอยเจ็บป่วยไปด้วย
ขนาดว่ากายเราไม่ได้เจ็บป่วย
แต่เป็นคนอื่นเจ็บป่วย...
ใจเรามันก็ยังพลอยเจ็บป่วยไปด้วย
ทุกข์หนอทุกข์...
นี่ล่ะนะ ...ชะล่าใจด้วยความไม่รู้
หลงอยู่กับความสุขสบายมาจนเคยชิน
พอมาเจอกับความทุกข์แค่เบาะๆ
ก็หวั่นไหวเสียแล้ว...ทุกข์จังทุกข์จัง
อดทนหน่อยนะ...ผ่านผ่านไป

lek:
เหมือนว่าก้อนทุกข์มันปูดใหญ่ขึ้นบนหัวกบาล
แล้วหัวกบาลเราก็แบกเจ้าก้อนทุกข์ไว้ตลอด
มันรู้สึกมันไม่รู้วิธีที่จะทำยังไงให้เจ้าก้อนทุกข์
ที่อยู่บนหัวกบาลให้มันลีบเล็กลง...
แต่บางทีมันลืมๆไป มันก็เหมือนหายไปบางครั้ง
แต่พอมันเผลอจำได้ขึ้นมา มันก็พองใหญ่ขึ้นอีก
มันทนไม่ได้กับความทุกข์ที่เราสร้างให้มันใหญ่ตามใจเรา
เราก็เลยหมองเศร้าจิตตกหน้าเหี่ยวหน้าย่นเครียดไปด้วย
บทจะไม่ใส่ใจไม่สนใจฝืนพยายามไม่สนใจใยดี...
มันก็ทำไม่ได้ มันยังหลงที่จะไปคิดอะไรต่อมิอะไรมากมาย
มันทุกข์มันมีตัวตนเราเขา มันมีหน้าที่ มันมีมีมีมีมี มี มี มี

lek:
สิ่งที่เรากลัวไปก่อน...มันทำให้เราเป็นทุกข์
สิ่งที่เกิดขึ้นแล้วเรารับมันไม่ได้...มันก็ทำให้เราทุกข์
สิ่งที่เกิดขึ้นมันทำให้เราคิดได้ทั้งสองด้าน...
จะสุขก็ได้ถ้าคิดเป็น จะทุกข์ก็ได้ถ้าคิดให้มันเป็นเช่นนั้น
แล้วไงล่ะ เราจะเลือกไปทางด้านไหนดี...
ไม่ว่าด้านไหน มันก็วนเวียนไปสองด้านอยู่ดีนั่นล่ะ
สุขทุกข์สุขทุกข์สุขทุกข์สุขทุกข์สุขทุกข์สุขทุกข์วนๆเวียนๆ

ต๊ะติ้งโหน่ง:
ทางใครทางมัน ก็ทุกข์แบบนี้เองแหละ
ทางนี้ไง บรมสุข สุขอย่างยิ่ง

lek:
ยินดีกับทางนั้นด้วย
ส่วนทางที่เราเลือกมันยังเป็นทางบรมทุกข์
เราบังคับใจเราไม่ได้ มันก็เลยทุกข์โครตบรมทุกข์
โอ้ย โอ้ย ทุกข์บรม บรมทุกข์ :06:
ทุกข์เข้าไป ซักพักคงชินชา :42:

นำร่อง

[0] ดัชนีข้อความ

[#] หน้าถัดไป

[*] หน้าที่แล้ว

ตอบ