บล็อก > บทความ (Blog)

ไดอารี่...จิตดวงหนึ่ง

<< < (74/106) > >>

lek:
ฉันสนุกกับการลุยน้ำเพื่อไปให้ถึงสิ่งที่ฉันตั้งใจไว้
ฉันสนุกกับการโบกรถและรู้สึกขอบคุณสำหรับน้ำใจ
ฉันสนุกกับการจูงห่วงยางโต้คลื่นที่รถต่างๆวิ่งสวนมา
ฉันสนุกกับการขนเสบียงเพื่อความอยู่รอดของเราๆ
ฉันสนุกกับการป้องกันที่อยู่อาศัยแต่สุดท้ายก็ต้องถอย
ฉันสนุกกับการถอยไปตั้งหลักเพื่อสู้กับสิ่งที่จะผ่านเข้ามา
ฉันสนุกกับการอดทนเพื่อรอให้ทุกอย่างมันดับไป...

lek:
ความกลัว ทำให้ปัจจุบันหายไป
ทำให้ปัจจุบันดีขึ้น
ทำให้ปัจจุบันบรรลัย
แต่ทุกอย่างจะผ่านพ้นไป
...
ความรักทำให้อภัยให้กันได้
ความชังทำให้โกรธเกลียดกัน
...
ความเข้าใจ...ไม่จำเป็นต้องสื่อออกมาเป็นภาษาใดๆ
แต่ความไม่เข้าใจ...จึงจำเป็นต้องสื่อออกมาเพื่อปรับจูนกัน

lek:
บางครั้ง...ไม่คิดมากก็ดีเหมือนกัน
เพราะการรู้มาก...การคิดมากนั้น...
ทำให้เรากลัวกังวลไปก่อนที่อะไรจะเกิดขึ้น
สู้ปล่อยให้มันเกิดขึ้นแล้วค่อยแก้ไขปัญหา
ก็คงไม่ต้องเป็นทุกข์ใจกับสิ่งที่ยังไม่เกิดขึ้น
เพียงเพราะเขาไม่เข้าใจว่าอะไรมันจะเกิดขึ้น
แต่เป็นเพียงแค่เราที่คาดการณ์ไปก่อนที่มันจะเกิดขึ้น
เราก็เลยเป็นทุกข์ใจไปก่อน...วุ่นวายใจไปก่อน...
กลายเป็นทำให้ต้องเดือดร้อนใจไปก่อน...
แต่บางครั้ง...สิ่งที่เราเตรียมการไว้ก่อนนั้น
ก็เป็นผลดีให้กับอนาคตต่อไป...

lek:
ฉันนั่งอยู่บนรถเมล์สายเดิม
ฉับพลันความคิดก็คิดไปไกล
อยากให้เกิดอุบัติเหตุบนรถที่ฉันนั่ง
ฉันอยากสลัดความน่าเบื่อที่เป็นไปแบบเดิมๆ
ฉันอยากจะตื่นเต้นกับสิ่งแปลกๆใหม่ๆ
ตอนที่ฉันเข้าไปในธนาคาร...
ฉันจินตนาการออกไปไกล...
อยากให้มีโจรมาปล้นธนาคาร...
ฉันคงจะตื่นเต้นกว่าทุกวันที่ผ่านมา

lek:
สิ่งของที่เราคิดไปเป็นเจ้าของ
มันโดนยึดคืนไป...
ยิ่งเราเป็นเจ้าของมากเท่าไหร่
ความทุกข์เราก็มากเท่านั้น...
ความมีจะเป็นทุกข์เมื่อเราสูญเสียมันไป
ความไม่มีจะเป็นทุกข์เมื่อเราอยากมีแต่มีไม่ได้
บ่วงภาระผูกพันไม่ว่าจะเป็นสิ่งของ
หรือสิ่งมีชีวิต...หากเราไปยึดติดเป็นเจ้าของ
เราถูกพรากจากสิ่งนั้นไปทำใจไม่ได้ก็เป็นทุกข์

นำร่อง

[0] ดัชนีข้อความ

[#] หน้าถัดไป

[*] หน้าที่แล้ว

ตอบ