ทุกข์ของสัตว์โลก ทุกฺเข โลโก ปติฏฐิโต

[時々होशདང一རພຊຍ๛]

ทุกข์เพราะการเรียน สุสฺสูสํ ลภเต ปญฺญํศึกษาด้วยดีย่อมได้ปัญญาการศึกษาเล่าเรียนในโรงเรียนเป็นกิจจำเป็น อย่างน้อยก็ตลอดช่วงเวลาหนึ่งของชีวิต เพื่อสะสมความรอบรู้อันจำเป็นสำหรับดำรงชีวิตในกาลข้างหน้า

ดังสุภาษิตเตือนใจว่า.......................................

เด็กเอ๋ย เด็กน้อย

ความรู้เจ้ายังด้อยเร่งศึกษา

เมื่อเติบใหญ่เจ้าจะได้มีวิชา

เป็นเครื่องหาเลี้ยงชีพสำหรับตน

การศึกษาเล่าเรียนเป็นกิจกรรมแห่งปัญญา เป็นกิจกรรมที่สนุกสนาน เพราะยิ่งเรียนยิ่งรู้ ยิ่งรู้ยิ่งมีความสุขความเพลิดเพลิน แต่ก็ยังมีคนไม่น้อยมีความ

ทุกข์เพราะการเรียน คนที่ทุกข์เพราะการเรียนแบ่งออกเป็น 2 พวก คือ..............................

พวกที่หนึ่ง ทุกข์เพราะเรียนไม่ดีเท่าคนอื่น เมื่อรู้สึกว่าตนเรียนไม่ทันเขา สอบไม่ได้เกรดดีเท่าเขา ก็เสียอกเสียใจ นึกน้อยใจในวาสนาอันต่ำต้อยของตนว่าเกิดมาอาภัพ มันสมองสู้คนอื่นไม่ได้ที่จริงแล้ว ไอคิว คนเรามิได้แตกต่างกันมากมาย ระดับสติปัญญาก็มิได้สูงต่ำกว่ากันมากนัก วิชาการต่าง ๆ คนปกติทุกคนสามารถเรียนรู้ได้เท่าเทียมกัน ดังสุภาษิตคำโคลงว่า ความรู้อาจเรียนทันกันหมดที่เราเรียนไม่ทันเขานั้น มิใช่เพราะสติ

ปัญญาเราด้อยกว่า มิใช่เพราะไอคิวเราต่ำกว่า แต่เพราะสมาธิในการเรียนไม่ดีพอ ความเพียรพยายามยังไม่พอ ถ้าหากตั้งใจเรียน เอาใจใส่ มีสมาธิ มีความเพียรสม่ำเสมอ ไม่ช้าปัญหาในการเรียนจะหมดไป สามารถเรียนทันเพื่อน หรืออาจดีกว่าเพื่อนได้พวกที่สอง ทุกข์เพราะเรียนเก่ง คนเรียนเก่ง ๆ ความจริงก็ไม่น่ามีปัญหา แต่ที่จริงแล้ว ยังมีบางคนทุกข์มากกว่าคนเรียนปานกลางหรือเรียนไม่ดีเสียอีก เพราะคนประเภทนี้มักเล็งผลเลิศเกินไปหวังแต่จะเอาที่หนึ่ง หวังแต่จะได้ท็อป ไม่เผื่อใจไว้สำหรับที่สองที่สามบ้างพอทำข้อสอบไม่ได้ดีดังใจหวัง หรือผลสอบออกมาไม่ได้เกรดเอหรือท็อป ก็เสียอกเสียใจ เพราะยอมรับสภาพเป็นที่สองรองใครไม่ได้

บางคนเสียใจถึงกับทำลายชีวิตตัวเอง เพราะคิดว่าตนคงไม่ได้ที่หนึ่งแน่ ๆ ทั้ง ๆ ที่ผลสอบออกมาภายหลัง ปรากฏเขาก็ได้ที่หนึ่ง แต่ก็สายไปแล้วถ้าคนเรียนเก่งคิดเผื่อไว้บ้างว่า เมื่อสอบกันหลาย ๆ คน โอกาสที่คนอื่นจะได้ท็อปก็ย่อมจะมีได้ มิใช่ว่าจะมีเราคนเดียว คราวนี้เขาได้ที่หนึ่ง คราวหน้าเราก็อาจได้ ผลัดกันไป คิดได้เช่นนี้ความทุกข์เพราะการเรียนเก่งก็จะหมดไปจงเรียนไปเถิด แต่อย่าเรียนอย่างเป็นทุกข์

ทุกข์ของสัตว์โลก ทุกฺเข โลโก ปติฏฐิโต โลกตั้งอยู่บนความทุกข์

คอลัมน์ พุทธวิธีแก้ทุกข์

[時々होशདང一རພຊຍ๛]

สัตว์ทั้งหลายเกิดมาในโลกนี้มีแต่ความทุกข์ทุกข์ของสัตว์เดียรฉานนั้นอยู่แค่ปากท้องเท่านั้น สัตว์ทุกชนิดต่างก็แสวงหาอาหารเพื่อยังชีพ ได้กินอาหารอิ่มท้องแล้วก็พอ หิวเมื่อใดก็ออกแสวงหามากินอีก แม้จะยื้อแย่งกันก็ยื้อแย่งมากินพออิ่มปากอิ่มท้องเท่านั้น ไม่มีการกักตุนไว้กินมาก ๆ กักตุนเผื่อลูกเผื่อหลานที่จะเกิดมาเหมือนดังมนุษย์ทุกข์อีกอย่างหนึ่ง ของสัตว์คือ ภัยในชีวิต ทุกเวลานาทีสัตว์แต่ละตัวต่างก็ระแวดระวังภัยที่จะมาถึงตัว จากสัตว์ร้ายที่มีเขี้ยวเล็บและพละกำลัง

เหนือตัวเองบ้าง จากการล่าของมนุษย์บ้าง จากภัยธรรมชาติอื่น ๆ บ้างตั้งแต่เกิดจนโต กว่าจะเอาชีวิตหลุดรอดมาได้ ต้องผจญภยันตรายต่าง ๆ อย่างสาหัสสากรรจ์ แม้วันนี้อยู่รอดได้ ก็ไม่แน่ว่าพรุ่งนี้ มะรืนนี้ จะพาชีวิตน้อย ๆ ของตนรอดปากเหยี่ยวปากกาไปได้นานแค่ไหน จะกิน จะนอน จะเดิน จะวิ่ง ต้องระมัดระวังตัวทุกฝีก้าวชีวิตของสัตว์ที่เกิดมาช่างเต็มไปด้วยความทุกข์เสียจริง !มนุษย์เล่า ความทุกข์มิได้มีเพียงเรื่องปากท้อง หรือเรื่องไม่มีอาหารกินเท่านั้น จริงอยู่ความหิวเป็นทุกข์อย่างยิ่ง แต่เมื่อมีอาหารกินจนอิ่มแล้ว ใช่ว่ามนุษย์จะหมดทุกข์ ยังต้องมีทุกข์อื่น ๆ แทรกเข้ามาอีกเช่น มีกินอิ่มแล้ว ยังอยากมีมากกว่าเดิมอีก อยากมีไว้เผื่อลูกหลานโคตรเหง้าเหล่ากออีก เกิดความโลภอยากได้ไม่รู้จบ ก็เป็นทุกข์เพิ่มขึ้นปากท้องได้กินอิ่มแล้ว ยังต้อง

การให้หู ตา จมูก ลิ้น กาย ได้กินอีกเมื่อไขว่คว้าหารูป เสียง กลิ่น รส สัมผัส มาปรนเปรอบำรุงบำเรอไม่จบไม่สิ้น ก็เป็นทุกข์ ทุกข์ที่ต้องดิ้นรนเพื่อไขว่คว้ามา ทุกข์ที่ได้มาไม่เท่ากับที่อยากได้ ทุกข์ที่ได้มาแล้วมันผันแปรเปลี่ยนไปสัตว์นั้นทุกข์ที่ไม่มีกินและถูกเบียดเบียนรังแก ส่วนมนุษย์นอกจากทุกข์ที่ไม่พอกินและถูกรังแกแล้ว ยังทุกข์เพราะอยากมีกินมากขึ้นและอยากเบียดเบียนคนอื่นด้วยความไม่รู้จักพอใช่ไหม ที่ทำให้คนมีทุกข์ไม่รู้จักจบสิ้น

[แก้วจ๋าหน้าร้อน]

  อนุโมทนาสาธุครับผม