‎56 ปี "สตีฟ จ็อบส์" ชายผู้เป็นมากกว่าตำนาน

[มดเอ๊กซ]

‎56 ปี "สตีฟ จ็อบส์" ชายผู้เป็นมากกว่าตำนาน

แกไม่ตาย ดอก ไม่เคยตายเลย จากใจผม และ คนทั้งโลก ขอบคุณครับ
สู่ สุขคติเถิด ท่าน สู่แดนแห่งนิรทุกข์ สวนแห่งพระเจ้า ใต้ร่มเงาแห่งพระองค์

... คน ๆ นี้ มี วิถีชีวิต น่าสนใจ น่าศึกษา โดย เฉพาะเรื่องจิตวิญญาณ
ภาษาใจ ภาษาที่อบอวนด้วยจิตวิญญาณ ของเขาหอมมาก สดชื่นดี

มีกลิ่นอายของ โลกตะวันออก พุทธด้วย โดยเฉพาะ เซน
มุมมอง ต่อโลก ชีวิต ความตาย โลกภายใน สวยงาม ทรงพลังมาก

เขามี ส่วนผสมระหว่าง โลกแห่งเทคโนโลยี ล้ำยุค และ โลกแห่งจิตวิญญาณ

ผมลงไปแล้ว เชิญสัมผัสได้ นะ สาธุ

[มดเอ๊กซ]

   
       
   Rest in peace Steve Jobs
       
       "การเป็นคนรวยที่สุดในสุสานไม่ใช่สิ่งที่ผมต้องการ แต่การที่ผมได้นอนหลับบนเตียงและพูดว่า วันนี้เราได้สร้างสิ่งมหัศจรรย์ทิ้งไว้ให้กับโลก คือสิ่งที่ผมต้องการมากที่สุด"
       
       คือคำพูดที่สตีฟ จ็อบส์ กล่าวไว้ในช่วงปี 1993 และอาจทำให้หลายคนอดนึกถึงไม่ได้เมื่อวันที่ จ็อบส์ ได้ลาจากโลกนี้ไปอย่างไม่มีวันกลับ
       
       "จ็อบส์ ได้ทิ้งสิ่งมหัศจรรย์ไว้กับโลกมากมาย ตั้งแต่ แมคอินทอชจนถึงไอแพด" คือคำกล่าวของสังคมทวิตเตอร์และเฟสบุ๊กในหลายประเทศ และเป็นสิ่งชี้ให้เห็นว่า จ็อบส์ พูดและทำได้จริงตามคำกล่าวด้านบน
       
       แน่นอนว่าเขาเป็นมากกว่าตำนาน เพราะจ็อบส์ไม่ได้เป็นผู้สร้างสรรเทคโนโลยีหรือเป็นผู้สร้างนวัตกรรมใหม่ๆ ให้แก่โลกเพียงอย่างเดียว แต่จ็อบส์คือนักคิด นักพูด นักศิลปะ และเป็นตัวอย่างของนักสู้ ที่ทนต่อสู้กับมะเร็งโรคร้ายเป็นเวลามากกว่า 8 ปี โดยไม่ทิ้งบริษัทให้เดินลำพัง จนถึงวาระสุดท้ายของชีวิต
       
       ตลอดระยะเวลา 56 ปี ตั้งแต่เด็กชายจ็อบส์ถึงซีอีโอแอปเปิลได้สร้างสิ่งที่เป็นมากกว่าตำนานให้แก่โลกมากมาย แต่ชีวิตทุกชีวิตไม่ได้โรยด้วยกลีบกุหลาบ ทุกสิ่งต้องมีจุดเริ่มต้นและแรงผลักดัน...
       
       24 กุมภาพันธ์ 1955 - เด็กชายที่กลายเป็นผู้เปลี่ยนโลกเทคโนโลยีลืมตาขึ้นมาดูโลก ในช่วงที่มารดาที่แท้จริงยังเป็นนักศึกษา ส่งผลให้พ่อ-แม่บุญธรรม อย่างพอล และคลาร่า จ็อบส์ รับไปเลี้ยง ในเมืองเมาเทนวิว ซานต้า คลาร่า เคาน์ตี้ มลรัฐแคลิฟอร์เนีย และให้ชื่อเด็กชายผู้นั้นว่า 'สตีฟ พอล จ็อบส์'
       
       ปี 1972 - หลังเข้ารับการศึกษาที่ Reed College ในเมืองพอร์ตแลนด์ รัฐโอเรกอน ได้เพียงเทอมเดียว จ็อบส์ เลือกที่จะพักการเรียนจากเหตุผลว่าไม่เห็นความน่าสนใจของสิ่งที่เขาเรียนอยู่ และหันไปลงเรียนเฉพาะวิชาที่ตนเองสนใจ ก่อนจะตัดสินใจเลิกเรียนถาวรโดยที่ไม่จบการศึกษาจากมาหวิทยาลัย
       
       ปี 1974 - จ็อบส์ กลับมายังแคลิฟอร์เนีย ในฐานะพนักงานผลิตและออกแบบแผ่นวงจรที่บริษัทผลิตเกมชื่อดังอย่าง อาตาริ (Atari) ซึ่งจากการทำงานในครั้งนี้ ทำให้จ็อบส์ ได้พบกับ สตีฟ วอซเนียก ในปีถัดมา
       
       1 เมษายน 1976 - จ็อบร่วมงานกับ วอซเนียก และ รอน เวนย์ ในการผลิตคอมพิวเตอร์เครื่องแรกอย่าง Apple I ที่ถูกส่งตรงจากโรงรถในบ้านพักของจ็อบส์ ตั้งราคาจำหน่ายไว้ที่ 666.66 เหรียญสหรัฐฯ (ล่าสุดมีนักสะสมชาวอิตาลีประมูลไปในปี 2010 ที่ราคา 213,600 เหรียญ หรือราว 6 ล้านบาท)
       
       16 เมษายน 1977 - คอมพิวเตอร์ Apple II ออกสู่ตลาด
       
       ธันวาคม 1980 - บริษัท แอปเปิล คอมพิวเตอร์ กลายเป็นบริษัทมหาชน และเปิดขายหุ้นแก่สาธารณะในราคา 2.75 เหรียญฯ ซึ่งขณะนั้นรวบรวมเงินทุนได้ทั้งหมด 110 ล้านเหรียญ (ปัจจุบัน หุ้นของแอปเปิลปิดตลาดอยู่ที่ 378.25 เหรียญ)
       
       ปี 1982 - มูลค่ารวมของ แอปเปิล คอมพิวเตอร์ พุ่งขึ้นสู่ 1 พันล้านเหรียญ
       
       มกราคม 1983 - แอปเปิล เผยโฉมคอมพิวเตอร์เครื่องแรกที่มาพร้อมกับกราฟิก ยูสเซอร์อินเตอร์เฟส ในชื่อ ลิซ่า (Lisa) ตั้งราคาจำหน่ายที่ 9,995 เหรียญ พร้อมกับจ้าง จอนห์ สกัลลีย์ ผู้บริหารระดับสูงของบริษัท เปปซี่-โคลา มาดำรงค์ตำแหน่งผู้บริหารระดับสูงของแอปเปิล
       
       24 มกราคม 1984 - แอปเปิล เผยโฉมเครื่อง แมคอินทอช ในราคา 2,500 เหรียญฯ ซึ่งกลายเป็นคอมพิวเตอร์ที่มาเปลี่ยนอุตสาหกรรมคอมพิวเตอร์ในภายหลัง
       
       กันยายน 1985 - จ็อบส์ ลาออกจาก แอปเปิล คอมพิวเตอร์ หลังจากนั้นได้ก่อตั้งบริษัทคอมพิวเตอร์ขึ้นมาใหม่ ชื่อว่า เน็กซ์ (NeXT)
       
       กุมภาพันธ์ 1986 - จ็อบส์เข้าซื้อกิจการ จอร์ส ลูคัส คอมพิวเตอร์ กราฟิก ในราคา 10 ล้านเหรียญ และเปลี่ยนชื่อเป็น พิกซาร์ อิงค์ (Pixar Inc)
       
       กุมภาพันธ์ 1993 - เน็กซ์ ซึ่งอยู่ในความดูแลของสตีฟ จ็อบส์ ตัดสินใจเลือกผลิตคอมพิวเตอร์ หันมาพัฒนาทางด้านซอฟต์แวร์โดยเฉพาะ และปลดพลักงานกว่าครึ่งจากทั้งหมด 540 คน
       
       พฤศจิกายน 1995 - พิกซาร์ ทำรายได้มหาศาลจาก ทอย สตอรี่ (Toy Story) โดย จ็อบส์ เป็นหนึ่งในผู้อำนวยการสร้าง ก่อนที่จะขายบริษัทให้ ดิสนีย์ ในราคา 7,400 ล้านเหรียญภายหลัง
       
       20 ธันวาคม 1996 - แอปเปิล ตัดสินใจเข้าซื้อกิจการ เน็กซ์ ในมูลค่า 430 ล้านเหรียญฯ สำหรับระบบปฏิบตัการ ทำให้จ็อบส์ กลับมาเป็นที่ปรึกษาของบริษัทในส่วนของซอฟต์แวร์ แมคอินทอช ขณะเดียวกันยังได้แต่งตั้ง กิล อแมลีโอ มาดำรงค์ตำแหน่งซีอีโอ
       
       9 กรกฏาคม 1997 - 17 เดือนให้หลัง กิล ถูกกดดันให้ลากออก ส่งผลให้จ็อบส์ ขึ้นมาเป็นรักษาการซีอีโอ ระหว่างค้นหาผู้ที่จะมาดำรงค์ตำแหน่งแทน จ็อบส์เรียกตำแหน่งนี้ว่า 'iCEO : interim CEO'
       
       6 สิงหาคม 1997 - ภายในงาน แมคเวิลด์ จ็อบส์ ประกาศว่าคู่แข่งตลอดการของแอปเปิล อย่างไมโครซอฟท์ จะร่วมลงทุน 150 ล้านเหรียญ พร้อมกับแต่งตั้ง แลร์ลี่ แอลลิสัน ซีอีโอจากออราเคิล ขึ้นมาดูแล (Edited)
       
       พฤษภาคม 1998 - แอปเปิลกลับมาลุยในตลาดคอมพิวเตอร์ส่วนบุคคล จากการเปิดตัว iMAc ในรูปแบบออลอินวัน พีซี ที่ราคา 1,299 เหรียญ หลังจากนั้นผลิตภัณฑ์ตระกูล i เริ่มออกสู่ตลาดอย่าง iBook
       
       5 มกราคม 2000 - หลังจากรับหน้าที่ iCEO มา 2 ปีครึ่ง สุดท้ายแอปเปิล ก็แต่งตั้งให้จ็อบส์ ขึ้นเป็นซีอีโอ และภายในปีเดียวกันได้มีการเปิดตัวระบบปฏิบัติการ Mac OS X พร้อมระบุว่าภายใน 10 ปีข้างหน้าแอปเปิลจะกลายเป็นหนึ่งใน 10 บริษัทไอที ที่ประสบความสำเร็จมาก
       
       9 มกราคม 2001 - จ็อบส์ เปิดตัว ไอจูนส์ 'iTunes' ซึ่งกลายเป็นแพลตฟอร์มที่ช่วยให้ค่ายเพลงกลับมามีชีวิตอีกครั้งจากการให้บริการดาวน์โหลดเพลง
       
       24 มีนาคม 2001 - จัดส่ง Mac OS X 10.0 ในชื่อโค้ดเนม ชีต้าส์ (Cheetah) ออกสู่ตลาด
       
       พฤษภาคม 2001 - แอปเปิล เปิดร้านค้าปลีกแห่งแรกที่ แมคลีน เวอจีเนีย และ เกล็นเดล แคลิฟอร์เนีย หลังหวังที่จะขยายไปกว่า 300 สาขาทั่วโลก
       
       23 ตุลาคม 2001 - จ็อบส์ ขึ้นเวทีร่ายมนต์สะกดให้แก่ชาวไอทีทั่วโลก จากการเปิดตัวเครื่องเล่นเพลงแบบพกพา 'ไอพอด' ที่สามารถจัดเก็บเพลงเอ็มพีสาม ได้มากกว่า 1,000 เพลง ในราคา 399 เหรียญ
       
       28 เมษายน 2003 - คลังเพลงบนไอจูนส์ มีเพลงมากกว่า 200,000 จาก 5 ค่ายเพลงชื่อดัง นอกจากนี้ไอจูนส์ยังสามารถขายเพลงได้มากกว่า 1 ล้านเพลงในสัปดาห์แรก
       
       ตุลาคม 2003 - จ็อบส์ เริ่ม ป่วยและมีอาการทรุดโทรมจากผลของมะเร็ง ซึ่งถูกเปิดเผยภายหลังจากนิตยสารฟอร์จูนว่า จ็อบส์เลือกที่จะทานอาหารเพื่อสุขภาพแทนการผ่าตัด
       
       1 สิงหาคม 2004 - ชายวัย 49 ปี ถูกตรวจพบว่าเป็นมะเร็งตับ ซึ่งจ็อบส์ระบุว่าเขาตัดสินใจที่จะผ่าตัดเพื่อรักษามะเร็ง โดยไม่ต้องการทำคีโม หรือฉายรังสี ทำให้ ทิมคุก ซึ่งเป็น ซีโอโอ ในขณะนั้นขึ้นมารับช่วงต่องานจนกระทั่งจ็อบส์กลับมาทำงานในเดือนกันยายน
       
       12 มิถุนายน 2005 - จ็อบส์ เริ่มพูดถึงเรื่องมะเร็งต่อสาธารณะชน ภายในงานปาฐกถา ที่มหาวิทยาลัย สแตนฟอร์ด โดยมีคำพูดบางส่วนว่า เขาได้รับรู้เรื่องโรคมะเร็งมาปีกว่าแล้ว ซึ่งขณะนั้นหมอบอกว่าเขาจะมีชีวิตได้ไม่เกิน 6 เดือน แต่ขณะนี้เขาสบายดีแล้ว เพราะมะเร็งตับถูกผ่าตัดออกไปแล้ว
       
       มกราคม 2006 - วอล์ท ดิสนีย์ ตัดสินใจเข้าซื้อกิจการ พิกซาร์ ในราคา 8.06 พันล้านเหรียญ แล้วเสร็จในเดือนพฤษภาคม ส่งผลให้จ็อบส์กลายเเป็นผู้ถือหุ้นใหญ่ของดิสนีย์ไปโดยปริยาย
       
       9 มกราคม 2007 - จ็อบส์ขึ้นร่ายมนต์สะกดอีกครั้งหนึ่งภายในงาน แมคเวิลด์ เพื่อเผยโฉมสมาร์ทโฟนที่มาพลิกโฉมอุตสาหกรรมอย่าง ไอโฟน (iPhone) ซึ่งทำรายได้มากกว่า 1 พันล้านเหรียญฯ พร้อมกับเปลี่ยนชื่อษริษัท แอปเปิล คอมพิวเตอร์ กลายเป็น แอปเปิล
       
       9 มิถุนายน 2008 - เพียงปีกว่าๆหลังจากนั้น จ็อบส์ ขึ้นเวทีอีกครั้งในงานสำหรับนักพัฒนาของแอปเปิล เพื่อโชว์สมาร์ทโฟนรุ่นใหม่อย่าง iPhone 3G ที่บางขึ้น พร้อมกับความสามารถที่เพิ่มขึ้น
       
       21 กรกฏาคม 2008 - แอปเปิล ออกแถลงการเกี่ยวกับสุขภาพของสตีฟ จ็อบส์ หลังมีภาพน้ำหลักลด ไปจนถึงข่าวลือการเสียชีวิตส่งผลให้หุ้นของแอปเปิลร่วงถึง 12% ในวันถัดไป
       
       9 กันยายน 2009 - จ็อบส์เผยโฉมเครื่องเล่นเพลงพกพา ไอพอด รุ่นใหม่ในซานฟรานซิสโก และกล่าวเหน็บภายในงานเกี่ยวกับข่าวลือเรื่องการเสียชีวิตของเขาว่าเป็นการพูดเกินความจริง
       
       16 ธันวาคม 2008 - มีการจัดงานแมคเวิลด์ขึ้นอีกครั้ง แต่สตีฟ จ็อบส์ ไม่ได้ปรากฏกายภายในงาน
       
       5 มกราคม 2009 - จ็อบส์ ออกมาอธิบายเหตุผลที่ตนน้ำหนักลดลง เกิดจากความผิดปกติทางฮอร์โมน ซึ่งอยู่ในระหว่างการรักษาตัว
       
       14 มกราคม 2009 - สตีฟ จ็อบส์ เขียนอีเมลลางานเพื่อรักษาตัวถึงเดือนมิถุนายน โดยบอกว่าโอนหน้าที่ของตัวเองให้ ทิม คุก รับผิดชอบงานบริหารแทนไปก่อน
       
       29 มิถุนายน 2009 - แอปเปิล ประกาศว่า สตีฟ จ็อบส์ กลับมาทำงานแล้ว ทำให้หุ้นของแอปเปิลพุ่งสูงขึ้นกว่า 70% เมื่อเทียบกับวันที่ 15 มกราคม
       
       9 กันยายน 2009 - ขึ้นเวทีโชว์ตัวแก่สาธารณะชนครั้งแรก หลังจากพักรักษาตัว พร้อมกับเปิดตัว ไอพอด รุ่นใหม่ ที่ซานฟรานซิสโก อีกครั้ง
       
       27 มกราคม 2010 - ขึ้นเปิดตัวแท็บเล็ตนาม ไอแพด (iPad) ที่กลายเป็นอีกหนึ่งสินค้าปฏิวัติอุตสาหกรรม ทั้งนี้แอปเปิลสามารถขาย ไอแพด ได้ทั้งหมด 7.3 ล้านเครื่องภายในไตรมาสเดียว
       
       17 มกราคม 2011 - จ็อบส์ส่งอีเมลถึงพนักงงานแอปเปิลอีกครั้งเพื่อลางานรักษาตัว พร้อมระบุว่า ตนเองรักแอปเปิลมาก และหวังว่าจะกลับมาทำงานให้เร็วที่สุด ทิม คุก ขึ้นรับหน้าที่แทนจ็อบส์อีกครั้งหนึ่ง
       
       2 มีนาคม 2011 - จ็อบส์กลับมาจากการพักรักษาตัว พร้อมขึ้นเวทีเปิดตัว ไอแพด 2
       
       24 สิงหาคม 2011 - จ็อบส์ตัดสินใจลาออกจากการเป็นซีอีโอ และผลักดันให้ทิม คุก ขึ้นรับตำแหน่งแทน
       
       5 ตุลาคม 2011 - รายงานล่าสุด คาดการ์ณว่าโรคมะเร็งได้คร่าชีวิต 'สตีฟ พอล จ็อบส์' ภายในบ้านพักเมือง พาโล อัลโต รัฐ แคลิฟอร์เนีย


   

http://www.youtube.com/watch?v=2B-XwPjn9YY#

วิดีโอเปิดตัว Macintosh ในปี 1984 ซึ่งโด่งดังมากในยุคนั้น

http://www.youtube.com/watch?v=IBMR3FUNsD4#


จ็อบส์กับลีลากระฉับกระเฉงระหว่างอธิบายแอปเปิล สโตร์

http://www.youtube.com/watch?v=vXTXmq5z2tM#ws

  งาน WWDC 2011 เมื่อเดือนมิถุนายน คือการขึ้นเวทีครั้งสุดท้ายของจ็อบส์
       
       ขอบคุณภาพทั้งหมดจาก google, yahoo, datensklaven.deๅ, onlypics.info

http://www.manager.co.th/CBiZReview/ViewNews.aspx?NewsID=9540000127415[/URL]

[มดเอ๊กซ]

ย้อนประวัติ “สตีฟ จ็อบส์” ซีอีโอผู้เปลี่ยนแปลงโลกไอที


   
   
   กว่าที่แอ๊ปเปิ้ลจะมาเป็นบ.เทคโนโลยีที่มีมูลค่าสูงที่สุดในโลกหรือราว 350,000 ล้านดอลลาร์ “สตีฟ จ็อบส์” คือผู้มีบทบาทสำคัญต่อการเปลี่ยนแปลงโลก สตีฟ จ็อบส์ เกิดเมื่อวันที่ 24 ก.พ.1955 โดยเขาออกจากวิทยาลัยก่อนที่จะเรียนจบ เพื่อมาก่อตั้งบริษัทที่สร้างชื่อเสียงให้กับเขาในฐานะผู้คิดค้นนวัตกรรมด้านเทคโนโลยีด้วยวัยเพียง 21 ปี โดยเขาร่วมกับเพื่อนคือนายสตีฟ วอซเนียค ได้ร่วมกันก่อตั้งบริษัทที่ใช้ชื่อว่า “แอ๊ปเปิ้ล คอมพิวเตอร์ อิงค์” ในโรงรถของครอบครัวเมื่อปี 1976 โดยนายจ็อบส์เป็นผู้ตั้งชื่อดังกล่าว เนื่องจากตัวเขาเองเป็นแฟนคลับของวงเดอะ บีตเทิล และชื่นชอบค่ายเพลงแอ๊ปเปิ้ล
   
   ก่อนที่ในช่วง 7 ปีที่ผ่านมานายจ็อบส์ได้เผชิญกับโรคร้าย และได้ผ่านการผ่าตัดเปลี่ยนตับอ่อนในช่วงไม่กี่ปีที่ผ่านมา และในเดือนสิงหาคมที่ผ่านมาเขาตัดสินใจขอลงจากตำแหน่งซีอีโอของบริษัท และส่งไม้ต่อให้ทิม คุก เป็นผู้ดูแลแทน ก่อนจะจากไปและมีแถลงการณ์จากบริษัทออกมาอย่างเป็นทางการในเช้าตรู่ของวันที่ 5 ต.ค. หรือ 1 วันให้หลังจากงานเปิดตัวไอโฟน 4เอส รวมเป็นเวลาที่เขาอยู่ในแวดวงของอุตสาหกรรมไอทีราว 35 ปี

   โดยนายคุกได้ส่งสารถึงพนักงานว่า “แอ๊ปเปิ้ลได้สูญเสียอัจฉริยะผู้มีวิชั่น และความคิดสร้างสรรค์ ในขณะที่โลกก็ได้สูญเสียบุคคลากรผู้สร้างความมหัศจรรย์ให้กับโลกใบนี้ ดังนั้นเราจะยังคงสานต่อภารกิจดังกล่าวด้วยการทุ่มเทเพื่อทำงานที่เขารักมากที่สุด”

   

   ทั้งนี้ สตีฟ จ็อบส์ ผู้ร่วมก่อตั้งแอ๊ปเปิ้ล อิงค์ เกิดเมื่อปี 2497 ที่รัฐแคลิฟอร์เนีย มีมารดาเป็นชาวอเมริกัน และบิดาเป็นชาวซีเรีย มารดามอบให้คนอื่นเลี้ยง หลังมีอายุได้เพียงสัปดาห์เดียวเท่านั้น
   บ้านของครอบครัวบิดามารดาบุญธรรม  ตั้งอยู่ใกล้กับซิลิคอน วัลเลย์ ซึ่งในช่วงเวลาดังกล่าว กำลังเริ่มเฟื่องฟูในฐานะศูนย์กลางเทคโนโลยี โดยจ็อบส์ ได้งานแรกตั้งแต่อายุ 12 ปี จากการโทรศัพท์หาบิล ฮิวเลตต์ ผู้ก่อตั้งฮิวเลตต์ แพคการ์ด ที่บ้านพักของเขา
   ในวัยเด็ก จ็อบส์ได้เรียนข้ามชั้น เพราะมีไอคิวสูง แต่ต่อมาต้องโดนไล่ออก เพราะก่อเรื่องหลายครั้ง อาทิ นำงูไปปล่อยในห้องเรียน
   จ็อบส์เข้าเรียนในมหาวิทยาลัยได้เทอมเดียว ก็ออก และไปทำงานกับอาตาริ บริษัทวิดีโอเกม ที่เพิ่งเปิดได้ไม่นานนัก จนกระทั่งเก็บเงินได้มากพอ สำหรับการเดินทางไปเรียนรู้ในเรื่องจิตวิญญาณที่อินเดีย
   หลังกลับจากอินเดีย ในปี 2513 จ็อบส์ได้ชักจูงสตีฟ วอซเนียก ให้ลาออกจากงาน มาเปิดบริษัทร่วมกัน ขายคอมพิวเตอร์ที่วอซเนียกเป็นคนออกแบบ ซึ่งจ็อบส์ก็ใช้เวลาไม่นาน สามารถขายคอมพิวเตอร์ให้กับร้านค้าท้องถิ่นได้ 50 เครื่อง และแอ๊ปเปิ้ลก็เริ่มต้นธุรกิจขึ้น โดยมีวอซเนียก เป็นผู้ออกแบบสินค้า ส่วนจ็อบส์ ทำหน้าที่นักการตลาด
   ความสำเร็จของจ็อบส์ มักทำให้เกิดการเปลี่ยนแปลงขึ้นในโลกบ่อยครั้ง เช่นเดียวกับความล้มเหลวของเขาด้วย
   ใน จำนวนนี้รวมถึง การเปิดตัว “ลิซ่า” คอมพิวเตอร์ที่จ็อบส์ตั้งชื่อตามลูกสาว เมื่อปี 2526 ปีเดียวกับที่ว่าจ้างจอห์น สคูลลี อดีตผู้บริหารเป็ปซี่โค เข้ามาบริหารจัดการแอ๊ปเปิ้ล ให้เป็นมืออาชีพมากขึ้น
   ลิซ่า ที่มีราคาแพง ล้มเหลวอย่างสิ้นเชิงในด้านพาณิชย์ แต่ก็เป็นจุดกำเนิดให้กับกับแม็คอินทอช คอมพิวเตอร์ยอดนิยมเครื่องแรกที่ใช้กราฟฟิกอินเตอร์เฟซ
   สคูลลี ไล่จ็อบส์ออกเมื่อปี 2528 และเกือบทำให้บริษัทล้มละลาย ก่อนที่จ็อบส์จะกลับเข้ามากอบกู้สถานการณ์ในปี 2540
   การโดนไล่ออก ทำให้จ็อบส์หมดความมั่นใจลงไปมากพอดู แต่ระยะเวลาที่อยู่ห่างจากแอ๊ปเปิ้ล เขาก็สร้างผลงานได้อย่างดีเยี่ยมเช่นกัน
   จ็อบส์ทุ่มเงิน 10 ล้านดอลลาร์  เข้าซื้อกิจการหน่วยงานด้านดิจิทัล แอนิเมชั่น มาจากจอร์จ ลูคัส ผู้สร้างภาพยนตร์ ในปี 2529  นำมาเปลี่ยนชื่อใหม่เป็นพิกซาร์ และสร้างให้เป็นบริษัทสตูดิโอภาพยนตร์แอนิเมชั่น ที่ประสบความสำเร็จมากสุดของโลก ก่อนจะขายให้วอลท์ ดิสนีย์ ในราคา 7,400 ล้านดอลลาร์
   จ็อบส์ยังก่อตั้ง เน็กซ์ คอมพิวเตอร์ส์ เพื่อตระหนักถึงวิสัยทัศน์อันกว้างใหญ่ของเขาในด้านคอมพิวเตอร์ส่วนบุคคล แต่ก็ยังล้มเหลวในแง่พาณิชย์อยู่ดี ซึ่งทอม เบอร์เนอร์ส ลี นักวิทยาศาสตร์คอมพิวเตอร์ ได้นำหนึ่งในแนวคิดของจ็อบส์ มาต่อยอดจนสร้าง เวิลด์ ไวด์ เว็บ (www.) ขึ้นมา
   หลังจากนั้นจ็อบส์ก็ได้ขายบริษัทให้กับแอ๊ปเปิ้ล ซึ่งเทคโนโลยีของเน็กซ์ เป็นจุดเริ่มต้นของระบบปฏิบัติการที่แอ๊ปเปิ้่ลใช้อยู่ในทุกวันนี้

   ที่มา :: bangkokbiznews.com
   
   
   
   

http://www.youtube.com/watch?v=WcaeZYYmMTc#

[มดเอ๊กซ]

10 นวัตกรรมเปลี่ยนโลกของ "สตีฟ จ็อบส์"

http://bit.ly/qOEaiR

http://www.manager.co.th/CBiZReview/ViewNews.aspx?NewsID=9540000127971

[มดเอ๊กซ]

วิถีแห่งเซน ของสตีฟ จอบส์

   

   แม้จะเป็นนักธุรกิจร่ำรวยระดับแสนล้าน แต่ไม่ว่าจะปรากฏกาย ณ ที่แห่งใด หรือแม้แต่ในงานเปิดตัวผลิตภัณฑ์ใหม่ของ Apple คนทั่วไปมักชินตากับภาพ สตีฟ จอบส์ ในชุดแต่งกายเรียบง่าย สวมเสื้อยืดคอเต่าแขนยาวสีดำ ยี่ห้อ St. Croix กางเกงยีนส์ลีวายส์ รุ่น 501 และสวมรองเท้ากีฬายี่ห้อ New Balance รุ่น 992 เป็นประจำ จนกลายเป็นเอกลักษณ์ประจำตัวของเขา

   สตีฟ จอบส์ หรือสตีเฟน พอล จอบส์ (Steven Paul Jobs) เป็นนักธุรกิจชาวอเมริกัน ซีอีโอใหญ่แห่งค่าย Apple Inc. ยักษ์ใหญ่ในวงการคอมพิวเตอร์ ผู้ผลิตเครื่องคอมพิวเตอร์ส่วนบุคคลเครื่องแรกของโลก รวมทั้งเป็น ผู้บริหารระดับสูงของค่ายพิกซาร์ แอนิเมชัน สตูดิโอ (Pixar Animation Studios)ด้วย

   กว่าจะถึงวันนี้ ชีวิตของซีอีโอใหญ่ได้เผชิญปัญหามานับครั้งไม่ถ้วน แต่ด้วยหลักธรรมคำสอนในพุทธศาสนานิกายเซน ที่เขาได้ศึกษาเรียนรู้ ช่วยให้เขาก้าวผ่านอุปสรรคทั้งปวงมาได้
   
   

   • ชีวิตช่วงแรก ไม่ได้ปริญญา แต่ได้วิชา

   เริ่มสนใจศึกษาพุทธศาสนา

   สตี เฟน พอล จอบส์ เกิดเมื่อวันที่ 24 กุมภาพันธ์ 1955 ที่เมืองซานฟรานซิสโก รัฐแคลิฟอร์เนีย สหรัฐอเมริกา เป็นบุตรนอกสมรสของนักศึกษาสาวมหาวิทยาลัย กับศาตราจารย์ทางด้านรัฐศาสตร์ มารดาแท้ๆ ยกเขาให้เป็นบุตรบุญธรรมแก่ครอบครัว “จอบส์” ซึ่งมีหัวหน้าครอบครัวเป็นช่างเครื่อง โดยขอสัญญาว่า บุตรชายของเธอจะต้องได้รับการศึกษาระดับมหาวิทยาลัย

   เมื่อโตขึ้น จอบส์เข้าศึกษาต่อที่ Reed College ในเมืองพอร์ตแลนด์ รัฐโอเรกอน ได้เพียง 6 เดือน ก็ลาพักเรียน เพราะไม่เห็นความน่าสนใจของสิ่งที่เขาเรียนอยู่ แต่เขาก็กลับเข้าศึกษาใหม่อีก 1 ปีครึ่ง โดยลงเรียนเฉพาะ คอร์สที่เขาสนใจ เช่น การประดิษฐ์ตัวอักษร (ซึ่งภายหลังเขาได้นำไปใช้ประโยชน์ ในการออกแบบตัวพิมพ์ของคอมพิวเตอร์ Macintosh) หลังจากนั้น เขาหยุดเรียนถาวรและไม่ได้ศึกษาจนจบมหาวิทยาลัยตามที่มารดาแท้ๆ ของเขาหวังไว้

   ในช่วงเรียนมหาวิทยาลัยนี้เองที่จอบส์เริ่มหันมาศึกษา พุทธศาสนานิกาย เซน เขาสนใจอ่านวรรณกรรมทางพุทธศาสนาหลายเล่ม และหนังสือที่มีอิทธิพล สูงสุดกับเขาคือ Zen Mind, Beginner’s Mind ซึ่งเขียนโดยชุนริว ซูซุกิ กล่าวกันว่า หลังการศึกษาหลักธรรมของเซน จอบส์เริ่มมีความเชื่อว่า การหยั่งรู้โดยสัญชาตญาณนั้น ก่อให้เกิดปัญญา เขาจึงเริ่มฝึกสมาธิในห้องนอนแคบๆ ที่แชร์ร่วมกับ “แดเนียล คอตคี” เพื่อนสนิท ท่ามกลางกลิ่นธูป

   • ออกแสวงหาตัวตนที่แท้จริง

   ใน ปี 1974 จอบส์ ในวัย 19 ปี ได้ขอลาพักงานประจำ ที่เขาทำอยู่ในบริษัทเครื่องเล่นวิดีโอเกมส์ Atari เพื่อเดินทางไปอินเดีย เป็นเวลา 1 เดือน พร้อมกับเพื่อนรัก “แดเนียล คอตคี” เพื่อแสวงหาคำตอบเกี่ยวกับการรู้แจ้งเห็นจริงด้านจิตวิญญาณ และเมื่อเดินทางกลับสหรัฐฯ อีกครั้งหนึ่ง เขาได้กลายเป็นพุทธศาสนิกชน สวมเสื้อผ้าแบบอินเดียโบราณและโกนศีรษะ

   หลังจากนั้น เขาได้แวะเวียนไปที่ศูนย์เซน ลอส อัลทอส ในเมืองลอส อัลทอส รัฐแคลิฟอร์เนีย เป็นประจำ ที่นี่เขาเริ่มฝึกการบำบัดแบบกรีดร้องดังๆ และรับประทานผลไม้เป็นอาหาร และผลไม้ที่เขาโปรดปรานเป็นพิเศษก็คือ แอปเปิ้ล นั่นเอง

   

   ในปี 1976 ขณะอายุ 21 ปี จอบส์ได้เข้าทำงานกับบริษัทฮิวเลตต์-แพคการ์ด และเริ่มต้นศึกษาพุทธศาสนานิกายเซนอย่างจริงจังกับ “โกบุน ชิโนะ โอโตโกวะ” พระอาจารย์ชาวญี่ปุ่น ที่ศูนย์เซน ลอส อัลทอส (ซึ่งภายหลัง เมื่อจอบส์เข้าพิธีแต่งงานแบบเซน กับ “ลอรีน เพาเวล” ในวันที่ 18 มีนาคม 1991 พระอาจารย์โอโตโกวะได้มาเป็นประธานในพิธี)

   • เริ่มก่อตั้งบริษัท Apple

   ดีไซน์สินค้าด้วยแนวคิดเซน

   ใน ปี 1976 จอบส์และเพื่อนสมัยเรียนที่ชื่อ “สตีฟ วอซเนียก” ได้ร่วมกันก่อตั้งบริษัท Apple Computer ขึ้นที่โรงรถในบ้านของจอบส์ เครื่องคอมพิวเตอร์เครื่องแรกที่จอบส์กับวอซเนียกได้นำเสนอออกสู่สายตา ได้แก่เครื่อง Apple I และเพียง 10 ปีให้หลัง Apple ก็เติบโตจากคนเพียง 2 คนกลายเป็นบริษัทใหญ่โตที่มีมูลค่า 2 พันล้านดอลลาร์ และพนักงานมากกว่า 4,000 คน!!

   

   จอบส์เคยกล่าวในการให้สัมภาษณ์กับนิตยสาร Wired ของอเมริกาว่า

          “มีคำคำหนึ่งในศาสนาพุทธ คือ จิตของผู้เริ่มต้น มันเป็นสิ่งมหัศจรรย์อย่างยิ่งที่ทุกคนควรจะมีจิตของผู้เริ่มต้น”

   ซึ่งเขาอธิบายต่อไปว่า มันเป็นจิตที่มองเห็นทุกสิ่งทุกอย่างตามความเป็นจริง ซึ่งค่อยๆทำให้เราตระหนักถึงแก่นแท้ของสิ่งเหล่านั้น จิตของผู้เริ่มต้น ก็คือการนำหลักการของเซนมาปฏิบัติจริง เป็นจิตบริสุทธิ์ที่ปราศจากอคติ การคาดหวัง การตัดสิน ความลำเอียงให้คิดว่า จิตของผู้เริ่มต้น เป็นเหมือนจิตของเด็กน้อย ซึ่งเต็มไปด้วยความอยากรู้อยากเห็น ความสงสัย และความ ประหลาดใจ

   ด้วยความเชื่อดังกล่าว สตีฟ จอบส์ จึงนำแนวคิดแบบเซนมาใช้กับบริษัท Apple Inc ของเขา ในการออกแบบรูปลักษณ์และการใช้งานของสินค้าให้มีแนวทางบริสุทธิ์ ครบถ้วนสมบูรณ์ และง่ายต่อการใช้งาน

   

   • พบมรสุมชีวิต แต่พิชิตด้วยความรักในงาน

   เมื่อ จอบส์อายุ 30 ปี หลังจากเพิ่งเปิดตัว Macintosh เครื่องคอมพิวเตอร์ที่ดีที่สุดของตัวเองได้ปีเดียว เขาถูกไล่ออกจากบริษัทที่ตนเองเป็นผู้ก่อตั้ง หลังจากทะเลาะกับผู้บริหาร และกรรมการบริษัทก็เข้าข้างผู้บริหารคนนั้น

   เรื่องนี้เป็นความสูญ เสียครั้งใหญ่ในชีวิตของเขา จอบส์กล่าวว่า เขาได้สูญเสียสิ่งที่ได้ทำมาตลอดชีวิตไปในพริบตา ถึงกับคิดจะออกจากวงการคอมพิวเตอร์ไปชั่วชีวิต เขาไม่ได้ทำอะไรหลังจากนั้นอีกหลายเดือน

   แต่แล้วความรู้สึกอย่าง หนึ่งก็สว่าง ขึ้นข้างในตัวของจอบส์ ซึ่งเขาค้นพบว่า ตัวเองยังคงรักในสิ่งที่ทำมาแล้ว ความล้มเหลวที่ Apple ไม่อาจเปลี่ยนแปลงความรักที่เขามีต่อสิ่งที่ได้ทำมาแล้วได้ ดังนั้น เขาจึงตัดสินใจเริ่มต้นใหม่ทั้งหมด ซึ่งต่อมาเขาได้พบว่า การที่เขาถูกไล่ออกจาก Apple ได้กลายเป็นสิ่งที่ดีที่สุดที่เกิดขึ้นในชีวิต เพราะภาระอันหนักจากการประสบความสำเร็จในอดีตที่เขาแบกไว้นั้น ได้ถูกแทนที่ด้วยความเบาสบายในการเริ่มต้นขึ้นอีกครั้ง ซึ่งช่วยปลดปล่อยเขาให้เป็นอิสระ นั่นก็คือเขาได้ปล่อยวางความสำเร็จเก่านั้นลง และเริ่มต้นใหม่ด้วยใจที่เบาสบาย เบิกบาน เป็นจิตของผู้เริ่มต้นอย่างที่เขาเคยบอกไว้นั่นเอง

   จอบส์กล่าวว่า ความล้มเหลวเป็นยาขม แต่เป็นสิ่งจำเป็นสำหรับคนไข้ เมื่อชีวิตเล่นตลกกับคุณ จงอย่าสูญเสียความเชื่อมั่นในสิ่งที่คุณรัก ดังนั้นคุณจะต้องหาสิ่งที่คุณรักให้เจอ เพราะวิธีเดียวที่จะทำให้คุณเกิดความพึงพอใจอย่างแท้จริง คือการได้ทำในสิ่งที่คุณเชื่อว่ามันยอดเยี่ยม และวิธีเดียวที่จะทำให้คุณสามารถทำสิ่งที่ยอดเยี่ยมได้ก็คือ คุณจะต้องรักในสิ่งที่คุณทำ และถ้าหากคุณยังหามันไม่พบ อย่าหยุดหาจนกว่าจะพบ และคุณจะรู้ได้เองเมื่อคุณได้ค้นพบสิ่งที่คุณรักแล้ว

   หลัง จากนั้น เขาได้เริ่มตั้งบริษัทใหม่ชื่อ NeXT และ Pixar (ซึ่งขณะนี้เป็นสตูดิโอผลิตการ์ตูนที่ประสบความสำเร็จมากที่สุดในโลก) ได้สร้างภาพยนตร์การ์ตูนจากคอมพิวเตอร์เป็นเรื่องแรกของโลกนั่นคือ Toy Story

   

   ส่วน Apple ซึ่งไร้เงาของจอบส์นั้น ไม่ได้เฟื่องฟูขึ้นเลย ดังนั้นบริษัทฯจึงได้หันมาซื้อบริษัท NeXT เพื่อทำให้จอบส์ได้กลับคืนสู่ Apple อีกครั้ง รวมทั้งเทคโนโลยีที่เขาคิดค้นขึ้นที่ NeXT ก็ได้กลายเป็นหัวใจในยุคฟื้นฟูของ Apple

   • ใช้การเจริญมรณสติทุกวัน

   เป็นเครื่องมือช่วยการตัดสินใจในชีวิต

   เมื่อ อายุ 17 ปี จอบส์ประทับใจข้อความหนึ่งที่เขาได้อ่านจากหนังสือ ซึ่งสอนให้ทุกคนมีชีวิตอยู่โดยคิดว่า วันนี้เป็นวันสุดท้ายของชีวิต และตลอดชีวิตที่ผ่านมา เขาจะถามตัวเองในกระจกทุกเช้าว่า ถ้าวันนี้เป็นวันสุดท้ายในชีวิตของเขา เขาจะยังคงต้องการทำสิ่งที่กำลังจะทำในวันนี้หรือไม่ ถ้าหากคำตอบเป็น “ไม่” ติดๆ กันหลายวัน เขาก็รู้ว่า ถึงเวลาแล้วที่เขาจะต้องเปลี่ยนแปลง

   จอบส์ เล่าว่า วิธีคิดว่าคนเราอาจจะตายวันตายพรุ่ง เป็นเครื่องมือที่สำคัญที่สุดเท่าที่เขาเคยรู้จักมา ซึ่งได้ช่วยให้เขาสามารถตัดสินใจครั้งใหญ่ๆ ในชีวิตได้ เพราะเมื่อความตายมาอยู่ตรงหน้า แทบทุกสิ่งทุกอย่าง ไม่ว่าจะเป็นความคาดหวังของคนอื่น ชื่อเสียงเกียรติยศ ความกลัวที่จะต้องอับอายขายหน้าหรือล้มเหลว จะหมดความหมายไปสิ้น เหลือไว้ก็แต่เพียงสิ่งที่มีคุณค่ามีความหมายและความสำคัญที่แท้จริงเท่า นั้น

          “วิธีคิดเช่นนี้ยังเป็นวิธีที่ดีที่สุด ที่จะช่วยให้คุณไม่ตกลงไปในกับดักความคิดที่ว่า คุณมีอะไรที่จะต้องสูญเสีย เพราะความจริงแล้ว เราทุกคนล้วนมีแต่ตัวเปล่าๆ ด้วยกันทั้งนั้น”

   จอบส์ พูดถึงความตายว่า กลางปี 2004 เขาได้รับการวินิจฉัยว่าเป็นมะเร็งตับอ่อนชนิดรุนแรง และไม่มีทางรักษา เขาจะมีอายุอยู่ได้ไม่เกิน 3-6 เดือน แพทย์ที่รักษาแนะนำให้เขากลับบ้าน และจัดการสะสางภารกิจที่มีอยู่ให้เรียบ ร้อย ซึ่งความหมายก็คือให้ “เตรียมตัวตาย”

   แต่แล้วในเย็นนั้นเมื่อ แพทย์ได้ตัดชิ้นเนื้อที่ตับอ่อน ไปตรวจอย่างละเอียด ผลปรากฏว่า เขาเป็นมะเร็งตับอ่อน ชนิดที่พบเพียงแค่ 1 เปอร์เซนต์ของผู้ป่วย ซึ่งรักษาได้ด้วยการผ่าตัด ในปี 2009 จอบส์เข้ารับการผ่าตัดเปลี่ยนถ่ายตับที่เมืองเมมฟิส รัฐเทนเนสซี่ และกลับไปทำงานที่ Apple อีกครั้ง หลังลาหยุดเป็นเวลา 6 เดือน

   

   ซีอี โอใหญ่ของ Apple กล่าวว่า นี่เป็นประสบการณ์เฉียดตายที่สุดของเขา ซึ่งทำให้เขาสามารถพูดได้เต็มปากยิ่งกว่า เมื่อตอนที่ใช้ความตายมาเตือนตัว เองเป็นมรณานุสติ และเมื่อผ่านห้วงเวลานั้นมาได้ เขาบอกว่าความตายคือประดิษฐกรรมที่ดีที่สุดของ “ชีวิต” ความตายคือสิ่งที่เปลี่ยนแปลงชีวิต เขาได้พูดถึงความตายไว้ว่า

          “ไม่ มีใครอยากตาย แม้ว่าคนที่อยากขึ้นสวรรค์ ก็ไม่อยากตายเพื่อจะได้ไปที่นั่น แต่เราทุกคนต้องตาย ไม่มีใครรอดพ้นไปได้ ดังนั้นความตายก็คือตัวเปลี่ยนแปลงชีวิต มันจะกำจัดคนเก่าออกไป(ตาย) เพื่อเปิดทางให้คนใหม่ได้เข้ามา(เกิด) ตอนนี้คนใหม่ก็คือพวกคุณ แต่ในไม่ช้า พวกคุณก็จะค่อยๆแก่ และถูกกำจัดออกไป(ตาย) นี่คือหลักความจริง”

   จอบส์ ได้เตือนว่า

          “เวลาของคุณจึงมีจำกัด และอย่ายอมเสียเวลามีชีวิตอยู่ในชีวิตของคนอื่น จงอย่ามีชีวิตอยู่ด้วยผลจากความคิดของคนอื่น และอย่ายอมให้เสียงของคนอื่นๆ มากลบเสียงที่อยู่ภายในตัวของคุณ และที่สำคัญที่สุดคือ คุณจะต้องมีความกล้าที่จะก้าวไปตามที่หัวใจคุณปรารถนาและสัญชาตญาณของคุณจะ พาไป เพราะหัวใจและสัญชาตญาณของคุณรู้ดีว่ คุณต้องการจะเป็นอะไร”

   ทุก วันนี้ จอบส์ในวัย 55 ปียังคงถือปฏิบัติตามแบบเซน ที่มีวิถีแห่งความเรียบง่ายแต่ลุ่มลึก และเขามักอ้างคำพูดของอาจารย์เซนหลายๆท่าน และหลักปรัชญาเซน ในระหว่างการแสดงสุนทรพจน์ในที่ต่างๆ

   

   9 บทเรียนทองของสตีฟ จอบส์

   9 คำพูดที่ดีที่สุดที่คัดเลือกมานี้ จะช่วยให้คุณทำงานได้สำเร็จตามสไตล์ซีอีโอแสนล้าน

   1. สตีฟ จอบส์ พูดว่า

          “นวัตกรรมเป็นสิ่งที่ทำให้เกิดความแตกต่างระหว่างผู้นำและผู้ตาม”
   นวัตกรรมหรือวิธีการใหม่ เป็นสิ่งไร้ขีดจำกัด มีเพียงจินตนาการเท่านั้นที่มีขอบเขต ถึงเวลาแล้วที่คุณต้องเริ่มคิดนอกกรอบ ถ้าคุณทำงานในภาคธุรกิจที่กำลังเติบโต ต้องรู้จักคิดหาทางทำงานให้มีประสิทธิภาพมากยิ่งขึ้น ทำให้ลูกค้าพึงพอใจ และอยากจะทำธุรกรรมด้วย แต่ถ้าคุณอยู่ในธุรกิจที่กำลังหดตัว ต้องรีบออกมาจากธุรกิจนั้นโดยเร็ว และเปลี่ยนแปลงก่อนที่คุณจะกลายเป็นคนตกยุค ตกงาน หรือธุรกิจล่มสลาย และต้องจำไว้เสมอว่า คุณจะผัดวันประกันพรุ่งไม่ได้ ต้องเริ่มเปลี่ยนแปลงเดี๋ยวนี้

   2. สตีฟ จอบส์ พูดว่า

          “จงเป็นคนที่มีคุณภาพสูง คนบางคนไม่เคยชินกับการอยู่ในสภาพแวดล้อมที่คาดหวังความเป็นเลิศ”
   ไม่ มีหนทางลัดสู่ความเป็นเลิศ คุณจะต้องตั้งใจและให้ความสำคัญ ใช้ความสามารถ ทักษะ และพรสวรรค์ที่มี พยายามทำให้มากกว่าคนอื่น มีมาตรฐานสูงกว่า และใส่ใจในรายละเอียดที่ทำให้เกิดความแตกต่าง ความเป็นเลิศไม่ใช่เรื่องยาก แต่คุณต้องลงมือทำทันที แล้วคุณจะประหลาดใจในสิ่งดีๆที่เกิดขึ้นในชีวิต

   3. สตีฟ จอบส์ พูดว่า

          “วิธีเดียวที่จะทำงานให้ได้ผลดีเยี่ยม คือ คุณต้องรักในสิ่งที่ทำ ถ้าคุณยังไม่เจอสิ่งที่รักในตอนนี้ จงมองหาไปเรื่อยๆ อย่าด่วนสรุป เพราะมันเป็นเรื่องของหัวใจ คุณจะรู้ได้เอง เมื่อเจอสิ่งที่รัก”

   จงทำในสิ่งที่รัก มองหาอาชีพการงานที่ทำให้คุณมีจุดประสงค์ ทิศทาง และความพึงพอใจในชีวิต เมื่อคุณมีเป้าหมายและพยายามไปให้ถึง มันจะทำให้ชีวิตของคุณมีความหมาย ทิศทาง และความพอใจ ซึ่งไม่เพียงช่วยให้มีสุขภาพดีและอายุยืนยาว แต่ยังจะช่วยให้คุณรู้สึกดีขึ้นเมื่อต้องเผชิญอุปสรรค

   4. สตีฟ จอบส์ พูดว่า

          “คุณก็รู้ว่า อาหารส่วนใหญ่ที่เรากิน เราไม่ได้ผลิตด้วยตัวเราเอง เราสวมใส่เสื้อผ้าที่คนอื่นผลิต เราพูดภาษาที่คนอื่นพัฒนาขึ้น เราใช้คณิตศาสตร์ที่คนอื่นค่อยๆปรับปรุงมาเรื่อยๆ ผมหมายถึงว่า เราเป็นฝ่ายรับอยู่ตลอดเวลา ฉะนั้น คงเป็นความรู้สึกที่น่าปลาบปลื้มอย่างยิ่งที่เราสามารถสร้างสรรค์บางสิ่ง บางอย่าง ที่เป็นประโยชน์ต่อมวลมนุษยชาติ”

   จงใช้ชีวิตตามหลักศีลธรรม พยายามทำให้เกิดความแตกต่างบนโลกใบนี้และมีส่วนร่วมให้เกิดสิ่งที่ดีงามยิ่ง ขึ้น คุณจะพบว่า มันจะทำให้ชีวิตของคุณมีความหมายมากยิ่งขึ้น แถมยังเป็นยาแก้ความเบื่อหน่ายที่ได้ผลดีอีกด้วย ลองมองไปรอบๆตัว แล้วคุณจะพบว่า มีสิ่งต่างๆให้คุณทำอยู่เสมอ และจงพูดคุยกับผู้อื่นถึงสิ่งที่คุณกำลังทำ แต่อย่าพร่ำสอน หรือคิดว่าตัวเองถูกต้อง หรือหลงตัวเอง เพราะจะทำให้คนอื่นไม่อยากคุยด้วย ขณะเดียวกัน คุณต้องไม่กลัวที่จะทำตนเป็นตัวอย่าง และใช้โอกาสที่มี บอกเล่าถึงสิ่งที่คุณกำลังทำ

   5. สตีฟ จอบส์ พูดว่า

          “มีคำพูดในพุทธศาสนาว่า จิตของผู้เริ่มต้น มันเป็นสิ่งมหัศจรรย์อย่างยิ่งที่ทุกคนควรจะมีจิตของผู้เริ่มต้น”

   ซึ่งเขาอธิบายต่อไปว่า มันเป็นจิตที่มองเห็นทุกสิ่งทุกอย่างตามความ เป็นจริง ซึ่งค่อยๆทำให้เราตระหนักถึงแก่นแท้ของสิ่งเหล่านั้น จิตของผู้เริ่มต้น ก็คือการนำหลักการของเซนมาปฏิบัติจริง เป็นจิตบริสุทธิ์ที่ปราศจากอคติ การคาดหวัง การตัดสิน ความลำเอียง ให้คิดว่า จิตของผู้เริ่มต้น เป็นเหมือนจิตของเด็กน้อย ซึ่งเต็มไปด้วยความอยากรู้อยากเห็น ความสงสัย และความประหลาดใจ

   6. สตีฟ จอบส์ พูดว่า

          “เราคิดว่า โดยทั่วไปแล้ว คุณดูโทรทัศน์เพื่อพักสมอง และคุณใช้คอมพิวเตอร์ เมื่อต้องการให้สมองทำงาน”
   ใน รอบ 10 ปีที่ผ่านมา มีรายงานการศึกษาจำนวนมากที่ยืนยันหนักแน่นว่า การดูทีวีส่งผลเสียด้านจิตใจและมีอิทธิพลด้านศีลธรรม และคนที่ติดทีวีส่วนมาก แม้จะรู้ว่า มันทำให้ชินชาและเสียเวลาโดยเปล่าประโยชน์ แต่ก็ยังใช้เวลาส่วนใหญ่นั่งอยู่หน้าจอสี่เหลี่ยม ดังนั้น จงปิดทีวีซะ เพื่อถนอมเซลล์สมอง แต่ต้องระวัง เพราะการใช้คอมพิวเตอร์ก็อาจเป็นการพักสมองได้เช่นกัน ลองเปลี่ยนมาเล่นเกมที่พัฒนาสติปัญญาดีกว่า

   7. สตีฟ จอบส์ พูดว่า

          “ผมสูญเงินไป 250 ล้านดอลลาร์ภายใน 1 ปี มันทำให้ผมรู้จักตนเองดีขึ้น”

   อย่า มองว่า การทำผิดกับความผิดเป็นเรื่องเท่าเทียมกัน เพราะคนที่ประสบความสำเร็จ โดยไม่เคยล้มเหลวหรือทำผิดเลยนั้น ไม่มีหรอก มีแต่คนที่ประสบความสำเร็จ เคยทำผิดพลาดและรู้จักเปลี่ยนแปลงแก้ไข เพื่อทำให้ถูกต้องในครั้งต่อไป พวกเขามองความผิดพลาดเป็นเครื่องเตือนสติ มากกว่าความสิ้นหวัง การไม่เคยทำผิดเลย แสดงว่า คนนั้นไม่เคยใช้ชีวิตอย่างเต็มที่

   8. สตีฟ จอบส์ พูดว่า

          “ในโลกนี้ไม่เคยมีใครที่ไม่เคยทำผิดพลาด เราเกิดมาบนโลกใบนี้แล้วก็ได้ทำสิ่งผิดพลาดเช่นกัน ไม่งั้นแล้ว เราจะเกิดมาทำไม”

   คุณรู้หรือไม่ว่า มีเรื่องใหญ่ๆหลายเรื่องที่ต้องทำให้สำเร็จในชีวิต และรู้หรือไม่ว่า เรื่องสำคัญเหล่านั้นจะถูกฝุ่นจับ เมื่อคุณใช้เวลามัวแต่นั่งคิดมากกว่าลงมือทำ เราทุกคนล้วนเกิดมาพร้อมของขวัญชิ้นหนึ่งที่จะมอบให้กับชีวิตของเราเอง ของขวัญที่เต็มไปด้วยความปรารถนา ความสนใจ ความหลงใหล และความอยากรู้อยากเห็น ของขวัญชิ้นนี้ แท้จริงแล้ว มันคือเป้าหมายของเรานั่นเอง และคุณตั้งเป้าหมายของคุณได้โดยไม่ต้องขออนุญาตใครทั้งสิ้น ไม่ว่าจะเป็นหัวหน้างาน ครู พ่อแม่ นักบวช หรือเจ้าหน้าที่ ก็ไม่อาจเลือกเป้าหมายให้คุณได้ คุณต้องหาจุดมุ่งหมายด้วยตัวคุณเอง

   9. สตีฟ จอบส์ พูดว่า

          “เวลาของคุณมีจำกัด จงอย่าเสียเวลาใช้ชีวิตตามแบบคนอื่น อย่าติดอยู่ในหลักความเชื่อ ซึ่งทำให้คุณใช้ชีวิตตามผลความคิดของผู้อื่น อย่ายอมให้เสียงความคิดของคนอื่น มากลบเสียงที่อยู่ภายในตัวของคุณ และทีสำคัญที่สุด คือ คุณต้องมีความกล้า ที่จะทำตามหัวใจปรารถนาและสัญชาติญาณ เพราะมันรู้ดีว่า จริงๆแล้ว คุณต้องการเป็นอะไร เรื่องอื่นๆกลายเป็นเรื่องรองไปโดยสิ้นเชิง”

   คุณ เบื่อหรือเปล่าต่อการใช้ชีวิตตามความฝันของคนอื่น ไม่ต้องสงสัยเลย ก็มันเป็นชีวิตของคุณเอง คุณมีสิทธิใช้ชีวิตในแบบที่คุณต้องการ โดยไม่ต้องมีใครมาคอยขัดขวาง ลองให้โอกาสตัวเองฝึกความคิดริเริ่มในบรรยากาศที่ปราศจากความกลัวและแรงกด ดัน จงใช้ชีวิตตามแบบที่คุณเลือก และเป็นเจ้านายตัวเอง
 
   (จากหนังสือธรรมลีลา ฉบับที่ 118 กันยายน 2553 โดย บุญสิตา)
 
http://www.divland.com/blog/2011/01/22/steve-jobs-zen/

[แก้วจ๋าหน้าร้อน]

  ขอบคุณครับพี่มด
ผมเองก็ชื่นชมระบบปฎิบัติการแมค ที่สตีปจอบทำมากครับ ถึงจะไม่มีตังค์ซื้อก็เถอะ
คุณค่าของคน อยู่ผลของงานจริงๆครับ

[ดอกโศก]

ขอบคุณมดเอ็กซ์ที่นำมาปันให้อ่านค่ะ

จ๊อบเป็นคนที่น่าชื่นชม เขาเป็นอัจฉริยะ และเป็นคนที่เปลี่ยนโลกเทคโนโลยีอย่างมาก
และก็น่าเสียดายที่เขาจากโลกนี้ไปเร็วเหลือเกิน

ขอร่วมไว้อาลัยด้วยคนค่ะ 

[มดเอ๊กซ]

ASTVผู้จัดการสุดสัปดาห์-'การเป็นคนรวยที่สุดในสุสานไม่ใช่สิ่งที่ผมต้องการ แต่การที่ผมได้นอนหลับบนเตียงและพูดว่า วันนี้เราได้สร้างสิ่งมหัศจรรย์ทิ้งไว้ให้กับโลก คือสิ่งที่ผมต้องการมากที่สุด'
       
       คือคำพูดที่สตีฟ จ็อบส์ กล่าวไว้ในช่วงปี 1993 และอาจทำให้หลายคนอดนึกถึงไม่ได้เมื่อวันที่ จ็อบส์ ได้ลาจากโลกนี้ไปอย่างไม่มีวันกลับ
       
       'จ็อบส์ ได้ทิ้งสิ่งมหัศจรรย์ไว้กับโลกมากมาย ตั้งแต่ แมคอินทอชจนถึงไอแพด' คือคำกล่าวของสังคมทวิตเตอร์และเฟซบุ๊กในหลายประเทศ และเป็นสิ่งชี้ให้เห็นว่า จ็อบส์ พูดและทำได้จริงตามคำกล่าวด้านบน
       
       แน่นอนว่าเขาเป็นมากกว่าตำนาน เพราะจ็อบส์ไม่ได้เป็นผู้สร้างสรรค์เทคโนโลยีหรือเป็นผู้สร้างนวัตกรรมใหม่ๆ ให้แก่โลกเพียงอย่างเดียว แต่จ็อบส์คือนักคิด นักพูด นักศิลปะ และเป็นตัวอย่างของนักสู้ ที่ทนต่อสู้กับมะเร็งโรคร้ายเป็นเวลามากกว่า 8 ปี โดยไม่ทิ้งบริษัทให้เดินลำพัง จนถึงวาระสุดท้ายของชีวิต
       
       ตลอดระยะเวลา 56 ปี ตั้งแต่เด็กชายจ็อบส์ถึงซีอีโอแอปเปิลได้สร้างสิ่งที่เป็นมากกว่าตำนานให้แก่โลกมากมาย แต่ชีวิตทุกชีวิตไม่ได้โรยด้วยกลีบกุหลาบ ทุกสิ่งต้องมีจุดเริ่มต้นและแรงผลักดัน...
       
       จ็อบส์เกิดเมื่อวันที่ 24 กุมภาพันธ์ 1955 ที่เมืองซานฟรานซิสโก มลรัฐแคลิฟอร์เนีย สหรัฐอเมริกา เป็นบุตรนอกสมรสของนักศึกษาสาวมหาวิทยาลัย กับศาตราจารย์ทางด้านรัฐศาสตร์ มารดายกเขาให้เป็นบุตรบุญธรรมแก่ครอบครัว “จ็อบส์” ซึ่งมีหัวหน้าครอบครัวเป็นช่างเครื่อง โดยขอสัญญาว่าบุตรชายของเธอจะต้องได้รับการศึกษาระดับมหาวิทยาลัย
       
       เมื่อโตขึ้นจ็อบส์เข้าศึกษาต่อที่ Reed College ในเมืองพอร์ตแลนด์ รัฐโอเรกอน เพียง 6 เดือนจ็อบส์ตัดสินใจลาพักเรียนเพราะเหตุผลว่าไม่เห็นความน่าสนใจของสิ่งที่เขาเรียนอยู่  แต่เขาก็กลับเข้าศึกษาใหม่อีก 1 ปีครึ่ง โดยลงเรียนเฉพาะคอร์สที่เขาสนใจ เช่น การประดิษฐ์ตัวอักษร (ซึ่งภายหลังเขาได้นำไปใช้ประโยชน์ในการออกแบบตัวพิมพ์ของคอมพิวเตอร์ Macintosh) หลังจากนั้น เขาหยุดเรียนถาวรและไม่ได้ศึกษาจนจบมหาวิทยาลัย
       
       ไม่ว่าจะปรากฏกาย ณ ที่แห่งใด หรือแม้แต่ในงานเปิดตัวผลิตภัณฑ์ใหม่ของแอปเปิล สตีฟ จ็อบส์ จะมาในชุดแต่งกายเรียบง่ายคือเสื้อยืดคอเต่าแขนยาวสีดำ ยี่ห้อ St.Croix กางเกงยีนส์ลีวายส์ รุ่น 501 และสวมรองเท้ากีฬายี่ห้อ New Balance รุ่น 992 เป็นประจำจนกลายเป็นเอกลักษณ์
       
       ทั้งนี้ ผู้ก่อตั้งบริษัท Apple Inc. และผู้บริหารระดับสูงของค่ายพิกซาร์ แอนิเมชัน สตูดิโอ (Pixar Animation Studios) อย่างจ็อบส์นั้น นับถือพุทธศาสนานิกายเซนอย่างเปิดเผย ตามประวัติระบุว่าจ็อบส์เป็นผู้ที่สนใจอ่านวรรณกรรมทางพุทธศาสนาหลายเล่ม และหนังสือที่มีอิทธิพลสูงสุดกับเขาคือ Zen Mind, Beginner’s Mind ซึ่งเขียนโดยชุนริว ซูซุกิ กล่าวกันว่า หลังการศึกษาหลักธรรมของเซน จ็อบส์เริ่มมีความเชื่อว่า การหยั่งรู้โดยสัญชาตญาณนั้น ก่อให้เกิดปัญญา เขาจึงเริ่มฝึกสมาธิในห้องนอนแคบๆ ที่แชร์ร่วมกับ “แดเนียล คอตคี” เพื่อนสนิท ท่ามกลางกลิ่นธูป
       
              ปี 1974 จ็อบส์ในวัย 19 ปีได้ขอลาพักงานประจำที่ทำอยู่ในบริษัทเครื่องเล่นวิดีโอเกมส์ Atari เพื่อเดินทางไปอินเดีย เป็นเวลา 1 เดือน พร้อมกับเพื่อนรัก “แดเนียล คอตคี” เพื่อแสวงหาคำตอบเกี่ยวกับการรู้แจ้งเห็นจริงด้านจิตวิญญาณ และเมื่อเดินทางกลับสหรัฐฯ อีกครั้งหนึ่ง เขากลายเป็นพุทธศาสนิกชน สวมเสื้อผ้าแบบอินเดียโบราณและโกนศีรษะ หลังจากนั้น จึงเริ่มฝึกการบำบัดแบบกรีดร้องดังๆ และรับประทานผลไม้เป็นอาหาร และผลไม้ที่เขาโปรดปรานเป็นพิเศษก็คือ แอปเปิล
       
       ปี 1976 ขณะอายุ 21 ปี จ็อบส์ได้เข้าทำงานกับบริษัทฮิวเลตต์-แพคการ์ด และเริ่มต้นศึกษาพุทธศาสนานิกายเซนอย่างจริงจังกับ “โกบุน ชิโนะ โอโตโกวะ” พระอาจารย์ชาวญี่ปุ่น ที่ศูนย์เซน ลอส อัลทอส (ซึ่งภายหลัง เมื่อจ็อบส์เข้าพิธีแต่งงานแบบเซน กับ “ลอรีน เพาเวล” ในวันที่ 18 มีนาคม 1991 พระอาจารย์โอโตโกวะได้มาเป็นประธานในพิธี)
       
       ในปีเดียวกัน จ็อบส์และเพื่อนสมัยเรียน “สตีฟ วอซเนียก” ได้ร่วมกันก่อตั้งแอปเปิลขึ้นที่โรงรถในบ้านของจ็อบส์ เครื่องคอมพิวเตอร์เครื่องแรกที่จ็อบส์กับวอซเนียกได้นำเสนอออกสู่สายตาได้แก่เครื่อง Apple I และเพียง 10 ปีให้หลัง Apple ก็เติบโตจากคนเพียง 2 คนกลายเป็นบริษัทใหญ่โตที่มีมูลค่า 2 พันล้านดอลลาร์ และพนักงานมากกว่า 4,000 คน
       
       หนึ่งในมรสุมชีวิตของจ็อบส์เกิดขึ้นเมื่อจ็อบส์อายุ 30 ปี หลังจากเพิ่งเปิดตัว Macintosh เครื่องคอมพิวเตอร์ที่ดีที่สุดของตัวเองได้ปีเดียว เขาถูกไล่ออกจากบริษัทที่ตนเองเป็นผู้ก่อตั้ง หลังจากทะเลาะกับผู้บริหาร และกรรมการบริษัทก็เข้าข้างผู้บริหารคนนั้น ครั้งนั้นจ็อบส์กล่าวว่า เขาได้สูญเสียสิ่งที่ได้ทำมาตลอดชีวิตไปในพริบตา ถึงกับคิดจะออกจากวงการคอมพิวเตอร์ไปชั่วชีวิต โดนไม่ได้ทำงานเป็นชิ้นเป็นอันหลังจากนั้นอีกหลายเดือน
       
       แต่จ็อบส์ก็ค้นพบว่า ตัวเองยังคงรักในสิ่งที่ตัวเองเคยทำมา และความล้มเหลวที่แอปเปิลไม่อาจเปลี่ยนแปลงความรักที่เขามีต่องานด้านไอที จ็อบส์จึงตัดสินใจเริ่มต้นใหม่ทั้งหมด โดยเริ่มตั้งบริษัทใหม่ชื่อ NeXT และลงทุนใน Pixar ซึ่งขณะนี้เป็นสตูดิโอผลิตการ์ตูนแอนิเมชันที่ประสบความสำเร็จมากที่สุดในโลกอย่าง Toy Story ไม่นาน แอปเปิลตัดสินใจซื้อบริษัท NeXT เพื่อทำให้จ็อบส์ได้กลับคืนสู่แอปเปิลอีกครั้ง ทำให้เทคโนโลยีที่เขาคิดค้นขึ้นที่ NeXT กลายเป็นหัวใจในยุคฟื้นฟูของแอปเปิล
       
       ในระหว่างอิ่มเอมกับความสำเร็จ จ็อบส์ก็เริ่มป่วยและมีอาการทรุดโทรมจากผลของมะเร็ง โดยในเดือนสิงหาคม 2004 ชายวัย 49 ปี ถูกตรวจพบว่าเป็นมะเร็งตับ
       
       “หมอแนะนำว่าผมควรกลับไปจัดการธุระที่บ้านให้เรียบร้อยซะ ความหมายอีกนัยหนึ่งของหมอก็คือให้เตรียมพร้อมจะตายได้เลย หมายถึงให้กลับไปสั่งเสียลูกๆ ทั้งๆที่ ตอนแรกคุณนึกว่าจะได้มีเวลาบอกเขาอีกสักสิบปี แทนที่จะเหลือแค่ 2-3 เดือน”
       
       จากนั้น ในปี 2009 จ็อบส์เข้ารับการผ่าตัดเปลี่ยนถ่ายตับที่เมืองเมมฟิส รัฐเทนเนสซี่ และกลับไปทำงานที่แอปเปิลอีกครั้ง หลังลาหยุดเป็นเวลา 6 เดือน ก่อนจะลางานรักษาตัวอีกครั้งช่วงเดือนมกราคม 2011 ที่ผ่านมา และลาออกจากตำแหน่งซีอีโอแอปเปิลในเดือนสิงหาคม ก่อนจะเสียชีวิตในเดือนตุลาคม 54 รวมวัย 56 ปี

http://www.manager.co.th/Daily/ViewNews.aspx?NewsID=9540000128102

[มดเอ๊กซ]

บทเรียนชีวิต “สตีฟ จ๊อบส์” ทำวันนี้ให้ดีที่สุด…ถึงตายก็ไม่เสียชาติเกิด

ช่วงชีวิตของคนเรานั้นมีจำกัด จงอย่าเสียเวลาให้กับการใช้ชีวิตตามคนอื่น…แต่ทำวันนี้ให้ดีที่สุด เสมือนว่าเป็นวันสุดท้ายของชีวิต!! นี่คือสุดยอดปรัชญาการใช้ชีวิต ที่ศาสดาแห่งอารยธรรมโลกยุคใหม่ สตีฟ จ๊อบส์ ซีอีโอใหญ่ผู้ก่อตั้งแอปเปิล ได้ฝากไว้ให้เหล่าสาวกรุ่นหลัง เป็นเข็มทิศนำทางสู่ความสำเร็จตามวิถีของสตีฟ จ๊อบส์ ที่เรียบง่าย ทว่าทรงพลัง

สำหรับสาวกของ “สตีฟ จ๊อบส์” รวมถึงแฟนพันธุ์แท้ของ iPod, iPhone และ iPad คงไม่ต้องบอกว่ารู้สึกช็อกขนาดไหนกับข่าวการจากไปอย่างกะทันหันของผู้ให้ กำเนิดแอปเปิล ซึ่งเสียชีวิตด้วยโรคมะเร็งตับอ่อน ขณะอายุเพียง 56 ปี เมื่อวันพฤหัสฯที่ผ่านมา (6 ต.ค.) เขาถือเป็นนัก สู้พันธุ์อึดตัวจริง ที่กัดฟันทนต่อสู้กับมะเร็งร้ายมาต่อเนื่องหลายปี ตราบจนถึง วินาทีสุดท้าย โดยไม่เคยแสดงความอ่อนแอให้โลกเห็น
นอกจากการสร้างสรรค์นวัตกรรมล้ำ ยุคล้ำสมัย ที่ไม่เหมือนใครและไม่มีใครเหมือน จนพลิกโลกใบนี้ทั้งใบ และก่อให้เกิดอารยธรรมใหม่ที่เรียกว่า อารยธรรมแอปเปิล ซึ่งมีสาวกทั่วโลกเฝ้าติดตามสิ่งประดิษฐ์ของเขาอย่างใจจดใจจ่อ “สตีฟ จ๊อบส์” ยังได้ชื่อว่าเป็นนักปราชญ์ยุคใหม่ ที่โลก ทั้งโลกต้องหยุดฟังสิ่งที่เขาพูด เพราะแต่ละประโยคแต่ละถ้อยคำล้วนกลั่นออกจากความคิดที่ตกผลึกแล้ว อย่างคนที่รู้เท่าทันชีวิตจริงๆ

ชีวิตวัยเด็กของ “จ๊อบส์” ค่อนข้างสมบุกสมบันกว่าคนทั่วไป เขาเป็น ลูกที่เกิดจากความไม่ตั้งใจของพ่อแม่วัยเรียน โดยพ่อเป็นชาวซีเรีย ส่วนแม่ เป็นสาวมะกัน ด้วยความไม่พร้อมหลายอย่างทำให้พ่อแม่แท้ๆยกเขาให้เป็น ลูกบุญธรรมของช่างซ่อมเครื่องยนต์ในย่านซิลิคอน วัลเลย์ ซึ่งมีฐานะยากจนและเป็นเพียงชนชั้นแรงงาน พ่อบุญธรรมสอนให้เขาเรียนรู้อุปกรณ์อิเล็กทรอนิกส์ ต่างๆตั้งแต่เด็ก ส่วนแม่บุญธรรมสอนให้อ่านออกเขียนได้ก่อนเข้าโรงเรียน

แม้เขาจะไม่ ได้เกิดมาพร้อมกับวาสนา แต่ก็ยังโชคดีที่มีเพื่อนดีเสมอ รวมถึงหุ้นส่วนธุรกิจคนสำคัญ “สตีเฟน วอซเนียก” รุ่นพี่ที่เชี่ยวชาญด้านอิเล็กทรอนิกส์คอมพิวเตอร์ ซึ่งเจอกันในช่วงเรียนไฮสกูล ขณะนั้น “จ๊อบส์” อายุ 14 ปี ส่วน “วอซ” โตกว่า 5 ปี ต่อมาทั้งคู่ได้กอดคอกันทำธุรกิจ ล้มลุก คลุกคลานด้วยกันมาหลายปี กระทั่งจับจุดถูกจับมือกันก่อตั้งบริษัทของตัวเอง ที่ชื่อว่า Apple Computer เป็นครั้งแรกที่โรงรถในบ้านของเขาเอง และ ภายในเวลาแค่ 3 ปีเศษ “จ๊อบส์” ก็กลายเป็นเจ้าของบริษัทคอมพิวเตอร์ยักษ์ใหญ่ ที่มีรายได้นับพันล้านดอลลาร์สหรัฐฯ ขณะนั้นเขาอายุ 25 ปี

ก่อนจะค้น พบเส้นทางสู่ความเป็นหนึ่ง “จ๊อบส์” เคยสับสนในชีวิตพักใหญ่ เขาตัดสินใจหยุดเรียนกลางคัน เพราะผิดหวังกับระบบการเรียนการสอนของมหาวิทยาลัย และสงสารพ่อแม่ที่ต้องทำงานหนักเพื่อจ่ายค่าเทอม แพงๆ ช่วงนั้นชีวิตของเขามืดมนเคว้งคว้าง ต้องไปอาศัยนอนที่พื้นห้องของเพื่อน และหารายได้ประทังชีวิตด้วยการเก็บขวดโค้กขาย และเข้าคิวรับบริจาค อาหารจากโบสถ์ ยังดีที่ภายหลังตัดสินใจกลับเข้าห้องเรียนอีกครั้ง (แม้จะ เรียนไม่จบ) โดยลงเรียนวิชาประดิษฐ์ตัวอักษร ซึ่งเป็นเครื่องมือสำคัญในการคิดค้น ประดิษฐ์สิ่งใหม่ๆในเวลาต่อมา

ช่วง ที่กลับมาเรียนมหาวิทยาลัยรอบสอง “จ๊อบส์” เริ่มหันมาศึกษาพุทธศาสนานิกายเซน และฝึกนั่งสมาธิ เมื่อลาออกจากมหาวิทยาลัยรีด เขาตัดสินใจเดินทางไปอินเดียกับเพื่อนรัก เพื่อค้นหาคำตอบเรื่องการรู้แจ้งเห็นจริง และการหยั่งรู้โดยสัญชาตญาณ ตอนนั้นเขาโกนหัว ใส่ชุดนักบวช กินมังสวิรัติ และนั่งสมาธิด้วยศรัทธาแรงกล้า

ว่ากันว่าการเข้าถึงวิถีแห่งเซนที่ มุ่งศึกษามาหลายสิบปี โดยเน้นการ ปฏิบัติสมาธิ และแสวงหาหลักความจริง โดยถือคติว่าเวลาดีที่สุดคือปัจจุบัน ทำให้เขาเข้าใจแก่นแท้ของชีวิตและการทำงานอย่างมีสติ ที่สำคัญยังเป็นรากฐานหนุนส่งให้ “สตีฟ จ๊อบส์” กลายเป็น “สตีฟ จ๊อบส์” เช่นทุกวันนี้

“ถ้าคุณใช้ชีวิตราวกับว่าวันนี้เป็นวันสุดท้ายของ ชีวิต วันหนึ่ง คุณก็จะสมหวัง…ทุกเช้าผมจะมองกระจก และถามตัวเองว่า ถ้าวันนี้เป็น วันสุดท้าย ผมอยากทำอะไร และวันนี้ผมจะทำอะไร หากได้คำตอบว่า ไม่อยากทำอะไรหลายๆวันติดต่อกัน ก็ต้องรู้ตัวว่าถึงเวลาเปลี่ยน แปลงบางอย่างในชีวิตได้แล้ว”

ที่มา : ไทยรัฐออนไลน์ 8 ต.ค. 54

[มดเอ๊กซ]

เรียน"วิชาสุดท้าย"กับ "สตีฟ จ๊อบส์"
 
ในวันที่บริษัทแอปเปิ้ลเปิดตัว iPhone4S โดยซีอีโอคนใหม่ "ทิม คุก" บรรดาสาวกแอปเปิ้ลต่างรู้สึกหวนคิดถึงภาพของ "สตีฟ จ๊อบส์" ในเสื้อผ้าลำลองกางเกงยีนส์ที่นำเสนอผลิตภัณฑ์แอปเปิ้ล ไม่ว่าเขาจะพูดอย่างไรมันก็ดูน่าหยิบจับน่าเลื่อมใสกับการเป็น ตำนาน ผู้ก่อตั้งแอปเปิ้ลของเขา
 
นอกจากความเป็นตำนานนี้ ยังรวมถึงวิธีคิดวิธีทำงานและเส้นทางของจ๊อบส์เองที่เหมือนตะเกียงของคนที่สร้างสรรค์นวัตกรรมให้กับโลกใบนี้ และเป็นไอคอนของแรงบันดาลใจให้กับคนจำนวนไม่น้อยในโลก
 

 
การเสียชีวิตของจ๊อบส์ที่มีขึ้นเพียงวันเดียวหลังแอปเปิ้ลเปิดตัวสมาร์ทโฟนตัวใหม่ เสมือนเป็นจุดจบหนึ่งของจุดเริ่มต้นใหม่ของแอปเปิ้ลด้วยเช่นกัน ในแบบฉบับที่สตีฟ จ๊อบส์เรียกมันว่า "การเชื่อมจุด"
 
ประชาชาติธุรกิจออนไลน์ขอนำเสนอ "สุนทรพจน์" ที่ดีที่สุดและดังที่สุดของสตีฟ จ๊อบส์ ซึ่งเขาได้กล่าวถ้อยคำอันมีความหมายมากมาย ณ มหาวิทยาลัยสแตนฟอร์ดเมื่อ 12 มิ.ย.2548
 

ผ่านจากวันนั้นถึงวันนี้ 6 ปี ของสุนทรพจน์ดังบทหนึ่งแห่งยุคได้ให้แนวทางและยังเป็นเหมือน "ตะเกียง" ให้คนรุ่นหลังได้ลองอย่างที่เขาได้ "ลอง"  ด้วยวลีที่เขาประกาศว่า "อย่าทิ้งความกระหาย อย่าคลายความเชื่อ"
สุนทรพจน์นี้ทำให้เราเห็นตัวตนของเขาชัดเจน ตั้งแต่ความเป็นคนนอกกรอบ กล้าลอง เชื่อในความหวัง โชคชะตา และมีวิถีคิดในเชิงพุทธและสุดท้ายแม้สุนทรพจน์นี้จะผ่านมาแล้วถึง 6 ปี ทว่ามันกลับเหมือนเป็น "คำพูดบอกลา" ได้อย่างดีที่สุดเช่นกัน
 
"ความตายเป็นสิ่งที่ดีที่สุดที่ธรรมชาติให้เรามา เป็นผู้นำความเปลี่ยนแปลงกำจัดของเก่าเพื่อสละพื้นที่ให้กับของใหม่"--สตีฟ จ๊อบส์กล่าว
 
ประชาชาติธุรกิจแบ่งเนื้อหาของสุนทรพจน์นี้ออกเป็น 3 ช่วงของชีวิตสตีฟ จ๊อบส์ นั่นคือ การเชื่อมจุด , ความรักและการสูญเสีย, ความตาย

เนื้อหาของสุนทรพจน์เรียบเรียงจากหนังสือ "วิชาสุดท้ายที่มหาวิทยาลัยไม่ได้สอน" พิมพ์โดยสำนักพิมพ์ OpenBooks
 

**บทเรียนที่ 1 จ๊อบส์เรียกมันว่า "การเชื่อมจุด"

"ผมรู้สึกเป็นเกียรติอย่างยิ่งที่ได้มาคุยกับน้องๆทั้งหลายในวันจบการศึกษาจากหนึ่งในมหาวิทยาลัยที่ดีที่สุดในโลก ผมเองไม่เคยเรียนจบปริญญา ตรงนี้เป็นก้าวที่ใกล้ที่สุดแล้วของผม วันนี้ผมอยากเล่าเรื่องจากชึวิตจริง
ของผมให้น้องๆฟัง 3 เรื่อง ไม่มีอะไรมากครับ แค่ 3 เรื่องเท่านั้น"

"เรื่องแรกเป็นเรื่องของการเชื่อมจุดครับ"

"ผมลาออกจากมหาวิทยาลัยรีดหลังจากไปเรียนอยู่ที่นั่น 6 เดือน แต่ก็ไปนั่งเรียนต่ออีกประมาณ 18 เดือนก่อนที่ผมจะลาออกจริงๆ แล้วทำไมผมถึงลาออก?"

"เหตุมันเกิดก่อนผมเกิด แม่แท้ๆของผมเป็นนักเรียนสาวที่จบมหาวิทยาลัยแต่ไม่ได้แต่งงาน แม่อยากยกผมให้เป็นลูกบุญธรรมของคนที่จบปริญญา ก็เลยจัดการให้ทนายคนหนึ่งกับภรรยารับอุปการะผมตั้งแต่เกิด ทีนี้คู่
นี้เกิดเปลี่ยนใจนาทีสุดท้ายขึ้นมา คิดว่าเขาอยากอุปการะเด็กผู้หญิงมากกว่า พ่อแม่ผมก็เลยต้องรับโทรศัพท์กลางดึก หมอถามว่า ทารกเป็นเด็กชายคุณยังอยากเลี้ยงเขาอยู่รึเปล่า?"

"พ่อแม่ผมตอบว่า แน่นอน ตอนหลังแม่แท้ๆของผมค้นพบว่า แม่บุญธรรมของผมไม่เคยจบมหาวิทยาลัย และพ่อบุญธรรมของผมไม่เคยจบมัธยมปลาย แม่ก็เลยไม่ยอมเซ็นเอกสารส่งตัวผม มายอมหลายเดือนหลังจากนั้น
ก็ตอนที่พ่อแม่ผมสัญญากับเธอว่า วันหนึ่งผมจะได้เรียนมหาวิทยาลัย

หลังจากนั้นอีก 17 ปี ผมก็ได้ไปเรียนมหาวิทยาลัยจริงๆ แต่ด้วยความไร้เดียงสา ผมดันเลือกมหาวิทยาลัยที่แพงเกือบเท่าสแตนฟอร์ด ทำให้พ่อแม่ผู้ใช้แรงงานของผมต้องใช้เงินเก็บเกือบทั้งหมดเพื่อส่งผมเรียน หลัง
จากเรียนได้ 6 เดือน ผมก็มองไม่เห็นประโยชน์ของมันอีก ผมไม่รู้ว่าผมต้องการอะไรจากชีวิต และผมก็ไม่รู้ว่าปริญญาจะช่วยหาคำตอบให้ผมได้ยังไง ในขณะที่ผมกำลังถลุงเงินที่พ่อแม่ของผมเก็บหอมรอมริบมาทั้งชีวิต
ผมก็เลยตัดสินใจลาออกด้วยความเชื่อว่าทุกอย่างคงโอเคในที่สุด ตอนนั้นน่ากลัวเหมือนกันนะครับ แต่ตอนนี้ผมรู้สึกว่านั่นเป็นการตัดสินใจที่ดีที่สุดในชีวิตของผม นาทีที่ผมลาออก แปลว่าผมไม่ต้องไปเรียนวิชาที่ผมไม่
สนใจอีกต่อไป และไปนั่งเรีนยแบบไม่เอาคะแนนในวิชาที่น่าสนใจแทน

ชีวิตของผมช่วงนั้นไม่ได้โรแมนติกหรอกนะครับ ผมไม่มีหอพักแล้ว ก็เลยต้องไปนอนบนพื้นในห้องของเพื่อนๆ ผมเก็บขวดโค้กไปแลกเงินค่าคืนขวด 5 เซ็นต์ เก็บไปซื้อข้าวกิน และทุกๆวันอาทิตย์ ผมจะเดิน 7 ไมล์จาก
ฟากหนึ่งของเมืองไปยังอีกฟากหนึ่งเพื่อไปกินข้าวดีๆซักมื้อที่วัดพระกฤษณะ ผมรักมันมาก การที่ผมปล่อยชีวิตไปตามความอยากรู้อยากเห็นและสัญชาตญาณ ทำให้ผมได้เจอหลายสิ่งโดยบังเอิญ ผมจะยกตัวอย่างซัก
เรื่องนะครับ

มหาวิทยาลัยรีดสมัยนั้นมีคอร์สสอนการคัดลายมือ ที่น่าจะดีที่สุดในประเทศ ในบริเวณมหาวิทยาลัย โปสเตอร์ทุกแผ่น ป้ายติดลิ้นชักทุกอัน ล้วนเขียนด้วยลายมือที่สวยมากๆ เพราะผมไม่ต้องไปเรียนวิชาบังคับหลังจากลา
ออกแล้ว ผมก็เลยตัดสินใจไปเรียนคอร์สนี้ เพราะอยากรู้ว่าเขาเขียนกันยังไง ผมเรียนวิธีเขียนตัวอักษรแบบเซรีฟแบบซานเซรีฟ เรียนวิธีเว้นช่องไฟระหว่างตัวอักษร เรียนรู้เทคนิคการเรียงพิมพ์อันยอดเยี่ยม ล้วนเป็น
เรื่องเกี่ยวกับความสวยงาม ประวัติศาสตร์ และศิลปะที่มีความลึกล้ำในแง่มุมที่วิทยาศาสตร์ไม่อาจอธิบายได้ ผมรู้สึกว่าทั้งหมดนี้เป็นเรื่องที่น่าทึ่งมาก
 

วิชานี้ดูเหมือนไม่มีอะไรที่จะเอามาใช้ในชีวิตจริงของผมได้เลย แต่อีก 10 ปี ต่อมา ตอนที่เรากำลังออกแบบคอมพิวเตอร์แมคอินทอชรุ่นแรก ความรู้เหล่านี้ก็ย้อนกลับมาใหม่ เราใส่มันลงไปในเจ้าแมคนี้หมดเลยครับ ทำ
ให้แมคเป็นเครื่องคอมพิวเตอร์เครื่องแรกในโลกที่มีตัวพิมพ์ที่สวยงาม ถ้าผมไม่ได้ไปเรียนวิชานั้น ป่านนี้แมคก็คงไม่มีตัวพิมพ์หลากหลายรุปแบบ หรือตัวพิมพ์ที่เว้นช่องไฟในสัดส่วนที่เหมาะสม และเพราะวินโดวส์ใช้
วิธีก๊อปปี้แมคเป็นหลัก นั่นก็หมายความว่าคอมพิวเตอร์ตั้งโต๊ะทั่วไปก็คงไม่มีด้วย ถ้าผมไม่ลาออก ผมก็คงไม่ได้ไปนั่งเรียนวิชาคัดลายมือ และคอมพิวเตอร์ตั้งโต๊ะก็คงไม่มีตัวพิมพ์ที่สวยงาม แน่นอนครับ มันเป็นไปไม่
ได้ที่จะเชื่อมโยงเหตุการณ์ต่างๆ เหล่านี้ตอนผมเป็นนักเรียน แต่การเชื่อมจุดเป็นเรื่องง่ายดายในอีกสิบปีให้หลัง เมื่อผมมองย้อนกลับไปในอดีต

ไม่มีใครสามารถเชื่อมจุดจากปัจจุบันไปยังอนาคตได้ เราทำได้เพียงเชื่อมจากปัจจุบันไปหาอดีตเท่านั้น เพราะฉะนั้นน้องๆต้องมั่นใจว่าอะไรที่ทำอยู่ตอนนี้จะเชื่อมไปเองในอนาคต น้องๆต้องเชื่อมั่นในอะไรซักอย่างนะ
ครับ ไม่ว่าจะเป็นสัญชาตญาณ โชคชะตะ ชีวิต กฎแห่งกรรม หรืออะไรก็แล้วแต่ ความมั่นแบบนี้ไม่เคยทำให้ผมผิดหวัง และมันทำให้ชีวิตผมเปลี่ยนไปมาก
 
**บทเรียนที่ 2 ความรักและการสูญเสีย

ผมเป็นคนโชคดีที่ค้นพบงานที่ผมรักตั้งแต่อายุยังน้อย ผมกับวอซก่อตั้งแอปเปิ้ลในโรงรถของพ่อแม่ผม ตอนผมอายุ 20 ปี เราทำงานกันหนักมากครับ ภายใน 10 ปี แอปเปิ้ลขยายจากแค่เรา 2 คน ในโรงรถ เป็นบริษัท
มูลค่ากว่า 2,000 ล้านเหรียญที่มีพนักงานกว่า 4,000 คน ตอนนั้นเราเพิ่งเปิดตัวผลงานที่ยอดเยี่ยมที่สุดของเรา เครื่องแมคอินทอช 1 ปีก่อนหน้าที่ผมจะอายุเต็ม 30 ปี แล้วผมก็ถูกไล่ออก ทำยังไงคนเราถึงได้ถูกไล่
ออกจากบริษัทที่เราก่อตั้งมาเองกับมือหรือครับ?

คือว่าเมื่อแอปเปิ้ลโตขึ้น เราก็จ้างคนที่เราคิดว่าเก่งมากๆมาช่วยผมบริหารบริษัท ปีแรกเหตุการณ์ก็ราบรื่นดี แต่หลังจากนั้นวิสัยทัศน์ของเราก็เริ่มแยกทางกัน จนในที่สุดเราก็ไปด้วยกันไม่ได้ เมื่อถึงจุดนั้น คณะ
กรรมการบริษัทเลือกอยู่ข้างเขา ผมก็เลยถูกไล่ออกตอนอายุ 30 ปี แล้วก็ออกแบบเป็นข่าวดังมากด้วย ในพริบตาเท่านั้น สิ่งที่ผมทุ่มเทให้ทั้งชีวิตในวัยผู้ใหญ่ของผมก็สลายไป มันเป็นเรื่องที่สะเทือนใจผมมาก

ผมไม่รู้จะทำอะไรเป็นเวลาหลายเดือนหลังจากนั้นผมรู้สึกว่าผมทำให้เจ้าของธุรกิจรุ่นก่อนผิดหวังรู้สึกว่าผมทำไม้ผลัดตกตอนที่เขากำลังหยิบยื่นมันมาให้ผม ผมไปพบเดวิด แพคการ์ด กับบ๊อบ นอยซ์ เพื่อขอโทษพวก
เขาที่ทำทุกอย่างพังพินาศ ผมเป็นตัวอย่างของความล้มเหลวที่โด่งดัง ช่วงหนึ่งผมคิดขนาดจะหนีไปจากวงการ แต่เมื่อเวลาผ่านไป ผมก็เริ่มคิดได้อย่างช้าๆว่าผมยังรักในสิ่งที่ผมทำอยู่ สิ่งที่เกิดขึ้นที่แอปเปิ้ลไม่ได้เปลี่ยนแปลงความรู้สึกนี้เลย ผมถูกไล่ออก แต่ผมยังมีความรักอยุ่ นั่นทำให้ผมตัดสินใจเริ่มต้นใหม่
 


ตอนนั้นผมไม่ได้คิดอย่างนี้ แต่ปรากฎว่าการถูกไล่ออกจากแอปเปิ้ลกลายเป็นสิ่งที่ดีที่สุดที่จะเกิดกับผมได้ ภาระอันหนักอึ้งจากความสำเร็จแปรเปลี่ยนเป็นความรู้สึกเบาสบาย เมื่อผมกลับกลายเป็นมือใหม่ที่มีความเชื่อ
มั่นน้อยลง มันทำให้ผมมีอิสรภาพที่จะเข้าสู่ช่วงที่ผมมีความสร้างสรรค์ที่สุดช่วงหนึ่งในชีวิต

ในช่วง 5 ปี หลังจากนั้น ผมก่อตั้งบริษัทชื่อ เน็กสต์ อีกบริษัทชื่อ พิกซาร์ และตกหลุมรักผู้หญิงมหัศจรรย์คนหนึ่ง ซึ่งต่อมากลายเป็นภรรยาผม พิกซาร์สร้างภาพยนตร์ขนาดยาวที่เป็นการ์ตูนแอนิเมชั่นล้วนๆ เรื่องแรกของ
โลก คือ ทอย สตอรี่ และตอนนี้เป็นสตูดิโอแอนิเมชั่นที่ประสบความสำเร็จที่สุดในโลก หนึ่งในเหตุการณ์พลิกผันอันน่าพิศวงคือ เมื่อแอปเปิ้ลซื้อกิจการของเน็กสต์ กลับคืนสู่แอปเปิ้ล และเทคโนโลยีที่พัฒนาที่เน็กสต์ก็
กลายเป็นหัวใจของแอปเปิ้ลยุครุ่งเรืองในปัจจุบัน ตอนนี้ลอรีน และผมมีครอบครัวที่อบอุ่นร่วมกัน

ผมเชื่อว่าเรื่องราวเหลานี้จะไม่เกิดขึ้นเลยถ้าแอปเปิ้ลไม่ไล่ผมออก แม้มันจะเป็นยาที่ขมมาก แต่ผมก็คิดว่าเป็นยาที่คนป่วยต้องการพอดี บางครั้งชีวิตก็กระแทกเราเหมือนอิฐ อย่าเสื่อมศรัทธานะครับ ผมเชื่อว่าสิ่งเดียว
ที่ทำให้ผมผ่านช่วงนั้นมาได้ คือความรักในสิ่งที่ผมทำ น้องๆต้องหาสิ่งที่ตัวเองรัก ผมหมายถึงทั้งงานและคนรัก เวลาส่วนใหญ่ในชีวิตเราจะหมดไปกับงาน วิธีเดียวที่จะทำให้เรามีความสุขกับการทำงาน คือ เมื่อเราทำ
งานที่ยอดเยี่ยม และวิธีเดียวที่จะทำให้งานออกมายอดเยี่ยมคือ เมื่อเรารักงานที่เราทำ ถ้าน้องๆยังหางานนั้นไม่เจอ จงหาต่อไปอย่างไม่หยุดยั้ง งานก็เหมือนเรื่องของหัวใจเรื่องอื่นๆ ตรงที่เราจะรู้ว่ามัน "ใช่" เมื่อได้เจอ
กับมัน และการทำงานก็เหมือนความสัมพันธ์ที่ดีแบบอื่น คือมันจะดีขึ้นเรื่อยๆ เมื่อเวลาผ่านไป ดังนั้นผมอยากย้ำให้น้องๆ ตามหางานที่รักจนกว่าจะเจอ อย่าท้อถอย


**บทเรียนที่ 3 ความตาย

ตอนผมอายุ 17 ปี ผมอ่านคำคมประโยคหนึ่งที่ว่าไว้ทำนองนี้ ถ้าคุณใช้ชีวิตในแต่ละวันเหมือนมันเป็นวันสุดท้ายของคุณแล้วล่ะก็ วันหนึ่งคุณจะพบว่าสิ่งที่ทำไปนั้นถูกต้อง ผมรู้สึกประทับใจกับประโยคนี้มาก ตั้งแต่นั้นมาก
ก่วา 33 ปี ผมมองหน้าตัวเองในกระจกทุกวัน แล้วถามตัวเองวา ถ้าวันนี้เป็นวันสุดท้ายของผม ผมจะอยากทำสิ่งที่ผมกำลังจะทำวันนี้หรือเปล่า? แล้วเมื่อไหร่ที่คำตอบคือ ไม่ ติดกันหลายวัน ผมจะรู้ตัวว่าผมต้องเปลี่ยน
อะไรบางอย่างแล้ว

ความสำนึกว่าผมจะต้องตายในไม่ช้าเป็นเครื่องมือสำคัญที่สุดที่ผมรู้จัก ที่ผมใช้ในการตัดสินใจสำคัญๆของชีวิต เพราะเกือบทุกสิ่งทุกอย่าง ไม่ว่าจะเป็นความคาดหวัง ความภูมิใจ ความกลัวการหน้าแตกและความผิด
พลาดทั้งหลาย ล้วนไม่มีความหมายอะไรเลย เมื่อเทียบกับความตาย เหลือเพียงสิ่งที่สำคัญจริงๆเท่านั้น มรณานุสติเป็นวิธีที่ดีที่สุดที่ผมรู้ ที่จะหลุดพ้นจากบ่วงความคิดที่ว่า เรามีอะไรต้องเสีย เราทุกคนเปล่าเปลือยอยู่
แล้วครับ ไม่มีเหตุผลอะไรเลยที่เราจะไม่ทำตามสิ่งที่ใจเราต้องการ

ประมาณ 1 ปีก่อน หมอบอกว่าผมเป็นมะเร็งผมไปเข้าเครื่องสแกนเวลา 7 โมงครึ่งตอนเช้า ผลออกมาชัดเจนว่ามีเนื้อร้ายที่ตับอ่อนของผม ตอนนั้นผมไม่รู้ด้วยซ้ำว่าตับอ่อนคืออะไร หมอบอกว่าเขาค่อนข้างแน่ใจว่าผม
เป็นมะเร็งแบบที่รักษาไม่หาย และผมไม่น่าจะอยู่ได้นานเกิน 3-6 เดือน หมอบอกให้ผมกลับบ้านไปสะสางเรื่องต่างๆที่คั่งค้างอยู่ก็เป็นโค้ดของหมอที่แปลว่าให้ไปเตรียมตัวตายนั่นแหละครับ แปลว่าให้พยายามบอกลูกๆ
ถึงสิ่งต่างๆที่คนปกติมีเวลา 10 ปีที่จะบอกให้บอกภายในไม่กี่เดือน แปลว่าให้เก็บความรู้สึกทุกอย่างให้เรียบร้อย ให้ครอบครัวไม่ยุ่งยากใจเมื่อถึงเวลา แปลว่าให้เอ่ยคำลา

ผมหมกหมุ่นอยู่กับคำวินิจฉัยนั้นทั้งวัน เย็นวันนั้นผมไปเข้ากระบวนการไบอ็อพซี คือหมอต้องหย่อนกล้องเอ็นโดสโคปลงไปในคอผมผ่านกระเพาะไปยังลำไส้ เอาเข็มฉีดยาแทงเข้าตับอ่อนดูดเอาเซลล์มะเร็งบางเซลล์
ออกมา ตอนนั้นผมอยู่ใต้ฤทธิ์ยาชา ภรรยาผมซึ่งอยู่ในห้องด้วยเล่าให้ฟังว่าตอนที่ส่องกล้องจุลทรรศน์ดูเซลล์มะเร็ง หมอหลายคนถึงกับร้องไห้ เพราะปรากฎว่ามันเป็นมะเร็งตับอ่อนชนิดหายากที่สามารถรักษาให้หายได้
ด้วยการผ่าตัด หลังจากนั้นผมก็เข้ารับการผ่าตัด ตอนนี้ผมสบายดีแล้วครับ

นั่นเป็นเหตุการณ์ที่นำให้ผมใกล้ชิดกับความตายมากที่สุดในชีวิต ผมหวังว่ามันจะไม่มาใกล้กว่านี้แล้วในอีกหลายทศวรรษข้างหน้า เพราะผมได้ประสบด้วยตัวเอง ผมเลยสามารถเล่าสิ่งต่อไปนี้ให้น้องๆฟังด้วยความมั่นใจกว่าตอนที่ความตายเป็นแค่นามธรรมสำหรับผม

ไม่มีใครอยากตายหรอกครับ ขนาดคนที่อยากไปสวรรค์ก็ยังไม่อยากตายก่อนไปถึง ถึงกระนั้นเราทุกคนก็ต้องตายทั้งนั้น ไม่มีใครเคยรอดพ้นจากมัน แต่นั่นก็เป็นสัจธรรมที่ควรจะเป็น เพราะความตายเป็นสิ่งที่ดีที่สุดที่
ธรรมชาติให้เรามา เป็นผู้นำความเปลี่ยนแปลงกำจัดของเก่าเพื่อสละพื้นที่ให้กับของใหม่ ตอนนี้น้องๆทุกคนเป็นของใหม่ แต่ในอีกไม่นานนับจากนี้ น้องๆจะกลายเป็นของเก่าที่ธรรมชาติต้องกำจัด ขอโทษที่อาจฟังดู
เว่อร์นะครับ แต่มันเป็นความจริง

เวลาของน้องๆมีจำกัด ดังนั้นอย่าทำให้มันเปล่าประโยชน์ด้วยการใช้ชีวิตของคนอื่น อย่าตกเป็นทาสของกฎเกณฑ์ นั่นคือการใช้ชีวิตตามความคิดของคนอื่น อย่าปล่อยให้เสียงของทัศนคติคนอื่นดังกลบเสียงของหัวใจของ
เราเอง และที่สำคัญที่สุดคือ จงมีความกล้าที่จะเดินตามสิ่งที่หัวใจและสัญชาตญาณเรียกร้อง เพราะสองสิ่งนี้รู้อยู่แล้วว่าน้องๆอยากเป็นอะไรทุกอย่างที่เหลือเป็นเรื่องรองลงมาทั้งนั้น
 


ตอนผมเป็นเด็กมีหนังสือที่น่าอัศจรรย์มากเล่มหนึ่งชื่อ แคตตาล็อกของโลก (The Whole Earth Catalog) ซึ่งนับเป็นคัมภีร์ไบเบิลของคนรุ่นผม คนคิดแคตตาล็อกนี้ชื่อ สจ๊วต แบรนด์ เป็นคน
เมืองเม็นโล ปาร์ค ไม่ไกลจากนี่เลยครับ เขาทำให้หนังสือนี้มีชีวิตขึ้นมาด้วยอารมณ์กวี เรากำลังพูดถึงช่วงทศวรรษ 1960 ก่อนยุคคอมพิวเตอร์ตั้งโต๊ะ และโปรแกรมเวิร์ด แปลว่าแคตตาล็อคนี้ผลิตขึ้นจากเครื่องพิมพ์ดีด
กรรไกร และกล้องโพลารอยด์ คล้ายๆกับกูเกิลในรูปกระดาษ 35 ปี ก่อนกูเกิลเกิด มันเป็นอุดมการณ์ที่ยิ่งใหญ่ และเต็มเปี่ยมด้วยเครื่องมือและไอเดียดีๆมากมาย

สจวตและทีมของเขาผลิตแคตตาล็อกออกมาได้ไม่กี่เล่ม ก่อนที่มันจะม้วนเสื่อไป เขาเข็นเล่มสุดท้ายออกมาประมาณกลางทศวรร 1970 ตอนนั้นผมมีอายุเท่าน้องๆ ตอนนี้ ปกหลังของเล่มนี้เป็นรูปถนนแถวชนบทยาม
เช้า แบบที่น้องๆ นักผจญภัยชอบไปโบกรถกันนั่นแหละครับ ใต้รูปเขียนว่า อย่าทิ้งความกระหาย อย่าคลายความเชื่อ Stay Hungry. Stay Foolish. แล้วผมก็ใช้ประโยคนี้เป็นคติประจำใจมาตลอด และในวันนี้วันที่น้องๆออกจากรั้วมหาวิทยาลัยไปเริ่มชีวิตใหม่
 
ผมขออวยพรให้น้องๆด้วยประโยคนี้ครับ "อย่าทิ้งความกระหาย อย่าคลายความซื่อ" ขอบคุณมากครับ
 

http://www.prachachat.net/news_detail.php?newsid=1317895875&grpid=no&catid=04