การเดินรังสีจิตในพระเครื่อง หรือ ศิลปการใช้พระเครื่อง

วิถีธรรม > ไหว้พระหน้าคอม

(1/3) > >>

sithiphong:
การเดินรังสีจิตในพระเครื่อง หรือ ศิลปการใช้พระเครื่อง

ปรัศนี ประชากร (เขียนเมื่อ ปี พ.ศ. 2525)
ลิขสิทธิ์ ท่านอาจารย์ประถม อาจสาคร

พระเครื่องเป็นอิทธิวัตถุที่นิยมฝังใจกันมาช้านาน บางคนถือเป็นสิ่งจำเป็นสำหรับชีวิต จะขาดเสียมิได้ หากวันใดลืมแขวนพระจิตใจจะไม่สบายคล้ายขาดความสมบูรณ์ในจิตใจ ยิ่งเคยผ่านอุปสรรค และประสบการณ์มาแล้วยิ่งรักหวงแหนปานแก้วตา ปัจจุบันพระเครื่องรุ่นเก่าเป็นของหายากจะหาเช่าซื้อกันแต่ละองค์ก็ต้องจ่ายกันอย่างแรงน่าใจหาย กระนั้นยังมีคนใจถึงกล้าสู้ราคาขอให้ถูกใจเป็นสู้ ใครจะเคยคิดบ้างว่าเหรียญหลวงพ่อกลั่น วัดพระญาติการามจังหวัดอยุธยาราคาเดิมทำบุญเพียงเหรียญละ 1 บาทหากงามไม่มีที่ติมีคนกล้าสู้ราคาถึงเหรียญละ 50,000 บาท พระสมเด็จวัดระฆังราคาเช่าซื้อกันใต้โคนมะขาม สมัยก่อนราคาเพียงองค์ละ 40 บาท ต่อมาราคาเหยียบเรือนแสน ถ้าประกวดชนะรางวัลที่หนึ่ง 300,000 – 400,000 เจ้าของพระยังไม่อยากพูดด้วย มันก็ราคารถยนต์นั่งอย่างชนิดดีแหละครับ คนจนไหนจะกล้าใฝ่ฝัน นี่ผมไม่ได้อธิบายถึงฮั่งเซ้งพระนะครับ เพราะไม่มีอาชีพในทางนี้ รู้สึกว่าราคาพระเครื่องมีแต่รุดหน้าไม่มีทีท่าว่าจะตกลงเลย เพราะของฝืดลง ค่าน้ำเงินเสื่อมตัว จึงเกิดการอนุรักษ์พระเครื่องในลักษณะต่าง ๆ กัน ที่หวงมากและมีเงินก็หาเช่าตู้นิรภัยจากธนาคารพาณิชย์เป็นที่ฝากเก็บเพื่อความปลอดภัยบางคนไม่ยอมฝากลงทุนสร้างกุฏิทองคำให้หลวงพ่อปะเหมาะแถมฝังเพชรให้ด้วยซ้ำ การดีซายน์แบบเต็มไปด้วยความวิจิตร พิสดารทันสมัย ตลับพระนางพญา พิษณุโลก จะประดิษฐ์ลักษณะให้โค้งเพื่อความชัดเจนขององค์พระและมีรองในบังคับให้อยู่ที่ รูปเหรียญพระคณาจารย์ก็มีการเลี่ยมเพื่อรักษาสุนทรียภาพให้คงทนถาวรสืบไป ราคาพระเครื่องและเหรียญพระคณาจารย์ จะสูงต่ำย่อมเกี่ยวกับความคมชัดเจน
การใช้พระเครื่องในสมัยก่อนถือว่าไม่มีราคาค่างวดสูง ไม่มีการประกวดนิยมใช้พก อม คาดแขนหรือถักลวด เลี่ยมเปิดเรียกว่าพระเจ้าเปิดโลก ที่เป็นรูปเหรียญก็ใช้แขวนกันโทน ๆ แขวนกันจนห่วงหยุดหายไปก็มีมาก ยิ่งเป็นพระเนื้ออ่อน เช่น พระตะกั่วสนิมแดงถ้าถูกถักด้วยลวดและใช้แขวนไปนาน ๆ ลวดจะกัดเนื้อพระจมกร่อนไม่มีวันจะลบหายได้ รู้สึกเป็นที่น่าเสียดายการทะนุถนอมองค์พระนี้มีการระมัดระวังไม่ค่อยยอมให้ชมกันง่าย ๆ เกรงเกิดการพลาดพลั้งตกหล่น เกรงนักเลงเก่าเล่ายี่ห้อนำพระไปเช็ดเหงื่อทดลองเงาสว่างทำให้พระเสียผิวเดิม มีเรื่องเกิดที่สนามพระคือแทนที่จะส่องด้วยแว่นขยายกลับใช้นิ้วขัดองค์พระเล่น นิสัยเช่นนี้มักเป็นสิ่งเคยชินและติดตัวเป็นที่น่ารังเกียจของสังคม บางทีเคยถามว่าขัดแล้วมีอะไรเกิดขึ้น ก็ตอบไม่ได้ บอกว่าขัดไปอย่างนั้นเอง ให้ชมพระสนิมแดงก็ขัดดูเพราะเคยนิสัย ต่อไปใครจะคบหาด้วย อย่างรายที่สนามพระ เจ้าของพระโดดเข้าชกหน้าทันที และเจอหน้าทีไรตรงเข้าไปชกที่นั่น เพราะความแค้นเคืองที่มืออยู่ไม่สุขไปขัดพระสมเด็จฯ องค์โปรดเข้า ท่านเจ้าคุณชลประทานธนารักษ์ นักพระเครื่องอาวุโสเคยเล่าให้ฟังว่า สมัยก่อนสนามพระอยู่ที่วัดเชิงเลนคือวัดบพิตรพิมุขปัจจุบัน วันหนึ่งท่านนำพระร่วงสนิมแดงออกโชว์ พระร่วงองค์นี้ท่านกล้าเสี่ยงโดยนำเพชรน้ำหนัก 3 กะรัตแลกมา ท่านขุนนักเลงพระผู้หนึ่งรับไปดูพร้อมกับควักตะไบ ซึ่งพกติดกระเป๋าทำท่าจะตะไบเนื้อพระดู ท่านเจ้าขุนร้องห้ามเสียงหลงโมโหจนหน้าเขียวคล้ำถลกผ้าม่วงจะเตะตาขุนบัดซบเสียให้ได้ นี่แหละครับเล่นพระก็ทุกข์เพราะพระ โกรธกันไปไปมากรายแล้ว
ทีนี้ผมจะพูดถึงการใช้พระเครื่อง รู้สึกว่าส่วนมากยังไม่รู้จักวิธีการใช้พระเครื่องใช้วิธีตามกันไป สมัยแห่งพลาสติกเฟื่องราคาค่างวดในการอัดพระก็ย่อมเยาว์กว่าการจะไปเลี่ยมเงินเลี่ยมทอง รอเดี๋ยวเดียวก็ได้ใช้ บางคนสงสัยถามผู้ตอบปัญหาพระเครื่องก็ยืนยันทุกครั้งว่าไม่เป็นไรใช้ได้ ผู้ตอบปัญหาจะกล่าวยืนยันหนักแน่นว่าหลวงปู่โต๊ะวัดประดู่ฉิมพลี เคยกล่าวว่าไม่มีสิ่งใดจะมากั้นรังสีจิตได้ แม้มีภูเขามาขวางกั้นถึง 300 ลูก รังสีจิตยังสามารถผ่านได้สบายมาก นั่นเป็นการปล่อยรังสีจากผู้ทรงฌาน ผิดกับการแผ่รังสีจากพระเครื่อง เครื่องอัดเทปกับม้วนเทปมันคนละเรื่อง สภาพมันไม่เหมือนกัน อย่าว่าแต่หลวงปู่โต๊ะเลย แม้เจ้าประคุณสมเด็จพระพุทธโฆษาจารย์ เจริญ ญานวร ท่านก็กล่าวเช่นนั้น แต่มันอาจเป็นคนละแง่มุม
ประเทศในยุโรปได้ชื่อว่าเป็นสถาบันศึกษาค้นคว้าในด้านวิทยาศาสตร์ แต่ก็มีการก่อตั้งสมาคมค้นคว้าเกี่ยวกับวิญญาณอย่างกว้างขวาง มีการทดลองจับตัววิญญาณโดยสร้างตู้กระจกพิเศษขึ้นแล้วนำคนเจ็บใกล้จะสิ้นใจไปขังไว้ในตู้กระจกนั้น เพื่อรอดูผลของการพรากวิญญาณจากกายเนื้อโดยผู้ทดลองไม่เคยทราบวิญญาณเป็นกายทิพย์ ไม่สามารถมองเห็นได้ด้วยตาเปล่า เมื่ออยากจะเห็นก็เห็นเหมือนกันคือ ปรากฏเป็นแสงสีเขียวเรืองออกมาจากรูจมูกของคนไข้ลอยวนเวียนอยู่ภายในตู้กระจก พยายามจะหาทางออก แต่ก็ออกไม่ได้เพราะติดกระจก ที่สุดก็กลับคืนเข้าไปในรูจมูกของคนไข้อีก และอยู่ในลักษณะออก ๆ เข้า ๆ บัดเดี๋ยวคนไข้ก็ฟื้นบัดเดี๋ยวก็เงียบสลับกันไปจนที่สุดรออยู่ไม่ได้แสงเขียวเรืองก็ดันกระจกจนเกิดการระเบิดออกไป คนไข้จึงตายสนิท

ท่านอาจารย์ประถม อาจสาครสงวนลิขสิทธิ์
(เป็นความเชื่อ – ความคิดเห็นส่วนบุคคล(ของคณะลูกศิษย์ของท่านอาจารย์ประถมอาจสาครท่านผู้อ่านอ่านแล้วก็แล้วแต่วิจารณญาณของแต่ละบุคคล)

หมายเหตุ ผมได้รับอนุญาตจากท่านอาจารย์ประถม อาจสาคร ในการนำบทความนี้มาลงในกระทู้พระวังหน้า ที่หลวงปู่บรมครูพระเทพโลกอุดร(คณะโสณะ-อุตระ) เรียบร้อยแล้ว หากท่านใดจะนำไปลงในเว็บต่างๆ ให้ขออนุญาตจากท่านอาจารย์ประถม อาจสาครก่อนครับ

sithiphong:
การเดินรังสีจิตในพระเครื่อง หรือ ศิลปการใช้พระเครื่อง
พระวังหน้า ที่หลวงปู่บรมครูเทพโลกอุดรเสก ถ้าต้องการที่จะได้.....

หมายเหตุ ผมได้รับอนุญาตจากท่านอาจารย์ประถม อาจสาคร ในการนำบทความนี้มาลงในกระทู้พระวังหน้า ที่หลวงปู่บรมครูพระเทพโลกอุดร(คณะโสณะ-อุตระ) เรียบร้อยแล้ว หากท่านใดจะนำไปลงในเว็บต่างๆ ให้ขออนุญาตจากท่านอาจารย์ประถม อาจสาครก่อนครับ

การเดินรังสีจิตในพระเครื่อง หรือ ศิลปการใช้พระเครื่องตอนที่ 2

ปรัศนี ประชากร (เขียนเมื่อ ปี พ.ศ. 2525)
ลิขสิทธิ์ ท่านอาจารย์ประถม อาจสาคร

จิตเป็นธาตุกายสิทธิ์ลี้ลับและมหัศจรรย์ ผู้ที่ฝึกจิตสามารถจะใช้ให้ทำประโยชน์อย่างพิสดาร เช่น จิตที่ฝึกฝนจนบรรลุขั้นทิพยจักขุญาณ ย่อมจะมีคุณสมบัติยิ่งกว่ากล้องส่องทางไกล สามารถมองเห็นภาพกายเนื้อแบบดาวเทียมแต่ยังเก่งกว่าดาวเทียมคือดาวเทียมไม่สามารถบันทึกภาพใต้พิภพแต่จิตทำได้ จะเป็นตอไม้ วัตถุธาตุที่ฝังจมอยู่ใต้ดินเห็นหมด เจ้าประคุณสมเด็จพุฒาจารย์ โต พรหมรังสี สามารถเห็นสิ่งฝังในดินลึกประมาณ 1 วา โดยอัตโนมัติมิต้องอาศัยการเพ่งด้วยอำนาจฌานท่านมักไปที่วัดกุฎีดาว จังหวัดอยุธยาบ่อย ๆ เพื่อค้นทรัพย์แผ่นดินมาบูรณะถาวรวัตถุในพระพุทธศาสนา ท่านนั่งอยู่วัดระฆังไฟไหม้ที่เมืองเพชรบุรีท่านก็เห็น หลวงพ่อธมมวิตกโกนั่งอยู่ที่วัดเทพศิรินทร์ ไฟไหม้เมืองอังกฤษก็เห็น ท่านฤาษีสัตจิตนั่งจากเขาสวนกวาง จังหวัดขอนแก่นมองข้ามทวีปถึงประเทศอังกฤษและยังมองดูใต้ดินลึก 9 เมตรโดยศิษย์ผู้หนึ่งมีจดหมายมาเรียนว่า บ้านพักที่ประเทศอังกฤษอยู่ไม่เป็นสุขขอให้ช่วยตรวจดู ปรากฏว่าเห็นโครงกระดูกฝังซับซ้อนกันอยู่ถึง 3 ชั้น ท่านให้รื้อพื้นตึกและขุดกระดูกไปฝังที่สุสานจะอยู่สบาย และก็ถูกต้องทุกประการ เช่นนี้เขาเรียกว่านั่งทางในสามารถเห็นกายหยาบ ยิ่งไปกว่านั้นยังสามารถดูกายทิพย์ซึ่งมีความละเอียดแตกต่างกัน เช่นกายมนุษย์ละเอียด กายเทพละเอียด กายพรหมละเอียด กายพระโสดาละเอียด กายพระสกิทาคาละเอียด กายพระอนาคามีละเอียด กายพระอรหันต์ละเอียด ดวงตาของท่านผู้ทรงฌานย่อมจำแนกไปตามชั้นภูมิและวาสนาบารมีคือ ตาใน ตาทิพย์ ตาแก้ว ตาพุทธะ จิตมีคุณลักษณะแบบคลื่นส่งวิทยุทางไกลคือสามารถสนทนากันในระยะทางไกล และรู้เรื่องชัดเจนเหมือนคุยกันธรรมดา สงสัยว่าอาจเห็นหน้ากันเพราะแต่ละท่านล้วนได้ทิพยจักขุญาณ ท่านฤาษีสันตจิตเคยเล่าให้ฟังว่าวิชาของพระพุทธองค์ต้องทดลองตามคัมภีร์ กาละมะสูตร ท่านกำหนดให้คณะศรัทธาไปนั่งรวมกลุ่มกันห่างจากท่าน 8 กิโลเมตรท่านเทศนาให้ฟังแล้วมาสอบดูปรากฏว่าทุกคนได้ยินเสียงท่านชัดเจนดี ตามหลักของตะโมภิกขุกล่าวว่าเป็นการส่งเสียงทางลมปราณ จิตเป็นมโนมยิทธิคือการแสดงฤทธิ์ทางใจสามารถถอดกายทิพย์จากกายเนื้อได้นิยมเรียกระหว่างผู้ปฏิบัติธรรมว่า การเดินกาย ในสมัยพุทธกาลพระพุทธองค์ทรงถอดพระวรกายทิพย์ไปโปรดพระองคุลิมาน ซึ่งจะกระทำมาตุฆาตอันเป็นอนันตริยะกรรม สิ้นโอกาสจะบรรลุมรรคผลนิพพาน เป็นผลสำเร็จ สมัยปัจจุบันหลวงพ่อโอภาสีถอดกายทิพย์ไปเที่ยวประเทศอินเดีย หลวงพ่อธัมมวิตตโก ถอดกายทิพย์ไปเยี่ยมคนไข้ที่ประเทศอเมริกา ฤาษีแถบภูเขาหิมาลัยถอดกายทิพย์ไปสนทนากับโปรเฟรสเซอร์ที่ประเทศอังกฤษ อาจารย์ของผมท่านหนึ่งเคยทดลองถอดกายทิพย์ออกบิณฑบาต ท่านนำบาตมาตั้งตรงหน้าแล้วเข้าสมาบัติว่าเดินไปรับบิณฑบาต เห็นมีอาหารในบาตรและแกล้งถามญาติโยมก็ยืนยันว่าท่านลงจากเขาไปบิณฑบาต จิตสำเร็จเจโตปริยญาณ ผมทดลองมา 3 ครั้ง ครึ่งหนึ่งที่อำเภอบ้านแพง จังหวัดนครพนม ผมกับหญิงสาวคนหนึ่งซึ่งนับถือเสมือนพี่ ช่วยกันถ่อเรือจะไปหาหลวงพ่อหวาเพื่อซักถามข้อธรรมบางประการคือ วิชาสามกับพระนิพพาน ระยะทางห่างวัดประมาณ 5 กิโลเมตรพอกราบท่าน ๆ ก็อธิบายเสร็จ ทำเอาเราหันมองหน้ากัน ท่านกล่าวว่าขนาดนี้ยังไม่เก่งระยะ 5-6 กิโลเมตร ทราบว่าใครจะมาหา หญิงกี่คนชายกี่คน ถ้าคิดว่าตัวเก่งต้องสอบตกแน่ ต่อมาผมลองดูระยะ 100 กิโลเมตรกับหลวงพ่อฝั้นอาจาโร คือตั้งใจจะนำภัตตาหารไปถวายหลวงพ่อและพระเณร ระยะทางจากสกลนครถึงวัดที่ท่านพำนักประมาณ 100 กิโลเมตร เกรงรถวิ่งไม่ทันเลยบอกว่าหลวงพ่อนิมนต์ก่อน ขณะนั้นพระเณรเตรียมกระทำภัตกิจแล้ว หลวงพ่อห้ามว่าอย่าเพิ่งฉัน รออยู่ประมาณครึ่งชั่วโมง พระเณรนั่งงง หลวงพ่อคอยผมคนเดียวจริง ๆ ครั้งที่สามทดลองกับหลวงพ่อ ธัมมวิตตโก ยอดจริง ๆ ครับ ใช้วิธีเรียกชื่อในใจในระยะไกล ท่านหันขวับทันที่ ลองใหม่ก็เป็นเช่นนั้น ต้องเข้าไปกราบท่าน ท่านยิ้มด้วยความปราณี ของจริงต้องพิสูจน์ได้ แต่ที่ร้ายกว่านั้นระยะทางจากวัดป่าอุดมสมพรกับกรุงเทพฯ มันใกล้อยู่เมื่อไร มีศรัทธาที่กรุงเทพฯ จะทำบุญบ้าน พอได้เวลาสามทุ่มก็รำลึกถึงว่าลืมนิมนต์หลวงพ่อฝั้นและก็ไม่ทันเสียแล้ว รุ่งเช้าหลวงพ่อมาถึงแต่ 6 โมงเช้า ไม่ทราบว่าโดยสารยานวิเศษอะไรมาและเรื่องหลวงพ่อออกจากวัดนั้นดังที่สุดใคร ๆ จะต้องรู้กันและกรุงเทพฯ จะต้องมีผู้ไปรับกันอย่างครึกครื้น เรื่องนี้เคยออกอากาศ ความจริงเป็นกายทิพย์ต่างหาก มิฉะนั้นรับรองว่าเป็นการเดินกายเนื้อ เพราะผู้ที่สำเร็จเพียงอภิญญา 5 นั้นสามารถจะกระทำฤทธิ์เหาะเหินเดินฟ้าได้ บันทึกตอนหนึ่งของท่านอาจารย์บุญนาค โฆโส สายพระอาจารย์มั่นเรื่องเที่ยวธรรมฐาน บันทึกไว้ว่า ขณะที่ยังเป็นสามเณรได้ธุดงค์ไปพบกับพระภิกษุหนุ่ม เป็นพระภิกษุทางจังหวัดหลวงพระบาง อยู่ได้ 25 พรรษา พอมาถึงริมฝั่งแม่น้ำโขง ท่านสาธุวันดี ก็เดินข้ามแม่น้ำโขงไปเฉิบ ๆ ท่านต้องนั่งมองอยู่ริมฝั่งน้ำเพราะไม่มีวิชาบุกน้ำข้ามธาร อีกตอนหนึ่งท่านได้เดินทางอย่างเหน็ดเหนื่อยยังหาที่ปักกรดเหมาะสมไม่ได้จึงด้นดั้นขึ้นภูเขา ขณะนั้นประมาณสี่ทุ่มแล้ว พอนั่งลงพักเหนื่อยเห็นพระภิกษุชรารูปหนึ่งเหาะลอยลงมาบนบ่าหาบผลมะเดื่อเต็มหาบ พอเห็นพระอาจารย์บุนนาค ก็ชวนฉันผลมะเดื่อ พระอาจารย์บุญนาคปฏิเสธเพราะเป็นเวลาวิกาล และถามไปว่าคนหรือผี ภิกษุชราตอบว่าไม่ใช่ผีเป็นพระ รอสักพักท่านก็กล่าวลา พระอาจารย์บุนนาคถามว่าจะไปที่ใด พระภิกษุชราตอบว่า จะเที่ยวไปในจักรวาล ว่าแล้วหาบผลมะเดื่อเหินฟ้าลับสายตาไปท่ามกลางความสลัวอ้างว้างของแสงจันทร์ สักพักเป็นงูใหญ่ตรงเข้าวัดพระอาจารย์บุนนาคใช้หางจี้ตามรักแร้ไม่ทำอันตรายแล้วงูก็หายไป (ความจริงผลไม้นั้นเป็นยาอายุวัฒนะชนิดหนึ่ง ท่านทราบว่าพระอาจารย์บุนนาค มีอายุสั้นจึงนำไปให้แต่พระอาจารย์บุนนาคไม่มีวาสนาเอง) หลวงปู่องค์นี้อายุยืนกว่า 200 ปี เรียกกันว่าหลวงปู่ดำ น่าจะเป็นอาจารย์ของท่านอภิชิโตภิกขุ อำนาจจิตนี้หากบรรลุขึ้นแล้วสามารถที่จะอธิษฐานได้ตามความปรารถนา บรรจุพลังลงในวัตถุธาตุธรรมดา จนกลายเป็นอิทธิวัตถุอันวิเศษ คล้ายกับการอัดเทปแต่เทปเก็บไว้นานมีการเสื่อม พลังอธิษฐานจิตของพระสุปฏิปันโนหรือพระอรหันต์เสื่อมตัวช้า ถ้าผู้เสกสร้างรู้จักการใช้ธาตุประกอบจะเกิดผลดังนี้ อาโปธาตุคือธาตุน้ำมีลักษณะอ่อนโยนบังเกิดประสิทธิภาพทางเมตตา ถ้าจะให้กันปืนก็เป็นได้เพราะน้ำเป็นศัตรูกับดินปืนทำให้เปียกชื้น ใช้เตโชธาตุคือธาตุไฟ บังเกิดอำนาจ ขับไล่ภูตผีปีศาจเพราะไฟมันร้อน ใช้ปถวีธาตุคือธาตุดินมีลักษณะแข็งแกร่งเกิดสภาพคงทน ใช้วาโยธาตุคือธาตุลมผลักดันให้บังเกิดการแคล้วคลาดหรือต่อต้านกระสุนปืนให้ถูกหนักเป็นเบาในสภาพสูญญากาศ ฟังดูน่าเลื่อมใส
แต่ทุกวันนี้ไม่ว่าพระวิเศษเลิศล้นสักปานใดราคาแสนราคาล้านทราบว่าถึงจุดดับทุกราย น้อยนักที่จะได้ฟังถึงปาฏิหาริย์ทหารตำรวจตายไปไม่ทราบเท่าใดแล้วความจริงก็ไม่อยากพูดเพราะเป็นมีดสองคม ถ้าเกิดอันธพาลทราบเรื่องนี้แล้วเกิดเชื่อตำรวจแย่แน่ แต่ในทางตรงข้ามเกิดตำรวจเชื่ออันธพาลก็แย่เหมือนกัน ทุกวันนี้ใช้พระกันยังไม่เป็น เป็นแต่ดูพระด้วยแว่น จัดประกวดพระ ขายพระเท่านั้น นอกจากไม่เป็นแล้วยังชวนให้ผู้อื่นรับเคราะห์กรรมไปด้วย จึงนับว่าเป็นกรรมที่จะต้องชดใช้ในการแนะแนวทางที่ผิดสมกับที่ไม่รู้อยากอวดรู้ ไม่เคยศึกษาวิชากายหัตถรังสี ไม่เคยศึกษาเรื่องฉนวนกั้นขณะที่กำลังเขียนเรื่องอยู่นี้ มีเซียนพระชั้นกรรมการของชมรมพระเครื่องจังหวัดระยองหน้าตาเลิกลั่กเข้ามาหาตะโกนว่า อาจารย์ครับเสี่ยนวยถูกยิงด้วยปืนเอ็ม 16 ตายคารถทั้ง ๆ ที่คอมีเหรียญหลวงพ่อคงบางกระพร้อม เหรียญหลวงพ่อแดงวัดเขาบันไดอิฐ และของอื่นซึ่งวงการรับรองแล้วทั้งนั้น จึงถามว่าพระและเหรียญที่กล่าวนั้นเสี่ยอัดพลาสติกหมดใช่ไหม เขาตอบว่าใช่จึงบอกว่าช่วยไม่ได้ ใช้พระไม่เป็น จึงต้องเสียทีเขา อย่าว่าแต่ระยองแม้ชลบุรี เมืองกาญจน์ เมืองเพชร ที่ไหน ๆ ก็เช่นกัน

ท่านอาจารย์ประถม อาจสาครสงวนลิขสิทธิ์
(เป็นความเชื่อ – ความคิดเห็นส่วนบุคคล(ของคณะลูกศิษย์ของท่านอาจารย์ประถมอาจสาครท่านผู้อ่านอ่านแล้วก็แล้วแต่วิจารณญาณของแต่ละบุคคล)

นำร่อง

[0] ดัชนีข้อความ

[#] หน้าถัดไป

ตอบ

Go to full version