คลังธรรมปัญญา > พรรณาอักษร
กระโถน ส้วม อยากระบาย เขียน บ่นอะไร เชิญ เอาให้โล่ง โปร่งไปสิบทิศ
มดเอ๊กซ:
ไอ้นั่น ก็พริบตา ไอนี่ ก็ยาวนาน วิวเดียว ที่เดียว คงไม่พอ มันคงต้องเดินทาง หา ดาวเป็น ล้าน ๆ ดวง ทะเลเป็น ล้าน ๆ แห่ง กว่าจะเติม แต่งสิ่งแหว่งเว้า ให้เข้าที่ เรียกว่า ใช้การเดินทางเยียวยา รักษาภายใน เชื่อรึเปล่า ในบางคน มันใช้เวลา เป็น สิบยี่สิบปี กว่าจะหาย หรือ มันวางจางคลายลง บ้าง มันนานมาแล้ว ถามว่า ดีขึ้นใหม ก็เบาลง แต่ไม่ขาดสะบั้น เหมือนมี สายใยบาง ๆ อันมองไม่เห็น โยงใยอยู่ ในบางขณะจิต มันก็แว้บ ๆ มา หลอน ยามสติหาย แต่ไม่หนักมาก พอจะคอนโทรล ความรู้สึก วูบไหว ได้เยอะ กว่า แต่ก่อน .....เราเชื่อว่า สิ่งรอบกาย โดยเฉพาะ ธรรมชาติ มันเกิดมา เพื่อช่วยคน รักษาคน โดยเฉพาะ อาการภายในเรา นะ ถึง จุด ๆ หนึ่ง จะมันเข้าที่เอง มีนักเขียนคนหนึ่ง มันมีปัญหา คาใจ ที่คิดไม่ตก แล้วมันเป็น ความบังเอิญ หรือไม่ มันเดินทาง ออกทะเล ชั่วขณะหนึ่ง ในยามอรุณรุ่ง สายตาคู่นั้น พลันไปเห็น แสงแดด สะท้อนผิวน้ำ ออกเป็นภาพอันแสนประทับใจ แล้ว ใจเจ้าเอยมันก็ แว้บ ๆ ถึง อะไรบางอย่าง น้ำตานักเขียน ก็ไหล ใจก็วาง คิดออกแล้ว ปลดเปลื้ิองพันธนาการ ที่มี แต่ก่อนเก่า ให้คลายตัวออก อย่างหมดจด งดงาม ทางพระเรียก การวางทุกข์ กายเบา ใจเบา ขันธ์เบา โหวงเลย .....วิว รอบกายให้แรงบันดาลใจ ก็ได้ ชำระล้างก็ได้.....ไปล่ะ ง่วง ขอตัว .......
https://www.youtube.com/v/6jM9TIblQ3Q
มดเอ๊กซ:
ทุกถ้อยคำ
แห่งใจ
ดั่งภาพเขียน
ปริศนา
ที่หัตถาแห่งพระเจ้า
หยิบยืมมือเรา
ขีดเขียน
** อาการ เคโระ อ๊บ ๆ กบ ครึ่งบก ครึ่งน้ำ ครึ่งบ้าครึ่งดี ก็ แสดงออกมาแล้ว คนเขียน ก็จะ ทยอย นำไปลง ใน กระทู้ บ่น บ้า เพ้อ ละเมอ กระโถน ใน เว็บใต้ร่มธรรม เหมือนเดิม หลังจากที่ ห่างหายไป ก็กลับสู่โหมดที่คุ้นเคย ใน อารมณ์ เดิม ๆ คือ " อะไร ก็ได้ มึงเขียนไปเหอะๆๆๆๆ "
มดเอ๊กซ:
เช้ามืดวันใหม่
เสียงนกปริศนา
กู่ร้อง
เป็นระยะ ไกล้ ไกล
ประสานเสียบขับขาน
กังวาลแว่วไป หลายสำเนียง
เหมียว เหมียว เหมียว
เสียงแมวตัวเดิม
ตรงหน้าประตูบานเก่า
ร้องขอของกิน
เสียง อาหารแมว
เทลงในจานเหล็ก
ร่วงกราว ร่วงกราว ร่วงกราว
แล้วเสียงแมวก็เงียบลง
ไปพร้อมกับเสียงเท
ในความเงียบ
เพียงชั่วขณะ
แมวคงกินอย่างอร่อย
กว่าอรุณรุ่งจะมา
หลวงตาชรา
ยังรอคอยเวลา
ออกไปบิณฑบาตร
เงี่ยหูฟัง
เสียงนาฬิกาเดิน
ในความมืดมิด
เข็มของมัน
ก็ยังคงทำหน้าที่
แบบนี้เรื่อยไป
ในโมงยาม แห่งความเงียบ
เช่นเคย
** ก่อน อรุณสัมผัส เขียนจาก กลุ่มก้อน ตะกอนภายใน และ การกระทบใหม่ ๆ ใน ขณะนั้น เช้ามืด ณ ที่แห่งหนึ่ง....
มดเอ๊กซ:
ช่วงนี้ เรียนหนัก มาก เรียนฟิล คณะอักษรศาสตร์ เดินทางสำรวจ ต้นทาง ต้นธารแห่ง อักษร เป็นการเดินทางที่ กลัว ๆ กล้า ๆ เพราะข้าเป็นเด็กหัววิทย์คณิต แต่ ติ๊ดอยู่ ลึกๆ ถนัดโหมดคำนวณ จินตนาการ แต่โหมดท่องจำ ไม่ค่อยชอบ ไม่ค่อยถนัดเลย แต่คราวนี้ หาญกล้า ท้าทาย ย้อนวันเวลา มาเป็นเป็นเด็กอีกรอบ สู่ ความตื่นตา ตื่นใจ ไม่เบื่อ ทุกอย่างระหว่างทาง คือ สิ่งใหม่ สุขใจ ไหลลี่ ปรีเปรม ประมาณว่า ฝึก ฉันทะ ใน อิทธิบาทสี่ สู่ มหาฉันทะ จาก ภาวะ ฉันทะเพียงชั่วแว้บ ชั่วเคี้ยวหมากแหลก ประคองฉันทะภายใน ให้เติบใหญ่ เบ่งบาน พร้อมอีกสาม ในองค์สี่อิทธิ บาท จากจุลจักรวาล สู่ มหาจักรวาล แห่งธรรม ไปต่อไป อย่าส่าย หลอมรวม ตกผลึกมันให้ได้ เราบอกตัวเอง
มดเอ๊กซ:
บางจังหวะ สติหลุด อารมณ์ทะลักทะลาย เหมือนโดนสะกิด แผลเก่าเป็นที่เคยลืม ให้มันมีพลัง ออกมา ในความเศร้าแต่เก่าก่อน เศร้ามาก หนึ่งความเศร้า ดึงดูด หลาย ๆ ความเศร้า เหมือนโดนหลุมดำดูดกลืนให้เราจม ว่ายแทบไม่ไหว ไหลไปกับใจ กว่าถอยกลับมาดูใจ บนเรือแห่งสติ ก็เล่นเอาเหนื่อย เปื่อยยุ่ย อยู่นาน นั่นคือ เศร้ามีสาเหตุพอจะบอกได้ ถ้ากล้าบอก แต่ในบางความเศร้า มันเป็นอะไรไม่รู้ จู่ก็ออกมาแสดงตัวตน ในใจ บอกไม่ได้ อธิบายไม่ถูก หาที่มาไม่ได้ รู้สึก เหมือนตะกอนใจ สิ่งค้างคา เก่า ๆ ออกมาแสดงพลัง เราเลยต้องหาอะไรทำ เพื่อเบี่ยงพลังมัน เช่น ออกไปเดิน กวาดขยะ เขียน เปลี่ยนที่นั่งหายใจ ไม่ก็นอนหลับ .......
นำร่อง
[0] ดัชนีข้อความ
[#] หน้าถัดไป
[*] หน้าที่แล้ว
Go to full version