เศรษฐีหม้าย

[honeypor]

เศรษฐีหม้ายคนหนึ่งมีลูกชายคนเดียว เขาได้หาพี่เลี้ยงมาเพื่อดูแลลูกชายคนนี้ตั้งแต่เกิด  จนกระทั่งอายุสามสิบเศษก็เกิดเหตุร้ายทำให้ลูกชายเสียชีวิต

เศรษฐีเศร้าโศกมาก  ไม่ยอมทาน  ไม่ยอมนอน  จนกระทั่งสุขภาพทรุดโทรม และหัวใจวายเสียชีวิตในที่สุด

เศรษฐีคนนี้ไม่มีญาติ ไม่มีพี่น้อง  และดูเหมือนว่าเขาก็ไม่ได้ทำพินัยกรรมระบุว่าจะมอบทรัพย์สินมรดกให้ใครด้วย  เมื่อเป็นเช่นนี้  ตามกฎหมายของบ้านเมืองทรัพย์สินของเขาทั้งหมดก็ต้องตกเป็นของแผ่นดิน

เมื่อกรมธนารักษ์ดูแลทรัพย์สินของเศรษฐีคนนี้ไปได้สักสองสามปี  ก็หาทางนำทรัพย์สินที่ตกเป็นของแผ่นดินมาทำให้เกิดประโยชน์  โดยเริ่มจากสิ่งที่ง่ายที่สุดคือ  นำภาพวาดต่างๆ ออกประมูลขาย  (เศรษฐีท่านนี้เป็นนักสะสมภาพวาดที่มีชื่อของโลก)

เมื่อทราบข่าวว่าจะมีการประมูลขายภาพวาด  พี่เลี้ยงที่เคยดูแลลูกชายก็แวะไปที่บ้าน  มิใช่ว่าเธอมีเงินไปร่วมประมูลกับคนอื่นเขา  แต่เพราะว่าเธอต้องการจะรื้อฟื้นความทรงจำที่ดีงามกับเศรษฐี และกับลูกชายที่เธอได้เลี้ยงดูเปรียบเสมือนกับลูกของเธอเอง

การประมูลดำเนินไปหลายวัน  แต่ละวันมีผู้สนใจในศิลปกรรมมาร่วมประมูลมากมาย  และรูปภาพสวยๆ งามๆ ก็ได้ถูกประมูลไปด้วยราคาสูงเปลี่ยนมือไปยังเจ้าของใหม่  ทำให้กรมธนารักษ์ได้เงินเข้ากองคลังมากมาย ........  และในที่สุดก็เหลือภาพเพียงภาพเดียวขนาดไม่ใหญ่นัก  เป็นภาพเขียนลายดินสอ  เป็นรูปใบหน้าลูกชายของเศรษฐีซึ่งเศรษฐีเป็นคนวาดเองหลังจากที่ลูกชายเสียชีวิตไป   .......สำหรับพี่เลี้ยงคนนี้ถือว่าภาพนี้เป็นภาพที่สวยงาม และมีความหมายที่สุด 

เมื่อเจ้าหน้าที่ประมูลประกาศเริ่มประมูล  ปรากฎว่าไม่มีใครยกมือเสนอราคาประมูลเลย  ดูเหมือนว่าไม่มีใครสนใจ  เพราะเขาทุกคนเหล่านั้นกำลังรอให้การประมูลภาพนี้สิ้นสุดลง  เพื่อการประมูลศิลปกรรมที่เป็นรูปปั้น  รูปสลัก  รูปประดับเพชรพลอย       ชุดเซรามิก  ชุดจานชามอาหารที่เป็นของเก่าแก่  จะได้เริ่มขึ้น

ในเมื่อไม่มีใครสนใจ  พี่เลี้ยงคนนี้ก็ยกมือและเสนอราคาประมูลเพียง 20 เหรียญ  ทุกคนที่อยู่ในที่นั้นต่างก็หันมามองด้วยสายตาที่บ่งถึงการดูถูก  แต่ก็ไม่มีใครว่าอะไร  เพราะต่างก็ไม่สนใจในภาพนี้อยู่แล้ว

ในที่สุด   พี่เลี้ยงก็ประมูลภาพวาดรูปใบหน้าลูกชายเศรษฐีได้ในราคาเพียง 20 เหรียญ  ซึ่งต่างกับราคาของรูปภาพอื่นๆ ราวฟ้ากับดิน  เพราะภาพก่อนๆ นั้นแต่ละภาพประมูลกันในราคาเป็นแสนๆ เหรียญ  และบางภาพถึงล้านเหรียญก็มี

ในขณะที่เจ้าหน้าที่มอบภาพให้แก่พี่เลี้ยงที่ตั้งใจจะเก็บภาพนี้ไว้เป็นที่ระลึกถึงความทรงจำอันมีค่า อันสวยงาม  เธอก็เหลือบไปเห็นกระดาษแผ่นหนึ่งสอดซ่อนไว้ระหว่างภาพกับกรอบรูป  เธอจึงดึงกระดาษแผ่นนั้นออกมา  ความที่เธออ่านไม่ออก  เขียนไม่ได้  จึงมอบให้เจ้าหน้าที่ประมูลช่วยอ่าน  เมื่อเจ้าหน้าประมูลรับมาอ่าน  เขาก็ตกตะลึง และประกาศต่อที่ประชุมประมูลว่า  เอกสารนี้เป็นพินัยกรรมที่เศรษฐีแอบซ่อนไว้ในภาพเขียนของลูกชายของตน  และเขียนไว้ด้วยถ้อยคำง่ายๆ ว่า:
 
“ถ้าบุคคลใดที่สนใจเป็นเจ้าของรูปภาพของลูกชายคนเดียวของผมคนนี้  ก็เท่ากับว่า เขา/เธอ      คนนั้นก็คงรักลูกชายของผมเท่ากับผม   ผมจึงขอทำพินัยกรรมมอบมรดกทรัพย์สินทั้งหมดให้กับ เขา/เธอ คนนั้น”

เมื่อเจ้าหน้าที่ประมูลอ่านพินัยกรรมนั้นจบแล้ว  จึงมอบเอกสารนี้ให้กับเจ้าหน้าที่กรมธนารักษ์จัดการด้านเอกสารสิทธิ์มอบทรัพย์สิน ที่ดิน คฤหาสน์ และ สิ่งของในบ้านทุกชิ้น  รวมทั้งเงินสดจากการประมูลภาพที่เพิ่งได้มาให้แก่พี่เลี้ยงคนนี้ทั้งหมด

 

[แก้วจ๋าหน้าร้อน]

  ความสวยงามในใจเรา ย่อมมีคนรับรู้และสัมผัสได้ครับ ไม่ว่าเราจะได้รับผลตอบแทนในความดีนั้นหรือไม่ ก็ขอให้ยึดมั่นในความดีนั้นต่อไปครับ
ขอบคุณพี่ปอมากครับ