๙. ราหุลสูตรที่ ๑ว่าด้วย
การรู้การเห็น ที่ไม่ให้มี อหังการมมังการ และ มานานุสัย[๒๓๕] พระนครสาวัตถี ฯลฯ ครั้งนั้นแล ท่านพระราหุลเข้าไปเฝ้า
พระผู้มี พระภาคถึงที่ ประทับ ถวายบังคมแล้ว นั่ง ณ ที่ควรส่วนข้างหนึ่ง.
ครั้นแล้ว ได้ทูลถาม พระผู้มีพระภาคว่า
พระเจ้าข้า เมื่อบุคคลรู้อยู่ อย่างไร เห็นอยู่อย่างไรหนอ
อหังการ มมังการ และมานานุสัย ในกาย
ที่มีวิญญาณนี้ และใน สรรพนิมิตภายนอก จึงจะไม่มี?
พระผู้มีพระภาคตรัสว่า ดูกรราหุล รูปอย่างใดอย่างหนึ่ง
ทั้งที่ เป็นอดีต อนาคต และ ปัจจุบัน เป็นภายใน หรือ ภายนอก
หยาบหรือละเอียด เลวหรือประณีต อยู่ในที่ไกล หรือ ในที่ใกล้
บุคคลพิจารณา เห็นรูป ทั้งหมดนั้น ด้วยปัญญา อันชอบ
ตามความเป็นจริง อย่างนี้ว่า นั่นไม่ใช่เรา นั่นไม่เป็นเรา
นั่นไม่ใช่ ตัวตนของเรา. เวทนาอย่างใด อย่างหนึ่ง สัญญาอย่างใด
อย่างหนึ่ง สังขารเหล่าใดเหล่าหนึ่ง วิญญาณอย่างใด อย่างหนึ่ง
ทั้งที่เป็นอดีต อนาคต และปัจจุบัน เป็นภายใน หรือ ภายนอก
หยาบหรือ ละเอียด เลวหรือประณีต อยู่ในที่ไกลหรือที่ใกล้
บุคคลพิจารณาเห็น วิญญาณทั้งหมด นั้น ด้วยปัญญา อันชอบ
ตาม ความเป็นจริง อย่างนี้ว่า นั่นไม่ใช่เรา นั่นไม่เป็นเรา
นั่นไม่ใช่ ตัวตนของเรา. ดูกร ราหุล เมื่อบุคคลรู้ อยู่อย่างนี้
เห็น อยู่อย่างนี้แล อหังการ มมังการ และ มานานุสัย ในกายที่มี
วิญญาณนี้ และใน สรรพนิมิตภายนอก จึงจะไม่มี.
จบ สูตรที่ ๙.
:facebook.com/pages/พระพุทธเจ้า13 มิถุนายน 2013
