ข้อความโดย: แก้วจ๋าหน้าร้อน
« เมื่อ: กันยายน 28, 2010, 11:20:43 pm »
อนุโมทนาครับพี่กัลยา^^ จิตอยู่กับเราดีที่สุดครับ อิอิ ไม่ควรถอด (ประมาณนั้น)ขอให้ศรัทธาในความดี ตราบใดที่หัวใจยังมีธรรมะ ธรรมะในใจเราจะส่งเสริมความดีให้คงไว้ซึ่งศรัทธา..
ข่าว:
เว็บใต้ร่มธรรม ตั้งขึ้นเพื่อการรวมตัวของสมาชิกและทีมงานเว็บอกาลิโก ให้มาปรึกษาพบปะพูดคุยกันก่อนเดินทางสู่เส้นทางเดิมของอกาลิโกครับ พร้อมที่จะสานต่อความดีบนโลกออนไลน์ใบเล็กๆนี้ ทุกเรื่องราวมีความเป็นไป หากพี่ๆทุกท่านได้รับข่าวสารฉบับนี้ ถ้ามีเวลา..ก็ขอให้แวะมา พักคุยธรรมะปรึกษาหารือกันเช่นกัลยาณมิตรเหมือนที่เคยมา.."ด้วยความคิดถึงอย่างยิ่ง..ถึงที่สุด ธรรมะอวยพรครับ"
อนุโมทนาครับพี่กัลยา^^ จิตอยู่กับเราดีที่สุดครับ อิอิ ไม่ควรถอด (ประมาณนั้น)ข้อความโดย: 時々होशདང一རພຊຍ๛
« เมื่อ: กันยายน 28, 2010, 11:25:01 am »
ถาม.......รู้สึกว่าผมจะเคยถาม แล้วครับ แต่ไม่ได้ขึ้นหัวข้อ เลยหาไม่เจอเป็นคำตอบ
ของกัลยาณมิตรที่ยกมาจากพระไตรปิฏก พอจะเอาไปอ้างอิงหาไม่เจอ
เช่นเคลื่อนจาก จักขุทวาร ไปมโนทวาร เป็นต้น
แต่แน่นอน เคลื่อนออกไปจากกายไม่ได้อยู่แล้ว
แต่เราคงเคยได้ยิน กันถึงคำว่า ถอดจิต ถอดจิต ไปเที่ยวที่นั่นๆ เช่นไปดูนรกเป็นต้น
ตอบ........ตามหลักพระธรรมคำสอนของพระอรหันตสัมมาสัมพุทธเจ้า แสดงว่า จิตเป็น
นามธรรม จิตเกิดที่ไหนดับที่นั่น จิตไม่มีการเดินทางหรือเคลื่อนที่ได้{จิตเกิดจักขุ}ย่อมดับที่
จักขุจิตที่เกิดทางมโนทวาร ย่อมดับที่มโนทวาร ดังนั้นเรื่องการถอดจิต หรือวิญญาณ
ล่องลอย ไม่มีในพระธรรมคำสอนเลย เป็นเพียงการพูดกันไปเท่านั้น ความจริงไม่มีและ
เป็นไปไม่ได้อนึ่ง..........ในสำนวนพระสูตรอาจจะมีคำว่า จิตท่องเที่ยวไป หรือคำว่า{จิต}
แล่นไป คำนี้หมายถึงจิตคิดไปในสถานที่ หรือเรื่องราวต่าง ๆ ไม่ใช่เดินทางไปจริง ๆ
รู้ต้นจิตจิตต้นพ้นโหยหวนต้นจิตรู้ตัวแน่ว่าสังขารเรื่องแปรปรวน ใช่กระบวนไปดูหรือรู้อะไรรู้อยู่เพราะหมายคู่ก็ไม่ใช่{จิต}คงรู้จิตเองเพราะเพลงไหว จิตรู้ไหว ๆ ก็จิตติดกันไป แยกไม่ได้ตามจริงสื่งเดียวกัน จิตเป็นสองอาการเรียกว่าสัญญาพาพัวพันไม่เที่ยงนั้นก็ตัวเองไปเล็งใครใจรู้เสื่อมของตัวก็พ้นมัวมืด ใจก็จืดสิ้นรสหมดสงสัย ขาดค้นคว้าหาเรื่องเครื่องนอกในความอาลัยทั้งปวงก็ร่วงโรย ทั้งโกรธรักเครื่องหนักใจก็ไปจาก เรื่องใจอยากก็หยุดได้หายหวนโหย พ้นหนักใจทั้งหลายโอดโอย เหมือนฝนโปรยใจ ใจเย็นเห็นด้วยใจ ใจเย็นเพราะไม่ต้องเที่ยวมองคน รู้จิตต้นปัจจุบันพ้นหวั่นไหว ดีหรือชั่วทั้งปวงไม่ห่วงใย ต้องดับไปทั้งเรื่องเครื่องรุงรัง อยู่เงียบ ๆ ต้นจิตไม่คิดอ่าน ตามแต่การของจิตสิ้นคิดหวัง ไม่ต้องวุ่นต้องวายหายระวัง นอนหรือนั่งนึกพ้นอยู่ต้น{จิต}.....