นึกว่าเรื่องอะไร  ที่แท้ก็แค่เรื่องหลอก ๆ
 

     เพียงแต่เธอรู้จักธรรมชาติแท้แห่งจิตของเธอเองเท่านั้น ซึ่งในธรรมชาตินั้นไม่มีตนเอง และผู้อื่น แล้วเธอก็จะเป็นพุทธะองค์หนึ่งจริงๆ
     เธอหยุดการปรุงเร้าความคิด และการคิดค้นในเรื่องอันว่าด้วย ความมีอยู่และความไม่มีอยู่ ยาวสั้น คนอื่นหรือตัวเอง ผู้กระทำ ผู้ถูกกระทำ เสียให้จบสิ้นเท่านั้น
เธอจะพบว่าจิตของเธอเป็นพุทธะโดยแท้จริง จิตเป็นสิ่งที่คล้ายกับความว่าง พุทธะจึงว่างนั่นเอง.
                                                                                         (อ.กตธุโร)

ว่างยังไงหรือครับ ? เห็นมีแต่ข้อความจากการปรุงแต่งเต็มไปหมด

ฝนตกฟ้าก็ร้อง
พอฝนหยุดฟ้ากลับสดใส
ใจหลงไม่หยุดเลย

นักปราชญ์จะบอกกล่าวข้อด้อยของตนให้สังคมรู้
เพราะว่ายิ่งปกปิดเขาจะยิ่งอยากมาขุดคุ้ย
เปิดเผยออกมาให้รู้เลยดีกว่า
พวกชอบขุดคุ้ยจะหมดสนุก
แล้วจะยอมปล่อยให้ผ่านมือไปได้
การบอกกล่าวโทษของตัวเองก็คือการขอขมา
เป็นการแสดงออกถึงการสำนึกผิด
ปวงชนจะพร้อมให้อภัยแก่ผู้สำนึกผิด
ในทางตรงกันข้าม
คนทั้งหลายจะอยากนำของที่ปกปิดมาโพนทะนา
กุศลจิตที่พระพุทธเจ้าสั่งสอนมีคุณอันประเสริฐยิ่ง
ท่านทั้งหลายจงแผ่เมตตา ขอขมา ให้อภัย
จงสำนึกในความผิดแล้วพร้อมยอมแก้ไข
ยิ่งจิตใจกว้างขวางยิ่งมีศรัทธาต่อกุศล
เห็นคุณในกุศลแม้เล็กน้อย เห็นโทษในอกุศลแม้เล็กน้อย
พร้อมยอมรับผิดแล้วคิดแก้ไขในสถานการณ์ทั้งปวง


หนังสือทิศที่ ๑๑ บทที่ ๑๐๓
หลวงพ่อชุมพล พลปญฺโญ



สาธุ อนุโมทนาครับ
ไม่ใช่นักปราชญ์ครับพี่แก้วจ๋า  แต่รู้สึกว่าตัวเองเป็นพระเอกตลอดเวลาเลยครับ  เลยอินกับการเป็นพระเอกครับ
ยึดมั่นในคุณธรรม  ต่อต้านอธรรม  เลยกระทำกรรม กระทบตัวเองบ้าง กระทบผู้อื่นบ้าง
ผมขอรับผิดและขอขมาทุก ๆท่านด้วยใจจริงครับ

ถ้ายังไม่หายหลง (อวิชชา)  ก็มีทุกอย่างเลยครับ
[/quote]

หลงอะไร ? หรือครับ