บล็อก > บทความ (Blog)

ไดอารี่...จิตดวงหนึ่ง

<< < (32/106) > >>

lek:
ยังสลัดนิสัยไม่ดีๆของตัวเองไม่ได้
มันฝังรากลึกยึดเกาะแน่นเหนียว
แต่มาคิดอีกที...ไม่ใช่มันที่เกาะเรา
แต่เป็นเราต่างหากที่ยึดมันเอาไว้
เพราะเราถือเอายึดเอามาเป็นตัวตนเราเขา
ทำให้ยังมีเรื่องราวต่างๆทำให้เกิดความรู้สึกนึกคิด
ทำให้มีทั้งทุกข์และสุขโลดแล่นในวังวนเดิมๆ
ทุกข์ตอนนั้นมันผ่านไปแล้วตอนนี้สุขแล้ว
อีกซักพักทุกข์อันใหม่ก็ขับเคลื่อนผ่านเข้ามาอีก
แล้วเราก็ต้องผ่านทุกข์อันแล้วอันเล่าซ้ำๆ
แล้วก็สุขซ้ำๆอยู่อย่างนั้นมันหมุนเวียนอยู่แบบนี้
เพราะว่าเรามีเราแค่นั้นเอง...เรายังไม่หลุดพ้นสักที

lek:
เพราะฉันนั้นตั้งหน้าตั้งตา
ที่จะรอรับ...เอาแต่ได้อยู่ฝ่ายเดียว
ไม่เคยคิดที่จะให้เขาก่อน...
รอให้เขาให้เราก่อน...
แล้วเราจึงตอบแทนเขาคืนกลับ
จนบางครั้งไม่ได้ตอบแทนเขาก็บ่อย
เราถือเอาว่าเขาเต็มใจที่ให้เราเอง
เราถือว่าคนที่เขาใจดีเขาจะดีใจที่เรารับ
แต่เรากลับไม่เคยคิดทวนย้อนกลับว่า
คนอื่นก็ดีใจถ้าเราได้ให้เขาเหมือนกัน
ฉันจึงได้แต่รอรับแต่กลับไม่เคยได้ให้คนอื่นบ้างเลย

lek:
วันนี้เป็นวันที่รู้สึกดีๆอีกวันหนึ่ง
ก่อนจะมีวันนี้...ก็ได้ผ่านช่วงเวลา
ที่เลวร้ายทุกข์รันทดใจก็หลายหน
มันวนเวียนอยู่แบบนี้มายาวนาน
แต่ความแตกต่างระหว่างระดับของทุกข์และสุข
นั้นกลับไม่เท่ากันนับตั้งแต่อดีตจนถึงปัจจุบัน
ณ ปัจจุบัน รู้สึกถึงความเปลี่ยนแปลงของตน
แต่ก็ยังคงไม่พอใจในความเป็นตัวตนของเราอยู่
ได้แต่คาดหวัง...เกิดความอยากว่าสักวัน...
ตัวตนของเรานั้นจะพลันสลายหายไปสักที

lek:
การได้รับการระบายใจจากคนอื่น...
เหมือนเราก็ได้ระบายใจไปเหมือนกัน
เหมือนเราเป็นคนๆเดียวกัน....
เหมือนเราได้เจอกับเหตุการณ์เดียวกัน
แม้ว่า...มันจะไม่ได้เกิดขึ้นกับเราก็ตาม
แต่ก็เหมือน...เหมือนว่ามันเกิดขึ้นกับเรา
แถม...เรานำเอาสิ่งที่เกิดขึ้นกับคนอื่น
มาเป็นตัวป้องกันทำใจล่วงหน้าไว้ก่อน
หากเหตุการณ์จริงนั้น...มันเกิดขึ้นกับเราจริง
ชีวิตคนเรานี่...มันคล้ายๆกันดีนะ...
ไม่ทุกข์ก็สุข...สลับสับเปลี่ยนหมุนเวียนอยู่แบบนี้
ไม่พอใจ...ก็พอใจ...อดีต อนาคต ปัจจุบัน...
เกิดขึ้นแล้วก็ดับไป...ผ่านมา...ก็ผ่านไป...
สุดท้าย...ก็นับถอยหลัง...ถึงวันที่สิ้นสุด...
เพื่อการเริ่มต้นใหม่...หรือหลุดจากวงโคจร...
เป็นเพียงผู้ที่ยืนดูผู้คนที่เล่นสนุกอยู่กับม้าหมุนอยู่ห่างๆ...
ดูการหมุนของม้าหมุนและผู้คนที่วนเวียนไปครั้งแล้วครั้งเล่า
ถ้าเรานึกสนุกไม่ยอมแค่ยืนดู...เราก็วิ่งเข้าไปหมุนวนเวียนอีก

lek:
มันเกิดขึ้นแล้ว...
เพราะเราสร้างมันขึ้นมาเอง
เราสานต่อมันให้ยืดยาวเอง
เราก็ต้องรับในสิ่งที่ผูกมันขึ้นมาเอง
ความสุขงั้นเหรอ...ใช่เหรอ?
ย้อนกลับมาถามตัวเองอีกครั้ง
มันจะยั่งยืนจีรังได้นานแค่ไหน?
คงไม่นานหรอก...มันคงจบลง
สุดท้ายเมื่อความสุขมันจบลง...
แล้วใครล่ะทุกข์...ก็เราอีกนั่นแหละ
ที่ต้องเป็นทุกข์นั่นเอง...
เพราะเมื่อพบกัน...ท้ายสุดก็คือพลัดพรากจากกัน
จะเพลิดเพลินอะไรกับแค่ช่วงเวลาสั้นๆ
ที่มันทำให้เรามีความสุขทำไม...ก็ไม่รู้
มันอดใจตัวเองไม่ได้...ที่จะหลงไหลไปกับมัน
ความสุขทำให้เราลืมอะไรไปบางอย่าง...
ลืมว่ามันจะต้องสิ้นสุดลงไปในไม่ช้า
กว่าเราจะรู้สึกอีกครั้ง...ก็ตอนที่เราทุกข์แล้วล่ะ
เมื่อทุกข์เข้ามาอย่างเต็มอัตรา...
ตอนนั้นความสุขที่เคยมี...ก็แทบจะไม่หลงเหลือเลย

นำร่อง

[0] ดัชนีข้อความ

[#] หน้าถัดไป

[*] หน้าที่แล้ว

ตอบ