บล็อก > บทความ (Blog)

ไดอารี่...จิตดวงหนึ่ง

<< < (80/106) > >>

lek:
หลังจากผ่านพ้นความมีที่ทำให้เราเป็นสุข
เมื่อความมีจากเราไปก็กลายเป็นทำให้เราเป็นทุกข์
ความไม่มีจะทำให้เราเป็นทุกข์เพราะใจเราอยากมีแล้วมันไม่มี
ความไม่มีจะทำให้เราเป็นสุขเพราะเราพอในสิ่งที่ไม่มี
แต่เราจะพอไปได้นานแค่ไหนเล่า ถ้าไม่พอเมื่อไหร่ทุกข์คงรออยู่เหมือนเดิม

lek:
ขอบคุณที่เกิดมาพบเจอกัน
ขอบคุณที่ให้สิ่งต่างๆมากมาย
ขอบคุณที่ไปแล้วยังเหลือสิ่งดีๆไว้มากหลาย
ขอบคุณจริงๆที่เราได้จากกันไป

lek:
ความทุกข์รู้อยู่ว่าจะต้องทุกข์
ก็ยังไม่วายจะไปเอามาแบกไว้
รู้อยู่ว่าถ้าไม่ยอมหยุดจะต้องทนทุกข์
ก็ยังไม่วายใจอ่อนโง่ไปเอาทุกข์มา
ทุกข์มันมีดียังไงนะทำไมคนโง่อย่างเรา
ถึงได้เอามันได้เอามันดี

lek:
ความคิดทำให้มันมีอะไรมากมายไปเรื่อย
คิดไปตามอารมณ์เกิดความชอบความไม่ชอบ
คิดไปตามหลักเหตุและผลก็มีประโยชน์กับไร้ประโยชน์
คิดไปตามความเคยชินมีดีแล้วก็ไม่ดี
คิดให้มันเป็นสุข แล้วก็คิดให้มันเป็นทุกข์
คิดๆๆๆๆคิดจนเหนื่อยจนทุกข์พักลงซะบ้าง
แล้วมันก็วนกลับมาคิดอีก คิดอยู่นั่นล่ะ

lek:
เมื่อมองไปที่ผู้หญิงแก่ชราอายุราว80ปี
ก็ปรุงแต่งมองเห็นตัวเองในภายภาคหน้า
เส้นผมที่ขาวโพนบางกระเซิงอย่างธรรมชาติ
ผิวเหี่ยวย่นรอยกร้านหยาบกระหย่อนยาน
นัยตาขุ่นมัวฟ่าฟางหลังค่อมกระดูกกระเดี้ยวปวดตามวัย
สังขารที่เป็นทุกข์เช่นนั้นมันก็คงเป็นเราในวันหนึ่ง
ใจคิดคงไม่อยากมีสังขารที่ล่วงโรยลาเช่นนั้น
แต่อีกใจคิดก็คงต้องอดทนยอมรับสภาพความเป็นจริง
ใจของคุณยายที่สงบนิ่งทำอะไรอย่างเชื่องช้าระมัดระวัง
มานั่งรอตักบาตรทุกเช้าด้วยสีหน้าที่เฉยเมยแต่ลึกๆในใจ
คงมีแต่ความชุ่มชื่นใจที่ได้มีอะไรทำ ทำในสิ่งที่ชอบ สิ่งที่ดีๆ

นำร่อง

[0] ดัชนีข้อความ

[#] หน้าถัดไป

[*] หน้าที่แล้ว

ตอบ