คลังธรรมปัญญา > ระบาย พรรณาด้วย ฉันทลักษณ์ กาพย์กลอน (อิสระ)
คิดอัดหัดเขียน
lek:
ทนไม่ไหว...ก็รับมา...ให้มันทุกข์
หลอกว่าสุข...เพียงชั่วคราว...เพียงเพราะเผลอ
ตั้งใจรับ...สนองอยาก...ใจละเมอ
เพียงได้เจอ...ความเพลิดเพลิน...โง่งมงาย
แล้วเป็นไง...ดีมั๊ยนั่น...ดับไปแล้ว
ไร้วี่แวว...สิ่งถาวร...มาแล้วหาย
หลอกให้หลง...อยากได้อีก...ลืมความตาย
มีมากมาย...ต้องจบจาก...พรากนั่นเอง
รู้อย่างนี้...ยังไม่วาย...อยากได้อยู่
เพราะไม่รู้...รู้ไม่หมด...ใจมันเหวง
ยึดติดกล...หลอกล่อใจ...กลัววังเวง
จึงระเลง...ให้เป็นทุกข์...อยู่ทุกครา
lek:
ทุกข์แทนกัน...ได้อะไร...จากที่ทุกข์
ได้ความสุข...ที่ได้ทุกข์...ใช่มั๊ยหนา
ได้อะไร...จากที่เป็น...สติมา...
ยึดเข้าหา...เพื่อปล่อยวาง...ยอมรับมัน
เป็นปัญญา...ที่รับมา...เพื่อเป็นทุกข์
สละสุข...ที่หลอกลวง...แค่แปรผัน
วนเข้ามา...ก็แว๊ปออก...รู้เท่าทัน
ทุกสิ่งอัน...สรรค์สร้างไว้...ให้รู้ความ
lek:
บอกให้ทำ...เราล่ะ...ทำได้ไหม
ละอายใจ...บอกไป...ทำไม่ไหว
เพียงแต่รู้...ทำไม่ได้...น่าเศร้าใจ
ทำสิ่งใด...ให้ยอมรับ...ปรับใจพอ
lek:
ไม่จำเป็นต้องอธิบายอะไร
เพราะสิ่งใดนั้นล้วนคืออนิจจัง
หากหลงกลโดนหลอกก็ทุกข์ขัง
โดนจับฝังในวังวนไปอีกนาน
เพราะยึดติดอะไรมามากมาย
จึงเสียดายหากต้องทิ้งหลงความหวาน
หวานเพียงลมกลับเกาะติดในสันดาน
ตนคือมารลวงหลอกตนให้ทุกข์เอง
lek:
จะหลอกตัวเองไปอีกนานมั๊ย
สร้างอะไรมากมายให้คิดถึง
มีอะไรหลายอย่างต้องตราตรึง
หากรู้ซึ้งเข้าใจแล้วจึงปล่อยวาง
หากยังยึดอยู่อย่างนี้ดีตรงไหน
ยังหลงไหลกับสิ่งลวงรีบสะสาง
รู้ตามจริงให้กระจ่างเพื่อพบทาง
นำสว่างสู่จิตใจได้พบธรรม
นำร่อง
[0] ดัชนีข้อความ
[#] หน้าถัดไป
[*] หน้าที่แล้ว
Go to full version