เมิ่งจื่อ (5) สภาพดินฟ้าอากาศที่ได้เปรียบมิสู้มีชัยภูมิที่มั่นคง
ชัยภูมิที่เป็นเลิศยังมิอาจเทียบได้กับความมีน้ำหนึ่งใจเดียวของผู้คน
(คัดจากบทกงซุนโฉ่ว - เมิ่งจื่อ)
天时不如地利,地利不如人和。——《公孙丑下》
เมิ่งจื่อ (6) เมื่อมีคำยกยอปอปั้นที่ไม่คาดหมาย
ย่อมมีคำใส่ร้ายป้ายสีที่เกินจริง
(คัดจากบทหลีโหลว - เมิ่งจื่อ)
有不虞之誉,有求全之毁。
—— 《离娄上》
เมิ่งจื่อ (7) อันคำกล่าวว่ามนุษย์เรามีจิตใจที่ไม่อาจหักใจทำร้ายผู้อื่นนั้น เสมือนหนึ่งการได้พบเห็นเด็กทารกตกลงสู่บ่อน้ำแห่งหนึ่ง คนผู้นั้นย่อมจะตกตื่นใจด้วยเห็นใจห่วงใย มิได้คิดฉกฉวยโอกาสหยิบยื่นน้ำใจไมตรีต่อบิดามารดาของเด็กน้อย ทั้งมิได้คิดจะสร้างชื่อในหมู่ชนรอบข้าง อีกทั้งมิได้เป็นเพราะรำคาญใจต่อเสียงร้องไห้ของเด็ก เช่นนี้แล้ว
หากไม่มีความเอื้ออาทร ไม่ใช่มนุษย์
ไร้ความละอาย ไม่ใช่มนุษย์
ไม่ยอมอภัย ไม่ใช่มนุษย์
ไม่รู้สำนึกผิดชอบชั่วดี ไม่ใช่มนุษย์
ความเอื้ออาทรเป็นจุดเริ่มแห่งเมตตาธรรม ความละอายเป็นจุดเริ่มแห่งคุณธรรม
การให้อภัยเป็นจุดเริ่มแห่งจรรยามารยาท และความสำนึกผิดชอบชั่วดีเป็นจุดเริ่มต้นแห่งปัญญา
(คัดจากบทกงซุนโฉ่ว - เมิ่งจื่อ)
所以谓人皆有不忍人之心者,今人乍见孺子将入于井,皆有怵惕恻隐之心——非所以内交于孺子之父母也,非所以要誉于乡党朋友也,非恶其声而然也。由是观之,无恻隐之心,非人也;无羞恶之心,非人也;无辞让之心,非人也;无是非之心,非人也。恻隐之心,仁之端也;羞恶之心,义之端也;辞让之心,礼之端也;是非之心,智之端也。——《公孙丑上》